“முடிச்சு” சிறுகதை – அ.சீனிவாசன்

“முடிச்சு” சிறுகதை

அம்மாவின் பழைய பட்டுப் புடவையை அலமாரியிலிருந்து எடுத்தேன். மஞ்சள் நிறம், காலத்தால் மங்கியிருந்தாலும், அதன் நூலிழைகளில் ஒரு கதை பதிந்திருந்தது. மெதுவாக அதைப் புடைத்து மடிக்கையில், ஒரு மூலையில் சிக்கியது ஒரு முடிச்சு கைகளில் தடுமாறியது, மனதில் ஒரு கேள்வியை எழுப்பியது.

“அம்மா, இந்த முடிச்சு எதுக்குங்க?” என்றேன், சிரித்தபடி.

அம்மா அருகிலிருந்தாள். என் குரலைக் கேட்டு, புடவையை மெதுவாக இழுத்துப் பார்த்தாள். முகத்தில் ஒரு மௌனச் சாயல்.

“அது… ஒரு முக்கியமான விஷயத்துக்காகத்தான் போட்டிருப்பேன்… ஆனா இப்போ நினைவுக்கு வரல, பா,” என்றாள், சற்று தயங்கியவாறே.

அவளது கண்களில் அமைதி இருந்தது; ஆனால் அதற்குள் ஒளிந்திருந்தது ஒரு மெல்லிய வேதனை நினைவுகள் மறைந்துவிட்ட இடத்தில் ஏற்பட்ட சின்னஞ்சிறு காயம்.

அந்தக் கணத்தில், ஒரு கவிஞனின் வரி மனதில் ஒலித்தது:
“முடிச்சு ஒரு நினைவுக்காக…
அனால் அந்த நினைவே இப்போது மறந்துவிட்டது.”

அம்மா என் மனத்தில் ஒரு நேர்த்தியான நாயகி.
அவளது நினைவாற்றல், ஒரு காலத்தில் ஒரு பொக்கிஷம்.
மளிகைக்கடைக்கு போகும் போது,
நான் ஃபோனில் லிஸ்ட் எழுதி ஒவ்வொரு பொருளையும் சரிபார்ப்பேன்.
அம்மா?
“நாற்பத்தைந்து பொருட்கள்… ஒண்ணும் விடக்கூடாது!” என்று தன்னம்பிக்கையுடன் கிளம்பிவிடுவாள்.
பருப்பு, மிளகாய், ஜீரகம்—அவள் மனதின் அச்சில் பதிந்திருந்தன.

திருமண வீடுகளில் சீர் வரிசையில் குழப்பம் ஏற்பட்டால்,
அவள்தான் வழிகாட்டி.
“முதல்ல கொழுத்து பருப்பு, பிறகு வெள்ளரிக்காய்,”
அவள் குரலில் ஒலிக்கும் வட்டாரத் தமிழ்.
கோவில் பூஜைகளில் பூசாரி ஒரு பொருளை மறந்தாலும்,
அம்மாவின் நினைவில் அது விடாமல் இருக்கும்:
“அரசமர இலை இல்லையே… வெள்ளெருக்கம் கூட சேர்க்கணும்.”

அவளது நினைவாற்றல், ஒரு காலத்தில் இணையத்தைவிட மேல்.
ஆனால் இப்போது?
மாதமருந்து எப்போது எடுத்துக்கொள்ள வேண்டுமென்றே,
புடவையில் ஒரு முடிச்சு.
ஒரு முடிச்சு மிளகாய்க்காக,
மற்றொரு முடிச்சு பீரங்கி மருந்துக்காக.
சில முடிச்சுகளின் பொருள் கூட மறந்து விடுகிறாள்.

ஆனாலும், அந்த மறதியில் ஒரு அழகு இருக்கிறது.
அவளது சிரிப்பில்
ஒரு மென்மையான கருணை ஒளிக்கிறது.

நான் ஒரு டாக்டர்.
நகர வாழ்க்கையின் வேகத்தில் சிக்கிக்கொண்டவன்.
ஆனால் அம்மா?
எங்கள் சோலைவாசல் வீட்டு வாசலில்,
தண்ணீர்போல் மெதுவாகப் பாய்கிறாள்.

ஒருமுறை, பத்து நாட்களுக்கு மேலாக ஊருக்கு வெளியே வேலைக்காக சென்றிருந்தேன்.
திரும்பி வந்தபோது மனம் கனத்தது.
“எத்தனை நாள் ஆச்சு, அம்மா… எனக்கே தெரியலை,” என்றேன்.

அவள் மெதுவாகப் புன்னகைத்தாள்.
“நாற்பத்தேழு நாள்கள், பா,” என்றாள்.

அந்த எண்ணிக்கை அவளுக்கு எப்படிச் சிக்கியது?
இத்தனை முடிச்சுகளுக்குள்,
இத்தனை மறதிகளுக்குள்,
என் வருகையை மட்டும் மறக்கவில்லை.
அதற்கு முடிச்சும் வேண்டாம், லிஸ்டும் வேண்டாம்.
அவளது உள்ளத்தில் சில நினைவுகள் பொன்னாக பதிந்திருந்தன.

ஒருநாள், புடவையை மடிக்கையில் அவள் சொன்னாள்:
“முடிச்சுகள் எல்லாம் மறையும் பா…
ஆனா மனசுக்குள்ள சில விஷயங்கள்…
வாழ்க்கையை முழுதும் விளக்கமா இருக்கும்.”

அந்த வார்த்தைகள் என் நெஞ்சில் கோவில் மணியாய் ஒலித்தன.

அம்மாவின் முடிச்சுகள்,
அவளது பெண்மையின் ஓர் அங்கம்.
அவளது அன்பு, அக்கறை, சிரிப்பு, மறதி—
அவை எல்லாம் ஒரு முடிச்சில் பின்னப்பட்டவை.

மாத்திரைகள் மறந்தாலும்,
வீட்டு வேலைகள் தாமதமானாலும்,
அவளது அன்பு மறையாது.
அது ஒரு முடிச்சு—
பெண்மையின் முத்து.
அவளது இதயத்தில் என்றும் மிளிர்கின்ற ஒன்று.

எழுதியவர் :

அ.சீனிவாசன்

Click to Join Telegram Group Link : https://t.me/+lyAFK8ZE0iczZjE1

Click to Join WhatsApp Channel Link : https://whatsapp.com/channel/0029VanQNeO4NVioUBbXer3q

இப்பதிவு குறித்த தங்கள் கருத்துக்களை அவசியம் கீழே உள்ள Comment Boxல் பதிவிட வேண்டுகிறோம்.

புக் டே இணையதளத்திற்கு தங்களது நூல் அறிமுகம், கட்டுரைகள் (அறிவியல், பொருளாதாரம், இலக்கியம்), கவிதைகள், சிறுகதை என அனைத்து  படைப்புகளையும், எங்களது [email protected] மெயில் அனுப்பிட வேண்டுகிறோம்.