Posted inPoetry
சரவிபி ரோசிசந்திராவின் கவிதை
பட்டமரமாய் மண்ணில் வீழ்ந்தேன் நானே! உன் நேசப் பார்வையில் வேர்ப் பிடித்து வளர்ந்தேனே! இலையுதிர் காலமாய் என் வாழ்வு ஆனது அன்பே! நீ பேசிட பசுந்தளிர்த் துளிர்த்தது... வண்ணப்பறவையாய் எண்ணக் கிளையில் அமர நல்லெண்ணக் கூட்டினைக் கட்டிச்சென்றாய் நான் வசிக்க... சின்னஞ்சிறு…