Co-leadership of the Communist Movement (India's path of revolution!) Web series 5 by Era. Sindhan இரா. சிந்தனின் தொடர் 5 கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை (இந்தியாவின் புரட்சிப் பாதை !)
Posted inWeb Series

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 5 : இந்தியாவின் புரட்சிப் பாதை ! – இரா. சிந்தன்




1964 ஆம் ஆண்டில், இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி (மார்க்சிஸ்ட்) அமைக்கப்பட்டது. அது தனது திட்டத்தில் ‘மக்கள் ஜனநாயக’ புரட்சி என்ற தெளிவான தொலைநோக்கினை முன்வைத்தது என்பதை நாம் அறிவோம்.

உண்மையில், 1951 ஆம் ஆண்டில், முதல் பொதுத் தேர்தலுக்கு முன்பாகவே ‘மக்கள் ஜனநாயகம்’ என்ற இலக்கினை கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தீர்மானித்துக் கொண்டது என்பதை இ.எம்.எஸ் தனது நூலில் விளக்குகிறார். 1964 ஆம் ஆண்டில் கட்சி பிளவுற்ற பிறகு சி.பி.ஐ ‘தேசிய ஜனநாயகம்’ என்ற புதிய கோட்பாட்டினை உருவாக்கியது. உண்மையில் அதுவொரு வர்க்கப் போராட்ட திட்டமாக இல்லை. வர்க்க சமரசத்திற்கே வழிவகுத்தது. மார்க்சிஸ்ட் கட்சியோ ‘மக்கள் ஜனநாயகம்’ என்ற சரியான இலக்கையே தொடர்ந்து முன்னெடுத்தது.

இந்த இலக்கு, 1951 அக்டோபரில் கல்கத்தாவில் நடந்த சிறப்பு மாநாட்டில் ஏற்கப்பட்ட ஒன்றாகும். அப்போது ஏற்கப்பட்ட ஆவணத்தில் 53 பகுதிகள் இருந்தன.’நாட்டின் அனைத்து கனிம சுரங்கங்களும், கப்பல் கட்டும் தளங்களும், ஆலைகளும், பண்ணைகளும் தேசியமயமாக வேண்டும்’ என்ற புரட்சிகரமான அறைகூவலை விடுத்த அந்த திட்ட ஆவணத்தின் பகுதிகளை விளக்கி இ.எம்.எஸ் குறிப்பிடும் கருத்துக்களை பார்ப்போம்.

மக்கள் ஜனநாயகம் என்றால் என்ன?
அ) மக்கள் அனைவருக்கும் உண்மையான – நம்பகமான – விரிவான ஜனநாயக உரிமைகளை, மார்க்ஸ்-ஏங்கெல்ஸ் எதிர்பார்த்தது போல பாட்டாளிவர்க்க சர்வாதிகாரத்தின் மூலம் உறுதிப்படுத்துவது;
ஆ) அந்த ஜனநாயக அமைப்பில் தொழிலாளி மற்றும் விவசாயி மக்களின் தலைமையை உறுதிப்படுத்த வேண்டும்;
இ) அரசு மற்றும் அரசியல் அமைப்பின் தலைவனாக தொழிலாளி வர்க்கம் இருக்க வேண்டும்

‘முதலாளிகளுக்குக் கூட விதிவிலக்கு இல்லாமல் பெரும்பான்மை மக்களாகிய தொழிலாளர்களுக்கும் விவசாயிகளுக்கும் ஜனநாயக உரிமைகளை உறுதிப்படுத்துகிற ஒரு அரசு அமைப்பைத் தான்’ மக்கள் ஜனநாயகம் முன்வைக்கிறது. இந்த முடிவு நமது நாட்டின் வரலாற்று சூழலை கணக்கில் கொண்டு எடுக்கப்பட்டதாகும்.

தேர்தல்களில் பங்கேற்பு
மேலும் அந்த ஆவணம் தேர்தல்களை பற்றியும் பேசியது. ‘கம்யூனிஸ்ட்டுகள் தேர்தல்களைப் பயன்படுத்தி, பெரும்பான்மை பெற்று, ஆட்சியதிகாரத்தில் நீடிக்க முதலாளித்துவ வர்க்கம் அனுமதிக்கும் என்று முடிவு செய்து விடக் கூடாது. மாறாக, நாடாளுமன்ற அமைப்புகளையும் நிர்வாக ஏற்பாடுகளையும் பயன்படுத்திக் கொண்டு தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள் மற்றும் மக்கள் அமைப்புகளையும், இயக்கங்களையும் பலப்படுத்திட கம்யூனிஸ்ட்டுகள் முயல்கிறார்கள் என்பதை முதலாளித்துவ வர்க்கத்தினர் காண்பார்களானால் அதைத் தடுத்து நிறுத்த அனைத்து நடவடிக்கைகளையும் – பலப்பிரயோகம் உட்பட – அவர்கள் மேற்கொள்வார்கள். அப்படியரு கட்டம் வருமானால், தொழிலாளி வர்க்கத்தின் புரட்சிகர அரசியல் கட்சி அதைச் சந்திப்பதற்கான நடவடிக்கைகளை வகுத்திட வேண்டும்’

இது ஒரு எச்சரிக்கை. இதன் பொருளை கீழே காணும்படி விளக்குகிறார் இ.எம்.எஸ்., “நாடாளுமன்ற அமைப்புகளின் மூலம் எந்த அளவுக்கு முடியுமோ அந்த அளவுக்கு மக்கள் ஆதரவை வென்றெடுப்பதற்கான போராட்டங்களும் – இந்த போராட்டங்கள் மற்றும் ஆதாயங்களின் மூலமாக ஒரு புரட்சிகர இயக்கத்தை வலுவாகக் கட்டுவதும் – இந்தியப் புரட்சிப் பாதையின் துவக்கமாகும். ஆனால் முதலாளித்துவ படைபலத்துக்கு எதிராக புரட்சிகர வழிமுறைகள் மூலமாகப் போராட வேண்டிய அவசியம் ஏற்படுமானால் அதையும் செய்தாக வேண்டும்.”

தேர்தல்களில் பங்கேற்பது மட்டுமல்ல, பெரும்பான்மை பெறுகிற நேரங்களிலும் இடங்களிலும் அரசுப் பொறுப்பை ஏற்பதும் கூட கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் பணியாகும். சோவியத் யூனியனிலோ, சீனாவிலோ, இருந்திராத, இந்தியாவுக்கே உரிய நிலைமையாக இது உள்ளது.

உலக கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தில் கிடைத்த பல்வேறு அனுபவங்களை சுட்டிக்காட்டும் இ.எம்.எஸ், “இந்திய கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் நோக்கமும் முயற்சிகளும் சோவியத்தைப் போலவோ சீனாவைப் போலவோ இதர சில சோசலிச நாடுகளைப் போலவோ பிரதியெடுத்தார்ப் போன்ற அரசு அமைப்பை ஏற்படுத்துவது அல்ல” என்பதையும் தெளிவாக்குகிறார்.

மேற்சொன்ன ஆவணம் கொடுத்த பார்வையின் அடிப்படையிலேயே 1952 ஆம் ஆண்டில் நடைபெற்ற மக்களவைத்தேர்தலிலும், பிற தேர்தல்களிலும் கம்யூனிஸ்டுகள் பங்கெடுத்தார்கள். விடுதலைக்கு முன்பும் கூட காங்கிரஸ் கட்சியின் பகுதி என்ற முறையிலும், பின்னர் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் சொந்தப் பெயரிலும் தேர்தல்களில் போட்டியிட்டு வெற்றி பெற்றுள்ளார்கள்.

இடது, வலது திரிபுகள்:
மேலே குறிப்பிட்ட ஆவணம், சில திரிபுகளைப் பற்றிய எச்சரிக்கையையும் முன்வைத்தது. பிற்காலத்தில் அத்தகைய திரிபுகளை எதிர்த்து போராட வேண்டி வந்ததை நாம் அறிவோம்.

‘தொழிலாளி வர்க்கத்தின் புரட்சிகர அரசியல் கட்சி என்பது அனைத்துப் பிரிவு உழைக்கும் மக்களின் ஆதரவைப் பெற்றிருக்க வேண்டும்’ ‘கோடிக்கணக்கில் உழைக்கும் மக்கள் பங்கேற்கிற தொழிலாளி வர்க்கம் மற்றும் விவசாயிகளின் அன்றாடப் போராட்டங்களும் எதிர்ப்பு நடவடிக்கைகளும்தான் உழைக்கும் மக்களின் ஜனநாயக இயக்கத்தின் ஆற்றல்மிகு அடித்தளமாகும்.’ என்பதை ஆவணம் தெளிவாக குறிப்பிட்டது.

· அவ்வாறு அல்லாமல், மக்கள் போராட்டங்களில் உறுதியாகக் காலூன்றாமல், முதலாளித்துவ நாடாளுமன்ற நிர்வாக அமைப்புகளில் செயல்படுவதும் தேர்தல்களில் பங்கெடுப்பதையும் மட்டுமே முன்னெடுத்தால் அது ஒரு வலதுசாரி திரிபு நிலைமையில் கொண்டு போய் தள்ளிவிடும்.

· மக்களைத் திரட்டாமல் அவர்களது போராட்டங்களுக்குத் தலைமை ஏற்காமல் முதலாளித்துவ ஆட்சியாளர்களை எதிர்த்துப் போராடிவந்தால் அது இடது சாரி திரிபுவாதமாக சுருங்கிப் போகும்.

· அதே போல வர்க்கங்களின் சக உறவுகள் மற்றும் அரசியல் கூட்டணிகள் தொடர்பான பிரச்னைகளிலும் ஏற்படக்கூடிய வலது-இடது திரிபுகள் பற்றிய எச்சரிக்கைகளும் அதில் முன்வைக்கப்பட்டன. உதாரணமாக, மக்கள் ஜனநாயகம் என்ற கோட்பாட்டில் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு மற்றும் நிலப்பிரபுத்துவ எதிர்ப்பு நிலை எடுக்கக்கூடிய முதலாளித்துவ பிரிவினரும் உட்படுத்தப்படுகிறார்கள் என்றாலும் கூட, முதலாளித்துவ வர்க்கத்தைச் சேர்ந்த தனிப்பட்ட நபர்களும், குழுக்களும் தொழிலாளி வர்க்கத்தின் மீது பகைமை கொண்டவர்கள் தான் என்பதை மறக்கக் கூடாது. எனவே முதலாளித்துவ பிரிவினர் தம்முடைய சொந்த வர்க்க நலன்களுக்காக ஜனநாயக லட்சியத்துக்கு எதிராகத் திரும்பக்கூடும் என்ற வாய்ப்பு உள்ளது. இது குறித்து பாட்டாளி வர்க்கமும் அதன் அரசியல் கட்சியும் தொடர்ந்து விழிப்புடன் இருந்ததாக வேண்டும்.

இதனை இ.எம்.எஸ் விளக்கும்போது சில உதாரணங்களையும் தருகிறார். “விவசாய அரங்கில், பணக்கார விவசாயிகள் உள்ளிட்ட விவசாயிகளின் கோரிக்கைகளுக்காக போராடக்கூடிய மக்கள் இயக்கத்தை நடத்துவதற்குக் கட்சி முயல்கிறது. ஆனால், பணக்கார விவசாயிகளில் ஒரு பிரிவினர் சில நேரங்களில் விவசாயத் தொழிலாளர்கள் மற்றும் ஏழை விவசாயிகளின் நலன்களுக்கு எதிராக மாறக் கூடிய வாய்ப்புகளும் உள்ளன. இது குறித்தும் விழிப்புடன் இருப்பது கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் பொறுப்பாகும். ஆனால் பணக்கார விவசாயிகள் உள்ளிட்ட அனைத்து விவசாயி மக்களின் ஒற்றுமையை பாதுகாத்துக் கொண்டே, கட்சி இதனைச் செய்ய வேண்டியுள்ளது.”

சுருக்கமாக, நிலவுடைமை சக்திகளையும், ஏகாதிபத்திய சக்திகளையும், ஏகபோக பெருமுதலாளிகளையும் எதிர்த்து ஜனநாயகத்துக்கு ஆதரவான நிலை எடுக்கக்கூடிய எல்லாரோடும் ஒத்துழைக்க வேண்டும்; அதே நேரத்தில் பாட்டாளி வர்க்கம் மற்றும் கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் தனித்தன்மையைப் பாதுகாக்க வேண்டும், கூட்டாளிகளின் சமரச முயற்சிகளை எதிர்த்திட வேண்டு. இதுதான் மக்கள் ஜனநாயகத் தொலைநோக்குப் பார்வையின் பொருள் ஆகும்.

ஆம்‘நமது புரட்சிப் பாதை… இந்தியாவின் சொந்தப் பாதை, அதன் வடிவத்தை இந்திய மக்களே முடிவு செய்வார்கள்’

முந்தைய தொடர்களை வாசிக்க :

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 1 – இரா. சிந்தன்

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 2 : தனி நபர்கள், செயல் திட்டம், தத்துவம் ! – இரா. சிந்தன்

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 3 : பாசிச எதிர்ப்பும், தேசிய இன உரிமைகளும் ! – இரா. சிந்தன்

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 4 : குழப்பங்கள் அலையடித்த காலம் ! – இரா. சிந்தன்

No Comments
Co-leadership of the Communist Movement (A time of chaos!) Web series 4 by Era. Sindhan இரா. சிந்தனின் தொடர் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை (குழப்பங்கள் அலையடித்த காலம் !) 4
Posted inArticle

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 4 : குழப்பங்கள் அலையடித்த காலம் ! – இரா. சிந்தன்




கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முதல் மாநாடு முடிந்து 5 ஆண்டுகளுக்கு பின், 1948 ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரி 28 ஆம் தேதி, கல்கத்தாவில் இரண்டாவது மாநாடு தொடங்கியது. அப்போது இந்தியா விடுதலை பெற்று சில மாதங்களே ஆகியிருந்தன.

உலக அரங்கில் பாசிச சக்திகளை வீழ்த்துவதில் சோசலிச சோவியத் ஒன்றியம் முக்கியமான பங்கினை ஆற்றியது. ‘மக்கள் யுத்தம்’ பற்றிய இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மதிப்பீடு சரியானது என்பதை காலம் நிரூபித்தது. மேலும், கட்சி எதிர்பார்த்ததை போலவே உலகில் ஒரு நாட்டின் மீது இன்னொரு நாடு செலுத்தும் காலனி ஆதிக்க முறை முடிவுக்கு வருவதற்கும் அது வழிவகுத்தது.

இரண்டாம் உலகப்போர் காலத்தில், இந்தியாவில் நடந்த வரம்பற்ற ஏகாதிபத்திய சுரண்டல் மக்களை பஞ்சத்தில் தள்ளியது. அதற்கு எதிராக, மக்களோடு துணையாக கம்யூனிஸ்ட் கட்சி நின்றது. 1946 ஆம் ஆண்டில் ‘இறுதி தாக்குதலுக்கான’ தீர்மானத்தை கட்சி நிறைவேற்றியது. அதனைத் தொடர்ந்து தெபாகா போராட்டம், தெலங்கானா போராட்டம் (1946-1951), புன்னப்புரா-வயலார் போராட்டம், பீகார் – உ.பி மாநிலங்களில் விவசாயிகள் போராட்டம், அசாம் பழங்குடியினரின் ஆயுதமேந்திய தற்காப்புப் போர் ஆகியவை எழுச்சிகளாக வெடித்தன. இவைகளில் பிரிட்டிஷ் அடக்குமுறைக்கு அஞ்சாமல் வீரச் சமர் புரிந்தார்கள் கம்யூனிஸ்டுகள்.

கப்பற்படை எழுச்சிக்கு ஆதரவாகவும், இந்திய தேசிய ராணுவத்தினர் விடுதலையைக் கோரியும் மக்கள் எழுந்து அலையடித்தன.

விடுதலை பற்றிய மதிப்பீடு:
மேற்சொன்ன பின்னணியிலேயே இந்திய விடுதலை சாத்தியமானது. ஆனால், ஏகாதிபத்தியத்துடனான சமரசத்தின் விளைவாக இந்தியா, பாகிஸ்தான் பிரிவினை நிகழ்த்தி முடிக்கப்பட்டது. (பிரிவினையின் போது, வகுப்புவாத சக்திகளின் கலவர முயற்சிகளை தடுப்பதில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி முன் நின்றது).

இந்தியா பெற்ற விடுதலையை எப்படி மதிப்பிடுவது? ஆள்வது யார்? ஆளப்படுவது யார்? இனி கம்யூனிஸ்டுகளின் கடமை என்ன? என்ற கேள்விகள் இயல்பாக எழுந்தன.

கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மத்தியக் குழு இதனை விவாதித்து, “நாட்டின் சுதந்திரம் ஒரு யதார்த்தமான நிலையாகி விட்டதால் கட்சி தன் சக்தி முழுமையையும் செலுத்தி, மக்களின் கோரிக்கைகள் நிறைவேறிட சுதந்திரத்தைப் பயன்படுத்த முயல வேண்டும்” என்ற முடிவிற்கு வந்தது என்பதை சுட்டிக்காட்டும் இ.எம்.எஸ். கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்குள் ஒரு வலுவான பிரிவு இந்த முடிவில் இருந்து மாறுபட்டதையும் குறிப்பிடுகிறார்.

“இந்தியாவுக்குக் கிடைத்திருப்பது உண்மையான சுதந்திரம் அல்ல, பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியவாதிகள் அதிகாரப்பூர்வமாக ஆட்சியதிகாரத்தைக் கைவிட்டாலும் கூட நிலப்பிரபுக்கள் மற்றும் முதலாளிகளின் உதவியோடு மறைமுகமாக ஆட்சியில் நீடிக்கவே செய்கிறார்கள்” என்று மதிப்பீடு செய்ததுடன், “புதிய ஆட்சியாளர்களுக்கு எதிராக மக்களை அணிதிரட்டி தொலைநோக்குடன் ஒரு புரட்சிகர சக்தியாக கட்சி செயல்பட வேண்டும்” என்று அவர்கள் வாதிட்டார்கள். இந்த கருத்துக்கள் கட்சிக்குள் மோதிக்கொண்டன.

மேலும் தெலங்கானாவில் கம்யூனிஸ்டுகளில் தலைமையில் நடந்துவந்த எழுச்சியில், 2 ஆயிரம் கொரில்லா வீரர்களும், 10 ஆயிரம் தன்னார்வளர்களும் 3 ஆயிரம் கிராமங்களை கைப்பற்றி நிர்வகித்துவந்தார்கள். அங்கே 10 லட்சம் ஏக்கர் நிலங்கள் மக்களிடம் மறுவினியாகம் செய்யப்பட்டன. இப்படியான சூழலில், அதுவரை ஹைதராபாத் நிஜாமின் ஆளுகையில் இருந்த அந்த பகுதிகளில் 1948 ஆம் ஆண்டில் இந்திய ராணுவம் நுழைந்து, தனது ஆளுகையில் எடுத்துக் கொண்டதும் இந்த காலத்தில் நடைபெற்ற ஒரு முக்கியமான நிகழ்வாகும்.

உலக நிலைமைகளில் மாற்றம்:
உலகப்போர் முடிந்தவுடனே, சோவியத் ஒன்றியத்திற்கு எதிராக கெடுபிடிகளை உருவாக்கி முன்னெடுத்தது (பனிப்போர்) அமெரிக்கா. அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்தின் இந்த போக்கிற்கு எதிரான சோசலிச நாடுகள் உறுதியான நிலையை எடுத்தார்கள். ஆனால் உலக கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்கள் சிலர் இதில் மாறுபட்டார்கள். பாசிச எதிர்ப்பு போரில் ஏற்பட்ட ஒற்றுமையை தொடர்வதற்காக நெளிவு சுழிவாக இயங்கவேண்டும் என்றார்கள். அமெரிக்க கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பொதுச் செயலாளர் ஏர்ல் பிரௌடர் அங்கு கட்சியைக் கலைத்து விடவும் முடிவு செய்தார்.

இப்படியான திருத்தல்வாத போக்கின் தாக்கம் இந்தியாவிலும் இருந்தது. (1943 ஆம் ஆண்டிலேயே கம்யூனிஸ்ட் அகிலம் கலைக்கப்பட்டுவிட்டது என்பதால் தத்துவார்த்த குழப்பங்களை தீர்ப்பதற்கான வாய்ப்புகள் அருகியிருந்தன).

கட்சிக்குள் அதிரடியான மாற்றங்கள்:
மேற்சொன்ன சூழல்கள் கட்சியின் இரண்டாவது மாநாட்டில் எதிரொலித்தன. அப்போது இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பொதுச் செயலாளராக இருந்த பி.சி.ஜோசி, திருத்தல்வாத போக்கின் பிரதிநிதி என்ற விமர்சனத்திற்கு ஆளானார். அது தொடர்பான தீர்மானத்தை பி.டி.ரணதிவே முன்மொழிந்தார். பாகிஸ்தான் தொடர்பாக ஒரு தீர்மானத்தை பவானி சென் முன்மொழிந்தார். மாநாட்டின் முடிவில் கட்சியின் பொதுச் செயலாளர் பதவியில் இருந்தும், மத்தியக் குழுவிலும் இருந்தும் ஜோசி நீக்கப்பட்டார். பி.டி. ரணதிவே பொதுச் செயலாளராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

இந்தியாவும், பாகிஸ்தானும் நிரந்தர எதிரிநாடுகளாக இருக்க வேண்டும் என்பதுதான் ஏகாதிபத்தியத்தின் விருப்பம் என்பதை அந்த மாநாடு சுட்டிக்காட்டியது.

குழப்பங்களின் ஆண்டுகள்:
ஆனால், கட்சியின் இரண்டாவது மாநாட்டில் தேர்வான மத்தியக்குழு, அடுத்த 2 ஆண்டுகளுக்கு கூடவே இல்லை. அரசியல் தலைமைக்குழு ஒருமுறை மட்டுமே கூடியது. அந்த மத்தியக்குழுவின் மீது கடுமையான விமர்சனங்கள் எழுந்தன. எனவே, மத்தியக் குழுவின் முழுமையான சிறப்புக்கூட்டம் கூட்டப்பட்டது. அந்த கூட்டத்தில் கட்சி தன்னை சுய விமர்சனம் செய்துகொண்டதுடன் பி.டி.ரணதிவே பொதுச் செயலாளர் பதவியிலிருந்து மாற்றப்பட்டதுடன், இடைநீக்கம் செய்யப்பட்டார். அவரின் செயல்பாடுகளை பரிசீலிக்க ஒரு குழு ஏற்படுத்தப்பட்டது.

தெலுங்கானா போராட்டத்தின் ஒரு முன்னணி தலைவரான சி.ராஜேஸ்வரராவ் பொதுச் செயலாளராகவும் பி.சுந்தரய்யா, எம். பசவபுன்னையா மற்றும் ஆந்திராவின் வேறு சில தோழர்களை உறுப்பினர்களாகவும் கொண்ட ஒரு புதிய மத்திய குழு அமைக்கப்பட்டது. ஆனால் இந்த மத்திய குழு ஆறு மாதங்களுக்கு மேல் நீடிக்க முடியவில்லை. பி.டி.ஆர்., தலைமை போன்றே இந்த தலைமையும் தனிக் குழுவாதத்தன்மை கொண்டதாக விமர்சனத்திற்கு ஆளானது.

பிறகு, மேற்சொன்ன இரண்டுவிதமான போக்குகளுக்கு எதிராக ஒரு புதிய மத்தியக் குழுவும், அரசியல் தலைமைக்குழுவும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டன. அதன் செயற்குழு அமைப்பாளராக அஜாய் கோஷ் முடிவுசெய்யப்பட்டார் என்கிறார் இ.எம்.எஸ்.

சோவியத் ரஷ்யாவின் உதவி:
விடுதலை பெற்ற இந்தியாவிற்கு, சோவியத் ரஷ்யாவின் உதவி தேவைப்பட்டது. அதைப் போலவே, கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்குள் ஏற்பட்ட தத்துவார்த்த சிக்கலை தீர்க்கவும் சோவியத் கம்யூனிஸ்டுகள் கைகொடுத்தார்கள்.

இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் சார்பில் தோழர்கள் அஜாய் கோஷ், எஸ்.ஏ. டாங்கே, பசவபுன்னையா, ராஜேஸ்வரராவ் ஆகியோர், ஸ்டாலின் தலைமையிலான சோவிய ரஷ்யாவின் பிரதிநிதிகள் குழுவை, அங்கு சென்று சந்தித்தார்கள். உரையாடினார்கள்.

இந்த சந்திப்பில், கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்கென்று ஒரு திட்ட ஆவணமும், கொள்கை அறிக்கையும் உருவாக்குவது அவசியம் என்று முடிவானது. அதற்கான உதவியை செய்த சோவியத் ஒன்றியம், இந்த ஆவணங்களை உருவாக்குவதற்கான மார்க்சிய – லெனினிய அடிப்படைக் கொள்கைகளில் எங்களுக்கு தெளிவு உண்டு ஆனால் இந்தியாவின் கள நிலைமைகள் குறித்த தகவல்கள் எங்களிடம் இல்லை. எனவே இந்த ஆவணங்கள், இந்தியாவில் கம்யூனிஸ்டுகளால் விவாதிக்கப்பட்டு திருத்தவோ, ஏற்கவோ அல்லது நிராகரிக்கவோ செய்ய வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டார்கள்.

எதிர்க் கட்சியானது கம்யூனிஸ்ட் கட்சி:
அந்த ஆவணங்கள் விவாதிக்கப்பட்டு திருத்தங்களோடு ஏற்கப்பட்டன. எனினும், கட்சிக்குள் வீசிக்கொண்டிருந்த புயல் சாதாரணமாக அடங்கவில்லை. அந்த குழப்பம் நடைமுறை பணிகளோடு சேர்த்து நீண்டகால இலக்கான சோசலிசத்தை எவ்வாறு எட்டுவது என்ற பாதையை தீர்மானிப்பதிலேயே பாதிப்பை ஏற்படுத்தியது.

மறுபக்கம், மக்களிடையே செல்வாக்கு அதிகரித்தது. விடுதலைக்கு முன்பே கட்சியால் தலைமைதாங்கப்பட்ட அடுக்கடுக்கான போராட்டங்களும், அளப்பரிய தியாகங்களும் தனித்துவமான இடத்தை கட்சிக்கு ஏற்படுத்தின. மற்ற எல்லா எதிர்க் கட்சிகளும், நாடாளுமன்றத்துடன் தங்கள் பணிகளை நிறுத்திக்கொண்டார்கள். ஆனால் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம் மக்களோடு நின்றது.

வீரம் செறிந்த போராட்டங்களை வழிநடத்திக் கொண்டேதான் தலைவர்கள் இந்த தத்துவார்த்த போராட்டத்தையும் முன்னெடுத்தார்கள். இந்த பின்னணியை விவரித்து எழுதும் தோழர் இ.எம்.எஸ் கூட மாநாடுகளில் கடுமையான விமர்சனங்களை எதிர்கொள்ள நேர்ந்ததையும். பிறகு கூட்டான முடிவுகளுக்கு வந்து சேர்ந்ததையும் தனது நூலில் குறிப்பிடுகிறார்.

முந்தைய தொடர்களை வாசிக்க :

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 1 – இரா. சிந்தன்

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 2 : தனி நபர்கள், செயல் திட்டம், தத்துவம் ! – இரா. சிந்தன்

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 3 : பாசிச எதிர்ப்பும், தேசிய இன உரிமைகளும் ! – இரா. சிந்தன்

No Comments
Co-leadership of the Communist Movement (Anti-fascism and national racial rights) Web series 3 by Era. Sindhan இரா. சிந்தனின் தொடர் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை (பாசிச எதிர்ப்பும், தேசிய இன உரிமைகளும்) 3
Posted inWeb Series

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 3 : பாசிச எதிர்ப்பும், தேசிய இன உரிமைகளும் ! – இரா. சிந்தன்




(முதல் அகில இந்திய மாநாடு)

கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் செயல்பாடுகளுக்கு அடிப்படையாக அமைந்த ‘திட்ட ஆவணம்’ மற்றும் அவ்வப்போது உருவாக்கப்படவேண்டிய நடைமுறைக் கொள்கை ஆவணங்களை நிறைவேற்றுவது, கட்சியின் மாநாடுகள்தான் என்பதை பார்த்தோம். எனவே, கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முதல் மாநாட்டு சூழல் குறித்து இ.எம்.எஸ். நம்பூதிரிபாட் வெளிச்சத்தில் பார்ப்போம்.

உலகப்போரும், பாசிச அபாயமும்:
இந்திய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் முதல் அகில இந்திய மாநாடு நடைபெற்றபோது, அதுவரை காங்கிரஸ் கட்சிக்குள்ளேயே முனைப்புடன் இயங்கிவந்த கம்யூனிஸ்டுகள், சுயேட்சையான அரசியல் சக்தியாக வளரத் தொடங்கியிருந்தார்கள். அந்த காலகட்டத்தில் காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சி மற்றும் பார்வேர்ட் பிளாக் ஆகிய சோசலிஸ்ட் கட்சிகளும் உருவாகியிருந்தன. இரண்டாம் உலகப்போரில், பாசிச அபாயம் உலகையே அச்சுருத்தியது.

இந்த நேரத்தில் காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சி ‘வெள்ளையனே வெளியேறு’ இயக்கத்திற்கு ஆதரவாக தலைமறைவாக இயங்கியது, பார்வேர்ட் பிளாக் கட்சியோ, பாசிச முகாமின் உதவியைப் பெற்று இந்தியாவை விடுதலை செய்திட முடியுமா என்பதாக இயங்கியது. ஜப்பானின் ஆதரவுடன் உருவாக்கப்பட்ட இந்திய தேசிய ராணுவமும் உருவாக்கப்பட்டது.

இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியோ, பாசிச அபாயம் பற்றிய எச்சரிக்கை உணர்வோடு, புரட்சிகரத்தன்மை குன்றாமல் இயங்கியது. எனவே நாட்டில் இருந்த இரண்டு இடதுசாரி கட்சிகளின் போக்கில் இருந்தும் அது மாறுபட்டது. இதனால் ‘ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு சக்திகளிடமிருந்து கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தனிமைப்படும் சூழல் உருவானது என்கிறார்’

முதல் மாநாட்டின் விவாதப் பொருள்:
பம்பாயில் நடைபெற்ற முதல் அகில இந்திய மாநாடு இந்த பின்னணியில்தான் நடந்தது. அந்த மாநாட்டில் தீர்மானிக்கப்பட்ட அணுகுமுறை “ராய் கோஷ்டியைப் போன்று பிரிட்டிஷ் அரசை ஆதரிப்பதாக இருக்கவில்லை. மாறாக, பாசிச எதிர்ப்பு போருக்கு ஆதரவாக இந்திய மக்களைத் திரட்ட வேண்டுமானால், நாட்டிற்கு சுதந்திரம் அளிக்க பிரிட்டிஷ் அரசு ஒப்புக் கொண்டால்தான் அது சாத்தியம் என கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தெளிவாகத் தெரிவித்தது. அதற்காக தேசிய இயக்கத்தின் அங்கீகரிக்கப்பட்ட தலைவர்களுடன் பிரிட்டிஷ் அரசு பேச்சு வார்த்தைகளைத் துவக்க வேண்டும் என்றும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி கூறியது.” என்கிறார் இ.எம்.எஸ்.

ஆனால், பிரிட்டிஷ் ஆட்சியோ, சுதந்திர போராட்டத்தில் ஈடுபட்டுவந்த காங்கிரஸ் தலைவர்களை கைது செய்தது. கைது நடவடிக்கைகளுக்கு எதிராக கம்யூனிஸ்ட் கட்சி முன்நின்றது. சிறைகளில் இருந்து தேசிய தலைவர்களை விடுதலை செய்ய வேண்டும் என்றது.

அடிப்படை என்ன?
“பாசிச எதிர்ப்பு யுத்தத்தினால் ஏற்பட்ட உலக நிலைமையைப் பயன்படுத்தி, இந்திய சுதந்திரத்தை அடையும் நோக்கத்துடன் புரட்சிகரமான முறையில் இந்திய மக்களை திரட்டுவது” கம்யூனிஸ்ட் கட்சி மேற்கொண்ட அணுகுமுறையாகும். கட்சியின் முதல் மாநாடு மேற்கொண்ட இந்த அணுகுமுறையில் இருந்து காங்கிரசின் அணுகுமுறை வேறுபட்டதாக அமைந்தது. ‘வெள்ளையனே வெளியேறு’ போராட்டத்தைத் துவக்கிய காங்கிரஸ் தலைமை, இதன் மூலம் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியை பேச்சுவார்த்தைக்கு அழைக்கும் விதத்தில் நிர்ப்பந்தம் தரவே விரும்பினார்கள்.

மூன்று கட்டங்கள்:
உலகப் போர் தொடங்கும்போது, அது இருவேறு ஏகாதிபத்திய முகாம்களுக்கு இடையிலான போராக இருந்தது. இந்த சூழலை பயன்படுத்தி, பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்களோடு பேரம் பேசுவதல்ல மாறாக பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்கு எதிராக மக்கள் இயக்கத்தை கட்டமைக்க வேண்டும் என்பது கம்யூனிஸ்ட் கட்சி மேற்கொண்ட நிலைப்பாடு.

1941 ஆம் ஆண்டு காலத்தில், நாஜி ஜெர்மனியானது சோவியத் ஒன்றியத்தின் மீது படையெடுத்தது. சோசலிச நாடுகளும், பிரிட்டன் உள்ளிட்ட நாடுகளும் இணைந்து பாசிசத்தினை வீழ்த்துவதற்கான போரை முன்னெடுத்தார்கள். எனவே, அது மக்கள் யுத்தம் என்ற தன்மையை அடைந்தது. இப்படிப்பட்ட சூழலிலும், மக்கள் இயக்கத்தை கட்ட வேண்டும் என்ற கம்யூனிஸ்டுகளின் அடிப்படை நிலைப்பாடு மாறவில்லை. ஆனால் மக்களின் புரட்சிகர ஆற்றலைத் தட்டியெழுப்ப வேண்டுமானால் சோவியத் யூனியனும் சீனாவும் அங்கம் வகித்த பாசிச எதிர்ப்பு முகாமின் வெற்றி அவசியம். அந்த புரிதலுடன் மக்களை அணி திரட்டியாக வேண்டும் என்று கம்யூனிஸ்டுகள் வலியுறுத்தினர்.

மூன்றாவது கட்டத்தில், இரண்டாம் உலகப்போர் முடிவுக்கு வந்த பிறகு பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்களுக்கும், காங்கிரஸ் தலைவர்களுக்கும் பேச்சுவார்த்தைகள் தொடங்கின. காங்கிரஸ் கட்சியுடன் முஸ்லிம் லீக் பேசியது. இந்த நடைமுறைகளின் விளைவாக, இந்தியப் பிரிவினைக்கான உடன்பாடே ஏற்பட்டது. கம்யூனிஸ்ட் இயக்கமோ பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்களுடன் ஒரு பேரத்திற்குச் செல்வதற்கு மாறாக மக்களைத் திரட்டும் புரட்சிகரப் போராட்டத்திற்கான திட்டத்தை முன்வைத்தது.

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் தொலைநோக்கு இயக்கங்களின் பலனாக, நாடு தழுவிய வேலை நிறுத்தங்களும் விவசாயிகள் போராட்டங்களும் அனைத்துப் பிரிவு மக்களின் போராட்டங்களும் வெடித்தன. அவற்றின் உச்சகட்டமாக தெலுங்கானா, புன்னப்பரா-வயலார் போன்ற வரலாற்றுச் சிறப்பு வாய்ந்த போராட்டங்கள் நடந்தன.

மேலே சொன்ன மூன்று கட்டங்களிலும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி முன்னெடுத்த தொழிலாளி வர்க்க புரட்சிகர) அணுகுமுறைக்கும், காங்கிரசின் முதலாளித்துவ (பேரம் பேசும்) அணுகுமுறைக்கு இடையே மோதல் ஏற்பட்டது. காங்கிரசின் முதலாளித்துவ அணுகுமுறைக்கு ஒரு தற்காலிக வெற்றி கிடைத்தது என்றாலும், இறுதி வெற்றி கம்யூனிஸ்டுகளின் தொழிலாளி வர்க்க அணுகுமுறைக்கே கிடைத்தது.

நடைமுறை பிழைகள்:
கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முதல் மாநாடு எடுத்த நிலைப்பாட்டை தெளிவாக முன்வைக்கும் தோழர் இ.எம்.எஸ் நம்பூதிரிபாட், அந்த கொள்கைகளை நடைமுறைப்படுத்தும்போது சில தவறுகள் நேர்ந்தன என்பதையும் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். அந்த தவறுகளின் காரணமாக ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புச் சக்திகளிடமிருந்து கட்சி தற்காலிகமாகத் தனிமைப்பட்டிருக்க நேர்ந்தது என்கிறார். கட்சியின் இரண்டாவது மாநாடு இதனை சுயவிமர்சனக் கண்ணோட்டத்துடன் பரிசீலித்தது என்கிறார்.

பாசிச சக்திகளை எதிர்ப்பதில், மிகத் தெளிவான பார்வையுடனும், உலகலாவிய ஏகாதிபத்திய இயக்கத்தின் அங்கமாகவும் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம் செயல்பட்டு வருவது இப்போதும் மனதில் நிறுத்தவேண்டியது ஆகும்.

பல தேசங்களின் நாடு:
அதே கட்டுரையில் இ.எம்.எஸ் நம்பூதிரிபாட் கவனப்படுத்தும் இன்னொரு நிலைப்பாடு, பல தேசிய இனங்களின் நாடாகவே இந்தியா அமைய முடியும் என்பதை பற்றியது.

கட்சியின் முதல் மாநாட்டிலேயே “இந்தியா பல தேசிய இனங்களைக் கொண்ட ஒரு அமைப்பாகும். ஆனால் அதன் பல தேசிய இனத்தன்மை என்பது மதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது அல்ல. மொழி மற்றும் கலாச்சார வாழ்வின் அடிப்படையில் ஒரு டஜனுக்கும் மேற்பட்ட தேசிய இனங்களைக்கொண்ட ஒரு நாடு தான் இந்தியா. இந்த யதார்த்த நிலைமையை அங்கீகரித்து சுயாட்சி உரிமை கொண்ட தேசிய இனங்களின் ஒரு புதிய ஜனநாயக (கூட்டமைப்பு) அரசு கட்டப்பட வேண்டும்.” என தெளிவாக எடுத்துரைத்தது.

மேலும் “மாநிலங்களுக்கு விரிவான அதிகாரங்களை அனுமதிக்கிற ஒரு கூட்டமைப்பு உருவாக்கப்பட வேண்டும்” என்பதே நமது கட்சியின் முதல் மாநாட்டிலேயே எடுக்கப்பட்ட பெருமைக்குரிய நிலைப்பாடு என்கிறார் இ.எம்.எஸ்.

சுதந்திரத்துக்குப் பிறகு நடந்த முதல் பொதுத் தேர்தல்களில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி முன்னேறியது. நாடாளுமன்றத்திலும் நான்கு மாநில சட்டமன்றங்களிலும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி பிரதான எதிர்க்கட்சி என்ற நிலைக்கு உயர்ந்தது. ஐந்து ஆண்டுகள் கழித்து, ஒரு மாநிலத்தின் (கேரளம்) ஆளும் கட்சி என்ற நிலையை எட்டியது அதே போல சோசலிச முகாமை பாதுகாப்பது, அவசியம் என்ற கருத்தும், இந்தியாவின் முதல் அரசாங்கத்திற்கு சோசலிச நாடுகளே உற்ற நண்பராக இருந்தது என்ற உண்மையின் மூலம் நிரூபனமானது.

முந்தைய தொடர்களை வாசிக்க :

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 1 – இரா. சிந்தன்

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 2 : தனி நபர்கள், செயல் திட்டம், தத்துவம் ! – இரா. சிந்தன்

No Comments
Co-leadership of the Communist Movement (Individual, Project, Philosophy) Web series by Era. Sindhan இரா. சிந்தனின் தொடர் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை (தனி நபர்கள், செயல் திட்டம், தத்துவம் !)
Posted inWeb Series

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 2 : தனி நபர்கள், செயல் திட்டம், தத்துவம் ! – இரா. சிந்தன்




கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மாநாடுகளும், விவாதங்களும் தனித்துவமானவை என்கிறபோது இரண்டு பொதுவான கேள்விகள் எழுகின்றன.
1) திறன் மிக்க தலைவர்களையும், அவர்களின் பங்களிப்பையும் எப்படி வகைப்படுத்துவது?
2) கூட்டாக முடிவுகளை மேற்கொள்வதற்கு அடிப்படையாக அமைவது எது?

இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி (மார்க்சிஸ்ட்) திட்டம் உருவான பின்னணி என்ற நூலில், எம்.பசவபுன்னையா ஒரு மாறுபட்ட சூழ்நிலையை முன்வைத்திருந்தார். கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் ஒருவர் உறுப்பினராக வேண்டும் என்றால் அவர் ஆணோ, பெண்ணோ “முதலில் கட்சியின் திட்டத்தை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்; இரண்டாவதாக கட்சியின் அமைப்புச் சட்ட விதிகளுக்கு கட்டுப்பட வேண்டும். – இந்த வரலாற்றின் விசித்திரமான ஒரு விசயம் என்னவென்றால் இந்தியாவின் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் அதற்கென்று ஒரு திட்டமோ, அமைப்புச் சட்டமோ, சில சமயங்களில் இவை இரண்டுமே இல்லாமல் கட்சி உறுப்பினர்கள் சேர்க்கப்பட்டு வந்தார்கள்”

செயல் திட்டத்திற்கான போராட்டம்:
மார்க்சிஸ்ட் கட்சியின் திட்டம் உருவான பின்னணியையே இயக்கவியல் அடிப்படையில்தான் பார்க்க முடியும் என்பதை பசவபுன்னையாவின் எழுத்துக்கள் உணர்த்தின. முதலில் அவர் குறிப்பிட்ட சில முக்கியமான விபரங்களை பார்ப்போம்.

· 1920 ஆம் ஆண்டு கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முதல் கிளை உருவானது.
· 1928 ஆம் ஆண்டில் ‘செயல் தளத்திற்கான வரைவு’ அறிக்கை வெளியிடப்பட்டது. அவ்வப்போது வெளியிடப்பட்ட அரசியல் தீர்மானங்களும், கொள்கை அறிக்கைகளும் கட்சிக்கு வழிகாட்டிவந்தன.
· கட்சி தடை செய்யப்பட்ட சூழல்களில் கட்சியின் கீழ்மட்ட மாநாடுகளோ அகில இந்திய மாநாடுகளோ கூட முடியவில்லை. (1936-39) கட்சியின் அரசியல் தலைமைக் குழுவும் மத்திய குழுவும் செயல்பட்டன – கட்சியின் முதலாவது அகில இந்திய மாநாடு கூட முடியவில்லை.
· 1942ம் ஆண்டில்தான் கட்சி மீதான தடை விலக்கப்பட்டது. அதைத் தொடர்ந்து – ஒரே ஆண்டுக்குள் – 1943 மே மாதம் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முதல் அகில இந்திய மாநாடு பம்பாய் நகரில் கூடியது.
· 1951 ஆம் ஆண்டில், கட்சி திட்டத்திற்கான நகல் உருவாக்கப்பட்டு சுற்றுக்குவிடப்பட்டது.
· 1953 ஆம் ஆண்டு நடந்த கட்சியின் அகில இந்திய மாநாட்டில் விவாதிக்கப்பட்டு அந்த திட்டத்தை ஏற்று செயல்படுத்தினார்கள். ஆனால்
· 1955 ஆம் ஆண்டில் அந்த திட்டத்தின் பொருத்தப்பாடு விவாதத்திற்கு உள்ளாகியது.
· 1956 ஆம் ஆண்டில் நடைபெற்ற நான்காவது அகில இந்திய மாநாட்டில் திட்டத்தை தற்காலிகமாக நிறுத்திவைப்பதென்று முடிவு எடுக்கப்பட்டது.
· 1964 ஆம் ஆண்டில் மார்க்சிஸ்ட் கட்சியின் திட்டம் உருவாக்கப்பட்டது.

மேற்சொன்ன விபரங்களை மட்டும் தனியாக பார்க்க முடியாது. இத்தனை ஏற்ற இறக்கங்களுக்கு மத்தியில்தான் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம் நாட்டு விடுதலைப் போராட்டத்தில் அளப்பறிய தியாகங்களைச் செய்து முன்னேறியும் வந்தது.

வரலாற்றுச் சுவடுகள்:
1920களில் கம்யூனிஸ்டுகளின் கடும் உழைப்பால் தொழிற்சங்கங்கள் உருவாகின. வங்கத்தின் ரயில்வே தொழிலாளர், பம்பாயில் நூற்பாலைத் தொழிலாளர் என போராட்டங்கள் 1928-29 காலகட்டத்தில் அலையாக எழுந்தன.

பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் சதி வழக்குகளின் மேடைகளை தங்கள் பிரச்சார மேடையாக மாற்றிக் கொண்டு கம்யூனிஸ்டுகள் துணிச்சலுடன் இயங்கினார்கள். கட்சி தடை செய்யப்பட்டது.

1937 ஆம் ஆண்டில் நடைபெற்ற வேலை நிறுத்தங்களில் மட்டும் 6 லட்சத்து 6 ஆயிரம் தொழிலாளர்கள் பங்கெடுத்தனர். ஊரகப் பகுதிகளில் நடைபெற்ற அநீதிகளுக்கு எதிராக விவசாயிகள் சங்கம் உருவாக்கப்பட்டது (1936). இரண்டாவது உலகப் போருக்கு பின் இந்தியாவில் வெகுமக்கள் போராட்ட எழுச்சி ஏற்பட்டது. அவற்றில் பல போராட்டங்களுக்கு கம்யூனிஸ்டுகள் தலைமைதாங்கினார்கள். 1946 ஆம் ஆண்டில் தபால் ஊழியர்கள், ரயில்வே பணியாளர்கள், தந்தி பணியாளர்கள் உள்ளிட்டு போராட்டக் களத்திற்கு வந்தனர்.

1946 பிப்ரவரி மாதத்தில் நடந்த கப்பல் படை கிளர்ச்சி தீரம்மிக்க ஒரு போராட்டமாக இருந்தது. பொது வேலை நிறுத்த அறிவிப்பை ஒட்டி, கிளர்ச்சியை தொடங்கிய கப்பல் படையினருக்கு இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி முழு ஆதரவை வழங்கியது. தொழிலாளர்கள் இக்கிளர்ச்சிக்கு ஆதரவாக வேலை நிறுத்தம் செய்தார்கள்.

தெபாகா எழுச்சி, புன்னப்புரா வயலார், தெலங்கானா ஆயுதப் போராட்டம் ஆகிய வரலாறுகள் அளவிலடங்கா தியாகங்களின் வெளிப்பாடுகளாக அமைந்தன. 1957 ஆம் ஆண்டில், தோழர் இ.எம்.எஸ் நம்பூதிரிபாட் தலைமையிலான அமைச்சரவை பொருப்பேற்றது.

லெனினின் வழிகாட்டுதல்:
இந்தியா உள்ளிட்ட காலனி ஆதிக்க நாடுகளில் நடக்க வேண்டிய போராட்டங்கள் குறித்து, லெனின் தலைமையிலான கம்யூனிஸ்ட் அகிலம் நடத்திய விவாதங்களும், முன்வைத்த வழிகாட்டுதல்களும்தான் அந்த காலத்தில் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் செயல்பாடுகளுக்கு அச்சாணியாக அமைந்தன. இ.எம்.எஸ் அதனை குறிப்பிடுகிறார், “லெனின் தலைமையிலிருந்த கம்யூனிஸ்ட் அகிலத்தின் தலைமை பின்வரும் மூன்று முடிவுகளுக்கு வந்தது.

மூன்று முக்கிய முடிவுகள்
முதலாவதாக-இந்தியா, சீனா உள்ளிட்ட கீழை நாடுகளில் உள்ள முக்கியமான உடனடிப் பணி என்பது ஏகாதிபத்திய ஆதிக்கத்துக்கு எதிரான போராட்டம்தான் என முடிவு செய்யப்பட்டது. எனவே தேசிய முதலாளிகளுக்கும் ஒரு பங்குள்ள ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு இயக்கத்தைக் கட்டியாக வேண்டும் என முடிவு செய்யப்பட்டது.

இரண்டாவதாக, ஏகாதிபத்தியத்துக்கு எதிரான இந்த இயக்கத்தில் பிரதானமான முக்கிய சக்தி விவசாயிகள்தான்…எனவே விவசாயிகளுக்கும் தொழிலாளி வர்க்கத்துக்கும் இடையே ஒரு உறுதியான கூட்டை உருவாக்கினால் மட்டுமே தொழிலாளி வர்க்கத்துக்கும் முதலாளிகளிடையே உள்ள ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புப் பிரிவினருக்கும் இடையே ஒற்றுமையை ஏற்படுத்த முடியும். இதைப் புரிந்து கொள்ளாமல், விவசாயிகளின் புரட்சி பற்றிய தொலைநோக்கு இல்லாமல், முதலாளிகளுடன் ஒரு கூட்டினை ஏற்படுத்துவதற்கான எந்த ஒரு முயற்சியும் சந்தர்ப்பவாதத்துக்கே இட்டுச் செல்லும்…

மூன்றாவதாக இந்தியா முதலான கீழை நாடுகளில் தொழிலாளி வர்க்கம் ஒரு பலவீனமான சமுதாய சக்திதான். எனினும், இருக்கக்கூடிய தொழிலாளி வர்க்க ஊழியர்களும், தேசிய புரட்சிக்காரர்களின் முன்னணிப் படையினரும் உள்ளிட்டதாக கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைக் கட்ட வேண்டும்…“

தனிநபர்களின் பாத்திரம்:
மார்க்சிய தத்துவத்திலும், உழைக்கும் மக்களின் விடுதலையின் மீதும் மாறாப் பற்றுக்கொண்ட கம்யூனிஸ்டுகள் – தத்துவத்தின் மனித வடிவங்களாக இயங்கினார்கள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். வரலாற்றின் வளர்ச்சி விதிகள் மனிதர்களின் ஊடாகத்தான் செயல்படுகின்றன. எனவே, தனிச் சிறப்பான தலைவர்கள் நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் மக்கள் போராட்டங்களுக்கு வழிகாட்டி இயக்கத்தை முன்னெடுத்தார்கள்.

அதே சமயம் அந்த தலைவர்கள், கட்சி திட்டத்திற்கான அவசியத்தையும் தொடர்ந்து வலியுறுத்தினார்கள். அந்த போராட்டத்தின் விளைவாகவே மார்க்சிஸ்ட் கட்சியின் திட்டம் உருவானது. திட்டம் உருவாக்கப்பட்ட பிறகு, வரலாற்றின் வளர்ச்சிப் போக்குக்கு ஏற்ப அதனை அமலாக்கும் பணிகளில், தனித்துவம் மிக்க தலைவர்களின் பாத்திரம் தொடர்ந்து வெளிப்பட்டது.

கூட்டான முடிவுகளுக்கு அடிப்படை:
கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் திட்டமும், அமைப்புச் சட்டமும் கூட்டான முடிவுகளை மேற்கொள்வதற்கான அடிப்படையான ஆவணங்கள் ஆகும்.

கட்சியின் திட்டம் என்பது, ஒரு நாட்டின் புரட்சிப் போராட்டம் எந்தக் கட்டத்தில் உள்ளது, அதன் தன்மை எப்படி அமைய வேண்டும் என்பதை தெளிவாக்க வேண்டும். இந்தியாவில் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு என்ற கட்டத்தை நாம் கடந்துவிட்டோம். இப்போது மக்கள் ஜனநாயக புரட்சி என்ற கட்டத்திற்கு வந்துள்ளோம். மக்கள் ஜனநாயக புரட்சியை முன்னெடுக்க தேவையான அணிச் சேர்க்கை எது என்பதையும், யாருக்கு எதிரான போராட்டமாக இது அமையும் என்பதையும் கட்சியின் திட்டம் விளக்குகிறது. அதாவது கட்சி திட்டம் முன்வைப்பது இந்த வரலாற்று காலகட்டத்திற்கான இலக்கு ஆகும்.

அந்த இலக்கை நோக்கிய பயணம் ஒரே நேர்கோட்டுப் பாதையாக அமையாது. அதனால்தான் “மார்க்சிய லெனினிய சிந்தனைகளால் வழிநாடத்தப்படுகிற, பாட்டாளிவர்க்கத்தின் புரட்சிகர கட்சி … குறிப்பிட்ட சூழ்நிலையில் ஆழமான தன்மைகளை கூர்ந்து ஆராய்வதன் அடிப்படையில் தனது பிரச்சாரத்தையும், போராட்ட முழக்கங்களையும் அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும்” என்கிறார் தோழர் பசவபுன்னையா. புரட்சிக்கான எழுச்சி அல்லது தளர்ச்சிக்கு ஏற்றபடி நமது அணுகுமுறைகளை தீர்மானிப்பதுதான் உத்தி (tactics) என்கிறார் அவர். எனவே, உத்திகள் அவ்வப்போது மாறும், அது இலக்கை நோக்கியதாக அமைந்திடும்.

எனவே, ஒரு கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்கு திட்ட ஆவணமே வழிகாட்டியாக உள்ளது. மார்க்சிய – லெனினிய தத்துவ தெளிவோடு அந்த திட்டத்தை முன்னெடுக்கும் தரமான உறுப்பினர்களும், தனித்துவமான தலைவர்களும், கூட்டுத் தலைமையின் பிரிக்க முடியாத அங்கங்களாக, புரட்சிகர இயக்கத்தை வழிநடத்துகிறார்கள்.

முந்தைய தொடரை வாசிக்க :

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 1 – இரா. சிந்தன்

2
Co-leadership of the Communist Movement Web series by Era. Sindhan இரா. சிந்தனின் தொடர் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை
Posted inWeb Series

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் கூட்டுத்தலைமை 1 – இரா. சிந்தன்




‘தனி நபர்கள் அல்ல கட்சியே முதன்மையானது’ என்பதை வலியுறுத்தி ஒரு மூத்த தோழரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, அவர் ‘கட்சி என்பது என்ன? அதைக் காட்ட முடியுமா?’ என்ற ஒரு எளிய கேள்வியின் மூலம் எனது சிந்தனையை தூண்டிவிட்டார்.

நானும் அவரிடம், ‘நானும் நீங்களும் கூட்டாக இயங்கும்போது, அது அமைப்பு. நான், நீங்கள் என்ற அகந்தையோடு மோதிக்கொண்டால், தனி நபர்கள்’ என்று சமாளிப்பாக ஒரு பதிலைச் சொல்லி வைத்தேன். உண்மையில் அதுவும் சரியான பதில் அல்ல.

கொள்கையால் இணைந்த தனிநபர்கள்:
சமீபத்தில் தோழர் குமரேசன் (மூத்த பத்திரிக்கையாளர்), கம்யூனிஸ்ட் மாநாடுகள் பற்றி எழுதியிருந்த ஒரு பதிவு பரவலாக பகிரப்பட்டது. அதில், கட்சி கூட்டத்தில் பங்கெடுக்கும் ஒரு இளம் தோழர், மூத்த தோழர்களிடையிலான வாக்குவாதத்தை பார்த்து அதிர்ந்து போவார். பிறகு கிளை கூட்டத்தை தாண்டி அந்த வாக்குவாதம் தொடராது என்பதையும், மிக இயல்பாகவும் தோழமையுடனும் அவர்கள் நடந்துகொள்வதை குறிப்பிட்டிருந்தார். பலரும் அதை பெருமையோடு பகிர்ந்திருந்தார்கள். எனவே நான் முதன் முதலாக கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் கிளை மாநாட்டில் பங்கேற்று வந்திருந்த சக இளம் தோழர்களிடம் இந்தக் கேள்வியை முன்வைத்தேன், அதில் வேறு ஒரு பதில் கிடைத்தது.

நாம் தனிப்பட்ட நபர்களாகத்தான் நாம் சமூகத்தில் இயங்குகிறோம். பொதுவாக பிற கட்சிகள் என்று வரும்போது, அவர்கள் வசதிக்கு தக்க திரட்டுகிறார்கள். எனவே, முதலாளித்துவ கட்சிகள் தங்கள் உண்மையான இலக்குகளை மறைத்த முலாம் பூச்சு வேலைகளுக்கே அதிக முக்கியத்துவம் தருகிறார்கள். கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்கோ, பிற கட்சிகளின் முலாம் பூச்சை நீக்குவதுடன், தனி நபர்களை கூட்டு முடிவுக்கு உட்படுத்துவதும், கூட்டு முடிவுகளில் பங்கேற்கச் செய்வதும் நிபந்தனையாகிவிடுகிறது.

அந்த இளம் தோழர்கள் சொன்னார்கள், ‘நாங்கள் எங்கள் பலவீனங்களை இன்னொருவரின் பலம் கொண்டு சரிப்படுத்துகிறோம். காழ்ப்புணர்ச்சியை அகற்றிவிட்டு, விமர்சனங்களை கூர்தீட்டுவது எப்படி என்று கற்றுக் கொண்டிருக்கிறோம். மொத்தத்தில் கூட்டாக இயங்குவது எப்படி என்பதை கிளை மாநாட்டின் முடிவில் கற்றுக் கொண்டோம்’

தோழர்களும், தலைவர்களும்:
நான் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் சேர்வதற்கு முன்பாகவே, எங்கள் பகுதியில் வசித்துவந்த தொழிலாளர்களிடம் பேசும்போது, ‘கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் உறுப்பினர் என்பது, நாம் வாழும் சமுதாயத்திற்கு வழிகாட்ட வேண்டிய கடமையை கொண்டுவருகிறது. எனவே, தோழர்கள் என்பவர்கள் ‘புரட்சியின் தலைவர்கள்’. கட்சியில் நாம் பார்க்கும் ‘தலைவர்கள்’ என்போர் உண்மையான பொருளில் ‘பொறுப்பிற்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட’ தோழர்களே’ – என்பார்கள். எனக்கு அதற்கான பொருளும் கூட அப்போதைக்கு முழுமையாக புரிந்துவிட்டதாகச் சொல்ல முடியாது.

பின்னர் தோழர் இ.எம்.சங்கரன் நம்பூதிரிபாட் (இ.எம்.எஸ்) எழுதிய ‘சோசலிசத்திற்கான இந்தியப் பாதை’ என்ற ஒரு புத்தகம் கிடைத்தது. அதில் அவர் பொதுவான பத்திரிக்கைகள் எழுதும் ‘கிசுகிசுக்களுக்கு’ பதில் சொல்கிற விதமாக – கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம் இயங்கும் முறையை விளக்கியிருந்தார்.

“கட்சி மேலிடத்தலைவர்கள் கீழ் மட்டத் தலைவர்களை நியமிப்பது என்கிற வழக்கம் இந்தக் கட்சியில் கிடையாது. கீழ்மட்டக் கிளையிலிருந்து சகல மட்டங்களிலும் மாநாடுகள் நடக்கின்றன. கிளை மாநாடுகளில் கட்சி உறுப்பினர்கள் அனைவரும் கலந்து கொள்கிறார்கள். கடந்த மாநாட்டிலிருந்து நடப்பு மாநாடு வரையிலான செயல்பாடுகள் குறித்து விமர்சன – சுயவிமர்சன அடிப்படையில் விவாதிக்கிறார்கள். கிளைக்கான புதிய குழுவையும், அடுத்த உயர்நிலை மாநாட்டிற்கான பிரதிநிதிகளையும் தேர்ந்தெடுப்பதோடு கிளை மாநாடு முடிகிறது.”

எனவே, கம்யூனிஸ்ட் கட்சி என்றால், அமைப்பாக இயங்கக் கூடிய தோழர்களின் தொகுப்புதான். அவர்கள் தன்னை மட்டும் மையப்படுத்தி செயல்படுவதில்லை. ஒரு குறிப்பிட்ட விசயத்தை விவாதிக்கிறார்கள், பின் முடிவுகளை மேற்கொண்டு அவைகளை செயல்படுத்துகிறார்கள், பிறகு அந்த செயல்பாடுகளைக் குறித்து பரிசீலனை செய்கிறார்கள். வெற்றியோ, தோல்வியோ எல்லாவற்றில் இருந்தும் கற்றுக்கொண்டு அடுத்த பணிகளுக்குச் செல்கிறார்கள்.  தலைவர்களே இல்லை என்பதல்ல கம்யூனிஸ்ட் அமைப்பின் மையச் சரடு. மாறாக, கூட்டுச் செயல்பாடு – சரியாகச் சொன்னால் ‘கூட்டுத் தலைமை’.

நபர்களும், கொள்கைத் திசையும் :
இப்போது கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பல மட்டங்களில் கிளை மாநாடுகள் முடிந்து, பகுதிக்குழு அல்லது ஒன்றிய/நகரக் குழு மாநாடுகள் நடந்துவருகின்றன. சில மாவட்டங்களில், மாவட்டக் குழு மாநாடுகள் முடிந்துவிட்டன. இன்னும் சில மாதங்களில் கட்சியின் மாநில மாநாடும், அகில இந்திய மாநாடும் நடக்கவிருக்கிறது.

கூட்டுத் தலைமை என்று சொல்லும்போது, யார் தலைமையேற்கிறார் என்பது மட்டுமல்லாமல், எந்த திசையில் பயணிப்பது என்ற கேள்வியும் வந்து சேர்கிறது. அகில இந்திய மாநாடு (கட்சி காங்கிரஸ்) – திசை வழி நோக்கிய பயணத்தை முடிவு செய்கிறது. அப்படியானால், எங்கோ அமர்ந்துகொண்டு முடிவு செய்யப்படுகிற போக்கிற்கு ஒட்டுமொத்த கட்சியின் கட்டுப்படுமா? அதில் எங்கே ஜனநாயகம்? என்று பொதுமக்கள் தரப்பில் இருந்து யாரும் கேள்வி எழுப்பக் கூடும்.

அதற்கும் தோழர் இ.எம்.எஸ் பதில் சொல்லியிருக்கிறார்,
கட்சி காங்கிரசில் விவாதிக்கப்படவுள்ள அரசியல் நகல் தீர்மானம், மத்தியக் குழு கூட்டத்தில் விவாதிக்கப்பட்டு அங்கீகரிக்கப்படும். பிறகு அந்த தீர்மானம் பொதுமக்களுக்கும், அனைத்து கட்சி உறுப்பினர்களுக்கும் அவரவருக்கு புரிகிற மொழியில் வெளியிடப்படும்.

“கட்சிக் குழுக்கள் இந்த ஆவணத்தின் மீது விவாதம் நடத்த இரண்டு மாத அவகாசம் உள்ளது. கட்சிக் குழுக்கள் தீர்மானத்தில் அவசியம் செய்யப்பட்டாக வேண்டும் எனக் கருதுகிற திருத்தங்களை மத்திய குழுவுக்கு அனுப்ப முடியும். (13 வதுஅகில இந்திய மாநாட்டின் போது இத்தகைய 5000 திருத்தங்கள் மத்திய குழுவுக்கு அனுப்பப்பட்டிருந்தன.) இவ்வாறுபெறப்பட்ட அனைத்துத் திருத்தங்களையும் மத்திய குழு பரிசீலித்து, அவற்றில் எவையெவை ஏற்கத்தக்கவை, மற்றவை ஏன் ஏற்கத்தக்கவை அல்ல என்பது குறித்து ஒரு அறிக்கையை தயாரிக்கும். அந்த அறிக்கையுடன் சேர்த்து அரசியல் தீர்மானம் அகில இந்திய மாநாட்டில் சமர்ப்பிக்கப்படும். மாநாட்டில் கலந்துகொள்ளும் பிரதிநிதிகள், அந்தக் கட்டத்திலும் கூட. அரசியல் தீர்மானத்துக்கான திருத்தங்களைக் கொண்டு வர முடியும். தீர்மானமும், திருத்தங்களும் முழுவிவாதத்துக்குப் பின்னர் ஓட்டெடுப்புக்கும் விடப்படும்.”

முடிவற்ற விவாதங்களா?
இதுபோன்ற ஆவணங்களை படித்து, அதன் மீதான கருத்துக்களை அனுப்பும் முயற்சியை மேற்கொண்டிருக்கிறேன். அப்போதெல்லாம் நாம் அனுப்புகிற திருத்தத்தை உண்மையாகவே அவர்கள் வாசிப்பார்களா? அல்லது எல்லாம் கண்கட்டு வித்தையா? என்கிற கேள்வி மனதில் எழுந்திருக்கிறது. ஆனால், கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் ஊழியராகி, நடைமுறைகளை நெருக்கமாக பார்க்கிற வாய்ப்பு கிடைத்த பிறகு – உட்கட்சி ஜனநாயகத்திற்காக நமது உழைப்பில் இத்தனை பெரும் பகுதியை செலவு செய்கிறோமா? என்ற பெருமித உணர்வும், கம்யூனிஸ்ட் கட்சிமீதான பற்றும் அதிகரித்தது.

இத்துடன் தோழர் இ.எம்.எஸ் எழுதியிருக்கும் மற்றொரு அம்சம் இங்கே கவனிக்க வேண்டியது என்றே நினைக்கிறேன். உலக அளவில் சோசலிச நாடுகள் பின்னடைவை சந்தித்தபோது, அதுபற்றிய மதிப்பீட்டையும், இந்தியாவில் சோசலிசத்திற்கான பயணம் எப்படி அமைய வேண்டும் என்பதையும் கூட கட்சி தனது அனைத்து அணிகளுக்கும் வரைவு அறிக்கையாக வெளியிட்டு பின் அதனை விவாதித்து இறுதி செய்தது. எனவே, மார்க்சிஸ்ட் கட்சி நடத்தும் மாநாடுகள் மேல் பூச்சு முலாம்கள் அல்ல, தலைவர்களை தேர்ந்தெடுக்கும் தேர்தல் வகைப்பட்ட நடவடிக்கைகள் மட்டுமல்ல, மாறாக அது மெய்யான ‘கூட்டுத் தலைமை’. ஜனநாயகத்தை மேம்படுத்துவதற்கான தொடர் கல்வி. எனவே கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்குள் நடப்பது முடிவற்ற விவாதங்கள் அல்ல. கூட்டுச் செயல்பாடுகளை நோக்கிய விவாதங்கள். ஜனநாயக மத்தியத்துவம் என்ற கோட்பாட்டின் இரண்டு பிரிக்கமுடியாத பகுதிகளின் வெளிப்பாடுகள். இந்தக் கோட்பாடே கட்சியின் எல்லா நடவடிக்கைகளுக்கு அடிப்படையாகும்.

ஒவ்வொரு கட்சி உறுப்பினரும் கிளையில் எடுக்கப்படும் முடிவுகளுக்கு கட்டுப்பட வேண்டும். கிளை, பகுதிக்குழு, மாவட்டக் குழு போன்று ஒவ்வொரு அமைப்பும் தனக்கு அடுத்த மேல் நிலையில் உள்ள குழு எடுக்கிற முடிவுகளுக்கு கட்டுப்பட வேண்டும். இந்த எல்லா குழுக்களிலும் பெரும்பான்மையோர் எடுக்கும் முடிவுகளுக்கு, சிறுபான்மை கருத்துக் கொண்டவர்கள் கட்டுப்பட வேண்டும். மாநாட்டுக் காலம், கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் உட்கட்சி ஜனநாயகத்தின் கொண்டாட்டமாக அமைந்த காலம். எனவே தோழர் இ.எம்.எஸ் தரும் வெளிச்சத்தில், மாநாடுகளின் ஊடாக ஒரு கற்றலை மேற்கொள்ள முயற்சிக்கிறேன்.

தொடரும் …

2