நூல் அறிமுகம்: எழுத்தாளர் கரன் கார்க்கியின் “கருப்பர் நகரம்” – கருப்பு அன்பரசன்

சென்னை மாநகரம், பெருநகரமாகி வளர்ந்து நிற்கும் போதும்; டைடல்பார்க்,

டைசல் பார்க், 5 நட்சத்திர ஓட்டல், அடுக்குமாடி குடியிருப்புகளென அடையாளங்கள் பல புதிது புதிதாக முளைத்தெழுந்து வானை முட்டி நின்றாலும், சென்னை என்றதுமே மனசுக்குள்

படமாகி நிற்பது இரவுப் பொழுதின் செண்ட்ரல் ரயில்வே ஸ்டேஷனும், மெளண்ட் ரோடும், எல்.ஐ.சி, கட்டிடமும்.. பாரிமுனையும், பர்மா பஜாரும், எரிந்தழிந்து போனாலும் அடையாளமாக சொல்லப்படும் மூர்மார்கட்டும், அல்லிக் குளமும் வால்டாக்ஸ் ரோடும், விக்டோரியா ஹாலும், ராயபுரம் கஞ்சி தொட்டி ஆஸ்பிடலும்,ஸ்டேன்லியும், ஜி.எச்சும் ஆகும். இன்றும் கூட பலர் எரிந்து அடையாளமிழந்த மூர்மார்கட் பெயரைச் சொல்லி வழிகாட்டுவது சகஜமாக பார்க்கலாம்.

இப்படிப்பட்ட அடையாளங்கள் அனைத்தும் நிலப்பரப்பில் இருந்து தானாகவே முளைத்தெழுந்து பெயர் சூட்டி நிற்கின்றனவாயென்ன.? அத்தனை அடையாளங்களுக்குள்ளும் உழைக்கும் மக்களின் ரத்தமும், வியர்வையும், உசுரும் கலந்து நிற்கிறது.. சுண்ணாம்புக் கலவைக்குள்ளும், சுட்டச் செங்கற்குள்ளும்.. இணைந்து கிடக்கும் கரும்பாறைக்குள்ளும் தகித்துக் கொண்டிருப்பது எளிய மக்களின் உயிர் மூச்சன்றோ! இந்த உயிர்களின் ஆதி மெட்ராஸ் மட்டும் கிடையாது. அன்று மெட்ராஸ் நோக்கி படிப்பிற்காகவோ, அலுவலக வேலைக்காகவா வந்தவர்களா இம் மக்கள்?. சொந்த ஊரில் வாழ வழியில்லாமல், பஞ்சம் பொழைக்கவும்.. பண்ணையார்களிடமிருந்து தனித்தனியாகவோ.. குடும்பம் குடும்பமாகவோ தப்பித்து ஓடி வந்த அடிமைகள்தான் இம்மக்கள். அப்படி வந்த மக்களின் மூச்சில் இருந்து ஓங்கி வளர்ந்தவைகளே இன்றைய சென்னையின் பல அடையாளங்கள்.

அப்படி 1960, 70களில் தமிழகத்தின் பல பகுதிகளில் இருந்து சென்னை நோக்கி பிழைக்க வந்த மக்களின் வலிகளை உழைப்பினை, உண்மையினை மரித்துப் போனவர்களின் அன்பினை, ஏக்கங்களை, ஆசைகளை, கதைக்களமாக்கி வாழும் மனிதர்களையும் தனது புனைவிற்குள்

கொண்டுவந்து வலிமிகுந்த படைப்பாக “கருப்பர் நகரம்” புதினத்தைக் கொண்டுவந்திருக்கிறார் கருப்பு நதியின் அடையாளமாக இருக்கும் அன்புத் தோழர் “கரன் கார்க்கி” அவர்கள்.

மிகச் சிறந்த முறையில் வடிவமைத்து வெளியிட்டிருக்கிறது,  நூல் வெளியீட்டு துறையில் அளப்பரிய சாதனைகளை நிதம் நிகழ்த்தி வரும் “பாரதி புத்தகாலயம்”. இவர்களிருவருக்கும் பிழைப்புத் தேடி சென்னைவாசிகளாகிப்போன மனிதர்களின் சார்பில் நன்றி பாராட்டுதல்களும்.. வாழ்த்துக்களும்.

பண்ணையார்களிடம் அடிமைகளாக வேலை செய்தாலும் தனிமனித ஒழுக்க நெறிகளோடு வாழ்ந்து வரும் பெரும் குடும்பங்களில் ஒன்றாக கணவனை இழந்த பானுவின் குடும்பமும், அவளின் ஒற்றை வாரிசான செங்காணியும். சூழ்ச்சி செய்த பண்ணை ஒருநாள் பானுவை நெருங்கிடத் துணிய, மினுக்கிக் கொண்டு இருக்கும் சாமியெல்லாம் கண் மூடிக் கிடக்க நிஜ காளியக மாறி பெண்பித்தன் பண்ணையாரின் குரல்வளையை அறுத்தெரிகிறந்த பானு வீட்டிற்கு வந்து தூக்கிட்டுக் கொள்கிறாள்.

வாத்தியாரின் மொழி புரியாமல்; கால்நடைகளின் மொழிமட்டுமே நன்கு உணர்ந்த, பண்ணையில் அடிமையாக வேலை பார்த்துவரும் சிறுவன் செங்கேணியின் உயிருக்கு  பண்ணையாட்களால் ஆபத்து வந்து விடக்கூடாது என்ற பயத்தில்  அன்று இரவே  ஊரின் எல்லைக்குள் கொஞ்சம் பணத்தோடு கொண்டு விடப்பட்டான் அந்த கிராமத்து நல்ல மனிதர்களால். சொந்த கிராமத்தை விட்டு வெளியேறி பட்டணம் வந்து கருப்பு நதியோரம் சின்ன குடிசைக்குள்; சுமை இழுக்கும் வண்டியோடு வாழ்ந்த செங்கேணியும்; அங்கே அவனுக்கான ராசாத்தியாக..

அல்லிக்குளத் தாமரைகளின் தலைவியாக.. குடிசைப்பகுதி இளம் பெண்களின் கருப்பு செம்பருத்தியாக தன் அக்கா செல்வியின் குடும்பத்தோடு வாழ்ந்து வரும் ஆராயி. செங்கேணி ஆராயி பாத்திரப்படைப்பினூடாக சென்னை குடிசைப்பகுதி மக்களின் வாழ்க்கையை வாழும் மனிதர்கள் பலரின் கதாப்பாத்திரம் வழியாக போராட்டம் மிகுந்த வலிகளை பதிவாக்கி இருப்பார் ஆசிரியர் கரன்கார்க்கி.

கதை மாந்தர்கள், வாழ்ந்த, இன்றும் பல்வேறு பகுதிகளில் வளர்ச்சியின் பெயரால் துரத்துயடிக்கப்பட்டு வாழும் மனிதர்கள் நடமாடிவரும் களமாக “நாயடிச்சான் பறச்சேரியாக” இருந்து “ஜெகனாதபுரமாக” மாறி, இன்று நாம் சூளையில் இருந்து கிழக்கு நோக்கிப்போய்

நெடிய பாலம் ஏறி வியாசர்பாடி செல்ல இடப்பக்கம் திரும்புவதற்கு  இடையிலிருந்திடும் ஒரு பெரும் பகுதியைப் பார்க்கலாம்; தற்போது ஓங்கி குவிந்திருக்கும் குப்பைக்கிடங்காக அங்கே.

அதற்கு அருகிலேயே பூங்கா ஒன்றும் பாழடைந்து.. ஆமாம் அன்றைக்கு சென்னை நகர் வீதியில் அலைந்த வெறி, தெரு  நாய்கள் இழுத்துவரப்பட்டு வலுவுள்ள மனிதனால், கால்கள் கட்டப்பட்ட நாயின் மண்டையில் அடித்து சாகடிப்பட்டு தீயிட்டுப் பொசுக்கப்பட்ட இடம் பூங்காவாக. உயிருள்ள, போராட்ட குணமுள்ள, அன்புசூழ் மனிதர்கள் வாழ்ந்த இடம் குப்பைமேடாக தற்போது.

அந்த ஜெகனாதபுரத்தில்தான் ஆராயி-செங்கேணி பல்வேறு போராட்டங்களுக்கு இடையே நரியங்காடு பகுதியில் இருந்து ரத்தசம்பந்தம் ஏதுமற்ற முனியம்மாக்காவின் உதவியோடு தங்களின் காதல் வாழ்க்கையை சிறகு முளைத்த பறவைகளாக தொடங்குகிறார்கள்.. தன் காதல் ராசாத்தியான ஆராயிக்கு தன் பிரியங்களை அவள் நேசிக்கும் அல்லிக் குளத்தின் தாமரையாலும், மனம் கிளர்ந்தெழும் வாசம்கொண்ட கொஞ்சம், கொஞ்சும் மல்லிகைப்பூக்களாலும், விதவிதமான கலர் ரிப்பன்களாலும், தலை முடிக்குள் சொருகும் கருப்பு, மஞ்சள், சிவப்பு, பச்சை, நீலமென பல வண்ண கிளிப்கள், ஹேர் பின்களால் பரவசமூட்டி ஒருவர் மூச்சை ஒருவர் சுவாசித்து, சாணம் பூசி ஜில்லிட்டுக்கிடக்கும் மண்தரையில் படுத்து, நிலக்கரிப் புகை சூழ்ந்த கரியவானமதில் வனப்பு மிக்க ஜோடிப்பறவைகளாக பறந்து திரிந்தவர்களின் வாழ்வதனில் பேரிடியாக நிகழ்ந்த விபத்தொன்றில் செங்கேணி சிக்கிட நேர்கிறது.

ஆண்களின் அத்தனை உயிர்ச் செல்களிலும் “பெண்கள் தங்கள் உடல் இச்சைக்காக மட்டுமே” என்கிற வக்கிரத்தை பழக்கிவைத்த, பழகிய முகங்கள்தானே எங்கும் வெறி கொண்டு உலாவிவருகிறார்கள் மனிதர்களாக; அப்படிப்பட்ட பேய்காளி என்கிற சாராயவியபாரி ஆராயியின் வாழ்க்கையில் குறுக்கிட… என்னவானார்கள் அந்த காதல் கிளிகள்.. பேய்க்காளியின் நிலமை என்னவானது.. குடிசைப்பகுதி மக்களின் நேசத்தை.. அதில் பூமியைத் தொடாத மழைத் துளியின் தூய்மையை.. வருகின்ற சவால்களை சந்தித்திடும் மன உறுதியை.. குடிசைப்பகுதி மக்களின் கொஞ்சலை, கிண்டலை, மாமன் மச்சான் பங்காளியெனும் சந்தோஷச் சண்டைகளை, மனுசனுக்கு எதாவது ஒன்றென்றால் ஒரே நேரத்தில் துடித்திடும் இருதயங்களை நாவல் முழுக்க நிறைத்திருப்பார் அழகிய பரவசமூட்டும் மெட்ராஸ்  மொழியின் வார்த்தைகளில் நாவலாசிரியர்.