Bangladeshi Movie

புகழ்பெற்ற திரைப்படத் தயாரிப்பாளர் தன்வீர் மொகம்மெலுடனான எனது நேர்காணல் சமீபத்தில் வெளியான அவரது ‘ருப்சா நொதிர் பாங்கே” (அமைதியாகப் பாயும் ருப்சா நதி) திரைப்படம் குறித்ததாக அமைந்தது. வங்கதேசக் குடிமக்களுக்கு வழங்கப்படும் இரண்டாவது மிக உயர்ந்த சிவில் விருதான ஏகுஷே படக் விருதை 2017ஆம் ஆண்டு பெற்றுள்ள தன்வீர் மொகம்மெலுக்கு அதிக அறிமுகம் தேவையில்லை. நம் காலத்தில் நன்கு அறியப்பட்ட திரைப்படத் தயாரிப்பாளர், இயக்குனர், எழுத்தாளராக அவர் இருக்கிறார். நொதிர் நாம் மதுமதி (1995), சித்ரா நொதிர் பாரே (1999), லால்சலு (2001) போன்ற படங்களுக்காக பத்து முறை வங்கதேச தேசிய திரைப்பட விருதுகளைப் பெற்றுள்ளார். டாக்காவில் உள்ள வங்கதேச திரைப்பட நிறுவனத்தின் தற்போதைய இயக்குனராக உள்ள மொகம்மெல், ஏஎஃப்எம்.மொகம்மெல் – பேகம் சாயிதா மொகம்மெல் தம்பதியருக்குப் பிறந்தவர். உயர்கல்வி பெற்றிருந்த அவரது பெற்றோர் முற்போக்கு எண்ணம் கொண்டவர்களாக இருந்து வந்தனர். அவரது தந்தை மாஜிஸ்திரேட் ஆகவும், தாய் கல்லூரிப் பேராசிரியராகவும் பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக் காலத்தில் இருந்தனர். பிரிவினைக்கு முன்பாக கொல்கத்தாவின் பார்க் சர்க்கஸ் பகுதியில் அவர்கள் வசித்து வந்தனர். குல்னா நகரத்தில் (வங்கதேசத்தின் தெற்கு பகுதியில் அமைந்துள்ள தொழில்துறை நகரம்) உள்ள அவரது குடும்பத்திற்குச் சொந்தமான வீட்டிலே மொகம்மெல் வளர்ந்தார்.

மொகம்மெல் முன்பொருமுறை அளித்த நேர்காணலில் ‘வழக்கத்திற்கு மாறாக நவீனமான, பண்பட்ட நபர்கள்’ என்று தனது பெற்றோரை வரையறுத்திருந்தார். தனது உயர்நிலை, பல்கலைக்கழகக் கல்வியை டாக்காவில் பெற்ற மொகம்மெல். டாக்கா பல்கலைக்கழக ஆங்கிலத் துறையில் மாணவராக இருந்தபோது இடதுசாரி மாணவர் அரசியலில் ​​ஈடுபட்டு வந்தார். இளமையில் ஏகோட்டா என்ற கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் வார இதழில் பத்திரிகையாளராகவும் பணியாற்றியுள்ளார். திரைப்படத் தயாரிப்பில் அவருக்கு மிகுந்த திறமை இருந்தது. சில நண்பர்களுடன் சேர்ந்து திரைப்பட சங்கத்தை உருவாக்கி அதற்கு ‘டாக்கா பல்கலைக்கழக சினி வட்டம்’ என்று பெயரிட்டார். ஆரம்பத்தில் மொகம்மெலின் தாயார்தான் தனது மகனின் உணர்வுரீதியான, ஆக்கப்பூர்வமான பக்கத்தை அங்கீகரித்தவராக இருந்தார். மொகம்மெல் தனது திரைப்பட வாழ்க்கையை தாயாருடைய ஆசீர்வாதம் மற்றும் அவர் தந்த பத்தாயிரம் ரூபாய் பரிசுடன் தொடங்கினார். அப்போதிருந்து அவர் தான் சென்ற பாதையில் திரும்பிப் பார்க்கவே இல்லை.

அவரிடமிருந்த திறமை, ஆக்கபூர்வமான நோக்கங்கள் அவரது படைப்பு வடிவங்களின் அனைத்து வகைகளிலும் பரவிக் கிடக்கின்றன. சொந்தமாகவே கதைகள், திரைக்கதைகளை எழுதி வந்த மொகம்மெல் மிக அரிதாகவே மற்ற எழுத்தாளர்களின் கதைகளைக் கொண்டு திரைப்படங்களை இயக்கினார். வங்கதேசத்தில் திரைப்படத் துறை காலாவதியான கதைகளுடன், குறைவான திறனுடன் இயங்கி வருகின்ற நேரத்தில் மொகம்மெலின் படங்கள் ‘கலைக்காகவே கலை’ என்று தனித்து நிற்கின்றன. மிகவும் திறமையான ஆவணப்பட, திரைப்படத் தயாரிப்பாளராக மொகம்மெலின் புகழ் எல்லைகள், இனம், மதங்களைக் கடந்து நிலைத்து நிற்கிறது.

இதுவரையிலும் பதினைந்து ஆவணப்படங்கள், ஏழு திரைப்படங்களை அவர் தயாரித்துள்ளார். ‘ருப்சா நொதிர் பாங்கே’ அவரது ஏழாவது திரைப்படமாகும். எந்தவொரு அங்கீகாரத்தையும் எதிர்பார்க்காத அவர் உண்மையிலேயே தனக்குத் தகுதியான குறிப்பிடத்தக்க அனைத்து விருதுகளைப் பெறுவதில் கூட அலட்சியத்துடனே இருக்கிறார். சிறந்த தொலைநோக்குப்பார்வை கொண்ட மொகம்மெல் தனது படங்களின் மூலம் கலையை உருவாக்குகிறார். தங்களுடைய நிலத்தைப் பற்றி அர்த்தமுள்ள கதைகளை உருவாக்கும் அர்ப்பணிப்புள்ள அவர் குரலற்றவர்களுக்கான குரலாக இருக்கிறார். அவரது ஆரம்பகால ஆவணப்படங்களில் ஒன்றான ‘பஸ்ட்ரா பலிகரா’ தங்கள் குடும்பத்திற்கென்று  சம்பாதிப்பதற்காக மௌனமாகத் தவித்து வருகின்ற ஆடை தயாரிப்பில் ஈடுபட்டுள்ள பெண் தொழிலாளர்களின் அவலநிலையைப் பற்றியது.

வங்கதேசம் விடுதலை பெற்றதிலிருந்து இதுபோன்ற ஆவணப்படங்களின் முன்னோடிகளில் ஒருவராக மொகம்மெல் இருந்து வருகிறார். அவருடைய திரைப்படங்கள், ஆவணப்படங்கள் மூலம் அநீதி, முற்சார்புகள், தியாகம், சக குடிமக்களின் துயரம் பற்றி இதுவரையிலும் சொல்லப்படாத பல கதைகளை நாம் அறிந்திருக்கிறோம். அவருடைய எந்தவொரு படத்தையும் பார்த்த பிறகு, மக்கள் சுதந்திரமாக இருக்கும் சமூகத்தை உருவாக்க அவர் விரும்புகிறார், மனிதர்களின் கௌரவத்தையே அவர்களுடைய உள்ளார்ந்த உரிமைகளாக அவர் உணர்கிறார் என்ற உணர்வுடனே நான் வெளிவருகிறேன்.

தற்போது வங்கபந்து ஷேக் முஜிபுர் ரஹ்மானின் வாழ்க்கை வரலாற்றை ‘மதுமதி பரேர் மனுஷ்டி’ என்ற பெயரில் மொகம்மெல் எடுத்து வருகிறார். திரைப்படங்களை உருவாக்குவது குறித்து மொகம்மெல் இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார்: ‘இளைஞனாக இருந்தபோது விருதுகளைப் பெறுவது குறித்து மிகுந்த உற்சாகத்துடன் இருப்பேன். ஆனால் இப்போது உண்மையைச் சொல்வதானால் விருதுகளைப் பற்றி நான் சிறிதும் கவலைப்படவில்லை. எனது படங்களை எந்தவொரு போட்டி விழாக்களுக்கும் சமர்ப்பிப்பதைக்கூட நிறுத்தி விட்டேன். இனிமேலும் போட்டிகளில் ஒருவனாக கலந்து கொள்ள நான் விரும்பவில்லை. என் படங்களை நிலைநிறுத்துவதற்கு எந்தவொரு விருதும் உதவாது என்பது எனக்கு நன்கு தெரியும். உண்மையான கலையை உருவாக்க முடிந்தால் மட்டுமே என் படங்கள் நிலைத்து நிற்கும். எனவே அர்த்தமுள்ள கலையை திரையில் உருவாக்க நானும் எனது படக்குழுவினரும் தீவிரமாக முயற்சி செய்து வருகிறோம். மற்றவையெல்லாம் எனக்குத் தேவையற்றவை. ‘உங்கள் கடமையைச் செய்யுங்கள், பலன்களை எதிர்பார்க்காதீர்கள் – ஏனென்றால், அவற்றை உங்களால் அனுபவிக்க முடியாது’ என்று குருசேத்திரப் போரில் கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனிடம் கூறியதை நான் உறுதியாக நம்புகிறேன்’. (நியூ ஏஜ் நேர்காணல்)

இந்த நேர்காணல் இணையவழியில் மேற்கொள்ளப்பட்டது.

நல்வரவு தன்வீர் மொகம்மெல். மிகவும் எதிர்பார்க்கப்பட்ட நீங்கள் எழுதி இயக்கியுள்ள ருப்சா நொதிர் பாங்கே (அமைதியாகப் பாயும் நதி ருப்சா) திரைப்படத்தின் வெளியீடு வங்கதேசத்தின் பிஜாய் திபோஸ் (வெற்றி நாள்) உடன் பொருந்திப் போகின்ற வகையில் வெளியாகி இருக்கிறது. அதனை உருவாக்கியவர், இயக்குநர் என்ற முறையில் உங்களுடைய புதிய திரைப்படத்தின் வெளியீடு பற்றி எவ்வாறு உணர்கிறீர்கள்? 

இந்த ஆண்டு பிப்ரவரியில் ருப்சா நொதிர் பாங்கே திரைப்படம் நிறைவடைந்தது. கோவிட்-19 தொற்றுநோய் தாக்கியது பின்னர் கிட்டத்தட்ட பத்து மாதங்கள் அந்தப் படத்துடன் நாங்கள் காத்திருக்க வேண்டியதாயிற்று. வங்கதேச வெற்றி கொண்டாடப்படும் வாரத்தில், அதாவது டிசம்பர் நடுவில் படத்தை வெளியிடலாம் என்று முடிவு செய்தோம். அதன்படி அதை வெளியிட்டு முடித்திருப்பதில் மகிழ்ச்சி. திரைப்படத்தின் முதல் வெளியீடு டிசம்பர் 10 அன்று நடைபெற்றுள்ளது. டிசம்பர் 11 முதல் ஷாபாக் பொது நூலக ஆடிட்டோரியம், ஸ்டார் சினிப்ளெக்ஸ் மற்றும் பிற இடங்களில் படம் திரையிடப்படுகிறது. படத்தை இணையவெளியிலும் வெளியிட இப்போது தயாராகி வருகிறோம். நான் மிகவும் நிம்மதியாக இருக்கிறேன். படம் வெளியானது சிலிர்ப்பை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. எங்கள் இரண்டு ஆண்டு கால உழைப்பின் இறுதியில் ருப்சா நொதிர் பாங்கே என்ற இந்த திரைப்படம் வெளியாகியுள்ளது.

இந்த வரலாற்றுப் படத்தில் கதாநாயகனான மனோப்ரதன் முகுபதாய் கதாபாத்திரத்தின் மூலம் குல்னாவின் நிஜவாழ்க்கை இடதுசாரித் தலைவரான பிஷ்ணு சட்டர்ஜியை உயிருடன் கொண்டு வந்திருக்கிறீர்கள். அவரது வாழ்க்கைப் பயணத்தையே படத்தின் கதை மையமாகக் கொண்டுள்ளது. பிஷ்ணுவின் கதையை எடுத்துக் கொண்டு அவரை உங்கள் படத்தில் முக்கிய கதாபாத்திரமாக சித்தரிப்பது எந்த அளவிற்கு முக்கியத்துவம் கொண்டிருந்தது? இந்த திரைப்படத்தில் முக்கிய கதாபாத்திரம், துணை கதாபாத்திரங்களை உருவாக்கிட எந்த அளவிற்கு புனைகதை சேர்க்கப்பட்டது?  

உண்மையாகச் சொல்வதென்றால் படத்தின் கதையில் கற்பனைக்கு அதிகம் இடமில்லை. பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பு சுதேசி இயக்கம், ஆயிரக்கணக்கான விவசாயிகளால் அணை கட்டப்பட்டது, 1943 பஞ்சம், 1946 கலவரம், 1947இல் பாகிஸ்தான் உருவாக்கம், 1952 மொழி இயக்கம், 1954இல் ஐக்கிய முன்னணி தேர்தல், இறுதியாக 1971 வங்கதேச  விடுதலைப் போர் என்று அனைத்து வரலாற்று நிகழ்வுகளையும் படம் நேர்மையுடன் சித்தரிக்க முயன்றுள்ளது என்பதே  உண்மை.

குல்னாவைச் சேர்ந்த தோழர் பிஷ்ணு சட்டர்ஜியின் வாழ்க்கையை ஓரளவிற்கு வடிவமைத்தே படத்தின் முக்கிய கதாநாயகனான தோழர் மனோப் முகர்ஜி கதாபாத்திரம் இருக்கிறது. ஆயினும் மற்றவர்களும் படத்தில் இடம் பெற்றுள்ளனர். வங்கதேச கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பொதுச் செயலாளரான தோழர் முகமது ஃபர்ஹாத் ‘வங்கதேசம் முழுவதிலிருந்தும் நூற்று முப்பத்தாறு இடதுசாரித் தலைவர்கள் நாடு கடத்தப்பட்டு அந்தமான் மற்றும் வேறு சிறைகளில் இருந்திருக்கிறார்கள். சில நேரங்களில் பத்து, பதினைந்து, இருபது ஆண்டுகள்கூட அவர்கள் சிறைகளில் இருந்துள்ளனர்’ என்று ஒருமுறை என்னிடம் சொன்னார். இதுபோன்ற நான்கு மூத்த தோழர்களின் அனுபவங்களை முக்கியமாகக் கொண்டே திரைப்படத்தின் கதை அமைக்கப்பட்டுள்ளது. தோழர் பிஷ்ணு சட்டர்ஜியின் வாழ்க்கை திரைப்படத்தில் மிக முக்கியமானதாகத் தோன்றினாலும், பிக்ராம்பூர் பகுதியின் தோழர் ஜித்தன் கோஷ், டாக்காவைச் சேர்ந்த தோழர் கியான் சக்கரவர்த்தி, குல்னாவைச் சேர்ந்த விவசாயிகள் இயக்கத்தின் மூத்த தலைவர் தோழர் ரத்தன் சென் ஆகியோரின் வாழ்க்கை அனுபவங்களைக் கொண்ட துணுக்குகளும் படத்தின் கதைக்களத்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளன.

படம் முக்கியமான முற்போக்கான வரலாற்று இயக்கங்களை உள்ளடக்கி உள்ளது. வயதான மனோப் முகர்ஜியை 1971 விடுதலைப் போரின் போது ரசாகார்கள் (போர்க் குற்றவாளிகள்) எப்படி கொன்றார்கள் என்பதைப் படம் பிடிப்பதற்குப் பதிலாக, படத்தின் முக்கிய நோக்கத்தைச் சுட்டிக்காட்ட்டுவதற்கு மற்ற இயக்கங்கள் மீதும் கவனம் செலுத்த வேண்டியது அவசியம் என்று ஏன் உணர்ந்தீர்கள்? 

அரசியல் ஆர்வலராக இருந்த தோழர் மனோப் முகர்ஜியின் இருப்பின் ஒரு பகுதியாக அரசியல் இயக்கங்கள் இருந்து வந்தன. தவிர அந்தக் கதாபாத்திரத்தை வரலாற்றுக் கண்ணோட்டத்தில் காட்டுவதே எங்கள் நோக்கமாக இருந்தது. எனவே பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பு சுதேசி இயக்கம், 1943 பஞ்சம், 1946 கலவரம், 1947இல் பாகிஸ்தான் உருவாக்கம், 1952 மொழி இயக்கம், இறுதியாக 1971இல் வங்கதேச விடுதலைப் போர் போன்று கடந்த காலங்களில் இந்த நிலத்தில் நிகழ்ந்துள்ள அனைத்து இயக்கங்களும் படத்தில் இடம் பெற்றன. முக்கிய அரசியல் நிகழ்வுகள், அவர் தீவிரமாகப் பங்கேற்ற வரலாற்றில் முக்கியமான இயக்கங்களின் பின்னணியில் தோழர் மனோப் முகர்ஜியின் பாத்திரத்தைச் சித்தரிக்க நாங்கள் முயன்றோம். என்னைப் பொறுத்தவரை அவர் ஒரு கிரேக்க சோகக் கதாபாத்திரத்தைப் போலவே இருந்தார். சிறந்த குணங்கள் அனைத்தையும் கொண்டிருந்த அவர் அனைத்து முரண்பாடுகளுக்கும் எதிராகத் தைரியத்துடன் போராடினார். ஆனால் காலத்தின் வடிவத்தில் விதி அவருக்கு ஆதரவாக இருக்கவில்லை. அது உண்மையான சோக கதாபாத்திரம்!

வங்கதேசம் முழுவதும் கோவிட்-19 தீவிரமாகப் பரவி வரும் நேரத்தில் படத்தை திரையிடுவது என்பது பாதுகாப்பு குறித்த சவால்களைத் தெளிவாக முன்வைத்திருக்கிறது. தினமும் மூன்று முறை டாக்காவில் உள்ள பொது நூலக அரங்கத்தில் படம் காண்பிக்கப்படுகிறது என்ற செய்தியை வாசித்தேன். அது சில சினிப்ளெக்ஸ்களிலும் காட்டப்படுகிறது. அதிக எண்ணிக்கையில் பார்வையாளர்கள் வரவில்லை என்ற கவலை இருக்கிறதா? ஒரு திரையரங்கிற்குள்ளாக மக்களால் உண்மையில் சமூக இடைவெளியைக் கடைப்பிடிக்க முடியுமா? 

கோவிட்-19 மிகவும் கவலைக்குரிய விஷயமாகவே இருக்கிறது. ஆனால் அதே நேரத்தில் தொற்றுநோயுடன் வாழ வேண்டும் என்ற உண்மையும் மக்கள் உணர்ந்துள்ளனர். வெறுமனே அதிலிருந்து தப்பித்துச் செல்ல வழி எதுவும் இல்லை. வங்கதேசம் கோவிட்-19ஆல் மிகவும் மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்டிருந்த போதிலும் பொதுமுடக்கம் எதுவும் அறிவிக்கப்படவில்லை. வரையறுக்கப்பட்டுள்ள வழிகளில் வாழ்க்கை நடந்து கொண்டிருக்கிறது. திரையரங்குகளும், அரங்கங்களும் திறந்தே இருக்கின்றன. நாங்கள் படத்துடன் பத்து மாதங்களாகக் காத்துக் கொண்டிருந்தோம். டிசம்பர் மாதம் நாடு வெற்றியடைந்து, விடுதலை பெற்ற மாதம் ஆகும். எங்களுடைய படத்திற்கும் வங்கதேச விடுதலைப் போருக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு இருப்பதால், படத்தை வெளியிட அதுவே சரியான நேரம் என்று நாங்கள் கருதினோம். தொற்றுநோய் காரணமாக இந்த முறை சினிப்ளெக்ஸ்கள், பொது நூலக அரங்கங்களில் கூட பொதுவாக திருப்திகரமான அளவில் பார்வையாளர்கள் வருவது குறைவாகவே இருக்கும் என்று எங்களுக்குத் தெரியும். ஆனாலும் அதை நாங்கள் எப்படியாவது தாங்கிக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது. திரைப்பட நிகழ்ச்சிகளின் போது ​​சமூக இடைவெளி, அரசாங்கத்தால் பரிந்துரைக்கப்பட்ட சுகாதார விதிகள் குறித்து மிகவும் கவனத்துடன் இருக்க முயற்சிகலை மேற்கொண்டிருக்கிறோம். ஆனாலும் இந்த தொற்றுநோய் காரணமாக சமூகமாகக் கூடுவது இன்னும் சிக்கலாகவே இருந்து வருகிறது. எனவே படத்தை இணையவெளியிலும் வெளியிட முடிவு செய்துள்ளோம். டிசம்பர் 25 முதல் இணையத்தில் படத்தைப் பார்க்க முடியும்.

எனக்குத் தெரிந்தவரை திரைப்படங்களை நீங்கள் வணிக ரீதியான வெற்றிக்காக உருவாக்கிடவில்லை. மாற்றுத் திரைப்படத் தயாரிப்பாளராக, சமூக மாற்றத்தை ஊக்குவிப்பதே உங்கள் நோக்கமாக எப்போதும் இருந்திருக்கிறது. ஓரளவு அரசாங்கத்தால் நிதியளிக்கப்பட்டு தயாரிக்கப்பட்டது என்பதால், அதிக பார்வையாளர்களைச் சென்றடையும் வகையில் அரசாங்கத்தால் நடத்தப்படுகின்ற தொலைக்காட்சி சேனல்களில் இந்தப் படத்தை ஏன் காட்டக்கூடாது? இது ஒரு டெலிஃபிலிம் இல்லையென்றாலும், அவ்வாறு தொலைக்காட்சிகளில் காட்டப்படுவதன் மூலம் தங்கள் வீடுகளுக்குள்ளே அடைபட்டுக் கிடக்கும் லட்சக்கணக்கானவர்கள் சினிமா அரங்குகளுக்குச் சென்றிடாமலே படத்தைப் பார்க்க முடியுமே?

தொலைக்காட்சி சேனல்களில் அரசுக்கு சொந்தமானவற்றில் மட்டுமல்லாது, வங்கதேசத்தில் இப்போதுள்ள சில தனியார் சேனல்களிலும் திரைப்படத்தைக் காண்பிக்கும் திட்டம் இருக்கின்றது. சில மாதங்களுக்குப் பிறகு அதை நாங்கள் நிச்சயமாக செய்யப் போகிறோம். அது தவிர வீட்டிலேயே அமர்ந்து படத்தை மக்கள் பார்க்கும் வகையில் இணையவழியில் காட்டவும் திட்டமிட்டுள்ளோம். ‘மலை முகமதுவிடம் போகவில்லை என்றால், முகமது மலையிடம் செல்வார்’ என்ற பழமொழி சொல்வது போல், தொற்றுநோய் காரணமாக மக்கள் தங்களுடைய வீட்டை விட்டு வெளியேறத் துணியவில்லை என்றால், நாங்கள் அவர்களின் வீடுகளுக்குப் படத்தைக் கொண்டு செல்வோம். அந்த வேலை டிசம்பர் 25 முதல் தொடங்கும்.

உங்கள் திரைப்பட கதாபாத்திரங்களின் உரத்த குரல்கள், தியாகங்கள் மூலமாக நேர்மறையான செய்தியை வழங்கி வருகிறீர்கள். இன்றைய சமூகத்தின் சூழலில் உங்கள் கதாநாயகன் தருகின்ற முக்கியமான செய்தி என்ன?

சில செய்திகளை நான் யூகிக்கிறேன். முதலில் எங்களுக்கான வங்க அடையாளம். பாகிஸ்தானியர்கள் எங்களுடைய தேசிய அடையாளத்தைச் சீர்குலைக்க முயன்றனர். அந்த வழி அவர்களுக்கு எளிதாகி அவர்கள் எங்களை ஆட்சி செய்யவும், சுரண்டவும் செய்தனர். 1971ஆம் ஆண்டு விடுதலைப் போர் ‘வங்காளத்தின் டெல்டா நதிக்கரையே எங்கள் தாய்நாடு, மணல் நிறைந்த அரபு தீபகற்பம் அல்ல’ என்று வங்காள முஸ்லீம்களை மீண்டும் தங்கள் வேருக்கு கொண்டு வந்து சேர்த்தது.

என்னுடைய விடுதலைப் போர் திரைப்படமான நொதிர் நாம் மதுமதியின் [நதியின் பெயர் மதுமதி] இறுதிக் காட்சியை நினைவில் வைத்திருந்தால், தன்னுடைய ரசகார் மாமாவைக் கொன்ற பிறகு மதுமதி ஆற்றை நோக்கி ஓடுகின்ற வங்க கொரில்லா இளைஞரான பச்சு தண்ணீர் குடிப்பதற்காக ஆற்றை நோக்கி குனியும் போது பின்னணியில் அந்தப் படத்தின் தீம் பாடலான ‘இந்த பத்மா, இந்த மேக்னா, இந்த ஜமுனா/ இது என்னுடைய நாடு/ இது என் காதல்’ ஒலிப்பது உங்களுக்கு இப்போது கேட்கும். அது இந்த நிலத்திற்கு வெளியே இஸ்லாமியத்துடனான கூட்டு நிச்சயமாக தேசபக்திக்கு எதிரானது என்ற செய்தியைத் தருவதாகவே நான் கருதுகிறேன். அந்தப் படத்தின் கதாநாயகன் மனோப் எங்களுடைய வங்காள அடையாளத்திற்காகப் போராடினார். அது தவிர தனது வாழ்நாள் முழுவதும் மனோப் போராடிய மற்றொரு பிரச்சனையாக சமூக நீதியும் இருந்தது.

‘ருப்சா நொதிர் பாங்கே’ திரைப்படம், அந்தப் படத்தின் மையக் கதாபாத்திரமான மனோப் முகர்ஜி ஆகியோரிடமிருந்து நமக்குக் கிடைக்கின்ற நெஞ்சைத் தொடும் மற்றுமொரு செய்தியாக மதச்சார்பின்மையே இருக்கிறது. ‘சித்ரா நொதிர் பாரே’ [அமைதியாகப் பாயும் சித்ரா] அல்லது ‘ஜிபோந்துலி’ [தி டிரம்மர்], ‘லாலன்’ போன்ற எனது மற்ற படங்களும் வங்கதேசத்தில் மதச்சார்பற்ற சமுதாயம், அரசியல் குறித்த வகுப்புவாதமற்ற செய்திகளைத் தருபவையாகவே இருக்கின்றன.

திரைப்படத் தயாரிப்பாளராக எனது பெரும்பாலான படங்களில் மதச்சார்பற்ற வங்கக் கலாச்சாரமே முக்கிய செய்தியாக இருப்பதை உங்களால் காண முடியும். அந்த சிந்தனையின் வெளிப்பாடுகளாகவே ‘ருப்சா நொதிர் பாங்கே’ திரைப்படமும், அந்தப் படத்தின் மனோப் முகர்ஜி என்ற முக்கிய  கதாநாயகனும் இருக்கிறார்கள்.

2021 ஜனவரியில் இந்தியாவில் கோவாவில் நடைபெறவிருக்கும் 51ஆவது சர்வதேச திரைப்பட விழாவில் ருப்சா நொதிர் பாங்கே திரையிடப்பட உள்ளது. அந்த திரைப்படம் திரைப்பட விழாவின் உலக பனோரமா பிரிவில் விதிவிலக்கான, புகழ்பெற்ற மற்ற இயக்குனர்களின் படைப்புகளுடன் திரையிடப்படவிருக்கிறது. இந்த கோவிட்-19 சூழலில் உங்களுடைய எதிர்பார்ப்புகள் எவ்வாறு இருக்கின்றன? இதை எழுதுகின்ற போது கோவா மாநிலத்தில் இதுவரையிலும் 29,343 பேர் கொரோனா வைரஸால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளர், 368 இறப்புகள் ஏற்பட்டிருக்கின்றன என்ற நிலைமை இருக்கிறது. இந்த நிலைமையில் திரைப்பட விழாவை இப்போது நடத்துவது என்பது யதார்த்தமான யோசனைதானா? திரைப்படத் திருவிழா நடத்தப்படுகின்ற நேரம் குறித்த கவலை எதுவும் உங்களுக்கு இருக்கிறதா?

தொற்றுநோய் நிச்சயமாக கவலை தருவதாகவே இருக்கிறது. அந்தத் திரைப்பட விழாவிற்கு இன்னும் சில வாரங்களே உள்ளன. ஆனால் கோவாவில் கொரோனாவால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் குறித்து நீங்கள் மேற்கோள் காட்டியுள்ள புள்ளிவிவரங்களைப் பார்த்தால், ஜனவரி மாதம் திரைப்பட விழாவை நடத்துவது சரியான நேரமாக இருக்காது என்றே நான் கருதுகிறேன். ஆனால் அவற்றையெல்லாம் கடந்து நாம் தொடர வேண்டியுள்ளது. இளமைக் காலத்தில் “ஒப்-லா-டி, ஒப்-லா-டா/ வாழ்க்கை தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது” என்ற பீட்டில் பாடலை நினைவில் வைத்திருப்பீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். தொற்றுநோய் இருக்கிறதோ அல்லது இல்லையோ, வாழ்க்கை தொடர்ந்து செல்ல வேண்டும். இப்போது அந்த உணர்வுடனே வாழ்க்கையையும், என்னைச் சுற்றியுள்ள நிகழ்வுகளையும் நான் பார்க்கிறேன்.

ஓரளவிற்கு இளைய தலைமுறையினரை மனதில் வைத்து இந்தப் படத்தை நீங்கள் தயாரித்துள்ளீர்கள் என்று பரவலாக அறியப்பட்டுள்ளது. ஆக சுதேசி இயக்கம் முதல் 1971 விடுதலைப் போர் வரை நீளும் வரலாற்றுக் காலத்தை உருவாக்கி இருக்கிறிர்கள். அவர்களுக்கு இந்தப் படம் எந்த அளவிற்கு  உத்வேகம் தருவதாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறீர்கள் என்பதை விரிவாகக் கூற முடியுமா? 

வங்கதேசத்தில் மட்டுமல்லாது உலகம் முழுவதும் உள்ள இன்றைய தலைமுறையினருக்கு வரலாற்றின் மீது ஆர்வம் என்பது இருக்கவில்லை. அந்த நிலைமை உலகளாவிய ஒன்றாகவே இருக்கிறது. வரலாற்றை தொடர்ந்து சிதைக்க முயற்சி செய்து வருகின்ற வங்கதேச ஆளும் மேல்தட்டினர் புகழ்பெற்ற நமது கடந்த காலம் குறித்து மக்களிடம் குறிப்பாக புதிய தலைமுறையினரிடம் அலட்சியத்தை உருவாக்குகிறார்கள் என்பதால் வங்கதேச இளைஞர்களைப் பொறுத்தவரையில் அது மிகவும் உண்மையாகவே இருக்கிறது. வரலாற்றை உயிர்ப்புடன் வைத்திருப்பது மிகவும் அவசியமாகும். ‘அதிகாரத்திற்கு எதிரான மக்களின் போராட்டம் மறதிக்கு எதிரான நினைவுகளின் போராட்டமாகும்’ என்று செக் நாவலாசிரியர் மிலன் குந்தேரா ஒருமுறை கூறியிருந்தார். ஆட்சியாளர்கள் மக்கள் தங்கள் கடந்த காலத்தை மறந்துவிட வேண்டும் என்றே விரும்புகிறார்கள். ஏனெனில் அது மக்களை மிகவும் இரக்கமின்றி ஆளவும் சுரண்டவும் அவர்களுக்கு உதவுகின்றது. ஆனாலும் மக்கள் அந்த நினைவுகளைப் போற்றவே செய்கிறார்கள். அந்த நினைவுகளை மக்களிடம் உயிர்ப்புடன் வைத்திருக்க வேண்டிய கடமை கலைஞர்களுக்கானதாகும். எனவே நான் வரலாற்று உள்ளடக்கத்துடன் கூடிய திரைப்படங்களை உருவாக்கிடவே விரும்புகிறேன்; என்னுடைய கதாபாத்திரங்களை சில வரலாற்று நிகழ்வுகளின் பின்னணியிலே  வைத்திருக்கவே விரும்புகிறேன். ‘அமைதியாகப் பாயும் ருப்சா நதி’ திரைப்படத்திற்கான வரலாற்று பின்னணி 1930களின் சுதேசி இயக்கத்தில் தொடங்கி 1971இல் நடைபெற்ற வங்கதேச விடுதலைப் போர் வரை என்று மிகப் பெரிய அளவிலே இருந்தது. நாட்டின் இளைஞர்களுக்கு தங்களுடைய நிலத்தின் வரலாறு குறித்து தெரிந்து கொள்ள அது மிகவும் அவசியம் என்றே நான் நம்புகிறேன். ‘அமைதியாகப் பாயும் ருப்சா நதி’ திரைப்படம் அந்த நோக்கத்திற்கு நிச்சயம் ஓரளவிற்கு உதவிடும் என்றும் நினைக்கிறேன்.

கற்பனையான மனோப் முகர்ஜி கதாபாத்திரம் தனது தனிப்பட்ட தியாகத்தின் மூலம் தனது முத்திரையைப் பதித்துள்ளது. இன்றைய இளைஞர்களிடம் அவர் சாதகமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்துவார் என்று நம்பலாமா? முகர்ஜியை முன்மாதிரியாகக் கொண்டு இன்றைய புதிய தலைமுறை முக்கியமான மாற்றங்களைக் கொண்டு வருமா? 

வங்கதேச அரசியலில் குறிப்பாக சமீபத்திய காலங்களில் நல்ல முன்மாதிரிகள் என்று யாருமில்லை. அரசியல் லட்சியவாதத்தையோ அல்லது நியாயமான காரணத்திற்காகப் போராடும் லட்சியவாதம் கொண்ட மனிதனையோ சமகால வங்கதேசத்தில் காண்பது மிகவும் அரிதாகவே இருக்கிறது. ஆகவே மிக அண்மையில் இந்த நிலத்தில் வாழ்ந்து, உழைத்த தோழர் மனோப் முகர்ஜியின் கதையின் மூலம் இளைஞர்களுக்குத் தேவையான கதாபாத்திரத்தை அவர்களிடம் அறிமுகப்படுத்த விரும்பினேன்.

1905ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்திலிருந்து இந்தியாவில் சுதேசி இயக்கம் தேசியவாத நம்பிக்கைகளுக்கான சின்னமாக மாறியது. அந்த இயக்கம் இந்தப் படத்தில் எந்த அளவிற்கு முன்னிலைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது?  

சிறிதளவிற்கே என்று நான் நினைக்கிறேன். திரைப்படத்தின் கதாநாயகன் மனோப் முகர்ஜியிடம் இருந்த அரசியல் உணர்வு சுதேசி இயக்கத்திலிருந்து பெற்றுக் கொண்டது. தன்னுடைய இளமைப் பருவத்தில் தேசியவாதியாக இருந்த அவர் மார்க்சிஸ்ட் சர்வதேசவாதியாக மாறிய கட்டம் படத்தின் முதல் பகுதியில் காட்டப்பட்டுள்ளது. சித்தரஞ்சன் தாஸ் பற்றிய குறிப்பு மற்றும் அந்தக் காலத்து பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்புப் போராட்டம் போன்றவையும் படத்தில் இடம் பெற்றுள்ளன. படத்தின் ‘ஏக்பார் பிடே தே மா குரே அசி’ என்ற தீம் பாடல் [தாயே திரும்பி வர என்னைப் போக விடுங்கள்] சுதேசிகள் வழக்கமாகப் பாடுகின்ற பாடலாகும். படத்தின் காட்சிகளிலும், ஒலிப்பதிவிலும் சுதேசி இயக்கத்தின் இருப்பு இருப்பதாகவே நான் கருதுகின்றேன்.

துணைக்கண்டத்தில் சுய-ஆட்சி நிறுவப்படும் வரை இடதுசாரித் தலைவர்கள் தங்கள் இயக்கத்தைத் தொடர்ந்தனர். அவர்கள் மகத்தான போராட்டங்கள் மற்றும் தியாகங்களைச் செய்தனர் (அவர்களில் பலர் தாக்கப்பட்டனர், கைது செய்யப்பட்டு அந்தமான் தீவுகளுக்கு அனுப்பப்பட்டனர்). சுதேசி இயக்கத்தால் இந்தியாவின் தொழில்துறை துறை ஏற்றம் பெற்றது. ஆயினும்கூட பிரிவினைக்குப் பிறகு இடதுசாரித் தலைவர்கள் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டனர். வங்கதேசம் சுதந்திர நாடாக மாறிய போதும் அதுபோன்றே நடந்தது. உங்கள் பார்வையில் துணைக்கண்டத்தில் இடதுசாரி சித்தாந்தம் ஏன் அச்சுறுத்தலாகப் பார்க்கப்படுகிறது என்பதை விளக்குங்களேன்.

அது ஒரு வர்க்க நிகழ்வாக இருக்கிறது. இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்தபிறகு, அதேபோன்று வங்கதேசத்திலும் தொழிலாளர்கள்-விவசாயிகள் ஆட்சிக்கு வரவில்லை. அதிகாரம் தேசிய முதலாளித்துவ, நடுத்தர வர்க்கத் தலைவர்களின் கைகளுக்கே சென்று சேர்ந்தது. நாட்டின் விடுதலைக்காக இடதுசாரித் தலைவர்களும், ஆர்வலர்களும் செய்த தியாகங்களுக்கு அதிகாரப்பூர்வமாக அல்லது அதிகாரப்பூர்வமற்று மரியாதை செலுத்தினார்கள் என்றாலும், அதிகாரத்தை இடதுசாரிகளுடன் பகிர்ந்து கொள்ளும் நிலையில் அல்லது அத்தகைய மனப்பாங்குடன் அவர்கள் இருக்கவில்லை. இடதுசாரிகளும் தங்கள் தவறுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டிருந்தனர். 1947க்குப் பிறகு துணைக்கண்டத்தில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் பின்பற்றிய தீவிர இடது ரணதிவே நிலைப்பாடு  அவர்களை மக்களிடமிருந்து அந்நியப்படுத்தியது. தனிமைப்பட்ட அவர்கள் ஓரங்கட்டப்பட்டனர். இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியும் (சிபிஐ), வங்கதேச கம்யூனிஸ்ட் கட்சியும் (சிபிபி) தங்களை மீட்டெடுத்துக் கொண்டு நாட்டின் அதிகார அரசியலுக்குப் பொருத்தமானதாக மாற சிறிது காலம் ஆனது அல்லது போதுமானதாக இருக்கவில்லை.

காலனித்துவத்தின் கீழ் அனைவரும் ஒடுக்குமுறையை எதிர்கொண்டனர். தங்கள் மீதான காலனித்துவத்தின் தாக்கம் மற்றவர்களுடையதைப் போல் இல்லை என்று இடதுசாரித் தலைவர்கள் ஏன் நினைத்தார்கள்? சுதந்திரம் குறித்து அவர்களுக்கிருந்த கருத்துகள் மற்றவர்களிடமிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டவையாக இருந்தனவா? 

நிச்சயமாக அவர்கள் மற்றவர்களிடமிருந்து வேறுபட்டே இருந்தனர். இடதுசாரிகள் தொழிலாளர்கள்-விவசாயிகளின் அரசுகளை, குறைந்தபட்சம் தொழிலாள வர்க்கத்தின் மேலாதிக்கத்தை உருவாக்கவே விரும்பினர். ஆனால் காலனித்துவத்தின் பிடியில் இருந்து விடுவிக்கப்பட்ட, புதிதாகச் சுதந்திரம் பெற்ற பெரும்பாலான நாடுகளின் தேசிய விடுதலைத் தலைவர்கள் பெரும்பாலும் தேசிய முதலாளித்துவர்களாக அல்லது நடுத்தர வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களாகவே இருந்தனர். எனவே மீண்டும் பாதிக்கப்பட்டவர்களாக, இந்த முறை வெளிநாட்டு காலனி ஆட்சியாளர்களுக்குப் பதிலாக தங்கள் சொந்த நாட்டின் ஆளும் வர்க்கங்களால் பாதிக்கப்பட்டவர்களாக, தொழிலாளர்களும் விவசாயிகளும் இருக்க நேர்ந்ததால் சுதந்திரம் பெற்றது குறித்து இடதுசாரிகள் மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பதற்கான வாய்ப்பு மிகவும் குறைவாகவே இருந்தது. எனவே மோதல் தவிர்க்க முடியாததாயிற்று.

மற்றொரு காரணமாக 1950கள், 60கள், 70களின் பனிப்போர் நிலைமை இருந்தது. சோவியத் யூனியன், சோசலிஸ்ட் கூட்டமைப்பு போன்றவையே முன்னாள் காலனித்துவ மேற்கத்திய சக்திகளின் முக்கிய எதிரிகளாக இருந்தன. எனவே காலனித்துவ சக்திகள் சோவியத் யூனியன் மீது அனுதாபம் கொண்டு காலனிகளில் இருந்த இடதுசாரிகளையும், சோவியத் தலைமையிலான சோசலிச முகாமால் பெரும்பாலும் ஆதரிக்கப்பட்டவர்களையும் எதிரிகளாகவே கருதின. தங்கள் காலனிகளில் இருந்த இடதுசாரிகளை மிகவும் மோசமாக, பெரும்பாலும் இரக்கமின்றியே காலனித்துவவாதிகள் நடத்தினர்.

கதை சொல்லலில் ஆற்றின் ஓட்டத்தைப் பயன்படுத்தி சித்ரா நொதிர் பாரே, நொதிர் நாம் மதுமதி போன்ற படங்களை இயக்கியுள்ளீர்கள். உங்கள் படங்களில் வருகின்ற நதி ஒரு உருவகமாக வாழ்க்கையின் முடிவைக் குறிக்கிறதா அல்லது வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய ஓட்டத்தைக் குறிக்கிறதா? கதாநாயகன் தன்னுடைய பயணத்தை மேற்கொள்வதற்கான பாதையாக நதி பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளதா? அல்லது இயற்கையின் சக்திவாய்ந்த கூறு என்பதால் அது பார்வையாளர்களின் மனதைக் கவர்வதற்காகப் பயன்படுத்தப்பட்டதா? 

நீங்கள் குறிப்பிட்ட அந்த இரண்டு படங்களைத் தவிர புதிதாக தயாரிக்கப்பட்டுள்ள ‘ருப்ஸா நொதிர் பாங்கே’ உள்ளிட்டு ‘ஓய் ஜமுனா’ [ஜமுனா நதியின் கதை], ‘கர்ணபுலிர் கண்ணா’ [கர்ணபுலியின் கண்ணீர்த்துளிகள்] போன்ற சில ஆவணப்படங்களும் நதிகளைக் கொண்டே பெயரிடப்பட்டுள்ளன. படங்களுக்கு இவ்வாறு நதியைக் கொண்டு பெயரிடுவது பெரும்பாலும் என் ஆழ்மனதில் நடைபெறுகிறது. ஒரு நதியானது ஓர் இடத்தைக் குறிக்கிறது, அந்தப் பகுதியின் மக்களைக் குறிக்கிறது. உண்மையில் வங்கதேசம் நதிகள் நிறைந்த நாடு. இங்கே ஒவ்வொரு ஐந்து அல்லது பத்து கிலோமீட்டர் தூரத்தில் ஏதாவதொரு நதியை உங்களால் காண முடியும்.  நதிகளே எங்களுடைய நனவிலும் ஆழ்மனதிலும் அதிகம் உள்ளன. நதிகள் எங்களின் மரபணுக்களில் கலந்திருக்கின்றன.

இது தவிர வங்கதேசத்தின் நதிகள் மிகவும் அழகாக இருக்கின்றன. காலையில் ஒரு வித அழகுடனும், பிற்பகலில் இன்னொரு வகை அழகுடனும் நதி இருக்கிறது. சில நேரங்களில் அதன் அழகு நம்மைப் பிரமிக்க வைக்கிறது. எனவே எந்தவொரு வங்க காட்சி கலைஞர், ஓவியர், புகைப்படக்காரர், திரைப்படத் தயாரிப்பாளரும் நதிகளை தங்களுடைய படைப்புகளில் சித்தரிக்கும் வகையில் நதிகளால் ஈர்க்கப்படுகிறார்கள். நானும் அந்த வங்காளக் கலைஞர்களில் ஒருவனாக இருக்கிறேன். எனக்கு வீடு, சொந்தமாக நிலம் என்று எதுவுமில்லை என்றாலும்  என்னிடம் ஒரு படகு இருப்பதை நீங்கள் கவனித்திருக்கலாம். நதிகள்  குறித்து என்னிடம் அதிகம் ஈர்ப்பு இருப்பதால் அடிக்கடி படகில் எனது நேரத்தை நான் செலவிடுகிறேன். நீங்கள் சொல்ல முயன்ற மற்றொரு அம்சம் அதனுடன் ஏதாவதொரு வகையில் தொடர்புடையது. அது ஒரு நதியின் இருத்தலியல் அல்லது தத்துவ அம்சம். தன்னுடைய இரு கரைகளில் என்ன நடந்தாலும், ஒரு நதியானது ஓடிக்கொண்டேதான் இருக்கும். ஒரு கலைஞரின் வாழ்க்கையும் நதியைப் போன்றதே. தன்னைச் சுற்றி என்ன நடந்தாலும் அவர் முன்னேறிச் சென்று கொண்டே இருக்க வேண்டும்.

நதிகள் உங்கள் படைப்பாற்றலைத் தூண்டும் பன்முகத்தன்மை கொண்டதாக இருக்கின்றனவா?  

ஆம், அது அவ்வாறாகவே இருக்கிறது. நான் அதை முழுமையாக ஏற்றுக் கொள்கிறேன். ஒரு நதிக்கு அருகில் இருக்கும் போது ஒருபோதும் ​​எனது சிந்தனைகள் ஓய்ந்து விடுவதில்லை. என்னைப் பொறுத்தவரை அனைத்து வகையான ஆக்கப்பூர்வமான தூண்டுதல்களும் நதிகளிடமிருந்தே வருகின்றன.

மனோப் முகர்ஜியின் வாழ்க்கைப் பயணத்தை விவரிக்க மற்ற நதிகளைக் காட்டிலும் ருப்சா நதியை ஏன் நீங்கள் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டீர்கள்?

ஒரு காரணம் இடம் சார்ந்ததாக உள்ளது. ஒரு நதியின் பெயர் ஒரு பகுதியைக் குறிக்கிறது, அந்த நதியை ஒட்டிய பகுதியில் வாழும் மக்களைக் குறிக்கின்றது. படத்தில் உள்ள ருப்சா நதி என்ற பெயரானது படத்தில் வருகின்ற நிகழ்வுகள் பெரும்பாலும் ருப்சா நதிக்கு அருகில் உள்ள பகுதியில் நடந்ததைக் குறிப்பிடுவதாகவே இருக்கிறது. ருப்சா நதியின் மறுபுறத்தில் வாழ்ந்து, பெரும்பாலும் குல்னாவின் தெற்கில் உள்ள துமூரியா, பைட்டகட்டா பகுதியில் தான் செயல்பட்டு வந்த பகுதிகளுக்கு ருப்சா நதியைக் கடந்து சென்று வந்த  குல்னாவைச் சார்ந்த தோழர் பிஷ்ணு சாட்டர்ஜியின் வாழ்க்கை வரலாறே படத்தில் வருகின்ற தோழர் மனோப் முகர்ஜியின் வாழ்க்கையைச் சித்தரிப்பதற்காகப் பெரும்பாலும் பின்பற்றப்பட்டது.

‘ஏக்பார் பிடே தே மா குரே அசி’ என்ற தேசபக்திப் பாடல் ஆங்கிலேயர்கள் குதிராம் போஸை தூக்கு மேடைக்கு அனுப்புவதற்கு முன்பாக தன்னுடைய தாய்க்கு பிரியாவிடை கொடுக்கும் வகையில் பாடுவதாக உருவாக்கப்பட்டது. அந்த குறிப்பிட்ட பாடல் படத்தின் ஒட்டுமொத்த செய்தியைக் கொண்டு செல்வதற்காக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதா?    

அதுதான் எங்களுடைய நோக்கமாக இருந்தது. ’‘ஏக்பர் பிடே தே மா குரே அசி’ என்ற பாடல், பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பு சுதேசி இயக்கத்தின் போது பாடப்பட்ட பாடலாகும். அந்தப் பாடல் குறிப்பிட்ட நேரம், காலம், இயக்கத்துடன் தொடர்புடையது. இன்றைக்கும் அது தேசபக்திப் பாடலாக மிகவும் பிரபலமாக இருக்கிறது. எங்கெல்லாம் போராட்டம், தாய்நாட்டிற்கான தியாகங்களின் குறிப்பு இருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் அந்தப் பாடல் பாடப்படுகிறது. பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பு சுதேசி இயக்கத்தின் போது தனது அரசியல் செயல்பாட்டைத் தொடங்கிய திரைப்படத்தின் முக்கிய கதாநாயகனான மனோப் முகர்ஜி 1971இல் வங்கதேச விடுதலைப் போரின் போது ரசாகார்களால் கொல்லப்படுகிறார். அந்தப் பாடலை தனது பள்ளி நாட்களில் நடைபெற்ற விழாவில் ஒரு சிறுவனாக மனோப் பாடுகின்றார். நாங்கள் அந்தப் பாடலை ஒரு வகையான தீம் பாடலாக படத்தில் பயன்படுத்துவது என்று முடிவு செய்தோம்.

அந்தப் பாடலின் வரிகள் படத்தின் கருப்பொருளுக்கும், காட்சிகளுக்கும் மிகவும் பொருத்தமாக அமைந்தன. அதை மிகவும் எளிதாக படத்தின் கதாநாயகன் தோழர் மனோப் முகர்ஜியின் வாழ்க்கை, தியாகங்களுடன் நம்மால் தொடர்புபடுத்திக் கொள்ள முடியும்.

https://countercurrents.org/2020/12/a-candid-conversation-with-filmmaker-tanvir-mokammel-of-bangladesh/

நன்றி: கௌண்டர்கரண்ட்ஸ் 2020 டிசம்பர் 22
தமிழில்: தா.சந்திரகுரு

வங்கதேச திரைப்படத் தயாரிப்பாளர் தன்வீர் மொகம்மெல் உடன் ஓர் உரையாடல் ( 2017)

வங்கதேச திரைப்படத் தயாரிப்பாளர் தன்வீர் மொகம்மெல் உடன் ஓர் உரையாடல் (2019)

நியூ ஏஜ் இதழின் சார்பில் மைனுல் ஹாசன் வங்கதேசத் திரைப்படத் தயாரிப்பாளரும், ஆய்வாளருமான தன்வீர் மொகம்மெலுடன் சமீபத்தில் உரையாடினார். அந்த உரையாடலில் தன்னுடைய குழந்தைப் பருவம், திரைப்படத் தயாரிப்பில் தன்னுடைய பயணம், பெற்ற அனுபவங்கள் மற்றும் பல விஷயங்களைப் பற்றி மொகம்மெல் பேசினார். உரையாடலின் பகுதிகள் பின்வருமாறு:

நீங்கள் வளர்ந்த விதம் பற்றி கூறுங்களேன்… உங்களுடைய அப்பா மாஜிஸ்திரேட், அம்மா கல்லூரி ஆசிரியர். அவர்கள் இருவரும் கலாச்சாரரீதியான எண்ணம் கொண்டவர்களா? வளரும் பருவத்தில் உங்களுடைய பெரும்பாலான காலத்தை நீங்கள் எங்கே கழித்தீர்கள்? உங்களுடன் பிறந்தவர்கள் எத்தனை பேர்?

என் தந்தை ஏஎஃப்எம்.மொகம்மெல் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியில் மாஜிஸ்திரேட்டாக இருந்தவர். என் அம்மா பேகம் சாயிதா மொகம்மெல் கல்லூரி ஆசிரியை. அவர்கள் பெரும்பாலும் கொல்கத்தா பார்க் சர்க்கஸ் பகுதியில் வசித்து வந்தனர். என் அம்மா பேகம் ரொக்கேயாவின் மாணவி. சரியாகச் சொல்வதானால்  பேகம் ரொக்கயா என் தாய்வழி பாட்டியின் நெருங்கிய நண்பர். பார்க் சர்க்கஸில் இருந்த என்னுடைய பாட்டியின் வீட்டுக்கு அவர் வருவார். அந்தக் காலத்து வங்காள முஸ்லீம்களின் சமூகரீதியான பின்தங்கிய தன்மையைக் கருத்தில் கொண்டு பார்க்கும் போது என்னுடைய பெற்றோர்கள் இருவரும் வழக்கத்திற்கு மாறாக தங்களுடைய காலத்தையும் மீறி நவீனமான, பண்பட்ட நபர்களாகவே இருந்ததாகவே நான் அனுமானிக்கிறேன். என்னைப் பொறுத்தவரை குல்னா நகரத்தில் ‘மொகம்மெல் மஞ்சில்’ என்ற எங்கள் குடும்பத்து வீட்டிலே பிறந்து வளர்ந்தவன். நாங்கள் மொத்தம் எட்டு சகோதர சகோதரிகள்.

உங்களுடைய குழந்தைப் பருவத்தில் திரைப்படங்களைப் பார்க்கும் வழக்கம் இருந்ததா?

என்னுடைய அப்பா ஹாலிவுட் திரைப்படங்களைப் பார்ப்பதில் மிகுந்த ஆர்வத்துடன் இருந்தார். என் அம்மாவுக்கு வங்காளப் படங்கள் பிடிக்கும். உத்தம்-சுசித்ரா இணை சேர்ந்து நடித்த சமூகத் திரைப்படங்களே அவருக்கு மிகவும் பிடிக்கும். குழந்தையாக இருந்த போது அவர்களுடன் திரைப்படங்களுக்குச் சென்றிருக்கிறேன். என்னைப் பொறுத்தவரை அம்மாவுடன் பார்த்த வங்காளப் படங்கள் மெதுவாகவும், மிகவும் செயற்கையாகவும் இருந்ததாக எனக்குத் தோன்றின. சிறுவயதில் என்னுடைய அப்பா அழைத்துச் செல்லும் ஆங்கில மொழித் திரைப்படங்களையே நான் மிகவும் விரும்பினேன்.

உங்களுடைய பள்ளி வாழ்க்கையைப் பற்றி சொல்லுங்களேன். பள்ளியில் படித்த போது மேடை நாடகம், கதை எழுதுதல், பிற கலாச்சார நடவடிக்கைகளில் பங்கேற்கும் வழக்கம் உங்களுக்கு இருந்ததா? கல்லூரிப் படிப்பை நீங்கள் எங்கே பயின்றீர்கள்? 

எனது பள்ளி நாட்களில் நான் விளையாட்டுகளில் குறிப்பாக கிரிக்கெட்டில் அதிக ஈடுபாடு கொண்டவனாக இருந்து வந்தேன். பள்ளியில் படிக்கும் போதே முதலாம் பிரிவு கிரிக்கெட் லீக்கில் விளையாடி இருக்கிறேன். சாரணர் இயக்கத்திலும் அதிக ஈடுபாடு கொண்டவனாக இருந்தேன். பள்ளி நாட்களில் அறிவிப்பு பலகைகளில் வெளியாகும் இதழில் எனக்கிருந்த ஈடுபாடு மட்டுமே எனது நினைவில் உள்ளது. அந்த இதழின் ஆசிரியராக நான் இருக்கவும் நேர்ந்தது!

டாக்கா கல்லூரியில் படித்த பின்னர் நான் டாக்கா பல்கலைக்கழக ஆங்கிலத் துறையில் பிஏ (ஹானர்ஸ்), முதுகலைப் பட்டங்களைப் பெற்றேன்.

நீங்கள் பத்திரிகையாளராகவும் இருந்திருக்கிறீர்கள். பத்திரிகையாளராக வேலை செய்ய ஏன் முடிவு செய்தீர்கள்? 

என்னுடைய இளமைக்காலத்தில் இடதுசாரி ஆர்வலராக இருந்தேன். கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் ஏகோட்டா என்ற வார இதழில் பத்திரிகையாளராகப் பணியாற்றினேன். என்னைப் பொறுத்தவரையில் என்னுடைய வேலை பத்திரிகையாளர் என்பதைக் காட்டிலும் கட்சி செயல்பாடுகள் குறித்தே இருந்து வந்தது. அந்த வேலையை நான் மிகவும் ரசித்தே செய்து வந்தேன்.

திரைப்படத் தயாரிப்பாளராவது என்று எப்போது முடிவு செய்தீர்கள்? சினிமா துறையில் ஈடுபடுமாறு உங்கள் குடும்பத்தில் இருந்து யாராவது தூண்டினார்களா? சினிமா உலகிற்குள்  எவ்வாறு நுழைந்தீர்கள்?   

பல்கலைக்கழக நாட்களில் திரைப்படச் சங்க இயக்கத்தில் ஈடுபட்டு வந்தேன். சில நண்பர்கள் ஒன்றிணைந்து டாக்கா பல்கலைக்கழக சினி வட்டம் என்ற பெயரில் திரைப்படக் கழகம் ஒன்றை டாக்கா பல்கலைக்கழகத்தில் உருவாக்கினோம். தரமான திரைப்படங்களைப் பார்ப்பது, கருத்தரங்குகள், பட்டறைகளை ஏற்பாடு செய்வது, சினிமா பற்றி எழுதுவது போன்ற செயல்பாடுகளை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தோம். ஒருகட்டத்தில் மற்றவர்களுக்குத் திரைப்படங்களைத் திரையிட்டு காட்டுவதற்குப் பதிலாக திரைப்படத்தை நானே தயாரிப்பது மிகவும் நன்றாக இருக்கும் என்று நினைத்தேன். எனவே நிர்மலேந்து கூன் எழுதிய அரசியல் கவிதையை அடிப்படையாகக் கொண்டு ‘ஹூலியா’ என்ற தலைப்பில் ஒரு குறும்படத்தை எனது முதல் திரைப்படமாகத் தயாரித்தேன்.

திரைப்பட உலகில் சேருமாறு என்னுடைய குடும்பத்தைச் சார்ந்த யாரும் என்னைத் தூண்டவில்லை என்ற போதிலும் என்னுடைய முடிவை அவர்கள் யாரும் எதிர்க்கவுமில்லை. ஆரம்பத்தில் ‘ஹூலியா’ படத்தை உருவாக்க என் அம்மா கொஞ்சம் பணம் – பத்தாயிரம் ரூபாய் எனக்கு கொடுத்தார். அதுதான் படப்பிடிப்பைத் துவங்குவதற்காக எனக்குக் கிடைத்த முதல் பணம்.

ஆவணப்படங்கள் மற்றும் திரைப்படங்கள் இரண்டையும் நீங்கள் உருவாக்கியுள்ளீர்கள். அவற்றில் எந்த வகையிலான படம் உங்களை மிகவும் சௌகரியமாக உணர வைத்தது?     

இரண்டு வகைப் படங்களுமே சௌகரியமாக இருப்பதாகவே நான் உணர்கிறேன். எடுத்துக் கொண்ட பொருளின் மையத்தை ஆய்வு மற்றும் புறநிலை அடிப்படையில் அடைய வேண்டும் என்ற ஆவல் என்னிடம் உண்டு. ‘லாலோன்,  ‘ஜிபோந்துலி’ போன்ற எனது புனைகதைத் திரைப்படங்கள் ஆவணப்படத் தோற்றத்துடன் இருக்கின்றன என்று மக்கள் சொல்வதற்கு அதுவே காரணமாக இருக்கலாம். அதேபோன்று சில சமயங்களில் என்னுடைய சில ஆவணப்படங்கள் ஒரு திரைப்படத்தைப் பார்ப்பது போன்ற உணர்வை பார்வையாளர்களுக்கு அளிக்கின்றன என்ற கருத்துகளையும் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அதை ஒரு பாராட்டாகவே நான் ஏற்றுக் கொள்கிறேன்.

பொதுவாக ஒரு புனைகதைக்குப் பிறகு ஆவணப்படம் ஒன்றைத் தயாரிக்க நான் முயற்சி செய்கிறேன். அது ஏன் என்று உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். என்னுடைய புனைகதைத் திரைப்படங்கள் மிகவும் யதார்த்தமாக இருக்கின்றன என்று மக்கள் சொல்லி வந்தாலும், ஒரு கதையை எழுதி, அதற்கான கதைக்களத்தை உருவாக்கி, தேவையான பொருட்களை, ஆடைகளைச் சேகரித்து, அதற்குப் பிறகு சில நடிகர்கள் அந்த கதாபாத்திரங்களில் நடிக்கின்ற போது அந்த திரைப்படத்தில் செயற்கையான சில கூறுகள் ஏதேனும் இருக்கவே செய்யும். மேலும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக புனைகதைகளை உருவாக்குவதன் மூலம் மேம்போக்கான, யதார்த்தமற்ற கலை உலகிற்குள் ஒருவர் தொலைந்து போவதும் நிகழக்கூடும்.

ஆனால் திரைப்படத்திற்குப் பிறகு மீண்டும் ஆவணப்படத்தை எடுக்கும்போது​​சமகாலத்து வங்கதேசத்தில் இருக்கின்ற வறுமை, சேரிகள், காவல்துறை மற்றும் ஊழல் அதிகாரிகள், போக்குவரத்து நெரிசல் போன்ற நமது அன்றாட இருப்பிற்கு, அன்றாட வங்கதேசத்தின் மிகவும் சாதாரண உண்மை நிலைக்கு நான் மீண்டும் திரும்பி வர வேண்டியிருக்கிறது. அவ்வாறு திரும்புகின்ற வேளையில் மீண்டும் வேரூன்றி நிற்க முடிகிறது. ஒரு கலைஞர் தனக்கான காலம், இடத்தில் முக்கியமாக தன்னுடைய மண்ணில் வேரூன்றி நிற்பது மிகவும் முக்கியம் என்றே நான் நம்புகின்றேன். அவ்வாறு நிற்கவில்லையெனில் அவரது படைப்பில் யதார்த்தம் என்பது நிச்சயம் தொலைந்து போகும்.

1971ஆம் ஆண்டு குறிப்பிடத்தக்க ஆண்டாக இருப்பது குறித்து பேசலாம். அந்த நேரத்தில் நீங்கள் எங்கே இருந்தீர்கள்? உங்கள் நினைவிலிருந்து சொல்லுங்கள். விடுதலைப் போரால் ஈர்க்கப்பட்டு பல படங்களை நீங்கள் இயக்கியுள்ளீர்கள்.

1971இல் எனது பள்ளி இறுதி ஆண்டைக் கடந்திருந்தேன். வாலிபனாக இருந்த போது டாக்கா, குல்னா என்று இரண்டு இடங்களுக்கிடையில் என்னுடைய நேரத்தைப் பிரித்து வைத்துக் கொண்டிருந்தேன். அந்தக் காலகட்டத்தில் எனக்கு ஒரு வருடம் அல்லது இரண்டு வருடம் வயது கூடுதலாக இருந்திருந்தால் நிச்சயமாக நான் முக்திபாஹினியில் சேர்ந்திருப்பேன். சுற்றி நடந்து கொண்டிருக்கின்ற பயங்கரமான விஷயங்களை உணர்ந்து கொள்ளும்  அளவிற்கே நான் வளர்ந்து வந்தேன். உணர்வுகள் மிகவும் கூர்மையாகவும் துடிப்பாகவும் இருக்கின்ற வாலிப காலத்தில் நான் இனப்படுகொலைகள், மிகப் பெரிய அளவிலே நடந்த கொலைகள், பெண்கள் மீதான சித்திரவதைகள், ஹிந்து சிறுபான்மையினர் மீதான கொடுமைகள், பாகிஸ்தான் ராணுவம் மற்றும் ரசாகார்கள்-அல் பதர்கள் போன்ற உள்ளூரில் ராணுவத்திற்கு உடந்தையாக இருந்தவர்களால் இழைக்கப்பட்ட மிகவும் மோசமான கொடுமைகள், அகதிகளுக்கு ஏற்பட்ட மனிதாபிமானமற்ற துயரங்கள், அதே நேரத்தில் சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களின் தைரியம், நெகிழ்ச்சி, தியாகங்கள் என்று அனைத்தையும் கண்டேன். அவையனைத்தும் என் மீது வலுவான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தன. இன்றைக்கும் கூட ஒரு திரைப்படத்தை உருவாக்க அல்லது கதையை  எழுத  என்னை நான் தயார்படுத்திக் கொள்ளும்போதெல்லாம், 1971இல் நடந்த சில நிகழ்வுகள் சில நேரங்களில் நனவாக, பெரும்பாலும் என்னையும் அறியாமலேயே என் மனதில் ஊர்ந்து செல்கின்றன. எனது கடைசிப் படமான ‘அமைதியாகப் பாயும் ருப்சா நதி’ கூட விடுதலைப் போருடன் நெருங்கிய தொடர்புடையதாகவே இருந்தது. எதிர்காலத்திலும் என்னுடைய படைப்புகளில் அது மீண்டும் மீண்டும் மையக்கருத்தாக வரும் என்ற உணர்வு எனக்குள் ஏராளமாக இருக்கிறது.

உங்களுடைய ஏதாவதொரு படத்தைப் பற்றி நீங்கள் பகிர விரும்புகின்ற  சுவாரஸ்யமான நினைவுகள் ஏதேனும் உங்களிடம் இருக்கின்றனவா?

ஒவ்வொரு படம் குறித்துமே சில நீண்ட நினைவுகள் என்னுடைய மனதில் பதிந்திருப்பதாகவே நினைக்கிறேன். அதில் ஒன்றை மட்டும் சொல்கிறேன். அது ‘அமைதியாகப் பாயும் சித்ரா நதி’ (சித்ரா நொதிர் பாரே) படப்பிடிப்பின் போது ஏற்பட்டது. அந்தப் படம் 1947ஆம் ஆண்டு வங்காளத்தைப் பிரித்ததன் பின்னணியுடன் எடுக்கப்பட்டது. அந்தப் படத்தில் சிறுநகரம் ஒன்றைச் சேர்ந்த ஹிந்து வழக்கறிஞர் ஒருவர் கிழக்கு பாகிஸ்தானை விட்டு இந்தியாவுக்கு குடிபெயர மறுத்து விடுகிறார். நான் அப்போது அந்த வழக்கறிஞரின் வசிப்பிடமாக படப்பிடிப்புக்குத் தேவையான பொருத்தமான இடத்தை தேடிக் கொண்டிருந்தேன். இறுதியாக சித்ரா ஆற்றின் கரையில் உள்ள நராயில் என்ற நகரில் அந்த வீட்டை நான் கண்டுபிடித்தேன்.

அப்போது அந்த வீட்டில் முஸ்லீம் குடும்பம் வசித்து வந்தது. சில நாட்கள் படப்பிடிப்பிற்குப் பிறகு உள்ளூர் மக்களிடம் அந்த வீட்டின் உரிமையாளர் யார் என்று கேட்டேன். அவர்கள் அந்த வீடு ஹிந்து வழக்கறிஞர் ஒருவருடையது என்றார்கள். அந்த வழக்கறிஞர் எப்படிப்பட்டவர் என்று அவர்களிடம் விசாரித்தேன். அவர்கள் சொன்னது எனக்கு மிகவும் விசித்திரமாக இருந்தது. பிரிவினைக்குப் பிறகு அனைத்து ஹிந்துக்களும் வெளியேறி விட்ட போதிலும்  அமைதியாக இருந்த அந்த வழக்கறிஞர் பிடிவாதமாக நாட்டை விட்டு வெளியேற மறுத்து விட்டார் என்றும் அதற்குப் பின்னர் அவர் அங்கேயே இறந்து விட்டதாகவும் கூறினர். அதுவே என்னுடைய படத்தின் கதையாகவும் இருந்தது! அவர்கள் கூறியதைக் கேட்ட போது என் உடலில் வித்தியாசமான நடுக்கம் உருவானது. சரியான வீட்டைக் கண்டறிவதற்காக ஏறக்குறைய நாடு முழுவதும் தேடியலைந்த எனக்கு என்னுடைய கதாநாயகனைப் போன்றதொரு பாத்திரம் உண்மையாக வாழ்ந்த வீடே இறுதியில் நான் தற்செயலாகத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்ட வீடாக அமைந்தது! என்னைப் பொறுத்தவரை அது மிகவும் உணர்வுப்பூர்வமான அனுபவமாகும்.

உங்கள் படங்களை நீங்களே எழுதி, இயக்கி வருகிறீர்கள். உங்களால் எழுதப்படாத, மற்றவர்களின் கதையை நீங்கள் எப்போதாவது இயக்கியிருக்கிறீர்களா? 

என்னுடைய படங்களை அதாவது, கதை மற்றும் வசனம் ஆகியவற்றை நானே எப்போதும் எழுதி வருகிறேன். மதுமதி என்று பெயரிடப்பட்ட நதி, சித்ரா நதி அமைதியாகப் பாய்கிறது, லாலோன், தி டிரம்மர் (ஜிபோந்துலி) ஆகிய படங்களுக்கான கதைகளை நானே எழுதியுள்ளேன். வேர்கள் இல்லாத ஒரு மரம் (லாசல்லு) என்ற படம் மட்டுமே சையத் வலியுல்லாவின் நன்கு அறியப்பட்ட நாவலில் இருந்து எடுக்கப்பட்டது. தவிர எனது திரைப்படமான ‘சகோதரி’ (ரபேயா) கிட்டத்தட்ட இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சோஃபோக்கிளஸ் எழுதிய ‘ஆன்டிகோன்’ நாடகத்தைக் கட்டவிழ்த்து எழுதப்பட்டதாகும்.

இப்போது ஏதேனும் படத்திற்கான வேலையில் இருக்கிறீர்களா? உங்கள் படத்திற்கான நடிகர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும்போது எதை நினைவில் வைத்துக் கொள்கிறீர்கள்?

நான் இப்போது ‘அமைதியாகப் பாயும் ருப்சா நதி’ (ருப்சா நொதிர் பாங்கே) என்ற படத்தில் பணிபுரிந்து வருகிறேன். அது 1971இல் ரசாகார்களால் கொல்லப்பட்ட அர்ப்பணிப்பு உணர்வுள்ள இடதுசாரித் தலைவரின் வாழ்க்கை,  போராட்டங்கள் பற்றிய படம். ஒரு வகையில் கிரேக்க சோகக் கதாபாத்திரம்! படத்திற்கான படப்பிடிப்பு, டப்பிங்கை முடித்து விட்டோம். படம் மார்ச் மாதம் வெளியாகும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

என்னைப் பொறுத்தவரை உடலமைப்பும், நடிகரின் சரியான தோற்றமும் நடிப்பதற்கு மிகவும் முக்கியம். அந்தக் கதாபாத்திரம் உரையாடல்களுடன் கூடிய முக்கிய கதாபாத்திரமாக இருந்தால், நடிகர்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கு முன்பாக அவர்களுடைய பேச்சுத் திறனையும் நாங்கள் கவனித்துப் பார்க்கிறோம்.

திரைப்படத் தயாரிப்பைத் தவிர எழுத்தாளராகவும் இருக்கிறீர்கள். திரைப்படத் தயாரிப்பாளர், எழுத்தாளர் இதில் எந்த அடையாளத்தை நீங்கள் அதிகம் விரும்புகிறீர்கள்?

இரண்டையும் நான் விரும்புவதாகவே நினைக்கிறேன். திரைப்படத் தயாரிப்பாளராக எப்போதும்  நான் பிஸியாக இருக்க வேண்டியுள்ளது. எப்போதும் கடினமான பணிகளுக்கிடையே இருந்து வருகிறேன் என்றாலும் அவ்வப்போது இடையில் கவிதை, சிறுகதை, நாவல் எழுதுவதற்கான நேரத்தைப் பெற்றுக் கொள்ள முயற்சி செய்கின்றேன். பிரிவினை குறித்த என்னுடைய மூன்று நாவல்களின் முத்தொகுப்பு அடுத்த மாதம் வெளியிடப்பட இருக்கிறது. என்னைப் பொறுத்தவரை கேமராவிற்கும் பேனாவிற்கும் இடையில் எனது நேரத்தைப் பிரித்துக் கொள்வது ஓரளவிற்கு பருவகாலத்தைச் சார்ந்தே இருக்கிறது. குளிர் மற்றும் வறண்ட காலங்களில் பெரும்பாலும் படப்பிடிப்புக்காக நான் எனது திரைப்படக் குழுவுடன் வெளியிலேயே இருப்பேன். ஆனால் மழைக்காலம் வந்து மழை தொடங்கும் போது எழுத்துப்பணிக்காக வீட்டிற்குத் திரும்பி விடுவேன். குறிப்பிட்ட சில படைப்புகள் சவால்களை அளிப்பதாக இருப்பதால் என்னுடைய  இரண்டு விதப் படைப்புகளையுமே நான் ரசித்து வருகிறேன்.

திரைப்படத் தயாரிப்பாளராகி இருக்காவிட்டால் என்னவாக இருந்திருப்பீர்கள்?

முழுநேர எழுத்தாளராக இருந்திருப்பேன் என்றே நினைக்கிறேன்.

ஓய்வு நேரத்தில் என்ன செய்வீர்கள்?

உண்மையாகச் சொல்வதானால் எனக்கு ஓய்வு நேரமே கிடைப்பதில்லை. படப்பிடிப்பு, டப்பிங், இசை கோர்ப்பு வேலை, அடுத்த படத்திற்கான இடம் குறித்த ஆய்வு அல்லது தேடுதல் இவையனைத்தும் என்னை எப்போதும் பிஸியாகவே வைத்திருக்கின்றன. திரைப்பட நிறுவனம் ஒன்றையும் நான் நடத்தி வருகிறேன். அது ஒரு சிறிய நிறுவனம் என்றாலும், அதை நடத்துவதற்கு சிறிதளவிலாவது எனது நேரத்தை நான் செலவிட வேண்டியுள்ளது. எனவே என்னுடைய ஓய்வு நேரம் மிகவும் குறைவாகவே உள்ளது. எனக்கென்று நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம், இசையைக் கேட்பது, புத்தகங்களைப் படிப்பது அல்லது தாலேஸ்வரி ஆற்றில் எனது படகில் பயணம் மேற்கொள்வது என்று அந்த நேரத்தைச் சிறப்பாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ள முயற்சிகள் மேற்கொள்கிறேன்.

உங்கள் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையைப் பற்றிக் கூறுங்கள். நீங்கள் எப்போது திருமணம் செய்தீர்கள்? உங்கள் மனைவியின் பெயர் என்ன, உங்களுக்கு எத்தனை குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள்?

இந்தக் கேள்வியை நீங்கள் தவிர்த்து விடலாம்! இதுவரையிலும் நான் திருமணம் செய்து கொள்ளவே இல்லை, திருமணம் செய்து கொள்ளாத உறுதியான பிரம்மச்சாரியாகவே இன்னும் இருந்து வருகிறேன்.

இளம் திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்கள் அல்லது திரைப்படத் தயாரிப்பாளராக விரும்புகின்றவர்களுக்கு நீங்கள் சொல்ல விரும்பும் ஆலோசனை ஏதேனும் இருக்கிறதா? 

முதலில் தொழில்திறனைக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதே என்னுடைய ஆலோசனையாகும். திரைப்படத் தயாரிப்பு உயர் தொழில்நுட்பக் கலையாக இருப்பதால், தொழில்நுட்பத்தை முதலில் அவர்கள் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும், அப்போதுதான் அவர்களால் அந்தத் தொழில்நுட்பத்தைப் பயன்படுத்தி எந்தக் கலையையும் உருவாக்க முடியும். அது ஒன்றும் எளிதான காரியம் அல்ல. ஆனாலும் இந்த தொழிலில் குறுக்குவழி என்று எதுவுமில்லை. மிகவும் கஷ்டப்பட்டே நீங்கள் தொழில்திறனைக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டியிருக்கும். தொழில்முறை திரைப்பட நிறுவனத்தில் சேர்ந்து முழுநேரப் படிப்பில் ஐந்து அல்லது மூன்று வருடங்கள் திரைப்படத் தயாரிப்பை அவர்கள் கற்றுக் கொள்ளலாம். இல்லாவிடில் மூத்த திரைப்படத் தயாரிப்பாளரிடம் உதவியாளராகி, சில ஆண்டுகள் அவருடன் பணிபுரிந்து படத் தயாரிப்பு குறித்த தொழில்திறனைக் கற்றுக் கொள்ள முடியும்.

விருதுகளைப் பற்றி குறைவாகவே கவலைப்படுங்கள். உங்களுக்கு வழங்கப்படுகின்ற விருது உங்கள் தற்பெருமையைத் தற்காலிகமாகத் திருப்திப்படுத்தி தரலாம். ஏதேனும் ஒரு கலைப்படைப்பை உருவாக்கி வெற்றி பெற்றீர்கள் என்றால். காலத்தின் சோதனையில் வெற்றி பெற்று அந்தப் படம் தன்னைத் தக்க வைத்துக் கொள்ளும். உங்கள் திரைப்படத்திற்கான நீண்ட ஆயுளுக்கு உத்தரவாதத்தை எந்தவொரு விருதும் அளிக்கப் போவதில்லை. விருதுகள் ஒருபோதும் அவ்வாறு செய்திருக்கவில்லை.

இதைத் தவிர விலையுயர்ந்த கேமராக்கள், கருவிகளுக்குப் பின்னால் ஓடுவதற்குப் பதிலாக சொந்த நாடு,  கலாச்சாரம் பற்றி மேலும் அறிந்து கொள்ள முயற்சி செய்ய வேண்டும். கலை, சினிமா ஆகியவை மனிதகுலத்தை வெவ்வேறு நிலைகளில் சித்தரிப்பதைத் தவிர வேறாக இல்லை என்பதால் நம்மைச் சுற்றியுள்ள மனிதர்களைப் பற்றி மேலும் தெரிந்து கொள்வது மிகமிக முக்கியமானது. நிஜ வாழ்க்கை அனுபவங்கள் என்றாலும் முதலில் புத்தகங்கள் மூலம், ஆய்வுகள் மூலம் மனித நிலையைப் பற்றி நன்கு அறிந்து கொள்வது மிகவும் அவசியம்.

வங்கதேசத் திரைப்படத் துறையின் தற்போதைய நிலையை எவ்வாறு வரையறுப்பீர்கள்?

மோசமான நிலைமைதான் இருக்கிறது. வங்கதேச திரைப்பட மேம்பாட்டுக் கழகத்தை மையப்படுத்தி இருந்து வருகின்ற பிரதான வணிக சினிமா  சிந்தனைகள் எதுவுமற்றுப் போய் விட்டது. மேலும் அது தற்போதைய உலக சினிமாவை விட முப்பது ஆண்டுகள் பின்தங்கியதாக – கருப்பொருள் ரீதியாக, தொழில்திறன் ரீதியாக துணைக்கண்டத்தின் திரைப்படத் துறையின் தரத்திலிருந்து பின்தங்கியதாகவே இருக்கிறது, நாடு முழுவதிலும் சினிமா அரங்குகள் மூடப்பட்டு வருகின்றன. வணிகத் திரைப்படங்களுக்கான பழைய பாரம்பரியம் தன்னுடைய இயல்பான அழிவை நோக்கிச் செல்கிறது என்றே நினைக்கிறேன்.

வங்கதேசத்தில் இருக்கின்ற மாற்றுத் திரைப்படச் சூழலில் சில இளைஞர்களிடையே நல்ல அர்த்தமுள்ள முயற்சிகள் சிலவற்றைக் காண முடிகிறது. அத்தகைய முயற்சிகள் மட்டுமே சமகாலத்து வங்கதேச சினிமாவின் இருண்ட சூழலில் நம்பிக்கைக்கான ஒரே கலங்கரை விளக்கமாக இருந்து வருகின்றன.

உங்கள் எதிர்காலத் திட்டங்களைப் பற்றி…. 

எங்கள் தற்போதைய படத்தை, முழு நீள புனைகதையான ‘அமைதியாகப் பாயும் ருப்சா நதி’ படத்தை முடிப்பதுதான் எனது உடனடித் திட்டமாக இருக்கிறது. அதை முடித்து 2020 மார்ச் மாதம் வெளியிட வேண்டும். வங்கபந்து ஷேக் முஜிபுர் ரஹ்மானின் வாழ்க்கை குறித்து சிறிய ஆவணப்படத்தை எடுத்து தருமாறு அதிகாரிகள் கேட்டுக் கொண்டிருக்கின்றனர்.  இப்போது அது குறித்து ஆய்வுகளை நான் மேற்கொண்டிருக்கிறேன். அதுவே எனது அடுத்த ஆவணப்படமாக இருக்கும்.

பல மதிப்புமிக்க விருதுகளைப் பெற்றிருக்கிறீர்கள். அதை எவ்வாறு உணருகிறீர்கள்?

சிறு வயதில் விருதுகளைப் பெறுவது குறித்து நான் மிகுந்த உற்சாகத்துடன் இருப்பேன். ஆனால் இப்போது உண்மையைச் சொல்வதானால் விருதுகள் பற்றி எனக்கு சிறிதும் கவலையில்லை. எந்தவொரு போட்டி விழாக்களுக்கும் எனது படங்களை அனுப்பி வைப்பதைக்கூட நான் நிறுத்தி விட்டேன். அதுபோன்ற போட்டிகளில் இனிமேலும் கலந்து கொள்ளும் விருப்பம் என்னிடம் இல்லை. என் படங்களை நிலைநிறுத்துவதற்கு எந்தவொரு விருதும் உதவிடாது என்பது எனக்குத் தெரியும். உண்மையான கலையை உருவாக்க முடிந்தால் மட்டுமே என்னுடைய படங்கள் நிலைத்திருக்கும். எனவே நானும் என்னுடைய படக் குழுவினரும் அர்த்தமுள்ள கலையை திரையில் உருவாக்குவதற்கான தீவிரமான முயற்சிகளைச் செய்து வருகிறோம். அதைத் தவிர மற்றவையனைத்தும் எனக்குத் தேவையற்றவையே ஆகும். குருசேத்ரா போரின் போது ‘உங்கள் கடமையைச் செய்யுங்கள், கிடைக்கப் போகின்ற பலன்களுக்காக கவலைப்படாதீர்கள், ஏனென்றால் உங்களால் அவற்றை அனுபவிக்க முடியாது’ என்று அர்ஜுனனிடம் பகவான் கிருஷ்ணர் கூறியதை உறுதியாக நம்புகிறேன்.

https://www.newagebd.net/article/93439/in-conversation-with-tanvir-mokammel

நன்றி: நியூ ஏஜ், 2019 டிசம்பர் 13

தமிழில்: தா.சந்திரகுரு

வங்கதேசத்தைச் சார்ந்த தன்வீர் மொகம்மெல், விருது பெற்ற திரைப்படத் தயாரிப்பாளர் ஆவார். நொதிர் நாம் மதுமதி (1995), லால்சாலு (2001), ஜிபோந்துலி (2014) போன்ற படங்களில் இடம் பெற்றிருந்த வரலாற்று, அரசியல் வர்ணனைகள்  விமர்சனரீதியாக அவருக்குப் பாராட்டுகளைப் பெற்றுத் தந்தன. பிரிவினை மீது மிகவும் விரிவான முறையில் கவனம் செலுத்திய வங்கதேசத்தைச் சேர்ந்த ஒரே திரைப்படத் தயாரிப்பாளராக மொகம்மெல் இருந்து வருகிறார். ஏழு தேசிய விருதுகளை வென்றுள்ள அவரது திரைப்படமான சித்ரா நொதிர் பாரே (1999) அப்போதைய கிழக்கு பாகிஸ்தானில் இருந்த ஹிந்து குடும்பம் ஒன்றின் வாழ்க்கையைச் சொல்கிறது. மொகம்மெலின் சமீபத்திய தயாரிப்பான சீமந்தோரேகா வங்காளப் பிரிவினை, தன்னிச்சையாகப் பிரிக்கப்பட்ட எல்லைகள்,   இடம்பெயர்ந்த மக்கள் மீது அவை ஏற்படுத்திய விளைவுகள் குறித்த ஆவணப்படமாகும். அந்த ஆவணப்படம் தயாரிப்புக்குப் பிந்தைய கட்டத்தில் இருந்து வருகின்றது.

தனது படங்களில் 1947ஆம் ஆண்டிற்கான முக்கியத்துவம் மற்றும் வரலாற்றை ஆவணப்படுத்துவதில் கலைஞர்களின் பங்கு குறித்து ஸ்டார் வீக் எண்ட் பத்திரிகையுடனான உரையாடலின் போது குறிப்பிட்ட மொகம்மெல் பிரிவினையைச் சுற்றி எழுந்த பிரச்சனைகள் குறித்தும், வங்கதேச திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்களிடையே இருக்கின்ற மறதிநோய் பற்றியும் பேசினார்.

பிரிவினை உங்கள் வாழ்க்கையிலும், தயாரிப்புகளிலும் ஏன் மிகவும் முக்கியமான இடத்தைப் பெறுகிறது?    

அதற்கு இரண்டு காரணங்கள் இருப்பதாக நினைக்கிறேன். முதலாவதாக நான் தற்போதைய சமூகத்தில் நாம் அனுபவித்து வருகின்ற அனைத்து முரண்பாடுகளுக்கும் 1947 பிரிவினையே மூலகாரணமாக இருப்பதாக எனது நனவு மனதில், சமூக-அரசியல்-அறிவுசார் தளத்தில் நம்பிக்கை கொண்டவனாக இருக்கிறேன்.

மற்றொரு காரணம் என் ஆழ்மனதிற்குள் ஊடுருவியிருப்பதாக நினைக்கிறேன். இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலான கலாச்சார நிறுவனமாக வங்காளம் இருந்து வருகிறது. அதைப் பிளவுபடுத்தியதன் மூலம் வங்காள அடையாளத்தின் இருப்பு, உணர்வுகள் மற்றும் எங்களிடம் ஆழமாக வேரூன்றியுள்ள கலாச்சாரப் பண்புகள் என்று அனைத்தும் சிதைக்கப்பட்டுள்ளன. வரலாற்றின் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் சோமோடாட், ரார், ஹரிகல், பரேந்திரா என்று வெவ்வேறு மாநிலங்களாக வங்காளம் பிளவுபட்டது என்பது உண்மைதான். ஆனாலும் 1947 பிரிவினைக்கு முன்பாக ஏற்பட்ட பிரிவினைகள் எவையும் ஒருபோதும் 1947ஆம் ஆண்டு பிரிவினை அளவிற்குத் தீர்க்கமானவையாக, முழுமையானவையாக இருந்ததில்லை. 1947க்கு முன்பாக ஒருபோதும் வங்காள மக்களிடையே முள்வேலி அமைக்கப்படவில்லை. ஆக அந்த 1947ஆம் ஆண்டு பிரிவினை பெரும் இழப்பு உணர்வுடன் என்னைத் தாக்கி வேட்டையாடி இருப்பதாலேயே அது மீண்டும் மீண்டும் எனது திரைப்படங்கள், எழுத்துக்களில் மையக்கருத்தாக தோன்றிக் கொண்டே இருக்கிறது.

அதிகம் பேசப்படாத 1964 கலவரம், ஹிந்து மக்கள் இந்தியாவிற்கு இடம்பெயர்வது குறித்து உங்களுடைய சித்ரா நொதிர் பாரே என்ற திரைப்படம் பேசுகிறது. அந்த நிகழ்வுகளை ஒரு களமாக ஏன் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டீர்கள்?     

கலைஞர் ஒருவர் பொதுவாக தான் பார்த்ததை அல்லது அனுபவித்ததையே தனது படைப்புகளில் சித்தரிக்கின்றார். நான் 1964 கலவரத்தைப் பார்த்தவன். அந்த நேரத்தில் சிறுவனாக இருந்த போதிலும் அது இன்னும் எனக்குத் தெளிவாக நினைவில் இருக்கிறது. நான் குல்னாவில் வளர்ந்தவன். 1964 கலவரத்திற்கு முன்பாக குல்னா பெருமளவிலான ஹிந்து மக்கள்தொகையுடன் இருந்து வந்தது. அப்போது குல்னா மாவட்டத்தில் ஹிந்து மக்கள் 51 சதவீதம் என்ற அளவில் பெரும்பான்மையுடன் வாழ்ந்து வந்ததால் பள்ளியில் படிக்கும் காலத்தில் எனது சிறுவயது நண்பர்களும், எங்கள் பகுதியைச் சேர்ந்த என்னுடன் விளையாடிய சிறுவர்களும் பெரும்பாலும் ஹிந்துக்களாகவே இருந்தனர். 1964 கலவரத்திற்குப் பிறகு அவர்கள் குல்னாவை விட்டு (அப்போதைய கிழக்கு பாகிஸ்தானிலிருந்து) வெளியேறினர். என்னைப் பொறுத்தவரை மிகப் பெரிய அதிர்ச்சியை அளிப்பதாகவே அது இருந்தது. இன்றைக்கும்கூட என்னுடைய குழந்தைப் பருவ நண்பர்களை நான் இழந்தே நிற்கிறேன்!

தவிர என்னுடைய அம்மா மிகவும் தைரியமான பெண்மணி. உள்ளூர் கல்லூரியில் ஆசிரியராகப் பணியில் இருந்து வந்தார். கலவரத்தால் பாதிக்கப்பட்ட நாட்களில் ரிக்சாவில் குல்னா நகரைச் சுற்றி வரும் என்னுடைய அம்மா தன்னுடைய ஹிந்து சகாக்கள் அல்லது மாணவர்களை – பெரும்பாலும் மாணவிகளை – அவருக்குத் தெரிந்த குடும்பத்தினரை எங்கள் வீட்டிற்கு தன்னுடனே அழைத்துக் கொண்டு வருவார். அந்தக் குடும்பங்கள் கலவரத்தின் போதும் அதற்குப் பிறகும் பல வாரங்கள் ‘மொகம்மெல் மஞ்சில்’ என்றழைக்கப்பட்டு வந்த எங்கள் வீட்டின் தரைத்தளத்திலே தங்கியிருப்பார்கள். கவலை தோய்ந்த அவர்களுடைய முகங்கள் என்னுடைய மென்மையான இளம் மனதில் வலுவான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தன. ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் போது – அதாவது என்னுடைய பதினோராவது வயதிலேயே – கிழக்கு வங்கத்தில் ஹிந்துக்கள் அடைந்த துயரங்களைப் படமாக்க முடிவு செய்து அந்தப் படத்திற்கு சித்ரா நொதிர் பாரே என்று தலைப்பு வைக்க வேண்டும் என்று நான் முடிவு செய்ததை அறிந்தால் நீங்கள் உண்மையில் ஆச்சரியப்படுவீர்கள்!

‘சித்ரா நொதிர் பாரே’ என்ற அந்தப் பெயர் ஏனென்றால், 1960களில் என் தந்தை சித்ரா நதிக்கரையில் இருந்த நராயில் என்ற சிறுநகரத்தில் மாஜிஸ்திரேட்டாகப் பணிபுரிந்து வந்தார். அங்கிருந்து இந்தியாவிற்கு குடிபெயர்ந்து சென்ற பல குடும்பங்கள், இடம் பெயரத் தயாராகிக் கொண்டிருந்த குடும்பங்கள் அல்லது வெளியேறி விடுவதா, வேண்டாமா என்பதை முடிவெடுக்க முடியாதிருந்த குடும்பங்கள் இன்னும் என்னுடைய நினைவில் இருக்கின்றன. நராயிலில் எங்கள் வீட்டிற்கு அருகில் ஹிந்து வழக்கறிஞர் ஒருவரின் குடும்பம் வசித்து வந்தது. அந்த குடும்பத்துப் பெண்கள் என் சகோதரிகளுடைய தோழிகளாக இருந்தனர். ஒருநாள் அந்த வழக்கறிஞர் ‘மொகம்மெல் சாஹேப், இந்த நராயிலை விட்டு ஒருபோதும் நான் பிரிந்து செல்ல மாட்டேன். சித்ரா நதிக்கரையைத் தவிர சொர்க்கத்தில் கூட என்னால் மகிழ்ச்சியுடன் இருக்க முடியாது’ என்று என் தந்தையிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்டேன். அவ்வாறு அவர் கூறியதும் எனக்குள் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம். சித்ரா நொதிர் பாரே படத்தின் முக்கிய கதாநாயகனான வழக்கறிஞர் சசிகாந்த சென்குப்தா ஓரளவிற்கு கிழக்கு வங்காளத்தை விட்டு வெளியேற மறுத்த அந்த ஹிந்து வழக்கறிஞரை மாதிரியாகக் கொண்டவராகவே இருந்தார்.

ஒருமுறை மேகே தகா தாரா, சுபர்ணரேகா, கோமோல் கந்தர் என்ற தனது மூன்று படங்களுக்கிடையில் உள்ள தொடர்பு இரண்டு வங்காளப் பகுதிகளை ஒன்றிணைப்பதாக இருக்கிறது என்று ஒரு நேர்காணலின் போது ரித்விக் கட்டக் கூறியிருந்தார். சித்ரா நொதிர் பாரேவில் வருகின்ற சசிகாந்தாவின் மகன் 1947க்குப் பிறகு கொல்கத்தாவிற்குச் சென்று விட்டிருந்த போதிலும், சசிகாந்த சென்குப்தாவும், அவரது மகளாக அந்தப் படத்தின் முன்னணி பெண் கதாபாத்திரமாக வருகின்ற மினோதியும் கொல்கத்தாவுக்கு குடிபெயர்ந்து செல்வதை வெறுப்பதாகவே தோன்றுகிறது. பிரிவினை குறித்த உங்களுடைய சித்தரிப்பிற்கும், ரித்விக் கட்டக்கின் சித்தரிப்பிற்கும் இடையில் உள்ள வேறுபாடுகளை நீங்கள் எவ்வாறு வரையறுப்பீர்கள்?

ரித்விக் கட்டக் மிகச் சிறந்த திரைப்படத் தயாரிப்பாளர். எனது சுமாரான திரைப்பட முயற்சிகளுடன் அவரது படைப்புகளை நீங்கள் ஒப்பிடக் கூடாது. நீங்கள் குறிப்பிட்ட கட்டக்கின் அந்த மூன்று திரைப்படங்களும் 1947 பிரிவினை குறித்த முத்தொகுப்பு ஒன்றை உருவாக்கியுள்ளான. தாய்-தெய்வத்தின் குறியீடுகள், உருவகங்களால் நிரம்பியுள்ள ரித்விக்கின் திரைப்படங்கள் பிரிவினையால் கிழக்கு வங்கத்தில் இருந்து பிடுங்கியெறியப்பட்ட அகதிகளின் குடும்பங்களில் ஏற்பட்ட துயர விளைவுகளைக் காட்டுவதாகவே அமைந்திருந்தன.

கட்டக்கின் படங்களில் பிளவுபட்ட வங்காளத்தின் வேதனைகளும், துயரங்களும் சோகமான, தொன்மையான பரிமாணத்தில் காணப்பட்டன. மறுபுறத்தில் என்னுடைய சித்ரா நொதிர் பாரே படம் பெரும்பாலும் இழப்பு உணர்வை – அந்த நிலத்தில் கலாச்சார ரீதியாக வளமாக இருந்த ஹிந்து மக்கள் பெருமளவில் இடம்பெயர்ந்ததால் கிழக்கு வங்காளம் அடைந்த இழப்பைக் காட்டுவதாக அமைந்திருக்கிறது. சித்ரா நொதிர் பாரே மிகக் குறைந்த பட்ஜெட்டில் உருவான மிக எளிய முயற்சியாகும். அது 16 மிமீ ஃபிலிமில் எடுக்கப்பட்டது என்பது உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். என்னுடைய படத்தை ரித்விக் கட்டக்கின் தலைசிறந்த படைப்புகளுடன் ஒப்பிட முடியாது. வங்காளப் பிரிவினை குறித்து இருந்த ஆழ்ந்த இழப்பு உணர்வு மட்டுமே திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்களாகிய எங்கள் இருவரிடையே இருக்கக்கூடிய பொதுவான ஒப்பீடாக இருக்கிறது. பிரிவினையால் ஏற்பட்ட துயர விளைவுகளை எல்லையின் அந்தப் பக்கத்திலிருந்து அவர் காட்டியுள்ளார். அதையே எல்லையின் இந்தப் பக்கத்திலிருந்து காட்ட நான் முயன்றிருக்கிறேன்.

உங்கள் புதிய படைப்பான சீமந்தோரேகா (எல்லைக்கோடு) குறித்து கொஞ்சம் சொல்லுங்களேன். அந்தப் படத்திற்கான படப்பிடிப்புக்கு நீங்கள் எந்த எல்லைப் பகுதிகளைத் தேர்ந்தெடுத்தீர்கள்? 

வங்காளப் பிரிவினை பற்றிய இரண்டரை மணி நேர ஆவணப்படமாக சீமந்தோரேகா உள்ளது. இந்த 2017ஆம் ஆண்டு 1947 பிரிவினையின் எழுபதாண்டு நிறைவு ஆண்டாக அமைந்துள்ளது. எழுபது நீண்ட ஆண்டுகள் நம்மைக் கடந்து சென்றிருக்கின்றன. பிரிவினையின் மூலம் யார் லாபம் அடைந்தார்கள், யாருக்கு நட்டம் ஏற்பட்டது என்று அந்த வரலாற்று நிகழ்வைத் திரும்பிப் பார்க்க வேண்டிய நேரம் இது. இந்த ஆவணப்படம் மனிதர்களின் கதைகள் மூலம் வரலாற்றைப் பகுப்பாய்வு செய்து பார்த்திருக்கிறது. மேலும் அது பிரிவினையுடன் தொடர்புடைய மனித இழப்புகளையும் சித்தரித்திருக்கிறது. மூன்று ஆண்டுகள் சீமந்தோரேகா ஆவணப்படத்திற்கான ஆய்வுகளை நாங்கள் மேற்கொண்டிருந்தோம். இப்போது அதன் படப்பிடிப்பு நிறைவடைந்து விட்டது. தற்போது படத்தின் ஒலிப்பதிவு மற்றும் தயாரிப்புக்கு பிந்தைய பிற கூறுகளை உருவாக்கி வருகின்றோம். அடுத்த மாதத்தில்  படம் வெளியாகும்.

இரண்டு வங்காளங்களுக்கிடையில் அமைந்திருக்கும் எல்லைக் கோடு  உண்மையில் என்ன பொருளில் உள்ளது என்பதைக் கண்டறிவதே சீமந்தோரேகா ஆவணப்படத்தின் ஒரே நோக்கமாக இருந்தது. அந்த எல்லைக்கோடு எவ்வாறாக அமைந்துள்ளது? வங்கதேசம், இந்தியா ஆகிய இரண்டு இறையாண்மை அரசுகளுக்கிடையேயான எல்லையில் அமைக்கப்பட்ட முள்வேலியாகவா? அல்லது ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லீம்களுக்கு இடையில் வரையப்பட்டுள்ள எல்லைக் கோடாகவா? கிழக்கு வங்காளம் மற்றும் மேற்கு வங்காள மக்களிடையே இருக்கும் கலாச்சாரம், நடத்தை வேறுபாடுகள் குறித்த பண்புகளை முன்னிலைப்படுத்தும் வகையில் வரையப்பட்டுள்ள கோடாகவா? அல்லது நாம் ஒன்றிணைந்து விடாதவாறு நம்முடைய இதயங்களுக்குள் கண்ணுக்குத் தெரியாதவாறு அந்தக் கோடு வரையப்பட்டிருக்கின்றதா? இந்தக் கேள்விகளுக்கான பதில்களை ஆய்ந்தறிந்து கண்டறியும் முயற்சியாகவே அந்த ஆவணப் படம் அமைந்துள்ளது.

அந்தப் படத்தை முக்கியமாக வங்கதேசம், இந்திய எல்லைப் பகுதிகளில் உள்ள பல இடங்களில் நாங்கள் படமாக்கியிருக்கிறோம். கிழக்கு வங்காளத்தில் இருந்து சென்ற அகதிகள் மேற்கு வங்கத்தில் தஞ்சம் அடைந்த கூப்பர் முகாம், துபுலியா முகாம், பத்ரகாளி முகாம் போன்ற அகதி முகாம்களில் நாங்கள் படப்பிடிப்பை நடத்தினோம். கிழக்கு வங்காளத்தில் இருந்து அகதிகள் அனுப்பி வைக்கப்பட்ட மத்தியப்பிரதேசம் மற்றும் சத்தீஸ்கரில் உள்ள தண்டகாரண்யாவிலும், உத்தரகாண்டில் உள்ள நைனிடாலிலும் நடந்த படப்பிடிப்பு கிழக்கு வங்காள அகதிகள் சிலர் மீள்குடியேற்றப்பட்டிருந்த அந்தமானிலும் தொடர்ந்தது.

கிழக்கு, மேற்கு வங்காளத்தின் பல்வேறு இடங்களில் நடத்தப்பட்ட படப்பிடிப்புகள் தவிர அசாம், திரிபுராவிலும் நாங்கள் படப்பிடிப்பை நடத்தியிருக்கின்றோம். கிழக்கு வங்காளம் பிரிவினையால் இந்த இரண்டு அண்டை நாடுகளுக்கிடையே இருந்து வந்த தன்னுடைய வரலாற்றுத் தொடர்புகளை (இப்போது வங்கதேசம்) இழந்திருக்கிறது. நாங்கள் அகதிகள் மற்றும் புலம்பெயர்ந்த மக்களின் துயரம் போன்ற 1947ஆம் ஆண்டின் வெவ்வேறு வெளிப்பாடுகளை, குறிப்பாக அதனால் உருவான  மனித இழப்புகளை ஆவணப்படத்தில் முன்னிலைப்படுத்த வேண்டும் என்று விரும்பினோம். ஒரு கலைஞனாக என்னிடம் மனிதம் குறித்த முக்கியமான கவலையே மேலோங்கி இருந்தது.

வாய்வழி வரலாறுகளைச் சேகரிக்கும் செயல்முறை எவ்வாறு இருந்தது? நீங்கள் கேட்ட அந்தக் கதைகளில் உங்களை மிகவும் கவர்ந்தது எது?   

முடிந்தவரையிலும் பிரிவினையின் அதிர்ச்சிகரமான நாட்களை தனிப்பட்ட முறையில் அனுபவித்திருந்த பலரையும் படம் பிடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் எங்களிடம் மேலோங்கி இருந்தது. எல்லையின் இருபுறமும் நாங்கள் வேலை செய்தோம். தாய்நாட்டிலிருந்து இடம்பெயர வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்த ஒவ்வொருவரின் கதையும் அவலம் நிறைந்ததாக, சோகத்தை எற்படுத்துவதாகவே இருந்தது. மேற்கு வங்கத்தின் மிகப் பழைய, வெறிச்சோடிய அகதி முகாம்களில் இன்றைக்கும் வாழ்ந்து வருகின்ற, அதிகாரிகளால் ‘பிஎல்’ அல்லது ‘நிரந்தரக் கடன்கள்’ என்று அழைக்கப்படுகின்ற வயதான பெண்கள் சிலரின் கதைகளே எங்களை மிகவும் கவர்ந்தன. அவர்கள் நமது மனசாட்சியில் நிரந்தரக் கடன்களாக ஆகியுள்ளனர்! துரதிர்ஷ்டவசமான அந்த வயதான பெண்மணிகளே என்னைப் பொறுத்தவரை 1947 பிரிவினை ஏற்படுத்திய துயரத்தால் மிகவும் மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்டவர்களாக இருக்கிறார்கள்.

பெருநிறுவனங்கள், லாபம் போன்றவற்றால் திரைப்படங்கள் இயங்கி வருகின்ற இந்தக் காலகட்டத்தில் அரசியல், வரலாற்றுத் தன்மை கொண்ட சீமந்தோரேகா போன்ற திரைப்படங்களை எடுப்பதில் உங்களுக்கு இருந்த சவால்கள் எவை? 

இந்த வகையான ஆவணப்படங்களுக்கான ஆதரவு என்றில்லாது அவை குறித்த புரிதலே வங்கதேசத்தில் இல்லாதிருக்கின்ற நிலைமையில் எந்தவொரு தீவிர ஆவணப்படத்தையும் இங்கே உருவாக்குவது மிகவும் கடினமான காரியமாகவே இருக்கின்றது. இரண்டு வங்காளம், அசாம், திரிபுரா, அந்தமான் என்று இந்த ஆவணப்படத்தின் எல்லை மிகப்பெரியதாக இருந்ததால் அது குறித்த ஆய்வுகளும் எங்களுக்கு மிகப் பெரிய சவால்களாகவே இருந்தன. ஆய்வுகளுக்கென்று நாங்கள் மூன்று ஆண்டுகளைச் செலவிட்டிருந்தோம். அந்த ஆய்வுகள் மிகவும் கடினமாவையாக, எங்களுடைய பெரும்பாலான நேரத்தை எடுத்துக் கொள்வதாக இருந்ததைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்லத் தேவையில்லை. நாங்கள் பலமுறை எல்லையைக் கடக்க வேண்டியிருந்ததால் சில நேரங்களில் படப்பிடிப்பு வேலைகள் எங்களுக்குப் பிரச்சனைகளையே ஏற்படுத்திக் கொடுத்தன. வங்கதேச, இந்திய எல்லைப் பகுதிகளில் படப்பிடிப்பை நடத்துவது ஒன்றும் எளிதான காரியமாக இருக்கவில்லை.

நிதிப் பிரச்சனையும் எங்களுக்கு கடுமையான சிக்கலை ஏற்படுத்தியது. வங்கதேசத்தில் சினிமா லாப நோக்கத்தை மட்டுமே கொண்டதாக இருப்பதால் இதுபோன்றதொரு லாப நோக்கற்ற படத்தயாரிப்பிற்கு எந்தவொரு தயாரிப்பாளரும் தயாராக இருக்கவில்லை. இந்த வகையான சினிமாக்களுக்கு உதவுவதற்கென்று சில நாடுகளில் கலை ஆதார அமைப்புகள், ஆய்வு நிறுவனங்கள் உள்ள போதிலும் வங்கதேசத்தில் அவ்வாறு எதுவும் இருக்கவில்லை. அதனால் என்னிடமிருந்த மிகச் சிறிய அளவிலான பணத்துடன் எனது நண்பர்கள், நலம் விரும்பிகளிடமிருந்து உதவிகள், கடன்களைப் பெற்றுக் கொள்வது என்று முடிவெடுத்து படத்திற்கான வேலைகளை ஆரம்பித்தேன். அதனாலேயே சீமந்தரேகாவின் படப்பிடிப்பு வேலைகள் மெதுவாக நடந்தன – பெரும்பாலும் மிகுந்த வலியுடன் மிகமிக மெதுவாக! எனக்கு கிடைத்த உதவிகள் அனைத்தும் ஒரு கட்டத்தில் இல்லாமல் போய் விட்ட நிலையில் கூட்டு நிதிநல்கை மூலம் படத்தை முடிப்பதற்கான வேண்டுகோளை முன்வைத்தோம். அது நன்றாகவே வேலை செய்தது. படத்திற்குத் தேவையான நிதியை அளிக்க பலரும் முன் வந்தனர். படத்திற்கான பெரும்பகுதி பணத்தை நன்கொடையாக அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த டாக்டர் தேவஷிஷ் மிருதா, அவரது  மனைவி திருமதி சினு மிருதா எங்களுக்கு அளித்தனர். எனது படக்குழுவினரும், நானும் அவர்களுக்கு நன்றியுடையவர்களாக இருக்கின்றோம். கூட்டு நிதிநல்கை மூலம் வங்கதேசத்தில் எடுக்கப்பட்ட முதல் ஆவணப்படமாக சீமந்தோரேகா இருக்கிறது.

பிரிவினை போன்றதொரு சோகத்தைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதில் கலைஞர்களின் பங்கு என்னவாக இருக்கிறது? பிரிவினையின் போது மனிதர்களுக்கு ஏற்பட்ட துயரங்களைச் சித்தரிப்பது வரலாற்றாசிரியர்களைக் காட்டிலும் கலைஞர்களுக்கு எளிதாக இருக்குமா?  

வரலாற்றைச் சித்தரிக்கும் போது உண்மைகளைத் தேடுவது, கண்டறிவது என்று கலைஞர்கள், வரலாற்றாசிரியர்களின் வேலைகள் ஓரளவிற்கு ஒன்றாகவே இருக்கின்றன. கலைஞர் என்பதாலேயே ஒருவர் உண்மைகளற்று இருப்பாரேயானால் அவரை மன்னிக்கவே முடியாது! முடிந்தவரை வரலாற்றை உண்மையாக முன்வைப்பதில் ஒருவர் மிகவும் கவனத்துடன் இருக்க வேண்டும் என்பதால் ஆய்வுப் பணிகள் மிகவும் கடினமானகவே இருக்கும். 1947ஆம் ஆண்டு நடந்த வங்காளப் பிரிவினை தவறுகள் எதுவுமில்லாத ஆய்வுகள் உங்களிடம் இருக்க வேண்டிய உணர்வுப்பூர்வமான விஷயமாகும்.

வரலாற்றாய்வாளருக்கு வரலாற்று நிகழ்வுகளை பரந்த தூரிகை மூலமாகச் சித்தரிக்கின்ற சுதந்திரம்  இருக்கலாம். ஆனால் கலைஞர்களாகிய எங்களால்  அவ்வாறிருக்க முடியாது. நாங்கள் தற்போது வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் நிஜமனிதர்கள், அவர்களுடைய தனிப்பட்ட கதைகள், அனுபவங்கள், உணர்வுகள் அனைத்தையும் படம் பிடித்துக் காட்ட வேண்டும். அவர்களுடைய கண்ணோட்டங்களிலிருந்து வரலாற்று நிகழ்வுகளையும், அவர்களின் வாழ்க்கை மீதான அந்த நிகழ்வுகளின் தாக்கங்களையும் முன்வைப்பதில் நாங்கள் மிகுந்த கவனத்துடனே இருந்தாக  வேண்டும்.

இறுதியாக படம் சத்யம்-சிவம்-சுந்தரம் என்று அழகியல் முறையில் வழங்கப்பட வேண்டும். ஒரு கலைஞனாக எனது படைப்பை உண்மையுடன் அதே நேரத்தில் முடிந்தவரை அழகியல் ரீதியாக நான் முன்வைத்திட வேண்டும் என்பதால் வரலாற்றை – குறிப்பாக 1947 வங்கப் பிரிவினை போன்றதொரு மாபெரும் வரலாற்றுச் சோகத்தை – முன்வைப்பதில் கலைஞர்கள் முன்பாக சில சவால்கள் இருப்பதாகவே எனக்குத் தோன்றுகிறது.

1947 பிரிவினை குறித்து மற்ற வங்கதேச திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்கள் எடுத்துள்ள படங்களில் மறதி நோய் இருப்பதாகக் கூறலாமா? அது ஏன் அவ்வாறாக உள்ளது?

இந்தக் கேள்விக்கான பதில் ஆம் என்றிருப்பதாகவே நான் கருதுகிறேன். வங்கதேசத் திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்களிடையே 1947 பிரிவினை குறித்த மறதி நோய் இருக்கத்தான் செய்கிறது. வங்கதேச இலக்கியத்தில் பிரிவினை குறித்த சில நல்ல அர்த்தமுள்ள படைப்புகள் இருக்கின்ற போதிலும் அது துரதிருஷ்டவசமாக சினிமாவில் காணப்படவில்லை.

வரலாறு குறித்த பொதுவான போதாமையே அதற்கான காரணம் என்று நான் நினைக்கிறேன். வரலாறு குறித்த உணர்வு வணிக சினிமாவில் மிகக் குறைவாக இருப்பதை அல்லது இல்லாமலே இருப்பதை நீங்கள் கவனித்திருக்கலாம். இங்கே 1971 விடுதலைப் போர் போன்ற அண்மைக்கால, வீரம் செறிந்த நிகழ்வுகள் கூட ஏறக்குறைய தவற விடப்பட்டுள்ளன. 1947 என்பது மிகவும் பழைய, கடந்த காலத்து நிகழ்வாகவே இங்கே இருந்து வருகிறது!

மாற்றுத் திரைப்பட சூழலில் சில படங்கள் வரலாற்றுக் கண்ணோட்டத்துடன் உருவாக்கப்பட்டிருப்பதையும் நம்மால் காண முடிகிறது. ஆனாலும் துரதிருஷ்டவசமாக 1947 பிரிவினையின் துயரத்தை வெளிப்படுத்துகின்ற ஒரே படமாக என்னுடைய சித்ரா நொதிர் பாரே மட்டுமே இருக்கின்றது.

பிரிவினை வங்கதேச திரைத்துறையை எந்த அளவிற்குப் பாதித்துள்ளது?

திரைத்துறையின் மீது பிரிவினையின் நேரடித் தாக்கம் அல்லது தொடர்பு இருக்கவில்லை என்றாலும் மறைமுகமான தாக்கம் இருந்திருக்கிறது. வங்காள சினிமா முழுக்க கொல்கத்தாவையே மையமாகக் கொண்டிருந்தது. கிழக்கு வங்காளத்தில் திரைப்படத் தொழில் அமைந்திருக்கவில்லை. ஆனால் 1947 பிரிவினையால் கிழக்கு வங்காளம் பாகிஸ்தானின் தனி மாநிலமாக மாறிய போது திரைப்படத் துறைக்கான அவசியம் டாக்காவில் உணரப்பட்டது. ஐக்கிய முன்னணி (ஜுக்டோ முன்னணி) அரசாங்கத்தில், 1956இல் அப்போது இளம் அமைச்சராக இருந்த வங்கபந்து ஷேக் முஜிபுர் ரஹ்மானின் முயற்சியால் திரைப்பட மேம்பாட்டுக் கழகம் (FDC) உருவாக்கப்பட்டது. துரதிருஷ்டவசமாக அந்தக் கழகம் உருவாவதற்குப் பின்னணியில் இருந்து வேலை செய்த நல்லெண்ணங்கள் அனைத்தும் தோல்வியடைந்தன – மிக மோசமாகத் தோல்வியடைந்து போயின.

https://www.thedailystar.net/star-weekend/rendering-the-great-sense-loss-1947-through-film-1452523

சீமந்தோரேகா https://www.youtube.com/watch?v=d0BD_hpmppo
சித்ரா நொதிர் பாரே https://www.youtube.com/watch?v=AmYt8y7yuiY&t=1573s

நன்றி: டெய்லி ஸ்டார் 2017 ஆகஸ்ட் 25 
தமிழில்: தா.சந்திரகுரு