periyar

பள்ளிக்கூடமே வேண்டாம்

அருணன் திரு

நூல் – Half a Day for Caste? (சாதிக்கு அரை நாளா? )
ஆசிரியர் – டி. வீரராகவன்
பதிப்பகம் – லெஃப்ட் வேர்டு புக்ஸ், புதுதில்லி
விலை – ரூ.250

நான் எட்டாவது படித்துக்கொண்டிருக்கும்போது எங்கள் ஊரில், ‘பண்ணையார் பரமசிவம்’ என்று ஒரு மேடை நாடகம் நடந்தது. பண்ணையார்தான் வில்லன். கிராமத்திலிருக்கும் குடியானவர்களின் பிள்ளைகள் அரசு பள்ளிக்கூடத்திற்குப் படிக்கச் செல்ல வேண்டும் என ஆசைப்படுகிறார்கள். அவரது பண்ணையில் வேலை செய்யும் ஆறுமுகம், தன் பையன் அரசனைப் பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்க்க பணம் கட்டுவதற்குக் கடன் கேட்கிறார். அதற்குப் பண்ணையார் கோபமாக ஆறுமுகத்தைப் பார்த்து பல கேள்விகள் கேட்பார். ‘ஏய்யா, உங்க பிள்ளைங்க எல்லாம் படிக்க போயிட்டா, யார்யா ஆடு மாடுகளை மேய்க்கறது? நாளைக்குத் துணி வெளுக்கிறது? பெருக்கிக் கூட்றது? சவரம் பண்றது? பண்ணைக்கூலின்னு எந்த வேலைக்கும் ஆள் கிடைக்க மாட்டாங்க. எப்படிடா நான் குடித்தனம் பண்றது?’-அப்படின்னு. இவைபோன்ற வசனங்களைத் தமிழ்ச்சூழலில் ஆயிரக்கணக்கான நாடகங்களில், திரைப்படங்களில், கதைகளில் கேட்டிருக்கிறோம், பார்த்திருக்கிறோம்.

அண்மையில் புதிய கல்விக் கொள்கை பற்றிய தொலைக்காட்சி விவாதம் ஒன்றில் மெத்தப்படித்த மேட்டிமை குலத்தைச் சேர்ந்த ஒருத்தர் கேட்கிறார்.‘எல்லாரும் இஞ்சினியர், டாக்டர் ஆகிட்டா பிளம்பர் வேலைக்கு, எலக்ட்ரீசியன், கார்ப்பென்டர் வேலைக்கு எப்படி சார் ஆள் கிடைப்பாங்க?’ என்று. காலம் உருண்டோடினாலும், புறத்தோற்றங்களும், தொழில்நுட்பங்களும் மாறினாலும் இந்தியச்சமூகம் தனது சாதியப் படிநிலை அமைப்பை ஒரு அங்குலம் கூட விட்டுக்கொடுக்கத் தயாராக இல்லை என்பதுதான் நம் முகத்தில் அறையும் எதார்த்தம்.

கல்வி என்பது எப்படி இந்தியச்சமூகத்தில் வாழும் ஒருவரின் சமூக, பொருளாதார நிலையை மாற்றுகிறது என்பதைக் கண்கூடாக பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம். அந்த மாற்றத்தைத் தடுக்கும் பிற்போக்குச் சக்திகள் மீண்டும் தலைதூக்கிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு காலகட்டத்தில் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம். இந்தத் தருணத்தில், ‘பாதி நாள் சாதிக்கு?’ (Half a Day for Caste?) என்ற ஆய்வு நூலைப் பார்க்க நேர்ந்தது. சென்னை இந்தியத் தொழில்நுட்பக் கழகத்தில் பேராசிரியராகப் பணிபுரிந்த ‘திலீப்’ வீரராகவன் (1958-2009), முன்னதாக எம்.ஃபில்., பட்டத்திற்காகச் சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்திற்குச் சமர்ப்பித்த, ‘1953இல் மெட்ராஸ் மாநிலத்தில் தொடங்கப்பட்ட மாற்றியமைக்கப்பட்ட தொடக்க கல்வித் திட்டமும், அதன் பாதிப்பும்’ என்ற ஆய்வேடு ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதியின் முன்முயற்சியால் தற்போது நூலாக வெளிவந்துள்ளது.

ஆறாண்டுகளுக்கு முன்பு, ‘மதராஸ் பட்டினத்திலும், சுற்றுப்புறத்திலும் 1918 முதல் 1939 வரையிலான தொழிற்சங்க இயக்கத்தின் தோற்றமும் வளர்ச்சியும்’ பற்றிய வீரராகவனின் நூல் வெளிவந்து பரபரப்பாகப்பேசப்பட்டது வாசகர்களுக்கு நினைவிருக்கலாம். டி. வீரராகவன், 1987ஆம் ஆண்டு சென்னை இந்தியத் தொழில்நுட்பக் கழகத்திற்குச் சமர்ப்பித்த முனைவர் பட்ட ஆய்வேடு அது.

மாற்றியமைக்கப்பட்ட தொடக்க கல்வித் திட்டம்

இராஜகோபாலாச்சாரியார், மதராஸ் மாநில முதலமைச்சராக 1952-53 கால கட்டத்தில் இருந்தபோது கொண்டுவந்தது, ‘மெட்ராஸ் மாநில மாற்றியமைக்கப்பட்ட தொடக்க கல்வித் திட்டம்’. 1937இல் ஒன்றிணைந்த மதறாஸ் மாகாணத்தின் அவர் பிரதமராக இருந்தபோதே இத்திட்டத்தைச் செயல்படுத்த முயற்சித்தார் என்ற செய்தி இந்நூல் மூலமாகத் தெரியவருகிறது. பள்ளிக்கூடத்தில் பாதி நாள் ஏட்டுக்கல்வி வகுப்புகள், மீதிப்பாதி நாள் சொந்த சாதித்தொழிலைக் கற்றல் என்ற ரீதியிலான இந்தத்திட்டத்தைப் பலதரப்பினரும் எதிர்த்தனர். இத்திட்டத்தைத் தீவிரமாக எதிர்த்த பெரியார், குலக்கல்வித்திட்டம் என்று இதைப் பெயரிட்டு அழைத்தார். அந்தப் பெயரே நிலைத்துவிட்டது. இன்றளவும் அதே பெயரில்தான் பொதுமக்களால் நினைவுகூரப்படுகிறது.

காந்தியடிகளின் ஆதாரக்கல்வியும், இராஜாஜியின் திட்டமும்

1937இல் அரிஜன் இதழில் காந்தியடிகள் தான் முன் மொழிந்த ஆதாரக்கல்வித் திட்டத்தைப்பற்றி தொடர்ந்து எழுதி வந்தார். அக்கல்வித்திட்டம், அவரது பொருளாதார, சமூகக் கண்ணோட்டத்துடன் பொருந்தியதாக இருந்தது.

கல்வி, ஒரு குழந்தையின் 7 வயதில் ஆரம்பித்து, தொடர்ந்து 7 ஆண்டுகள் வழங்கப்படவேண்டும். அக்கல்வி, படிக்கும் குழந்தையின் உள்ளூர்ச் சூழலுக்கு நெருக்கமானதாக இருக்கவேண்டும். முழு நேரக்கல்வியாக இருக்கவேண்டும். ஆதாரக்கல்வியில் நன்கு பயிற்சி பெற்ற ஆசிரியர் அடிப்படைப் பாடங்களையும், தொழிற்கல்வியையும் சொல்லித்தருவார். குழந்தைகளுக்குச் சொல்லித்தரப்படும் பாடங்கள், கைவினைத்தொழிலுக்கு இயைந்த வகையில் இருக்கவேண்டும் என்பது காந்தியடிகளின் கல்வித் திட்டத்தின் சில அம்சங்கள்.

காந்தியடிகளின் சமூக பொருளாதாரக் கொள்கையில் அழுத்தமான நம்பிக்கை கொண்டிருந்தாலும் இராஜாஜி ஒரு பழமைவாதி. அவர், புத்தகங்கள் மூலம் கல்வி கற்பிப்பது குழந்தைகளின் வளர்ச்சிக்கு ஊறுவிளைவிக்கும் என நம்பினார். பள்ளிக்கூடங்கள், சிறைச்சாலைகளைப் போன்றவை; பள்ளிக்கூடங்கள் இல்லாமல் இருந்தால் நல்லது என்றும் கூட அவர் எண்ணினார்.

இதனால், ஏற்கனவே இருந்த பள்ளிக்கூட முறையை மாற்ற இராஜாஜி முயற்சி செய்தார். கல்வி கற்பிக்கக் குடும்பங்களே சரியான கருவிகள் என அவர் கருதினார். இராஜாஜி தனது பேச்சொன்றில் இப்படிச்சொல்கிறார். ‘குடும்பமே ஒரு தொழிற்கல்விக்கூடம். ஒரு குடும்பத்தில் உணவு உற்பத்தி செய்யப்படுகிறது; துணி நெய்யப்படுகிறது; தூய்மைப்பணிகள் மேற்கொள்ளப்படுகின்றன; மாட்டு வண்டிகளும், உழுகலப்பைகளும் செய்யப்படுகின்றன; சரி செய்யப்படுகின்றன; நல்லவேளை இன்னமும் சாதிகள் இருக்கின்றன; சாதிகளைச்சேர்ந்தவர்கள் அவரவர் சாதித்தொழில்களைச் செய்துவருகின்றனர். ஆகவே, குடும்பம் தொழிற்கல்விக்கூடமாகவும், பெற்றோரே தொழில் பயிற்றுநர்களாகவும் விளங்குகின்றனர்.’

‘பாதிநாள் பள்ளிப்படிப்பு’ கல்வித்திட்டத்தை 1952இல் முதலமைச்சராகப் பதவி ஏற்றவுடன் நடைமுறைப்படுத்த உத்தரவிட்டார் இராஜாஜி. 1953 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 16ஆம் தேதி பள்ளிக் கல்வி இயக்குனர், வரும் ஜூன் மாதம் தொடங்கும் கல்வியாண்டு முதல் புதிய கல்வித் திட்டம் அமல்படுத்தப்பட வேண்டும் என்று சுற்றறிக்கை அனுப்பினார். இத்திட்டத்தின் முக்கிய அம்சங்கள் 1. பள்ளியில் ஒரு நாளில் மூன்று மணி நேரமே வகுப்புப் பாடம் நடத்தப்படும். 2. பிறகு, மாணவர்கள் பெற்றோர் எந்த கைவினைத் தொழிலைக் கொண்டுள்ளார்களோ, அந்தத் தொழிலில் பயிற்சி எடுத்துக்கொள்வார்கள்.3.காலையில் ஒரு பிரிவு மாணவர்களும், மாலையில் இன்னொரு பிரிவு மாணவர்களும் பள்ளிக்கு வருவர். 4. இரண்டு பிரிவுகளுக்கும் அதே ஆசிரியர்கள்தாம் கற்பிப்பர்.

திட்டம் அமல்படுத்தப்பட்டவுடன் ஆசிரியர்கள், கல்வியாளர்கள், காங்கிரஸில் உள்ள சிலர் எனப் பலதரப்பிலும் எதிர்ப்பு தீவிரமாக கிளம்பியது. உரிய கலந்துரையாடல் இல்லாமல், திட்டம் நடைமுறைக்குக் கொண்டு வரப்பட்டதாகத் தென்னிந்திய ஆசிரியர் சங்கம் மங்களூரில் நடைபெற்ற மாநாட்டில் எதிர்ப்பை வெளியிட்டது. ஆசிரியர்கள் தங்களது வேலைப்பளு 20 சதவீதம் அதிகரிக்கும் எனக் குற்றம் சாட்டினார்கள். கூடுதல் வேலைக்கு ஏற்ப சம்பளம் உயர்த்தப்படவில்லை என்று வருத்தமும் தெரிவித்தார்கள்.

காந்தியப் பொருளாதார, கல்வியியல் சிந்தனையாளரான ஜே.சி.குமரப்பா, இராஜாஜியின் இந்தத்திட்டம், காந்தியடிகளின் ஆதாரக் கல்வித் திட்டத்திலிருந்து விலகிச் செல்வதாகத் தெரிவித்தார். தேர்ந்த கைவினைஞர்கள் நல்ல ஆசிரியராக இருப்பதில்லை என்றும் குமரப்பா குறிப்பிட்டார். ஆனால், கல்வியாளர்கள் டாக்டர் ஜாகிர் ஹுசைன், டி.வி.ஜி.பால் ஆகியோரும், இந்து மத அறிஞர் கே.எஸ்.ராமசாமி சாஸ்திரி போன்றவர்களும் இராஜாஜியின் திட்டத்தை ஆதரித்தனர்.

இத்திட்டம் குறித்து, ஆலோசனை வழங்க அரசால் நியமனம் செய்யப்பட்ட காந்திய அறிஞர் ஜி. ராமச்சந்திரன், ‘மாற்றியமைக்கப்பட்ட தொடக்க கல்வித் திட்டம்: பார்வைகளும், பரிந்துரைகளும்’ என்ற தலைப்பில் நீண்ட அறிக்கை ஒன்றை அரசிடம் வழங்கினார். இந்த அறிக்கையில், இத்திட்டத்தைப்பற்றி மக்களிடம் முதலில் குழப்பமே நிலவியது என்றும், விளக்கிக் கூறிய பின் மக்கள் ஏற்றுக்கொண்டார்கள் என்றும் கூறுகிறார்.

வேலைப்பளுவைக் குறைத்துக்கொள்ள ஆசிரியர் செய்த சதியே இந்தப் பாதி நாள் வகுப்புகள் திட்டம் என மக்கள் நினைத்தனர் என இத்திட்டத்தின் ஆதரவாளரான ஜி. ராமச்சந்திரனால் எழுதப்பட்டிருந்தாலும், இத்திட்டம் மேலிருந்து கீழ் திணிக்கப்படும் திட்டம்தான் என்பது அறிக்கையில் வெள்ளிடை மலை போல தெரிகிறது. சுருக்கமாகச் சொல்ல வேண்டுமானால், எது சிறப்பானது என்பது இராஜாஜிக்குத் தெரியும் என்பதே ஜி.ராமச்சந்திரனின் எண்ணம் என்று முடிக்கிறார் வீரராகவன்.

வி.கே.ஜான், சி.பா. ஆதித்தனார், ரங்கையா ஆகியோர் இத்திட்டம் சர்வதேச குழந்தை உரிமைப் பிரகடனங்களுக்கு எதிராக இருக்கிறது என்று தெரிவித்தனர். இந்தத் திட்டம் திடீரென அமல்படுத்தப்பட்ட முறை, காங்கிரஸ் கட்சிக்குள்ளேயோ, அரசு அதிகாரிகளிடமோ விவாதிக்காமல் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட முறை, எதிர்க்கட்சிகளின் விமர்சனங்களைப் பொருட்படுத்தாமல் இருந்தமை பிரச்சினைகளை அதிகமாக்கின. மக்கள் மத்தியில் திட்டம் மீதான அவநம்பிக்கையும், எதிர்க்கருத்துகளும் பல்கிப் பெருக காரணங்களாகின்றன. எதிர்ப்பை இராஜாஜி எதிர்கொண்ட விதம், அண்மையில் பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையில் அரசு, மாற்றி மாற்றிக்காரணம் சொல்லிய நிலையை ஒத்திருந்தது.

எதிர்ப்பு மிகுதியானதும் 1953 ஆகஸ்டு 20 அன்று அரசு, மகாராஷ்டிர கல்வியாளர் பேராசிரியர் ஆர்.வி.பாருலேக்கர் தலைமையில் குழு ஒன்றை அமைத்து, இந்த மாற்றியமைக்கப்பட்ட தொடக்கக் கல்வித் திட்டத்தை ஆராயச் சொன்னது. மூன்று உறுப்பினர்களைக் கொண்டது அக்குழு. ஏ.கோவிந்தசாமி நாயக்கர், இந்தக்குழுவில் ஏன் தமிழ்நாட்டிலிருந்து எந்தக்கல்வியாளரும் இடம்பெறவில்லை என்று கேள்வி எழுப்பினார். பாருலேக்கர் குழு பின்வரும் முடிவுகளைக் கண்டடைந்தது. மூன்று மணி நேர பள்ளிப்படிப்பு போதுமானது. மாணவர் ஆசிரியர் விகிதத்தை 30:1லிருந்து 50:1க்கும்உயர்த்தவேண்டும்.பள்ளிக்கு வெளியிலான கைவினைப் பயிற்சிக்குக் கூடுதல் கவனம் செலுத்த வேண்டும். ஆசிரியர்களுக்கான ஊதியத்தை உயர்த்த வேண்டும். நகர்ப்புறங்களுக்கும் புதிய கல்வித் திட்டத்தை விரிவாக்க வேண்டும்.கைவினைப் பயிற்சியாளர்களுக்கு மதிப்பூதியம் வழங்க வேண்டும் என்பன அம்முடிவுகள். நிதித்துறை பற்றாக்குறையினால் தான் இத்திட்டம் கொண்டு வரப்பட்டது என்று அரசு சொன்னதைக் கவனத்தில் கொள்ளாமல், மேலும் நிதி ஒதுக்க வேண்டும் என்று இக்குழு பரிந்துரைத்தது ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தியது என்கிறார் வீரராகவன். .

பாருலேக்கர் குழு அறிக்கை, சட்டப் பேரவையில் சமர்ப்பிக்கப்பட்டவுடன் பிரச்சினை தீவிரம் எடுக்கத் தொடங்கியது. எனினும் அரசாங்கம், பாருலேக்கர் குழு பரிந்துரைகளை ஏற்றுக் கொண்டு, புதிய கல்வி திட்டத்தை நகரங்களுக்கும் விரிவாக்க உத்தரவிட்டது.

திராவிடர் கழகம், திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் உள்ளிட்ட கட்சிகள் எதிர்ப்பைத் தெரிவித்தன. குலக்கல்வித் திட்டம் என்றும், வர்ணாஸ்ரம கல்வித் திட்டம் என்றும் இத்திட்டத்தை அழைத்த பெரியார், பார்ப்பனர் அல்லாதவருக்கு எதிராக இராஜாஜி கொண்டுவந்த பல நடவடிக்கைகளைப் பட்டியலிட்டார். கல்விக்கான கூடுதல் வரியைக் குறைத்தது; 60 மாணவர்களுக்குக் குறைவாகப் படித்த உயர்நிலைப் பள்ளிகளை மூடியது; வனக்கல்லூரியை மூடியது; ஆயிரக்கணக்கான தொடக்கப்பள்ளிகளை மூடியது; கிறிஸ்துவத்துக்கு மாறிய தாழ்த்தப்பட்ட மாணவர்களுக்கு வழங்கப்பட்டு வந்த கல்வி உதவித் தொகையை நிறுத்தியது ஆகியவை சாதிய அமைப்பை ஆதரிக்கும் மனம் கொண்ட இராஜாஜியின் பார்ப்பனரல்லாதவர்களுக்கு எதிரான நடவடிக்கை என்ற பெரியார் இந்தத் திட்டத்தையும் அவற்றுள் ஒன்றாகத்தான் பார்த்தார்.

கிராமப்புறத்தின் சமூக பொருளாதார படிநிலைகளை நிலைநிறுத்துவதற்கே இத்திட்டம் கொண்டு வரப்பட்டது என இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி குற்றம் சாட்டியது. சோசலிச கட்சியும் இத்திட்டத்தைக் கண்டித்து தீர்மானம் இயற்றியது. ஆளும் கட்சிக்குள்ளேயே கருத்து வேறுபாடு இருந்தது. ஓமந்தூர் ராமசாமி ரெட்டியார் இத்திட்டம் நடைமுறை சாத்தியமற்றது என்று தெரிவித்தார். இத்திட்டத்தை எதிர்த்தாலும் காமராசர் வெளிப்படையாக ஏதும் சொல்லவில்லை. எதிர்ப்புகளைப் பார்த்த இராஜாஜி பல சமரச நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார். பள்ளிக்கு வெளியில் கைவினைகள் கற்பதை வேண்டாம் என்றால் விட்டு விடலாம் என்றார். இப்போது இருப்பதைவிட அதிக மாணவர்கள் எழுத்தறிவு பெற வேண்டும் என்பதே இத்திட்டத்தைத் தான் கொண்டு வந்ததன் நோக்கம் என்று இராஜாஜி குறிப்பிட்டார். இரா.கிருஷ்ணமூர்த்தி, தன் கல்கி பத்திரிகையில், இராஜாஜியின் திட்டத்திற்குப் பெருமளவில் ஆதரவு பிரச்சாரம் செய்தார். புதிய கல்வித் திட்டம், தற்சார்பு கொண்ட, தன்னம்பிக்கை கொண்ட குடிமக்களை உருவாக்கும் என எழுதினார். ஏட்டுக்கல்வியைக் குறைசொல்லி, உடலுழைப்பே அமெரிக்காவைச் சிறப்பாக்கியது என வாதிட்டார். ஆபிரகாம் லிங்கன், ஒரு மரம் வெட்டுபவர்; கிருஷ்ணர் மாடு மேய்ப்பவர்; திருவள்ளுவர் ஒரு நெசவாளர்; வேதாந்த தேசிகர் செருப்பு தைப்பவர் எனக்குறிப்பிட்டு உடலுழைப்பின் மேன்மையை எடுத்துக்காட்டினார்.

தொடக்கக் கல்வியில் மாற்றங்கள் கொண்டு வருவது குறித்து சட்டப்பேரவையில் ஏன் முன்பே தெரிவிக்கப்படவில்லை, விவாதிக்கப்படவில்லை என்று எதிர்க்கட்சிகள் கேட்டதற்கு இராஜாஜி, ஏற்கனவே தான் அமல்படுத்திய மதுவிலக்கு, கோயில் நுழைவு ஆகிய முடிவுகளைச் சட்டப்பேரவையில் தெரிவிக்காமல்தான் கொண்டு வந்ததாகப் பதில் தெரிவித்தார். ராமானுஜரும், சங்கரரும் தங்களது தத்துவங்களை வெளியிடும் முன்பு யாரிடமாவது ஆலோசனை கேட்டார்களா எனக் கோபமாக இராஜாஜி கேட்டார். புத்திசாலித்தனமான இந்த பதில், ஜனநாயகத்துக்கு பொருத்தமானதாக இல்லை என முன்னுரையில் பதிவிடுகிறார் ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதி.

மாணவர்-ஆசிரியர் விகிதம் உயர்த்தப்படும் என்ற அறிவிப்பை அறிந்த ஆசிரியர்கள் தங்கள் வேலையை இழக்க நேரிடும் என அச்சம் தெரிவித்ததையடுத்து ஒரு ஆசிரியர் கூட வேலையை இழக்க மாட்டார்கள் என்று இராஜாஜி உறுதி அளித்தார். எப்படிப்பட்ட எதிர்ப்புகள் வந்தாலும், இத்திட்டத்தைச் செயல்படுத்தியே தீருவது என இராஜாஜி உறுதி கொண்டிருந்தார். தன் சொந்தத் திட்டமாக இதைக் கருதினார்.

இத்திட்டத்திற்கு எதிர்ப்பு நாளாக 1953 ஆம் ஆண்டு ஜூன் 21ம் தேதியைத் திராவிடர் கழகமும், திராவிட முன்னேற்றக் கழகமும் அறிவித்தன. அரசினர் தோட்டத்தை நோக்கி, திராவிடர் கழகம் பிரம்மாண்டமான பேரணி நடத்தியது. திராவிட முன்னேற்றக் கழகம், முதலமைச்சர் வீட்டை முற்றுகையிடும் போராட்டத்தை முன்னெடுத்தது. 1953 ஜூலை 15 அன்று சட்டமன்றத்தில் எதிர்க்கட்சிகள் இத்திட்டம் பற்றி கேள்வி எழுப்பினர்.ஆந்திர மாநில உருவாக்கச் சட்டம் விவாதிக்கப்பட்ட பிறகே கல்வித்திட்டம் பற்றிய விவாதம் எடுத்துக்கொள்ளப்படும் என இராஜாஜி சொல்லிவிட்டார். சட்டமன்ற கூட்டத்தொடரின் இறுதியில் இத்திட்டம் குறித்த அரசின் தீர்மானம் விவாதிக்கப்பட்டது. அறிஞர்கள் அடங்கிய குழுவின் பரிசீலனைக்கு அனுப்பப்பட வேண்டும், அதுவரை திட்டத்தைச் செயல்படுத்துவது நிறுத்தி வைக்க வேண்டும் என்ற தமிழ்நாடு உழைப்பாளர் கட்சியைச் சேர்ந்த கே.ஆர்.விஸ்வநாதனின் திருத்த தீர்மானம் வெற்றி பெற்றது. அரசுத்தரப்புத் தீர்மானம் தோல்வியுற்றதால், தார்மீக ரீதியில் இராஜாஜியின் ராஜினாமாவை எதிர்க்கட்சிகள் கோரின. ஆனால், இராஜாஜி ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.

புதிய ஆந்திர மாநிலம் அமைப்பதற்கான சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டவுடன், 1953 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் ஒன்றாம் தேதி ஆந்திர மாநிலம் அமைக்கப்பட்டது. அதனால் சட்டமன்றத்தில் காங்கிரஸ் கட்சிக்கு வசதியான பெரும்பான்மை வந்துவிட்டது. ஆனால், அதே நேரத்தில், காங்கிரஸ் கட்சியில் இராஜாஜிக்கு எதிர்ப்பும் வலுக்கத் தொடங்கியது. வரதராஜுலு நாயுடு, காமராஜரின் நெருங்கிய சகாவான கே.டி.கோசல்ராம் ஆகியோர் இராஜாஜிக்கு எதிரான நடவடிக்கைகளைத் தீவிரப்படுத்தினர். இராஜாஜி, முதலமைச்சர் பதவியிலிருந்து விலக வேண்டும் என்ற கோரிக்கை வலுத்து ஒலிக்கத் தொடங்கியது. கே.டி.கோசல்ராம், இராஜாஜியின் ஆட்சியை, ‘பேயாட்சி’ என்று விமர்சித்தார்.

கல்வித் துறைக்கான மானியக் கோரிக்கை மீது பேசுகையில் இராஜாஜி,‘சாதிகள், சமூகங்கள் குறித்த உணர்ச்சிகள் இந்த மாநிலத்தில் அதிகமாக இருப்பது நம்முடைய துரதிர்ஷ்டம்.மாற்றியமைக்கப்பட்ட தொடக்கப்பள்ளிக் கல்வித் திட்டம், ஒரு அரசியல் விஷயமாக மாறி, மதப்பூசலாக,சாதிப்பூசலாக உருவாகிவிட்டது. இப்படி விஷயங்களைத் தவறாக சித்திரிப்பது சிலருக்கு வாடிக்கையாகிவிட்டது’ என்றார். இராஜாஜி பதவி விலக வேண்டும் என்ற போராட்டம், எதிர்க்கட்சிகளால் முதலில் தொடங்கப்பட்டது. இரண்டாவது காங்கிரசுக்கு உள்ளேயேயும் எதிர்ப்பு எழுந்தது. இரண்டு நிலைகளிலும் சாதியவாதமே வெடிமருந்தாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது என்று வீரராகவன் எழுதுகிறார். காலம் காலமாய் கல்வி மறுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு, விடுதலைக்குப்பிறகும் கல்வி மறுக்கப்படுவதையும், சொந்த சாதி வேலைகளையே தொடர்ந்து செய்து வரவும் இராஜாஜியின் திட்டம் நிர்ப்பந்திப்பதை வீரராகவன் குறிப்பிடவில்லை.

பாருலேக்கர் குழு அளித்த ஆதரவான பரிந்துரைகளுடன் திருப்தி அடையாத இராஜாஜி அரசு, மத்திய கல்வி ஆலோசனை வாரியத்தின் கருத்தையும் கேட்டது. வாரியம் புதிய கல்வித் திட்டம் பெரும்பாலான குழந்தைகளுக்குக் கல்வியை கொண்டு சேர்க்கும் முயற்சியில் ஒரு வரவேற்கத்தக்க திட்டம் என்று பாராட்டியது. ஆனால், பிற்பகலில் மாணவர்கள் பள்ளிக்கு வெளியே கைவினைத்தொழில்கள் கற்பதைத் தீவிர கண்காணிப்புக்கு உட்படுத்த வேண்டும் என்றும் கருத்து தெரிவித்தது. எனினும், முழுநேர பள்ளிக் கல்வியே குழந்தைகளுக்குத் தேவையானது என்று மத்திய கல்வி ஆலோசனை வாரியம் முடிவாகத் தெரிவித்துவிட்டது.

குடும்பங்களால் கட்டமைக்கப்பட்டிருந்த கிராமம் முழுவதுமே ஒரு பல்தொழில்நுட்ப பயிலகம் என்பது இராஜாஜியின் கருத்து. ஆனால், வாரியம், பள்ளிக்கூடமே சமூக கூடமாக இருக்கிறது என்றது. உண்மையில், இராஜாஜியின் கல்வித்திட்டத்தை மத்திய கல்வி ஆலோசனை வாரியம் நிராகரித்து விட்டது என்றே சொல்லலாம் என்கிறார் வீரராகவன்.

உடல்நிலையைக் காரணம் காட்டி, இராஜாஜி, 1954 ஏப்ரல் 13ஆம் தேதி முதலமைச்சர் பதவியிலிருந்து விலகினார். ஏப்ரல் 1954இல் காமராஜர் முதலமைச்சராகப் பொறுப்பேற்றார். புதிய அரசு பதவி ஏற்றவுடன் இக்கல்வித் திட்டம் கைவிடப்பட்டது என்று அறிவிக்கப்பட்டது. இராஜாஜி, தனது திட்டம் அரசால் கைவிடப்பட்டதற்குக் கண்டனம் தெரிவித்தார்.

இராஜாஜி, காந்தியடிகள் ஆகியோரின் பேரனாகிய கோபாலகிருஷ்ண காந்தி இந்த நூலுக்கு முன்னுரை எழுதியுள்ளார். அதில் அவர், ஒரு பழமை விரும்பி ஒருதலைப்பட்சமாக கொண்டுவந்த திட்டமே, இந்தப் புதிய தொடக்கக்கல்வித்திட்டம் என்கிறார். ‘மற்றவர்களின் மதிப்பீட்டை விட தனது மதிப்பீடுதான் வலிமையானது என்று எண்ணும் இராஜாஜி போன்ற சிலரிடம் விளங்கும் சந்தேகத்திற்கு அப்பாற்பட்ட நேர்மையும் நோக்கமும் கூட கொடுங்கோன்மை தன்மையுடையது ஆகிவிடுகின்றன’ என்கிறார் அவர். இராஜாஜியிடம் மற்றவர்களின் கருத்துக்கு இடம் அளியுங்கள் என்று யாராவது சொல்லியிருக்க வேண்டும். அப்படிச் சொல்லி, அவர் அதைக் கேட்டிருந்தால், குலக்கல்வித் திட்டம் என்று அழைக்கப்பட்ட இந்த திட்டத்தின் போக்கும் இராஜாஜியுடைய அரசியல் வாழ்க்கையுமே வேறு திசையில் போயிருக்கும். அவர் அப்படிக் கேட்டிருந்தால், யாராவது அவரிடம் சொல்லி இருப்பார்கள், ‘புத்தகங்கள் அடிப்படையிலான கற்றல்தான் பள்ளியின் மையச்செயல்பாடு’ என்று. இரண்டாவது தொழிற்பாடமாகக் குலத்தொழிலுக்குப் பதிலாக கைராட்டை, வேளாண் கருவிகள் செய்தல் என எந்த வளர்ச்சித் தொழிலையும் வைத்துக் கொள்ளலாம் என அவர்கள் ஆலோசனை சொல்லி இருப்பார்கள். பிற்பகலில் நேரம் கழிக்க, விளையாட்டு என்ற ஒன்றும் இருக்கிறது அல்லவா என்று கோபாலகிருஷ்ண காந்தி கேட்கிறார். ஆனால், இராஜாஜி கேட்டாரா? செவிமடுத்தாரா? தான்தான் சிறந்தவர் என்று அவர் தன்னை நினைத்துக் கொண்டார். அத்துடன் முடிந்தது கதை என்கிறார் கோபாலகிருஷ்ண காந்தி.

காமராசரின் எல்லோருக்கும் கல்வி.

அரசியலமைப்பின் வழிகாட்டு நெறிகளின்படி, தொடக்கக் கல்வியைச் சீரமைக்க ஆலோசனை வழங்குவதற்காக டாக்டர் ராம. அழகப்பச் செட்டியார் தலைமையில் ஒரு குழுவை காமராஜர் அரசு அமைத்தது. அக்குழு பின்வரும் பரிந்துரைகளை அளித்தது.

300க்கும் அதிகமான மக்கள்தொகை கொண்ட அனைத்து கிராமங்களிலும் பள்ளிகள் அமைக்கப்பட வேண்டும். பள்ளிக் குழந்தைகளுக்கு இலவச மதிய உணவுத் திட்டம் வழங்க வேண்டும். இதற்கான செலவில் உள்ளூர் மக்களும் ஒரு பங்கை அளிக்க வேண்டும்.வேளாண் வேலைகளுக்கு ஏற்ற வகையில் பள்ளி வேலைநாட்கள் மாற்றியமைக்கப்பட வேண்டும்.ஓராசிரியர் பள்ளிகள் தொடர வேண்டும். அதே சமயத்தில், அவற்றில் மூன்றாம் வகுப்பு வரை மட்டுமே இருக்க வேண்டும்.

விரயங்களைக் குறைப்பது பற்றி எந்தவிதமான உருப்படியான பரிந்துரைகளையும் இந்த குழு அளிக்கவில்லை என வீரராகவன் வருந்துகிறார். மதிய உணவு திட்டம் விரயங்களைக் குறைக்கும் என குழு நம்பியது. பாடத்திட்டத்தில் எந்த மாற்றத்தையும் இது பரிந்துரைக்கவில்லை. ஆனால், ஆசிரியர்களின் சம்பளத்தை உயர்த்த பரிந்துரைத்தது என்பதை வீரராகவன் குறிப்பிடுகிறார்.

அழகப்பச் செட்டியார் குழுவின் பரிந்துரைகளை ஏற்றுக் கொண்ட காமராசரின் அரசு தொடக்க கல்விக்கு முன்னுரிமை அளித்து செயல்பட ஆரம்பித்தது. 12வயது வரையிலோ அல்லது ஐந்தாம் வகுப்பு முடிக்கும் வரையிலோ பள்ளியிலிருந்து இடைநிற்க யாரும் அனுமதிக்கப்படவில்லை. இந்த நடவடிக்கைகளால் லட்சக்கணக்கான மாணவர்கள் பள்ளியில் சேர்ந்தனர். ஆயிரக்கணக்கில் புதிய ஆசிரியர்கள் நியமிக்கப்பட்டனர். சமூக, பொருளாதார தடைகளை நீக்க, பல முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. அனைத்து குழந்தைகளுக்கும் தொடக்க கல்வி இலவசமாக வழங்க முடிவு செய்யப்பட்டது. எல்லாவற்றிற்கும் சிகரமாக இலவச மதிய உணவுத் திட்டம் அமைந்தது.

கல்வியில் ஏற்பட்ட இந்த முன்னேற்றம் தமிழகத்தில் மட்டும் நடந்த ஒன்றல்ல என்கிறார் வீரராகவன். அது, முதல் மூன்று ஐந்தாண்டு திட்டக் காலகட்டத்தில் இந்திய அளவில் ஏற்பட்ட முன்னேற்றத்தின் ஒருபகுதியே என்கிறார். மத்திய அரசு நிதியைக் கொண்டு, தேசிய கல்விக் கொள்கையைத் தீவிரமாக அமல்படுத்தியது ஒன்றுதான் காமராசரின் பங்களிப்பு என்று அதற்கான பாராட்டை மட்டும் வீரராகவன் அளிக்கிறார்.

ஆய்வின் முடிவுரையில், வீரராகவன் பின்வரும் கருத்துக்களை முன்வைக்கிறார். சுதந்திரத்திற்கு பிறகு, ஐந்தாண்டுகள் கடந்த பிறகும் அனைவருக்கும் அடிப்படை கல்வி என்பது கனவாகவே இருந்தது. இராஜாஜிக்கு நிறுவன கல்வி முறையில் நம்பிக்கை இல்லை. அவரது தனிப்பட்ட கருத்துக்களும், அரசியல் சட்டத்தின் வழிகாட்டு நெறிகளும் இணைந்தே அவரை பாதி நாள் பள்ளி கல்வித் திட்டத்தைச் செயல்படுத்த வைத்தது என்கிறார் வீரராகவன்.

ஜனநாயக விரோதமாகத் திட்டம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது என்பதை வீரராகவன் ஒப்புக்கொள்கிறார். இராஜாஜி கல்வித்துறையின் எதிர்ப்புகளைப் புறந்தள்ளியது; சட்டமன்ற தீர்மானத்தை மதிக்காதது எல்லாம் சேர்ந்து, திட்டத்தின் தோல்விக்குக் காரணங்களாயின என்கிறார். இராஜாஜியின் கல்வித் திட்டத்தை, ஒடுக்கப்பட்ட பாட்டாளி மக்களுக்கு எதிரானதாக வீரராகவன் கருதவில்லை. திராவிடர் கழகமும் திராவிட முன்னேற்றக் கழகமும் மக்களின் மனத்தில் சந்தேக விதைகளை விதைத்து, அச்ச உணர்வை வளர்த்ததாலேயே கல்வித் திட்டத்துக்கு மக்களிடம் எதிர்ப்பு அதிகரித்ததாக வீரராகவன் கருதுகிறார். இராஜாஜியின் திட்டத்தை நாட்டுக்குத் தேவையான எந்த ஒரு புரட்சிகரமான திட்டமும் பதிலீடு செய்யவில்லை என்பதே வீரராகவனின் முடிவு. காமராசர் ஆட்சியில் தொடக்கக்கல்வி பெருமளவில் வளர்ச்சி பெற்றாலும், விரயங்களும், தேக்கங்களும், அனைவருக்கும் கல்வி என்ற கனவை ஈடேறாமல் செய்தன என்கிறார் வீரராகவன். பின்னர், சில ஆண்டுகள் கழித்து அரசு முறைசாரா கல்வி என்ற திட்டத்தை அமல்படுத்தியது என்பது, இராஜாஜியின் இக்கல்வித் திட்டத்தை வேறு பெயரில் மறைமுகமாக அமல்படுத்துவதற்குச் சமம் என்கிறார். அரசும், உள்ளாட்சி நிர்வாகங்களும் ஏழைகளுக்கும், உரிமையற்றோருக்கும் கொடுத்த இலவச தாய்மொழிவழிக் கல்வி தரம் குறைந்ததாக இருந்தது. அதேவேளையில், சிறிய அளவிலான பணக்கார, மேல்தட்டு வர்க்க பிள்ளைகள், தனியார் ஆங்கில வழிக்கல்வி பள்ளிகள் மூலம்,மேன்மையான கல்வியைப் பெற்றார்கள் என வீரராகவன் குறிப்பிடுகிறார். இதனால், ஏழைகளின் குழந்தைகள் எதையுமே கற்காமலேயே பள்ளியை விட்டு நின்று விட்டனர் என்று முடிக்கிறார் வீரராகவன். பலவித அரசு ஆவணங்களையும், அறிக்கைகளையும் படித்து, இந்த ஆய்வேட்டை எழுதியுள்ள வீரராகவன், அரசு வழங்கிய தமிழ்வழிக் கல்வி பற்றிய எதிர்மறையான முடிவுகளை அடைய தான் கண்ட எந்தவித ஆதாரங்களையும் நமக்குத் தரவில்லை.

சாதியப் படிநிலைகளால் ஆன இந்திய சமூகத்தில் வாழும் ஒவ்வொருவரையும் நனவிலி நிலையில் சாதி வழிநடத்துகிறது. சமத்துவம் பேசும் மார்க்சிய அரசியல் தத்துவங்களைப் படித்து, பாடங்கள் எடுக்கக் கூடிய ஒரு படித்தவர் கூட, தனது மேல்சாதி அபிமானங்களிலிருந்து விடுபட முடியவில்லையோ என்பதையே இந்த ஆய்வுநூல் நமக்கு உணர்த்துகிறது.