கெட்ட வார்த்தைகளே ஆயுதங்கள் : பாமா

தமிழ் தலித் இலக்கியப் படைப்பாளிகளுள் மிகமுக்கியமானவர் பாமா. தனது முதல் படைப்பான ‘கருக்கு’ எனும் நாவல் மூலமாக பரந்த தமிழ் இலக்கிய உலகின் கவனத்தைத் தன் பக்கம் ஈர்த்தவர். தன் வாழ்க்கையையே சாட்சியாய் வைத்து தலித் மக்களின் அவல வாழ்க்கையைப் பாசாங்கின்றி பதிவு செய்தவர். அதுவரை பேசப்படாதிருந்த ஒரு சமூக மௌனத்தை தனது தனித்துவமான தலித் மொழியினால் கலைத்தவர்.

இதுவரை ‘கருக்கு’ (1992), ‘சங்கதி’ (1994), ‘வன்மம்’ (2002) என மூன்று நாவல்களை எழுதியுள்ளார். மூன்று நாவல்களும் தலித் மக்களின் மூன்று முக்கியப் பிரச்சினைகளை மையமாகக் கொண்டவை. ‘சிசும்புக்காரன்’ (1996) இவரது முதல் சிறுகதைத் தொகுதி. முழுமையான சிறுகதைத் தொகுதியாக ‘ஒரு தாத்தாவும் எருமையும்’ சமீபத்தில் வெளிவந்துள்ளது.

இவர், மதுரை அருகிலுள்ள புதுப்பட்டியில 1958ல் பிறந்தவர். தற்போது உத்திரமேரூர் அருகிலுள்ள ஒங்கூர் பள்ளியில் ஆசிரி யராகப் பணியாற்றுகிறார். உத்திரமேரூரில் உள்ள அவரது இல்லத்தில் அவரைச் சந்தித்தேன்…

உங்கள் ‘கருக்கு’ நாவல், தமிழின் முதல் தலித் தன்வரலாற்று நாவலாக கருதப்படுது. அதுக்குத் தமிழ் இலக்கிய வட்டாரத்தில் பிரம்மாதமான வரவேற்பும் கிடைச்சிருக்கு. அந்த நாவலை நீங்க எந்தச் சூழலில் எழுதினீங்க?

1992ல் ‘கருக்கு’ வந்தது. அதை நாவல்னோ சுயசரிதைன்னோ நான் எழுதல. என் மன ஆறுதலுக்காக எழுதினது. 1985ல் ஒரு பள்ளிக்கூடத்தில் டீச்சரா வேலை பார்த்துக்கிட்டிருந்த நான், கிறிஸ்துவ மடத்திலே சிஸ்டரா போனா, தலித் பிள்ளைகளுக்கு உந்துசக்தியா இருக்கலாம், சுதந்திரமா செயல்படலாம்னு நெனச்சு அதில சேர்ந்தேன். மூணு வருசம் சிஸ்டர் ஆகுறதுக்கான பயிற்சி. சிஸ்டரான பிறகு நாலு வருசம் அங்கு ஆசிரியரா வேலை பார்த்தேன். நான் எந்த நோக்கத்துக்காகப் போனேனோ அந்த நோக்கம் நிறைவேறுவதற்கான சாத்தியமே அங்கு இல்ல. பணக்காரப் பிள்ளைங்க படிக்கிற ஸ்கூலுக்கு ஆசிரியராகத்தான் இருக்க முடிஞ்சது. மேல்மட்டத்து பசங்களை மேலும் மேலும் தூக்கி விடுகிற காரியத்தைத்தான் அவங்க செஞ்சிகிட்டிருந்தாங்க. என்னைப்போல கஷ்டப்படும் தலித் மக்களுக்கு என்னால எந்தப் பிரயோஜனமும் இல்லங்கிறது தெளிவா தெரிஞ்சுப் போச்சு. அவங்க தலித் மக்களை நடத்துற விதம், அவங்க மனப்பாங்கு இதெல்லாம் எனக்கு ரொமப வேதனையா இருந்தது.

என்னோட தலித் கலாசாரத்துக்கும் அங்குள்ள கான்வென்ட் கலாசாரத்துக்கும் கொஞ்சம்கூட ஒத்துப் போகல. எங்களோடது வெள்ளந்தியான கலாசாரம். அவங்களது அப்படி கெடையாது. பூடகமா – வேஷம் போடுற மாதிரிதான் எனக்குப் புரிஞ்சது. என்னால அப்படி வேஷம் போட்டுகிட்டு இருக்க முடியல. எனக்குப் பொருத்தமில்லாத இடம்னு என் மனசுல பட்டது. அங்கிருந்து 1992-ல வெளியே வந்தேன்.

வெளியே வரும்போது வேற வேலை இல்ல. சேமிப்போ சொத்து சொகமோ எதுவும் கிடையாது. வெறுமனே வெறுங்கையோட வெளியே வர்றேன். ஏழு வருசம் உள்ளேயே கிடந்துட்டேன்ல, சாதாரண மனிதர்களோட நட்பு கொள்ளவோ, சமுதாய ரீதியான வாழ்க்கைக்கோ தகுதி இல்லாத மாதிரியான உணர்வு எனக்கு இருந்தது. அதுதான் ரொம்ப வேதனையா இருந்துச்சு. எதிர்காலம் பத்தின பெரிய கனவு இல்லன்னாலும், அந்த சமயத்துல வாழ்றதுக்குக்கூட வழிவகை ஒண்ணும் தெரியல. அப்படிப்பட்ட ஒரு இக்கட்டான சூழல். என்ன பண்றதுன்னுட்டு சின்னதா ஒரு வேலை பார்த்துகிட்டு ஜீவிதம் பண்ணிகிட்டிருந்தேன்.

என் கிராமத்து சந்தோசமான, கலகலப்பான சூழல் எல்லாமே இழந்துபோய் இன்னிக்கு இப்படி உட்கார்ந்திருக்கோமே என்கிற ஒரு புரிதல் எனக்கு ஏற்பட்டுச்சு. மறுபடியும் அந்த வாழ்க்கைக்கு ஏங்குற மாதிரியான ஒரு சூழல்.

எங்க குடும்ப நண்பர் மாற்குவிடம் “வாழ்க்கையிலே ஒரு பிடிமானமே இல்லாம அந்தரத்திலே இருக்கிற மாதிரி இருக்கு’’ன்னு என் சூழ்நிலையைச் சொல்லி அழுதேன். அவருதான் “இதையெல்லாம் ஒரு நோட்டு புத்தகத்திலே எழுதி வை. மனசுக்கு ஆறுதலா இருக்கும்’’னு சொன்னார்.

ஆறு மாசம் மனசுக்கு என்னென்ன பட்டதோ அதையெல்லாம் ஒரு நோட்டுல எழுதினேன். பிறகு வாசிச்சபோது எனக்கு நல்லா இருந்தது. அதை புத்தகமா போடலாம்னு சொன்னாங்க. ஆனா, எனக்கு அதிலே உடன்பாடு இல்ல. என் விசயம் மட்டுமில்ல அது. ஊர் மக்கள் பலரோட விசயங்களும் கலந்து ஒரு கலவையா வந்திருந்தது. தலித் மொழி, பொது மொழி என ரெண்டு மொழியிலேயும் கலந்துதான் எழுதியிருந்தேன். ரெண்டு மூணு நண்பர்கள் வாசிச்சிட்டு இந்த தலித் மொழிநடை புதுசா இருக்கு. மொத்தத்தையும் இதே மொழிநடையிலேயே கொண்டு வந்துட்டா நல்லா இருக்கும்னு சொன்னாங்க. மறுபடியும் உட்கார்ந்து எழுதி – எடிட் பண்ணி கொடுத்தேன். புத்தகமா அவங்களே போட்டாங்க. அப்படி வந்ததுதான் ‘கருக்கு’.

உங்க மன ஆறுதலுக்காக உங்களுக்கு நீங்களே எழுதிக்கிட்டதுதான் ‘கருக்கு’ன்னாலும், ஒரு தனித்துவமான மொழிநடை உங்களுக்கு கைவந்திருக்கு. சமூகம் பற்றி தெளிவான புரிதலும்கூட இருந்திருக்கு. பிரச்சினைகளை எந்தவித தயக்கமோ கூச்சமோ இல்லாம எழுதியிருக்கீங்க. ஆக, இதற்கான எழுத்துப் பயிற்சியும், தீவிர வாசிப்பும் ஏற்கனவே உங்களுக்கு இருந்திருக்கும்னு நினைக்கிறேன்…

ஆரம்ப கால வாசிப்புன்னா, நான் ஹைஸ்கூல்ல படிக்கும்போது அண்ணன் (ராஜ்கௌதமன்) காலேஜ்ல படிச்சுட்டு வீட்டுல இருந்தாங்க. அப்போ, எங்க ஊர் பக்கத்துல இருந்த லைப்ரரியிலேயிருந்து நிறைய புத்தகங்களை எடுத்துகிட்டு வந்து படிப்பாங்க. இந்திரா பார்த்தசாரதி, நா.பார்த்தசாரதி, அகிலன், ஜெயகாந்தன்… இந்த மாதிரி நாவல்கள்தான்.

அப்போதெல்லாம் தேடிப் பிடித்துப் படிக்கிற பழக்கமில்ல. கிடைக்கிறதப் படிக்கிறது. அப்போ எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சது ஜெயகாந்தன் நாவல்கள். ஜெயகாந்தன் மற்ற எழுத்தாளர்களிலிருந்து வேறுபட்டு நிக்கிறாரு என்பது மட்டும் அப்போ புரிஞ்சது. இப்போ நினைக்கும்போது, மற்றவர்கள் பாலியல்ரீதியான, உளவியல்ரீதியான, மேல்தட்டு வர்க்கம் சார்ந்த விசயங்களைப் பதிவு செய்தபோது இவர் நம்மள மாதிரி கஷ்டப்படுற – உழைக்கும் அடித்தட்டு சனங்கபைப் பற்றி எழுதுறாருன்னு தோணியிருக்கு.

கல்லூரிக்குப் போனபிறகு சிவசங்கரி, இந்துமதி, லட்சுமி – இப்படியானவங்க புத்தகங்களை வாசிச்சிருக்கேன்.
இப்படித்தான் என் ஆரம்பகால வாசிப்பு இருந்தது.

‘கருக்கு’ வெளிவந்த பிறகு, வந்த விமர்சனங்களுக்குப் பிறகுதான் இவங்க சொல்றதெல்லாம் எப்படியிருக்குன்னு தெரிஞ்சிக்கலாம்னு பரவலா படிக்க ஆரம்பிச்சேன்.

என் ஆரம்பகால எழுத்தைப் பற்றி கேட்டிங்கள்ல… கல்லூரி நாட்களிலே கவிதைகள் எழுதியிருக்கேன். இயற்கையை, பொரு ளாதார ரீதியான ஏற்றத் தாழ்வுகளை கவிதைகளாக்கி இருக்கேன். ஆனா, எந்தப் பத்திரிகைக்கும் அனுப்பினது கிடையாது. கல்லூரி மலரிலே வந்திருக்கு.

 “உங்க ‘கருக்கு’ நாவலுக்குக் கிடைச்ச கவனிப்பைப் பற்றி உங்கள் அபிப்ராயம்?’’

நான் எதிர்பாராத அளவுக்கு பெரிய வீச்சு கிடைச்சது. அதன் வடிவம், மொழிநடை, விசயம் எல்லாம் புதுசா இருக்கிறதா பரவலா ஏத்துக்கிட்டாங்க. சில பேர், இது நாவலா? என்ன மொழி நடை? என்கிற மாதிரியான விமர்சனத்தை வைச்சாங்க. அதைப் பற்றி யெல்லாம் நான் பெரிய அளவுக்குக் கவலைப்படல. ஏன்னா, நான் இலக்கியவாதிகளுக்காக அதை எழுதல. அதனால எனக்கு அது பெரிய விசயமா தெரியல.

சர்ச் சைடுலேருந்து நிறைய எதிர்ப்புகள் வந்துச்சு. அதுக்கு நான் என்ன பண்ணமுடியும்? நடந்ததைத்தானே எழுதியிருந்தேன்.

உங்கள் ஊர் மக்கள் என்ன மாதிரி ஃபீல் பண்ணாங்க?

கடுமையான எதிர்ப்பு வந்தது. அது நான் எதிர்பார்க்காத ஒண்ணு. ஊரு பேரை மட்டும் மாற்றி எழுதியிருந்தேன். ஆனா, லொகேசனை வைச்சு இந்த ஊருதான்னு புரிஞ்சிக்கலாம். மனுசங்க பேரையெல்லாம் அப்படி அப்படியே வைச்சிருந்தேன். பட்டப் பெயரை வைச்சுக்கூட எழுதிட்டேன். அது அவங்களுக்கு கஷ்ட மாயிடுச்சு. அங்கே, ரொம்ப பேருக்கு வாசிக்கத் தெரியாது. வாசிச்ச கொஞ்ச பேரு “பட்டப்பேரச் சொல்லி கேவலப்படுத்திட்டா. இத எவ்வளவு பேரு படிப்பாங்க” என்கிற மாதிரி ஏத்தி விட்டுட்டாங்க. நான் வெளியூருல இருந்ததால எங்க அப்பாவைக் கூப்பிட்டு சண்டை போட்டுருக்காங்க. எங்க ஊருக்குள்ளேயே நான் போக முடியல.

மேல் சாதிக்காரங்களோட ரியாக்சன் எப்படி இருந்தது?

அவங்கள்ல சில பேரு படிச்சிருக்காங்க. ஆனா, நேரடியா மோதல. எங்க சனங்க அவங்ககிட்ட வேலைக்குப் போகும்போது, ரொம்ப குத்தலா பேசி திருப்பி அனுப்பியிருக்காங்க.

 உங்க ஊர் எதிர்ப்பை எப்படி எதிர்கொண்டீங்க? பிறகு எப்ப ஊருக்குள்ள போனீங்க?

எங்க ஊர்ல என்னை அடிக்கணும்கிற மாதிரி திட்டம் போட்டிருக்காங்க. ஒரு பையன் எனக்குக் கடிதம் போட்டிருந்தான். ‘கருக்கு’ பற்றி ஒரு ஆய்வுக் கடிதம் எழுதி, “உங்களைப் போல வேறு யாரும் நம்ம விசயங்களை இப்படி எழுதினது கிடையாது. நீங்க மட்டும்தான் எழுதியிருக்கீங்க. இவங்க தவறா புரிஞ்சிகிட்டாங்க. நான் அவங்களுக்கு விளக்கிச் சொல்றேன்’’னு எழுதியிருந்தான்.

அவன் ஒரு நாள் சில கல்லூரி மாணவர்களை கூப்பிட்டுகிட்டு எங்க தெருவுக்கு வந்து, தெருவிளக்கு வெளிச் சத்திலே சனங்கள உட்கார வைச்சு, சத்தமா வாசிச்சு, ஒவ்வொரு விசயத்தையும் – இந்தந்த விசயத்தைத்தான் இப்படி இப்படி எழுதியிருக்காங்கன்னு புரிய வைச்சிருக்கிறான். பிறகு, கொஞ்சம் கொஞ்சமா ஒரு மாதிரி புரிஞ்சிகிட்டாங்க.

எங்க ஊரிலே அம்பேத்கர் சிலை ஒன்னு வைச்சாங்க. அந்த நிகழ்ச்சிக்கு என்னைக் கூப்பிட்டிருந்தாங்க. எனக்கு ‘கருக்கு பாமா’ன்னு அடைமொழி வைச்சி அழைப்பிதழ் போட்டிருந்தாங்க. எனக்குப் பாராட்டும் நடத்தினாங்க.

அந்த மண்ணை விட்டுப் பிரிஞ்சு வந்து ரொம்ப நாளாகி இருந்தது. ஆனா, இந்த நிகழ்ச்சி¢க்குப் பிறகு என் கிராமத்துக்கும் எனக்கும் ஒரு ஆழமான நெருக்கம், உறவு – ஊரே சொந்தமான மாதிரி ஓர் உணர்வு ஏற்பட்டிருக்கு.

‘கருக்கு’ நாவல் 1992ல் வந்தது. ‘சங்கதி’ நாவல் 1994ல் வந்தது. இடையிலே நிறைய கதைகள் எழுதியிருக்கீங்க. அவை பற்றி…

சிறுகதை எழுத முடியும்னு நான் நினைக்கல. அதுக்காக நான் முயற்சியும் பண்ணல. ‘கருக்கு’ வந்த பிறகு ‘இந்தியா டுடே’லேதான் இலக்கிய மலருக்காக ஒரு சிறுகதைக் கேட்டாங்க. அப்போதான் ‘அண்ணாச்சி’ என்கிற கதையை எழுதினேன். அது எல்லாருக்குமே பரவலா பிடிச்சிருந்தது. எல்லாரும் நல்லா இருக்குன்னு சொன்னாங்க. அது எனக்கு ரொம்ப தெம்பா இருந்தது. அந்தக் கதைதான், என்னால கதையும் எழுதமுடியும் என்கிற நம்பிக்கையை உண்டாக்கிச்சு.

இதுவரை 29 கதைகள் எழுதியிருக்கீங்க. ஒவ்வொரு கதையிலேயும் பழைமையை உடைச்சு, புதுமையை புகுத்துற மாதிரியான ஒரு அம்சம் இருக்கு. குறிப்பா, ‘அந்தக் காலத்தில்’னு ஒரு கதை. அதிலே தலித்துகளிடம் அந்தக் காலத்திலிருந்தே எதிர்ப்புணர்வு இருந்திருக்கு என்கிற விசயத்தை பதிவு செஞ்சிருக்கீங்க…

அந்தந்த வாழ்நிலைச் சூழலில் நடந்த சம்பவங்களை நான் ஹைலைட் பண்ணனும்னு நெனைக்கிறேன். ஒட்டுமொத்தமான புரட்சின்னு இல்லைன்னாலும் சின்னச் சின்ன விசயங்கள் நிறைய நடந்துகிட்டிருக்கு.  இப்பதான் தலித் எழுச்சி ஏற்பட்டிருக்குன்னு சொல்றோம். ஆனால், அப்போதே சின்னச் சின்ன நிகழ்ச்சிகள் நடந்திருக்கு. அதெல்லாம் பதிவு பண்ணப் படல.
அப்போ தலித்களுக்கு படிப்பறிவு இல்லே. எழுதின ஆதிக்க சாதிக்காரங்க அவங்களுக்கு எதிரான விசயங்களை எப்படி பதிவு பண்ணுவாங்க?

என் கதைகளைப் படிச்சுட்டு நிறைய பேரு, இப்படி நடக்குமான்னு கேட்கிறாங்க. இதுல என்ன தெரியுதுன்னா, சமூகத்தில் அடிமட்டத்துல நடக்கிற எந்த விசயமும் இவங்களுக்குத் தெரியல என்கிறதுதான். தெரிஞ்சுக்கிறதுக்கான முயற்சிகளையும் இவங்க எடுத்துக்கிற தில்லை. நான் எழுதியிருக்கிறது கொஞ்சம். இன்னும் எவ்வளவோ கொடுமைகள் நடக்குது.

திண்ணியத்திலே மலத்தை வாயிலே திணிக்கலையா? இதைவிட காட்டுமிராண்டித்தனம் என்ன இருக்கு? இப்படி கேவலமான விசயம் ஏராளமா நடந்துகிட்டுதான் இருக்கு. வெண்மணி சம்பவம் நடக்கலியா? இப்படி நடக்குமான்னு கேட்கும்போது எனக்கு எரிச்சல்தான் வருது.

உங்க சிறுகதைகளை ஒரு தொகுப்பா படிக்கும்போது ஒரு நாவலைப் படிச்ச அனுபவம் ஏற்படுது. ஏன்னா, உங்க வாழ்க்கையில் நடந்த உண்மைச் சம்பவங்களைத் தான் கதைகள்லயும் கொண்டு வந்திருக்கீங்க. சிறுகதைகளுக்கு எந்த அளவு வரவேற்பு கிடைச்சது?

அண்ணாச்சி, கிசும்புக்காரன், பொன்னுத்தாயி மாதிரியான பல சிறுகதைகள் பத்திரிகைகளில் வந்தபோது நிறைய பேசப் பட்டிருக்கு. ‘பொன்னுத்தாயி’ கதையை அறிவொளி மூலமா பரவலா எடுத்துக்கிட்டு போனாங்க. எல்லா கதைகளும் பரவலா பேசப்படல என்பது உண்மைதான். ஆனா, ஆராய்ச்சி மாணவர்கள் எல்லா கதைகளையும் ஆய்வு செய்துகிட்டுதான் இருக்காங்க.

 ‘சங்கதி’ நாவலின் மொழிநடை, வாழ்க்கைச் சூழல்…

மொழிநடையில் ‘கருக்கு’ அதுவா அமைஞ்சது. ‘சங்கதி’ வேணுமின்னே பண்ணது. ‘சங்கதி’ புத்தகமா வெளியிடணும்கிற திட்டத்தோடயே எழுதின நாவல். நான் சந்தித்த, நான் பார்த்த, நான் கேள்விப்பட்ட தலித் பெண்கள் பற்றி எழுதினது. இரண்டு நாவல்கள்லேயும் மொழிநடையை மட்டும்தான் ஒன்னுன்னு சொல்லலாம். கருக்கிலே இருக்கிற விசயங்கள் வேறு; சங்கதியில் இருக்கிற விசயங்கள் வேறு.

கருக்கிலே ஆரம்பத்திலேருந்து கடைசி வரைக்கும் நான் போய்க்கிட்டே இருப்பேன். என்னோட வாழ்க்கை நூலிழை மாதிரி போய்க்கிட்டே இருக்கும். அதைச் சுத்தி மற்ற கதாபாத்திரங்களை பின்னி இருப்பேன். ஆனா, சங்கதி அப்படி இல்லை. அதிலே மூணு தலைமுறை வரும். குழந்தைப் பருவம், வளரிளம் பருவம், தற்காலத்தில் நான்… என்கிற மாதிரி இருக்கும்.

‘சங்கதி’ நாவலின் கடைசி அத்தியாயத்தில் ‘நானு பறச்சியாப் பெறந்தது ரொம்ப நல்ல காரியமாத்தான் தெரியுது. ஆனா, எம்புட்டுத் தடவ இந்தச் சாதில பெறந்ததுக்காக வெக்கப்பட்டுக்கிட்டு வருத்தப்பட்டு இருந்திருக்கேன்’னு பெருமையா சொல்லியிருக்கீங்க. நீங்கள் ‘சங்கதி’யில வாசகர்களுக்குச் சொல்ல வந்த சங்கதி இதுதானா?

இந்த மாதிரியான கஷ்டமான சூழலிலே நாங்கள் இருந்தாகூட அதையெல்லாம் உடைச்சிகிட்டு வாழ்ந்து காட்டக்கூடிய பாத்திரப் படைப்புகள் அதிலே இருக்கு. அந்தப் பலத்துக்குக் காரணம் தலித் பண்பாடு என்பதை கோடிட்டு காட்டுறேன். அந்தப் பண்பாட்டு ரீதியான புரட்சியை செய்யும்போது, இந்த மாதிரிப் பட்ட ஒரு கஷ்டத்திலேயும்கூட விடுதலைக் கிடைக்க வாய்ப்பு இருக்குது. அப்படி விடுதலை அடைந்த பெண்களோட சரித்திரம்தான் இது என்கிறதுதான் மெஸேஜா இருக்கு.

சங்கதி நாவலின் முன்னுரையில், ‘இதனைப் படிக்கும் தலித் பெண்கள் வீறுகொண்டு எழுந்து வெற்றிநடை போட்டு, புதியதொரு சமுதாயம் உருவாக்கும் முன் னோடிகளாக புரட்சியைத் தொடங்கித் தொடர வேண் டும் என்கிற ஆசையில், நம்பிக்கையில்’ எழுதியிருப்பதாக கூறியிருக்கிங்க. உங்கள் ஆசை எந்த அளவுக்கு நிறைவேறியிருக்கிறது?

நான் புரட்சின்னு சொல்ல வந்தது, இயக்கரீதியான புரட்சி இல்லை. பண்பாட்டு ரீதியான புரட்சி. அப்படியான புரட்சி நடந்தது; நடந்துகிட்டிருக்குது. சங்கதியில வர்ற கேரக்டர்ஸை பார்த்தீங்கன்னா, அவங்க வாழ்க்கையிலே புரட்சி நடந்திருக்கு. அவங்க விடுதலைப் பெற்ற பெண்மணிகளா அவங்க வாழ்க்கையிலே இருக்காங்க. அதுக்காக, அவங்க சராசரி பெண்ணோட வாழ்க்கை யிலேருந்து முற்றிலுமா வேறுபட்டாங்கன்னு சொல்ல வரலே. அன்றாடம் கஷ்டங்கள் இருக்கத்தான் செய்யும். அதிலேயும் அந்தப் பண்பாட்டுப் புரட்சியிலே ஒரு சுதந்திரமான ஜீவிதத்தைக் கண்டுபிடிக்கிறாங்க. திருமணம், குடும்பம் என்பது நம்மை தடைப் படுத்தக்கூடிய விசயம் என்பதை பல பெண்கள் புரிஞ்சிகிட்டு என்னை ஒரு மாடலா வைச்சிக்கிட்டு இருக்காங்க.

இன்றைய குடும்ப அமைப்பு பற்றிய உங்கள் கருத்து என்ன?

இப்போது இருக்கிற குடும்ப அமைப்பு பெண்கள் வளர்ச்சியைத் தடைப்படுத்தக் கூடியது. இன்றைய சராசரி வளர்ப்பு முறையில், பெண் குழந்தைப் பிறந்தால், பெற்றோர்களுக்கு கல்யாணக் கவலை வந்துவிடுகிறது. இது மாறணும். பெண் குழந்தைகள் திருமணத்துக்காக வளர்க்கப்பட வேண்டிய ஒரு பொருள் என்கிற கண்ணோட்டத்தை விட்டுட்டு வளர்த்து வந்தோம்னா, அது வளர்ந்த பிறகு அதுவே முடிவு செய்து கொள்ளும்.

சராசரி வாழ்க்கையில் பெண், ஆண் இருவரையும் ஒரே மாதிரி வளர்ப்பதில்லை. பிறந்ததிலிருந்தே பெண் குழந்தை ஒரு அடிமை ஜீவிதத்துக்குத் தயாராகி வருகிறாள். இந்த மனப்பாங்கு போகணும். ஆண், பெண் இரண்டு குழந்தைகளுமே மனிதப் பிறவிகளாக வளர்க்கப்படணும். இப்போது உள்ள பெண்களிடம் படிந்துள்ள பழமையான கருத்துகளைச் சுரண்டி எடுக்கணும்.
இப்போதிருக்கும் இலக்கியங்கள், தகவல் தொடர்பு சாதனங்கள், திரைப்படங்கள், தொலைக்காட்சித் தொடர்கள், மதங்கள்… எல்லாமே பழைய கருத்துகளை புதிய வடிவத்திலே திணிச்சிகிட்டேதான் இருக்கு.

உங்கள் ‘வன்மம்’ நாவலில் தலித் ஒற்றுமை, அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவது என்பதை வலியுறுத்தி இருக்கீங்க. தலித் ஒற்றுமையின் மூலமா மட்டுமே அதிகாரத்தைக் கைப்பற்ற முடியும்னு நம்புறீங்களா?

தலித் உட்பிரிவுகளுக்குள் சரியான புரிதல் இல்லாததால் இளைஞர்கள் – வளர்ந்து வரும் தலைமுறை எவ்வாறு பாதிக்கப்படுகிறது என்பதைத்தான் சொல்லியிருக்கிறேன். உட்பிரிவுகள் ஒற்றுமையோடு சேர்ந்து நிற்கும்போது அதிகாரத்தை நோக்கி நகர்வதற்கு வாய்ப்பு இருக்கிறது என்பதைச் சொல்கிறேன். வன்மம், பழங்கதை கிடையாது. சமகாலப் பிரச்சினை.

‘கண்டாம்பட்டி’ என்கிற கிராமத்துக்குள்ளே மட்டும் அடங்கிப்போன விசயம். என்னுடைய ஆதங்கம் என்னன்னா, இந்தக் கலவரங்களாலே வளருகின்ற தலைமுறை ஒரு பகைமை வன்மத்தோடு வளர்ந்து கிட்டு வருது. இதனால் அவர்களை அரசியல்ரீதியாக பண்பாட்டு ரீதியாக பொருளாதார ரீதியாக முன்னெடுத்துச் செல்வதற்கான சாத்தியக் கூறுகளை அழித்துக்கொண்டே வருகிறோமே என்பதைச் சொல்வதுதான் வன்மம்.

‘அரசியல் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றினாலொழிய விடுதலை கிடைக்காது’ என்று அம்பேத்கர் சொல்வார். அது நடக்கணும். நடந்துகிட்டிருக்கு.

தலித் இயக்கங்கள் இப்போதுதான் வளர ஆரம்பிச் சிருக்கு. அதுக்கு முன்னாடி தலித்துகளுக்காகப் போராடின பொதுவுடைமை இயக்கங்கள், திராவிட இயக்கங்கள் பற்றிய எந்தப் பதிவும் உங்கள் படைப்புகளிலே காணோமே?

பொதுவுடைமை இயக்கம், திராவிட இயக்கம் இரண்டும் ‘வன்மம்’ கதை நடந்த அந்த ஊரில் இருந்தது; இப்போதும் இருக்கிறது. பொதுவுடைமை இயக்கத்தில் தலித் மக்கள் அதிகமாக இருக்காங்க. பொதுவுடைமை இயக்கத்தினர் இப்போதுதான் சாதியைப் பற்றி வெளிப்படையாகப் பேசுறாங்க. ஆனாலும், வர்க்கத்துக்கு கொடுக்கிற முக்கியத்துவம் சாதியத்துக்கு கொடுக்கிறதில்ல. வர்க்கம் ஒழிந்தால் சாதி தானாக ஒழியும்கிறாங்க. அதில எனக்கு நம்பிக்கை இல்ல. என்னதான் வசதியிருந்தாலும், கோடீஸ்வரனாக இருந்தாலும் சாதிய முத்திரைப் போகல.

சில பேரு நகர்ப்புறங்களில் சாதிய உணர்வு இல்லைங்கறாங்க. அப்படியெல்லாம் நிச்சயமா கிடையாது. நகர்ப்புறத்துக்கும் கிராமப்புறத்துக்கும் வடிவங்கள்தான் மாறி இருக்கிறதே தவிர, மற்றபடி சாதிய அடையாளம் என்பது செத்து மண்ணுக்குள்ளே போகிற வரைக்கும் இருக்கத்தான் செய்யுது. அதிலே எந்த மாற்றுக் கருத்தும் எனக்கு இல்ல.

வர்க்கரீதியாக விடுதலையாகிட்டீங்கன்னா யாரையும் சார்ந்திருக்க வேண்டியதில்லை என்பது உண்மைதான். ஆனால், வர்க்கப் போராட்டத்துக்கு எவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறோமோ, அந்த அளவுக்கு சாதி ஒழிப்புக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுத்தாகணும். தலித் பெண்களுக்கு விடுதலை கிடைத்துவிட்டால் அனைவருக்கும் விடுதலை கிடைத்துவிடும்.

நீங்க நிறைய வசவு வார்த்தைகளை எழுதுறதா விமர்சன வட்டாரத்திலே ஒரு முணுமுணுப்பு இருக்கே…

பாமா படிச்சப் பொண்ணுதானே, நிறைய கெட்ட வார்த்தைகளை எழுதியிருக்கேன்னு சொல்றாங்க. தலித் பெண்களுக்குக் கெட்ட வார்த்தைகள்தான் ஆயுதம். எங்களாலே கத்தி வச்சுகிட்டு சண்டை போட முடியாது. தற்காப்புக்கும் கெட்ட வார்த்தைகள்தான். அடிக்கிறவன் வேணுமானா நல்ல வார்த்தையா பேசலாம். அடிபட்டவன் என்ன வார்த்தையைப் பேசுவான்? அப்படித்தான் பேச முடியும். நீங்க எப்படி எங்ககிட்டேருந்து நல்ல வார்த்தையை எதிர்பார்க்கிறீங்க.

காலம் முழுக்க சாதியைச் சொல்லி அடிக்கிறே. பெண்ணுன்னு சொல்லி ஒதுக்குறே. பொருளாதார ரீதியா ஒடுக்கிறே. கலாசார ரீதியா இழிவுபடுத்துறே. இவ்வளவையும் தாங்கிகிட்டு நாங்க நல்ல வார்த்தைகளைத்தான் பேசணும்னா, சாத்தியமே இல்ல. அப்படி எழுதினா அது உண்மைக்குப் புறம்பா எழுதிற விசயம்தான்.

 இப்போது நிறைய பெண் கவிஞர்கள் எழுத வந்திருக் காங்க. அவங்களின் பெண்மொழி சமூகத்தில் சில அதிர்வுகளை ஏற்படுத்தக் கூடியதா இருக்கு. இதுபற்றி என்ன நினைக்கிறீங்க?

நிறையப் பெண் கவிஞர்கள் பெண் உடல் சார்ந்து, பெண் பிரச்சினைகள் சார்ந்து, பெண் பாலியல் சார்ந்து நிறைய கவிதைகள் எழுதுறாங்க. அதை நான் குறைச்சு மதிப்பிடல. அதே சமயத்துல பெண்களுக்கு வாழ்வியல் ரீதியான பிரச்சினைகள் இருக்குதில்ல… பிரசவம், குழந்தைப்பேறு, பாலூட்டுவது, தாய்மை, குழந்தையை வளர்ப்பது, வயசுக்கு வருவது இந்த மாதிரி விசயங்கள்… இவையெல்லாம் என்னைப் பொறுத்தவரை ஒரு தலித் பெண்ணுக்குப் பிரச்சினைகளே இல்லை. இதைவிட பயங்கரமான பிரச்சினைகளெல்லாம் இருக்கு.

நிறைமாச கர்ப்பத்தோட வயல்ல குனிஞ்சு நட்டுகிட்டு வர்ற பெண்களை பார்த் திருக்கேன். மரத்திலே தொட்டி கட்டிப் போட்டு குழந்தை பசியோட கத்திகிட்டே கிடக்கும். வேலையை முடிச்சுட்டுதான் பாலூட்டவே முடியும். இப்படியெல்லாம் பிரச்சினைகள் இருக்கும்போது ஒரு கனமில்லாத விசயமாகத்தான் எனக்குப் படுது. அதனால இதையெல்லாம் சிலாகிச்சு என்னால பாராட்ட முடியல.

 அடுத்த நாவல்…?

ஒரு நாவலுக்கான கரு இருக்கு. அதை எழுதுறதுதான் ரொம்ப சிரமமா இருக்கு. எழுதுறது என்பது பொங்கி வர்ற சந்தோசமான விசயமா எப்போதும் எனக்கு இருந்ததில்ல. அது ரொம்ப வலியான விஷயம். பெண்கள் விசயமாக இருந்தாலும், தலித்துகள் விசயமாக இருந்தாலும் சும்மா உட்கார்ந்துகிட்டு எழுதுறது கிடையாது. சில நேரங்கள்ல ரொம்ப டார்ச்சராயிடும். அதை அனுபவிச்சுகிட்டுதான் எழுதணும். ஒதுங்கி நின்னு மூணாவது மனுசியா எழுத முடியாது. அந்தப் பாத்திரங்களா மாறவேண்டி இருக்கும். மத்த ரெண்டு நாவல்களை விட வன்மத்துக்கு உளவியல்ரீதியா ரொம்ப சங்கடப்பட்டிருக்கேன்.

உங்க படைப்புகள் எந்தெந்த மொழிகளிலே வந்திருக்கு?

கருக்கு, சங்கதி ரெண்டும் இங்கிலீஸ்லே வந்திருக்கு. கருக்கு தெலுங்கிலேயும் வந்திருக்கு. சங்கதி பிரெஞ்சில் வெளியிட்டி ருக்காங்க. வெளியீட்டு விழாவுக்கு பாரீசுக்குப் போயிருந்தேன். நாவல் நல்ல இருக்குன்னு சொன்னாங்க. வன்மம் நாவலும், கிசும்புக்காரன் சிறுகதைத் தொகுதியும் ஆங்கிலத்தில் வரப்போகுது. அண்ணாச்சி சிறுகதை 16 இந்திய மொழிகள்ல வந்திருக்கு.

உங்கள் தலித் மொழியை மற்ற மொழிகளுக்கு எந்த அளவுக்கு நுட்பமா கொண்டுபோக முடிஞ்சிருக்கு?

தமிழிலேருந்து தெலுங்குக்கு மலையாளத்துக்கு மொழியாக்கம் பண்ணும்போது மொழிநடையை ஓரளவுக்கு சரிபண்ணிட முடியுது. ஆனா, ஆங்கிலம்னு போகும்போது கொஞ்சம் அடிபடத்தான் செய்யுது. அதுக்காக மொழிபெயர்க்காமலும் இருக்க முடியாது. மொழிபெயர்ப்பின் மூலமாத்தான் தமிழ்நாட்டு தலித் பிரச்சினையை இந்திய அளவிலே, சர்வதேச அளவிலே பேச முடியுது.

 லட்சியம்னு ஏதாவது வைச்சிருக்கீங்களா?

எழுதுவது எனக்குத் தொழில் கிடையாது. இப்படியான பிரபலம் நான் எதிர்பார்க்காதது. அது பாதிக்காததாலேதான் இன்னமும் எழுத முடியுது. நான் இங்கே ஒரு சாதாரண ஆசிரியை. சாதாரணமா இங்கே குடியிருக்கேன். நான் ஒரு தலித் என்பதாலே தலித் மக்களுக்கு உதவி செய்யணும்கிற எண்ணம் இயல்பாகவே இருக்கு.

என் பள்ளிக்கூடப் பிள்ளைகளுக்கு என் வாழ்க்கையைத்தான் முன்மாதிரியா சொல்றது. “நானும் உங்களை மாதிரி ஒரு கிராமத்திலிருந்து வந்தேன். கல்வியினாலே நாம விழிப்புணர்வு அடையலாம். இயற்கையிலே இருக்கிற போராட்ட குணத்தை இன்னும் கூர்மைப்படுத்தலாம். போராடி வாழலாம்’’ என்கிற மாதிரியான தன்னம்பிக்கையை ஊட்டுகிறேன்.

இங்கே யாருக்கும் நான் எழுத்தாளரா தெரியாது. அப்படி நான் காட்டிக்கிறதும் கிடையாது. மளிகைக் கடைக்காரர், முட்டைக் கடைக்காரர் பேப்பரிலே என் போட்டோவைப் பார்த்துட்டு, ‘நீங்க கதை எழுதுறவங்களா?’ன்னு கேட்பாங்க. அவ்வளவுதான். மக்கள் பிரச்சினையை எழுதணும்; வெளிப்படுத்தணும் என்பதுதான் முக்கியம். என்னை பாதிக்கிற விசயங்களை எழுதுவேன். விமர்சனங்களுக்காக நான் என்னை மாத்திக்கிட்டு சமரசம் பண்ணிக்க மாட்டேன். விருதுக்காகவோ, அங்கீகாரத்துக்காகவோ எழுதமாட்டேன். விமர்சிப்பது அவர்கள் சுதந்திரம்; எழுதுவது என் கடமை.

புதிய புத்தகம் பேசுது
மகளிர் தின சிறப்பிதழ் (மார்ச் 2004)

சந்திப்பு : சூரியசந்திரன்