கவிதை: பேரிடர் – பாங்கைத் தமிழன்
உன் பிரிவுதான் என்னை முதலில் குத்திய முள்! உன் பிரிவுதான் நான் உணர்ந்த பெருங்கசப்பு! உன் பிரிவுதான் என்னைச் சுட்ட முதல் நெருப்பு! உன் பிரிவுதான் என்னை…
Read Moreஉன் பிரிவுதான் என்னை முதலில் குத்திய முள்! உன் பிரிவுதான் நான் உணர்ந்த பெருங்கசப்பு! உன் பிரிவுதான் என்னைச் சுட்ட முதல் நெருப்பு! உன் பிரிவுதான் என்னை…
Read Moreஎரித்தாயா புதைத்தாயா என்ன செய்து என்னைத் தொலைத்தாய்? எரிக்கும்போது தீயின் நாக்குகளில் பட்டுத்தெறித்த முத்தங்களை என்ன செய்தாய்? புதைத்த மண்ணில் பூத்த பூக்களை விட்டுவிடு. அந்த வாசனையில்…
Read Moreதீக்குள் விரலை வைத்தால் நந்தலாலா உன்னைத் தீண்டுமின்பம் தோன்றுதடா நந்தலாலா! என அன்றே உயிலெழுதி வைத்துச் சென்ற மிடுக்கு மீசைக்காரன் என் பாட்டன் பாரதியே! நான் உன்னிடம்…
Read Moreகடவுளர் தெய்விக மானவரல்ல என்பதை அறிய சிரிப்பெழுந்தது, கடவுளரிடம் சிரிப்பை வரவழைத்தது மனிதரே மனிதரிடம் சிரிப்பை மூட்டியது மிருகங்கள் என்பது போல… சிரிப்பில் விலங்கு, மனிதன், கடவுள்…
Read Moreபின் தூங்கி முன்னெழுகிற இருட்காலங்களின் அகாலத்தில் கிரகண மூச்செறிதலின் நீளும் புகைக் கம்பியில் ஆவிகளைத் தோய்த்து பட்சணங்கள் தருகிறேன். சிறகுலர்த்தும் குழலிலிருந்து திராவகச் சில்லுகளாய்ப் பறந்து மாய்கிறதைப்…
Read More