1
No Comments
No Comments
No Comments
விடியலை
கூவி எழுப்பியது சேவல்
கடிகாரமாய்
நேரம் காட்டியது சூரியன்
விரல் கொண்டு
மணலைக் கிளறி
எழுதிப் படித்தார்கள்
ஓலைச்சுவடிகளில்
வரலாற்றை
கண்டு கொண்டார்கள்
வியர்வைகளை
காசாக்கும்
வித்தைகளைக் கற்றார்கள்
ஏர்முனைகளால்
தேசத்தை
நிமிரச் செய்தார்கள்
கொண்டாடும் விழாக்களால்
ஒற்றுமையை
வளர்த்தார்கள்
பொங்கி வழியும்
பானைகளால்
மனம் நிறைந்தார்கள்
வரம்பின்றி
பெற்ற பிள்ளைகளை
இறைவனின் கொடைகளாகக்
கொண்டாடினார்கள்
குடிசை வீட்டிலும்
குறட்டையொலியொடு
தூங்கினார்கள்
கதைச் சொல்ல
நரைத்த தலையோடு பாட்டி
குழப்பத்திலிருந்து விடுபட
உதாரணங்களோடு தாத்தா
தோளில் சுமந்து செல்ல
தடந்தோள்களோடு
தாய்மாமன்
சுகமாக தலைகோத
அத்தையிடம்
அன்பான விரல்கள்
கட்டிப் பிடித்து முத்தம் தர
கருணை நிரம்பிய சித்தி
கைப்பிடித்து அழைத்துச் செல்ல
புன்னகையுடன் சித்தப்பா
காலங்காலமாக முற்றத்தில்
நினைவுகளைச் சுமக்கும்
கயிற்றுக் கட்டில்
கொல்லைப்புற தோட்டத்தில்
பட்டாம்பூச்சிகள் கொஞ்சி விளையாடும்
பசுமையான தோட்டம்
தொழுவத்தில்
கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்
” ம்மா ” எனும் சப்தங்கள்
” ம்மே” எனும் சப்தங்கள்
வாசலில் விட்டு விட்டு ஒலிக்கும்
” லொள்…லொள்…” சப்தங்கள்
” மியாவ்… மியாவ்…” சப்தங்கள்
வெள்ளை மனங்களோடு
கலகலப்பாக இருந்தது
கூட்டுக் குடும்பமாய்
அந்தக் காலம்…
ஆரவாரங்கள் குறைந்து
அமைதியாக இருக்கிறது
இன்றைய டிஜிட்டல் உலகம்
ஆளுக்கொரு அலைபேசியோடு…
No Comments
“ஆகாயத்தின் அடிவாரத்தில் ஊஞ்சல் கட்டி
அனைவரையும் ஆனந்தமாக ஆடவிடுவோம்
அலைகளின் மேலே
நடை பழகும் வித்தையை
கண்டிப்பாகக் கற்றுத் தருவோம்
காற்றிலும் பறந்து மகிழ
வினோதமான சிறகுகளை
விலை குறைவாக வழங்குவோம்
பசி போக்கும் மாத்திரைகளை
இலவசமாக
வீடுகளிலேயே விநியோகிப்போம்
நகரும் வீடுகளை உருவாக்கி
எங்கேயும் வசிக்கும் உரிமையை
சட்ட வடிவமாக்குவோம்
ஒளியினைச் சேகரித்து
இருளில்லாப் பாதைகளில்
பயமின்றி உலவச் செய்வோம்
கார் மேகங்களைக் கட்டிப்போட்டு
ஒளிந்திருக்கும் மழைத்துளிகளை
அவிழ்த்து விடுவோம்”
இப்படித்தான்
முன்பும் சொன்னார்கள்
இப்போதும் சொல்கிறார்கள்
எப்போதும் சொல்வார்கள்
அவர்களுக்கு துல்லியமாகத் தெரியும்
எத்தனைமுறை ஏமாந்து போனாலும்
கரவொலிகளோடு
நாம்
காத்திருக்கும் இரகசியம்
நமது இரகசியமே
அவர்களின் முதலீடு
அவர்களின் முதலீடு
என்பது
நமது மறதி…
1
கடந்து போகிறவர்கள்
எல்லோரும்
இருளின் நிறத்தில்
நிழலாய் தென்படுகிறார்கள்
கருப்பில் தோய்ந்த முகங்களை
பார்க்கும் போதெல்லாம்
இரகசியமாக
எனக்குள் நானே
நகைத்துக் கொள்கிறேன்
என்னிடமிருந்த நகைப்புகள்
வலுவிழந்த பிறகுதான் புரிகிறது
இதுவரையிலும்
அடர்ந்த இருளுக்குள் நின்று
அன்னியரை பார்த்துக் கொண்டிருந்ததே
நான் தான் என்பது…
எனக்குள் நானே
வெட்கப் பட்டுக் கொள்கிறேன்
என்னுள் படர்ந்திருக்கும் இருள்
யாருக்கும் தெரியாதெனும்
நம்பிக்கையில்…
” தெரிந்தால் யாரும் நகைத்து விடுவார்களோ எனும்
மெல்லிய பதட்டத்தில்…”
2. “வெற்று வார்த்தைகள்”
ஐ. தர்மசிங்
No Comments
No Comments