Paris

பிரெஞ்சு சினிமா -3 புதிய அலை

செய்ன்! [SEIN]. பாரிஸ் நகரில் ஓடும் புகழ்பெற்ற அழகிய ஆறு, இதன் அழகிலும் இது இருப்பதின் பெருமையிலும் எழுதப்பட்ட பிரெஞ்சு கவிதைகளும் நிறைய உண்டு. மோலியரின் நாடகங்கள் சிலவற்றில் இடம் பெற்ற வசனங்களிலும் செய்ன் புகழாரம் சூட்டப்பட்ட நதியாகும்.. எனவே இவ்வாற்றின் இடது – வலது கரைகளும் பெருமைக்குரியவை. செய்ன் நதியின் இடது – வலது புறக் கரைப்பகுதிகளிலிருந்து படைக்கப்பட்ட நாடகங்கள், பிற எழுத்து வடிவங்கள், ஓவிய – சிற்ப காரியங்கள், திரைப்படங்கள் என்பவை மிகவும் உன்னிப்பாகவும் எச்சரிக்கை மிக்க மரியாதையோடும் கவனிக்கப்பட்டன. செய்ன் நதியின் வலதுபுறக் கரைப்பகுதியிலிருந்து பிரெஞ்சு புதிய அலை திரைப்பட இயக்கமும் அதன் கர்த்தாக்களான ழான் லக் கோதார், [JEN-LUC GODARD], ராபர்ட் ப்ரெஸ்ஸோன் [ROBERT BRESSON], ஃப்ரான்ஸ்வா த்ரூஃபா [FRANCOIS TRUFFAUT] ஆகியோர் புறப்பட்டனர். அதே சமயம், செய்ன் நதிக்கு இடது புறத்து கரைப்பகுதியிலிருந்து (பெண் இயக்குனர்) ஆக்னஸ் வார்தா [AGNES VARDA], கிறிஸ் மார்கர் [CHRIS MARKER] ஆகியோர் புகழ்பெற்ற புதிய அலைக்காரர்கள்.

“கோதிக்” [GOTHIC] எனும் சிக்கல் – கோலம் போன்ற அலங்கார வடிவமைப்பு கொண்ட கலைப்பாணி முதல் ஓவியம், சிற்பம், நாடகம், எழுத்து, திரைப்படம் வரை சர்வதேச அளவில் எல்லா நாட்டு கலைக் காரியங்களையும் பாதித்துத் தொட்டிருப்பது – இன்றுவரை பிரெஞ்சு கலையலைகள். பிரெஞ்சு புதிய அலையும் அதற்கடுத்த கட்டத்து படைப்புத் தோன்றல்களும் கீழை நாட்டு கலையிலக்கிய வெளிகளிலும் ஒரு தைரியத்தை – தைரியமிக்க முயற்சியை மேற்கொள்ள ஏதுவாயிருந்திருக்கிறது. இந்த கலப்புச் சிந்தனை – முயற்சி – வெற்றி முகங்களை சுமார் இரு நூற்றாண்டுக்கு முன்பே வங்க மறுமலர்ச்சியும், இராஜாராம் மோகன்ராய் – மைகேல் மதுசூதன் – இரவீந்திரநாத் தாகூர் – சத்யஜித்ரே ஆகியோர்களால் சாத்தியமாகியிருக்கிறது. தத்துவ ரீதியாக பிரம்ம சமாஜமும் கலப்பில் புதுமை காட்டியது.

ழான் –லக் கோதார் [JEAN-LUC GODARD] பாரிஸ் நகரில் 1930-ல் பிறந்தவர். இளம் வயதில் – தமது இருபதுகளில் இவர் பாரசிலிருந்த புகழ்பெற்ற “CINE CLUB SCENE” என்ற திரைப்படக் குழுவில் இணைந்து திரைப்பட விமர்சனத்தை மேற்கொண்டவர், இச்சமயம் இவரோடு நட்பு கொண்ட த்ரூஃபா இவரைப் பெரிதும் ஊக்குவித்தார். த்ரூஃபா நன்கு அறியப்பட்ட பிரெஞ்சு நவீன கவிஞரும் இளம் திரைப்பட விமர்சகரும், புதிய அலையின் மற்றொரு ஆரம்ப கர்த்தாவுமாவார். த்ரூஃபாவும் இதே சமயம் திரைப்படங்களை இயக்கத் தொடங்கியிருந்தார். கோதாரும் தமது படங்களை இயக்கத் தொடங்கின காலம் அது. கோதாரின் முதல் படம் “மூச்சிரைப்பு” [ABOUT DE SOUFFLE- அதாவது BREATHLESS]. இப்படம் 1959-60ல் வெளிவந்தது. “பிரெத்லெஸ்” படத்தில் கையாளப்பட்டிருந்த புதிய நடை சினிமா உலகில் புயலைக் கிளப்பிற்று. கோதாரின் படங்களான CONTEMPT; BAND OF OUTSIDERS [1964] ALPHAVILLE மற்றும் A MARRIED WOMEN [1965] என்பவை தோற்றத்திலும் உள்ளடகத்திலும் புரட்சிகரமாகவும் தீவிரமாயும் இருப்பவை. 60-களின் இறுதிக்கு முன்னர் கோதார் இயக்கிய மேற்சொன்ன திரைப்படங்களைப் பார்த்தளவில், அவை வெகுஜன – வணிகத்தனத்தையே புதிய வடிவிலும் உத்திகளோடும் கொண்டிருப்பதாய் எனக்குப்படுகிறது. 60-களின் இறுதியில் அவர் வணிகத்தனமான படைப்பச் செயல்பாட்டிலிருந்து முற்றிலும் விலகிப் போனவர் என்பது உண்மை.

கோதாரின் “மூச்சிரைப்பு” [BREATHLESS] திரைப்பட உலகில் ஒரு திருப்பு முனையாகக் கருதப்படுகிறது. திருட்டை, ஏமாற்று வித்தையை, பெண்கள் உறவை, கொலை திருட்டை, ஏமாற்று வித்தையை, பெண்கள் உறவை, கொலை ஆகியவற்றில் சமரசமின்றி சாதாரணமாய் புழங்கும் இளைஞன் ஒருவன். எளிதாக கார் திருடுபவன். திருட்டுக்காரில் ஓடுகையில் பைக்கில் துரத்திவரும் போலீஸ்காரர் ஒருவரைச் சுட்டுக்கொன்று விட்டு, திருட்டுக் காரையும் அடகு வைக்கிறான் அந்த டுபாகூர் இளைஞன் மிச்செல் [MICHEL]. மிச்செலின் இளம் அமெரிக்க காதலி பட்ரீஷியா [PATRICIA]. அந்த இளம் அடிமரிக்க பெண் ஒரு பத்திரிகையாளர், எழுத்தாளர், போலீஸ்காரனை கொலை செய்து விட்டு ஓடிவந்து பட்ரீஷியாவின் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பு வீட்டில் ஒளிந்திருக்கிறான். அவளுக்கு மிச்செலின் மறுபக்க வாழ்க்கை தெரியாது. இருவரும் இத்தாலி-ரோம் என ஓடிபே்போய் ஹாயாக இருக்கலாமென அவளுக்கு ஆசை காட்டி கார் திருடி விற்று இறுதியில் அவன் கொலைகாரன் என்பதை அறியும் பட்ரீஷியா அவனைப் போலீசுக்கு காட்டிக் கொடுக்க, அவன் தப்பியோடுகையில் சுடப்பட்டு இறக்கிறான். இப்படி சட்டுபுட்டென்று சொல்லப்படும் கதைக்குள் காமிரா புரியும் விந்தை ஒளிப்பதிவு, நிதானமற்ற வேக நகர்வு, அப்படியும் இப்படியுமாய் தாவிக்குதித்து தாண்டி நொண்டியடித்துப் பாண்டியாடும் புதிய காட்சியாடல் உத்திகள் என்று கண்விரித்து வாய் பிளக்க, கோதாரின் முதல் முயற்சியான “மூச்சிரைப்பு” படத்தில் நிறைய இருக்கின்றன. இந்த கோணங்கள், உத்திகளைத் தவிர மற்றவை ஏற்கனவே பார்த்திருக்கும் பல திரைப்படங்களில் ஏற்பட்ட அனுபவங்களின் மறுவார்ப்பாகவே அனுபவமாகிறது. கோதாரின் உத்திகளும் நடையும் கோண வகைமையும் நம் நாட்டு புதிய அலை சினிமாவின் ஆரம்ப பூஜை கர்த்தாவாகிய மிர்னாள் சென்னுக்கும் பேய்பிடித்திருந்தது என்று கூற வேண்டும் [உ.ம்: மிரினாள் சென்னின் புகழ்பெற்ற புவன்ஷோம், இண்டர்வியூ முதலான இந்திய புதிய அலைத் திரைப்படங்கள்]
ழான் – லக் கோதார் ஹாலிவுட்டுக்கு அந்நியமானவராகவோ, அதிருப்தியாளராகவோ தோன்றவில்லை. இந்தப் படத்தையோ [BREATHLESS] எடுத்துக் கொண்டால், இதில் அவரது கதாபாத்திரம் மிச்செல் வாயிலாக கோதார் ஹாலிவுட் மீதானதமது அபிமானத்தை கோடிகாட்டும் காட்சியொன்றை வைத்துள்ளார். மிட்செல் தெருவில் நடந்து போகையில் ஹாலிவுட் சினிமா நடிகர்களின் பெரிய அளவு படங்களை நின்று ஆவலோடு கவனிப்பான். அந்தப் படங்களிலொன்று அன்றைய நாள் ஹாலிவுட் பிரபலமான ஹம்ஃப்ரி போகார்டின் [HUMPHREY BOGART] பெரிதாக்கப்பட்டு வைக்கப்பட்டுள்ள படம். அதைச் சிறிது நேரம் பார்த்துவிட்டு தனது உதடுகளை ஒழுங்குபடுத்திக் கொள்ளுவான். புதிய அலையென்று அழைக்கப்பட்டகோதார் குழுவின் படங்கள் எல்லா திரைப்பட ரசிகர்களையும் கவர்ந்ததாகவோ, சென்றடைந்ததாகவோ சொல்லிவிடவும் முடியாது. சமூகத்தில் வழக்கமாயிருந்து வரும் ஆண்-பெண் ஒழுக்கவியல் – தர்மத்தை குடை சாய்க்கும் அதே சமயம், இறுக்கமில்லாத கதைப்போக்கும், காட்சி ரூபங்கள் நாம் எதிர்பாரா வண்ணம் மாறியும், வெட்டியும் துரித கதியில் நகரும் உத்தியும் இந்த அலைவரிசைப்படங்களில் புகுந்தவை. இதையே, பின்னால் வந்த ஹாலிவுட் இயக்குனர் – பிரபலங்களும் பின்பற்றியிருக்கிறார்கள். புகழ்பெற்ற மார்டின் ஸ்கார்சீசும் [SCORSES] டரண்டினோவும் [TARANTINO] கோதாரின் பங்களிப்புக்கு தாங்கள் கடமைபட்டிருப்பதாக தங்களைப் பிரகடனப்படுத்திக் கொண்டவர்கள்.

ஓர் ஓடுகாலி இளைஞனான மிச்செல் [MICHEL] ஒரு கார் திருடன். காரை திருடி விற்பன். காரைத் திருடி ஓடும்போது துரத்தி வந்த போலீஸ்காரரை சுட்டுக் கொன்றுவிட்டு தனது காதலியான பட்ரீஷியா எனும் [PATRICIA] அமெரிக்க மாணவியின் அறையில் போய் ஒளிந்து கொள்ளுகிறான். இவனது செயல்பாடுகள் எதுவும் அறியாத பெண் அவள். கடைசியில் அறிய வருகையில் இவனது தொந்தரவு தாளாது பட்ரீஷியா மிச்செலைப் போலீசிடம் காட்டிக்கொடுத்து விடுகிறாள், அவன் ஓடுகையில் போலீஸ் சுட்டுத்தள்ளுகிறது.

BREATHLESS – படத்தைச் செய்வதற்க முன் கோதார் பிரெஞ்சு சினிமா பத்திரிகை CAHIERS DU CINEMA-வில் சினிமா விமர்சனம் செய்து வந்தவர். இவரும் மற்ற புதிய அலைக்காரர்களும் “CINEMA DE PAPA” – அதாவது அப்பா காலத்து சினிமா எனும் பழைய “ஸ்டூடியோ பாணி” சினிமாவை தூக்கியெறிவதில் உறுதியணாக செயல்பட்டவர்கள். மிகவும் கடினமான சமூக விஷங்களை வெளிப்புறஙய்களில் படப்பிடிப்பு செய்து திரைப்படங்கள் செய்வதில் ஆழ்ந்து இருந்தனர். இவர்களுக்கு முந்தைய இத்தாலிய நியோரியலிஸமும் ஏகதேசம் இப்படித்தான் இருந்தது. சினிமாவின் எதிர்கால பிரச்சினைகளின் மையம் சந்திக்கவிருக்கும் பிரச்சினையோடு மோதுவதில் தம் வாழ்நாளைக் கழித்தவர் கோதார். ஒரு திரைப்படத்துக்கு மிக நன்கு கதையம்சமிக்க கரு இருக்கவேண்டுமென்ற கருத்தை நிராகரித்தவர் கோதார், “ஒரு திரைப்படத்துக்கு வேண்டியது ஒரு பெண்ணும் துப்பாக்கியும்தான்”, என்பார் கோதார்.

1952-ன் பிரான்சிலிருந்த மிச்செல் பொர்டெய்ல் [MICHEL PORTAIL] என்பவன் மோட்டார் சைக்களில் தன்னை விரட்டிய போலீஸ்காரனைச் சுட்டுக்கொன்றவன். அவனது காதலியும் ஓர் அமெரிக்க பெண்ணே. மேற்சொன்ன உண்மை நிகழ்வை தோரயமாகத் தழுவியது கோதாரின் படம் “BREATHLESS”, ஓரிடத்தில் கதாநாயகி பட்ரீஷியா சொல்லுவாள், “நான் சுதந்திரமாயில்லாததால் சந்தோஷமாயில்லை என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை.

கஜககஜவென்று நெருக்கமான தெருக்களில் கையிலேந்தும் காமிராவால் படமாக்குவதும், வேகமாய் பதிவாக்க “டிராலிஷாட்”களுக்கு, நோயாளியின் சக்கர நாற்காலியில் அமர்த்தித் தள்ளச் செய்தும் படமாக்குவார் கோதார். புதியவகை சினிமாவின் வியத்தகு தொழில் நுணுக்க படப்பிடிப்பு உத்தியான “ஜம்ப் கட்” [JUMP CUT] எனும் காமிராவை விந்தை வித்தையும் இவரது கண்டுபிடிப்பு என்றே கூறப்படுகிறது. BREATHLESS முதல் பிரெஞ்சு புதிய அலைத் திறப்படமாகும். ஒளிப்பதிவாளர் ராவுல் கௌடார் [RAOUL COUTAR]ன் காமிரா சுரு சுருவென அழகு விளயைாட்டு காட்டுகிறது இசையமைப்பாளர் மார்ஷல் சோலால்-ன் [MARTIAL SOLAL] இசை அறிவு ஜீவித்தனம் கொண்டது. ஐரோப்பாிய இசை மேதை மொஸார்ட்டின் [MOZART] சிம்ஃபனி ஒன்றை தாம் ஜாஸ் இசையில் உள் நகர்த்திக் காட்டியிருப்பது மிக அரிதான இசைக் கோர்வைச் செயல் இப்படத்தின் துரிதகதி நகர்வுகள் ஒரு சில அமெரிக்க ஆர்சன் வெல்ஸ் [ORSON WELLES] படங்களில் காணும் துரித வகைமையானது. மிச்செல்லாக ழான்-பால் பெல் மாண்டோவும் [JEAN-PAUL BELMANDO] பட்ரீஷியாவாக ழான் செபர்ஜும் [JEAN SEBERG] சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார்கள்.

கோதார் “ஆல்ஃபாவில்” [ALPHAVILLE] என்று ஒரு ஜேம்ஸ்பாண்ட் – பாணியிலான விஞ்ஞான கற்பனைத் திரைப்படமொன்றை 1965-ல் இயக்கி வெளியிட்டார். ஆல்ஃபாவில் திரைப்படத்தின் கதை, எதிர்கால அதிசக்திமிக்க விஞ்ஞான வளர்ச்சியின் விளைவில் உருவானதாகக் கொள்ளப்பட்டது. கம்யூட்டரின் மேலாதிக்கம் மனிதனை அடிமைபடுத்துவதாயும் கதை.

ஆல்ஃபாவில், பிரெஞ்சு கலாச்சார மையத்தில் திரையிடுவதற்கு முன்பாக 1965-களில் ஜேம்ஸ்பாண்ட் படங்கள் தொடர்ந்து சென்னையில் ஓடியன், மற்றும் நியூ குளோப் தியேட்டர்களில் திரையிடப்பட்டு வந்தன. ஷான்கானரி நடித்த புகழ்பெற்ற ஜேம்ஸ்பாண்ட் படங்கள் அன்றைய சென்னை சினிமா ரசிகர்களுக்கு கொலை குத்து ஒரு வழியாக ஆல்ஃபாவில் பிரெஞ்சு படமும் பிரெஞ்சு கலாச்சார மையத்தில் திரையிடப்பட்டு ஆவலோடு பார்த்தபோது பெரும் ஏமாற்றமாகவே போயிற்று.

ழான்-லக் கோதார் ஹாலிவுட் ஜேம்ஸ்பாண்ட் படங்களிலிருக்கும் எவ்வித சிறப்பு தந்திர யுக்தி [SPECIAL EFFECT]யுமின்றி, பொருட்செலவுமிக்க செட்டுகள் எதுவுமின்றி ஓர் அறிவியல் – கற்பனைக் கதையைக் கொண்ட திரைப்படத்தை 1965-ல் உருவாக்கியதை வைத்துத்தான் மேற்கூறிய ஜேம்ஸ்பாண்ட் படங்கள் குறித்த அடிக்கோடு, பாரிஸ் நகரில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இடங்களிலுள்ள ஓட்டல் வரவேற்பறைகள், நியான்சைட் அறிவிப்புகள், அலுவலகக் கட்டிடங்கள், உயர் அதிகாரிகள் கூடுமிடம் ஆகியவற்றைக் கொண்டு அவற்றின் வழியே எதிர்கால யதேச்சாதிகாரத்து மூளைகளையும் ஊற்றுக் கண்களையும் கண்டறியும் முயற்சி இப்படம். எதிர்கால விஞ்ஞான யுகத்து கதைப்போக்கு என்றாலும், இதில் வரும் கம்ப்யூட்டர், “இறந்தகாலமும் எதிர்காலமுமில்லாத ஒரு நிகழ்காலத்தைப் பற்றியது என்றே, “மைக்” குரலில் பேசுகிறது.

தனியார் உளவுத் தளத்தைச் சேர்ந்த எலம்மி காவுஷன் [LEMMY CAUTION] எனும் உளவாளி, லே்ஃபாவில் எனும் நகரத்துக்குள் நுழைகிறான். என்ன நகரம், யார் கட்டுப்பாடிலிருப்பது, என்னவெல்லாம் நடக்கிறது, காவுஷனின் பணி நோக்கம் என்னவென்பதையெல்லாம் அதிதுரிதகதியில் விரிக்கையில், ஆல்ஃபாவில் பிற உளவாளி – விஞ்ஞான சாகசத் திரைப்படங்களினின்றும் புதிய அலையால் மேலெழும்புவதைக் காட்டுகிறார் கோதார். காவுஷன் ஆல்ஃபாவில் பகுதியில் நுழைந்தவுடன் அவருக்கிருந்த தொடர்பாளர் ஆல்ஃபாவில்லை கட்டுப்படுத்தும் மாபெரும் கம்ப்யூட்டரால் கொல்லப்படுகிறார். அந்த கம்ப்யூட்டர் தன் மகா சக்தித் திறனால், ஆல்ஃபாவில் பிரஜைகள் ஒவ்வொருவரும் தமது தனித்தன்மை – தனித்துவத்தையும், சாதாரண மனிதனுக்குள்ள உணர்வுகளையும் இழக்கச் செய்து இயந்திரங்கள் மாதிரி இயங்க வைத்துள்ளது. ஆல்ஃபாவில் என்பது எந்தவித நகரமோ அல்லது விண்வெளி கிரகமோ அல்ல. அண்டவியல், அணு ஆகியவற்றின் அறிவுள்ள பேராசிரியர் வான் ப்ரான் [VON BRAUN] என்பவர் காணாமற்போய்விடுகிறார். அவர் ஆல்ஃபாவில்லில் சிக்கிக் கொண்டிருப்பதை யூகித்து காவுஷன் அங்கு சென்று அவரை விடுவிக்க வேண்டும் அல்லது ஒழித்துக் கட்டிவிட வேண்டும் என்ற முடிவோடு பயணப்பட்டு நுழைகிறார். அங்கு அவர் சந்திக்கும் முதல் மனிதன் ஹென்றி டிக்சன் [HENRI DICKSON] என்ற இன்னொரு உளவாளி. இவனை கம்ப்யூட்டர் கொன்றுவிடுகிறது. விஞ்ஞானி டாக்டர் வான் ப்ரானினின் மகள் நடஷா [NATACHA]வையும், காவுஷன் சந்திக்கிறார். பேராசிரியர் அவளையும் தன் தனித்தன்மையான பெண்மை உணர்வுகளையும், பிற சிந்தனையையும் அறியாதவளாக ஆக்கியுள்ளார். காவுஷன் நடாஷாவுடன் பேச்சு கொடுக்கையில் அவளுக்கு “காதல்” என்பதே அறிந்திராத விஷயமாகவும், பாலுணர்வு எழுச்சியற்றவளாயும், எவ்வித உள்ளுணர்வும் அற்றவளாய் பொம்மையாக நடமாடுகிறாள். யதேச்சதிகாரத்தின் ஆட்சிக்குட்பட்ட தேசத்து பிரஜைகளின் கதியை இவ்வாறு விமர்சிப்பதாய் கோதாரை எடுத்துக்கொள்ளலாம். ஆல்ஃபாவில் ஒரு அற்புத-பிரம்மாண்ட கம்ப்யூட்டரால் நடத்தப்படுகிறது. இச் சாதனம் உண்மையான மனித உணர்ச்சிகள், பந்தங்களையெல்லாம் மரணதண்டனைக்குரிய குற்றமாகச் செய்திருப்பதோடு, அப்படியாக கம்யூட்டர் தண்டனையளிக்கும் பிரஸைகளை ஒரே சமயத்தில் ஒரு நீச்சல் களத்தில் குதிக்க வைத்து, குதிக்கையிலேயே சிப்பாய்களால் சுட்டுக்கொன்று குளத்தில் தள்ள வைக்கிறது. இந்த கம்யூட்டரையும் பேராசிரியரையும் அழிப்பதுதான் காவுஷன் வேலை. கம்யூட்டருக்கு மனித அறிவார்த்த படைப்பான கவிதைகளை உணவாக ஊட்டுவதன்ள வாயிலாக அதன் பிரதான மூளை மண்டலத்தைக் குழப்பி நாசமாக்கி அழிப்பதுதான் உளவாளி லெம்பி காவுஷன் ஏற்றிருக்கும் கடமை. இந்த கம்யூட்டர் – மனிதன் மோதல் 2001- A SPACE ODYSSEY [STANLEY KUBRIC-இயக்கிய அதி உயரிய திரைப்படம்] திரைப்படத்திலும் வருகிறது. மனிதனின் படைப்பான கம்யூட்டர் மனிதனையே ஆட்டிப் படைப்பதும் அழிப்பதும் விஞ்ஞான ஐரனி!

கோதாரின் பல்வேறு திரைப்படங்களில் ஏற்படும் அனுபவம் போலவே ஆல்ஃபாவில் படத்திலும்முதல் கணிசமான நேரத்துக்கு கதையே கிடையாது. உற்று கவனிக்க இப்படத்தில் வறட்சியான நகைச்சுவையும், கவித்துவமான தீவிரத்தன்மையும் கொண்டிருப்பது விளங்கும்.

ழான்-லக் கோதார் தமது 91-வது வயதில் செப்டம்பர் 13ந்தேதியன்று 2022-ம் ஆண்டில் அமைதியாக காலமானார்.

கோதாரின் சமகாலத்தவர், நெருங்கிய நண்பர், அவ்வப்போது யோசனை. அறிவுரைகளைப் பகிர்ந்து கொண்டவர் என ஒருவரைக் கறிப்பிட்டால் அது ராபெர்ட் ப்ரெஸ்ஸோன் [ROBERT BRESSON]. 1907-ல் பிரெஞ்சு சிறு நகரமொன்றில் பிறந்து கல்லூரியில் தத்துவம் படித்து புகைப்படக்கலை, ஓவியக்கலைகளில் கை நனைத்து, பிறகு திரைபடங்களுக்குக் கதை வசனமெழுதியவர். ப்ரெஸ்ஸோன் முழுசாக ஒரு பதிமூன்று திரைப்படங்கள் இவரது பங்களிப்பாக சொல்லப்படுகின்றன. ப்ரெஸ்ஸோன், 2-ம் உலகப்போரின்போது, நாஜிப்படைகளால் பாரிஸ் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டபோது, ஆக்கிரமிப்பை எதிர்த்த புரட்சியாளர்களோடு இணைந்து போராடி, ஜெர்மன் படையால் சிறையிலடைக்கப்பட்டார். ப்ரெஸ்ஸோனின் படங்கள் ஆன்மீக வழியில் மெய்ப்பொருள் உணர்த்தும் வகையானவை. கிறிஸ்துவம் கூறும் கருணை, இறை நம்பிக்கை, விடுதலை, மன்னிப்பு மனிதத்தன்மை ஆகியவற்றுக்கும் மன வக்கிர குரூரங்கள் பொறாமை, கோபதாபம், தண்டிக்கும் மனப்போக்கும் செயலும், பழிவாங்கல் ஆகியவற்றக்கும் இடையே நிகழும் போராட்டங்களை உள்ளடக்கிய கதையாளடல்களைக் கொண்டவை இவரது திரைப்படங்கள். ராபெர்ட் ப்ரெஸ்ஸோன் 1999-ல் காலமானார்.

ப்ரெஸ்ஸோன்1951-ல் இயக்கிய “JOURNAL D”UN CURE DE CAMPAGNE” [DIARY OF ACCOUNTRY PRIEST] எனும் திரைப்படம் உலக சினிமா ரசிகர்களையும் விமர்சகர்களையும் கவனமீர்த்தது. திரைப்படமாக்கலுக்கு பெரிய மூலதனமோ, புகழ்வாய்ந்த நட்சத்திரங்களோ, ஸ்பெஷல் EFFECT எனும் உத்திகளோ தேவையில்லாமலே சிறந்த படத்தைச் செய்ய முடியுமென்பதை நிரூபித்துக் காட்டினார் ப்ரெஸ்ஸோன். ஒரு நல்ல திரைப்படம் எந்த கதையையும் சொல்ல வல்லது. எவ்வித உணர்வையும் தட்டியெழுப்ப வல்லது. எல்லா தேவை – தேவையற்ற – அவசிய – அவசியமற்ற – தனியார் மயம் அல்லது பொதுமயம் கொண்ட கருத்தாக்கத்தையும் தனது அடிப்படையான நிஜ கட்டமைப்பு வழியே தன்னை ஆட்படுத்திக்கொள்ள சக்தி கொண்டது என்பார் ப்ரெஸ்ஸோன்.

ஜார்ஜஸ் பெர்னனோவின் [GEORGES BERNANOS] நாவலை தழுவி செய்யப்பட்ட படம் “ஒரு கிராமத்து புரோகிதனின் நாட் குறிப்பு” நகருக்கு ளெியில் சிற்றூர் ஒன்றிலுள்ள ஆலயத்தின் இளம் பூசாரி ஒருவன், பூஜை, தினசரி, வாராந்திர ஜெபகாரியத்தோடு ஊரிலுள்ளோரின் அன்றாட வாழ்க்கையை – அதிலுள்ள வாழ்வியல் கஷ்டங்களையும் கவனித்து தன்னால் ஆவன செய்கிறான். இதன் காரணமாய் கேள்விகள் எழும்போதும் தன் நம்பிக்கை விசாரணைக்கு உள்ளாகும்போதும் அவற்றை எதிர்கொள்ளுகிறான். கிறிஸ்தவ சமயம் உலகிற்கு முன் வைக்கும் செய்தியை, ப்ரெஸ்ஸோனின் திரைப்படம் லியோன் ஹென்றி பியூரெல் [LEONCE-HERI BUREL]-ன் அற்புத காமிரா ஒளிப்பதிவில், அசையும் உருவங்களையும், ஒலியோடும் நாவலின் வார்த்தைகளை சதையும் ரத்தமுமாக்கியிருக்கிறது, ப்ரெஸ்ஸோனின் மற்றொரு சிறந்த படம் ‘A MAN ESCAPED” (1956)

ஒரு கைதி அல்லது கைதிகள் பலர் நாஜி கைதி முகாம்களிலிருந்து சுரங்கம் தோண்டி தப்பித்தல், பிடிபடுதல் என்ற மனிதனின் விடுதலை மற்றும் ஜீவித்திருத்தல் கருத்தைச் சொல்ல யுத்த கால உண்மை நிகழ்வுகளையும் அவற்றினடிப்படையிலமைந்த கற்பனைக் கதைகளையும் கொண்டு எடுக்கப்பட்ட அரிய ஹாலிவுட் படங்கள் கண்முன் நிற்கின்றன. பிரிட்டிஷ் சிறையிலிருந்து தப்பிச் சென்ற ஜெர்மன் கைதியைப் பற்றி “ONE THAT GOT AWAY”-யை மறக்க முடியுமா? அல்லது “STALAG-17”, ‘THE GREAT ESCAPE” போன்ற படங்களை மறக்க முடியுமா. பிரான்சிலிலேயே எடுக்கப்பட்ட மகத்தான ஃபிரெஞ்சு சிறை-தப்பியோட்டப்படங்களான JACQUES BECKER இயக்கிய “THE HOLE” [1960] JEAN GENET-ன் “A SONG OF LOVE” 91950] போன்ற கைதி தப்பியோடும் படங்கள் மறக்க முடியாதவை.

ப்ரெஸ்ஸோனின் திரைப்படம் “A MAN ESCAPED” மேற்கூறிய சகாசச் சித்தரிப்பையே முதன்மையாக வைத்து பிண்ணப்பட்ட ஜனரஞ்சக – வணிகத்தன படங்களிலிருந்து வெகுவாக தனித்து நிற்கிறது. தொழில் முறையில்லாத கலைஞர்களைக் கொண்டு நாடகத்தனத்தை முற்றிலும் புறந்தள்ளி நடிக்க வைத்திருக்கிறார் ப்ரெஸ்ஸோன், படத்தில் கைதி ஃபாண்டேன் [FONTAINE] யாரும் கூட இல்லாத தனிச் சிறையில் தனிமையென்னும் மனச் சித்ிரவதையில் புழுதெளிவதும் விடுதலைமூலம், இருத்தல் நிலையில் உத்தரவாதத்தை அடையத் துடிப்பதும் இறுதியாக தப்பித்து வெளியேறுவதும் திரைப்படம். இந்த ஓட்டத்தில் எவ்வித தொய்வுமின்றி ஒரு ஆல்ஃப்ரட் ஹிட்ச் காக்கின் படத்திலுள்ள “சஸ்பென்ஸ்” கொண்டாயும் இயக்கியிருக்கிறார் ப்ரெஸ்ஸோன். கைதி ஃபாண்டேனாக FRANCOIS LETTERRIER அற்புதமாகச் செய்திருக்கிறார் LEONCE HENRI BUREL-ன் காமிரா ஒளிப்பதிவும் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கது. ப்ரெஸ்ஸோன் என்றாலே அவரது திரைப்படம் “ஜேப்படிக்காரன்” [PICKPOCKET-1959] பிரபலமாய் தெரியும். ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட விஷயற்களால் ப்ரெஸ்ஸோனின் ஜேப்படிக்காரன் முக்கியமான படமாகிறது.

1959-ல் இயக்கி வெளியிட்ட PICKPOCKET, திரைப்படத்தில் கதையை படத்தின் நடிப்பு, காமிரா நகர்வுகள் வாயிலாக ஓட வைக்கிறார் ப்ரெஸ்ஸோன். மிச்செல் எந்த வேலையும் கிடைக்காத, படித்த புத்தி ஜீவித்தனமான இளைஞன். ஓர் சிறிய இருப்பிடத்தில் வாழ்கிறான். நோய்வாய்ப்பட்டதாய் மருத்துவமனையில், ரயிலில், பஸ்ஸில் கூட்டத்தில் ஜேப்படி செய்கிறான். படத்தின் நகர்வுகளிடையே, பா்திரங்களின் உள்நோக்க ஓட்டத்தையும், பண ஓட்டத்தையும் நமக்குச் சொல்ல “பின்குரல்” [voice-over] மூலம் மிகவும் தணிந்த குரலில் பேசிச் சொல்கிறார். இந்த உத்தி பல்வே இயக்குனர்களின் பல்வேறு திரைப்படங்களிலும் கையாளப்பட்ட / நுணுக்க வகை, ப்ரெஸ்ஸோன் தம் படங்களில் பின்னணி இசையைக் கூட கராறாக கதையின் முக்கிய கட்டங்களிலும், வார்த்தைகளைக் கொண்டு வெளியிட முடியதத தருணங்களிலும் மட்டுமே இசையை உபயோகிப்பார். இந்த வகையான எளியபடமாக்கலில் பார்வயைாளர்கள் மிக்க சுதந்திரத்தோடு காட்சிரூப நடப்புகளை ரசிகர்களே சிலாகித்து விமர்சிக்கும்படிக்கு அவர்களுக்கு கிடைத்த சலுகையாகிறது. இவ்வகைத் திரைப்படம் ஒன்று முன் வைக்கும் கேள்விகளுக்கு அப்படத்தின் கதாபாத்திரங்களோடு, படம் பார்ப்பவனும் ஒன்று சேர்ந்து எதிர்கொண்டு விடை தேடும்படியாகிறது.

படத்தில் மிச்செல் ஒரு அமெச்சூர் ஜேப்படிகாரன், தன் அன்றாட செலவினங்களுக்காக அதை கைக்கொண்டவன் போகப்போக அதில் கைதேர்ந்த தொழில்முறை ஜேப்படிக்காரர்களுடன் அறிமுகமாகி அவர்கள் உதவியால் அதில் பயிற்சியளிக்கப்பட்டு பல்வேறு நுணுக்கங்களைக் கற்று அதிலேயே முழுநேர தொழிலாளியாகிறான். அமெச்சூராக இருந்தபோது ஒருமுறை எக்கச்சக்கமாய் மாட்டிக்கொண்டு சமாதானமாய் எடுத்ததை உரியவரிடம் கொடுத்துவிட்டு வேகமாக மிச்செல் ஓடி மறைவதை கூடி நிற்பவர்கள் கவனிக்கும் கட்டம் நடிப்பு காமிரா அனைத்துமே அருமை. ஜேப்படியடிக்கும் காட்சிகளை மயிர்கூடச் செறியும்படி இயக்கியிருக்கிறார் ப்ரெஸ்ஸோன். திரைப்பட வரலாறில் இவர்போல எவருமே செய்ததில்லை, தாய் இறந்துபோய், அவளுக்கும் மிச்செலுக்கும் இடையே வெறும் சேதியேதும் அளவில் தோன்றும் இளம் பெண் ஜீன் [JEANNE] அவனது வாழ்வில் பெரும் பங்கு வகிப்பதில்லை. மிச்செலுக்கு வெளியுலகையும், வெளி மனிதர்களோடும் அவனால் ஒருவித உணர்ச்சிவயப்படலோடும் திருப்தியுடன் மனித உணர்வோடும் தொடர்புகொள்ள ஜேப்படித்தல் துணையாயிருப்பதாயும் உணர்கிறான். இறுதியில் பணத்துக்காக ஜேப்படிப்பதையே அவன் விரும்பாது ஒரு கலையாகவும் அதைநினைத்து பிடிபடுவதையும் எதிர்க்காமல் ஏற்கிறான். மிச்செலாக மார்டின் லசேல் [MARTIN LASALLE], [MARIKA GREEN] மரிகா கிரீன் எள்பவர்கள் மிக இயல்பாக தொழில்முறை நடிகர்களை விட சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார்கள். லியோன் ஹென்றி பியூரெலின் [LEONCE HENRI BUREL] காமிரா மிக முக்கியமான பாத்திரம்.

பிரெஞ்சு புதிய அலை சினிமாவின் முக்கியமான திரைப்பட கர்த்தா ஃப்ரான்ஸ்வா த்ரூம்பா [FRANCOIS TRUFFAUT]. த்ரூஃபா என்ற பெயர்சொல் என்னை ஈர்த்ததற்கு முக்கிய காரணம் ஆல்ஃபிரட் ஹிட்ச்காக். ஹிட்ச்காக்க பற்றின கட்டுரையை “சுபமங்களா” இதழில் 90களில் எழுதவேண்டியிருந்தது. கராறான ஆசார சினிமா விமர்சகர்கள், கலையழகோடு திகில் சினிமா செய்து வந்த ஹிட்ச்காக்கை எவ்விதத்திலும் தீவிரமாக எடுத்துக்கொள்ளாமல் திகில் படங்களை சஸ்பென்ஸ்ஸோடு செய்யும் வெறும் ஜனரஞ்சக சினிமாக்காரன் என்றே தீண்டத் தகாதவராய் தள்ளி வைத்தனர். அந்த சமயத்தில்தான் நன்கறியப்பட்ட ஃபிரெஞ்சு கவிஞரும், பத்திரிகையாளரும், பிரெஞ்சு புதிய அலை சினிமாவின் தோற்றுவாய்களில் முக்கியமான ஒருவரான ஃப்ரான்ஸ்வா த்ரூஃபா ஹிட்ச்காக்கை சந்தித்து அரிய நீண்ட நேர்காணலை செய்திருந்தார். அதைஒட்டி ஹிட்ச்காக்கின் கலை நேர்த்தியும் அழகியலும் மிக்க திரைப்படங்களைப் பற்றியும் அவரது பங்களிப்பு வாழ்க்கை குறித்தும் நீண்ட பெரிய நூலை எழுதி, அந்த நேர்காணலையும்சேர்த்து வெளியிட்டார். அதன்பிறகுதான் ஹிட்ச்காக்கின் திரைப்படங்கள் அழகியல் மிக்க கலைப்படங்களாக அங்கீகரிக்கப்பட்டன. அந்த நூல் மூலம் த்ரூஃபாவை நான் அறிந்தவனாகி அதன் பின்னரே அவரது திரைப்படங்களைப் பார்க்கலானேன்.

ஃப்ரான்ஸ்வா த்ரூஃபா பாரிஸ் நகரில் 1932-ல் பிறந்தார். அதிகம் படிக்கவில்லை. பட்டறையில் வெல்டர் வேலை முதல் கடின வேலைகள் செய்து வந்தவர். புத்தகப் பிரியரும் சினிமா பித்தும் கொண்டவர். CAHIERS DU CINEMA –திரைப்பட இதழில் நிறைய எழுதியவர். 20-திரைப்படங்களுக்கு மேல் இயக்கிய த்ரூஃபா 1984-ல் காலமானார்.

த்ரூஃபா 1955-ல் “THE VISIT” எனும் காதல் கதை பற்றிய குறும்படமொன்றை இயக்கித் தயாரித்த ஒரு சில நண்பர்களுக்கு மட்டும் போட்டுக் காண்பித்தார். அதன்பிறகு 1958-ல் “வால்கள்” [THE BRATS] எனும் குறும்பு மிக்க சிறுவர்களை பற்றின குறும்படத்தை இயக்கினார். இவரது முதல், முழு திரைப்படம் “400 உதைகள்” [400 BLOWS] 1959-ல் இயக்கி வெளிவந்தது. யாருக்கும் யாரும் எந்த உதையோ அடியோ படத்தில் கொடுப்பதில்லை. வாழ்க்கையில் படாத கஷ்டங்கள் பட்டு அனுபவித்தவனைப் பார்த்து சின்னவயசில நல்லா அடிபட்டவன்… செம்ம அடிபட்டவன்”, என்று கூறுகிறோம். இப்படி சொல்லுவது ஒரு சொல்வழக்கு – சொல்லாடலின் மரபுத் தொடர். பிரெஞயு்சு மொழியில், “நானூறு உதைகள் அறிந்தவன்”, என்றால் பல வித கஷ்டங்கள்பட்டு சமாளித்த / அனுபவசாலி என்றாகிறது. 400 BLOWS [LES QUATRE CENTS COUPS] திரைப்படம் பெரும்பான்மைக்கு த்ரூஃபாவின் இளம்பருவத்து நிகழ்வுகளைக் கொண்ட சுயவராற்றுப் படம் எனலாம். படத்தில் – ஆண்ட்வா டய்னெல் [ ] எனும் மைய பாத்திரம் த்ரூஃபா இளமையிலிருந்தது எனப்படுகிறது. சதா குறும்பு செய்யும் பையன், உண்மையை திருத்திச் சொல்லும் பையன். அவனை சோதிக்கும் உளநல மருத்துவர் ஒருநாள் கூறுவார்,

“நீ எப்பப் பாத்தாலும் பொய்யே சொல்றதா ஒங்கம்மா அப்பா சொல்றாங்க”, என்று அதற்கு உடனே ஆண்ட்வா கூறுவான்,

“சில சமயம் அவங்ககிட்டே நா நிழமே பேசுவேன். ஆனா, அப்பவும் அவங்க நம்பறதில்லே, என்று ஆண்ட்வா ஒரு புத்தகப் பிரியன். நிறைய படிப்பான். பால்ஹாக் என்றால் உயிர். ஒரு பள்ளிக்கூட கட்டுரையை எழுதுகையில், தன் சொந்த உணர்வுகளை அதில் வெளியிட்டுக்காட்ட, பால்ஸாக்கின் [HONORE DE BALZA ] ஒரு நூலின் கருத்துக்களை உபயோகித்து எழுத, கருத்துக் களவாடல் [PLAGIARISON] குற்றம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு ஆசிரியரால் தண்டிக்கப்படுகிறான். த்ரூஃபா தன் சிறுவயது நிகழ்வுகளை நினைவு கூர்ந்து ஆண்ட்வா எனும் சிறுவன் பாத்திரம் வழியே படமாக்குகையில் தனது விடலைப் பருவ நிகழ்வுகளை வயது வந்த மனிதனின் பார்வை வழியே யோசித்து சொல்லுவதில்லை. ஒரு நிகழ்கால நடப்பாகவே சித்தரித்துள்ளார். ஆண்ட்வா தன் வளர்ப்புத் தந்தையின் தட்டெழுத்து எந்திரத்தைத் திருடி விற்று பாரிஸிலிருந்து ஓடிப்போக பணம் திரட்ட திட்டமிடுகிறான். பிறகு மனம் மாறி அதை எடுத்த மாதிரியே வைக்க முற்படுகையில் அவரிடம் பிடிபட்டு போலீசில் ஒப்படைக்கப்படுகிறான். திருடர்கள், வேசிகளோடு வைக்கப்பட்ட நிலையில் அவன் தப்பி வெளியேறி கடற்கரையை அடைகிறான். இந்த இறுதிக் காட்சிகள் படமாக்கப்பட்ட விதம் அபராம். HENRI DECAE-ன் காமிரா கலை அபாரம். ஆண்ட்வாவாக ழான் பியர் லாட் [JEAN – PIERRE LEAUD] சிறப்பாக நடித்துள்ளார். அவ்வாண்டின் [1859] குறைந்த இயக்குனருக்கான விருது கான் திரைப்பட விழாவில் த்ரூஃபாவுக்கு தரப்பட்டது.

973-ல் த்ரூஃபாவும் திரைப்பட இயக்குனர் ஃபெர்ராண்டு [ ] எனும் பாத்திரத்தில் நடித்து வெளியான படம் “இரவுக்கு பகல்” [DAY FOR NIGHT]. இப்படத்தை புதிய அலை வகைமையில் அமையாத ஒரு படமாகச் செய்தார் த்ரூஃபா. திரைப்படமாக்கல் என்பது ஒரு கலை என்பதைக் காட்டிலும் ஒரு கைவினைக் கலை [CRAFT] யத்தனிப்பென்று உணர வைக்கிறது இத்திரைப்படம். [MEET PAMELA] என்ற திரைப்படம் படமாக்கப்படுகையில் எழும் சிக்கல்கள் இடையூறு என்று “திரைப்படத்துக்குள் திரைப்படம்” எனும் வரிசையிலான படம் இது. எல்லாம் தயார். இயக்குநர், ஒளிப்பதிவாளர், நடிக, நடிகையர் மற்ற எல்லாரும் ஒரே குடும்பமாய் பழகும் சூழலை படம் காட்டுகிறது. படப்பிடிப்பின்போது முக்கிய கதாநாயகியாக நடிப்பவர் உடல்நிலை மோசமாகி வரமுடியவில்லை. வேறு நபரை கொண்டு வருகையில், தொழிற்சங்கம்போராடத் தொடங்குகிறது. இப்படம் அவ்வாண்டுக்கான சிறந்த வெளிநாட்டுப்படம் ஆஸ்கர் விருதைப் பெற்றது.

1975-ல் த்ரூஃபா ஹாலிவுட் மாதிரியில் ஒரு காதல் கதை திரைப்படத்தைச் செய்தார். ஒரு வகையில் பொருட் கெலவுமிக்க வராற்றுப் பின்னணியிலான படம் என்று கொள்ளலாம். THE STORY OF அதேல் ஹியூகோ [THE STORY OF ADELEH] என்ற படம். அதேல் பிரபல 19-ம் நூற்றாண்டு பிரெஞ்சு கவிஞர் – நாவலாசிரியர் விக்டர் ஹியூகோவின் இரண்டாவது மகள். நெப்போலிய ரெசுக்கு எதிரான கருத்துக்களை வெளியிட்டதின் மூலம் தாம் கைதாவதை தவிர்க்க விக்டர் ஹியூகோ ஒரு தீவுக்கு குடும்பத்தோடு போயிருக்கிறார். அத்தீவு பிரிட்டிஷ் ஆளுகைக்குட்பட்டதாயிருக்க, நாவலாசிரியரின் இரண்டாவது மகளள் அதேல் ஆல்பெர்ட் என்ற பிரிட்டிஷ் போர் வீரனைக் காதலிக்கிறாள். ஆல்பெரட் அதேலை மேலெழுந்தவாரியாக நேசிப்பதோடு வரைவில் HALIFAX எனும் வெகுதூரத்திலுள்ள இடத்துக்கு லெஃப்டினெண்டாக பதவி உயர்ந்து போய்விடுகிறான். விக்டர் ஹியூகோவின் புகழ்பெற்ற நாவல்கள் “லே மிஸிரப்ளே”யும் “நாட்டர்டாம் கூனன்” என்பதும். லே மிஸரப்ளே, பிரெஞ்சிலும் ஆங்கிலத்திலும் பலமுறை திரைப்படங்களாய் திரும்பத் திரும்ப எடுக்கப்பட்டு வெற்றிபெற்றது. தமிழிலும் “ஏழைப்படும் பாடு” என்ற 50-களில் ராம்நாத் இயக்கத்தில் படமாகி பெரும் வெற்றி பெற்றது. நாட்டர்டாம் கூனனும் இருமுறை வெற்றிகரமான படங்களாயின. அதேலும் தந்தையைப் போல எழுதுபவன். ஆல்பெர்ட் மீது கொண்ட ஆழ்நத காதலால் வீட்டை விட்டு ஓடி கப்பலில் ஆயிரம் மைல் கடந்து ஹாலிஃப்பாக்ஸை அடைகிறான் அதேல். ஓப்ரியன் என்ற வயதான நல்லுள்ளம் கொண்ட கோச்சுவண்டியோட்டியின் நட்பில் பாக்டர் ஸாண்டர் எனும் வயதான மருத்துவரின் விடுதியில் தங்குகிறாள். எல்லாரிடமும் நேரத்துக்கு ஏற்றாற்போல பொய் சொல்லுகிறாள். ஆல்பெர்டை கண்டுபிடித்து தன் காதலை பலவழியிலும் எடுத்துச் சொல்லி தன்னை மணக்கும்படி மன்றாடியும் அவன் அவளை அறவே நிராகரிக்கிறான். அவன் ஒரு பெண்பித்தன், பல பெண்களோடு உறவு வைத்திருப்பதையும் அவள் ஏற்றுக்கொண்டு தன்னை மணக்க கெஞ்சுகிறாள். அவன் மறுத்துவிட்டு பதவி உயர்வில் எவளோடோ எங்கேயோ போய்விட அதேல் புத்தி பிறழ்ந்து வண்டியோட்டியின் உதவியில் விடுதியில் சேர்கிறாள். அங்கிருந்து புத்திபேதலித்து பார்படோஸ் [BARBADOS] எனும் இடத்திலுள்ள கருப்பு இன மக்களின் குடியிருப்பில் அவளை மீட்டெடுத்து வந்து வைக்கிறார்கள். புத்தி பிறழ்ந்த நிலையிலுள்ள அவனை கவனித்து யார் என்பதை அறிந்து கொண்ட பிரிட்டிஷ் சிப்பாய் ஒருவன் அங்கு தன் உயரதிகாரியான ஆல்பெர்டைக் கண்டு கூறி அழைத்து விடுகிறான். அதேலுக்கு சுயநினைவும் இன்றி ஆல்பெர்டை பாராது போய்விடுகிறாள். கருப்பின மக்களின் அதிகாரி ஒருவர் விவரமறிந்து அவள் தந்தையும் உலகப் புகழ்பெற்றஎழுத்தாளருமான விக்டர் ஹியூகோவுக்கு கடிதமெழுதுகிறார். இதற்குள் நெப்போலியன் மரணமடையவும், ஹியூகோ ஊர் திரும்புகிறார். அதேல் ஊருக்கு அனுப்பப்படுகிறாள். விக்டர் ஹியூகோ 1895-ல் காலமாகிறார். அதன்பிறகு அதேல் 1915-ல் முதல் உலக மகாயுத்தத்தின்போது காலமானாள். இந்த உண்மை நிகழ்வைக் கொண்டு த்ரூஃபோ எடுத்த இப்படத்தில் அதேலாக நடித்த இஸபெல் அட்ஜான் [ISABELLE ADJANI] பிரம்மாதமாக நடித்து சிறந்த நடிகைக்கான ஆஸ்கர் விருதுக்கு பரிந்துரைக்கப்பட்டார். இப்படத்தின் வியத்தகு ஒளிப்பதிவை புகழ்பெற்ற காமிரா கலைஞர் நெஸ்டர் அல்மெண்டரோஸ் [NESTOR ALMENDROS] செய்திருக்கிறார்.

நெஸ்டர் அல்மெண்ட்ரோஸின் மிகச் சிறப்பான ஒளிப்பதிவில் 1980-ல் த்ரூஃபா இயக்கிய “கடைசி ரயில்” [LAST METRO] என்ற திரைப்படம் வெளிவந்தது. இரண்டாவது உலகப்போர் பின்னணியில் – பாரிஸ் ஹிட்லரின் படையினரால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டு யூதர்கள் தேடி வேட்டையாடப்பட்ட நிகழ்வுகளைக் கொண்டு வெளிவந்த பல்வேறு திரைப்படங்களில் லாஸ்ட் மெட்ரோ முக்கியமான திரைப்படம், புகழ்பெற்ற யூத நாடகத் தியேட்டர் குழுவின் சிறந்த இயக்கனர் லூகாஸ் ஸ்டைனர் [LUCAS STIENER] என்பவர் நாஜிகளால் தேடப்படுவதால் தியேட்டரின் ரகசிய பாதாள அறையில் ஒளிந்திருக்கிறார். அவரது மனைவி மரியன் [MARION] தியேட்டரை நிர்வகித்து புதியதாக வந்து சேர்ந்த பெர்னார்டு கிரேஞ்சர் என்பவனைக் கொண்டு தொடர்ந்து நடத்துகிறார். அதே சமயம் நாஜி ஆதரவாளனும் நாடக விமர்சகனுமான ஒருவனின் இடையூரும் சேருகிறது. மிகத்துல்லியமான காட்சி கூறலோடு சிறந்த நடிப்பும் இணைந்து படத்தை சிகரத்துக்கு இட்டுச் செல்லுகிறது. உடை, காட்சி ஜோடனை சூழ்நிலை என சகலமும் அந்த நாட்களுக்கே இட்டுச் செல்லுகின்றன. பெர்னார்டாக ஜெரார்டு டிபார்டியோவும் [GERARD DEPARDIEU] லூகாசாக ஹைன்ஸ் பென்னன்டும் [HEINZ BENNENT] மரியமாக காத்தரின் டெனும் வயும் [CATHERINE DENUEUVE] மிக இயல்பாக நடித்திருக்கும் த்ரூஃபாவின் சிறந்த படங்களில் ஒன்றான லாஸ்ட் மெட்ரோ மிகச்சிறந்த அயல்மொழி திரைப்பட விருதையும் பிரெஞ்சு அகாதமி விருதுகளையும் பெற்றிருப்பதாகும்.

பிரெஞ்சு புதிய அலை சினிமாவின் முக்கிய இயக்குனரும் பெண் திரைப்படக்கலைஞருமான ஆக்னஸ் வார்ததா [AGNES VARDA] பாரிஸில் ஓடும் செய்ன் நதியின் இடப்புறக் கரைப் பகுதியிலிருந்து வந்தவர். பெல்ஜியத்தில் பிறந்து பிரான்ஸில் வளர்ந்த வார்தா 1928-ல் பெல்ஜியத்தில் பிறந்தவர். இவர் சிறந்த தொழில் முறை புகைப்படக் கலை நிபுணர், திரைக்கதை எழுத்தாளரும் கூட, இவரது CLEO FROM 5-9 என்ற திரைப்படமும் (1962) வேகபாண்ட் [VAGABOND] என்ற படமும் [1985] புகழ்பெற்றவை. இவரது தந்தை கிரேக்கர். தாஸ் பிரெஞ்சுக்காரர். ஆகனஸ் வார்தா 2019-ல் தம் 91-வது வயதில் காலமானார்.

வார்தா 1962-ல் செய்த CLEO FROM5-7 என்ற படத்தில் புகழ்பெற்ற பெண் இசைக்கலைஞர் – பாடகி கான்சர் நோய் இருக்குமாவென பரிசோதிக்கச் சென்று பரிசோதனை விடைக்காக காத்திருக்கிறாள். புதிய அலையின் ஒரு கோட்பாடாக கொள்ளப்பட்ட “நேரடியான சினிமா” [DIRECT CINEMA] என்பதற்கு தக்கவாறு வார்தா இப்படத்தை நேரடியான நேரம் காலம் இடம் உத்தேசித்தே படமாக்கியுள்ளார். சாதாரணமான காட்சி நகர்வுகள் புனைகதை சங்கதியை ஆவணப்பட சங்கதியோடு இணைந்து சங்கமித்து, இளம் கதாநாயகியான பாடகி செய்ன் நதியின் இடது கரையில் திரிவதை புதிய ரசனை எழ நம்மை இழுக்கின்றன. அந்தப் பெண்ணின் முக மாறுதல்கள் அற்புதமாக உள்ள ஓட்டத்தைக் காட்டுகின்றன.

க்ளியோ, அன்றைய சமூக அரசியல் சூழலை சிறிதளவே கோடிட்டு காட்டுகிறது. ஒரு மதுக்கடையில் நிகழும் சண்டையையும் தாக்குதலையும் க்ளியோ பார்க்கிறாள். அது சமயம் அல்ஜீரிய போரிலிருந்து விடுப்பில் வந்திருக்கும் சிப்பாய் ஒருவனை அவள் சந்திப்பதும் அந்த சிப்பாய் அல்ஜீரியாவுக்கு திரும்பிப் போக இருப்பதையும் அவள் அறியும் விதத்தில் நமக்கும் தெரிவிக்கிறார் வார்தா.

ஆக்னஸ் வார்தாவின் “திரிந்தலையும் தத்தாரிப்பெண்” [VAGABOND] எனும் படத்தைப் பற்றி பேசுமுன் இதே உணர்வுகளை கொண்டெழுப்பிய கழைய படமொன்றை நினைவுபடுத்திக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. 1956-ல் ரோஜர் வாடிம் [ROGER VADIM] என்ற இயக்குனர் “கடவுள் மேலும் பெண்ணைப் படைத்தார்” [AND GOD CREATED WOMAN] எ்ற பிரெஞ்சு திரைப்படத்தை எடுத்தார். யாருக்கும் எந்த நிறுவனத்துக்கும் கட்டுப்படாது அலைத்து, காம வேகத்தில் ஆண்களோடு உறவு கொண்டாடும் இளம் பெண்ணொருத்தியின் கதைப் படம் இதே தலைப்பில் கதையை மேலும் திருத்தியும் நவீனமாக்கியும் 1987-ல் மீண்டும் AND CREATED WOMAN என்ற படத்தை வேறு நடிகை – நடிகர்களை வைத்து இயக்கி வெளியிட்டார் ரோஜர் வாடிம்.

ஆனால் ஆக்னஸ் வார்தா மிக்க பொறுப்போடு பொறுப்பற்ற இளம்பெண் ஒருத்தியின் கதையை வேகபாண்டில் [VAGABOND] சொல்லுகிறார். இந்தப் படத்திலும் வார்தா உயர்ந்த ஆவணப்பட வகைமையையும் மிகவும் பாரம்பரிய கதை கூறல் சினிமா வகைமையையும் இணைந்ததாக்குகிறார். அதன் காரணம் அவர் அடிப்படையில் ஒரு புகைப்படக் கலைப் பயிற்சி பெற்ற புகைப்படக் கலைஞர் என்பதே.

ஒரு நாள் காலையில் பள்ளத்தில் பணியில் உறைந்து கிடக்கும் இளம்பெண்ணின் உடலைக் கண்டு ஓடிப்போய் பிறரை அழைத்து வருகிறான். போலீசும் வருகிறது. யாருக்கும் சட்டென்று அந்தப் பெண்ணைப் பற்றி தெரியவில்லை. அவள் தங்க ஓரிடமின்றி, வேலை எதுவுமின்றி கிடைத்ததைத் தின்று கொட்டைகையில் உறங்கி ஆண்களோடு சேர்ந்து ஒரு தத்தாரியான பெண்ணாக திரிந்து வந்ததை ஒவ்வொருவராக விசாரிக்க விசாரிக்க தெரிய வருகிறது. இத் தருணங்களில் வார்தாவின் குரலிலேயே விவரணை பேசப்படுகிறது. பிறகு ஒவ்வொரு ஆளாக நேர்காணலாகி, காட்சிகள் பின்னோக்கி நகர்த்தப்படுகையில் அந்தப் பெண்ணின் பெயர் மோனா பெர்ஜரோன் [MONABERGERON] என்பது அறிய வருகிறது. அப்படியும் இப்படியுமாய் கொஞ்சமே அவளைப் பற்றி தகவல் கிடைக்கிறது. அந்த விதமாகவே படத்தின் FLASH BACK காட்சிகளும் அமைந்துள்ளன. நமது அன்றாட வாழ்நாளில் தாம் சந்திக்கும் எவ்வளவோ ஆண் பெண்களை நாம் கவனித்து எடுத்துக்கொள்ளும் விதமும் இப்படித்தான். ஒரு வகையில் அதைத்தான் வார்தாவும் சொல்லுகிறார் போலும். மோனா ஒவ்வொரு இடமாய் நாய் போல சற்றுவது, உணவு, இடம் கிடைத்தால் அவற்றைப் பெற்றுக் கொண்டதற்கான எவ்வித நன்றியுணர்வும் காட்டாதவள். அவள் உடலில் எவ்வித தாக்குதலுக்கான காலமுமில்லை இரவில் தவறி பள்ளத்தில் விழுந்து மோதி அடிபட்டு இறந்திருக்கவேண்டும் என்று தீர்மானிக்கப்படுகிறது. மோனாவாக சாண்ட்ரின் பொன்னேர் [SANDRINE BONNAIRE] எனும் இளம் நடிகை – பரவாயில்லை – நடித்திருக்கிறார்.

பிரெஞ்சு சினிமா நிறைவுறுகிறது.