Sangamam short story by kavitha pazhanivel கவிதா பழனிவேலின் சிறுகதை சங்கமம்

சங்கமம் சிறுகதை – கவிதா பழனிவேல்



சமையல் அறையின் ஜன்னல் வழியாக வெளியே கொடியில் காய வைக்கப்பட்டு இருந்த புடவை காற்றில் பறப்பதை பார்த்தாள் காவியா. அன்றைய தின நினைவுகள் மனதில் அலைமோதியதால் கண்கள் கலங்கின.

அன்று மாம்பலம் தொடர்வண்டி நிலையத்தின் பிளாட்பாரம் எண் ஒன்றில் கோடம்பாக்கம் செல்வதற்காக காத்துக் கொண்டிருந்தாள் காவியா. எதேச்சையாக லில்லி அக்காவும் அங்கிருந்ததை பார்த்துவிட்டாள் காவியா.

“நீங்க லில்லி அக்கா தானே? அக்கா என்னை ஞாபகம் இருக்கா? நாம ரெண்டு பேரும் ஒரே பள்ளியில் படிச்சோமே ?” லில்லியின் இரு கைகளையும் பிடித்தவாறு கேட்டாள் காவியா.

லில்லி காவியா, காட்டன் புடவையில் அழகுச் சிலைபோல் தோற்றம் கொண்டிருப்பதை பார்த்தாள் , பள்ளிப்பருவத்தில் பார்த்த முகமாய் இல்லை என்று அடையாளம் காண முடியாமல் விழித்தாள்.

மகளிர் சிறப்புத் தொடர் வண்டி வந்தது. இருவரும் அதில் ஏறிக் கொண்டார்கள். ஜன்னலோர இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டாள் காவியா. அருகில் லில்லி. மீண்டும் காவியாவே பேச்சை தொடர்ந்தாள்.

“ஐயோ அக்கா..” என்று விளித்து இன்ப அதிர்ச்சியில் தலைகால் புரியாமல் லில்லியிடம் கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்டாள்.

அப்போது லில்லியின் அலைபேசி அலறியது. எடுத்தவள் இன்னும் சிறிது நேரத்தில் வந்து விடுவதாக மட்டும் சொல்லி அலைபேசியை பையில் வைத்தாள்.

லில்லிக்கு அப்போதுதான் பள்ளியில் குழந்தைகள் தினத்தன்று தான் பாடிய பாடலுக்கு காவியா கொடுத்த க்ரீட்டிங் கார்டு ஞாபகம் வந்தது.

“ஏ.. காவ்யா தான நீ”

“என்னைக் கண்டுபிடிக்க இவ்வளவு நேரமா?”

யார் அந்த லில்லி??

‘யமுனை ஆற்றிலே ஈரக் காற்றிலே கண்ணனோடுதான் ஆட’ தளபதி படத்தில் வரும் இந்த பாடலின் குரல் அனைவரின் காதுகளிலும் இனிதாக ஒலித்தது. அன்று குழந்தைகள் தினம். லில்லி மேடையில் அனைவரின் முன் மைக்கில் பாடிக்கொண்டிருந்தாள். எட்டாம் வகுப்பு மாணவர்கள் அமரும் வரிசையில் காவியா அமர்ந்திருந்தாள். பாட்டு பாடி முடிந்ததும் மேடையை விட்டு கீழே வந்த லில்லியின் கைகளை பிடித்துக்கொண்டு
“சூப்பர்க்கா. அருமையா பாடுனீங்க”

“தேங்க்ஸ்” சொல்லிவிட்டு நகர்ந்தாள் லில்லி.

பத்தாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருக்கும் லில்லியை புகழாதவர்கள் யாருமே இல்லை. விரும்பாதவர்களும் யாருமே இல்லை. அனைவரும் பொறாமைப்படும் அளவுக்கு அழகாய் இருப்பாள். தன் பேச்சுத்திறனால் அனைவரையும் திக்குமுக்காடச் செய்வாள். தன்னை வெல்ல யாரும் இல்லாதது போல் அனைத்து தேர்வுகளிலும் மற்றும் விளையாட்டுப் போட்டிகளிலும் முதல் பரிசைத் தட்டிச் செல்பவளாக லில்லி வலம் வந்தாள்.

இதையெல்லாம் கண்ட காவியா லில்லியை தனது ரோல் மாடலாகவே நினைத்துவந்தாள்.

அருகில் அமர்ந்திருந்த காவியாவை நோக்கிய லில்லி ” ரொம்ப நாளைக்கப்புறம் பார்த்துக்கிறோம் இல்ல…. இப்ப எங்க இருக்க?” என்றாள்.

“நான் காஞ்சிபுரத்துல இருக்கேங்க்கா. சென்னைக்கு வந்து ரெண்டு நாளாச்சு . தி. நகர் பேருந்து நிலையம் பின்புறத்தில் தான் அம்மா வீடு அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லை. அவங்கள பாக்கரதுக்காகத் தான் நான் வந்திருக்கேன். இப்ப நல்லா இருக்காங்க. நானும் அவரும் தி. நகர் பேருந்து நிலையம் பக்கத்துல சிவா விஷ்ணு கோவிலுக்கு வந்தோம்.‌ ரெண்டு நாள் அம்மா கூட இருந்துட்டு சித்தியையும் பார்த்துட்டு வரேன்னு நான் சொன்னேன். சாமி கும்பிட்டுவிட்டு வரும்போது சித்தி அலைபேசியில் எங்கள் இருவரையும் கோடம்பாக்கத்தில் உள்ள அவர் வீட்டுக்கு அழைத்தார். சூழ்நிலை காரணமாக அவரால் வர முடியாதனால என்னைய் ட்ரெயினில் சித்தி வீட்டுக்கு பத்திரமாக போக சொல்லிட்டு அவர் காஞ்சிபுரம் கிளம்பிட்டாரு”

காவியாவே தொடர்ந்தாள் “நீங்க என்ன பண்றிங்க? உங்கள பத்தி சொல்லுங்க. எங்க ஒர்க் பண்றீங்க? பசங்க இருக்காங்களா? வீடு எங்க இருக்கு?” என்று அடுக்கடுக்காய் கேட்டாள் காவ்யா.

“சரி சரி இந்தா தண்ணிய குடி! கேள்வி கேட்டு ஆள ஒரு வழியா ஆக்கிடுவ போல.. கொஞ்சம் கூட நீ மாறவே இல்ல காவியா” என்று சொல்லிய லில்லிக்கு தன்னையே பார்ப்பது போல் எண்ணம் தோன்றியது.

லில்லி தொடர்ந்தாள். “நான் ஒரு தனியார் பள்ளியில் பத்தாம் வகுப்பு, பன்னிரண்டாம் வகுப்புகளுக்கு கணக்கு டீச்சராக இருக்கேன். கோடம்பாக்கம் மீனாட்சி மகளிர் கல்லூரி பக்கத்துல தான் என்னோட வீடு”

லில்லி பேச்சை முடிப்பதற்குள் “என்ன உங்க வீட்டுக்கு கூப்பிட மாட்டீங்களா?” உரிமையுடன் கேட்டாள் காவியா.

லில்லி அவளை வீட்டிற்கு அழைத்தாள். தான் மறுநாள் கண்டிப்பாக வருவதாக கூறினாள் காவியா. முகவரி அலைபேசி எண் வாங்கிக்கொண்டாள் காவ்யா. கோடம்பாக்கம் தொடர் வண்டி நிலையத்தில் வண்டி நின்றது. இருவரும் இறங்கினர்.

மறுநாள் காவியா தன் அம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டு லில்லியின் வீட்டுக்கு ஆட்டோ பிடித்தாள்.

காவியாவிற்கு சென்னை வாழ்க்கையில் ஈடுபாடு இல்லை அவளது எண்ணத்திற்கு தகுந்த மாதிரியே காஞ்சிபுரம் அருகே ஒரு கிராமத்தில் திருமண வாழ்க்கை அமைந்துவிட்டது. லவ்-கம்-அரேஞ்டு மேரேஜ் தான்… அன்பான கணவன். இரண்டு அடுக்கு மெத்தை வீடு தோட்டம் என்று காவ்யாவிற்கு பிடித்தமான வாழ்க்கை அமைந்தது.

ஆட்டோ லில்லியின் வீட்டின் முன் நின்றது. இயேசு உங்களை ஆசீர்வதிப்பார் என்ற வாசகம் எழுதப்பட்டிருந்தது.லில்லிக்காக அவங்க அப்பா பார்த்து பார்த்து கட்டின வீடு.வீட்டின் காலிங் பெல்லை அழுத்தினாள் காவியா. லில்லியின் அம்மா எஸ்தர் வீட்டின் கதவைத் திறந்தார். காவியாவை பார்த்துவிட்ட லில்லி “ஏய் காவியா உள்ள வா” என்றவள் காவியாவைப் பற்றி எஸ்தரிடம் அறிமுகம் செய்து வைத்தாள். வரவேற்பறையில் இருந்த சோபாவில் காவியாவை உட்காரச் சொன்னாள்.

சிறிது நேரம் பேசியபின் எஸ்தர் லில்லியை நோக்கி “சரிம்மா கிச்சன்ல டீ இருக்கு. லாரன்ஸ் நீ டீ குடுத்தா தான் குடிப்பார். எடுத்துட்டு போம்மா. ஆல்பர்ட் கூட லாரன்ஸ் ரூம்ல தான் இருக்காரு ” என்றாள். எஸ்தர் தன் கணவர் ஆல்பர்ட்டை எப்போதும் பெயர் சொல்லி கூப்பிடுவது தான் வழக்கம். அவர்களுக்குள் அப்படி ஒரு அன்யோன்யம்.

சமையலறையிலிருந்து இரண்டு சிகப்பு நிற கோப்பையில் அப்பாவுக்கும் லாரன்ஸ்க்கும் டீ எடுத்துக்கொண்டு சென்றாள் லில்லி.

லாரன்ஸ்..அழகான தோற்றம் உடையவன். அனைவரையும் தன்வசம் இழுத்துக் கொள்ளும் அளவிற்கு வசீகரிக்கும் குரல் கொண்டவன் . பத்தாம் வகுப்பு வரை படித்தவன். போட்டோ கல்யாண வீடியோ எடுப்பதில் அவனை மிஞ்சும் அளவிற்கு யாரும் இல்லை. ஐந்து வயது இருக்கும் போது கார் விபத்தில் தன் பெற்றோரை இழந்த லாரன்ஸ், பாட்டியின் அரவணைப்பில் வளர்ந்தான். அந்த அன்பும் நீடிக்கவில்லை.

பாட்டியின் இழப்பு அவனை தன்னியல்பில் இல்லாதவனை போல் ஆக்கியது. சோகம் அவனை சூழ்ந்துக் கொண்டது. வீட்டின் எந்தப் பக்கம் திரும்பினாலும் பாட்டியின் நினைவுகள். மூன்றே அறைகள் கொண்ட அழகான வாடகைவீடு. அனைத்து வகையான ரோஜா செடிகள் பூக்களோடு நம்மை வரவேற்கும் அமைப்பில் வீட்டின் முன்புறம் அமைந்திருக்கும். பாட்டி இருக்கும் வரை வாசலில் இருக்கும் மாடத்து விளக்கு ஜொலித்துக் கொண்டிருக்கும். வரவேற்பறையின் இடதுபுறம் சமையலறை. வரவேற்பறையின் பின்புறம் முடிவில் சிறிய ஜன்னல் கொண்ட அறை. வீட்டின் பின்புறத்தில் குளியல் மற்றும் கழிவறைகள் இருக்கும். வாடகை வீடு என்றாலும் அக்கம் பக்கம் தொல்லை இல்லை. தனி வீடுதான்.

பாட்டியின் அலமாரியில் இருந்த பணம் வாடகைக்கும் தன் வயிற்றுக்கும் சிறிது நாட்கள் தான் உதவியது. படிப்பைத் தொடர முடியாமல் தன் பள்ளிக்கு அருகாமையில் இருந்த போட்டோ ஸ்டுடியோவில் வேலைக்கு செல்லத் தொடங்கினான். லாரன்ஸ் ஸ்டுடியோ எங்கே என்று அழைக்கும் அளவிற்கு தொழிலில் முன்னேறி விட்டான். உதவி என்று யார் கேட்டாலும் அவர்களுக்கு தேவையானதை செய்து கொடுப்பான்.

ஒரு நாள் லாரன்ஸ் ஸ்டுடியோவுக்கு போட்டோ எடுக்கச் சென்றாள் லில்லி. தன் வீட்டுமாடத்தில் விளக்காய் லில்லி ஜொலித்தால்.இருவரும் விரும்பத் தொடங்கினர். லில்லியின் பெற்றோர் சம்மதத்துடன் திருமணம் நடந்தது. லில்லியின் குடும்பத்தினர் விருப்பத்தின்படி வீட்டோட மாப்பிள்ளையானான் லாரன்ஸ்.

அறைக்குள் இருந்து வெளியே வந்த லில்லி காவியாவை தன் அருகில் அழைத்து லாரன்ஸுக்கும் தன் அப்பாவுக்கும் அறிமுகம் செய்து வைத்தாள். சிறிது நேரம் கழித்து காவியாவை மாடிக்கு அழைத்துச் சென்றாள் லில்லி. இருவரும் டீ குடித்துக் கொண்டே பழைய நினைவுகளை பேசிக்கொண்டிருந்தனர். காவியாவிற்கு மனம் கனத்தது. இவ்வளவு நேரம் அடக்கிக் கொண்டிருந்ததை கேட்டே விட்டாள் காவியா

“எப்படிக்கா உங்களால மட்டும் இப்படி சிரிச்ச முகத்தோடு எப்பவுமே இருக்க முடியுது”

லில்லியின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வரத் தொடங்கியது. மெல்லிய குரலில் பேசலானாள் லில்லி.

“எங்கள் சந்தோஷத்துக்கு அளவே இல்ல காவியா. யார் கண் பட்டதோ? புயலாக வந்து எங்கள் வாழ்க்கையை தலைகீழாப் புரட்டிப் போட்டது அந்த விபத்து. சர்ச்சுக்கு போற வழியில எதிரே வந்த கார் லாரன்ஸ்சின் பைக் மேல மோதிவிட்டது. நிலை தடுமாறின லாரன்ஸ் கீழ விழுந்துட்டான். தன்னிலை மறந்த லாரன்ஸோட ரெண்டு காலும் செயலற்றுப் போச்சு. இதுவரைக்கும் முன்னேற்றமே இல்லை. விபத்து நடந்துது ஒரு வருசம் ஆகுது காவியா..

ஸ்கூல் நேரம் போக அப்பா கூட ஜஸ்டின் தான் ஸ்டுடியோவை பார்த்துக்கிறான். அவன் அப்பாவை போல் பொறுப்பான பையன். யார்கிட்டயும் கோபிச்சிக்க மாட்டான். பெரியவங்க சொல்றத கேட்டு நடந்துக்கறான். என்ன… லாரன்ஸ் தான் ரொம்ப கஷ்டப்படறான். அவனால இன்னும் அந்த சம்பவத்தை மறக்க முடியல. தனிமையில இருக்கும் போது பிரமை புடிச்ச மாதிரி ஆகிற்றான். நான் இல்லாமல் தனிமை அவனுக்கு போர்க்களம் போல இருக்குது. நான் வேலையிலிருந்து வர கொஞ்ச நேரம் தாமதம் ஆகிட்டாலும் என்னை கடிஞ்சிக்குவான். டீ கூட நான் குடுத்தா தான் குடிப்பேன்னு அடம் புடிப்பான்” சொல்லிக்கொண்டே தன் சுடிதார் துப்பட்டாவில் கண்களை துடைத்தாள் லில்லி.

இவர்களின் அன்பு தெளிந்த நீரோடை போன்று பல மடங்கு புரிதலுடன் இருப்பதை உணர்ந்தாள் காவியா.

குக்கரின் விசில் “ச்சேர்” என்று வர தன் இயல்புக்கு திரும்பிய காவியா. கொடியில் காய வைத்த புடவையை எடுத்துக்கொண்டு வந்து மடித்து அலமாரியில் வைத்தாள். அறையின் ஜன்னல் ஓரமாய் வானத்தைப் பார்த்தாள். சூரியன் மறைய தொடங்கிய அந்த மாலைப் பொழுதில் பௌர்ணமி நிலவு தலை காட்டத் தொடங்கியது.