“மனமிருந்தால் மலரும்” சிறுகதை
சென்னையின் புறநகர்ப் பகுதியில், சங்கரின் சிறிய வீடு காலையின் மென்மையான வெளிச்சத்தில் மெதுவாக உயிர் பெற்றது. வாசலில் நிற்கும் மருதமரத்தின் நிழல், லட்சுமி வரைந்த கோலத்தின் மீது ஆடியது. ஆனால் இன்று அந்தக் கோலம் வழக்கமான அழகில் இல்லை. மாலையில் அவள் உருவாக்கிய புல்லாங்குழல் வடிவங்கள் மறைந்து, இப்போது அது குழந்தையின் கிறுக்கல் போலத் தோன்றியது.
நாற்பதைக் கடந்த அரசு அலுவலக எழுத்தரான சங்கர், கோலத்தைப் பார்த்ததும் முகம் சுளித்தார். “இது என்ன அவசரக் கிறுக்கல்?” என்று மனதில் முணுமுணுத்தார். அந்தச் சுளிப்புடன், அவருள் ஒரு விசித்திரமான கனம் முளைத்தது. கடந்த சில மாதங்களாக அலுவலகத்தின் அழுத்தமும், வீட்டில் ஏதோ ஒரு புரியாத வெறுமையும் அவரை அரித்தது.
இன்று எல்லாமே ஏனோ தவறாகவே தோன்றியது.
வீட்டுக்குள் நுழைந்து, லட்சுமி தயாரித்த காபியை எடுத்தார். வழக்கமாக மல்லிகை மணமும் புன்னகையும் கலந்த அந்தக் காபி, இன்று கசப்பாக இருந்தது. “காபியும் என் மனநிலையைப் பிரதிபலிக்கிறதோ?” என்று எண்ணியவாறு குளியலறைக்குச் சென்றார். சுடு தண்ணீர் மந்தமாக இருந்தது; ஒவ்வொரு துளியும் உடலில் மட்டுமல்ல, மனதிலும் எரிச்சலைத் தந்தது. “என்ன இது, இன்று உலகமே எனக்கு எதிராக இருக்கிறதோ?” என்று மனதில் புலம்பினார்.
வெளியே வந்தபோது, பழைய மாருதி காரின் எஞ்சின் உரத்த முணுமுணுத்தது. அந்த ஒலி காதைத் துளைத்தது. “நீயும் என்னை கேலி செய்கிறாயா?” என்று ஒரு சோர்ந்த புன்னகையுடன் காரைத் தட்டினார்.
சென்னையின் மையத்தில், பழைய அரசு கட்டிடத்தில் இருந்த அவரது அலுவலகம் — மரக் கதவுகள், மஞ்சள் விளக்குகள், கோப்புகளின் பழைய மணம் — எல்லாம் சங்கரின் வாழ்வின் ஓர் இயல்பாகவே இருந்தது. ஆனால் இன்று, அவையும் தூரமாகத் தோன்றின. அறையின் சாவி பிடிவாதமாகத் திறக்க மறுத்தது; பல முறை முயன்றபின் திறந்தாலும், மனம் இன்னும் பூட்டியே இருந்தது.
மேலதிகாரி ராமச்சந்திரன் வழக்கமான கடுமையுடன் இருந்தார். ஆனால் இன்று, அவரது கண்களில் ஒரு கூடுதல் கூர்மை தெரிந்தது. “சங்கர், இந்த மாத அறிக்கை இன்னும் முடியவில்லையா?” என்று கேட்டார். சங்கர் பதில் சொல்ல முயன்றார், ஆனால் வார்த்தைகள் தடுமாறின.
கீழதிகாரி முருகன், பொதுவாக சுறுசுறுப்பானவன், இன்று சோர்வுடன் இருந்தான். அவன் மேசையில் கோப்புகள் குவிந்திருந்தன, ஆனால் அவன் கைகள் அசையவில்லை. “முருகன், என்னாயிற்று?” என்று சங்கர் கேட்டார். முருகன் மங்கிய புன்னகையுடன், “சார், சில நாட்கள் இப்படித்தான்,” என்று மெதுவாகச் சொன்னான்.
சன்னலருகே இருந்த மல்லிகைச் செடி வாடியிருந்தது. வழக்கமாக மனதை ஆசுவாசப்படுத்தும் அந்தப் பூக்கள், இன்று தலைகுனிந்து சோகமாகத் தொங்கின. சங்கர் அதைப் பார்த்தார். “இது என் மனமா, இல்லை இந்தப் பூக்களா வாடியிருக்கிறது?” என்று மனதில் எண்ணினார்.
மதிய வேளையில், உணவுப் பெட்டியைத் திறந்தார். லட்சுமி செய்த சாம்பார் சாதத்தின் மணம் மெதுவாக அவரைச் சூழ்ந்தது. ஒரு கவளம் சாப்பிட்டபோது, அவர் மனைவியின் அன்பு அந்த உணவில் கலந்திருப்பதை உணர்ந்தார். சிறு அமைதி உள்ளத்தில் பரவியது.
சன்னலருகே சென்றார். மல்லிகைச் செடியின் இலைகள் வறண்டு, பூக்கள் சோர்ந்திருந்தன. “ஒரு சிறு தண்ணீர் இவற்றை மீட்டெடுக்குமா?” என்று எண்ணினார். குடுவையை எடுத்து மெதுவாக தண்ணீர் ஊற்றினார். மண்ணில் தண்ணீர் நனைய, செடி மெதுவாக உயிர்பெறுவது போலத் தோன்றியது.
அந்தக் கணம் சங்கரின் சிறுவயதைத் தொட்டது. அயல் வீட்டு நேரு மாமா ஒவ்வொரு காலையும் தன் தோட்டத்தில் தண்ணீர் ஊற்றி, புன்னகையுடன் சொல்வார்:
“மனுஷனும் செடியும் ஒண்ணு, சங்கரா. கொஞ்சம் அக்கறை, கொஞ்சம் ஈரம் — பிறகு பாரு, எப்படி மலருது!”
அந்த நினைவில் சங்கரின் உதடுகளில் ஒரு மென்புன்னகை மலர்ந்தது. சில மணித்துளிகளில், மல்லிகைப் பூக்கள் தலையை உயர்த்தின. அவை மீண்டும் மணம் வீசி, அவரது உள்ளத்தை நனையச் செய்தன.
“ஒரு சிறு மாற்றம் — தண்ணீர் ஊற்றுவது போல, ஒரு புன்னகை மலர்வது போல — எல்லாவற்றையும் மாற்றிவிடும்,” என்று அவர் உள்ளம் உரைத்தது.
மாலையில் அலுவலகம் உயிர்த்தது. முருகன் மீண்டும் சுறுசுறுப்புடன் கோப்புகளை ஒழுங்கு செய்தான். “சார், இந்த அறிக்கையை இன்று முடிச்சிடலாம்!” என்றான்.
ராமச்சந்திரனும் சங்கரைப் பார்த்து, “நல்ல வேலை, சங்கர்!” என்று புன்னகையுடன் சொன்னார்.
வெளியேறும்போது அறையின் சாவி மென்மையாகப் பூட்டியது. காரின் எஞ்சின் இனிமையாக முணுமுணுத்தது. “நீயும் என்னுடன் சிரிக்கிறாயா?” என்று சங்கர் சிரித்தார்.
வீட்டுக்குத் திரும்பியபோது, மாலைக் காற்று அவரை மென்மையாகத் தழுவியது.
லட்சுமி அருகில் வந்து, “என்ன, இன்னைக்கு ரொம்ப மகிழ்ச்சியா இருக்கீங்க?” என்று கேட்டு சிரித்தாள். அவள் தயாரித்த மாலைக் காபி சொர்க்கத்தின் சுவையாக இருந்தது.
வாசலில் கோலத்தைப் பார்த்தார். காலையில் கிறுக்கலாகத் தோன்றிய அது, இப்போது லட்சுமியின் அன்பின் கலைப்பேழையாக ஒளிர்ந்தது.
மாலை நிழலில், சங்கர் தன் பழைய நாற்காலியில் சாய்ந்திருந்தார். ஒரு நாள் முழுக்கத் தன்னை சுருட்டிச் சுருட்டி நசுக்கிய மனம் இப்போது மெதுவாக விடுபட்டது. சன்னலருகே மல்லிகைச் செடி உயிர்த்துப் பசுமையாக இருந்தது. அதன் மீது மங்கலாகப் பொழியும் சூரிய ஒளி, பூக்களின் வெண்மையையும் சங்கரின் உள்ள அமைதியையும் ஒன்றாகக் கலந்தது.
அவர் மெதுவாக ஒரு பூவைப் பறித்தார். அதை சட்டையின் மடிப்பில் சொருகும்போது, ஒரு சிறு மணம் நெஞ்சை நனைத்தது. அந்த மணம், காற்றாகி, நினைவாகி, லட்சுமியின் முகத்தில் தங்கியது போலத் தோன்றியது.
“மனமிருந்தால் மலரும்…” என்று தன்னிடம் மெதுவாகச் சொன்னார் சங்கர். அதேவேளையில், வீட்டுக்குள் இருந்து லட்சுமியின் குரல்—
“சங்கரா, தேநீர் தயார்!”
அந்த ஒரு குரலில் எல்லா சோர்வும் கரைந்தது. அவர் எழுந்து, புன்னகையுடன் வீட்டுக்குள் சென்றார்.
மேசையில் இரண்டு கப் தேநீர் — ஒன்றில் அவளது பாசமும், மற்றொன்றில் அவரது அமைதியும் கலந்திருந்தது.
சிறு காற்று வீசி, வாசலில் இருந்த மல்லிகைப் பூக்கள் மீண்டும் அசைந்தன. அவை மட்டும் அல்ல, அவர்களின் வாழ்க்கையும் மெதுவாக மீண்டும் மலர்ந்தது.
சங்கர் அந்தப் பூவின் மணத்தை ஆழமாக நுகர்ந்து, மனதில் சொல்லிக்கொண்டார்:
“மனம் மாறினால், உலகமே மலரும்.”
எழுதியவர் :
✍🏻 அ.சீனிவாசன்
******************************************************************************
Click to Join Telegram Group Link : https://t.me/+lyAFK8ZE0iczZjE1
Click to Join Facebook: https://www.facebook.com/Book Day – Bharathi Puthakalayam
இப்பதிவு குறித்த தங்கள் கருத்துக்களை அவசியம் கீழே உள்ள Comment Boxல் பதிவிட வேண்டுகிறோம்.
புக் டே இணையதளத்திற்கு தங்களது நூல் அறிமுகம், கட்டுரைகள் (அறிவியல், பொருளாதாரம், இலக்கியம்), கவிதைகள், சிறுகதை என அனைத்து படைப்புகளையும், எங்களது bookday24@gmail.com மெயில் அனுப்பிட வேண்டுகிறோம்.
