Ki. Rajanarayanan

கரும்பசை தீட்டிய பின்னிரவில் வானம் சில்வண்டுகளின் துக்கமயமான இசையை வாரி இறைத்தபடி தயங்கித் தயங்கி இருளைப் போர்த்திக் கொள்ளத் துவங்கியிருந்தது. மின்னி மின்னி மறைகின்ற நட்சத்திரங்களுக்குள் ஊடுபாவிக் கொண்டு மின்மினிப் பூச்சிகள் தங்களது இருப்பை ஓவியமாய் கவிகின்ற இரவில் வரைந்து கொண்டிருந்தன. ஒளிரும் சன்னமான அந்த அகால இரவில் இரண்டு பூனைக் கண்களின் ஒளியை சாலையெங்கும் உமிழ்ந்தபடி வாகனம் அங்கே விரைந்து கொண்டிருந்தது.

இரவு பதினொரு மணியொத்த இருளடைந்த பொழுதில் அந்தப் பாதையில் மனித நடமாட்டம் எப்போதும் இருப்பதில்லை. ஆங்காங்கே ஒளிரும் கண்ணளவு மினுமினுப்பும், மெல்ல அமுங்கி எழுகிற வெளிச்சமும், பிரசவித்துக் கொண்டிருக்கிற ஓநாயின் தேம்பி அழுகிற சத்தமும், காற்றசைப்புக்கும் மீறி கிளைகளுக்குள் அசைந்து ஒதுங்கி நோட்டமிடுகிற பெயர் தெரியா விலங்கோ, பறவையோ அந்த பாதையின் இருபக்க வனப்பின் அச்சத்தை மிகுதிபடுத்திக் காட்டும். கரும்புகையைத் தும்மியபடி ஊருகிற வண்டியின் முகப்புக் கண்ணாடியிலிருந்து அசட்டு மனிதனின் விரலிடையே புகைந்து கொண்டிருக்கிற சிகரெட் துண்டுகள் இன்னும் ஆழமாய் சிவந்து தணிந்து கொண்டிருந்தன.

சில கிலோமீட்டர்கள் வரையிலும் மணல் மேடாக, குண்டும் குழியுமாக, தனல் மேடையாக படர்ந்திருக்கும் அந்த மயான பூமியைத் தாண்டுகிற வரையிலும் வாகனத்தின் புகையும் ஓட்டுனரின் புகைப்பும் பீதியில் அதிகரித்த வண்ணமாகவே இருக்கும். மயான பூமியில் எரிந்து அடங்குகிற பிணக்குவியல்களிலிருந்து எழும் புகை அடர்த்தியாக மேலெழும்பி தோகை விரித்து மனித ஜீவன் காற்றில் கரைந்து கொள்வதைப் போல உயர்ந்து படரும். சட்.. சட்.. என தசைகள் வெடித்து பிண்டங்கள் எழுப்புகிற ஒலி இப்பிறப்பின் கடைசிப் பேச்சை பேசி முடித்துவிடுகிற ஆவேசத்துடன் வெடித்துக் கிளம்பும். அவ்வழியில் போவோர் வருவோர் இதையெல்லாம் கண்டும் காணாதவாறு வாகனக் கண்ணாடிகளை ஏற்றி அதன் மறைப்புக்குள்ளாக ஒளிந்து கொள்வர். வாகன முகப்பில் நெளிந்த கோடாய் நீளுகிற ஊதுபத்தியின் மணம் காற்றில் கரைந்து பிணத்தின் வாசனையை அங்கே துரத்திக் கொண்டிருக்கும்.

பக்தி பாடல்களைத் தாண்டியும் அடர்ந்து எழுகிற மயான பூமியின் ஒநாய்களின் அலறல் மனதை அசைத்துப் பார்ப்பவையாக இருக்கும். எரிகின்ற சதை பிண்டங்களைத் தனலினூடே பிடித்திழுத்து தின்று சுவைத்திட நாக்கொழுக சுற்றியலையும் காட்சிகளை கண்டவருக்கு காய்ச்சல் வந்து பலநாட்கள் கிடப்பதுண்டு. இம்மயான பாதையில் பிணம் எரிகின்ற சமயம் கடக்கிற ஏதாவதொரு பொருளுக்கு உயிர் வந்து பேச ஆரம்பித்துவிடும் என்கிற பேச்சே இப்பகுதியில் அதிகம். அப்படி மரம், பட்சி, வாகனங்கள் கூட உயிர் வந்துப் பேசுகிற அணத்தல் அரவம் கேட்டும், அழுகையொழு கேட்டும் பயத்தில் உறைந்து போய் இறந்தவர்களும் உண்டு. பகலோ, இரவோ இவ்வழியில் பயணிக்காமல் கண்டிப்போடு தவிர்ப்பவர்களும் இருக்கிறார்கள். ஆனாலும் ஓட்டுநர் மணிக்கு இந்த நடுநிசியில் வேறு வழியே இல்லை. இன்று இரவோடு இரவாக அத்தனை பரிசோதனைக் குப்பிகளையும் அதிகாலைக்குள் சென்னைக்கு எடுத்துச் சென்று சேர்த்தாக வேண்டும்.
வாகனத்தில் விரைகின்ற புகை, ஊதுபத்தி, சிகரெட் கூடவே அப்போது தூரத்தில் பிணமும் எரிந்து புகைந்து கொண்டிருந்தது. தூரத்திலிருந்தே மேலெழும்பிக் கொண்டிருந்த புகை, கவனித்துவிட்ட வாகன திசையை நோக்கி மெல்ல சாய்ந்து நிதானித்து பின் சட்டென்று கீழே அடங்கி சரிந்து கீழ்மட்டத்தில் கலைய ஆரம்பித்தது. அது மெல்ல மெல்ல தரையை ஒட்டியபடியே தவழ்ந்து அதன் கால்கள் தரையில் படாதவாறு நேராக வண்டியை நோக்கி மிதந்தபடி வந்து கொண்டிருந்தது. திடீரென புதர் செடிகளுக்குள் பம்மியபடி உறைந்து ஒளிந்து கொள்வதும், தரைக்கு மேலாக புல்லின்மீது பனித்துளிபோல படிந்து போவதும், சில சமயம் வேகமாக உருவெடுத்து வேட்டை நாயைப்போல பாய்ந்து துரத்தி வருவதைப் போலவும், வண்டியை அசாத்திய வேகத்தில் அது நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது.

குறுகிய சாலை வாக்கில் சுருக்கென்று உள்நுழைந்த முயல்குட்டியைப் பார்த்து நிதானிக்கும் முன்பே மணியின் கைகள் நடுக்கமுற்று தடுமாற ஆரம்பித்தன. சாலையைக் கடந்து புதருக்குள் மனித ஜாடையில் குத்த வைத்தாற் உட்கார்ந்திருக்கிற முயலின் சிவந்த கண்களைக் காணுகிற தைரியமின்றி சற்று நிதானித்து கண்களை இறுக மூடி பிரார்த்தியபடி சாலையில் மீண்டும் வாகனத்தை அவன் முடுக்கிக் கொண்டிருந்தான். வாகனம் துணுக்குற்ற நொடிப் பொழுதில் வண்டி இடுக்கினுள் மயானப் புகை கசிந்து இருளுக்குள் புதைந்து கொண்டது. சற்று நேரத்தில் இரும்புக் கதவுகளால் தாழிடப்பட்ட பின்பகுதிக்குள் இலேசான பூனைகள் பிராண்டும் சலசலப்பு எழுந்து அடங்கியது. சாலைகள் பெயர்ந்து கற்களோடு மோதி எழும்பி பள்ளத்தில் விழுந்து பயணிக்கிற வாகனத் தடுமாற்றத்தில் ஓட்டுநர் மணியால் இவையெதையும் அனுமானிக்க முடியவில்லை.

கரிய இருள் சூழ்ந்த அறையினுள் அடுக்கப்பட்டிருந்த கண்ணாடி குப்பிகளுக்குள் புகை ஊடறுத்துச் சென்று மறைந்தது. அத்தனை புகையையும் உள்ளிழுத்துக் கொள்வதைப் போல நொடிக்குள் எல்லா பரிசோதனைக் குச்சிகளின் நீள்வாக்கிலும் அவை ஊடுறுவி ஒருமுறை பளிச்சென்று மின்னிட்டு ஒளிர்ந்து மறைந்தது. அவைகளுக்குப் பட்டென்று முழுமூச்சாய் உயிர் வெடித்து வந்துவிட்டது. சற்று நிமிடத்தில் அவை காற்றை விழுங்குகிற ஆழப் பெருமூச்சை விட்டபடி ஒவ்வொரு குச்சிகளுமே முதல் முறையாக கண்களை அகல அகல விழித்தபடி சிமிட்டிப் பார்த்தன. இருளின் அடர்த்திக்குள் என்ன நடப்பதென்று அறியாதவாறு எச்சிலை தொண்டைக் குழிக்குள் விழுங்கும் சத்தம் எழுமளவிற்கு சிறிது நேரம் மூச்சிரைத்தபடி சுற்றுமுற்றும் அவையெல்லாம் வியந்து வியந்து பார்த்துக் கொண்டன.

ஒவ்வொன்றும் அதனதன் கண்களை உருட்டி உருட்டி தலையை அண்ணாந்து பார்த்துக் கொண்டன. பஞ்சுபஞ்சாக வெடித்த பருத்திக்காய்களைப் போலிருந்த அவற்றின் தலைகளை ஒவ்வொன்றும் விசித்திரமாக தொட்டுப் பார்த்தன. ஒடிசலான தன் உடலை முன்னும் பின்னும், இப்படியும் அப்படியுமாக அசைத்துப் பார்த்துக் கொண்டன. உடனே குச்சிகளுக்குத் தன்னைப் பார்த்தே சிரிப்பு வந்தது. அடைக்கப்பட்ட குப்பிகளுக்குள் இருந்து கொண்டே ஒவ்வொன்றும் மற்றொன்றைப் பார்த்து விழுந்து விழுந்து சிரித்துக் கொண்டன. மீண்டும் அவை சட்டென்று மௌனமாகி எதையோ யோசித்தபடியே தங்களைப் பற்றிய தீவிரமான சிந்தனைக்குள் உடனே மூழ்கிவிட்டன. அதற்குள் ஒரு காத்திரமான நெடியொன்று அங்கே பரவிக் கொண்டிருக்க ஒவ்வோர் தலைமயிர் இடுக்கினுள்ளும் சளியின் துளி ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது.

“அய்யே, சீ.. சளி தலையில ஒட்டிருக்கு!”

ஒவ்வொன்றும் மாறி மாறி கண்ணாடிக் குப்பியில் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு தங்கள் கைகளால் தலைகளைத் தடவித் தடவிப் பார்த்துக் கொண்டன.

கைவிரல்களோ சளியில் மாட்டிக் கொண்டு பிசுபிசுத்தன. அதன் அருவருப்பில் கண்ணாடிக் குப்பியில் தன் பஞ்சுத்தலையை இடுக்கிக் கொண்டு மேலும் கீழுமாக தேய்த்துக் கொண்டன. ஒட்டுமொத்தமாக ஆயிரக்கணக்கான பரிசோதனைக் குச்சிகளும் ஒன்றுகூடி கண்ணாடிக் குப்பியில் மோதி மோதி கரகரவென்ற எழுப்பிய சத்தம் அங்கேயொரு பட்டறையின் சத்தம் போல உரக்கக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. வாகனத்தின் இருக்கைகள் பள்ளம் மேட்டிற்குத் தக்கவாறு ஏற இறங்கும்போது எழுகிற கிரீச்.. கிரீச்.. என்கிற ஸ்பிரிங் சத்தத்தோடு இந்த கரகரவென்ற சத்தமும் இணைந்து கொண்டது.

“எதுக்கு இப்படி நம்ம தலையில சளியத் துப்பி வச்சுருக்காங்க? இப்பவே எனக்குத் தெரிஞ்சாகனும். இல்லே, எனக்குக் கெட்ட கோவம் வந்திடும்.”

“அதானே யார் இப்படி செஞ்சது? நம்ம அழகான தலைமுடியில இப்படி வேணும்னேதான் யாரோ செஞ்சிருப்பாங்க”

“வேணுமன்னேனா யாரு, மனுசங்க தான் செஞ்சிருப்பாங்க!”

“அவங்களுக்கு இதே வேலையாப் போச்சு. எதுக்காக இப்படியெல்லாம் செய்யுறாங்க, நம்ம தலையில இப்படிச் சளியை துப்புற அளவுக்கு அவங்களுக்கு என்ன பித்துப் புடிச்சுப் போயிருக்கா?”

“பித்தில்லே, அவங்களுக்கு சளி பிடிச்சுருக்கு” என்று சொல்லவும் அதைப் பார்த்து எல்லா குச்சிகளும் ‘கொள்’ளென சிரித்துக் கொண்டன.

“அவங்களுக்கு சளி பிடிச்சா அதுக்காக நம்ம தலையிலே துப்புவாங்களா? கொஞ்சம்கூட மேனஸ் இல்லே”

“அதில்லே, ஏதோ காய்ச்சல் பரவுதாமே! அதுக்கு இப்படித்தான் நம்மளை மாதிரி குச்சிகளை மூக்குக்குள்ளயும் வாயுக்குள்ளயும் விட்டு சளியை எடுக்குறாங்களாம். அதை வச்சுத்தான் என்ன காய்ச்சல்னு கண்டுபிடிப்பாங்களாம்” என்று சொல்லவும் எல்லா குச்சிகளும் தங்களையும் மறந்து மூக்கையும் வாயையும் பொத்திக் கொண்டன.

“அதெல்லாம் சரி, இப்போ நம்மள வச்சு டெஸ்ட் பண்ணி என்னவாகப் போகுதாம்”

“இந்தக் காய்ச்சலை கண்டுபிடிச்சிட்டா அதுக்கான வைத்தியத்தை சீக்கிரமா ஆரம்பிச்சுடலாமாம். இலேட்டாக ஆகத்தான் இந்த காய்ச்சலோட பவுசு கூடிப்போய் ஆளையே கொன்னுப் போட்டுறுதாம். அதுக்குத்தான் நாம எல்லாம் இப்போ போய்க்கிட்டு இருக்கோம்.” என்று புத்திசாலியான குச்சி சொல்லவும் மற்ற எல்லா குச்சிகளுமே தீவிரமான யோசனையில் ஆழ்ந்துவிட்டன.

வாகனத்தின் பின்புறம் சலசலத்துக் கொண்டிருக்கிற சமயத்தில் திடீரென்று வாகன இருக்கையின் விளக்கு பளீரென்று ஒளிர்ந்து உள்ளுக்குள் எதிரொலித்து மறைந்தது. அவை எல்லாம் பயந்து சப்தநாடிகளும் அடங்கி மிரண்டபடி கண்ணாடிக் குமிழியின் ஓரமாகப் போய் ஒடுங்கிக் கொண்டன. அந்தச் சிறு சலனத்திற்குள் தாங்கள் யாருடைய பிரதிநிதிகள், தாங்கள் எங்கிருந்து வருகிறோம் என்பன உள்ளிட்ட நினைவுகளெல்லாம் பஞ்சுத்தலைக்குள் பூப்பூவாய் வெடித்து மறைந்தன. ஒவ்வொன்றும் புதுப்பார்வையுடன் அருகிலுள்ள குச்சிகளைக் கரிசனத்தோடு பார்த்து நலம் விசாரித்துக் கொண்டன.

“அச்சச்சோ, என்ன கொடுமை பாத்தீகளா!”

ஜன்னலோரமாக இருந்த குச்சி பேச ஆரம்பித்ததும் எல்லாமே, என்ன.. ? என்ன.. ? என்கிற கதை கேட்கிற தோரணையில் பஞ்சுத் தலையை குப்பியில் முட்டு வைத்துக் கொண்டு கேட்க ஆரம்பித்தன.

“ஆமா, என்னோட தலையில இருக்கிற சளியில கிருமியே இல்லே தெரியுமா? எனக்கு நல்லாவே தெரியும். ஆனா இதை கண்டுபிடிச்சு சொல்லுறதுக்குள்ள பாவம் அவளுக்கு என்ன ஆகுமோ?”

“அவளுக்கா? ஏன், அவளுக்கு என்ன ஆச்சு?” என்று ஒரே சுருதியில் சோடையாக கேட்டன.

“ஆமா, அவளுக்கு இப்போ நெற மாசம் தெரியுமா?

“அப்படியா?” என்று கோரஸ் பாடிவிட்டு ஏதாவது விபரீதம் நடந்திருக்குமோ என்கிற பதட்டத்தில் எல்லாமே அமைதியாகின.

“அவளுக்கு பிரசவ தேதி நெருங்கிடுச்சுன்னு சரியா தூங்காமக்கூட கெடந்து ரொம்பவுமே பயப்படுறா. இப்போ காய்ச்சல் பரவுறதுனால டெஸ்ட் பாத்துட்டுதான் பிரசவம் பாப்போம்னு ஆசுபத்திரில வேற ஸ்டிரிக்டா சொல்லிட்டாங்க. பாவம், திடீருன்னு வலி வந்து புள்ளையோட தலை வெளியே வர ஆரம்பிச்சுட்டா அதுக்காக டெஸ்ட் ரிப்போர்ட் வர்ற வரைக்கும் தலையப் புடிச்சு நிப்பாட்டவா முடியும்? அவளுக்கு வலி வர்றதுக்குள்ள காய்ச்சல் ஏதுமில்லேன்னு பாத்து சொல்லிரனும் கடவுளே! இல்லைன்னா, அவளோட கதி என்னாகுமோ, ஏதாகுமோ? அதை நெனைச்சாத்தான் எனக்குக் கொலையே நடுங்குது” என்று உடல் நடுங்கியபடி சொல்லி முடித்தது.

அந்தக் குச்சியின் கவலையும் பயமும் ஒருசேர எல்லா குச்சிகளுக்கும் தொற்றிக் கொள்ள அவற்றின் உடல் சிலிர்த்து அடங்கியது. பஞ்சு முடிகள் தோகையாக நீண்டு நீண்டு மீண்டும் சுருண்டு கொண்டது. விரல்களின் நடுக்கத்தோடு அவை கைகளைக் கூப்பியபடி விரைத்து நின்றன. தலையைக் குனிந்தபடி அந்த முகம் தெரியாத கர்ப்பவதிக்காக பிரார்த்தனை செய்யத் துவங்கின. கண்ணாடிக் குடுவைக்குள் பிரார்த்திக்கிற அவற்றின் முகபாவனைகள் ஒவ்வொன்றும் பாடம் செய்வித்த புத்தனைப் போல சாந்தமும் அன்புமாக அங்கே வெளிப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.

“ஆமா, அவுங்க சொல்லுறதும் சரிதான். அந்த தாத்தாவுக்குமே இதே நெலைமைதான் தெரியுமா?”

இன்னொரு குச்சியும் பேசத் துவங்கவே மீண்டும் எல்லா குச்சிகளும் ஆர்வத்துடன் எழுந்து நின்று தலையைச் சாய்த்து வைத்து காதுகளை குப்பியோடு சேர்த்து ஒட்டிக் கொண்டன. அதென்ன நெலைம? என்று மட்டும் ஒன்று போல கேட்டு வைத்தன.

“ஆமா, அவரு தெனந்தெனம் மூட்டை தூக்கிச் சொமப்பாறு. எளவட்டப் பசங்களுக்கு சமானமா மல்லுக்கு நின்னு மூட்டைய தூக்கிப் போட்டு அதுல தான சம்பாத்தியமே! அவருக்குப் போதாத காலம் அவரு மேலே பெரிய மூட்டை விழுந்து கையொடிஞ்சுப் போச்சு.”

“அச்சச்சோ, அவருக்குப் பெருசா ஒன்னும் அடிபடலையே?”

“அதான் கையொடிஞ்சுப் போச்சே! கையிலே பணமில்லே, கவர்மெண்டுக்குப் போனா காய்ச்சல் வார்டா மாத்திடாங்கன்னு சொல்லி வெளியே அனுப்பிட்டாங்க. அப்புறம் என்ன, ஒழைச்சா தானே சாப்பாடு! ஒழைக்கிறவனுக்கு கையி தானே மூலதனம்? சரின்னு தனியாருக்குப் போனா அங்கேயும் காய்ச்சல் டெஸ்ட் எடுத்தாத்தான் ஆபரேசன்னு சொல்லி நாலு நாளா சும்மாவே படுக்க வச்சுட்டாங்க.”

“அடப்பாவமே, எலும்பு ஒடைஞ்சு போச்சுன்னா தாத்தாவுக்கு ரொம்பவும் வலிக்குமே? இன்னும் எவ்ளோ நாலைக்கு இப்படி வலியோடயே கஷ்டப்படனும். அவங்களுக்கு கொஞ்சம்கூட ஈவு இரக்கமே இல்லையா?” ஆயிரக்கணக்கான குச்சிகளும் கண்ணீர் மல்க விம்மின.

“அதான் இல்லியே! நாலு நாளாவப் போவுது. ஆபரேசனும் நடக்காம, உயர் போற வலிய பொறுக்கவும் மாட்டாம நெத்தமும் அவரு பெட்டுல உருண்டு பெறண்டு அழுகுறத சுத்தமா பாக்கவே முடியல தெரியுமா? தெண்டத்துக்கு பெட்டு வாடகையா தெனந்நெனம் ரெண்டாயிரமா கட்டிகிட்டு கெடக்காரு. இப்போ நான் போயி முடிவு என்னானு தெரிஞ்சாதான் இந்த கொடுமையில இருந்தே அவருக்கு விமோசனம் கிடைக்கும். அதுவரைக்கும் அந்த வைராக்கிய மனுசன் ஒடிஞ்ச கையோடயும் வலியோடயும் ஆபரேசனுக்கு காத்துக்கிட்டுதான் கெடக்கனும்” என்று குழறிக் குழறி பேசி முடித்தது.

எல்லா குச்சிகளுக்கும் அந்த முகம் தெரியா கிழவரை நினைத்து பாவமாய் போய்விட்டது. அடுத்தவர்களை அண்டிப் பிழைக்கிற சில மனுச சாதிகளைவிட இவர் என்ன தவறிழைத்துவிட்டதாய் இப்படியொரு தண்டனையென எல்லாவற்றிற்கும் கடவுளிடம் மேல் கோபம் கோபமாய் வந்தது. “சாமியாம் சாமி, பொல்லாத சாமி!” என்று எல்லா குச்சிகளுமே முகத்தைச் சுளித்துக் கொண்டு ஒருபக்கமாய் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டன. ஆத்திரம் தீர மட்டும் கடவுளை திட்டிக் கொண்டும் அவருக்கு எப்படியாவது நல்லவழி கிட்ட வேண்டிக் கொண்டும் அவை உள்ளுக்குள்ளேயே குமைந்து கொண்டிருந்தன.

அந்தத் திசையின் கடைக்கோடியில் குச்சி ஒன்று மூலையிலே உட்கார்ந்து கொண்டு விம்மி விம்மி அழுதபடி இருந்தது. அழுதழுது தனது தலைமுடிப் பஞ்சை எடுத்து கண்களில் ஒட்டிக் கொண்டது. உடனே எல்லா குச்சிகளுமே பரபரப்பாகி என்னாச்சு..! என்னாச்சு..! என்பதாக பதறிப் போய் ஒன்றாய் கூக்குரலிட்டன.

அழுது கொண்டே, “அவங்க அம்மா செத்துப் போயிட்டாங்க.. ஹூம்.. ம்ம்.. ஹூம்..” என்று இன்னும் அதிகமாக அழ ஆரம்பித்தது. முகம் தெரியா யாரோ ஒருவர் நாம் அழுவதைக் கவனிக்கிறாரென்றால் இன்னும் உணர்ச்சி பீறிட்டு அதிகமாகத் தானே செய்யும்! எல்லா குச்சிகளும் சத்தம் எங்கே வெளியே கேட்டுவிடுமோ என்பதாக உஷ்! உஷ்! என்று உதட்டில் விரல் வைத்து சமாதானப்படுத்தின. உடனே அந்தக் குச்சியும் நிதானித்துக் கொண்டு மெல்ல பேச ஆரம்பித்தது.

“அவரு வெளியூருல வேலை பாக்குறாரு. அவுங்க அம்மா காய்ச்சல் வந்து நேத்தே செத்துப் போச்சு, தெரியுமா? பாவம், அதனால வீட்டுக்குகூட அவங்களை கொண்டு போக விடாம பக்கத்து சுடுகாட்டுலயே வச்சுப் பொதச்சுட்டாங்க. இனி அந்த மகனால கடைசியா பெத்த அம்மா முகத்தைக்கூட பாக்க முடியாமப் போச்சு பாத்தீங்களா”

குழறிக் குழறி பேசிய அதன் பேச்சைக் கேட்டு எல்லா குச்சிகளும் பஞ்சை வாயில் திணித்துக் கொண்டு தாங்கள் அழுவது தெரியாமல் மறைத்துக் கொண்டன. மெல்ல மெல்ல அந்தப் பஞ்சும் உப்புக்கரிக்க ஆரம்பித்தது.

“முகாமுல இருக்கிற அவருக்கு காய்ச்சல் இருக்கான்னு பாக்குறதுக்குத்தான் இப்போ நானும் போயிகிட்டு இருக்கேன். பாவம், டெஸ்ட் ரிசல்ட் வந்தா மட்டும் அவரோட அம்மா மொகத்தைப் போயி திரும்பவும் பாக்கவா முடியும்? இப்போ வரைக்கும் சாப்பிடாம, சரியா தூங்காம, விடிய விடிய முகாமுல அழுதுகிட்டுக் கெடக்காரு. பாருங்க, அவருக்கு டெஸ்ட் எடுக்கும்போது அழுத கண்ணீரும் சேர்ந்து சளியோட ஒட்டிக்கிட்டு கெடக்கு” என்று சொல்லவும் ஒவ்வொன்றும் தன் தலையிலும் இப்படி கண்ணீர் ஏதும் தெரிகிறதா என்று மூக்கை மேல் நோக்கி விடைத்துக் கொண்டு உச்சி முகர்ந்து பார்த்துக் கொண்டன.

வண்டி மயான பூமியைக் கடக்கிற மின்னல் வேகத்தில் பறந்து கொண்டிருந்தன. காலை விடிவதற்குள் பரிசோதனைக் குப்பிகளை சேர்த்துவிட்டுத் திரும்பிவிட வேண்டும் என்கிற எண்ணம் மட்டுமே மணியின் மனதில் ஆழப் பதிந்திருந்தது. துருத்திய வயிறு தெரிய சாப்பிட்டு நாளாகிப் போன ஞாபகம் அவனது கண்களுக்குள் தூசியாக உறுத்திக் கொண்டிருந்தது. வயிற்றுப் பிழைப்பிற்காக உயிரைப் பணயம் வைத்து காய்ச்சல், சளி மாதிரிகளைக் கொண்டு சென்றாலும் வழியில் செக்கிங் என்று கல்லாகட்டும் அதிகாரிகளைக் கண்டு அவனுக்கு எரிச்சல் எரிச்சலாக வந்தது. சோடாபுட்டிக் கண்ணாடிவரை நீண்டிருந்த மாஸ்கிற்குள் அவனது மூச்சுக்காற்று வெளியே செல்ல முடியாமல் திக்குமுக்காடிக் கொண்டிருந்தது.

ஒவ்வொரு குச்சிகளும் தத்தம் கதைகளைச் சொல்லி அழுவதும் ஆறுதல் தேடிக் கொள்வதுமாக சளசளவென பேசிக் கொண்டே இருந்தன. அருகருகே இருக்கும் குச்சிகள் மாறிமாறி தங்களுக்குள் சமாதானம் சொல்லிக் கொண்டன. ஒரே கண்ணீரும், விசாரிப்பும், ஆறுதல் மொழியும், ஒப்பாரியுமாக கொஞ்ச நேரத்தில் அந்த இடமே மரண வீட்டின் இருப்பைப் போல மாறிக் கொண்டது.

இவ்வளவு ஆர்பாட்டங்களுக்கு நடுவிலும் ஒரு குச்சிமட்டும் மௌனமாக கண்ணாடிக் குப்பியின் வழியே வெளியே வெறித்தபடி வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. ஏன், அதற்கென்று எந்தக் கவலையோ, அதற்கான ஆறுதலோ தேவைப்படவில்லையா? என எல்லா குச்சிகளும் மலங்க மலங்க ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் தங்களுக்குள் குசுகுசுத்துக் கொண்டன.

“எதாச்சும் மனசுவிட்டு பேசிக் கிட்டா பாரம் கொறையுமே! எல்லாருமே அவங்கவங்க கதையைச் சொல்லி ஆறுதல் தேடிக்குறாங்க, பாரு. மனசுக்குள்ளயே எதையும் வச்சு பாரமாக்கிடக் கூடாது. அதைக் கரைச்சு கண்ணீரா வெளிய கொட்டிடனுமப்பா. அதான் நாங்களெல்லாம் இருக்கோம்ல. ஏதாச்சும் வாயத் தெறந்து பேசப்பா” என்று அருகிலிருந்த வயதான தோற்றமுடயை குச்சி ஒன்று கெஞ்சியபடி கேட்டுக் கொண்டது. அவ்வளவு நேரம் வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்தக் குச்சி திரும்பியதும் கண்களிலிருந்து ஒருதுளிக் கண்ணீர் வழிந்து விழுவதற்கு இமையின் நுனியில் தொடுக்கிக் கொண்டிருந்தது.

அதைப் பார்த்துவிட்டு “அட, என்னப்பா இவன் இவ்வளவு பாரத்தையும் மனசுக்குள்ளே போட்டு ஒத்தப் பொட்டு கண்ணீர்கூட வராம அடைச்சு வச்சுருக்கானே! அப்படி என்னப்பா பொல்லாத வைராக்கியமா அழுகைய அடக்கி வச்சுகிட்டு. மனுசனுக்கு மட்டும் அழத் தெரியலைனா கொழந்தையா பொறக்குறப்பவே செத்துப் போயிருப்பானப்பா! என்னான்னு சொல்லப்பா நாங்க இருக்கோம்” என்று ஒவ்வொன்றும் பதறிப் போய் மாறி மாறி ஆறுதல் சொல்லிக் கொண்டன. அப்படியும்கூட அசராமல் விழ இருந்த ஒருதுளிக் கண்ணீரையும் பஞ்சைக் கொண்டு துடைத்துவிட்டு சற்று நிமிர்ந்து பார்த்தது. அவற்றின் கண்கள் சிவந்து சிவந்து தலையிலிருக்கும் பஞ்சு பற்றிக் கொள்ளப் போகிற நெருப்பு மாதிரியாக கொதித்துக் கொண்டிருந்தது.

“அவரு..! எப்பேர்ப்பட்ட போராளி தெரியுமா? ஆனா..! இன்னும் கொஞ்ச நாளுல செத்துப் போயிடுவாரு” என்ற உயிரற்ற வார்த்தைகளோடு மெதுவாக உச்சரித்தாலும்கூட அந்த மௌனமான தருணத்தில் எல்லா குச்சிகளின் காதுகளிலும் அவை கனீரென்று விழுந்தன.

எல்லாரும் அவரவர் கவலைகளைச் சொல்லி ஆறுதல் தேடிக் கொண்டிருந்த சமயத்தில் ஒருவரின் இறப்பைப் பற்றிய செய்தி அதிர்ச்சியூட்டவே எல்லாமும் ஒரே மூச்சாக அமைதியாகிவிட்டன. தங்களுக்குள் ஏதோ இனப்புரியா ஒரு நடுக்கம் படருவதை அவை உணர ஆரம்பித்தன. ஒருவருக்கும் பேச நாவ எழவில்லை. தட்டுத்தடுமாறி வார்த்தைகள் தவறிதான் குறிப்பாக அவற்றால் பேச முடிந்தது.

“ஏ…ன், ஏன்.. அவருக்கு என்ன ஆச்சு?”

“இவ்வளவு நேரமா எல்லாரும் சேர்ந்து பொலம்பிக்கிட்டு இருந்தீங்களே, அவங்களுக்காக போராடுனவருதான் அவரு. இப்படி மாசமா இருக்குறவங்க, அடிபட்டு வந்தவங்களுக்கு சரியான சமயத்துல சிகிச்சை கிடைக்காதவங்க, கேன்சர் சிகிச்சைக்கு வெளியூருக்கு போக முடியாம வீட்டிலே முடங்கிக் கிடக்குறவங்க, அவசரத்துக்கு ஆபரேசன் தேதி கெடைக்காம அலையுறவங்கன்னு இவங்க எல்லாத்துக்குமே நேரம் காலம் பாக்காம எல்லோரோட பிரச்சனையும் தன் சொந்த பிரச்சனையா தலையில தூக்கிச் சுமந்துகிட்டு ரோட்டுக்கு வந்து போராடுன மனுசன்தான் இவரு.”

“தெனந்தெனம் சரியான சாப்பாடு எதும் இல்லாம, தூக்கம் இல்லாம, தன்னைச் சுத்தி நடக்குற கொடுமை எதையும் சகிக்சுக்கவும் முடியாம, நொடிஞ்சு போன அந்த மனுசன் இப்போ நோய் வந்து மூச்சைப் புடிச்சிக்கிட்டு படுக்கையில கெடக்காரு. தன்னை மட்டும் காப்பாத்திக்கிட்டு வீட்டுக்குள்ளே முடங்கிக் கிடந்தா பிழைச்சுக்கிடலாம்னு பாழாப்போன அந்த மனுசனுக்குத் தெரியலயே. போராட்டம் போராட்டம்னு போய் நோயோட வந்து படுத்த மனுசன் இப்போவோ அப்பவோன்னு கெடக்காரு. சமூகத்துக்காக போராடுற ஒரு மனுசன் எல்லா பிரச்சனையையும் தன்னோட வலியா மாத்திக்கிட்டா அதை எந்த வைத்தியனாலயும் சரி பண்ணிட முடியாதுன்னு அந்த மனுசனுக்குத் தெரியாமப் போச்சே?”

“வசதியாக இருக்கிறவங்களுக்கு தனியார் ஆசுபத்திரில சிகிச்சை கெடைச்சிடுது. வக்கத்துப் போன ஏழை சனங்களுக்குன்னு இங்க என்ன இருக்கு? பணக்காரனுக்குச் சாவு வந்தாக்கூட மிசினை மாட்டி போற உசுர இழுத்துக் கொண்டாந்து காப்பாத்திக் கொடுத்துடறான். இங்கே ஒன்னுமில்லாதவன் செத்துப் போனா பந்தியில சாப்பிடுறவன் முதுகுப்புப் பின்னாடி வரிசையில நிக்கிறது மாதிரி இன்னொருத்தன் படுக்கைக்காக நோய் வந்து காத்துக் கெடக்கான். இதானய்யா இங்கே நெலைம?”

“நாம செத்தா பெத்த புள்ளைங்க கண்ணுலகூட கடைசியா மொகத்த பாக்கவிடாம பொதைச்சுடுறாங்க. அதே அரசியல்வாதிங்க செத்தா அரசு மரியாதையோட அடங்கம் பண்ணிடுறாங்க. பாவப்பட்ட சனங்களுக்கு ஒன்னு, வசதி வாய்ப்புள்ளவங்களுக்கு ஒன்னுன்னு இருக்குறது தானய்யா இங்க சனநாயகம். நமக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் ஒப்பாரி வைக்குறதும், அழுது தீர்த்துட்டு அடுத்த வேலையை பாக்க கெளம்பிறதும் தானே. ஆனா அந்த மனுசன் உங்களை மாதிரி அழுதுகிட்டு, பொலம்பிக்கிட்டு சாகக் கெடக்கலை. கடைசி வரை நியாயத்துக்காக அலைஞ்சு திரிஞ்சு அதனாலயே சாகப் போறவரு. முகம் தெரியாத ஊரு சனங்களுக்காக சாவப் போரவருக்கு அப்படி சொந்தபந்தமா இருந்து முகம் தெரியா மனுசங்க கண்ணீர் வடிச்சாத்தான அந்த மனுசனோட ஆன்மா சாந்தியடையும். அதுக்காகத்தான், அவருக்காகத்தான் இன்னும் இந்தக் கண்ணீரை அடக்கி வச்சுருக்கேன். ஆனா அவரோட கதி இப்போ என்னான்னு தெரியுமா?”

எல்லா குச்சிகளுக்கும் தொண்டை அடைத்துக் கொண்டது. ஆறுதலுக்கு எச்சிலைக்கூட விழுங்க முடியவில்லை. தங்களை எதுவும் கேட்காதீர்கள் என்பதைப் போல எல்லா குச்சிகளும் தலையைக் குனிந்து கொண்டன. நிறைய குச்சிகள் வாய்விட்டு அழுதேவிட்டன. சில குச்சிகள் அழுதழுது பாவம் போல தூங்கிவிட்டன. அது சுற்றும் முற்றும் இறுகிய முகத்தோடு ஒருமுறை பார்த்துக் கொண்டது.

“அவரை இப்போ சுடுகாட்டுல பொதைக்கனும்னாகூட காய்ச்சல்ல அவரு சாகலைன்னு எழுதி சர்ட்டிபிகேட் வாங்கி வந்தாதான்யா முடியும். இன்னிக்கோ நாளைக்கோ அவரு உறுதியா செத்துப் போயிடுவாறு. ஆனா நான் போய் ரிசல்ட் வர்றதுக்குள்ள ஒருவேளை அவர் செத்துப் போயிட்டா அந்த சர்ட்டிபிகேட் இல்லாம அவரை சுடுகாட்டுல அடக்கம் பண்ணவிட மாட்டாங்க. வாழ்க்கை முழுசுமா போராடிப் போராடியே தெனம் தெனம் செத்தவரு, இப்போ செத்துப் போயும் எல்லாருக்காகவும் போராடப் போறாரு. அந்த மனுசனோட நெலைமையப் பாத்தீங்களா?” என்று சொல்லி முடித்ததுமே அடக்க முடியாமல் எல்லா குச்சிகளுமே ‘ஓ’ வென்று கதறியழுக ஆரம்பித்தன. மயான சங்கைப் போல அழறித் துடித்தபடி அதன் சத்தம் எல்லோரையும் நடுநடுங்க வைத்தது.

கண்ணீர்.. கண்ணீர்.. அங்கிருந்த ஒருவராலும் பேச முடிந்த ஒரே மொழியாக அழுதுத் தீர்த்தபடியிருந்தன. அவை அழுதழுது அதனது கண்ணாடிக் குப்பிகள் நிறைந்து கொண்டிருந்தன. கண்ணாடிக்குள் நிறைந்த அந்த சூடான கண்ணீரும் புகையாகி முழுவதுமே காற்றில் கரைந்து கொண்டிருந்தன. அந்த புகைக்குள் அழுதழுதே தன் ஆத்மாவின் கடைசி ஆசைகளை தீர்த்துக் கொண்ட ஆவிகள் தன்னையே கரைத்துக் கொண்டு அவ்வாறே முக்தியடைந்து மேலே சென்று கொண்டிருந்தன.

ஒவ்வொரு குப்பியிலும் அழுது மயக்கம் போட்ட குச்சிகளெல்லாம் தனக்குள்ளான ஆவியினை இழந்து பொத் பொத்தென்று குப்பிக்குள் சரிந்து விழத் துவங்கின. சற்று நேரத்தில் அங்கியிருந்த ஆயிரக்கணக்கான குப்பிகளிலிருந்த கண்ணீரெல்லாம் கரைந்து ஆவியாக அவற்றினது ஜீவன் காற்றிலே கரைந்துவிட்டிருந்தன. குச்சிகளெல்லாம் மயங்கி மயங்கி விழுந்து எப்போதும் போல குப்பியினுள் சரிந்தபடி கிடந்தன. அப்போது எதிரே தூரத்தில் சிவப்பு வெளிச்சத்தில் டீ கடையொன்றின் விளம்பரப் பலகை தெரியவே பசிக்காக வண்டி ஓரமாக ஒதுங்கி நின்றது.

வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு பரிசோதனைக் குப்பிகள் ஏதும் மோசமான சாலையின் குதிப்பினால் உடைந்து போயிருக்குமோ என்கிற பதபதப்பில் பின்னால் ஓடி வந்து பெட்டிகளை ஓட்டுநர் மணி திறந்து பார்த்தான். அடுக்கப்பட்ட பெட்டிகளில் சில குப்பிகள் மட்டும் ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக சரிந்து கிடக்கவே அவற்றையெல்லாம் சரிசெய்துவிட்டு டீ குடிப்பதற்காக கடையை நோக்கி அவன் வேகவேகமாக நடையைப் போட்டான். அங்கே கண்ணாடிக் குமிழிக்குள் எல்லா குச்சிகளின் மீதிலிருந்தும் ஒரு பௌத்த முகம் மௌனமாக மெல்ல மறைந்து கொண்டிருந்தது.

மேற்கண்ட கதையானது தமுஎகச சிவகாசி கிளை சார்பில் நடத்தப்பட்ட கி.ரா நினைவு சிறுகதைப் போட்டியில் சிறப்பு பரிசு பெற்ற கதையாகும்.