இந்தியாவின் வேளாண் பொருளாதாரம் @75: தொடர் – 8 வி.பி.சிங் – குழப்பமான அரசியல் நிலையும் வேளாண்மையும் – பேரா.பு.அன்பழகன்
Posted inWeb Series

இந்தியாவின் வேளாண் பொருளாதாரம் @75: தொடர் – 8 வி.பி.சிங் – குழப்பமான அரசியல் நிலையும் வேளாண்மையும் – பேரா.பு.அன்பழகன்




ராஜீவ் காந்தி ஆட்சி காலத்தில் முன்பு எப்போதும் கண்டிராதப் பொருளாதார வளர்ச்சி (ஆண்டுக்கு 5.5 விழுக்காடு), வறுமை ஒழிப்பு திட்டங்களுக்கு அதிக அளவில் செலவிட்டது. 1987ல் ஏற்பட்ட பஞ்சத்தை எவ்வித தோய்வின்றி கையாண்டது, சட்டப்பூர்வமற்ற அயல் நாட்டு பணப் பரிவர்த்தனையினை தடுத்தது என அனைத்து அம்சங்களிலும் சாதகமான நிலை நிலவினாலும் ஊழல் வெளிப்பாடு இருந்தது. இதனை எதிர்த்து வி.பி.சிங், தொழிற் சங்கங்கள், விவசாயிகள், சர்வோதைய மற்றும் காங்கிரஸில் மாற்று நிலைகொண்டவர்களின் ஒத்துழைப்புடன் போராடினார். அதிகார வர்க்கத்தினரின் ஊழல் கீழ்மட்டத்தில் பரவி இருந்தது. அன்றாடம் அனைத்துத் தரப்பினரையும் இது பாதித்திருந்தது. ராஜீவ் காந்தியின் நெருங்கிய நண்பரான ஆரிப் முகமது கான், உறவினர் அருண் நேரு, வி.சி.சுக்லா, சத்யபால் மாலிக் ஆகியோருடன் ஒன்றிணைந்து வி.பி.சிங் ஜனமோர்ச்சா என்ற இயக்கத்தை 2 அக்டோபர் 1987ல் துவக்கினார். 1988ல் நடந்த அலகாபாத் பாராளுமன்ற இடைத் தேர்தலில் வலதுசாரி இயக்கங்கள், பாரதிய ஜனதா கட்சியின் (பாஜக) ஆதரவுடன் வி.பி.சிங் வெற்றிபெற்றார். இதனைத் தொடர்ந்து பல முன்னணி தலைவர்களுடன் ஒன்றிணைந்து 11 அக்டோபர் 1988ல் ஜனதா தளம் துவக்கப்பட்டது அதில் வி.பி. சிங்கின் ஜனமோர்ச்சா இயக்கத்தை இணைத்துக்கொண்டார். 7 கட்சிகள் ஒன்றிணைந்து தேசிய முன்னணி என்ற அமைப்பினை 6 ஆகஸ்ட் 1988ல் ஏற்படுத்தி பாராளுமன்ற தேர்தலில் போட்டியிட்டனர். இதில் காங்கிரஸ் அதிக இடங்களில் தனிக் கட்சியாக வெற்றிபெற்றிருந்தாலும், ஆட்சி அமைக்கப் போதுமான நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் இல்லை. தேசிய முன்னணி 146 இடங்களிலும், பாஜக 86 இடங்களிலும், வலதுசாரிகள் 52 இடங்களிலும் வெற்றிபெற்றிருந்தது. இக்கட்சிகள் ஒன்றிணைந்து வி.பி.சிங் தலைமையில் 2.12.1989ல் ஆட்சி அமைக்கப்பட்டது. வி.பி.சிங் இந்தியாவின் காங்கிரஸ் அல்லாத தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இரண்டாவது பிரதம மந்திரியாவார்.

7.8.1990ல் வி.பி.சிங் பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்காக அரசு மற்றும் பொதுத்துறைகளில் வேலைவாய்ப்பினை அளிக்க 27 விழுக்காடு இட ஒதுக்கீட்டை அறிவித்தார். இதனால் பாஜக, வலதுசாரிகள், சில அமைச்சரவை சாகக்கள் இதனைக் கடுமையாக எதிர்த்தனர். பாஜகவானது வி.பி.சிங் அரசுக்கு அளித்து வந்த ஆதரவை விலக்கிக் கொள்வதாக மிரட்டல் விடுத்தது. வட மாநிலங்களில் ஒரு சில இடங்களில் இட ஒதுக்கீட்டிற்கு எதிராகப் போராட்டம் கடுமையாக இருந்தது. இப்போராட்டங்கள் மேல் ஜாதி வர்க்கத்தினரால் தூண்டிவிடப்பட்டது என அறியப்படுகிறது. பெரும்பாலான இப் பிற்பட்டமக்கள் நிலச் சீர்திருத்தம் மற்றும் பசுமைப் புரட்சியின் நன்மைகளைப் பெற்றவர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இதனைத் தொடர்ந்து 1.10.1990ல் பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்கு இட ஒதுக்கீடு நடைமுறைப் படுத்துவதை உச்ச நீதி மன்றம் நிறுத்திவைத்தது. இதனிடையே பாஜகவின் தலைவரான எல்.கே.அத்வானி 25.9.1990ல் சோமநாத்திலிருந்து ரதயாத்திரையைத் தொடங்கினார். இது பீகார் மாநிலம் சமஸ்திபூர் சென்றடைந்தவுடன் அவர் கைது செய்யப்பட்டார் இதனைத் தொடர்ந்து பாஜகவானது வி.பி.சிங்கிற்கு அளித்து வந்த ஆதரவை விலக்கிக்கொண்டது. மேலும் ஜனதா தளத்தின் ஒரு பகுதி நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் சந்திரசேகருக்கு ஆதரவாக மாறியதால் வி.பி.சிங் அரசு கவிழ்ந்தது. சந்திரசேகர் தலைமையில் காங்கிரஸ் ஆதரவுடன் 7.11.1990ல் ஆட்சி அமைக்கப்பட்டது. மிகக் குறுகிய காலமே நீடித்த சந்திரசேகர் அரசு 5.3.1991ல் காங்கிரஸ் அளித்துவந்த ஆதரவை விலக்கிக் கொண்டதால் கவிழ்ந்தது.

இக்கால கட்டத்தில் அரசின் செலவுகள் பல மடங்கு அதிகரித்தது ஆனால் அரசு மற்றும் பொதுத்துறை சேமிப்பானது தொடர்ந்து குறைந்துவந்தது. இதன் விளைவு அரசின் நிதிப் பற்றாக்குறை தொடர்ந்து அதிகரித்தது (1979-80ல் நிதிப் பற்றாக் குறையானது மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 9.7 விழுக்காடாக இருந்தது 1991ல் 10.4 விழுக்காடாக அதிகரித்தது). இதனை எதிர்கொள்ள அரசு உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாடுகளிலிருந்து கடன் வாங்கியது. இதனால் அரசின் முதலீட்டிற்கும் பொது சேமிப்பிற்குமான இடைவெளி அதிகமானது (1980-81ல் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 5.3 விழுக்காடாக இருந்தது 1989-90ல் 9 விழுக்காடாக அதிகரித்தது). நிதிப் பற்றாக்குறை அதிகரிப்பினால் செலுத்துநிலை இருப்பில் எதிர்மறை விளைவுகள் உண்டாகியது. செலுத்து நிலை இருப்பின் பற்றாக்குறையானது 3.5 பில்லியன் டாலராக (மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் இது 1.8 விழுக்காடு) 1987-88ல் இருந்தது 1990-91ல் 9.9 பில்லியன் டாலராக அதிகரித்தது (மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் இது 3.5 விழுக்காட்டு). 1985-1990ஆம் ஆண்டுகளுக்கிடையே மொத்த பொருளாதாரத்தில் முதலீட்டுக்கும் சேமிப்பிற்கும் உள்ள இடைவெளியானது ஆண்டுக்கு சராசரியாக 2.5 விழுக்காடு அதிகரித்தது. 1985-1990ஆம் ஆண்டுகளுக்கிடையே இந்தியாவின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியானது ஆண்டுக்கு 5.5 விழுக்காடு வளர்ச்சியினைக் கண்டது. குறிப்பாக தொழில் துறையானது 7 விழுக்காடாக இருந்தது. ஆனால் சேமிப்பானது முதலீட்டை மேம்படுத்த உதவவில்லை இதனால் அதிகக் கடன் வாங்கி செலவிட செய்தனர். இதனால் நிதிநிலை மேலும் மோசமடைந்தது. செலுத்து நிலை இருப்பில் பாதக போக்கு காணப்பட்டது. 1980களின் இறுதியில் கடன் அளவு அதிகமாக்க காணப்பட்டது. உள்நாட்டுக் கடன் 1974-75ல் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 31.8 விழுக்காடாக இருந்தது 1984-85ல் 45.7 விழுக்காடாகவும், 1989-90ல் 54.6 விழுக்காடாகவும் அதிகரித்திருந்தது. வெளிநாட்டுக் கடன் 1980-81ல் 23.5 பில்லின் டாலராக இருந்தது 1985-86ல் 37.3 பில்லியன் டாலராகவும், 1990-91ல் 83.8 பில்லின் டாலராகவும் அதிகரித்தது. இதன் விளைவு இந்தியாவில் அந்நியச் செலாவணி கையிருப்பானது 1980-81ல் 5.85 பில்லியன் டாலராக இருந்தது 1989-90ல் 4.1 பில்லியன் டாலராகக் குறைந்தது. இது மேலும் 1990-91ல் 2.24 பில்லியன் டாலராகக் குறைந்தது. இந்தக் கையிருப்பானது அடுத்து வந்த ஒருமாதத்திற்கு மட்டுமே போதுமானதாக இருந்தது. இதற்கிடையே 1990ல் ஈராக்-குவைத் போரினால் பெட்ரோல் விலை அதிகரித்தது. இதனால் மேலும் அந்நியச் செலாவணிப் பற்றாக்குறை அதிகரித்திருந்தது. பன்னாட்டுக் கடன் தர மதிப்பீடு இந்தியாவின் மீதிருந்தது வேகமாகக் குறைந்தது இதனால் வெளிநாட்டுக் கடன் பெறுவதில் பெரும் சவால்கள் காணப்பட்டது. இதற்கிடையே அயல் நாடு வாழ் இந்தியர்கள் தங்களின் வைப்புகளைத் திரும்பப் பெறத்தொடங்கினர். இந்த நிலையினை எதிர்கொள்ள முடியாமல் இந்தியா 20 டன் தங்கத்தை சுவிட்சர்லாந்து யூனியன் வங்கியிடம் ஜூலை 1991ல் அடகு வைத்து அந்நியச் செலாவணியினை பெற்று நடப்பு நிலையினை சரிசெய்தது. இதனைத் தொடர்ந்து பன்னாட்டுப் பண நிதியத்திடம் இந்தியக் கடன் பெற்றது. இவ்வாறு இந்தியாவின் வெளிநாட்டு, உள்நாட்டு கடன்கள் அதிகரித்தது.

இந்தியாவின் பெரும் சவாலாக செலுத்துநிலை இருப்பில் ஏற்பட்ட பாதகமான நிலையினால் வெளிநாட்டுக் கடன் தொடர்ந்து அதிகரித்தால் (1980-81ல் 20.6 பில்லியன் டாலராக இருந்தது 1989-90ல் 64.4 பில்லியன் டாலராக அதிகரித்தது) இதற்குச் செலுத்தவேண்டிய வட்டி அதிகமானது. அரசின் வருவாய் இதற்காகத் திருப்பிவிடப்பட்டது எனவே நடப்பு கணக்கில் பற்றாக்குறை ஏற்பட்டது. இதனால் அந்நியச் செலாவணி கையிருப்பு தொடர்ந்து குறைந்துகொண்டு வந்தது. இதனைக் கட்டுப்படுத்த 1 ஏப்ரல் 1990ல் புதிய இறக்குமதி-ஏற்றுமதிக் கொள்கையினை அறிவித்தது. இதன்படி இந்திய ஏற்றுமதியினை ஊக்குவிக்கும் நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டது. இதேசமயம் கடந்த 5 ஆண்டுகளில் எண்ணெய் (எரிபொருள்) நுகர்ச்சியானது 8 விழுக்காடு அளவிற்கு அதிகரித்திருந்தது. இதனால் பெட்ரோல் இறக்குமதி அதிகரித்தது, அந்நியச் செலாவணி செலவு அதிகரித்தது.

வி.பி.சிங் பிரதமராகப் பதவியேற்றபோது விலைவாசி அதிக அளவில் காணப்பட்டது. எனவே இதனைக் கட்டுப்படுத்த முக்கிய நுகர்வுப் பொருட்களின் அளிப்பினை அதிகரிக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. உணவு தானிய விலையினை கட்டுப்படுத்த அரசு உணவு தானியக் கையிருப்பினைப் போதுமான அளவில் அதிகரிக்க உணவு கொள்முதலை மேற்கொள்ள முன்னுரிமை அளித்தது. இதனால் உணவு தானியக் கையிருப்பு (ஒன்றிய தொகுப்பு) 11.67 மில்லியன் டன்னாக அதிகரித்தது (கடந்த ஆண்டில் இது 8.34 மில்லியன் டன்னாக இருந்தது). அரசு, ஏழை மக்கள் விலை உயர்வினால் பாதிக்கப்படுவதை உணர்ந்து அவர்களைப் பாதுகாக்க பொது விநியோக முறை மூலமாக அடிப்படையாகத் தேவைப்படும் உணவுப் பொருட்களை வழங்கியது. இதுபோல் வெளிச்சந்தை நடவடிக்கையில் தலையிட்டு முக்கிய உணவுப் பொருட்களின் விலைகளைக் கட்டுப்படுத்தியது.

1980களின் கடைசியில் ஏற்பட்ட பஞ்சத்தை இந்தியா எந்த நாடுகளின் உதவியுமின்றி எளிதாக எதிர்கொண்டது. காரணம் 1980களில் இந்தியா உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவினை அடைந்தது மட்டுமல்லாமல் அரசின் உணவு தானிய இருப்பை அதிகரித்து கொண்டது. 1990களில் உணவு உற்பத்தி வளர்ச்சியானது (3 விழுக்காடு) மக்கள் தொகை வளர்சியினைவிட (2.1 விழுக்காடு) அதிகமாக இருந்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. பசுமைப் புரட்சியின் விளைவாக 1967-68 மற்றும் 1989-90ஆம் ஆண்டுகளுக்கிடையே வேளாண் உற்பத்தியானது 80 விழுக்காடு அதிகரித்திருந்தது, உற்பத்தி திறனானது ஆண்டுக்கு 2.5 விழுக்காடு அதிகரித்தது. இதன் விளைவு உபரியான உணவு உற்பத்தியினைச் சந்தைப் படுத்துதல் அதிகரித்துக் காணப்பட்டது. பசுமைப் புரட்சியின் விளைவினால் பெருமளவிற்கு உணவு உற்பத்தி அதிகரித்திருந்தாலும் (உணவு தானிய சாகுடி பரப்பானது 1980-81க்கும் 1989-90க்கு மிடையே கடந்த பத்தாண்டுகளில் ஒப்பிடும்போது குறைந்திருந்தாலும் உணவு உற்பத்தியானது 2.81 விழுக்காடு அதிகரித்திருந்து), இது அனைத்து பகுதியிலும் சீரான நிலையில் இல்லை. சிறு, குறு விவசாயிகள், நிலமற்ற வேளாண் கூலிகள், அதிக அளவில் பாதிக்கப்பட்டிருந்தனர். இதனால் பசுமைப் புரட்சியானது சிவப்பு புரட்சியாக பல இடங்களில் உருவெடுத்தது. இந்தியாவின் மக்கள்தொகை தொடர்ந்து அதிகரித்ததன் விளைவு நிலம் துண்டாடப்பட்டு சராசரி நிலக் கைப்பற்று அளவானது குறைந்து வந்தது (1970-71ல் 2.28 ஹேக்டேராக இருந்தது 1990-91ல் 1.57 ஹேக்டேராகக் குறைந்தது). மேலும் மொத்த விவசாயிகளில் சிறு, குறு விவசாயிகளின் (இரண்டு ஹேக்டேருக்கு கீழ்) பங்கு அதிகரித்தது. இதன் அடிப்படையில் ஏழை விவசாயிகள் பயன்பெறத் திட்டங்கள் வகுக்கப்பட்டன. இந்த அடிப்படையில் கிராமப்புற வேலைவாய்ப்பு திட்டம், சிறு விவசாயிகள் வளர்ச்சி முகமை திட்டம், குறு விவசாயிகள் மற்றும் நிலமற்ற விவசாயத் தொழிலாளர் திட்டங்கள் தொடங்கப்பட்டன. இதன் விளைவு 1960களில் 20 மில்லியன் மனித வேலை நாட்கள் உருவாக்கப்பட்ட நிலையில் 1988-89ல் 850 மனித வேலை நாட்கள் உருவாகியிருந்தது. தமிழ்நாடு – கர்நாடகா இடையே நீண்டகாலமாகக் காவிரி ஆற்று நீரைப் பகிர்ந்து கொள்வதில் சச்சரவு தொடர்ந்து வந்தது. 1990-91ல் இப் பிரச்சனை இரு மாநிலங்களுக்கிடையே பெரிய அளவில் சர்ச்சை உருவாகியது. இதனைத் தீர்க்க வி.பி.சிங் அரசானது காவிரி சர்ச்சை தீர்ப்பாயம் அமைக்கப்பட்டது.

வி.பி.சிங்கின் அரசு வேலைவாய்ப்பிற்கு முக்கியத்துவம் அளித்தது. இந்தியப் பொருளாதாரம் 1980களில் சராசரியாக 5 விழுக்காடு வளர்த்திருந்தாலும் நீடித்த வேலையின்மை 1983ல் 8 மில்லியான இருந்தது 1987-88ல் 12 மில்லியனாக அதிகரித்தது. இத்துடன் குறை வேலையின்மை (under employment) அதிக அளவில் காணப்பட்டது. எனவே வி.பி.சிங் அரசானது மதிப்புடைய வேலைவாய்ப்பினை உருவாக்க ‘வேலைவாய்ப்பு உறுதி திட்டம்’ நடைமுறைப்படுத்தியது. இத்திட்டத்தை நாடு முழுக்க அனைத்துப் பகுதிகளிலும் நடைமுறைப்படுத்த போதுமான நிதி இல்லாததால், வேலையின்மை அதிகமாக இருந்த கிராமப்புற வறட்சியினை எதிர்கொண்ட பகுதிகளில் முதல் கட்டமாக நடைமுறைப்படுத்தியது.

அட்டவணை: இந்தியாவின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியின் சராசரி ஆண்டு வளர்ச்சி வீதம் 

துறைகள்  1967-68 முதல் 1980-81வரை1981-82 முதல் 1990-91வரை
வேளாண்மைத் துறை3.33.5
தொழில் துறை4.17.1
பணித் துறை4.36.8
மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி 

(காரணிகளின் விலையில்)

3.85.6
மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் தலா வருமானம்1.53.4

Source: Illa Patnaik (2006): “India: Ecnomic Growth, 1950-2000,” Indian Council for Research on International Relations, New Delhi. 

வேளாண்மையில் வேகமான வளர்ச்சியினை அடைய பல்வேறு உத்திகள் கையாளப்பட்டது. இந்தியாவில் நீர்ப்பாசன வசதியினைப் பெற்ற பகுதிகளில் ஈர்க்கத்தக்க அளவில் உற்பத்தித் திறன் அதிகரித்திருந்தது. ஆனால் மழைப்பொழிவினைச் சார்ந்தும், பகுதியான அளவில் வறண்ட விளைநில பரப்பில் குறைவான உற்பத்தித் திறன் காணப்பட்டது. எனவே இப்பகுதிகளில், உற்பத்தித் திறனை அதிகரிக்க நீர்ப்பாசன, நிலமேம்பாட்டு, மண் மற்றும் ஈரப்பதத்தை மாற்றியமைக்க அதிக அளவிற்கு முதலீடு செய்யப்பட்டது. இதன் மூலம் வேளாண் தொழிலாளர்களை அதிக அளவில் ஈடுபடுத்தத் திட்டம் வகுக்கப்பட்டது. இத்துடன் வேளாண்மையில் பன்முகத் தன்மையினை உருவாக்கவும், வேளாண் சார் தொழில்களை உருவாக்கவும் முனைந்தது. கிராமப்புற பொருளாதாரத்தை நகர்ப்புறங்களுடன் இணைத்துச் சிறப்பான சந்தைப் படுத்துதலை உறுதி செய்யத் திட்டம் வகுக்கப்பட்டது.

இந்தியத் தொழில் கொள்கை 1956 போல் வேளாண்மைக்கான சிறப்பான கொள்கையினை வகுக்கப்பட வேண்டிய அவசியத்தை உணர்ந்து பல்வேறு அறிவிப்புகளை வி.பி.சிங் அரசு வெளியிட்டது. வேளாண்மையினை மேம்படுத்த ‘வேளாண்மை கொள்கை நிருணயம்’ கொண்டுவரப்பட்டது. வேளாண்மை மற்றும் கிராமப்புற மேம்பாட்டிற்கு அரசின் நிதி ஆதாரங்களிலிருந்து 50 விழுக்காடு செலவு செய்ய முயற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டது. இதற்காக 1989-90வது திட்ட கால ஒதுக்கீடானது 44 விழுக்காடாக இருந்தது 1990-91வது திட்ட காலத்தில் 49 விழுக்காடாக அதிகரித்தது. ஏழை விவசாயிகள், கைவினைஞர்கள், நெசவாளர்கள் தொடர்ந்து கடனால் பாதிக்கப்பட்டும், அதனைத் திரும்பச் செலுத்த இயலாமலும், குறைவான வருவாயினை ஈட்டிக்கொண்டு இருந்ததாலும் காலம் காலமாக வறுமையின் பிடியில் சிக்கித் தவிர்ப்பதை உணர்ந்து 2, அக்டோபர் 1989ல் தேசிய மயமாக்கப்பட்ட வங்கிகள், வட்டார வளர்ச்சி வங்கிகளில் கடன் பெற்றவர்களின் கடனை ரூ.1000 கோடி மதிப்பில் தள்ளுபடி செய்தது. ஒன்றிய அரசு போலவே மாநில அரசுகளும் தங்களின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள கூட்டுறவு வங்கிகளில் கடன் பெற்றவர்களுக்குக் கடன் தள்ளுபடி நடவடிக்கையை மேற்கொள்ள ஆலோசனைகள் வழங்கப்பட்டது. ரூ.4000 கோடி உர மானியம் அளிக்கப்பட்டது. நிலச்சீர்திருத்தினை தீவிரமாக நடைமுறைப்படுத்த முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டது.

வேளாண் விளைபொருட்களின் விலையினைத் தீர்மானிக்க உற்பத்தி செலவினைக் கணக்கிடும் முறையில் சில மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்தது. இதன்படி வேளாண் தொழிலாளர் (குடும்ப உறுப்பினர்களின் உழைப்பு உட்பட) செலவு, குறைந்தபட்ச கூலி அல்லது பெயரளவுக் கூலி இதில் எது அதிகபட்சமோ அதனைக் கணக்கில் கொண்டது. விவசாயிகளின் வேளாண் சாகுபடி செய்தலின் மேலாண்மைக்கான மதிப்பீடு கணக்கில் கொள்ளப்பட்டது. வேளாண் விளைபொருட்கள் சந்தைக்கு வருவதற்கும் அரசு அறிவிக்கின்ற விலைக்கும் உள்ள செலவு வேறுபாட்டில் உள்ளீட்டுச் செலவின் உயர்வினைக் கொள்முதல் அல்லது குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலையில் சரிசெய்து கொள்ளும் என்ற நடைமுறை மேற்கொள்ளப்பட்டது. சுற்றுப்புறச் சூழல் மேம்பாட்டைப் பாதுகாக்கக் கிராமப்புற மேம்பாட்டின் அவசியத்தை உறுதி செய்தது. இது போன்று இளைஞர்களுக்குப் பயிற்சி அளித்து அவர்கள் சுயவேலைவாய்பினைப் பெருக்கத் திட்டம் வகுக்கப்பட்டது. தொழில் வளர்ச்சியினை மேம்படுத்த பல்வேறு முன்னெடுப்புகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. குறிப்பாகப் பின்தங்கிய பகுதிகளில் வேளாண் சார் தொழில்கள் ஊக்குவிக்கப்பட்டது. வேளாண்மையில் சரியான தொழில்நுட்ப மேம்பாட்டை ஏற்படுத்த முறைசாரா மற்றும் புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலைப் பயன்படுத்தத் திட்டங்கள் வகுக்கப்பட்டது.

இந்திய வேளாண்மை வளர்ச்சி 7வது ஐந்தாண்டு திட்ட காலத்தில் ஆண்டுக்கு 4.1 விழுக்காடு வளர்ச்சியைக் கண்டது இது 6வது ஐந்தாண்டு திட்ட காலத்தைவிட (6 விழுக்காடு) குறைவு என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. மழைபொழிவு சிறப்பாக இருந்தால் உணவு உற்பத்தியானது 1989-90ல் 171.04 மில்லியன் டன்னாக இருந்தது 1990-91ல் 176.39 மில்லியன் டன்னாக அதிகரித்தது. நெல், கோதுமை, பயறு வகைகளின் உற்பத்தியினை அதிகரிக்க திட்டங்கள் நடைமுறைபடுத்தப்பட்டது. இந்தியாவின் கிழக்குப் பகுதியில் நெல் உற்பத்தி திட்டம் தொடங்கப்பட்டது, சிறப்பு உணவு தானிய உற்பத்தி செய்யும் மாநிலங்களில் ஒன்றிய அரசின் தேசிய பயறு வளர்ச்சி திட்டம் 1990-91ல் தொடர்ந்து நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. அரசின் எண்ணெய் வித்துகள் தொழில்நுட்ப இயக்கம் (1986ல் தொடங்கப்பட்டது) தொடர்ந்து நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது ஆனால் எண்ணெய் வித்துக்களின் உற்பத்தியானது 1988-90ல் 18 மில்லியன் டன்னாக இருந்தது 1989-90ல் 16.8 மில்லியன் டன்னாகக் குறைந்தது. 1990-91ல் நல்ல மழை பொழிவு இருந்ததால் உரப் பயன்பாடு 12.7 மில்லியன் டன்னாக அதிகரித்தது (1988-90ல் 11.7 மில்லியன் டன்னாக இருந்தது) இதுபோல் வேளாண் கடன் 1990-91ல் ரூ.13240 கோடியாக இருந்தது 1989-90ல் ரூ.13022 கோடியாக அதிகரித்தது. கிராமப்புறங்களில் வேலைவாய்ப்பினை உருவாக்க ஜவஹர் ரோஜ்கர் யோஜனா 1989ல் ராஜீவ் காந்தியால் தொடங்கப்பட்டது. இத்திட்டம் தீவிரமாக நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. கிராமப்புறங்களில் வறட்சியினை எதிர்கொண்ட பகுதிகளில் வேலைவாய்ப்பு உறுதி திட்டம் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது (Chandra Shekhar Prasad 2009).

வி.பி.சிங் அமைச்சரவையில் நிதி அமைச்சராக இருந்து போர. மது தண்டவதே 1990-91ஆம் ஆண்டு நிதிநிலை அறிக்கையினைத் தாக்கல் செய்யும் போது வேளாண்மைக்கான பல்வேறு அறிவிப்புகளை அறிவித்தார். உர மானியத்திற்கு ரூ.950 கோடியும், உணவு மானியத்திற்கு ரூ.276 கோடியும் ஒதுக்கப்பட்டது. இதுபோல் வறுமையை ஒழிக்க வரவு செலவு திட்டத்தில் 30 விழுக்காடு ஒதுக்கப்பட்டது (கடந்த ஆண்டு இது 23 விழுக்காடாக இருந்தது). வேளாண்மைத் துறைக்கு ரூ.950 கோடி ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்டது. வேலைவாய்ப்பு உறுதி திட்டத்திற்கு ரூ.3115 கோடி ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்டது. வேளாண்மைக்கான முன்னுரிமைத் தருவதாக அறிவித்த அரசு பூச்சிக் கொள்ளி மருந்து இறக்குமதிக்கான வரியினைக் குறைத்தது.

1980களின் இடையில் இந்தியப் பொருளாதாரம் முதல் கட்ட பொருளாதாரச் சீர்திருத்தங்களை நடைமுறைப்படுத்தியிருந்தது. இதன்படி புதிய தொழில்நுட்பங்கள் அனைத்து துறைகளிலும் புகுத்தப்பட்டது, வர்த்தக கட்டுப்பாடுகள் தளர்த்தப்பட்டது. ஆனால் குழப்பமான அரசியல் நிலையினாலும், பொது விலைமட்ட உயர்வினாலும் இச்சீர்திருத்தங்கள் பெருமளவிற்குக் கைகொடுக்கவில்லை. மேலும் இச்சீர்திருத்தங்கள் தொழில் துறை சார்பானதாக இருந்ததால் வேளாண்மைக்கான முக்கியத்துவத்தை இழக்கத் தொடங்கியது. இக்கால கட்டத்திலிருந்து இந்திய வேளாண்மைத் துறையானது பெரும் சவால்களை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. இரண்டாம் கட்டமாகப் பொருளாதாரச் சீர்திருத்தமானது 1991ல் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது இது இந்தியப் பொருளாதாரம் உயர் வளர்ச்சியில் பயணிப்பதற்கான அடித்தளத்தை உருவாக்கித் தந்தது. இந்தியப் பொருளாதாரம் மெதுவான வளர்ச்சி நிலையிலிருந்து சந்தை சார்ந்த தொடர் வளர்ச்சிக்கு மாற்றமடைந்தது. இதன் விளைவு மக்களின் வருமானம் அதிகரித்தது, வறுமை குறைந்தது, வட்டார ஏற்றத் தாழ்வுகள் உருவானது, கிராமப்புறங்களில் வேளாண்மை நெருக்கடிக்குத் தள்ளப்பட்டது. கிராமப்புறங்களில் வேளாண் சாரா தொழில்களின் ஆதிக்கம் அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. வேளாண்மையினைச் சார்ந்திருந்தவர்கள் குறிப்பாக சுயமாகப் பயிர் செய்பவர்கள் குறைந்தனர், விவசாயக் கூலித் தொழிலாளர்கள் அதிகரித்தனர். வேளாண்மை சாத்தியமற்றதாக விவசாயிகள் கருதத் தொடங்கினர். இதனை அடுத்துத் தொடர்ந்து வேளாண்மை பெருமளவிற்குச் சரியும் போக்கு உருவானது.

– பேரா.பு. அன்பழகன்

No Comments
இந்தியாவின் வேளாண் பொருளாதாரம் @75: தொடர் – 7 ராஜீவ் காந்தியும் மஞ்சள் புரட்சியும் – பேரா.பு.அன்பழகன்
Posted inWeb Series

இந்தியாவின் வேளாண் பொருளாதாரம் @75: தொடர் – 7 ராஜீவ் காந்தியும் மஞ்சள் புரட்சியும் – பேரா.பு.அன்பழகன்




இந்தியாவின் பொருளாதாரச் சீர்திருத்தத்திற்கு அடித்தளம் அமைத்தவர் ராஜீவ் காந்தி ஆவார். அக்டோபர் 31, 1984ல் இந்திரா காந்தி இறந்ததை அடுத்து பிரதமராகப் பொறுப்பேற்றார். ராஜீவ் காந்தி அமெரிக்கக் காங்கிரஸ் கூட்டுக் கூட்டத்தில் உரையாற்றும் போது “நான் இளைஞன், எனக்கு ஒரு கனவு உண்டு, அது இந்தியாவை வலுவான, சுதந்திரமான தன்னம்பிக்கை அடிப்படையில் வளர்ந்து உலக நாடுகளில் முன்வரிசைக்குக் கொண்டு செல்வதற்கு மக்களின் வாழ்வாதாரத்தை மேம்படுத்துவதாகும்” என்றார். ஒட்டுமொத்த பொருளாதார வளர்ச்சியினை அடைய அனைத்து துறைகளின் மேம்பாட்டின் அவசியம், தொழில்நுட்பம் மற்றும் புதிய கண்டுபிடிப்புகளை உண்டாக்கவேண்டும் என்றார். ராஜீவ் காந்திக்கு முன்பாக 35 ஆண்டுகளாக இந்திய மக்களின் வாழ்க்கைத் தரத்தில் எந்த பெரிய மாற்றமும் அடையவில்லை. எனவே மக்களின் அடிப்படைத் தேவைகளை அளிக்கத் தொழில்நுட்ப மாற்றங்கள் வழியாக இவற்றை அளிக்க முற்பட்டார். தகவல் தொழில்நுட்பம் இவற்றிற்கான அடிப்படை மாற்றங்களை ஏற்படுத்தும் என்ற அடிப்படையில் இதற்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டது.

ராஜீவ் காந்தி, தகவல் தொழில்நுட்பம், கணினி மற்றும் மென்பொருள், அணுக்கரு வளர்ச்சி, பாதுகாப்பு, ஆயுத ஒழிப்பு, பொருளாதார வளர்ச்சி, வறுமை ஒழிப்பு, பயங்கர வாதத்தை ஒழிப்பது, ஏழை-பணக்காரர் பேதத்தை அகற்றுதல், அமைதியான வாழ்வினை உறுதி செய்தல், கல்வி மேம்பாடு, சுகாதாரம், அறிவியல் தொழில்நுட்பம், வேளாண் வளர்ச்சி, தொழில் மேம்பாடு, சுயச்சார்பு இந்தியாவினை உருவாக்குதல், இளைஞர் நலம் மற்றும் விளையாட்டு, நீதி, சுற்றுப்புறச் சூழல் பாதுகாப்பு, உள்ளாட்சி அமைப்பு போன்றவற்றின் மீது கவனம் செலுத்தினார். இதற்காக பல்வேறு திட்டங்கள் கொண்டுவரப்பட்டது. நாட்டின் இறையாண்மையையும் நல்லிணக்கத்தையும் காக்கக் கல்வி அவசியம் என்று உணர்ந்த ராஜீவ் காந்தி புதிய கல்வி முறையினைக் கட்டமைத்தார். இனம், ஜாதி, பிறப்பு வருணம், பாலினம், செல்வம், போன்றவற்றை அடிப்படையாகக்கொண்டு நிகழும் ஏற்றத்தாழ்வுகளைப் போக்கி சமூக நீதியினை நிலைநாட்ட ஏழாவது ஐந்தாண்டு திட்டத்தைப் பற்றி பாராளுமன்றத்தில் உரையாற்றும்போது, ‘நம்முடைய முதன்மைக் குறிக்கோள் வறுமையினை ஒழிப்பது, சமூக நீதி மற்றும் சுயச்சார்பினை தோற்றுவிப்பதாகும்”. என்றார். பட்டியல் இனத்தவர், பழங்குடியினரின் வளர்ச்சிக்கான திட்டங்களை முன்னெடுத்து பெண்களுக்கான அதிகாரம் அளிக்க உறுதியான நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளப்பட்டது (Shasi Skumar shingh 2021).

ராஜீவ் காந்தி பிரதம மந்திரியானதும் வி.பி.சிங்கை நிதி அமைச்சராக்கினார். மார்சு 1985ல் தாக்கல்செய்யப்பட்ட நிதி அறிக்கையில் இந்தியப் பொருளாதாரத்தின் மீதிருந்த கடுமையான கட்டுப்பாடுகளை நீக்கினார், வர்த்தகத்தில் இறக்குமதியின் மீதான கட்டுப்பாடுகள் தளர்த்தப்பட்டது, ஏற்றுமதி ஊக்குவிக்கப்பட்டது, இயந்திரத் தளவாடங்கள் உற்பத்தி, நூற்பாலைகள், கணினி உற்பத்தி, மருந்து உற்பத்தி போன்றவற்றை பெருக்க எளிமையான உரிம முறை நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. தனிநபர் வரி, நிறுவன வரி குறைக்கப்பட்டது. இம்முயற்சியினால் நாட்டின் உற்பத்தி பெருகியது. நடுத்தர மக்களும், வணிகர்களும் இதனால் அதிகம் பயனடைந்தனர். ஆனால் இடதுசாரி இயக்கங்கள் அரசின் முயற்சிகள் பணக்காரர்களுக்குச் சாதகமானது என்று குறிப்பிட்டது. அரசின் புதிய முயற்சியினால் இதற்கு முன்பு எப்போதும் இல்லாத அளவில் நுகர்வுப் பொருட்கள் அதிக அளவில் விற்பனையானது. தொழில் துறை மற்றும் நடுத்தர மக்கள் அதிக அளவில் ராஜீவ் காந்தி ஆட்சியில் பயனடைந்தனர். வறுமை பெருமளவிற்குக் குறைந்தது. அதேசமயம் நாட்டின் சில பகுதிகளில் மழை பொய்த்ததன் காரணமாக வேளாண்மை தோல்வியைக் கண்டு பட்டினி சாவுகள் காணப்பட்டது. விவசாயிகள் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டனர். இந்த நிலையில் நாட்டின் முக்கிய விவசாயத் தொழிற்சங்கங்களான ஷேத்காரி சங்கதனா (மகாராஷ்டிரா மாநிலம்), இந்திய விவசாயச் சங்கம் (பஞ்சாப், ஹரியானா மாநிலங்கள்) துவக்கப்பட்டது (Ramachandra Guha 2017).

கணினி தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியினை ஏற்படுத்த அமெரிக்க-ஐரோப்பிய நாடுகளுடன் கூட்டு அடிப்படையில் பல திட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்தினார். கிராமப்புறங்களில் தகவல் தொழில்நுட்ப மேம்பாட்டைச் சென்றடையச் செய்தார். 1984ல் கணினி கொள்கை அறிவிக்கப்பட்டது. இதன்படி, மென்பொருள் ஒரு தொழிலாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது. இதனைத் தொடர்ந்து இதன் மீதான முதலீடுகள் அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. 1986ல் கணினி மென்பொருள் ஏற்றுமதி, வளர்ச்சி மற்றும் பயிற்சி கொள்கை அறிவிக்கப்பட்டது. இதன் விளைவு இந்தியாவின் மென்பொருள் ஏற்றுமதியானது ரூ.100 கோடியாக 1988ல் அதிகரித்தது. இந்தியாவின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்திக்கு மென்பொருளின் பங்களிப்பு அதிகரித்தது. 1990களில் தகவல் தொழில்நுட்பம் இந்தியா முழுவதும் பரந்து வளர்ந்தது. ராஜீவ் காந்தி இதனால் இந்தியாவின் தகவல் தொழில்நுட்பத் தந்தையாகக் கருதப்படுகிறார்.

நடுத்தர மக்களின் அபிலாசைகளை நிறைவேற்ற பல்வேறு புதிய முயற்சிகளை மேற்கொண்டார். இந்தியா இதற்கு முன்பு மகாலநோபிசின் உத்திகளை அடிப்படையகாகக் கொண்டு மூலதனப் பொருட்களை உற்பத்தி செய்யும் நோக்கிலே இருந்தது. நுகர்வுப் பொருட்களின் உற்பத்தி செய்வதற்கு எந்தவிதத்திலும் ஊக்கமளிக்கவில்லை. இதனை நிவர்த்தி செய்யத் தனியார் துறை சிறந்ததாக இருக்கும் என்ற அடிப்படையில் கட்டுப்பாடுகள் தளர்வு செய்யப்பட்டது. தனியார் முதலீடுகள் கொண்டுவர அதற்கான சூழலை உருவாக்கினார். இதற்காக வரிகள் குறைக்கப்பட்டது, முதல் முயற்சியாக இடுபொருட்களின் மீதான மறைமுக வரியும் குறைக்கப்பட்டது. தொழில் தொடங்க உரிமம் பெறும் முறை ரத்து செய்யப்பட்டது. 1987ல் இந்தியப் பத்திரங்கள் மற்றும் மாற்றுக் கழகம் உருவாக்கப்பட்டது. பங்குச் சந்தை முறைப்படுத்தப்பட்டது. தகவல் தொடர்பு அனைவருக்கும் குறிப்பாகக் கிராமப்புறங்களிலும் கிடைக்க வழிவகை செய்யப்பட்டது. இதற்காகத் தனியார்த் துறை முதலீடுகள் ஊக்குவிக்கப்பட்டது. இதனால் வேளாண்மைத் துறை பயன் அடைந்தது.

இந்தியாவை 21ஆம் நூற்றாண்டிற்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டும் என்பது அவருடைய நோக்கமாக இருந்தது. இந்தியப் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு அன்னிய முதலீடு தேவையின் அவசியத்தை உணர்ந்தவர், இறக்குமதி மீதான காட்டுப்பாட்டை விலக்கிக்கொண்டார். இந்தியாவின் முக்கியத் துறையான வேளாண்மையினை வேகமாகவும் சீராகவும் வளர்ச்சியடைய வேண்டும் என்பதற்காகப் பசுமைப் புரட்சியினை மழைமறைவுப் பகுதிகளில் விரிவாக்கம் செய்தார். இதற்காக எண்ணெய் வித்துக்களின் உற்பத்தியினை மேம்படுத்தத் தொழில்நுட்ப இயக்கம், பருப்பு வகைகளை உற்பத்தி செய்யத் தேசிய திட்டத்தை முன்னெடுத்தார்.

ராஜீவ் காந்தி காலத்தின் முக்கியமாக வறுமை, பசியின்மை, ஆகியவற்றினை போக்க மாநிலங்களுக்கு இலக்குகளை நிர்ணயித்துச் செயல்பட வலியுறுத்தப்பட்டது. வறுமையில் வாழ்பவர்களுக்குக் குடியிருக்க வீடு கட்டும் திட்டம் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. சமூகத்தில் பொருளாதார அளவில் நலிவுற்றவர்களுக்கு வீடுகட்டித்தருதல், குடிநீர் இணைப்பு வழங்குதல், கழிவு நீர் வெளியேற்றம், குளியல் அறை, கழிப்பறை, சாலை விளக்குகள், போன்ற வசதிகள் செய்து தரப்பட்டது (Prabhaakaran 2008). இதற்கு அடித்தளமாகத் தொழில்நுட்ப மேம்பாட்டிற்கு வங்கிக் கடன், இறக்குமதித் தீர்வையை குறைத்தல், மென்பொருள் ஏற்றுமதி, தொழில் தொடங்க அனுமதி ரத்து, அயல் நாட்டு நிறுவனங்களைத் தொழில் தொடங்க அனுமதி அளிப்பது, கணினி ஏற்றுமதிக்குச் சிறப்பு மண்டலங்களை அமைப்பது போன்றவற்றை முன்னெடுத்தார்.

ராஜீவ் காந்தி இந்திய அரசின் அதிகாரிகள் சாமானிய மக்களுக்கு எதிராகவும் பணக்கார விவசாயிகள், தொழிலதிபர்கள் போன்றவர்களுக்குச் சாதகமான நிலைப்பாட்டை உடையவர்கள் என்றும் எனவே இவர்களுக்காக விட்டுக்கொடுக்க வேண்டியிருந்தது என்ற கருத்திலிருந்தார். இந்த நிலையினைப் போக்க அதிகாரத்தைப் பரவலாக்கக் குறிப்பாகக் கிராமப்புறங்கள் மேம்பாடு அடைய உள்ளாட்சி அமைப்புகளான பஞ்சாயத்து மற்றும் முனிசிபல் உள்ளாட்சிகளுக்கு அதிகாரம் அளிக்கும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டார்.

வேளாண்மையின் வளர்ச்சிக்கும் வறுமைக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு உள்ளது. 1980களில் முதன் முதலாக இந்தியாவில் வறுமை குறையத் தொடங்கியது. இதற்கு முக்கியக் காரணம் வேளாண்மையில் அடைந்த உயர் வளர்ச்சியாகும். 1991க்கு பிறகு பொருளாதாரச் சீர்திருத்தங்கள் வர்த்தகம், தொழில், நிதி துறைகளில் மேற்கொள்ளப்பட்டது. இவை மூன்றும் நகர்ப்புறங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டதாகும். இதனால் 1991க்கு பிறகு நகர்ப்புற வறுமை குறையத் தொடங்கியது. கிராமப்புறங்களில் உற்பத்தியாகும் பொருட்களுக்கு (வேளாண் விளைபொருட்கள் உட்பட) நர்புறங்களில் இதற்கான தேவையை அதிகரித்தது இது கிராமப்புற மக்களின் வருவாயினை உயர்த்தி வறுமையின் தீவிரத் தன்மையினைக் குறைந்ததது. 2004-05 மற்றும் 2009-10ஆம் ஆண்டுகளுக்கிடையே கிராமப்புற வறுமை 15 விழுக்காடு குறைந்தது இது நகர்ப்புறங்களில் 5 விழுக்காடாகக் காணப்பட்டது (Pulapare Balakrishna 2022). இதற்கான அடித்தளத்தை ராஜீவ் காந்தியால் வித்திடப்பட்டது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

அட்டவணை: வேளாண் உற்பத்தி வளர்ச்சி

வேளாண் பயிர்1950-601960-701970-801980-90
நெல்4.532.121.734.08

கோதுமை

5.797.734.154.29
சோளம்7.843.900.643.20
பருப்பு3.80 -0.47 -1.182.45
மொத்த உணவு தானியங்கள்4.352.631.763.31
எண்ணெய் வித்துகள்3.052.411.346.01
கரும்பு5.622.542.274.38
பருத்தி4.542.032.693.23
சணல்5.600.322.131.28

Source:  GoI (2004): “Agricultural Statistics at a Glance,” Government of India.

1980களில் வேளாண் துறையில் அனைத்து பகுதிகளிலும் வேளாண் உற்பத்தியின் வளர்ச்சி சாதகமாகக் காணப்பட்டது. தென்னிந்திய மற்றும் கிழக்கிந்தியப் பகுதிகளில் பிரதான உணவான அரிசியானது 1980களில் தொடர்ந்து அதிகரித்து காணப்பட்டது. இதற்கு முக்கியமாகத் தொழில்நுட்ப மேம்பாட்டினை அடிப்படையாகக் கொண்டு தனியார் துறை நிறுவனங்கள் குறைவான விலையில் தண்ணீர் குழாய்கள் உற்பத்தி செய்யப்பட்டது. இதனால், ஆழ்துளைக் கிணறுகள், குழாய் நீர்ப் பாசனம் பெருமளவிற்குப் பயன் பாட்டிற்கு வந்தது, விவசாயிகள் பாரம்பரிய ரகங்களிலிருந்து நவீன ரகங்கள் பயிர்செய்யத் தொடங்கியது, ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட சாகுபடி போகங்கள் செய்யப்பட்டது போன்றவை உணவு உற்பத்தியினை 1980களில் அதிகரிக்க முக்கியக் காரணமாக விளங்கியது. இதன் விளைவு கிராமப்புறங்களில் விவசாயக் கூலி அதிகரித்து கிராமப்புற வறுமை குறையத் தொடங்கியது. இது இந்திய வரலாற்றில் முக்கிய திருப்பமாக பார்க்கப்படுகிறது (Koichi FUJITA ue.org/files/events/Fujita_green_rev_in_india.pdf).

பசுமைப் புரட்சியின் விளைவால் நெல், கோதுமை உற்பத்தி பெருமளவிற்கு அதிகரித்தது ஆனால், சமையல் எண்ணெய்யின் தேவை அதிகரித்த அளவிற்கு எண்ணெய் வித்துக்களின் உற்பத்தி அதிகரிக்கவில்லை. ஆண்டுக்குச் சராசரியாக 125 லட்சம் டன் சமையல் எண்ணெய் தேவை இருந்தது ஆனால் இந்தியாவில் 75 லட்சம் டன் மட்டுமே உற்பத்தி செய்யப்பட்டது. இதனால் இந்தியா அர்ஜெண்டினா, மலேசியா, பிரேசில், இந்தோனேசியா போன்ற நாடுகளிலிருந்து இறக்குமதி செய்து மக்களின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்து வந்தது. சமையல் எண்ணெய்க்காகச் சூரியகாந்தி, கடுகு, நிலக்கடலை, ஆமணக்கு, நைஜர், ஆளிவிதை போன்ற பயிர்களிலிருந்து சமையலுக்கான எண்ணெய் பெறப்பட்டது. இவ்விளைச்சலை அதிகரிப்பதன் மூலம் வெளிநாடுகளிலிருந்து இறக்குமதி செய்யும் எண்ணெய் குறையும். எனவே ராஜீவ் காந்தி மஞ்சள் புரட்சிக்கான அடித்தளத்தினை அமைத்தார். இதன் முக்கிய நோக்கம் புதிய வகை எண்ணெய் வித்து ரகங்களைப் பயன்படுத்தி எண்ணெய் உற்பத்தியினை அதிகரிப்பதாகும். எண்ணெய் வித்து தொழில்நுட்ப இயக்கம் 1986ல் துவக்கப்பட்டது. இதனால் 1985-86ல் 10.8 மில்லியன் டன் சமையல் எண்ணெய் உற்பத்தி செய்யப்பட்டது 1998-99ல் 24.7 மில்லியன் டன்னாக அதிகரித்தது. 1985ல் எண்ணெய் வித்து சாகுபடி பரப்பு 19.0 மில்லியன் ஹெக்டேராக இருந்தது 1996ல் 26.0 மில்லியன் ஹெக்டேராக அதிகரித்தது. இதன்படி 36 விழுக்காடு சாகுபடி பரப்பும், 125 விழுக்காடு உற்பத்தியும் இக்கால கட்டத்தில் அதிகரித்தது. அதிக விளைச்சல் தரும் உயர் ரக விதைகள், மேம்படுத்தப்பட்ட தொழில்நுட்பம் பொன்ற அடிப்படையில் சாகுபடி செய்ததால் இக்கால கட்டத்தில் ஒரு ஹெக்டேருக்கு 570 கிலோவாக இருந்தது 926 கிலோவாக அதிகரித்துக் காணப்பட்டது. இத்துடன் 200 மேற்பட்ட விதை ரகங்கள் பயிரிடப்பட்டது. இதனால் இந்தியாவின் சமையல் எண்ணெய் இறக்குமதியானது 1985ல் ரூ.700 கோடி மதிப்பிற்குச் சமையல் எண்ணெய் இறக்குமதி செய்யப்பட்டது 1995-96ல் ரூ.300 கோடியாகக் குறைந்தது (ICAR 2022). எண்ணெய் வித்து தொழில்நுட்ப இயக்கம் துவக்கப்பட்ட 10 ஆண்டுகளுக்குள் இந்தியா அதிக சமையல் எண்ணெய் இறக்குமதி செய்யும் நாடாக இருந்தது 1993-94ல் சமையல் எண்ணெய் உற்பத்தியில் தன்னிறைவினை அடைந்த நாடாக மாற்றமடைந்தது. 1993-94ல் இந்தியா தனக்குத் தேவையான சமையில் எண்ணெய்யில் 97 விழுக்காடு இந்தியாவிலேயே உற்பத்தி செய்துகொண்டது, 3 விழுக்காடு மட்டுமே இறக்குமதி செய்தது. எண்ணெய் வித்துக்களின் வளர்ச்சியானது 1980களில் மற்ற உணவு உற்பத்தியினை விட அதிக அளவிற்குப் பதிவாகியுள்ளது.

ராஜீவ்  காந்தி ஆட்சியில் வேளாண் வளர்ச்சிக்காக 1985ல் ஒருங்கிணைந்த பயிர் காப்பீட்டுத் திட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது, 1988ல் SAFAL என்கிற அமைப்பு பழம் மற்றும் காய்கறிகள் சில்லறை விலையில் விற்பனை செய்யத் துவக்கப்பட்டது. 1990ல் தேசிய வேளாண்மை அறிவியல் கழகம்  தொடங்கப்பட்டது. 1989ல் ஐ.ஆர் 64 என்ற நெல் ரகம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது, இதுபோல் பாசுமதி நெல் ரகமான புசா பாசுமதி-1 அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. 

அட்டவணை: இந்தியப் பொருளாதார வளர்ச்சி (விழுக்காடு – ஆண்டிற்கு)

பொருளாதாரம்1950-19641965-19791980-1990
ஓட்டுமொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி 3.7 2.9 5.8
தொழில துறை 7.4 3.8 6.5
வேளாண் துறை 3.1 2.3 3.9
மொத்த முதலீடுஃஒட்டுமொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி13.018.022.8

Source: https://www.princeton.edu/~kohli/docs/PEGI_PartI.pdf

– பேரா.பு.அன்பழகன்

No Comments
இந்தியாவின் வேளாண் பொருளாதாரம் @75: தொடர் – 6 ஜனதா அரசும் வேளாண்மையும் – பேரா.பு.அன்பழகன்
Posted inWeb Series

இந்தியாவின் வேளாண் பொருளாதாரம் @75: தொடர் – 6 ஜனதா அரசும் வேளாண்மையும் – பேரா.பு.அன்பழகன்




ஜன சங்கம், பாரதிய லோக் தளம், சோசியலிஸ்ட் கட்சி, மொரார்ஜி தேசாயின் பழைய காங்கிரஸ் ஒன்றிணைந்து 23.1.1977ல் ஜனதா கட்சியினைத் துவக்கி 1977ல் நடந்த பாராளுமன்றத் தேர்தலில் போட்டியிட்டது. இத்துடன் பாபு ஜகஜீவன் ராமின் ஜனநாயகத்திற்கான காங்கிரஸ் இயக்கமும் ஒன்று சேர்ந்தது. 22.03.1977ல் அறிவிக்கப்பட்ட தேர்தல் முடிவில் ஜனதா கட்சி 298 இடங்களைப் பெற்று மொரார்ஜி தேசாய் பிரதம மந்திரியாகப் பதவி ஏற்றார். இது காங்கிரஸ் கட்சிக்கு மாற்றாகச் சுதந்திரம் பெற்று 30 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு முதலில் ஆட்சி அமைத்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஜனதா கட்சியானது வடஇந்திய மாநிலங்களான உத்திரப் பிரதேசம், பீகார், மத்தியப் பிரதேசம், ராஜஸ்தான் மாநிலங்களில் பெரும் வெற்றியினைப் பெற்றிருந்தது ஆனால் தென்னிந்திய மாநிலங்களில் காங்கிரஸ் வெற்றி பெற்றது. மொரார்ஜி அமைச்சரவையில் பாபு ஜகஜீவன் ராம், அடல் பிஹாரி வாஜ்பாய், ஜார்ஜ் பெர்னாண்டஸ், எச்.எம்.பட்டேல், சரண் சிங், மது தன்டவதே போன்ற முக்கியத் தலைவர்கள் இடம் பெற்றிருந்தனர். இதன்பின் பல மாநிலங்களில் ஜனதா கட்சி ஆட்சியில் அமர்ந்தது. மேற்கு வங்காளத்தில் ஜோதி பாசு தலைமையிலான இடதுசாரி ஆட்சியானது நிலச் சீர்திருத்தத்தினை தீவிரமாக நடைமுறைப்படுத்தியது. இதன்படி உழவர்களுக்கு நிலம் சொந்தம், நிலக் குத்தகையை 50 விழகாட்டிலிருந்து 25 விழுக்காடாகக் குறைத்தல் உட்பட பல சீர்திருத்தங்கள் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டதன் விளைவு ஒரு மில்லினுக்கு மேற்பட்ட ஏழை, நிலமற்ற விவசாயிகள் இம்மாநிலத்தில் பயனடைந்தனர்.

மார்சு 1977லிருந்து ஜூலை 1979முடிய 20 மாதங்கள் ஜனதா கட்சி மத்தியில் ஆட்சியிலிருந்தது. வளர்ச்சி சார்ந்த கொள்கைகளை நடைமுறைப்படுத்துவது, உண்மையான சமூக நீதியினை செயல்படுத்துவது, செயல்படாமல் அல்லது முடங்கியிருந்த நிர்வாகத்தைச் செயல்பட வைப்பது என்ற அடிப்படையில் மொரார்ஜி தேசாய் தலைமையிலான ஆட்சி அமைக்கப்பட்டது. பின்னால் சில நாட்கள் சரண் சிங் பிரதம மந்திரியாகப் பதவியிலிருந்தார். பல்வேறு சித்தங்களின் கூட்டு ஆட்சியாக (ஜனதா, ஜன சங்கம், சோசலிஸ்ட் கட்சி, இளம் துருக்கியர்கள், காங்கிரஸின் ஜனநாயக போராளிகள்) இது அமைந்தது. மொரார்ஜி தேசாய் காந்திய நெறியில் பயணித்தவராக இருந்தாலும் முதலாளித்துவச் சார்புடையவர், சரண் சிங் விவசாயிகள் சார்புடையவர், ஜார்ஜ் பெர்னாண்டஸ் பன்னாட்டு நிறுவனங்களுக்கு எதிரான மனப்பான்மை உடையவர், ராஜ் நாராயண் கிராமப்புறத் தொழில் சார்ந்த நிலைப்பாடு உடையவர், ஜன சங்கத்தினர் உயர் ஜாதி ஆதரவாளர்கள் இவ்வாறு கலவையான சித்தாந்தத்தைக் கொண்டுள்ளவர் ஒன்று சேர்ந்து ஆட்சியினை நடத்தினர். மேலும் ஜனதா கட்சி வடஇந்தியாவில் அதிக செல்வாக்குடனும், தென்னிந்தியாவில் செல்வாக்கற்ற நிலையிலும் இருந்தது. பெரும் நிலக்கிழார்கள், நகர்ப்புற உயர் ஜாதியினர், இடைப்பட்ட ஜாதியினரின் ஆதரவு என ஜனதா கட்சிக்குக் காணப்பட்டது. இதனால் கிராமப்புறங்களில் சமூகப் பதற்றம், ஏழை, பட்டியல் இன மக்கள் மீதான அடக்குமுறை இருந்தது. கிராமப்புறங்களில் ஏழைகள், நிலமற்ற விவசாயிகள், பட்டியல் இனத்தவர்கள் தங்களின் உரிமைக்காகப் போராடினர். நெருக்கடிக் காலங்களில் விவசாயிகளுக்குக் கடன் கொடுத்த லேவாதேவியர்களால் கொடுத்த கடனைத் திரும்பப் பெற இயலவில்லை எனவே ஜனதா ஆட்சிக் காலத்தில் இதற்கான முயற்சிகளை மேற்கொண்டனர். இதனால் விவசாயிகளிடையேவும், ஏழை மக்களிடமும் பதற்றம் நிலவியது. இது ஜாதி மோதலை உருவாக்கியது. பல வடமாநிலங்களில் கலவரம் ஏற்பட்டு பட்டியலினத்தவர்கள் கொல்லப்பட்டனர். சட்டவிரோதமாகக் குவிக்கப்பட்ட செல்வங்களை ஒழிப்பதற்காக ஜனதா அரசு ரூ.1000, ரூ.5000, ரூ.10000 செலாவணியினை செல்லத்தக்கதல்ல என்று அறிவித்தது. நெருக்கடிக் காலத்தில் போராட்டம் சட்டப்பூர்வமானது இல்லை என்ற நிலையினை திரும்பப் பெறப்பட்டது. அந்நிய முதலீடு உச்ச அளவாக 40 விழுக்காட்டுக்கு மிகக்கூடாது என்று அறிவிக்கப்பட்டது. விவசாயிகளையும், விளைநிலங்களையும் பாதிக்கும் கோகோ கோலா நிறுவனம் இந்தியாவில் இயங்க தடை விதிக்கப்பட்டது. இதுபோல் ஐபிஎம் நிறுவனமும் தடைசெய்யப்பட்டது (Mint 2019). இரயில்வே துறை அமைச்சராக இருந்த மது தன்டவதே ஏழை மக்கள் பயணிக்கவும், துறையினை நவீனப்படுத்தவும் பல்வேறு சீர்திருத்தங்களை அத்துறையில் கொண்டுவந்தார்.

ஜனதா கட்சி ஆட்சி அமைந்தபோது காந்தியவாதிகள் மகிழ்ச்சியடைந்தனர். வேளாண்மையிலும், தொழில் துறையிலும் காந்திய சித்தாந்தம் பின்பற்றப்பட்டது. கிராமப்புறம் சுயச்சார்பினை அடைய முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டது. துரிதமான வேளாண் உற்பத்தியினை அடையச் செய்தல் என்பது உணவு பற்றாக்குறையினை தீர்ப்பதற்கானதாக மட்டுமல்ல தொழில் துறையில் உற்பத்தி செய்யப்படும் பொருட்களை வாங்கும் சக்தியையும் உண்டாக்க வேண்டும் என்ற அடிப்படையில் திட்டங்கள் வகுக்கப்பட்டது (Georger Cristoffel Lieten 1980). அடிப்படையில் பல்வேறு சித்தாந்தங்களில் கூட்டாக இருந்தாலும் வேளாண் உற்பத்தி மற்றும் உற்பத்தித் திறனை அதிகரிக்கவும் திட்டங்கள் வகுக்கப்பட்டன. ஜனதா அரசின் முதன்மையான சித்தாந்தமாக முறைசாரா சிறு மற்றும் பாரம்பரிய தொழில்களின் வளர்ச்சிக்கு முக்கியத்துவம் தரப்பட்டது. எனவே ஆறாவது ஐந்தாண்டு திட்டத்தில் (1978-1983) வேளாண் உற்பத்தியை அதிகரிக்கவும், சிறு மற்றும் பாரம்பரியத் தொழில் வளர்ச்சிக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டது. சுயச்சார்பினை அடையவும், உள்நாட்டுத் தொழில்களை உருவாக்கவும் உத்திகள் வகுக்கப்பட்டது.

ஜனதா அரசு பொறுப்பேற்றபோது வேலையின்மையும் வறுமையும் முக்கிய அறைகூவல்களாக இருந்தது. இந்த நிலை பொதுவாகக் கிராமப்புறங்களைச் சார்ந்ததாக இருந்தது. அப்போது உள்துறை அமைச்சராக இருந்த சரண் சிங் முயற்சியால் திட்டக்குழுவில் தொழில்துறையினை சார்ந்த வல்லுநர்கள் உறுப்பினர்களா இருந்த நிலையினை மாற்றி வேளாண் துறையினைச் சார்ந்த வல்லுநர்களை உறுப்பினராக நியமிக்கப்பட்டனர். இதனால் கிராமப்புற மேம்பாட்டிற்கான திட்டமிடுதலுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டது. நவம்பர் 1977ல் கங்கை நதி நீரைப் பகிர்வு செய்வதற்கு இந்திய-பங்ளாதேஷ்க்குமிடையே வற்று காலங்களில் (Lean season) 20500 கன அடி தண்ணீரும் மற்ற காலங்களில் 34500 கன அடி தண்ணீர் பெற ஒப்பந்தம் கையெழுத்தானது. இது வடக்கு மற்றும் வடகிழக்கு மாநிலங்களில் வேளாண்மையினை மேம்படுத்த உதவியது (Ramachandra Guha 2017).

வேளாண் இடுபொருட்களுக்கு மானியங்கள் வழங்கப்பட்டன, குறைந்தபட்ச ஆதார விலை வேளாண் விளைபொருட்களுக்கு அளிக்கப்பட்டது. இவ்விரண்டையும் பெரிய விவசாயிகள் பயன்படுத்தி அதிக லாபம் பெற்றனர். இதனால் மானியம் 1977-78ல் ரூ.4500 மில்லியனாக இருந்தது 1979-80ல் ரூ.5700 மில்லியனாக உயர்ந்தது. உணவுப் பொருட்களின் கையிருப்பு அதிகரித்திருந்தது. இதனால் 1971ல் கிராமப்புற வறுமை 49 விழுக்காடாகவும் நகர்ப்புற வறுமை 56 விழுக்காடாகவும் இருந்தது குறையத் தொடங்கியது. எனவே உபரியாக இருந்த உணவு உற்பத்தியினை ஏற்றுமதி செய்ய ஜனதா அரசு வல்லுநர்களைக் கொண்ட பணிக் குழுவினை அமைத்தது. இக்குழு பாரம்பரிய வணிகப் பயிர்கள் மற்றும் உணவுப் பயிர்களை ஏற்றுமதி செய்யப் பற்றாக்குறை நிலவும் நிலையினை அடிப்படையாகக் கொண்டு மேற்கொள்ளலாம் என்று பரிந்துரை செய்தது. இதனால் விவசாயிகளின் வருமானம் அதிகரிக்கும் என்று ஜனதா கட்சி ஆட்சியில் நிதி அமைச்சராகவும் இருந்த சரண் சிங் குறிப்பிட்டார். இதற்கான முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டது. நகர்ப்புறங்களில் வாழும் மேல்தட்டு வர்க்கம் நீண்ட காலமாகவே கிராமப்புற வெகுஜனங்களைச் சுரண்டி வாழ்ந்துவந்தனர் என்றும் அவர்கள் பொருளாதார வளர்ச்சியினைத் தங்கள் பக்கம் திருப்பிவிட்டுக் கொண்டுள்ளனர் என்று சரண் சிங் குறிப்பிட்டார். இத்துடன் தொழில் துறையும் முதலாளித்துவ வர்க்கத்தினரும் கூட்டாகக் கிராம மக்களைச் சுரண்டுகின்றனர் என்றார். இதனால் காலம் காலமாக நிலமற்ற விவசாயிகள், சிறு மற்றும் நடுத்தர விவசாயிகள், நகர்ப்புற நடுத்தர வர்க்கத்தினர் தொடர்ந்து தங்களின் பொருளாதார நிலையினை இழந்து வந்தனர் என்றார். எனவே ஆறாவது ஐந்தாண்டு திட்டத்தில் கிராமப்புற மேம்பாட்டிற்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டது. 1978-79ன் வரவு-செலவு திட்டத்தில் வேளாண்மைக்கு ரூ.10270 மில்லியன் ஒதுக்கப்பட்டது இது காங்கிரஸ் ஆட்சியில் 1975-76ல் ரூ.7270 மில்லியனா இருந்தது. ஜனதா ஆட்சிக்கு முந்தைய 20 ஆண்டுக்கால காங்கிரஸ் ஆட்சியில் வேளாண்மை வளர்ச்சியானது 20 விழுக்காடாக இருந்தது 1978-79ல் 1 – 2 விழுக்காடு அளவிற்கே வளர்ச்சி காணப்பட்டது. இது நெருக்கடிக் கால கட்டத்திலிருந்ததைவிட (8 விழுக்காடு) குறைவாகவே இருந்தது ஆனால் தொழில் துறை வளர்ச்சியானது 7 விழுக்காடு வளர்ச்சி காணப்பட்டது (துயல னுரடியளாi 2014). பல்வேறு முயற்சிகள் ஜனதா அரசினால் முன்னெடுக்கப்பட்டாலும் கிராமப்புற ஏழைகள் தொடர்ந்து பாதிக்கப்பட்டிருந்தனர் எனவே அமைப்பு ரீதியில் சீர்திருத்தங்கள் மேற்கொள்ள வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டது.

1978-79ல் சுவிஸ் நாட்டுப் பொருளியல் அறிஞரான கில்பர்ட் எட்டியன் என்பவர் கடந்த 15 ஆண்டுகளில் இந்தியக் கிராமங்களில் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் குறித்த ஆய்வினை மேற்கொண்டார். இவ்வாய்வானது, வேளாண்மைக்கான நீர்ப்பாசன வசதியினை மேம்படுத்தியதால் வேளாண் உற்பத்தித் திறன் அதிகரித்ததாகவும், இனால் கிராமப்புற வருமானம், வாழ்க்கைத் தரம் உயர்ந்தது என்று குறிப்பிடுகிறார். பசுமைப் புரட்சியின் விளைவினால் ரசாயன உரப் பயன்பாடானது நான்கு மடங்கு அதிகரித்தது. வெண்மைப் புரட்சியின் விளைவால் இந்தியாவில் ஆண்டுக்கு 500 மில்லியன் லிட்டர் பால் உற்பத்தி மற்றும் விற்பனை நடைபெற்றது. இதனால் நடுத்தர மற்றும் பெரிய விவசாயிகள் பயன் அடைந்தனர். வேளாண்மையும் அதனைச் சார்ந்த துறைகளில் அதிக அளவில் பிற்படுத்தப்பட்ட மக்கள் சாந்திருந்ததினால் அவர்களின் வாழ்க்கை நிலை மேம்பாடு அடைந்தது. இதனால் அரசியல் ரீதியாகப் பிற்படுத்தப்பட்ட மக்கள் முக்கியத்துவம் பெறத் தொடங்கினர். 1977ல் நடந்த பாராளுமன்றத் தேர்தலில் 36 விழுக்காடு நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் கிராமப்புறங்களைச் சார்ந்தவர்களாக இருந்ததால் கிராமப்புற மேம்பாட்டிற்கு அதிக திட்டங்களைக் கொண்டுவர அழுத்தம் கொடுத்தனர். இதனால் நகர-கிராமப்புற போராட்டங்கள் அதிகரித்தது, விவசாய-தொழில் துறை போட்டிகள் உருவானது. ஜனதா கட்சி கிராமப்புற மேம்பாட்டிற்கு அதிக முக்கியத்துவம் அளித்ததால் பிற்பட்ட மக்களின் குரலாக இது பார்க்கப்பட்டது. இதனைத் தொடர்ந்து பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்கான இட ஒதுக்கீடு அளிக்கப்பட வேண்டும் என்ற கோரிக்கை வலுப்பெற்றது. எனவே இதனைப் பற்றி ஆராய்ந்து அறிக்கை பெற பி.பி.மண்டல் தலைமையில் குழு அமைக்கப்பட்டது (Ramachandra Guha 2017).

காங்கிரஸ் கட்சி போன்றே ஜனதா கட்சியின் சித்தாந்தமும் பல்வேறு பொருளாதார பிரச்சனைகளுக்குத் தீர்வாக நிலச் சீர்திருத்தம் அவசியமானது என்று கருதப்பட்டது. எனவே ஜனதா அரசு ஆறாவது ஐந்தாண்டு திட்டத்தில் நிலச் சீர்திருத்தத்தைத் துரிதப்படுத்துதல் மற்றும் நிலப் பகிர்வினை செயல்படுத்துதலை முன்னிறுத்தியது. ஆனால் காங்கிரஸ் ஆட்சியில் கண்ட தோல்வியை ஜனதா அரசும் எதிர்கொண்டது. நிலச் சீர்திருத்தம், நிலப் பகிர்வில் மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் ஆட்சி நடைபெற்ற மாநிலங்களில் சிறப்பாக நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. இதற்கு முக்கிய காரணம் விவசாயச் சங்கங்களின் தொடர் போராட்டமும் அரசியல் கட்சிகளின் அழுத்தமும் ஆகும்.

அட்ல் பிஹாரி வாஜ்பாய், எல்.கே.அத்வானி தலைவர்களாக் கொண்ட பாரதீய ஜன சங்கமானது, இந்து-முஸ்லீம்களுக்கிடையே ஏற்பட்ட மோதலைத் தொடர்ந்து ஜனதா கட்சியிலிருந்து வெளியேறியது. இதனால் மொரார்ஜி தேசாய் அரசானது கவிழ்ந்தது. இதனைத் தொடர்ந்து சரண் சிங் 28.07.1979ல் காங்கிரஸ் கட்சி வெளியிலிருந்து ஆதரவு அளிக்கிறது என்ற அடிப்படையில் பிரதம மந்திரியாகப் பதவி ஏற்றார். ஆனால் பாராளும்மன்றத்தில் காங்கிரஸ் ஆதரவாக இல்லாத நிலையில் சரண் சிங் 20.8.1979ல் பதவியினை ராஜினாமா செய்தார். சரண் சிங் 23 நாட்கள் மட்டுமே பிரதம மந்திரியாக இருந்தார். ஆனால் 14.01.1980வரை காபந்து பிரதம மந்திரியாகப் பதவி வகித்தார். சரண் சிங் இந்திய அரசியலில் விவசாயிகளின் முகமாகவே பார்க்கப்பட்ட முக்கிய தலைவர் ஆவார். சரண் சிங் விவசாயிகளின் நலனையும், வாழ்வினையும் மேம்படுத்துவது மட்டுமே முக்கிய குறிக்கோளாகக் கொண்டவர். உத்தரப் பிரதேசத்தில் முதல்வராக பதவி வகித்தபோது நிலச் சீர்திருத்தத்திற்கான முக்கிய முடிவுகளை மேற்கொண்டார். ஜமீன்தார் ஒழிப்பிற்கான சட்டத்தை தீவிரமாக நடைமுறைப்படுத்தினார் இதனால் இவரை இடைத் தரகர்களின் ஒழிப்பிற்கான வடிவமைப்பாளராகக் காண முடிகிறது. விவசாயிகள் முறைசாரக் கடனாக வட்டிக்காரர்களிடம் பணம் பெற்றுப் படும் துயரத்தினை ஒழிக்கச் சட்டம் கொண்டுவந்தார், நிலப் பயன்பட்டு சட்டம், உழுபவர்களுக்கு நிலம் சொந்தம், குத்தகைச் சட்டம், போன்ற சீர்திருத்தத்திற்கு முன்னோடியாக இவர் கருதப்படுகிறார். 1959ல் நேருவினால் கொண்டுவரப்பட்ட கூட்டுறவு விவசாய முறையினை கடுமையாக எதிர்த்தார்

(https://theprint.in/theprint-profile/chaudhary-charan-singh-prime-minister).

அட்டவணை: ஜனதா அரசில் வேளாண்மையின் போக்கு (1980-81 விலையின்படி)

ஆண்டுவேளாண் உற்பத்தி (ரூ.கோடியில்)GDPயில் வேளாண் உற்பத்தியின் பங்கு
19773732335.1
19784199436.8
19796332728.1
19803710832.5

Source: Kalirajan et al 2001.

ஜனதா அரசிலிருந்த சரண் சிங் வேளாண்மையை ஊக்குவித்தாலும் அடிப்படையில் தொழிற்சாலைகளுக்குச் சாதகமான போக்கே இவ்வாட்சியில் காணப்பட்டது. வேளாண் இடுபொருட்களான ரசாயன உரம், உயர் விளைச்சல் தரும் விதைகள், வேளாண் இயந்திரங்கள், வங்கிக் கடன் போன்றவை வேளாண் சார்ந்ததாக இருந்தாலும் தொழில் வளர்ச்சிக்குப் பெருமளவிற்கு உதவியது. விவசாயிகளில் குறைந்த அளவிற்கே கடன் பெறும் நம்பிக்கை நிலையிலிருந்தனர். இவர்கள் வாணிப பயிர்களான ரப்பர், பழவகைகள், கரும்பு போன்றவை பயிர் செய்தனர். குறைந்த அளவிற்கு உணவு உற்பத்தியில் ஈடுபட்டனர். எனவே உணவு கையிருப்பானது குறைந்தது. அதேசமயம் உயர் ரக உணவு தானிய உற்பத்தியில் ஈடுபட்டு அதனை உள்நாட்டு, பன்னாட்டுச் சந்தைகளில் விற்று லாபம் பெற்றனர். இவர்கள் பெரும்பாலும் பெரிய விவசாயிகளாக இருந்தனர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. மேலும் இந்திய விவசாயிகள் பாரம்பரிய பயிர் சாகுபடி முறையினை பின்பற்றியதால் பசுமைப் புரட்சிக்கு வெகு தொலைவிலிருந்தனர். ஆனால் பன்னாட்டு வேளாண் வாணிபம் என்ற சரண் சிங்கின் திட்டமானது இந்திய விவசாயிகளை புதிய தளத்திற்கு அழைத்துச் சென்றது (Georges Kristoffel Lieten 1980). ஜனதா அரசினை அன்றைய காங்கிரஸ் ஆட்சியினை ஒப்பிடும்போது வேளாண்மையில் பெரிய அளவில் மாற்றங்கள் ஏற்படவில்லை ஆனால் கிராமப்புற மேம்பாட்டில் நேர்மறை மாற்றம் கண்டது என்பது மறுப்பதற்கில்லை.

– பேரா.பு.அன்பழகன்

No Comments
இந்தியாவின் வேளாண் பொருளாதாரம் @75 : தொடர் – 4 லால் பகதூர் சாஸ்திரியும் உணவு பற்றாக்குறையும் (1964-66) – பேரா.பு.அன்பழகன்
Posted inWeb Series

இந்தியாவின் வேளாண் பொருளாதாரம் @75 : தொடர் – 4 லால் பகதூர் சாஸ்திரியும் உணவு பற்றாக்குறையும் (1964-66) – பேரா.பு.அன்பழகன்




லால் பகதூர் சாஸ்திரி நேரு தலைமையிலான அமைச்சரவையில் 1951-1956ல் ரயில்வே அமைச்சராகவும், 1957முதல் நாட்டின் முதல் போக்குவரத்து மற்றும் தகவல் தொடர்பு அமைச்சராகவும் பின்பு வர்த்தகம் மற்றும் தொழில்துறை அமைச்சராகவும் இருந்தார். 1961ல் உள்துறை அமைச்சராகப் பதவி வகித்தார். நேரு மறைந்த பிறகு லால் பகதூர் சாஸ்திரி 9.6.1964ல் இந்தியாவின் இரண்டாவது பிரதம மந்திரியானார். ஜனவரி 11, 1966வரை 19 மாதங்கள் இவர் ஆட்சியிலிருந்தார். இவரை மறைக்கப்பட்ட பிரமதர் என்று அழைப்பதுண்டு. சாஸ்திரி பிரதம அமைச்சராகப் பொறுப்பேற்றபோது, அரசியல் ரீதியாக இந்தி எதிர்ப்பு, பஞ்சாப் தனிமாநிலக் கோரிக்கை, கோவாவை மகாராஷ்டிரா மாநிலத்துடன் இணைப்பது போன்றவை அறைகூவல்களாக இருந்தது. பொருளாதார நிலையில், சில ஆண்டுகளாகப் பொருளாதாரத் தேக்க நிலை, தொழில் வளர்ச்சியில் சரிவு, செலுத்து நிலை இருப்பில் (Balance of Payment) மோசமான நிலை, கடுமையான உணவு பற்றாக்குறை போன்றவை முதன்மையான பிரச்சனைகளாக இருந்தது. பல மாநிலங்களில் வறட்சி நிலவியதால் உணவுப் பொருள் உற்பத்தி குறைந்தது. 1939-1952 காலகட்டங்களில் உணவு பற்றாக்குறை காணப்பட்டது. 1953-54 முதல் 1958-59வரையிலான காலகட்டங்களில் உணவுப் பொருட்களின் விளைச்சல் அதிகமாக இருந்ததால் நிலைமை சீராக இருந்தது. அதற்கடுத்த ஆண்டுகளில் தேக்கமான நிலையே நீடித்தது. 1962-63ல் சாதகமற்ற காலநிலையினாலும், வெள்ளத்தாலும் கோதுமை, அரிசி பற்றாக்குறை நிலவியது. இக்காலத்தில் கோதுமை உற்பத்தி 10.8 மில்லியன் டன்னாக இருந்தது (முந்தைய ஆண்டில் 12.0 மில்லியன் டன்னாக இருந்தது). செப்டம்பர் 1963க்கு பின்பு கோதுமை விளைச்சல் அதிகரித்ததாலும், உத்திரப் பிரதேசம், பஞ்சாப், பீகார், ராஜஸ்தான், மேற்கு வங்காளம் போன்ற மாநிலங்களில் அதிக அளவிற்கு உணவுப் பஞ்சத்தால் பாதிக்கப்பட்டது. 1962-63ல் நெல் மற்றும் இதர தானியங்களின் விளைச்சல் 31.9 மில்லியன் டன்னாக இருந்தது (முந்தைய ஆண்டில் 34.8 மில்லியன் டன்னாக இருந்தது). இதனால் நியயாவிலைக் கடைகள் மூலமாக 1962ல் 1 மில்லியன் டன், 1963ல் 1.1 மில்லியன் டன், 1964ல் 1.3 மில்லியன் டன் உணவுப் பொருட்கள் பொதுமக்களுக்கு வழங்கப்பட்டது. அதே சமயம் 1962-63ல் பொதுச் சந்தையில் உணவுப் பொருட்களின் விலை 33 விழுக்காடு அதிகரித்திருந்தது. இதனிடையே இந்திய அரசு பாக்கிஸ்தான், கம்போடியா, தாய்லாந்து நாடுகளிலிருந்து அரிசி இறக்குமதி செய்தது. சந்தையில் அரிசி விலை அதிகரித்திருந்தது பொருளாதார அளவில் மட்டுமல்ல அரசியல் மட்டத்திலும் முக்கிய பிரச்சனையாக உருவெடுத்தது. எனவே அரசு துரிதமாக உணவுப் பதுக்களைக் கடுமையாகக் கையாண்டு தடுத்தது. அதிக உணவு உற்பத்தி செய்ய அடுத்த போத்திற்கு (season) வழிவகை செய்தது. கோதுமையை, ஆஸ்திரேலியாவிலிருந்து இறக்குமதி செய்ய அன்னிய செலாவணியை ஒதுக்கியது, விவசாயிகளை நேரடியாகச் சந்தித்தது அவர்களை ஊக்குவித்து ராபி போகத்திற்கு அதிக பயிர் செய்யும்படி செய்தது. இதற்கிடையே தென்னிந்திய மாநிலங்களில் அரிசி பற்றாக்குறை கடுமையாக இருந்தது. அந்நியச் செலாவணி கையிருப்பும் குறைந்திருந்தது. எனவே சில நாடுகளுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தி நெல் உற்பத்தியினைப் பெருக்கவும், அதற்கானச் செலாவணியினை குறிப்பிட்ட கால இடைவெளியில் செலுத்தவும் வழிவகை செய்யப்பட்டது. மேலும் இச்சிக்கலைப் போக்கக் கம்பு, கேழ்வரகு, சோளம், திணை போன்ற உணவுப் பொருட்கள் மாற்றாக வழங்கப்பட்டன. 1965ல் இந்த நிலைமையே நீடித்தது. 1966-67ல் பீகாரில் பஞ்சம் உருவெடுத்தது. இதனால் 60 மில்லியன் மக்கள் பாதிக்கப்பட்டனர். இதனைப் போக்க அமெரிக்காவிலிருந்து கோதுமை இறக்குமதி செய்து சமாளித்தது (Rakesh Ankit 2020). 1965-1966ல் இந்தியா, அமெரிக்காவிடமிருந்து 15 மில்லியன் டன் கோதுமையினைப் பொதுக் கடன் திட்டம் (பி.எல்.480) மூலம் இறக்குமதி செய்தது. இதனால் 40 மில்லியன் மக்களின் பசி போக்கப்பட்டது. அடுத்தடுத்த ஆண்டுகளில் உணவுப் பஞ்சம் ஏற்பட்டதால் இந்தியா உணவு இறக்குமதி செய்தது இதனால் இந்தியாவின் அந்நியச் செலாவணி கையிருப்பு குறைந்தது. இதன் எதிரொலியாக 1966ல் இந்தியாவின் பண மதிப்பு அமெரிக்க டாலருக்கு எதிராக ஒரு டாலருக்கான பணமாற்று மதிப்பினை ரூ.4.76லிருந்து ரூ.7.50 ஆகக் மாற்றப்பட்டது. இதனால் கடும் எதிர்ப்புகளை அரசு எதிர்கொண்டது (Ramachandra Guha 2017).

உணவுப் பற்றாக்குறை கடுமையாக இருந்ததால் பொதுமக்களுக்கு உணவுத் தேவையினைக் குறைக்க வாரத்தில் ஒருநாள் உண்ணா நிலையில் இருக்க வேண்டும் என்று சாஸ்திரி வேண்டுகோள் வைத்தார். இதற்கான பலன் நாடுமுழுவதும் காணப்பட்டது. இதனை “சாஸ்திரி விரதம்” என்று அழைக்கப்பட்டது. தீவிர உணவு பற்றாக்குறையினைப் போக்கத் தினமும் ஒருவேளை உணவினை தவிர்க்கும்படியும் கோரிக்கை வைத்தார். இதனால் உணவின்றி தவித்த மக்களுக்கு உணவு அளிக்கப்பட்டது. வேளாண் உற்பத்தியினை அதிகரிக்கவும் இறக்குமதியினைக் குறைக்கவும் விவசாயிகளை ஊக்கப்படுத்தும் விதமாக “ஜெய் கிசான்-ஜெய் ஜவான்” என்ற முழுக்கதை முன்னெடுத்தார்.

உணவு பற்றாக்குறையினைப் போக்க அரசு உணவு கூட்டுறவுச் சட்டத்தை நிறைவேற்றியும், விவசாயிகளை அதிக அளவிற்கு உற்பத்தி செய்யவும் ஊக்குவித்தது. விவசாயக் கடன் வசதியினை உருவாக்கியும், ரசாயன உரம் பயன்படுத்தவும், நீர்ப்பாசன வசதி மற்றும் விவசாய ஆலோசனைகளையும் விவசாயிகளுக்கு அரசு வழங்கியது. விளைச்சல் உயர வாய்ப்பு இருந்த அதேசமயம் கட்ச் முதல் காஷ்மீர் வரை கோடைக்கால தாக்கத்தினால் 1965ல் உணவுப் பஞ்சம் ஏற்பட்டு விலைகள் அதிகரித்தது. ஒட்டுமொத்தமாகவே சாஸ்திரி பிரதம அமைச்சரான காலத்தில் உணவுப் பஞ்சம் பெருமளவிற்கு இருந்தது. இதற்காக நீண்டகால தீர்வாகப் பசுமைப் புரட்சி வித்திடப்பட்டது. நேருவால் கடைப்பிடிக்கப்பட்ட தொழில் சார்ந்த அணுகுமுறையில் மாற்றப்பட்டு சாஸ்திரி காலத்தில் வேளாண் சார் அணுகுமுறை பின்பற்றப்பட்டது. சாஸ்திரி வேளாண்மைக்காக கடைப்பிடிக்கப்பட்ட கொள்கைகளையும் அணுகுமுறைகளையும் தன்னுடைய அமைச்சரவையினைச் சார்ந்த டி.டி. கிருஷ்ணமாச்சாரி, நாடாளுமன்ற கம்யூனிஸ்ட் உறுப்பினர்களான ஹரின் முகர்ஜி மற்றும் பூபேஷ் ஆகியோரால் கடும் விமர்சனத்துக்கு ஆளானது.

பஞ்சத்தால் இந்தியாவின் உணவுத் தொகுப்பின் இருப்பு தீர்ந்திருந்தது. உணவு உற்பத்தியில் உபரியாக இருந்த சில மாநிலங்கள் இந்த நிலைமையினை தீர்க்க ஒத்துழைப்பை அளிக்கவில்லை. இத்துடன் இந்தியா-பாக்கிஸ்தான் போரைக் காரணம் காட்டி பி.எல் 480 ஒப்பந்தம் மூலம் அமெரிக்கா இந்தியாவிற்கு உணவுக்காக அளித்த அனைத்து மானியத்தையும் நிறுத்திவிட்டது. சாஸ்திரி அனைத்து மாநில முதல்வர்களுக்கும், இடைத்தரகர்களையும், உணவு பதுக்கலையும் கட்டுப்படுத்த ஒன்றிணைந்து செயல்படவேண்டும் என்று கடிதம் எழுதினார். எதிர் கட்சித் தலைவர்களின் கூட்டத்தைக் கூட்டி, இது ஒரு தேசியப் பிரச்சனை என்றும் இதனை அரசியலாக்க வேண்டாம் என்றும் வேண்டுகோள் விடுத்தார். இதன் அடிப்படையில் இரண்டு முக்கிய முடிவுகளை மேற்கொண்டார். 1) 1 மில்லின் மக்கள்தொகைக்கு அதிகமாக இருந்த 6 நகரங்களில் விகிதாச்சார உணவு விநியோகமும், முறைசாரா உணவு விநியோகத்தை 1 லட்சம் மக்கள்தொகைக்கு மேல் உள்ள 105 நகரங்களில் நடைமுறைப்படுத்தினார். 2) உணவுப் பொருட்களை அதிக விலைக்கு விற்ற வியாபாரிகள் மீது வழக்குத் தொடுத்து கடுமையான நடவடிக்கை மேற்கொள்ளப்பட்டது (Ramachandra Guha 2017). அரசு வரையறுக்கப்பட்ட நிலையில் உணவு பகிர்மான முறையினை நடைமுறைப்படுத்தியது. இது இந்தியாவில் உள்ள 7 முக்கிய நகரங்களில் மட்டுமே சாத்தியப்பட்டது. 1965ல் மாநில உணவு வாணிபக் கழகம் தோற்றுவிக்கப்பட்டது. இதன்படி மாநில அரசு நேரடியாகவே வேளாண் உணவுப் பொருட்களை வெளிச் சந்தையில் கொள்முதல் செய்தது. ஆனால் இது போதுமான அளவிற்கு வெற்றியினை பெறவில்லை. எனவே நீண்டகால அடிப்படையில் உணவு உற்பத்தியைப் பெருக்கவும், சுயச்சார்பினை அடையவும் கொள்கைகள் வகுக்கப்பட்டு பசுமைப் புரட்சிக்கு வித்திடப்பட்டது. இதனை இந்திரா காந்தி பிரதம அமைச்சராக இருந்த காலத்தில் தீவிரமாக நடைமுறைப்படுத்தினார் (Bipan Chandra 2008).

சாஸ்திரி பிரதமராக இருந்தபோது மூன்றாவது ஐந்தாண்டு திட்டம் தோல்வியினை எதிர்கொண்டது. நாட்டின் தேசிய வருமானம் குறைவான அளவிற்கே வளர்ச்சியினை கண்டது. பொருட்களின் விலை அதிக அளவிற்கு உயர்ந்தது. உணவு தானியப் பற்றாக்குறை கடுமையாக நிலவியது. எனவே உணவு உற்பத்தியினை அதிகரிக்கப் பசுமைப் புரட்சிக்கு வழிவகுத்தார். நேருவின் ஜனநாயக சோசியலிசக் கொள்கையினை சாஸ்திரி பின்பற்றினாலும், நேருவினால் அமைக்கப்பட்ட திட்டக்குழுவினை மாற்றி அமைத்தார். இதன்படி திட்டக்குழுவின் உறுப்பினர்களின் காலம் வரையற்ற நிலையில் இருந்ததைக் குறிப்பிட்ட காலம்வரை பணியாற்ற வழிவகை செய்தார். மேலும் திட்டக்குழுவிற்கு இணையாக “தேசிய வளர்ச்சிக் குழு” 1964ல் பொருளாதார, அறிவியல் அறிஞர்களைக் கொண்டு உருவாக்கினார். சாஸ்திரி நேரு வழியில் பயணித்தாலும் கனரக தொழிலுக்கு முன்னுரிமை என்று இருந்ததை வேளாண்மைக்கான முன்னுரிமை என மாற்றி அமைத்தார்.

தன்னுடைய அமைச்சரவை சகாக்களையும், உயர் அதிகாரிகளையும் ‘கிராமங்களுக்குச் செல்லுங்கள், மக்களையும், விவசாயிகளையும் சந்தியுங்கள்” என்றார்.

நேருவினால் முன்னெடுக்கப்பட்ட கனரக தொழிலுக்கான வளர்ச்சியானது சாஸ்திரி காலகட்டத்தில் வேளாண்மையினை மேம்படுத்த முன்னுரிமை தரப்பட்டது. சாஸ்திரி பிரதம மந்திரி ஆனதும் முதல் பணியாக வேளாண்மைத் துறைக்கான நிதி ஒதுக்கீட்டினை அதிகரித்தார். மழை பொய்த்துப்போனதால் உணவு உற்பத்தி குறைந்து, பற்றாக்குறை நிலவியது. அரசின் உணவுக் கையிருப்பும் குறைந்துவிட்டது. இதனைப் பயன்படுத்தி கள்ளச் சந்தை நடவடிக்கைகள் பெருகியது என்பதை உணர்ந்து இதற்கு நீண்டகாலத் தீர்வினை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்ற நோக்கில் தன்னுடைய அமைச்சரவையில் உணவு மற்றும் வேளாண்மை அமைச்சராக இருந்த சி.சுப்பிரமணியம் அவர்களிடம் இதற்கான பொறுப்பினை ஒப்படைத்தார். சுப்பிரமணியம் உடனடியாக வேளாண் விஞ்ஞானிகளை அங்கீகரித்து, அவர்களின் ஊதியத்தை உயர்த்தி, வேலைக்கான சூழ்நிலையினை மேம்படுத்தி அரசின் அதிகார வர்கம் தலையிடாமல் பார்த்துக்கொண்டார். வேளாண்மையில் தனியார் துறையினை ஊக்குவிப்பது, தொழில்நுட்பக் கண்டுபிடிப்புகள், அன்னிய நேரடி முதலீடு போன்றவை நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. இதனைத் தொடர்ந்து இந்திய வேளாண்மை ஆராய்ச்சி கழகத்தை புத்துயிர்பெறச் செய்தார், மாநிலங்கள் வேளாண் பல்கலைக்கழகங்கள் துவக்கவும், அதில் ஆராய்ச்சிகளை மேற்கொள்ளவும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டது. வேளாண் சாகுபடியினை அதிகரிக்கப் பரிசோதனை பண்ணைகள், இந்திய விதைக் கழகம் போன்றவை உருவாக்கப்பட்டது. பி.சிவராமன், எம்.எஸ்.சாமிநாதன் போன்ற வல்லுநர்களின் ஆலோசனைகளின்படி மெக்சிகன் கோதுமை விதை வகையினை இந்தியாவில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. 1965ல் இந்திய-அமெரிக்க (சுப்பிரமணியம் – ஃபிரிமேன்) ஒப்பந்தத்தின்படி இந்தியா கணிசமான அளவிற்கு வேளாண்மை மீதான முதலீட்டை அதிகரிக்கவும், கிராமப்புறக் கடன் வழங்கச் சீர்திருத்தங்களை கொண்டுவரவும், ரசாயன உர உற்பத்தியினைப் பெருக்கி அதன் பயன்பாட்டை அதிகரிக்கவும் முடிவு எடுக்கப்பட்டது (Ramachandra Guha 2017). வேளாண்மை உற்பத்தியினை அதிகரிக்கச் சந்தை நோக்கு முறை பரிந்துரைக்கப்பட்டது.

எல்.கே.ஜா தலைமையில் குழு அமைக்கப்பட்டு அதன் பரிந்துரையின் அடிப்படையில் இந்திய உணவுக் கழகம் 1964ல் துவக்கப்பட்டது. இந்தியா உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவினை அடைய மூன்று முக்கிய பிரகடனங்கள் செய்யப்பட்டது (அதிக மகசூல் தரும் உயர் ரக விதைகள் பயன்படுத்துதல், உழவர்களுக்கு ஊக்கத்தொகை வழங்குதல், நீர்ப்பாசன விளைநிலங்களுக்கு மேம்படுத்தப்பட்ட இடுபொருட்களைப் பயன்படுத்துதல்). வலதுசாரி கட்சியினரும், எதிர்க் கட்சிகளும் வேளாண்மையில் முன்னெடுக்கப்பட்ட செயல்களால் முதலாளித்துவ விவசாயம் உருவாகும் என்றும் பெரிய விவசாயிகளுக்கு மட்டுமே பயன் உடையதாக இருக்கும் என விமர்சனம் செய்யப்பட்டது. ஆனால் 1966-67ஆம் ஆண்டு வேளாண்மையில் கடைப்பிடிக்கப்பட்ட புதிய முறையினால் கோதுமை உற்பத்தியானது 5.5 விழுக்காடு அதிகரித்தது. சாஸ்திரி இந்தியாவில் வேளாண்மையில் முதல் சீர்திருத்தத்தினை கொண்டுவந்தார் இதனால் இன்று உணவு உற்பத்தியில் இந்தியா தன்னிறைவினை அடைந்தது மட்டுமல்ல உலகில் வேளாண்மை உற்பத்தியில் முன்னணி நாடாகவும் உள்ளது.

வேளாண்மை செலவு மற்றும் விலைக் குழு 1965ல் துவக்கப்பட்டது, இக்குழுவானது வேளாண் விளைபொருட்களின் குறைந்தபட்ச விலையினைத் தீர்மானிப்பதற்கான பரிந்துரையினை வழங்குகிறது. முதன் முதலில் கோதுமைக்கான குறைந்த பட்ச ஆதார விலையினை இக்குழு பரிந்துரைத்தது. பழமையான நெல் ரகங்களின் பயிர்செய்யும் கால அளவு குறைந்தது 6 மாதங்களாக இருந்தது இதனைக் குறைக்கும் பொருட்டு குறுகிய கால நெல் ரகமான ஐ.ஆர்8 அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இதனால் ஆண்டுக்கு மூன்று போகம் பயிரிடும் நிலை உருவாக்கப்பட்டது. இதுபோன்றே கோதுமையில் புதிய ரக விதைகள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது (ICAR 2022).). இவருடைய காலத்தில் உணவு பற்றாக்குறை அதிக அளவிலிருந்ததால் 1966-67ல் 10 மில்லியன் டன் உணவு தானியங்கள் இறக்குமதி செய்யப்பட்டது. அரசின் பல்வேறு நடவடிக்கையின் காரணமாக இது 1970ல் 3 மில்லியன் டன்னாகக் குறைந்தது.

சாஸ்திரி காலத்தில் வெண்மைப் புரட்சிக்கு அடிக்கோலப்பட்டது. பால் உற்பத்தியைப் பெருக்கி, அளிப்பினை அதிகரிக்கத் தேசிய பிரச்சார இயக்கத்தை உருவாக்கினார். குஜராத் மாநிலத்தில் உள்ள ஆனந்தில் 1965ல் குரியனால் தேசிய பால் வளர்ச்சி கழகமும், அமுல் பால் கூட்டுறவும் தொடங்கப்பட்டது. இதன் அடிப்படையில் பால் பற்றாக்குறையாக இருந்த இந்தியா தன்னிறைவினை அடைந்துள்ளது. இன்று உலக அளவில் அதிக பால் ஏற்றுமதி செய்யும் நாடாக மாற்றமடைந்துள்ளது.

சாஸ்திரி காலத்தில் 1964-65ல் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி ரூ.8.96 லட்சம் கோடியாக இருந்தது 1965-66ல் ரூ.8.73 லட்சம் கோடியாகக் குறைந்தது அதாவது 2.63 விழுக்காடு குறைந்தது. தலா வருமானம் ரூ.16836 ஆக இருந்தது ரூ.16423ஆக குறைந்தது அதாவது 2.45 விழுக்காடு குறைந்தது. வேளாண்மையும் அதனைச் சார்ந்த துறையும் நாட்டின் நிகர தேசிய உற்பத்திக்கு 1965-66ல் ரூ.99.45 மில்லியன் பங்களிப்பினை வழங்கியது (1964-65ல் இது ரூ.102.14 மில்லியனாக இருந்தது) (Jagdish N Bhagwati and T.N.Srinivasan 1975).

அட்டவணை: சாஸ்திரி காலத்தில் இந்தியப் பொருளாதார மாற்றம் (2011-12 விலை அடிப்படையில்)

விவரங்கள்        1964-651965-66
வேளாண்மையும் அதனைச் சார்ந்த துறைகளின் வளர்ச்சி (விழுக்காடு)8.7-9.6
உற்பத்தி, கட்டுமானம், மின்சாரம், எரிவாயு, தண்ணீர் வழங்கல் துறைகள் (விழுக்காடு) 7.43.3
வர்த்தகம், உணவகம், போக்குவரத்து, தகவல் தொடர்பு (விழுக்காடு)6.71.9
நிதி, மனைத் தொழில், தொழில்முறை சேவை (விழுக்காடு)   2.83.0
மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (ரூ.கோடியில்)896221872598
தலா வருமானம் (ரூ) (at NNP)  1683616423

Source: GoI (2022): Economic Survey 2021-2022.” Ministry of Finance, Government of India.

ஒட்டுமொத்த உள்நாட்டு உற்பத்திக்கு வேளாண்மையும் அதனைச் சார்ந்த துறைகளும் 57 விழுக்காடு பங்களிப்பும், தொழில் துறை 28 விழுக்காடும், சேவைத் துறை 15 விழுக்காடு பங்களிப்பும் 1950-51ல் இருந்தது 49 விழுக்காடு, 31 விழுக்காடு, 21 விழுக்காடு என முறையே 1964-65 மாற்றமடைந்தது. சாஸ்திரி ஆட்சிக் காலத்தில் மூன்றாவது ஐந்தாண்டு திட்டமானது தோல்வியினைத் தழுவியது. அதிக மக்கள் தொகை பெருக்கம், விலைவாசி உயர்வு, உணவுப் பற்றாக்குறை போன்றவை நிலவியது (Sanjeet Kashyap 2019).

சாஸ்திரி பிரதம அமைச்சராக இருந்தபோது அரசியல் ரீதியாகக் கட்சிக்கு உள்ளேயும் வெளியிலும் கடுமையான விமர்சனங்களை எதிர்கொண்டார். பல பிரச்சனைகளுக்கு உடனுக்குடன் முடிவெடுக்காமல் காலம் தாழ்த்தினார் என்றும், காஷ்மீர் பிரச்சனை, பாக்கிஸ்தானுடனான போர், வியட்நாம் போர் மீதான நிலைப்பாடு போன்றவை  இந்தியப் பொருளாதாரத்தை வெகுவாகப் பாதித்தது. உஸ்பெகிஸ்தான் என்ற நாட்டில் உள்ள தாஷ்கண்ட் என்ற இடத்தில் இந்தியா-பாக்கிஸ்தான் ஒப்பந்தம் கையெழுத்தான 10.01.1966ல் திடீரென சாஸ்திரி காலமானர். சாஸ்திரி ஆட்சிக் காலத்தில் நவீன வேளாண் வளரச்சிக்கான அடித்தளத்தை உருவாக்கினார், தாரளமயக்கொள்கைக்கான முன்னெடுப்பும் இவர் காலத்தில்தான் தொடங்கப்பட்டது. இவரைப் பற்றி இந்திரா காந்தி குறிப்பிடுகையில் “அவர் இயல்பாக மிகவும் கண்ணியமானவர், அமைதியானவர் ஆனால் போரின் போது அவர் நமது மன உறுதியை வலுவாக ஊக்குவித்தார், நாட்டின் ஒற்றுமை மற்றும் வலிமைக்கு பங்களித்தது தேசத்திற்குத் தலைமையை ஏற்று வழிநடத்தினார்” என்றார்.

சாஸ்திரி 582 நாட்கள் மட்டுமே பிரதமராக இருந்தாலும், இவருடைய காலத்தில் பல்வேறு பிரச்சனைகள் காணப்பட்டன அதனைத் திடமாகவும், நீக்குப்போக்குடன்  எதிர்கொண்டார். இவர் சிறந்த நிர்வாகியாகத் திகழ்ந்தார், சிக்கல்களைத் தீர்க்க கூட்டு முயற்சியினை மேற்கொண்டார். தன்னுடைய அமைச்சரவை முடிவுகள்  தீவிர ஆலோசனைக்குப் பிறகே மேற்கொண்டார் (Ramandeep Kaur 2019). வேளாண்மை வளரச்சிக்காக அவர் மேற்கொண்ட முயற்சியே இன்று இந்தியா உலக அளவில் வேளாண் பொருட்கள் ஏற்றுமதி செய்யும் முன்னணி நாடுகளில் ஒன்றாகத் திகழ்கிறது.

– பேரா.பு.அன்பழகன்

No Comments
இந்தியாவின் வேளாண் பொருளாதாரம் @75 : தொடர் – 3 நேருவும் வேளாண் உள்கட்டமைப்பும் (1951-1964) – பேரா.பு.அன்பழகன்
Posted inWeb Series

இந்தியாவின் வேளாண் பொருளாதாரம் @75 : தொடர் – 3 நேருவும் வேளாண் உள்கட்டமைப்பும் (1951-1964) – பேரா.பு.அன்பழகன்




இந்தியா சுமார் 200ஆண்டுகள் காலனி ஆதிக்கத்திலிருந்த காலத்தில் தன்சொந்த அடையாளங்களை இழந்திருந்தது. இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்தபோது நவீன தொழில்நுட்பம் உலக அளவில் பல மாற்றங்களை உருவாக்கியிருந்தது எனவே இந்தியா உலக நாடுகளுடன் போட்டியிட்டு வளரவேண்டிய நிலைக்கு வந்தது. அதிக அளவிலான வறுமை, கல்வியறிவின்மை, வேளாண்மையில் பாரம்பரிய பின்பற்றல், பாரம்பரிய கிராமப்புறத்து தொழில்களை அழித்தொழித்தது, குறைவான உற்பத்தித் திறன், நிலப்பிரபுத்துவம், இடைத்தரகர்களின் கொடுமைகள், அளவிற்கு அதிகமான வேளாண்மையின் மீதான வரி, வங்காளப் பஞ்சம், பாக்கிஸ்தானிலிருந்து அகதிகள் வருகை, உணவுப் பற்றாக்குறை, பணவீக்கம், அதிக அளவில் தாழ்த்தப்பட்டோர் மற்றும் பழங்குடியினர் நிலமற்ற வேளாண்மை கூலிகளாக இருந்தது போன்றவற்றைச் சரிசெய்ய வேண்டிய கட்டாயம் இருந்தது. குறிப்பாக வேளாண் துறையில் உடனடி நடவடிக்கையாக ஜமீன்தாரி ஒழிப்பு, குத்தகைச் சீர்திருத்தம், கூட்டுறவு வேளாண்மை, சந்தைப்படுத்துதல், கடன் வசதி, போன்றவை இருந்தது (Sharma 2020). பல்வேறு துறைகளை வளர்ச்சியடையச் செய்யவும் பொருளாதார மேம்பாட்டை அடையவும் நேரு தலைமையிலான அரசுத் திட்டங்களை வகுத்தது. நேரு கலப்பு பொருளாதார முறையினை பின்பற்றினார். 15 மார்ச் 1950ல் நேருவைத் தலைவராகவும் பலதுறைகளின் அறிஞர்களை உறுப்பினராக கொண்டு திட்டக்குழு அமைக்கப்பட்டது. இக்குழு அரசுக்குப் பல்வேறு ஆலோசனைகளை வழங்கியது (Bipan Chandra et al 2000). மாநில அரசுகள் நாட்டின் வளர்ச்சிக்கு ஒன்றிணைந்து செயல்பட வேண்டும் என்ற உயர்ந்த லட்சியத்துடன் உயர் அதிகார பீடமாகத் திட்டக்குழு செயல்பட்டது. நாட்டின் வளர்ச்சி ஒன்றே குறிக்கோள் என்ற அடிப்படையில் எவற்றுக்கு முன்னுரிமை தரவேண்டும் என்பதை வடிவமைத்துக் கொடுத்தது திட்டக் குழு (ஹரீஷ்கரே 2022). வேளாண்மை, இந்திய அரசியலமைப்பு ஏழாவது அட்டவணையில் பட்டியல் பிரிவு இரண்டில் 14ன் படி மாநில அரசுகளின் அதிகாரத்திற்கு உட்பட்டதாகும். ஆனால் சில அம்சங்கள் கூட்டுப் பட்டியலில் இடம் பெற்றுள்ளது.

வேளாண்மையும், தொழில் துறையும் ஒன்றை ஒன்று சார்ந்துள்ளது. தொழிற் புரட்சியின் விளைவால் இயந்திரக் கருவிகள், வேளாண் சாதனங்கள், ரசாயன உரம், மோட்டார் வாகனங்கள் உற்பத்தி செய்யப்பட்டது. இதனை அடிப்படையாக கொண்டு பல நாடுகள் வேளாண் உற்பத்தியில் தன்னிறைவினை அடைந்தது. இதுபோல் தொழில் துறைக்குத் தேவையானதைக் காப்பி, ரப்பர், சணல், பருத்தி, தேயிலை, கரும்பு போன்றவற்றை அளிக்கிறது. இரும்பு எஃகு, ரசாயனப் பொருட்கள், இயந்திரச் சாதனங்கள் போன்றவை நேரடியாகவே வேளாண்மைக்கான இடுபொருட்களை அளிக்கிறது. இதுபோல் பணித்துறை குறிப்பாக வர்த்தகம், நிதி நிறுவனங்கள், போக்குவரத்து வேளாண்மைத் துறையுடன் நெருங்கியத் தொடர்புடையது. எனவேதான் வேளாண்மைத் துறையினை இந்தியாவின் இதயம், முதுகெலும்பு என்று அடையாள படுத்தப்படுகிறது.

நேரு, தொழில் மற்றும் வேளாண்மை இரண்டிற்கும் முக்கியத்துவம் அளித்தார். நவம்பர் 1952ல் நேரு பாராளுமன்றத்தில் உரையாற்றும் போது “நாங்கள் நிச்சயமாகத் தொழில் துறைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறோம், ஆனால் தற்போதைய சூழலில் விவசாயம், உணவு மற்றும் விவசாயம் தொடர்பான விஷயங்களுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறோம். நமது அடித்தளமான விவசாயம் வலுவாக இல்லாவிட்டால் நாம் உருவாக்க விரும்பும் தொழிலுக்கு வலுவான அடித்தளம் இருக்காது” என்றார். எனவே விவசாய வளர்ச்சியானது தொழில் துறையின் வளர்ச்சிக்கு அடிப்படையானது என்று குறிப்பிட்டார். வேளாண்மையில் சீர்திருத்தம், பெரிய நீர்ப்பாசன கட்டமைப்பு திட்டங்கள், கூட்டுறவுக் கடன் நிறுவனங்களை வலுப்படுத்துவது, இடைத்தரகர்களை ஒழிப்பது, உழுபவர்களுக்கு நில உரிமை, சமுதாய மேம்பாட்டுத் திட்டங்கள், பரவலாக்கப்பட்ட திட்டங்கள், தீவிர பகுதி மேம்பாட்டுத் திட்டங்கள் போன்றவை நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. நிலச் சீர்திருத்தத்தில் இரண்டு முக்கிய நோக்கங்கள் இடைத்தரகர்களை ஒழிப்பது, நில உச்சவரம்பு ஆகியனவாம். இச்சீர்திருத்தம் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டதால் உபரியான நிலங்கள் கையகப்படுத்தப்பட்டு நிலமற்ற விவசாயிகளுக்கும், சிறு விவசாயிகளுக்கும் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டது. இதனால் இவ்விவசாயிகள் கடினமான உழைத்து வேளாண் விளைச்சலைப் பெருக்கும் நோக்கில் ஈடுபட்டனர். அதேசமயம் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்ட உபரி நிலங்களைவிட உபரியாக கண்டறியப்பட்ட நிலங்கள் பல்வேறு காரணங்களினால் (அரசியல் மற்றும் சட்டச் சிக்கல்கள்) கையகப்படுத்த இயலாமல் இருந்தது அதிகம் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. வெகுசில மாநிலங்கள் மட்டுமே நிலச் சீர்திருத்தங்கள் சிறப்பாக நடைமுறைப்படுத்தியிருந்தது. எனவே நிலச்சீர்திருத்தம் நேருவின் ஆட்சிக் காலத்தில் முழுமையாக வெற்றிபெறவில்லை என்றே குறிப்பிட வேண்டும் (Tirthankar Roy 2020).

இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்தபோது இந்தியாவின் முதனம்மையான பிரச்சனையாக உணவு பற்றாக்குறை இருந்தது. இதனை போக்க நீண்ட கால மற்றும் குறுகிய காலத் தீர்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட்டது. குறுகிய காலத் தீர்வாக இந்திய அரசு அமெரிக்காவுடன் பி.எல் 480 என்ற ஒப்பந்தத்தை ஏற்படுத்தி அமெரிக்காவின் உபரி உணவுப் பொருட்களை 1956 முதல் 1966 வரை இறக்குமதி செய்து உணவு பற்றாக்குறையினைப் போக்கியது. 1956ல் 3 மில்லியன் டன் உணவு தானியம் இறக்குமதி செய்யப்பட்டது இது 1963ல் 4.5 மில்லியன் டன்னாகவும், 1966ல் 10 மில்லின் டன்னாகவும் அதிகரித்தது (Manas Kumar Das, Contemporary History of India from 1947-2010) நீண்டகால நோக்கில் நேருவின் வேளாண்மை வளர்ச்சி கொள்கையினை நான்கு முக்கியக் குழுக்களாகப் பிரிக்கலாம் 1) உழவர் மேம்பாட்டிற்கானது, 2) சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பு, 3) கிராமப்புற கட்டமைப்பு வளர்ச்சி மற்றும் இடுபொருட்களின் தேவைகளுக்கான உற்பத்திப் பகிர்வு, 4) வேளாண்மை மேம்பாட்டிற்கான அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்பத்தினை துரிதப்படுத்துதல் ஆகும் (Swaminathan 1990). வேளாண்மைக்கான அடிப்படை கட்டமைப்பான நீர்ப்பாசனம், மின்சாரம், வேளாண் ஆராய்ச்சி, கடன் வசதி, சந்தைப் படுத்துதல், குத்தகை சீர்திருத்தம் போன்றவற்றுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டது. உழவர்கள் வேளாண்மையில் புதிய தொழில்நுட்பங்களைப் பயன்படுத்துவதை ஊக்குவிக்கும் பொருட்டு 1964ல் வேளாண் விளைபொருட்களுக்கான ஊக்க விலைக் கொள்கை நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. வேளாண் விளைபொருட்களுக்கு ஆதரவு விலையினை நிருணயம் செய்ய வேளாண் விலைக் குழு அமைக்கப்பட்டது. அத்தியாவசியப் பொருட்கள் சட்டம் 1955 கொண்டுவரப்பட்டு உற்பத்தி, பகிர்வு பொருட்களின் விலை சரிசெய்யப்பட்டன.

ஜே.சி.குமரப்பா குழுவின் அறிக்கையின் அடிப்படையில் இந்திய வேளாண்மைக்கான முன்னெடுப்பினை 1951ல் முதல் ஐந்தாண்டு திட்டத்தில் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. முதல் ஐந்தாண்டு திட்டத்தின் மொத்த செலவு ரூ.1960 கோடியாகும் இதில் வேளாண்மைக்கு ரூ.601 கோடி ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்டது அதாவது மொத்தத்தில் 31 விழுக்காடு பங்காகும். இதன் ஒருபகுதியாக நீர்ப்பாசன வசதியினை உருவாக்கப் பெரிய அணைகளான ஹிராகுட், பக்ரா நங்கல், சட்லெட்ஜ், நாகார்ஜூன சாகர், பவானி சாகர் கட்டப்பட்டது, இவற்றை நேரு இந்தியாவின் ‘நவீனக் கோவில்கள் என அழைத்தார். இந்தியப் பிரிவினையின்போது அதிகமான அகதிகள் பஞ்சாப் பகுதியில் வந்தடைந்தனர் இவர்களில் பெரும்பாலும் விவசாயிகளாக இருந்தனர். எனவே அரசியல் அழுத்தம் மற்றும் அகதிகளாக வந்த மக்களின் வாழ்நிலையினை கருத்தில் கொண்டு நீர்ப்பாசன திட்டத்தைப் பஞ்சாப் மாநிலத்தில் தீவிரமாக நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. நாட்டின் பிற பகுதிகளில் கிராமப்புற மேம்பாட்டிற்கும் நிலச் சீர்திருத்திற்கும் முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டது (Tirthankar Roy 2020). வேளாண்மை துறைக்கு முன்னுரை அளித்திருந்தாலும் தொழில் துறையின் வளர்ச்சியினை விரைவுபடுத்த வேண்டியிருந்தது. இதற்கு அடிப்படைத் தேவை ‘மின்சாரம்’ எனவே வேளாண்மை-தொழில் வளர்ச்சிக்கும் சேர்த்து மிகப்பெரிய நீர்த் தேக்கங்களைக் கட்ட முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டது (கே.என்.ராஜ் 2022). உரத்தொழிற்சாலை, எஃகு ஆலைகள் போன்றவை வேளாண் மேம்பாட்டிற்கு அடிப்படையானது எனவே இவற்றைத் துவக்குவதற்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டது. 1950ல் ஜவுளி கொள்கை மாற்றியமைக்கப்பட்டது. இதனால் ஜவுளி தொழில் மற்றும் தோட்டப் பயிர்கள் மீது தனியார் முதலீடுகள் அதிகரித்தது. கைத்தறித் தொழில்நுட்பங்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டது. இந்தியாவில் சிறு நிலவுடையாளர்கள் அதிகமாக உள்ளனர். இதனால் அறிவியல் பூர்வமான வேளாண்மையினை மேற்கொள்வதில் சிரமம் ஏற்படுகிறது எனவே கூட்டுறவு பயிர்செய்யும் முறையினைக் கொண்டுவந்தார். இதனைத் தொடர்ந்து அடுத்த 10 ஆண்டுகளில் அதிக அளவிற்கான நிலங்கள் இம்முறையின் கீழ் வந்துவிடும் என்றார். ஆனால் நடப்பில் இது வெற்றிபெறவில்லை. அறிவியல் பூர்வமான நீர் மேலாண்மை, ஒருங்கிணைந்த பூச்சி கட்டுப்பாடு மற்றும் உயிர் ஊட்டச்சத்து, நிலம் சரியாகப் பயன்படுத்துதல், உணவு தானிய சேமிப்பு போன்றவை சுற்றுப்புறச் சூழலியல் வழியாகச் சாத்தியமாகும் என்ற அடிப்படையில் இதற்கான முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டது. வேளாண்மை வளர்ச்சியினை அடையக் கிராமப்புறச் சாலை, மின்சாரம், வேளாண் சந்தை போன்ற கட்டமைப்புகள் இன்றி முடியாது என்று கருதினார் (Swaminathan 1990).

கிராமப்புற மக்களின் வாழ்நிலையினை மேம்படுத்தத் தகவல்தொடர்பு, சுகாதாரம், கல்வி ஆகிய நிலைகளை உயர்த்தி வேளாண்மையில் மேம்பட்ட விதைகள், ரசாயன உரங்கள் பயன்படுத்தி உணவு தானிய உற்பத்தியினை அதிகரிக்க இரண்டு திட்டங்களான 1) 1952ல் சமுதாய மேம்பாட்டுத் திட்டம் (Community Development Project) என்ற வேளாண்மை விரிவாக்கத் திட்டம் தொடங்கப்பட்டது. 2) பஞ்சாயத்து ராஜ் குறித்து ஆய்விட 1957ல் பல்வந்ராய் மேத்தா தலைமையில் குழு அமைக்கப்பட்டது அரசின் அதிகார வர்க்கமானது இதில் போதுமான ஈடுபாட்டினை காட்டவில்லை என்று குற்றம் சாட்டி பல்வேறு பரிந்துரைகளை இக்குழு அரசுக்கு வழங்கியது (அன்சர் அலி 1972). இதன் அடிப்படையில் பஞ்சாயத்து ராஜ் 1959ல் கொண்டுவரப்பட்டது.

கரும்பு, கோதுமை, சணல் போன்றவற்றில் புதிய வகை விதைகள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. 1954ல் தேசிய அளவில் மாடுகளின் கொள்ளைநோய் ஒழிப்பு திட்டம் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. 1958ல் தேசிய வேளாண்மை கூட்டுறவுச் சந்தை கூட்டமைப்பு தொடங்கப்பட்டது. கட்டாக்கில், மத்திய நெல் ஆராய்ச்சி நிறுவனம் துவக்கப்பட்டது. இரண்டாவது ஐந்தாண்டு திட்டம் தொழில் துறைக்கு (ரூ.1080 கோடி, அதாவது மொத்தத்தில் 24 விழுக்காடு ஒதுக்கீடு) முன்னுரிமை அளித்தாலும் வேளாண் துறைக்கான (ரூ.950 கோடி, அதாவது மொத்தத்தில் 20 விழுக்காடு பங்கு) முன்னுரிமையும் தொடர்ந்தது. தொழில் துறை வளர்ச்சி ஆண்டுக்கு 7 விழுக்காடு என்ற அளவினை அடைய வேளாண் துறையின் உயர் வளர்ச்சியின்றி அடைய முடியாது என்று கருதப்பட்டது. உண்மையில் பாதிக்கு மேற்பட்ட தொழில்கள் வேளாண் தொழிலினை அடிப்படையாகக் கொண்டிருந்தது. மேலும் தொழில் துறையினைவிட வேளாண் துறை வலுவான அடிப்படையினைக் கொண்டிருந்தது. மூன்றாவது ஐந்தாண்டு திட்டத்தின் மொத்த ஒதுக்கீடான ரூ.8580 கோடியில் வேளாண்மை மற்றும் அதனைச் சார்ந்த துறைகளுக்கு ரூ.1750 கோடி ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்டது, இது மொத்த தொகையில் 21 விழுக்காடு ஆகும். இந்த திட்ட காலத்தில் ஒருங்கிணைந்த மாவட்ட வேளாண்மை திட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது. வேளாண்மையில் புதிய தொழில்நுட்பங்கள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இந்த திட்ட காலத்தில் உணவு தானிய உற்பத்தி, எண்ணெய் வித்துக்கள், பருத்தி, சணல் போன்றவை நிர்ணயிக்கப்பட்ட இலக்கினை அடைவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இந்தியாவின் முதல் ஐந்தாண்டு திட்டக் காலத்தில் வேளாண்மையில் அடைந்த முன்னேற்றம் இரண்டாவது ஐந்தாண்டு திட்டக் காலத்தில் அடையவில்லை (முதல் ஐந்தாண்டு திட்டத்தில் உணவு தானிய உற்பத்தியின் இலக்கு 61.6 மில்லியன் டன் ஆனால் உண்மையில் 65.8 மில்லியன் டன் உற்பத்தி செய்யப்பட்டிருந்தது. இரண்டாவது திட்டக் காலத்தில் இதன் இலக்கு 80.5 மில்லின் டன் ஆகும் ஆனால் 79.7 மில்லியன் டன் உற்பத்தியை அடைந்திருந்தது). உணவு தானிய உற்பத்தி மற்றும் அளிப்பு குறைவான அளவிற்கு வளர்ச்சியினை அடைந்திருந்தது ஆனால் மக்கள் தொகை அதிகரிப்பின் விளைவால் உணவுத் தேவை அதிகமாக இருந்தது (அன்சர் அலி 1972). இதனால் பணவீக்கம் அதிகரித்தது. உணவு தானிய தேவையினை இரண்டாம் திட்டக் காலத்தில் சரியாகக் கணிக்கத் தவறியிருந்தது. இந்தியப் பொருளியல் அறிஞரான கே.என்.ராஜ் அவர்களின் கருத்துப்படி “1950களின் தொடக்கத்தில் கோதுமை, அரிசி உள்ளிட்ட உணவு தானியங்களின் விலை உயர்வு மிகப் பெரிய நெருக்கடியை அரசுக்கு ஏற்படுத்தியது. அத்தியாவசிய உணவு தானியங்களின் விலை உயரும்போது, குறைந்த வருவாய்ப் பிரிவினரை அது வெகுவாகப் பாதிக்கிறது. அதனால் திட்டமிட்டபடி பொருளாதார நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள முடியாமல் தடைகள் ஏற்பட்டுவிடுகின்றன” என்றார் (இந்து தமிழ் திசை, 31.08.2022, பக்கம் 9).

அட்டவணை: இந்தியப் பொருளாதார வளர்ச்சி (விழுக்காட்டில்)

விவரங்கள்1900-01முதல்
1946-47 வரை		1950-51 முதல்
1964-65 வரை
முதன்மைத் துறை0.42.6
தொழில் துறை1.56.8
பணித் துறை1.74.5
ஓட்டு மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (GDP0.94.0
தலா வருமானம் (GDP யில்)0.11.9
மக்கள் தொகை0.82.0

குறிப்பு: 1947க்கு முந்தைய புள்ளிவிவரம் பிரிக்கப்படாத இந்தியாவைப் பற்றியது.
ஆதாரம்: Pulapre Balakrishnan (2007): “Visible Hand: Public Policy and Economic Growth in the Nehru Era,” CDS, WP:391 (www.cds.edu).

1951-1956ஆண்டுகளுக்கிடையே வேளாண் உற்பத்தியானது 17 விழுக்காடு அதிகரித்தது ஆனால் தொடர்ந்து பருவ மழை பொய்த்ததினால் 1956-1961 ஆண்டுகளில் இது 16 விழுக்காடு மட்டுமே அதிகரித்தது. ஒட்டு மொத்தத்தில் உணவு உற்பத்தியானது 108 மில்லியன் டன்னாக (1951ல் 55 மில்லின் டன்னாக இருந்தது) நேருவின் காலகட்டத்தில் அதிகரித்தது. ஆனால் இது உணவுத் தேவையினை நிறைவுசெய்யவில்லை எனவே 4 மில்லின் டன் உணவு தானியம் இறக்குமதி செய்யப்பட்டது. வேளாண் உற்பத்தித் திறன் சிறிய அளவிலே அதிகரித்தது. நிலச்சுவாந்தாரர்களின் கடுமையான எதிர்ப்பினால் நிலச் சீர்திருத்தம் பெரிய அளவிற்கு வெற்றியடையவில்லை. நேரு பொதுத்துறைக்கு முக்கியத்துவம் அளித்ததால் வேளாண்மையில் தனியார்த் துறை கால்பதிக்காமல் போனது. விவசாயிகளின் தலைவராக அறியப்பட்ட சௌத்ரி சரண் சிங் நேருவின் விவசாயக் கொள்கையினைக் கடுமையாக எதிர்த்தார். 1951 முதல் 1964-65 முடிய உள்ள காலகட்டங்களில் நாட்டின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியானது 4 விழுக்காட்டினை எட்டியது. 1949-50 மற்றும் 1967-98ஆம் ஆண்டுகளுக்கிடையே உணவு உற்பத்தியில் 30 விழுக்காடு அதிகரித்தது ஆனால் உணவல்லாத உற்பத்தியில் 8 விழுக்காடு மட்டுமே அதிகரித்தது (அன்சர் அலி 1972). இது காலனி ஆதிக்க ஆட்சிக் காலங்களில் ஏற்பட்ட வளர்ச்சியைவிட அதிக அளவாக இருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. தொழில் துறையின் வளர்ச்சியானது ஆண்டுக்கு 7 விழுக்காடும், வேளாண் துறையின் வளர்ச்சி ஆண்டுக்கு 3 விழுக்காடும் இருந்தது. இது ஒப்பீட்டு அளவில் சீனா, ஜப்பான் போன்ற நாடுகளைவிட அப்போது அதிக அளவிலே இருந்தது. அதேசமயம் அதிகரித்த மக்கள் தொகைக்குத் தேவையான அளவிற்கு உணவு உற்பத்தி நடைபெறாததால் உணவுப் பொருட்களின் விலை உயர்ந்திருந்தது. வெளிநாடுகளிலிருந்து உணவுப் பொருள் இறக்குமதி செய்யப்பட்டதால் அந்நியச் செலாவணி கையிருப்பு குறைந்தது. 1965-66 மற்றும் 1967-68ல் ஏற்பட்ட கடுமையான வறட்சியின் காரணமாக வேளாண்மை உற்பத்தி அதிகமாகப் பாதிக்கப்பட்டது. 1962ல் நிகழ்ந்த சீன படையெடுப்பு இந்தியப் பொருளாதாரத்தைப் பாதித்தது. வேலையில்லா திண்டாட்டம், விலைவாசி உயர்வு போன்றவற்றால் மக்களின் வாழ்க்கைத்தரம் பாதிக்கப்பட்டது. வேளாண்மையின் மேம்பாட்டிற்கு பல்வேறு திட்டங்களை வகுத்து நடைமுறைப்படுத்தினாலும், நேருவின் ஆட்சிக்காலத்தில் இடைத்தரகர்கள் ஒழிப்பில் முழு அளவிற்கு வெற்றிபெறவில்லை, புதிய வேளாண் தொழில்நுட்பங்கள் விவசாயிகளால் உடனடியாக ஏற்றுக்கொள்வதில் தயக்கம் நிலவியது போன்றவை வேளாண் வளர்ச்சியின் தடைக்கற்களாக அறியப்படுகிறது.

நேருவின் காலகட்டத்தில் பொதுத்துறை வளர்ச்சிக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டது. அரசின் முதலீடானது 1950-1964ஆண்டுகளுக்கிடையே மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 12.9 விழுக்காடாக இருந்தது (Tirthankar Roy 2020) இதனால் மின்சார உற்பத்தி, நீர்ப்பாசனம், ரசாயன உர உற்பத்தி போன்றவை தொடங்கப்பட்டு வேளாண்மை வளர்ச்சிக்குப் பெரிதும் உதவியது. இதுபோல் தொழில் துறையின் மீதான முதலீடானது வேளாண்மைத் துறையின் வளர்ச்சிக்கு உதவும் வகையிலிருந்தது. டிராக்டர் உற்பத்தி தொழிற்சாலை, நீர்ப்பாசன கட்டமைப்பிற்கு தேவையான சிமெண்ட் உற்பத்தி தொழிற்சாலை, ரசாயன உரம் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலை போற்றவை நேரடியாகவே வேளாண்மையினை தொழில்நுட்ப மேம்பாட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றது. தரமான விதைகள், வேளாண் ஆய்வகங்கள் போன்றவையும் வேளாண்மை வளர்ச்சியினை மேம்பாடு அடையச் செய்வதற்கு உதவியது. தொழில் மேம்பாட்டிற்கு உருவாக்கப்பட்ட உள்கட்டமைப்பான சாலை, பாலங்கள் போன்றவை வேளாண்மை மேம்பட வழிவகுத்தது. இந்தியாவின் நிலவிவந்த வறுமையினை ஒழிக்க உணவு உற்பத்தியில் சுயச்சார்பினை அடையவும், வேலைவாய்ப்பினை அதிகரிப்பதையும் முதன்மையாகக் கொண்டு திட்டங்கள் வகுக்கப்பட்டிருந்தன. நேருவின் அயல் நாட்டுப் பொருளாதாரக் கொள்கை அயல் நாட்டுப் போட்டியினைத் தவிர்க கட்டுப்பாடான (மூடிய) பொருளாதாரக் கொள்கை பின்பற்றப்பட்டது. உள்நாட்டு உற்பத்தியைப் பெருக்க பொது-தனியார்த் துறைகள் ஊக்குவிக்கப்பட்டது. இதற்காக இறக்குமதி சார்புநிலை பின்பற்றப்பட்டது. தொழிற்சாலைகள் தொடங்கப்பட்டதால் அளவிற்கு அதிகமான மனித ஆற்றல் வேளாண்மையிலிருந்தது தொழில் துறைக்கு மடைமாற்ற வழிவகை செய்தது. நேரு ஆட்சிக் காலத்தில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியைவிட வேளாண்மை வளர்ச்சி அடைந்ததால் கிராமப்புற வறுமை குறைந்ததாக மான்டெக் சிங் அலுவாலியா குறிப்பிடுகிறார். இதுபோல் தல வருமானம் காலனி ஆதிக்கத்திலிருந்ததைவிட 50 விழுக்காடு நேரு காலத்தில் அதிகரித்திருந்தது, மக்களின் வாழ்க்கைத் தரம் உயர்ந்திருந்தது.

நேருவின் ஆட்சிக்காலம் சுதந்திரம் அடைந்ததிலிருந்து அவர் மறைந்த 1964ஆம் ஆண்டுவரை உள்ளடக்கியதாகும். இக்காலகட்டங்களில் பொதுவாக நோக்கும்போது இந்திய வேளாண்மை புறக்கணிக்கப்பட்டதாகவே கருதவேண்டியுள்ளது. வேளாண்மையில் நிறுவன மாற்றங்களுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டிருந்தது ஆனால் தொழில்நுட்ப மாற்றங்கள் ஏதும் நடைபெறவில்லை. முதல் ஐந்தாண்டு திட்டத்தில் மட்டுமே வேளாண்மைக்கு மொத்த திட்டச் செலவில் அதிக அளவாக ஒதுக்கீடு (வேளாண்மை மற்றும் நீர்ப் பாசனத்திற்கு 31 விழுக்காடு) செய்யப்பட்டிருந்தது அதற்கு அடுத்துவந்த ஐந்தாண்டு திட்டங்களில் ஒதுக்கீடு (விழுக்காட்டு நிலையில்) குறைக்கப்பட்டது. முதல் மற்றும் இரண்டாம் திட்ட காலத்தில் வேளாண் உற்பத்தி அதிகரித்ததற்கு முக்கிய காரணம் கூட்டுறவு வேளாண்மை, உள்கட்டமைப்பு, வேளாண் ஆராய்ச்சி, நிலச் சீர்திருத்தம் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது, சாகுபடி பரப்பு அதிகரித்ததும் ஆகும். புதிய வேளாண்மை கொள்கை நடைமுறைகள் இயற்கையாகவே வேளாண்மை சிறப்பாகப் பயிரிடும் பகுதிகளில் மேற்கொள்ளப்பட்டது. இம்முறைகளினால், இந்தியா எதிர்கொண்ட உணவு பஞ்சங்களை எளிதாகக் கடந்துவர முடிந்தது (Bipan Cheandra et al 2008). ஆனால் 1960களின் பிற்பகுதியில் வேளாண்மையில் தேக்கநிலை உண்டானது. இதற்கு முக்கியக் காரணம் மக்கள் தொகை அதிகரிப்பாகும். அதிகரித்த மக்கள்தொகைக்கு ஏற்ப உணவு உற்பத்தி செய்ய முடியாமல் போனது எனவே 1960களில் பிற்பகுதியில் உணவு தட்டுப்பாடு நிலவியது.

– பேரா.பு.அன்பழகன்

No Comments