Kala puvanin Kavithaigal

நிழலும் நிஜமும்
நிழலின் ஒளியிலே நான் நடக்கிறேன்
உயிர் உறையும் பனியின் காற்றில் மனிதநெடியின் வாசம்
குண்டுகள் குவலயத்தை தீக்கிரையாக்கிய நெடி
மனிதம் உருவழிந்து போயிற்று

புள்ளினங்கள் மடிந்து போயின
குழந்தையின் அலறலும்
ஆந்தையின் அலறலும் நடுநிசியைக் கிழித்தன
மனிதனின் இருப்பின் நிலை கேள்வியானதோ
கேவலத்தின் உச்சம் ஆக மனிதன் ஆனானோ?
அவலங்களின் மொத்த வடிவமே அகிலந்தானோ?

தீச் செயல்கள் படையெடுக்க தீய்ந்தது மானிடந்தானோ ?
அரசும் மக்களும் எதிர் எதிர் பாதைகளில் பயணித்தல் கொடுமையன்றோ?
சிவப்புக் குருதிநதிகள் தெருக்களில் ஓடுகின்றன
உவப்பு வாழ்க்கை எங்கோ ஓடிவிட்டது
மேகங்கள் பொழியும் மழை கண்ணீராய் மாறிவிட்டது

இந்நிலை எந்நாளும் என்றால்
உயிர்கள் இல்லா உலகே
நிதர்சனமாகும்
தீப்பந்தங்களின் கொடூரத்தால் குழந்தைகள் மடிந்து போகும்
துப்பாக்கி ஓசைகள் நாட்டின் இசையாகும் அவலம் அரங்கேறும்
அய்யகோ அய்யகோ மானுடம் இங்கே அழிந்தம்மா

*************************************************
மேகத் திரைக்கு பின்னால் இரு சந்திரன்கள்
ஒன்று சிவன் தலையில்
இன்னொன்று வானத்தில

கைலாயத்தின் பொற்கிரணங்கள்
வெண்பனி மலையில் பணியை சாரல் நதியாக்குகின்றன
மேகலையின் இடை நெகிழ்ச்சியில்
அன்பு ஊற்றெடுக்கிறது

எங்கிருந்தோ வரும் சூலாயுதம்
கைலாயத்தின் பள்ளத்தாக்கை
ஊடுருவிச் செல்கிறது
சிவப்புக் குருதி பொங்கி வழிகிறது

நந்தவனத்தின் பூ வாசனை
உலகத்தை வாசமாக்குகிறது
நீல நிற ஆகாயம் விண்மீன்களை பார்த்து
கண்சிமிட்ட சொல்ல

அவை தப்பாது
அப்பணி தனை
செய்கின்றன
அகிலத்தில் ஆனந்த லீலா விநோதங்கள்
அதிசயப் பூக்களாய் பூக்கின்றன