தோழர்களின் தியாகமும்.. தீர்ப்பும்.! – கருப்பு அன்பரசன்

1986 – 87 திருவண்ணாமலையில் என் கல்லூரி வாழ்க்கைதான், என்னை பலப்பல

விடயங்களின்பால் மடைமாற்றி சென்னை வருவதற்கு முழுக் காரணமாக மாற்றியது..

ஒருநாள் மாலை திருவண்ணாமலை  டேனிஷ் மிஷின் பள்ளி இருக்கும் சாலையில் அமைந்த சி.ஐ.டி.யூ.அலுவலகத்தில் கருணா, பவா, காளிதாஸ், சி.ஐ.டி.யூ.வின் தலைவர்கள் என்.வெங்கடேசன், புரட்சி நடராஜன், கஜேந்திரன் உள்ளிடவர்களோடு அமர்ந்திருக்கிறேன்.. ” தோழர்களே, நாளை வெண்மணி தினம், காலை சரியாக 7 மணிக்கெல்லாம் வந்திடுங்க.. சைக்கிளில் பல கிராமங்களுக்கு சென்று  செங்கொடியேற்றி அஞ்சலி செலுத்துகிறோம் என்று வெங்கடேசன் கூறினார்.  “வெண்மணி” என்கிற பெயர் எனக்கு அப்போதுதான் அறிமுகமானது.

கருணாவிடம் “அதென்ன கருணா வெண்மணி என்கிறேன்.. அதற்கு அவர் “ வெண்மணி பற்றி உனக்குத் தெரியாதா..!?

நீ இருக்கறதே வேஸ்ட்.. போடா.. நாளை காலை வா.. தெரிந்திடுவாய் என்று சோமாசிபாடிக்கு பஸ் ஏற்றிவிட்டார். மறு நாள் ஒவ்வொருவரின் சைக்கிளில், செங்கொடி பறக்க கிராமங்கள் நோக்கி பயணம் தொடங்கினோம்.. முதல் கிராமத்தில் எனக்கு அறிமுகமில்லாத பலர் கூடி இருக்கிறார்கள்.. அத்தனைபேரும் விவசாயிகள்.. தோளில் சிவப்பத் துண்டோடு வரவேற்கிறார்கள்..

செங்கொடி ஏற்றப் படுகிறது..

தஞ்சை என்றதும் நம் பொதுப்புத்தியில்,  கவனத்தில் ஓடுவதென்னவோ கரைபுரண்டோடும் காவிரியும், அதன் கொள்ளிடமும்.. கரிகால் சோழனும்..  தஞ்சை பெரிய கோவிலும்.. நந்தியும்..

கரையோர கிராமங்களின் அலையலையாக அசைந்து கிடக்கும் பச்சைப் பயிர் வெளியும் மட்டுமே.. இதைத்தான் பள்ளியின் பாடப்புத்தகங்கள் அனைத்தும் நமக்கு தொடக்கம் முதலே சொல்லி வந்திருக்கிறது. அந்தப் பசுமைக்கு பின்னால் தூர்ந்திருக்கும், ஆண்டைகளின் புளியஞ்சிமிர் சாட்டையடிகளும், வழிந்து பரவிக்கிடக்கும் உழைக்கும் மக்களின்  பச்சைரத்தச் சகதியும் எவர் அறிவார்கள்?

கீழ் வெண்மணி எரிக்கப்பட்டதால் இன்று அது குறித்துப் பேசிக் கொண்டிருக்கிறோம். அது கூட செங்கொடி இயக்கத்தோடு தொடர்பு கொண்டவர்களால் மட்டுமே. பெருவெளியில் அந்தப் பெயர் அனைவராலும் உச்சரிக்கப்படாமல் மறைத்து வைத்திருப்பதின் சூட்சுமம் என்ன? மறைக்கும் அந்தக் கைகள் எங்கிருந்தெல்லாம் வளர்ந்து..வளர்ந்து நீண்டு வருகிறது.? இன்றளவும் வெவ்வேறு அரசியலோடு பிணைந்து வெண்மணி நினைவு நாளோடு மட்டும் நினைவுப் பயணங்களாக நின்று போனதின் தவறை யோசிக்க வேண்டிய கட்டாயத்தை; இன்று கொரோனா காலத்தில் ஊரோடு ஒத்துப் போய் வீட்டிலேயே முடங்கி கிடக்கும் நம்மை யோசிக்க வைத்திருக்கிறது, அரசு அறிவித்திடும் அனைத்தும் ஹம்பக் என்றாலும் எதிர் கருத்தை வலுவாக மக்களை திரட்டி பேசமுடியாக இடத்தில் நம்மை நாமும் ஒரு டிசைனுக்குள் வைத்துக் கொண்டோமோ என்கிற எண்ணமே மேலோங்கி வருகிறது.

காலாகாலமாகவே அந்தக் கைகள் வெவ்வேறு முகமெடுத்து பின் தொடர்ந்தே வந்தது; தற்போது அதன் பின்னோக்கி நம்மை இழுத்துப் போகிறதோ.! நம்மை நாமே சுரண்டிப் பார்த்து மேலழும்பத் தேவை ஏற்பட்டிருக்கிறது நமக்கு.

மேலெழுவோம்.. “கீழைத் தீ” யின்

வெளிச்சத்திலிருந்து.

கீழ் வெண்மணி.

ஆண்டைகளால் உழைப்புக் கொடுமையும்

சாதிக் கொடுமையும் தலைவிரித்தாடிட,

சவுக்கடியும்.. சாணிப்பாலுமாக கிடந்த

அந்த பள்ளு பறையர்களின் வாழ்வதனில்;

கல்யாணமென்றாலும் ஆண்டைகளின்

அனுமதிக்காக ஒவ்வொரு வீடாக

சென்ற உழைப்பாளிகளின் சுய மரியாதைக்குள்;  ” அடித்தால் திருப்பி அடி” என்கிற முழக்கத்தோடு கம்யூனிஸ்டுகளின் செங்கொடி சங்கம் உழைப்பாளிகளின் இடுப்பில் இருந்த துண்டை தோளுக்கு ஏற்றியது.. ஆண்டைகளைப் பார்த்து அடங்கி ஒடுங்கிக் கிடந்தவர்கள் நெஞ்சு நிமிர்த்தி கூலி உயர்வு பேச்சுவார்த்தை நடத்தினார்கள், கூலி உயர்த்தித் தராதபோது நிலத்தில் இறங்க மறுத்துச் செங்கொடியேந்திப் போராடினார்கள்.

காலடியில் அடிமையாகக் கிடந்தவர்கள் தற்போது நிமிர்ந்து நிற்பதை விரும்பாதது ஆண்டைத் திமிர். தற்போது தலை நிமிர்த்தி அடிமைகள்  கைகள் உயர்த்தி பேசுவதை ஏற்குமா.? நாயுடு தலைமையில் சதித்திட்டம் தீட்டி டிசம்பர் 25அன்று கீழ் வெண்மணியில் இரண்டு பெண் குழந்தைகள் உட்பட 44 மனித உயிர்களை தீயிட்டு கொளுத்தினார்கள் என்பதை நிஜசாட்சியாக உலாவரும் நந்தன் வழியாக  வெண்மணி மக்களின் வலியான வாழ்க்கையை; அவர்களின் தீரம்மிக்க போராட்டத்தை, ஆண்டையின் வீட்டிற்குள் நுழைந்து, மறைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த தம் தோழர்களை மீட்டுவருதலை அப்படியே நம் கண் முன் கொண்டுவந்திருப்பார் நாவலாசிரியர் பாட்டாளி.