No Comments
No Comments
1866 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் அமெரிக்காவின் மாசிசூசிட்ஸ் மாகாணத்தில் பீடிங் மலைகளில் ஆனி சலிவன் பிறந்தார். ஜோஹானா மான்ஸ்பீல்டு சலிவன் தான் இவரது இயற்பெயர். பின் நாட்களில் இவர் ஆனி சலிவன் மேசி என்று அழைக்கப்பட்டார். பார்வையற்றோர்களுக்கான பிரெய்லி எழுத்துமுறையை கண்டுபிடித்த ஹெலன் கெல்லரின் ஆசிரியர் தான் இந்த ஆனி சலிவன் மேசி. ஹெலனை வெற்றி பெற்றவளாக உணர வைப்பதையே தனது வாழ்நாள் லட்சியமாக எண்ணி வாழ்ந்த அர்ப்பணிப்பு ஆசிரியர். ஓர் ஆசிரியரின் நம்பிக்கையும், விடாமுயற்சியும் தனது மாணவர்களுக்கு மட்டுமல்லாமல் இவ்வுலகற்கே வழிகாட்டும் என்பது சலிவனின் வாழ்க்கையில் இருந்து நாம் பெரும் பாடமாகும்.
அயர்லாந்திலிருந்து குடிபெயர்ந்த தாமஸ், ஆலின் சலிவன் தம்பதியருக்கு மூத்த மகளாக ஆனி சலிவன் பிறந்தார். இவர் ஐந்து வயதாகும் போது இவரது கண்களில் ‘ட்ரோகோமோ’ நோய் தொற்று ஏற்பட்டு அதனால் கிட்டத்தட்ட அவரது பார்வையை இழந்துவிட்டார். இவர் எட்டு வயதாக இருக்கும் போது இவரது தாயாரும் காசநோயால் இறந்து விட்டார்.
தாயின் மறைவிற்குப் பிறகு இவர்களது தந்தையும் இவர்கள் கைவிட்டு விட்ட நிலையில் சலிவனும் அவரது தம்பி ஜேம்ஸ் என்கின்ற ஜிம்மியும் ட்விக்ஸ்பர்க்கில் உள்ள ‘ஆம்ஸ் ஹவுஸ்’ என்ற காப்பகத்தில் சேர்க்கப்பட்டனர். குழந்தைகளுக்கு காப்பகம் கொடுமையாகவே இருந்தது. பிற்காலங்களில் சலிவன் தனது காப்பக அனுபவங்களை பகிரும் போது, “காப்பகங்கள் குழந்தைகள் ஆனந்தமாகக் கொஞ்சி விளையாடும் இடங்கள் அல்ல. இடம் பற்றாக்குறையில் நாங்கள் சிக்கித் தவித்தோம். நானும் எனது தம்பியும் பசியால் வாடினோம். நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்து போன என் வயது குழந்தைகளின் சடலங்களை அவர்களுக்கு அடக்கம் செய்ய குழி தோண்டும் வரை எங்கள் அறையிலேயே வைக்கப்படுவர். அந்த சடலங்களின் மேல் ஏறி ஓடி விளையாடும் எலிகளை துரத்திப் பிடித்து நானும் என் தம்பியும் விளையாடுவோம். அவ்வளவு கொடுமையான இடமாகவே குழந்தைகள் காப்பகங்கள் இருந்தன.” என்று அவர் குறிப்பிடுகிறார்.
இவ்வளவு கொடுமைகளிலும் கண்பார்வை பாதிக்கப்பட்ட சலிவனுக்கு ஆறுதலாக இருந்தது அவர் தம்பியின் அரவணைப்பு மட்டும் தான். தாலாட்டு பாடி தூங்க வைத்த தம்பியும் ஒருநாள் இல்லாமல் போய்விட்டான் என்பது சலிவன் வாழ்வின் மிகப்பெரிய ஏமாற்றமாகவே இருந்தது. தம்பியின் இறப்பிற்குப் பிறகு சலிவனுக்கு இரண்டு முறை கண் அறுவை சிகிச்சை செய்யப்பட்டது. ஆனால் அவை இரண்டுமே பயன் அளிக்கவில்லை. இதற்கிடையே இவர் தங்கி இருந்த ட்விக்சன்பேர்க் காப்பகத்தின் மீது சிறர் பாலியல் வன்கொடுமை, நரபலி இடுதல் போன்ற புகார்கள் எழவே அதை விசாரிக்க ஒரு குழு 1880களில் காப்பகத்திற்கு வந்தது. அக்குழுவின் முன் சென்று சலிவன் ‘தான் படிக்க வேண்டும்’ என்று தனது விருப்பத்தை கூறினார். பார்வை தெரியாத நிலையில் படிக்க வேண்டும் என்ற இந்த சலிவனின் உறுதியை கண்டு பிராங்கிளின் பெஞ்சமின் ஆனியை பார்வையற்றவர்களுக்கான பெர்கின்ஸ் பள்ளியில் சேர்த்தார்.
பெர்கின்ஸ் பள்ளியில் இவர் படிக்கும்போது லாரா என்பவருடன் நட்பு ஏற்பட்டது. இந்த லாரா என்பவர்தான் பள்ளியில் படித்த முதல் கண் பார்வையற்ற காது கேளாத பட்டம் பெற்ற மாணவி. லாராவிடம் இருந்துதான் ஆனி சலிவன் கைமுறை அகர வரிசை எழுத்துக்களை (Manual Alphabets, Finger Alphabets) கற்றுக் கொண்டார். தனது இருபதாம் வயதில் 1886- இல் பெர்கின்ஸனில் இருந்து பட்டதாரியாக வெளிவந்தார். இச்சமயங்களில் இவருக்கு அளிக்கப்பட்ட தொடர் சிகிச்சைகள் மற்றும் செய்யப்பட்ட அறுவை சிகிச்சையின் பலனாக கண்பார்வை பெற்றிருந்தார்.
இந்த நேரத்தில் தான் ஆர்தர் கெல்லரிடம் இருந்து பெர்கின்ஸ் இயக்குனருக்கு ஒரு கடிதம் வருகிறது. ஆர்தர் கெல்லரின் பார்வையற்ற, காது கேளாதே ஏழு வயது பெண் குழந்தைக்கு ஓர் ஆசிரியர் தேவைப்படுவதாக அக்கடிதத்தில் குறிப்பிட்டிருந்தது. அப்பணிக்கு பொருத்தமானவராக சலிவன் இருப்பார் என்றெண்ணி பிராங்கிளின் பெஞ்ச்மின் ஆனியை அனுப்பி வைக்கிறார். 1887 ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் மூன்றாம் தேதி, முதல் முதலாக காது கேளாத பார்வையற்ற குழந்தையான ஹெலனை சந்திக்கிறார் ஆனி சலிவன். அந்த நாள் முதல் 1936 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் மாதம் 20ஆம் நாள் தனது 70 வது வயதில் உயிர் நீக்கும் வரை ஆசிரியராகவும், உற்ற வழிகாட்டியாக ஹெலனின் கைகளை பிடித்தபடி தன் வாழ்வை அர்ப்பணித்தார் ஆனி சலிவன்.
ஹெலனின் இல்லத்தில் ஆனி சலிவனின் ஆசிரியர் பணி மிகவும் சவாலானதாகவே இருந்தது. செல்வந்த குடும்பத்தில் செல்ல பிள்ளையாக இருந்த ஹெலனின் குறைபாடுகளை மனதில் கொண்டு அவரது பெற்றோர் அக்குழந்தையைக் கட்டுப்பாடுகள் இன்றி வளர்த்து வந்தனர். ஒரு கட்டத்தில் ஹெலனின் நடைமுறை கட்டுப்பாட்டை இழந்து போகும் வேலையில்தான் அவர்கள் தங்களின் தோல்வியை உணர்ந்து ஓர் ஆசிரியரை தேட ஆரம்பித்து ஆனி சலிவனை பெற்றனர். கட்டுப்பாடற்ற கோபம், பிறரை அடித்தல், பொருட்களை இரைத்தல், உடைத்தல், என பல சேட்டைகளை செய்து கொண்டிருந்தாள் ஹெலன். உணவு உண்ணும் வேலையில் மேசையில் அமர்ந்து சாப்பிட தெரியாது அவளுக்கு. அனைவரும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும் போது, அவரவர் தட்டுகளில் இருந்தும் எடுத்து,
தான் சாப்பிடுவாள். ஒழுங்கீனமற்ற இப்பழக்கத்தை முதலில் மாற்ற வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தார் சலிவன். அதற்கு முதல் தடையாக இருந்தது ஹெலனின் குடும்பத்தார் தான். ஆனால் சலிவன் கண்டிப்பாக ஹெலனிற்கு முதலில் கற்றுத்தர வேண்டியது ஒழுக்கம்தான் என்று உறுதியாக இருந்தார். சலிவனின் விடாப்பிடியான பிரிவாதத்தால் ஹெலன் முதன்முதலாக ஒர் இடத்தில் அமர்ந்து, தனது தட்டில் இருந்தே உணவை உண்டதே சலிவன் அவருக்கு கற்றுக் கொடுத்த முதல் பாடமாகும். ஆனால் இது ஹெலனுக்கு தலைவன் மேல் வெறுப்பும், கோபத்தையும் உண்டாக்கியது. அதன் காரணமாக தலைவன் கற்றுக் கொடுக்கும் மற்ற பாடங்களை ஹெலன் மனமுவந்து ஏற்க மறுத்தார். கற்பிக்க ஆசிரியர் தயார், ஆனால் எதையும் நான் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டேன் என்று பிடிவாதமாக மறுத்தால் ஹெலன். சலிவனும் விட்டுக் கொடுப்பதாக இல்லை.
ஹெலனின் தாய் தந்தையரிடம் பேசி , குழந்தை முற்றிலும் தன் கட்டுப்பாட்டில் இருக்குமாறு ஒரு தனிமையான இடத்தில் தன்னிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும் என்று சலிவன் கேட்டுக்கொண்டார். ஹெலனின் தந்தை இதற்கு ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. “உங்களால் முடியவில்லை என்றால் நீங்கள் சென்று விடுங்கள். என் மகளை அப்படி தங்களிடம் ஒப்படைக்க முடியாது என்று மறுத்துவிட்டார். ஆனால் ஹெலனின் தாயாருக்கு சலிவன் தான் தன் மகளுக்கு சரியான வழிகாட்டியாக இருப்பார் என்ற நம்பிக்கை இருந்ததால் ஆர்தர் கெல்லரிடம் பேசி இந்த கோரிக்கைக்கு ஒப்புக்கொள்ள வைத்தார்.
இப்போது சலிவனும் ஹெலனும் மட்டும் ஒரு தனி வீட்டில் இருந்தனர். தற்போது ஹெலன் தன்னுடைய எந்த ஒரு தேவைக்கும் சலிவனை மட்டுமே சார்ந்து இருக்க நேர்ந்தது. இதுதான் சலிவனின் திட்டமும் கூட. தற்போது ஹெலனின் பிடிவாதம், முரட்டுத்தனம் அனைத்தும் குறைந்தது. சொல்வதைக் கேட்க ஆரம்பித்தார்.
“என்னது சலிவன் சொன்னார்; ஹெலன் கேட்டாரா??” என்று நீங்கள் நினைப்பது எனக்கு புரிகிறது. ஹெலன் கேட்கும் விதத்தில் சலிவன் சொன்னார். இங்குதான் ஓர் ஆசிரியராக சலிவன் மிளிர்கிறார். நன்னூலில் கற்பித்தல் இலக்கண பாடலில் ஒரு வரி உண்டு,
“கொள்வான் கொள் வகை அறிந்து அவன் உள்ளம் கொள்ள
கோட்டம் இல் மனதில் நூல் கொடுத்தல் என்ப”
ஆசிரியர் தனக்கேற்ற கற்பித்தல் உத்தியை பயன்படுத்துவதை விட மாணவர்களுக்கு ஏற்றவாறான கற்பித்தல் முறையை பின்பற்றி கற்பிக்க வேண்டும். ஹெலன் பிற குழந்தைகளில் இருந்து மாறுபட்டவள். எனவே சலிவன் இவளுக்காக தேர்ந்தெடுத்த முறைதான் ‘கையேடு எழுத்துக்கள்'( Manual Alphabets) ஆகும். ஆங்கிலத்தில் ஒவ்வொரு எழுத்துக்கும் தன் விரல்களில் குறியீடு வைத்திருந்தார். உதாரணமாக அவர் ஹெலனுக்கு முதலில் கற்றுத் தந்த வார்த்தை ‘பொம்மை’ ‘DOLL’ என்பதுதான். D-O-L-L என ஒவ்வொரு எழுத்துக்களின் கையேடுக்குறியை ஹெலனின் கைகளில் உச்சரிப்பார். ஹெலன் கூர்மையான தொடு உணர்வு கொண்டிருந்ததால் அக்குறியீடுகளை உட் கிரகித்துக் கொண்டார். ஒரு பொருளின் பெயரை கைகளில் உச்சரித்த பின், ஹெலனிடம் அப்பொருளைக் கொடுப்பார். ஹெலனின் கைகளை தனது முகத்தில் வைத்து தலையை ஆமாம் என்பது போல் அசைப்பார். அவ்வாறு செய்தால் அப்பொருளின் பெயர் அது என்று ஹெலன் புரிந்து கொள்வார். இம்முறையை ஹெலன் வெளி உலகோடும் மனிதர்களோடும் தன்னை தொடர்பு படுத்திக் கொள்ள சலிவன் பயிற்றுவித்தார். ஹெலனும் சலிவனும் மட்டுமே இருந்த தனிமை ஹெலனை நிறைய வார்த்தைகளையும், ஒழுக்கங்களையும் கற்றுக் கொள்ள உதவியது. ஹெலனின் குடும்பத்தார் மட்டும் அவ்வப்போது வந்து என்ன நடக்கிறது என்பதைப் பார்த்துக் கொண்டு செல்வர்.
ஹெலனின் தந்தை இரண்டு வாரங்கள் மட்டுமே கொடுத்திருந்தார். அந்த இரண்டு வாரங்கள் முடிவடைய போகிறது. சலிவன் பல வார்த்தைகளை ஹெலனுக்கு இந்த இரண்டு வாரங்களில் கற்றுக் கொடுத்திருந்தாலும், தனக்கு இன்னும் கொஞ்ச கால அவகாசம் தேவை என்று ஆர்தரை கேட்டுக் கொண்டார். ஆனால் ஆர்தர் கெல்லர் மறுத்துவிட்டார். எனவே மீண்டும் ஹெலனும், சலிவனும் ஹெலனின் வீட்டிற்கு வந்துவிட்டனர்.
ஏற்கனவே அரைகுறை மனத்திருப்தியோடு வந்திருந்த சலிவனுக்கு, தன் வீட்டிற்கு வந்த பிறகு ஹெலன் பழையபடி தான் கற்ற அனைத்தையும் உதறிவிட்டு ஒழுங்கற்ற முறையில் நடந்து கொள்வது பெரும் ஏமாற்றத்தை தந்தது. தன்னுடைய கடின உழைப்பு அனைத்தும் வீணாகப் போனது என்ற வருத்தத்தை விட, இப்படியே போனால் ஹெலனின் எதிர்காலம் என்னவாகும் என்ற கேள்வியே அவர் முன் நின்றது. எனவே இந்த அணுகுமுறையை அனுமதிக்க கூடாது என்று முடிவெடுத்தார்.
பல வார்த்தைகளை கையேடு உச்சரிப்பு முறையில் கற்ற ஹெலன் தண்ணீர் -WATER என்ற வார்த்தையை மற்றும் கற்றுக் கொள்ளவில்லை. இவ்வார்த்தையை பலமுறை வெவ்வேறு வடிவங்களில் ஹெலனுக்கு கற்றுத் தர முயற்சித்தும் சலிவனால் முடியாமல் தோல்வியைக் கண்டார். எனவே இதனை கற்றுத்தரும் வரை ஹெலன் கற்றுக் கொண்டது எதுவும் அர்த்தமற்றது என்று சலிவன் எண்ணினார். அதற்காக தான் ஹெலனின் தந்தையிடம் கால அவகாசமும் கேட்டிருந்தார். ஆனால் அதுவுன் கிடைக்கவில்லை. இப்போது வீடு திரும்பிய ஹெலன் தன் கற்றல் பாதையில் இருந்து விலகி நடப்பதைக் கண்ட சலிவன் பொறுமை இழந்து ஹெலனை அவ்வீட்டின் அடிக்குழாய்க்கு அழைத்துச் சென்றார். இல்லை இழுத்துச் சென்றார் என்றே கூற வேண்டும். ஹெலனும் பிடிவாதம் காட்டினார். தனது தாய் தந்தையர், தன் பக்கம் இருப்பர் என்று நினைத்தார். ஆனால், சலிவன் ஹெலனின் கற்றலில் காட்டிய பிடிவாதத்திற்கு முன்பு அவளின் பிடிவாதம் தோற்றுப் போனது. அடி குழாயை அடித்து கொட்டும் தண்ணீரில் ஹெலனின் கைகளை நீட்டி பின்னர் அவள் கைகளில் WATER என்ற வார்த்தையை கையேடு எழுத்துக்களால் W-A-T-E-R என உச்சரித்தார். இதுவரை தண்ணீரை டம்ளர், ஜக்கு, குடம், குளம் என பல வடிவங்களில் காண்பித்து உச்சரித்த போது புரிந்து கொள்ள முடியாத ஹெலன் இம்முறை இவ்வார்த்தையை ‘ஏற்கனவே தன் கைகளில் உச்சரிக்கப்பட்ட வார்த்தை; இதன் பொருள் தண்ணீர்’, என்பதை புரிந்து கொண்டாள். கற்றுக் கொண்ட வார்த்தையை தன் ஆசிரியர் கைகளில் உச்சரித்து காண்பித்தார். ஆசிரியர் ‘ஆமாம்’ என்ற தலையை அசைக்க கற்றலில் பெரு மகிழ்ச்சி கொள்கிறாள். மீண்டும் தன் கற்றல் பாதைக்கு திரும்புகிறார்கள்.உடனே தன் தாய் தந்தையிடம் சென்று அவர்கள் கைகளில் கையேடு எழுத்து முறையை பயன்படுத்தி ‘அம்மா’, அப்பா’ என்ற பெயர்களை உச்சரித்து காண்பிக்கிறாள். யாருக்கும் அடங்காத பிடிவாத முரட்டு குழந்தையாக இருந்த ஹெலன் இப்போது கற்றலில் திளைப்பதை பார்த்து பெற்றோர்களுக்கு நம்பிக்கை நிலைத்தது. பார்வையற்ற காது கேளாத நிலையிலும் இவ்வுலகில் பிறரை போல வாழ வழி பிறந்தது என்றும் மகிழ்ந்தனர். அம்மா அப்பா என்ற சொற்களை உச்சரித்த ஹெலன் நேரே ஓடிப்போய் சலிவனிடம் நின்றாள். சலிவனின் முகத்தில் கையை வைத்து தம் கைகளை நீட்டி “நீங்கள் யார் எனக்கு என்று அதை கையேடு முறையில், தன் கைகளில் உச்சரிக்க சொன்னாள்”. சலிவன் டீச்சர்- ‘TEACHER’ என்று உச்சரித்தார்.
‘டீச்சர்’ – ‘ஆசிரியர்’ இவ்வார்த்தைக்குள் எத்தனை அர்த்தங்கள் உள்ளன என்று ஹெலன் அன்று உணர்ந்தார். இன்று அவரை படித்த நாமும் உணர்வோம்.
– இரா. கோமதி
1
சாக்கடை ரொட்டி
**************************
கலகல சிரிப்பில்
கழிவுகளைத் தள்ளிக் கொண்டே
சலசலவென ஓடுகிறது
சாக்கடை.
மூக்கிற்கு முட்டுக் கொடுத்து
ஓட்டமும் நடையுமாய்
குப்பைகளைக் கடந்தபடி
வெயிலுக்கு ஒதுங்கும்
வேகத்தில் மனிதர்கள்.
சத்தமின்றி அடைப்புகளுக்குள்
அடங்கி கிடக்கின்றது
விஷ வாயு.
அகிம்சை தாக்குதலுக்குத் தயாராய்
மிதந்து வருகிறது
ஒற்றை இலையில்
சாக்கடைத் துளிகளில்
தொக்கியபடி ரொட்டியொன்று!
வாயெல்லாம் பல்லாக
சிறு கை ஒன்று
விரட்டிச் செல்கிறது
தொட்டு விடும் தூரத்தில்
கைகள் விரிய
சிக்கியே விட்டது.
சாக்கடைத் துளிகளில்
சிதறிய கரும்புள்ளிகள்
வாய்க்கு வலைபோட!
வாயு முந்திக் கொண்டு
சிறு கை அளாவியவனை
இழுத்துக் கொண்டது.
கை பிடித்தான்
**********************
பரபரப்பாக மனித சத்தத்தில்
கரைந்து கொண்டிருந்தது உணவகம்.
இரைச்சல்களுக்கு இடையே
மீன், நண்டு,கோழிகள்
காடை ஆடுகள் இலையில்
ஓய்வைப் போர்த்தி இருந்தன.
விரித்த இலைக்கு கண்கள்
தம்மை விலை பேசுகின்றன!
மசாலாவில் நனைந்து
சிவப்பில் ஒளிந்து இருந்தன!
விருந்துக்கு வந்த
புது மணத் தம்பதிகள்
உணவைச் சுவைக்கத் தொடங்கினர்.
ஒற்றை மீனை உற்றுப் பார்த்த படி
சோற்றைக் குழைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.
இடது கையை மற்றொரு கை
அழுத்தமாய்ப் பற்றியது
திரும்பிய கண்களில் பதிந்தது
சிரித்த முகமொன்று!
“டீச்சர் நல்லா இருக்கீங்களா”
என்றது.
“ஏய் தங்கபாண்டி” குரலில் உற்சாகம்.
பள்ளிச் சீருடை நிறத்தில்
உணவகச் சீருடையில் இருந்தான்.
பதினைந்தைத் தொட்டுக் கொண்டிருக்கிறது
அவனது சிரித்த முகம்.
“சாப்பாடு சம்பளம் லாம் தர்ராங்க
அதான் சேந்துட்டேன்.”
பெருமிதத்துடன் பேசுகிறான்.
ஒற்றை விரல் பிடித்து
எழுதக் கற்றுக் கொடுத்த கைகள்
இலையில் கிறுக்குகிறது.
ஒற்றை நூறு ருபாய் தாளை
கையில் அழுத்திக் கொடுத்தேன்.
நம்ம புள்ளைங்க கதி இப்புடித்தான்
“நல்லா டீச்சர் வேலைக்கு வந்த போ ”
என்றது மனதின் குமுறல்
தொண்டையில் சிக்கி கொண்டன
மீனின் முள்ளும் சோகமும்.
– இரா. கலையரசி.
No Comments
நூலின் பெயர் “பதறும் பதினாறு” என்பதால் …பதினாறு…அதையொட்டிய பதின்பருவ குழந்தைகளின் பெற்றோராக உள்ள உறவினர்…தோழர்களுக்கு வாங்கிய விலைக்கு கொடுப்பதே நோக்கம், ஆனால் நூலின் உள்ளடக்கம் பதறுவது பதினாறல்ல… பதினாறின் அம்மாவாக…அப்பாவாக….உள்ள பரிதாபத்துக்குரிய பெற்றோர்தான் என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன் .
நாமும் பதின்பருவத்தைத் தாண்டித்தான் பெற்றோராக…தாத்தா…பாட்டியாக வந்திருக்கிறோம்.. ஆனால் இன்றுள்ள பதின்பருவத்தினரும்… அவர்களின் பெற்றோரும் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினைகளை எதிர்கொண்டிருக்கவில்லை… அப்படி என்ன பிரச்சினைகள் என பொறுப்புணர்வோடு ஆய்வு புள்ளிவிவரங்கள் துணையுடன்… கண்ட…கேட்ட… உண்மைச்சம்பவங்கள் அடிப்படையில் பிருந்தா சீனிவாசன் இந்நூலை நமக்கொரு எச்சரிக்கை நூலாக எழுதியுள்ளார்.
30 கட்டுரைகள் வழியாக 50 சம்பவங்கள்.. 50 வித்தியாசமான, தனித்தனியான பிரச்சினைகள்…அவற்றை எதிர்கொண்டு.. தீர்வு கண்டு..குழந்தைகளைத் தடம் பிறழ்ந்து விடாமல் காப்பாற்றியதை, பெற்றோருக்குப்
பயமுறுத்தலாக இல்லாமல் நம்பிக்கையூட்டுவதாக உள்ளது..5-6 மணிநேரத்தில் சராசரி வாசகரால் வாசித்து விடலாம்.
50 சம்பவங்களை விவரிக்க வேண்டியதில்லை… ஏனெனில் அதுவே நூலாகிவிடும். இப்படி அடக்க ஒடுக்கமா வீட்ல இருக்கற பொண்ணா இப்பிடி பண்றா..என்று பெற்றோரை பதற வைக்கும் பதினாறு வயது பெண் தொடங்கி… பத்தாம் வகுப்பில் ஸ்கூல் ஃபஸ்ட் வந்த மகன் ..12ம் வகுப்பில் மயிரிழையில் தேர்வில் பாஸ் பண்ண என்ன நிகழ்ந்தது அவனுக்கு..என நாம் தினசரி வீட்டிலும்..வெளியிலும்..சந்திக்கும் பல பதற வைக்கும் பதினாறுகளை இந்நூல் நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறது.
தற்கொலை செய்வதாக கூறும் பதினாறுகளில் அதிகம் அதை செய்து கொள்வது ஆண்பிள்ளையா? பெண் பிள்ளையா?..ஏன் அப்படி….என நூல் விவரிக்கிறது..
பெண் வயதுக்கு வருவது.. மாதவிடாய், பற்றியெல்லாம் ஓரளவாவது அறிந்துள்ள நாம் ஆண்பிள்ளைகளுக்கும் வயதுக்கு வரும் சம்பவம் பற்றி கவனம் செலுத்தி அந்த வயதில் அவனுக்கு உடலில் (குரல்.. உயரம்…பிற) ஏற்படும் மாற்றங்கள் பற்றி அவனிடம்.. விவாதிக்கிறோமா…என்ற கேள்வியை இந்நூல் நம்முன் எழுப்புகிறது.
தன்னை அழகு படுத்திக் கொள்வது…முடியலங்கார கவனம்…முடி கொட்டுவது பற்றி கவலை.. நட்புவட்டத்தின் கேலி…கிண்டலால் மனமுடைந்து போதல்…தன்னைவிட மூத்த மாணவன்-மாணவி மீது ஈர்ப்பு…கூடா நட்பால் மது, புகையிலை, போதைப்பொடி பயன்பாடு, கூடுதல் செலவுக்காக வீட்டில் பொய்சொல்லி பணம் வாங்கல் அல்லது திருடுதல், வகுப்பை கட் அடித்துவிட்டு சினிமாவிற்கு செல்லல், என்று பெற்றோரின் கவனத்திற்கு வராமல் “பதினாறுகள்”பல சேட்டைகளில் ஈடுபடுவதும்….இவற்றில் இருந்து இவர்களை பக்குவமாக மீட்பது….மீட்டது பற்றி நூல் எடுத்துக்கூறுகிறது. தேவைப்படின் மனநல மருத்துவரின் கலந்தாலோசனை அவசியம் என நூல் வழிகாட்டுகிறது.
பதின்பருவ குழந்தைகள் உடல்ரீதியாக…மனரீதியாக..எவற்றை எதிர்கொள்ளவேண்டும் என்பதற்கு ஆறாம் வகுப்பு முதலே பள்ளிபாடத்தில் பாலியல் கல்வி படிப்படியாக அறிமுகம் செய்யப்பட வேண்டும் என்பது மிகச்சரியான ஆலோசனை.. வீட்டில் பெற்றோர்களை எதிர்க்கும் மனப்பான்மை பதின்மவயதில் பருவக்கோளாறாக பரிணமித்து விடுவதால்… ஆசிரியர் வழி அதற்கான உளவியல் பாடம் கல்வியில் படிப்பில் சேர்க்கப்பட்டு பாடமாக
நடத்தப்படும்போது… மாணாக்கரின் உணர்ச்சிபூர்வமான நிலையை… உணர்வுபூர்வமானதாக…மாற்றிப் பண்படுத்த முடியும்..
பெரும்பாலும் பெண்குழந்தைகளைவிட ,ஆண்குழந்தைகளை இந்த பதின்ம வயதைக்கடக்க வைப்பது அம்மாக்களுக்கு பெரும் சவால்…ஏனெனில் அப்பாக்களை குழந்தைகள் திடீரென வில்லன்களாக பார்க்க ஆரம்பித்து விடுகிறார்ளாம். (சிலர் விதிவிலக்காக இருக்கலாம்)
அண்மைக்காலத்தில் மாபெரும் சவாலான பிரச்சினை ஸ்மார்ட் போன்…பெண் குழந்தைகள் கூட முகநூல் நட்பால் கருகலைக்கும் நிலைவரை வந்து சிக்கவைக்கப்படுகிறார்கள்.
63%பேர் 4-7மணிநேரமும்….23%பேர் எட்டுமணி நேரத்திற்கு மேலாகவும்….14%பேர் 3மணிநேரமும் ஒவ்வொரு நாளும் ஸ்மார்ட் போனில்…சமூகவலைதளங்களில் புதைந்துகிடப்பதாக ஓர் ஆய்வு எச்சரிக்கை செய்கிறது.
கணிசமான தொகையில் இருசக்கர வாகனம்…. ஆண்ட்ராய்ட் செல் வாங்கி கொடுத்து குழந்தைகளை
அழகுபார்ப்பதாகக் கருதி நுகர்வுக் கலாச்சாரத்தில் அமிழ்த்திவிடும் படாடோப பெற்றோரை என்னவென்பது? மதிப்பெண்ணே வாழ்க்கை என வதைக்கும் ஜென்மங்களால் நிரம்பியுள்ளது தேசம்!
ஒரு குழந்தையை ஒரு பொறுப்புமிக்க குடிமகனாக வளர்க்கும் பொறுப்பு குடும்பம்,பள்ளி,சமூகம்,அரசு ஆகிய நால்வருக்கும் உள்ளது.
குடும்பத்தில் அம்மா, அப்பா ரோல் மாடலாக இருக்கவேண்டும்…குடி,புகை,வன்முறை குடும்பத்திலிருந்து குழந்தைக்கு தொற்றும் வியாதிதானே…எத்தனை பெற்றோர் தன் குழந்தை பற்றி பள்ளி ஆசிரியரிடம் சென்று பேசுகிறார்கள்? எத்தனை ஆசிரியர்களுக்கு திடீரென முரண்டுபிடிக்கும் மாணவனை அடையாளம் கண்டு அவனை தனியே அழைத்து பேசிட நேரமுள்ளது? “அதற்கான”வயசு இதுவல்ல என எடுத்துப்பக்குவமாய் சொல்ல எத்தனை பள்ளிகளில் உளவியல் ஆலோசகர் உள்ளார்?.. எல்லாம் போகட்டும்… எத்தனை அப்பா..அம்மாவுக்கு குழந்தையுடன் உட்கார்ந்து பேச நேரம் இருக்கிறது? யாருக்காக வாழ்கிறோம்…. எதற்காக வாழ்கிறோம்…என்பதை தெரியாமல்… வாழ்க்கை முடிந்தபின் வருந்தி என்ன பயன்?
எல்லாம் ஹார்மோன் செய்யும் வேலை…என எடுத்துச்சொல்ல அறிவியல் ஆசிரியர்கள் முடிவு செய்தால்… குழந்தைகளை இனிமையுடன் கடக்க வேண்டிய பதினாறு வயசு…. பதறும் பதினாறு ஆக பரிதவிக்க விடுமா? பாதிக்கப்படும் ஒவ்வொரு குழந்தையையும் மீட்டெடுக்கும் முதல் பொறுப்பு ஆசிரியருக்கு…அடுத்து பெற்றோருக்கு…. இதற்கான அறிவை சமூகத்திற்கு வழங்கவேண்டியது அரசுக்கு!..
“பதறும் பதினாறு”. ஒவ்வொரு ஆசிரியரும்…..அம்மாவும்…. அப்பாவும் படிக்க
வேண்டிய நூல்..
நூல் : பதறும் பதினாறு
ஆசிரியர் : பிருந்தா சீனிவாசன்
விலை : ரூ.₹180
வெளியீடு : தமிழ் திசை
தொடர்புக்கு : 044 – 24332424 /24330024/
விற்பனை : 24332924
[email protected]
– இரா.யேசுதாஸ்
No Comments
தமிழில்: ச.வீரமணி
ஒன்றிய ஆட்சியாளர்கள் மதவெறி அடிப்படையில் சமூகத்தை எப்படியெல்லாம் காவிமயப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது இப்போது இந்தூரில் அரசினர் புது சட்டக் கல்லூரி மற்றும் சில இடங்களில் நடந்துள்ள விஷயங்கள் மூலம் தெரிய வந்திருக்கின்றன. இவை மிகவும் சங்கடத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கின்றன.
இந்தூர் புது சட்டக் கல்லுரியில் ஆசிரியர் பணியிடங்களில் முஸ்லீம்களை முற்றிலுமாக ஒழித்துக்கட்ட வேண்டும் என்கிற விதத்தில் மதவெறியர்களால் நடவடிக்கை எடுக்கப்பட்டிருப்பது மிகவும் மோசமான நிகழ்வாகும். ஆர்எஸ்எஸ்-இன் கீழ் இயங்கிவரும் ஏபிவிபி என்னும் அகில பாரதிய வித்யார்த்தி பரிஷத்தின் இக்கல்லூரிப் பிரிவானது அங்கே பணிபுரிந்துவரும் முஸ்லீம் ஆசிரியர்களுக்கு எதிராகப் போராட்டத்தைத் தொடங்கி இருக்கிறது. இந்தக் கல்லுரியில், முஸ்லீம் ஆசிரியர்கள், “மத அடிப்படைவாத சிந்தனைகளைப்” பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள் என்று கூறி அதற்கு எதிராக இவர்கள் போராட்டத்தைத் தொடங்கி இருக்கிறார்கள். மேலும் இவர்கள் இக்கல்லூரியில் அதிக எண்ணிக்கையில் முஸ்லீம் ஆசிரியர்கள் இருப்பதாகவும் கூறி இதனை கேள்விக்குறியாக்கி இருக்கிறார்கள். உண்மையில் அக்கல்லூரியில் மொத்தம் பணியாற்றும் 28 ஆசிரியர்களில், நான்கு பேர் மட்டுமே முஸ்லீம்களாகும்.
ஏபிவிபி-யின் தலைவரால் சமர்ப்பிக்கப்பட்டுள்ள மனுவில், முஸ்லீம் ஆசிரியர்கள், வளாகத்திற்குள் “முஸ்லீம் மற்றும் இஸ்லாமியக் கலாச்சாரத்தைப் பிரச்சாரம் செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள்” என்று குற்றஞ்சாட்டியிருக்கிறார். மேலும் முஸ்லீம் ஆசிரியர்கள், மாணவிகளை உணவுவிடுதிகளுக்கும் (restaurants), சிற்றுண்டி விடுதிகளுக்கும் (pub) அழைத்துச் சென்று, “ஜிகாத் காதலையும்” (“Love Jihad”) தூண்டிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்றும் அபத்தமான முறையில் கூறியிருக்கிறார்.
கல்லூரியின் முதல்வர், பேராசிரியர் இனமூர் ரஹ்மான், (இவரும் ஒரு முஸ்லீம்தான்), இந்த மனுவில் புகார் அளிக்கப்பட்டுள்ள நான்கு முஸ்லீம் ஆசிரியர்கள் மீதும் மற்றும் இருவர் மீதும் நடவடிக்கை எடுத்துள்ளார். அவர்களை ஐந்து நாட்களுக்கு ஆசிரியப் பணிக்கு வர வேண்டாம் என்று கூறியிருப்பதுடன், புகாரின்மீது ஓய்வு பெற்ற மாவட்ட நீதிபதி ஒருவரால் விசாரணை செய்யப்பட வேண்டும் என்றும் கோரியிருக்கிறார்.
இந்த நடவடிக்கையுடன் இவர்கள் திருப்தி அடைந்துவிடவில்லை. இப்போது புதிய குற்றச்சாட்டுகளை ஏபிவிபி மாணவர்கள் வீசி எறிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். முஸ்லீம் ஆசிரியர்கள் மீது நடவடிக்கை எடுத்த முஸ்லீம் முதல்வர்மீதும் இப்போது குற்றஞ்சாட்டி இருக்கிறார்கள். இவர், டாக்டர் ஃபர்கட் கான் (Dr. Farhat Khan) என்பவர் எழுதிய “வன்முறையின் தொகுப்பு மற்றும் கிரிமினல் நீதிபரிபாலன அமைப்புமுறை” (“Collective Violence and Criminal Justice System”) என்னும் புத்தகத்தை வைத்திருக்கிறார் என்று கூறி குற்றஞ்சாட்டி இருக்கிறார்கள். இந்தப் புத்தகமானது ஆர்எஸ்எஸ்-க்கு எதிராகவும், இந்துக்களுக்கு எதிராகவும் கருத்துக்களைக் கூறியிருப்பதாக அவர்கள் கூறியிருக்கிறார்கள். தான் கல்லூரியில் முதல்வர் பொறுப்பை 2019இல் ஏற்பதற்கு முன்பே, 2014இலேயே இந்தப் புத்தகமானது கல்லூரியின் நூலகத்திற்கு வாங்கப்பட்டிருக்கிறது என்று அவர் விளக்கம் அளித்தபோதிலும்கூட, கிளர்ச்சியாளர்கள் அதனையெல்லாம் கண்டுகொள்ள விரும்பவில்லை. அவர் தன் பதவியை ராஜினாமா செய்வது வரையிலும் கிளர்ச்சிகளைத் தொடர இருக்கிறார்கள்.
ஏபிவிபி-யின் முறையீடுகளும், கிளர்ச்சியும் அம்மாநிலத்தின் உள்துறை அமைச்சர், நரோத்தம் மிஷ்ரா, அவர்களால் ஆதரிக்கப்பட்டுவருகிறது என்பதும், அவர்தான் காவல்துறையினரை அவற்றின்மீது நடவடிக்கை எடுக்கக் கட்டளை பிறப்பித்திருக்கிறார் என்பதும் இங்கே கவனிக்கவேண்டிய ஒன்றாகும். இதனை அடுத்து உள்ளூர் காவல்துறையினர் கல்லூரி முதல்வர் மீதும், மற்றொரு ஆசிரியரான மிர்சா மொஜி மற்றும் அந்தப் புத்தகத்தின் ஆசிரியர் மற்றும் வெளியிட்டவர் மீதும் இந்தியத் தண்டனைச் சட்டம் 153-ஏ (இரு மதத்தினருக்கு எதிராக பகைமையை வளர்த்தல்), 295-ஏ (மத நம்பிக்கைகளை துவேஷத்துடன் நிந்தித்தல்) உட்பட இந்தியத் தண்டனைச் சட்டத்தின் பல்வேறு பிரிவுகளின் கீழ் வழக்குகள் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன.
மேலும், மேற்படி புத்தகத்தின் ஆசிரியர் டாக்டர் ஃபர்ஹட் கான் மற்றும் கல்லூரியின் முன்னாள் முதல்வர் உட்பட மூவருக்கு மாவட்ட அமர்வு நீதிமன்றம் முன் ஜாமீன் அளிக்க மறுத்ததால் அவர்களைக் கைது செய்திடக் காவல்துறையினர் தேடி வருகிறார்கள்.
இவ்வாறு, ஒருசில நாட்களிலேயே, முதல்வர் உட்பட அனைத்து முஸ்லீம் ஆசிரியர்களும், தாங்கள் வகித்தப் பொறுப்புகளிலிருந்து வலுவான முறையில் நீக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். மாநில அரசாங்கத்தின் மறைமுக ஒப்புதலுடன் இது நிறைவேற்றப்பட்டிருக்கிறது. ஏபிவிபி-யினர் அளித்திடும் புகார்களின் அடிப்படையில் மதத் தீவிரவாதம் மற்றும் அதுபோன்ற குற்றச்சாட்டுகளை விசாரணை செய்வதற்காக என்றே உயர் கல்வி இயக்குநரகத்தில் ஏழு உறுப்பினர்களைக் கொண்ட குழு ஒன்று அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது.
பாஜக ஆளும் மத்தியப் பிரதேசத்தில் மதச்சிறுபான்மை ஆசிரியர்கள் குறி வைத்து நீக்கப்படும் வேறு சில நிகழ்வுகளும் உண்டு. பஜ்ரங் தள உறுப்பினர்கள் அளித்த எண்ணற்ற புகார்களை அடுத்து, இந்த ஆண்டு அக்டோபர் மாதம் விடிசா (Vidisha) என்னுமிடத்தில் உள்ள ஒரு பள்ளியில் முஸ்லீம் முதல்வராக இருந்த திருமதி ஷைனா ஃபிர்டுவாஸ் (Shaina Firdous) என்பவர் நீக்கப்பட்டார். குணா மாவட்டத்தில் கிறித்தவ மிஷனரி பள்ளிக்கூடம் ஒன்றில் ஜஸ்டின் மற்றும் ஜாஸ்மினா காட்டூன் (Justin and Jasmina Khatoon) என்கிற இரு ஆசிரியர்கள், ஒரு மாணவர் அளித்திட்ட புகாரின் அடிப்படையில் இந்தியத் தண்டனைச் சட்டத்தின் பல்வேறு குற்றப் பிரிவுகளின் கீழ் வழக்குப் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறார்கள்.
முஸ்லீம் மாணவர்கள் அல்லது ஆசிரியர்களுக்கு எதிரோக மதவெறி நடவடிக்கைகள் மற்ற மாநிலங்களிலும் நடந்துகொண்டிருக்கிறது. சமீபத்தில் கர்நாடக மாநிலத்தில் மணிபால் இன்ஸ்டிட்யூட் ஆப் டெக்னாலஜியில் முஸ்லீம் மாணவர் ஒருவரின் பெயர் “கசாப் போன்று இருப்பதாகக்” கூறி அவருடைய ஆசிரியரால் அந்த மாணவர் தனிமைப்படுத்தப்பட்டு, கேலி செய்யப்பட்டிருக்கிறார். ராஜஸ்தான் மாநிலத்தில் பார்னர் என்னும் ஊரில் உள்ள அரசுக் கல்லூரி ஒன்றில் ஓர் ஆசிரியர், வகுப்பில் பயின்ற ஒரேயொரு முஸ்லீம் மாணவியைச் சுற்றி வளைத்துக்கொண்டு, நச்சு முஸ்லீம் எதிர்ப்பு கருத்துக்களை வீசியிருக்கிறார். இது தொடர்பாக அந்த மாணவி புகார் அளித்தும் சம்பந்தப்பட்ட ஆசிரியருக்கு எதிராக எவ்விதமான நடவடிக்கையும் எடுக்கப்படவில்லை.
புதிய கல்விக் கொள்கை மூலமாக மாணவர்களுக்கு புராதன பாரம்பர்யப் பெருமைகளைப் பறைசாற்றுகிறோம் என்ற பெயரில் கல்வியை காவிமயப்படுத்துவது என்பதும் மோடி அரசாங்கத்தின் இலக்குகளில் ஒன்றாகும். இவ்வாறு காவிமயப்படுத்துவதன் நடவடிக்கைகளில் உடனடியாக இப்போது தாக்குதலுக்கு உள்ளாகியிருப்பது சிறுபான்மை முஸ்லீம் ஆசிரியர்களும் மாணவர்களுமாவார்கள்.
பாஜக ஆளும் மாநிலங்களில் அதிகாரபூர்வமாகவே இவை மேற்கொள்ளப்பட்டுவருகின்றன என்பனவற்றை, கர்நாடக மாநிலத்தில் ஹிஜாப் அணிந்துவரும் முஸ்லீம் மாணவிகள் அரசாங்கத்தால் நடத்தப்படும் கல்லூரிகளுக்குள் வரத் தடை விதிக்கப்பட்டதிலிருந்தும், மத்தியப் பிரதேசத்தில் அரசாங்கத்தால் நடத்தப்படும் சட்டக் கல்லூரிகளில் முஸ்லீம் ஆசிரியர்கள் பாடம் நடத்தத் தடை விதிக்கப்பட்டிருப்பதிலிருந்தும், அவர்கள் மீது இந்தியத் தண்டனைச் சட்டத்தின் பல்வேறு பிரிவுகளின் கீழ் வழக்குகள் பதிவு செய்யப்பட்டிருப்பதிலிருந்தும் தெளிவாகத் தெரிந்து கொள்ள முடியும். இவ்வாறு நாட்டின் பொதுக் கல்வி நிறுவனங்களில் முஸ்லீம்கள் இரண்டாம்தரப் பிரஜைகளாகத் தரம் தாழ்த்தப்பட்டுக்கொண்டிருப்பது இப்போது நடந்து கொண்டிருக்கிறது.
இந்தியா, 2023இல் ஜி.20 நாடுகளின் தலைமைப் பொறுப்பை ‘ஒரே உலகம்-ஒரே குடும்பம்-ஒரே எதிர்காலம்’ என்னும் முழக்கத்துடன் அதிகாரபூர்வமாக ஏற்க இருக்கிறது. “மனிதகுலம் முழுமையும் ஒரே குடும்பமாக நல்லிணக்கத்துடன் மேம்பாடு அடைந்திடும் விதத்தில் இந்தியா இருந்திடும்” (“India stands for promoting harmony within the human family”) என்று மோடி படாடோபமாகப் பறைசாற்றியிருக்கிறார். ஆனால், இந்தியாவிற்குள் உள்ள பல்வேறு மதத்தினருக்கிடையேயும் மதவெறி அடிப்படையில் பிரித்தாளும் நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன.
ஒன்றிய அரசாங்கம் ஜி.20ஐ ஒட்டி நாட்டின் பல்வேறு நகரங்களில் எண்ணற்ற கூட்டங்கள் மற்றும் நிகழ்வுகள் நடைபெறும் என்று அறிவித்திருக்கிறது. இதில் ஒரு நிகழ்வு இந்தூரிலும் நடைபெறவிருக்கிறது. இதே இந்தூரில்தான் மிகவும் புகழ்பெற்ற நகைச்சுவை நடிகர் முனவர் ஃபரூக்கி, அவருடைய நிகழ்ச்சிகள் இந்துக்களின் மனதைப் புண்படுத்துவதாக ஓர் இந்துத்துவா சங்கி கொடுத்த புகாரின்பேரில் கைது செய்யப்பட்டார். இதே இந்தூரில்தான் சென்ற ஆண்டு வளையல் வியாபாரி ஒருவரான தஸ்லீம் அலி என்பவர் இந்துக்கள் வசிக்கும் பகுதியில் வளையல் விற்றார் என்று கூறி மிகவும் மோசமான முறையில் அடித்து நொறுக்கப்பட்டார். பின்னர் அவர் கைது செய்யப்பட்டு 107 நாட்கள் சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருந்தார். இந்த இந்தூர் நகரில்தான் இப்போது கண்ணியம் மிக்க சட்ட வல்லுநர்களும், ஆசிரியர்களும் அவர்கள் முஸ்லீம் என்ற காரணத்தாலேயே வேட்டையாடப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
ஜி.20 நிகழ்வு இந்தூரில் நடைபெறும் சமயத்தில், இந்துத்துவா ஆட்சியாளர்களின் உண்மை சொரூபமும், ‘அனைவரும் ஒரே குடும்பம்’ (‘வாசுதைவ குடும்பகம்’) என்னும் பாசாங்குத்தனமான பிரகடனமும் தோலுரித்துக் காட்டப்படும்.
(டிசம்பர் 7, 2022)
நன்றி: பீப்பிள்ஸ் டெமாக்ரசி
No Comments
என் அப்பா அப்படிப்பட்டவர் இல்லை; என் கணவர் அப்படிப்பட்டவர் இல்லை; என் மகன் அப்படிப்பட்டவன் இல்லை – என்ற போர்வையில் தப்பி பிழைத்துக் கொண்டிருக்கும் வெறியர்களின் சுயரூபம் காட்டும் கலங்கரை இந்த கார்கி. இப்படத்தில் ஒரு வசனம் நான் அடிக்கடி என் நண்பரிடம் கூறியுள்ள வசனமாகும். ‘இந்த ஆண்களை மட்டும் நான் எப்பவுமே நம்ப மாட்டேன். அப்பா, அண்ணன், தம்பி, கணவன், தெரிந்தவன், தெரியாதவன் என்று யாரையும் நம்ப மாட்டேன். ஏனெனில் அடிப்படையில் அவர்கள் எல்லாரும் ஆண்கள், அவ்வளவுதான்! இது ஏதோ ஒட்டுமொத்த ஆண் சமுதாயத்தின் மீது உள்ள வெறுப்போ அல்லது எதிர்மறை எண்ணத்தில் வெளிப்பாடோ அல்ல. பெண் குழந்தைகளின் பாதுகாப்பு விஷயத்தில் அதிக எச்சரிக்கையோடு இருக்க வேண்டும் என்ற விழிப்புணர்விற்காக நான் கூறுவது. இப்படத்தில் இது போன்ற ஒரு வசனம் வர கண்டேன். “என் குழந்தை என்னை பார்த்தால் கூட மிரண்டு ஓடுது. அவளுக்கு இப்போ நான் அப்பா என்பதை விட, ஒரு ஆம்பளையா தான் தெரியுறேன்”, என்று சரவணன் கூறி அழுவார்
எனக்கு தெரிந்த ஒரு பெண் இரு வேறு சமயங்களில் பேசிய பேச்சை இங்கே குறிப்பிட விரும்புகிறேன். “இந்த ஆண்-பெண் உறவு முறையில் மட்டும் நான் யாரையும் நம்பவே மாட்டேன். இவர்களா இப்படி என்பதை போல எல்லாம் பார்த்து இருக்கிறேன்”, இது ஒரு உரையாடலின் போது அப்பெண் கூறியது. மற்றொரு சூழ்நிலையின் போது- ‘அவர் சொல்வது உண்மைதான். அவர் இதுவரைக்கும் என் முகத்தைப் பார்த்தது கூட பேசியது கிடையாது. போன் பேசினால் கூட ஒரு வார்த்தை அதிகமாக பேசியது கிடையாது. அவர் அப்படி தப்பு செய்ய மாட்டார்’, என்று ஒரு பாலியல் வழக்கில் குற்றவாளிக்கு பரிந்து பேசியது. இங்கு இப்பெண்மணி வைக்கும் இரண்டு கூற்றுகளும் சமுதாயத்தின் பொதுப் பார்வையாகவே நான் பார்க்கிறேன். முதல் கூற்றில் வயதிற்கு வந்த அதாவது 18 வயதை கடந்த இருவர் ஒருவரோடு ஒருவர் காதல் கொண்டாடுவதை குற்றப்படுத்தி ‘இந்த விஷயத்தில் நான் யாரையும் நம்ப மாட்டேன்’ என்று கூறும் சமுதாயம், பாலியல் குற்றவாளிகளின் மீது மட்டும் அளவற்ற நம்பிக்கை பொழிந்து கரிசனம் காட்டுவது ஏனோ? முகத்தைப் பார்த்து கூட பேசாதவர் பாலியல் குற்றம் செய்ய மாட்டார் என்பது வெள்ளையா இருப்பவன் பொய் சொல்ல மாட்டான் என்பது போல ஆதாரமற்ற, அர்த்தமற்ற பேச்சாகும். பாலியல் குற்றம் செய்பவர்களுக்கு எந்த வரையறையும் கிடையாது என்பதுதான் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டியது.
இப்பட துவக்கத்திலேயே கார்கி தம் தந்தை குற்றமற்றவர் என்று நிரூபிக்க துடிக்கும் நேரங்களில் என் மனதில் ஒரு சிறு சலசலப்பு தோன்றியது. ஏனெனில் தன் மீது அத்துமீறியவர்கள் மேல் பாலியல் புகார் கொடுத்துவிட்டு நீதி கேட்டு போராடிக் கொண்டிருக்கும் பெண்கள் படும்பாட்டை நேரில் பார்க்கும் அனுப்பவும் பெற்றமையால் என்னுள் இந்த சலசலப்பு ஏற்பட்டது. முதல் விஷயம், குற்றவாளி தான் நிரபராதி போலவும், தன் மீது சாட்டப்பட்ட குற்றம் பொய்யானது என்பது போலவும் அழகாக நிறுவி விடுவார்.
சமுதாயத்தில் அது அவர்களுக்குச் சுலபமாகவும் இருக்கிறது. இரண்டாவது விஷயம் குற்றம் சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாமல் நிருபனமான பிறகு, ‘இதெல்லாம் ஒரு பெரிய விஷயமா! இதெல்லாம் பெருசு படுத்தினால் வாழ்க்கையை எப்படி நகர்த்திக் கொண்டு போவது. துடைத்துப் போட்டு விட்டு வேலையை பாருமா” என்ற பஞ்சாயத்து வார்த்தைகள். இந்த பஞ்சாயத்துக்கும் பாதிக்கப்பட்ட பெண் உடன்படவில்லை, குற்றம் செய்தவன் தண்டிக்கப்பட்டே ஆக வேண்டும் என்று உறுதியாக இருக்கும் போது இறுதி ஆயுதமாக குற்றவாளியின் குடும்பத்தினர், மனைவி, மக்கள் பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணின் காலில் விழுந்து இறக்கம் என்ற கோட்டாவை தட்டி சென்று விடுகின்றனர். பெரும்பாலான பாலியல் வழக்குகளில் குற்றவாளிகள் இந்த மூன்று விதங்களில் தண்டனையிலிருந்து தப்பித்து விடுகின்றனர். இந்த மூன்றுமே பாதிக்கப்பட்ட பெண் வாய் திறக்கும் பட்சத்தில் தான். பெரும்பாலான சூழ்நிலைகளில் பாதிக்கப்பட்ட பெண்கள் வாய் திறக்கவே முன் வருவதில்லை என்பது தான் வேதனையான விஷயமாகும். ஏனெனில் பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணையே பழி சுமத்தும் நிலைமை தான் இன்னும் உள்ளது. பாலியல் சீண்டலிள் ஈடுபடும் நபர்கள் பொதுவாக நல்லவன், டீசண்டானவன், மரியாதைக்குரியவன், பெரிய மனுஷன் வயதானவன் போன்ற இன்னும் பல போர்வைகளை போர்த்திக்கொண்டு திரிவதுதான் வழக்கமாக உள்ளது. ‘அவர் முகத்தை கூட பார்த்து பேசமாட்டார்; அவர் மேல போய் இப்படி அபாண்டமாக புகார் சொல்றாங்க பாரு! “, ‘அவர் எவ்வளவு நல்லவர் தெரியுமா? அவர் மேல பொய் புகார் சொல்றாங்க பாரு! ‘ இது எல்லாவற்றையும் விட மிக மோசமான கூற்று ஒன்றும் பொதுவாக சமுதாயத்தில் உலவி வருகிறது ‘அவளுக்கும் அவருக்கும் ஏற்கனவே வேறு விஷயத்தில் காழ்ப்புணர்ச்சி. அதைத்தான் இப்படி புகார் கொடுத்து பழிதீர்த்துக்கிறாள்’ அப்பப்பா!! உண்மை என்னவென்று ஆராயாமலே ஆண்கள் குற்றமற்றவர்கள் என்று முடிவு கட்டுவது என்ன நியாயம்? ஆண்களின் மாண்பை காக்கும் பொருட்டு இல்லாத கற்பனைகளைக் கட்டிக்கொண்டு வந்து நிற்பது, பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணிற்கு நீங்கள் இழைக்கும் அநீதி இல்லையா? சமூகமே யோசியுங்கள். தனக்கு நடந்தது அநியாயம் என்று இந்த செவிடு சமுதாயத்தில் உரக்க கத்தி கொண்டிருக்கும் ஒரு பெண்ணின் மாண்பை உங்கள் கூற்று குறைப்பதை நீங்கள் எப்போது உணர போகிறீர்கள்? இவ்வாறு போர்வைகளை சுமந்து வரும் சமூகத்திற்கும், அப்போர்வைகளை சாற்றிக் கொள்ளும் போலி நபர்களையும் தோண்டி எடுத்துக்காட்டுகிறது இந்தப் படம். இயக்குனரின் முயற்சி பெறும் பாராட்டுக்குரியது.
பொதுவாக மலையாள திரைப்படங்களில் பாலியல் வன்புணர்வு காட்சிகளை எந்தவித விரசமும் இல்லாமல் குறிப்பால் உணர்த்தும் காட்சி அமைப்பை நாம் காணலாம். இப்படத்தில் இயக்குனர் மிக முதிர்ந்த சிந்தனையோடு அப்படிப்பட்ட காட்சிகளை கையாண்டு உள்ளார். மேலும் இது போன்ற சிறுமியர் பாலியல் வழக்குகளை எவ்வளவு உணர்வுபூர்வமாக கையாள வேண்டும் என்பதை உணர்த்தும் விதமாக எவ்விடத்திலும் அக்குழந்தையின் முகத்தை ஒப்புக்காக கூட காட்டாமல் காட்சி அமைத்திருந்தார். அதற்கு அவருக்கு ஒரு சபாஷ் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் வேளையில், படத்தின் இறுதிக் காட்சியில் அக்குழந்தை சமுதாயத்தை தைரியமாக எதிர்கொள்வதாக காட்டி முடித்து இருப்பதும் இன்னொரு சபாஷை சொல்ல வைக்கிறது. மேலும் பாலியல் குற்ற வழக்கில் வெட்கி தலைகுனிய வேண்டியதும், ஓடி ஒளிய வேண்டியதும் பாலியல் சீண்டல் குற்றம் புரிந்தவன் தானே தவிர பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணோ அல்லது குற்றவாளியின் குடும்பமோ கிடையாது என்பதை சொல்லாமல் சொல்லி இருப்பார். இவ்விடத்தில் கார்க்கி ‘என்ன தான் இருந்தாலும் அவர் என் தந்தை’ என்று அவர் குற்றத்தை மறைக்க முடிவு எடுத்திருப்பாள் அவளும் குற்றவாளியே. ஆனால் அவள் நீதியின் பக்கம் நின்றதால் அவள் குடும்பம் தலைநிமிர்ந்து மதிக்கப்படுகிறது என்று காட்டியிருப்பது ஒரு புது நம்பிக்கையை விதைக்கும் முயற்சியாகும்.
பெண்கள் மற்றும் பெண் குழந்தைகளின் பாதுகாப்பு நாளுக்கு நாள் மோசமாகிக் கொண்டே வருகிறதா? இல்லை குற்றங்கள் எப்போதும் நடந்து கொண்டே தான் இருக்கின்றது. ஏன் புள்ளிவிவரம் எடுக்க கூட முடியாதபடி குற்றங்கள் பதிவு செய்ய முன்வராத நிலையில் இருந்த சமுதாயத்தில், சட்டங்களின் உதவியால் இப்போதுதான் பெண்கள் தங்களுக்கு நேரும் பாலியல் சீண்டல்களை வெளியே புகாராக அளிக்க முன் வருகின்றனர். அவ்வாறு வரும் புகார்களை நீதியின் பக்கம் நின்று விசாரணை செய்து குற்றவாளியை தண்டிக்கும் கடமை நீதித்துறைக்கு மட்டுமல்ல நம் அனைவருக்கும் உள்ளது. பாதிக்கப்பட்ட பெண்களை பந்தாடும் பழமையை தீயிட்டு கொளுத்துங்கள். பெண்ணின் விருப்பம் இல்லாமல் அவள் தேகம் தொடுவது மட்டும் பாலியல் சீண்டல் அல்ல அவள் விருப்பம் இல்லாமல் அவளை ‘அவளே’ என்று கூறுவதும் பார்வையால் நோண்டுவதும் பாலியல் சீண்டல் தான். ‘ஆண்களே! எந்தவித சீண்டல்களுக்கும் என்னிடத்தில் இடமில்லை’ என்று அழுத்தமாகவே கூறுங்கள். பெண்களே! இன்னும் எத்தனை காலத்திற்கு தான் நாம் மென்மையாக கோபப்படுவது? கோபத்தை கோபமாகவே வெளிப்படுத்துங்கள். வேண்டாம் என்பதை தீர்க்கமாகவே கூறுங்கள். ‘இனி பெண்களை அப்படி இரு, இப்படி இரு என்று கூறுவதில் பயனில்லை என்பது உன் அக்காவிற்கு புரிந்து விட்டது போலும்’ என்ற இப்படத்தின் வசனம் பல செய்திகளை கூறுகிறது. பெண்களுக்கு பாலியல் சீண்டல்கள் தமக்கு ஏற்படாமல் இருக்க எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற கற்பிதங்கள் தொடரட்டும்; அதனோடு சேர்ந்து பாலியல் சீண்டல் நடந்தால் என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற கற்றலும் தொடங்கட்டும். வாருங்கள் கற்பிப்போம்! முன்னேறுவோம்!
No Comments
சாய் பல்லவி படத்தில் காதலியாக வந்தால் அனைவருக்கும் சந்தோசம் தான். இவ்வளவு ஏன் சாய் பல்லவி திரையில் வந்தாலே சந்தோசம் தான். அந்த ரோஸ் கலர் கன்னம் இயற்கையான பதின் பருவ பருக்கள். அழகு தான். முற்றிலுமாக மாறுபட்ட வேடத்தில் வறுமையில் வாடும் குடும்பத்தின் மூத்த பெண்ணாக வேலைக்கு செல்லும் சாய் பல்லவி தான் கார்கி. தோற்றமும் கதையும் ஒன்று சேராதோ என்ற எண்ணம் ஆரம்பத்தில் தோன்றும். சில நிமிடத்திலேயே நம்மை நடிப்பில் திக்கு முக்காட செய்கிறார். தந்தை ஒரு பெரிய அப்பார்ட்மெண்ட் செக்யூரிட்டி. தாய் மாவு அரைத்து விற்று வருமானத்தில் உதவும் குடும்ப பெண். சாய் பல்லவி டீச்சர். தங்கை பள்ளி மாணவி. இப்படியாக இருக்க நல்ல திருமண வரம் சாய் பல்லவிக்கு சாய் பல்லவி டீச்சர் வேலை தாண்டி டியூஷன் எடுத்தும் சம்பாதிக்கிறார். நல்ல வரன் நல்ல இடம் இருப்பினும் குடும்ப பலத்துக்கு மீறின செலவுகள் ஒரு புறம்.
இப்படியாக இருக்க. திடீரென செக்யூரிட்டி தந்தையை போலீஸ் அரெஸ்ட் செய்து செல்கின்றனர். கதை கரு தலைகீழா மாறும் இடம் இதுவே. அடுத்த வீட்டு UNCLE தந்தையுடன் செக்யூரிட்டி வேலை பார்ப்பதால் அந்த வீட்டுப் பெண்ணும் கார்க்கியும் நடு இரவில் போலீஸ் ஸ்டேஷன் சென்று விசாரித்து தந்தையை மீட்டு வரும் எண்ணத்தோடு புறப்படுகின்றனர். அங்கே சென்ற பின் கார்க்கியை உதவி ஆய்வாளர் உங்கள் தந்தை குழந்தை பாலியல் வன்கொடுமை தடுப்பு சட்டத்தின் கீழ் கைது செய்யப்பட்டுள்ளார் விஷயம் மீடியாவிற்கும் உங்கள் சுற்றத்தாருக்கும் தெரியும் முன்னமே ஊரை காலி செய்துவிட்டு வெளியூர் சென்று விடுங்கள் அதுதான் உங்களுக்கும் உங்கள் குடும்பத்திற்கும் நல்லது என்று எச்சரிக்கிறார். கார்க்கி செய்வதறியாது தன் தந்தையின் நண்பர் வக்கீல் ஒருவருக்கு போன் செய்து உதவி கேட்கிறார் அந்த வக்கீல் தன்னால் ஆன முயற்சியை செய்துவிட்டு நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் என்று தைரியம் ஊட்டிவிட்டு திடீரென கவுன்சிலில் இந்த கேசில் வாதாடக்கூடாது என்று நோட்டீஸ் அனுப்பி உள்ளது அதனால் என்னால் என்னுடைய எதிர்காலத்தையும் வாழ்க்கையையும் உங்கள் தந்தைக்காக அழித்துக்கொள்ள முடியாது மன்னிக்கவும் என்று விலகி விடுகிறார். அவருக்கு அசிஸ்டெண்டாக வேலை செய்யும் இந்திரன் என்பவர் எந்தவித கேசும் தனக்கு கிடைக்காததாலும் தான் திக்கு வாய் என்பதாலும் இந்த கேசை எடுத்து நடத்தினால் தன் வாழ்வில் ஒரு திருப்புமுனை ஏற்படும் என்பதாலும் தைரியமாக இந்த கேசில் இறங்கி வாதாடவும் வருகிறார் கார்க்கியும் அவருடன் இணைந்து அலைந்து தந்தையை மீட்டெடுப்பதற்கான அனைத்து வழிகளையும் கண்டறிகிறார்.
ஒரு அப்பார்ட்மெண்டில் ஒரு பெண் குழந்தை தினமும் வாக்கிங் செல்லும் ஒரு அங்கிளின் நாயை பிஸ்கட் போட்டு கொஞ்சுகிறாள். சரியாக மாலை நேரத்தில் அந்த நாய் வாக்கிங் அழைத்து செல்வது அவரின் வழக்கம் அந்த நேரத்தில் மாடிப்படி வழியாக நாயை அழைத்து வரும்போது யாரும் இல்லை என்பதை அந்த மனிதன் நன்கு உணர்ந்து கொள்கிறான் தன்னுடன் சேர்ந்த சக மனிதர்களையும் ஒன்று கூட்டி அந்த பெண்ணை பாலியல் வன்கொடுமைக்கு ஆளாக்கி விட்டு தப்பி செல்கிறான் செக்யூரிட்டி வேலை முடித்து வரும் கார்க்கியின் தந்தை அவளை பத்திரமாக வீட்டிற்கு கொண்டு செல்கிறாள் விஷயம் தெரிந்த பின் காவல்துறைகள் நடவடிக்கைகளை தீவிரப்படுத்தி ஆராயும் போது அந்த வன்புணர்வுக்கு ஆளாக்கப்பட்ட பெண் கார்க்கியின் தந்தையையும் அடையாளம் காட்டுகிறாள். அவள் மனநிலை சரியில்லை என்பதாலும் மயக்கத்தில் இருப்பதாலும் தன்னால் முடிவெடுக்க முடியாததாலும் சரியான ஆளை சுட்டி காட்டும் மனப்பக்குவம் இல்லாததாலும் தன் தந்தை தண்டனைக்கு ஆளாக்கப்படுகிறாள் என்பதே கார்க்கியின் வாதாட்டம்.
விசாரணையின் போது பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணுக்கு ஷிவரிங் நடுக்கு தன்மை குறைவதற்கு மாத்திரை கொடுக்கப்பட்டுள்ளது அந்த மாத்திரை வயதானவர்களுக்கு கொடுக்கும் மாத்திரை, டோசேஜ் அதிகம் உள்ள மாத்திரை அது கொடுத்தால் முடிவெடுக்கும் திறன் குறையும் என்பதும் டாக்டரால் நிரூபணம் செய்யப்படுகிறது இது போன்ற சின்ன சின்ன துணுக்குகளை ஆராய்ந்து தந்தைக்கு ஆதரவாக விஷயங்களை அவரை மீட்டெடுக்க கார்கி அலைந்து திரிந்து கண்டெடுக்கிறாள். எது எப்படி கெட்டாலும் பாதிக்கப்பட்ட பெண் சுட்டிக் காட்டாமல் இருந்தால் ஒழிய தந்தையை மீட்டெடுக்க முடியாது என்பதை புரிந்து கொண்ட கார்கி அந்த பெண்ணிடம் பேச முயற்சி செய்யும்போது அவருடைய தந்தை (பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணுடைய தந்தை) ஒரு ஐந்து நிமிடம் அழுது கொண்டே கார்கியிடம் பேசுவார் பெண் பிள்ளைகளை பெற்றெடுத்த அனைத்து தந்தைக்கும் அடிவயிறு கலங்கிவிடும் அருமையான நடிப்பை அந்த ஒரு காட்சியில் முழுங்கிவிட்டு செல்வார் சரவணன் என்னும் நடிகர். பல போராட்டத்திற்குப் பிறகு அந்த பெண்ணை சம்மதிக்க வைத்து அந்த பெண்ணிடம் நடந்த உண்மையை கேட்டரிந்து கார்கி மீண்டும் ஒருமுறை சுட்டி காட்டுவதற்கான ஏற்பாடு செய்வாள்.
தந்தையை மீட்டெடுத்தாரா உண்மையான குற்றவாளியைக் கண்டுபிடித்தார்களா அந்த நான்கு பேரும் என்ன ஆனார்கள் கடைசி 15 நிமிடக் கதை உங்களை உருக்குலைக்கும் என்பதில் எந்தவித ஐயமும் இல்லை.
படத்தின் பலம் : சரவணன் நடிப்பு
பலவீனம் : சிறு குழந்தைகள் பார்க்க முடியாத படம் ( இருப்பினும் பெண் குழந்தைகளை பார்க்க வைக்க வேண்டும் என்பது என் கருத்து )
மேலும் இது போன்ற வித்தியாசமான திரைக்கதை உள்ள திரைப்படங்களை எனக்கு பகிரவும் இந்த திரைப்பட விமர்சனம் எவ்வாறு இருந்தது என்பதை விமர்சிக்க விரும்புகிறேன் என்னுடைய தொலைபேசி எண்களையும் பகிர்ந்து உள்ளேன் நன்றி.
சிரஞ்சீவி இராஜமோகன்
கும்பகோணம்
9789604577
7708002140
No Comments
உரையாடலுக்கான வாசல்
கடந்த நூற்றாண்டில் நிலவிய சாதியப்பார்வைக்கும் இந்த நூற்றாண்டில் இப்போது நிலவும் சாதியப்பார்வைக்கும் நுட்பமான அளவில் சில வேறுபாடுகள் உள்ளன. கொரானா வைரஸ் போல அதுவும் தன்னை காலந்தோறும் உருமாற்றிக்கொண்டே இருக்கிறது. தீண்டாமையின் பெயரால் முன்னொரு காலத்தில் சொன்னதுபோல யாரும் யாரையும் தெருவுக்குள் வராதே, கோவிலுக்குள் வராதே, குளத்துக்குள் இறங்காதே என இன்று தடுத்துவிட முடியாது. அனைவரும் கலந்து நடமாடுவது இன்று இயல்பாக மாறியிருக்கிறது. இந்த மாற்றத்துக்குத் தகுந்தபடி தம்மைத் தகவமைத்துக்கொண்டு தம் சாதியப்பற்றை உதறியும் சாதியக்கோட்டைக் கடந்தும் வந்தவர்கள் நம்மிடையே பலருண்டு. அதே சமயத்தில் தம்மை அறியாமலேயே ஆழ்மனத்தில் இன்னும் சாதியப்பார்வையைச் சுமந்து வாழ்கிறவர்களும் இருக்கிறார்கள். சாதியப்பார்வையை முற்றிலுமாகக் கடந்து அனைவரும் நல்லிணக்கப்பார்வையுடன் இணைந்திருக்கும் ஒரு வாழ்க்கைமுறை எதிர்காலத்தில் சாத்தியமாக வேண்டும். அதற்கு, சாதியத்தால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கும் பாதிப்புகளை உருவாக்கியவர்களுக்கும் இடையில் ஓர் உரையாடல் நிகழ்ந்தாக வேண்டியிருக்கிறது. அது காலத்தின் கட்டாயம். அந்தப் புள்ளியை நோக்கி அனைவரும் நகர்ந்துவர வேண்டும்.
அந்த உரையாடலுக்கான ஒரு வாசலை இளம் எழுத்தாளரான திருக்குமரன் கணேசன் தன் சுயசரிதைக்குறிப்புகள் வழியே திறந்துவைத்திருக்கிறார். கசப்புகள் மண்டிய பல கணங்களை அவர் தம் இளம்பருவத்தில் கடந்துவந்திருக்கிறார். சாதி என்னும் நெருப்பு அவரை தொடர்ந்து சுட்டுக்கொண்டே இருந்திருக்கிறது. அத்தகு பல தருணங்களை அவர் தேர்ந்தெடுத்த சிற்சில நிகழ்ச்சிகள் வழியாக இத்தொகுதியின் மூலம் நம்மிடம் பகிர்ந்துகொண்டுள்ளார். சாதியினால் சுட்ட வடு எத்தகைய வலி மிகுந்தது என்பதை நம்மை உணர்ந்துகொள்ள வைத்திருக்கிறார்.
வடுக்களை ஏற்படுத்தியவர்கள் யாரும் வேற்றுக் கிரகத்திலிருந்து வந்தவர்கள் அல்லர். ஒவ்வொரு நாளும் அவரைச் சுற்றி வாழ்ந்தவர்களே. பெரும்பாலும் ஆசிரியர்கள். கூடப் படித்த நண்பர்கள். நண்பர்களின் குடும்பத்தார்கள். தெருவில் வசிப்பவர்கள். அன்பொழுகப் பழகுகிறவர்களின் நெஞ்சத்தில் கூட சாதியத்தின் நஞ்சுக்கொடி சுற்றியிருக்கிறது. தன்னிரக்கம், குற்ற உணர்ச்சி ஆகிய இரு உணர்வுகளும் கலந்துவிடாதபடி கச்சிதமான மொழியில் ஒவ்வொரு நிகழ்ச்சியையும் முன்வைத்திருக்கும் திருக்குமரனின் எழுத்தாற்றல் பாராட்டுக்குரியது.
எதிர்காலத் தலைமுறையினரான மாணவ மாணவிகளின் நெஞ்சிலிருந்து சாதியப்பார்வையை அழிக்கவேண்டிய பொறுப்பை ஏற்றிருக்கும் ஆசிரியர் பெருமக்களே சாதியத்தை விதைப்பவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்னும் எதார்த்தம் நெருப்பெனச் சுடுகிறது. தம் பள்ளியில் பணிபுரிந்த ஆசிரியர்களே அத்தகு பார்வையுடன் நடந்துகொண்டதை சொந்த அனுபவங்களை முன்வைத்து வெளிப்படுத்தியுள்ளார் திருக்குமரன். சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை என வகுப்பறையில் சொல்லிக்கொடுக்கும் பாடத்தின் வரிகள் அந்த ஆசிரியர்களுடைய நெஞ்சில் பதியாமலேயே போய்விட்டதை காலக்கொடுமை என்றே சொல்லவேண்டும்.
அந்நிகழ்ச்சியை விவரிக்கும் அத்தியாயத்தைப் படிக்கும்போது அந்த ஆசிரியர்மீது அருவருப்புணர்வே எழுகிறது. பள்ளிக்கூடத்தில் ஒரு சுற்றுலாவுக்கு ஏற்பாடு நடக்கிறது. மாணவ மாணவிகளைப் பாதுகாப்பாக அழைத்துச் செல்லும் பொறுப்பை ஆசிரியரொருவர் ஏற்றிருக்கிறார். முதன்முதலாகப் பள்ளிக்கூடம் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் சுற்றுலாவில் கலந்துகொள்ளும் ஆவலோடு அப்பாவிடமிருந்து பணத்தை வாங்கிச் சென்று செலுத்திவிட்டு, பயணம் தொடங்கும் நாளுக்காக காத்திருக்கிறான் ஒரு சிறுவன். குறிப்பிட்ட நாளில் ஒரு பகல் வேளையில் சுற்றுலாவுக்கு பேர் கொடுத்த அனைவரையும் பள்ளி வளாகத்துக்கு வருமாறு அறிவிக்கிறார் ஆசிரியர். ஆவலின் காரணமாக, சொன்ன நேரத்துக்கு முன்பாகவே பள்ளிக்குச் சென்று காத்திருக்கிறான் சிறுவன். பதிவு செய்திருந்த மற்ற மாணவர்களும் மாணவிகளும் ஒவ்வொருவராக வந்து சேர்கிறார்கள். சுற்றுலாவுக்கு ஏற்பாடு செய்த இரண்டு வாகனங்கள் வந்து சேர்கின்றன.
மாணவ மாணவிகளின் பெயர்ப்பட்டியலை கையில் வைத்திருக்கும் ஆசிரியர் அவர்களை வாகனங்களில் அமரவைக்கும் விதத்தில் அவர் கையாளும் தந்திரம் அவருடைய உள்ளப்போக்கைப் புலப்படுத்திவிடுகிறது. முதலில் சன்னதித் தெருவிலிருந்து வரும் பிள்ளைகளின் பெயர்களை மட்டும் தேர்ந்தெடுத்துச் சொல்லி அழைத்து அவர்களை இரு வாகனங்களிலும் முதல் இரு வரிசைகளில் அமரும்படி சொல்கிறார். அதன் பிறகு நடுத்தெருப் பிள்ளைகள். அடுத்து மேலத்தெருவைச் சேர்ந்த பிள்ளைகள். அவர்களை அடுத்திருக்கும் இரு வரிசைகளில் அமரும்படி சொல்கிறார். அதற்குப் பிறகு மாரியம்மன் கோயில் தெரு பிள்ளைகளின் பெயர்களைப் படிக்கிறார். இறுதியாக வடக்குத்தெரு, தெற்குத்தெருவைச் சேர்ந்த பிள்ளைகளை அழைத்து இறுதி வரிசைகளில் அமர்ந்துகொள்ளும்படி அறிவிக்கிறார். வகுப்பறை வருகைப்பதிவேட்டில் கடைபிடிக்க முடியாத சாதிப் பிரிவினையை சுற்றுலா வாகன இருக்கை வரிசைகளில் கடைபிடித்து நிறைவேற்றுகிறார் அந்த ஆசிரியர். சுற்றுலா முடிந்து திரும்பும்வரை ஒருவரும் இடம் மாறி அமரக்கூடாது என்று எச்சரிக்கிறார்.
அந்த ஆசிரியரிடம் வெளிப்படும் சாதிவெறி நோக்கும் தன் சாதி மேட்டிமைப்பார்வை வெளிப்படையாக வெளிப்பட்டுவிடாதபடி செயல்படும் தந்திரமும் அருவருப்பூட்டுகின்றன. இன்று சமூக ஊடகங்களில் வெளிப்படுவதும் கூட இத்தகைய மனநிலைதான்.
வகுப்பறையிலேயே ஓர் ஆசிரியரிடம் வெளிப்பட்ட சாதியப்பார்வையை இன்னொரு அத்தியாயத்தில் பதிவு செய்திருக்கிறார் திருக்குமரன். ஒருநாள் தேசத்தலைவர்களின் படங்களை வகுப்பறையில் மாட்டுவதற்காக சுவரில் நேர்க்கோட்டில் ஆணியடிக்கச் சொல்கிறார் ஓர் ஆசிரியர். காந்தி, நேரு, திலகர் என மூன்று படங்களை ஒரே நேர்க்கோட்டில் தொங்க வைத்துவிட்டு, நான்காவதாக அம்பேத்கர் படத்துக்கான ஆணியை படவரிசையிலிருந்து சற்றே கீழே தாழ்த்தி அடிக்கச் சொல்கிறார். விவரம் புரியாமல் “அந்த படத்தையும் நேரா மாட்டியிருந்தா அழகா இருக்கும் சார்” என்கிறான் சிறுவன். அப்படி சுட்டிக்காட்டியதற்காக கோபம் கொண்ட ஆசிரியர் அச்சிறுவனை கையை நீட்டச் சொல்லி குச்சியால் அடிக்கத் தொடங்குகிறார்.
இன்னொரு அத்தியாயத்தில் மற்றோர் ஆசிரியரின் சுயரூபத்தை அம்பலப்படுத்தியிருக்கிறார் திருக்குமரன். வகுப்பில் படிக்கும் மாணவியை தொட்டுப் பேசும் மகிழ்ச்சிக்காக பக்கத்தில் அழைத்து நிற்கவைத்துக்கொள்ளும் அற்பமனம் கொண்டவர் அந்த ஆசிரியர். ஒருநாள் அம்மாணவியை அழவைத்து, பிறகு அமைதிப்படுத்திப பேசுவதுபோல தொடுவதற்கான வாய்ப்பை ஏற்படுத்திக்கொள்கிறார் அவர். அதற்காகவே திருத்தப்பட்ட தேர்வுத்தாளைக் கொடுக்கும் தினமன்று பதினைந்தாவது ரேங்க் வாங்கிய மாணவனை முதல் ரேங்க் என்று அறிவித்துவிட்டு, முதல் ரேங்க் வாங்கிய அம்மாணவியை பதினைந்தாவது ரேங்க் என அறிவிக்கிறார். அவர் எதிர்பார்த்ததுபோல தேர்வுத்தாளை கைநீட்டி வாங்கும் அவள் அழத் தொடங்குகிறாள். உடனே அவள் தோளைத் தொட்டுத் திருப்பி காதைப் பிடித்தித் திருகி “பறையன் கூட பர்ஸ்ட் ரேங்க் வந்துட்டான். உனக்கு என்னடி ஆச்சு?” என்று அவளை மேலும் கலங்கவைத்து அழவைக்கிறார். பிறகு மெல்ல மெல்ல அமைதிப்படுத்திவிட்டு அவளே முதல் ரேங்க் வாங்கியிருப்பதாக அறிவிக்கிறார்.
ஆசிரியர் தொடர்பாக இன்னொரு காட்சி. பள்ளிப்படிப்பை முடித்து பட்டப்படிப்புக்காக கல்லூரியில் சேர்ந்திருந்த நேரம். புதிய ஆசிரியர் ஒருவர் வகுப்பறைக்கு வந்து மாணவ மாணவிகளிடம் ஒவ்வொருவராக எழுந்து நின்று தன் பெயர், ஊர், படித்த பள்ளிக்கூடம், இலட்சியம், குலதெய்வத்தின் பெயர் எல்லாவற்றையும் வரிசையாகச் சொல்லி அறிமுகம் செய்துகொள்ளுமாறு கேட்டுக்கொள்கிறார். பெயர், ஊர், பள்ளி, இலட்சியம் எல்லாம் சரி.
குலதெய்வத்தின் பெயர் எதற்காக என்று புரியாமல் குழம்புகிறான் அவன். அதற்கான விடை அடுத்த நொடியே அவனுக்குப் புரிந்துவிடுகிறது. முதல் வரிசையில் அமர்ந்திருந்த ஒரு மாணவி எழுந்து நின்று தன் குலதெய்வத்தின் பெயரைச் சொன்னதுமே, அவள் சாதியை ஊகித்து அறிந்துகொள்ளும் அவருடைய அற்பமனத்தை அவன் எளிதாகப் புரிந்துகொண்டான். அதனால் வரிசைப்படி தன் முறை வந்த போது, தன் குலதெய்வம் பகுத்தறிவுப்பகலவன் பெரியார் என்று தெரிவிக்கிறான். அவரால் மேற்கொண்டு எந்தக் கேள்வியும் கேட்கமுடியாமல் போய்விடுகிறது. கடுகடுப்புடன் அடுத்த மாணவனிடம் தம் கேள்விகளை முன்வைக்கச் சென்றுவிடுகிறார் அவர்.
மற்றொரு காட்சி. மேல்நிலைப்பள்ளியில் படித்துக்கொண்டிருந்த காலத்தில் விடுதியில் தங்கியிருக்கிறான் திருக்குமரன். வீட்டிலிருந்து தொலைவான ஊரில் பள்ளிக்கூடம் இருந்தது என்பதுதான் காரணம். அப்போது பாரதி என்பவன் அவனுக்கு நண்பனாக அமைகிறான். அவனோடு சேர்ந்து பாரதியின் வீட்டில் மதிய உணவு உண்பது எப்படியோ பழகிவிட்டது. பாரதியின் அம்மாவும் அவனிடம் பாசமாகவே இருக்கிறார். தினமும் இருவரையும் ஒன்றாக உட்காரவைத்து உணவு பரிமாறுகிறார் அவர். ஒருநாள் அவன் வரவில்லையென்றாலும் அதற்காக ஆதங்கப்படுகிறார் அந்த அம்மா. ஒருமுறை இருவருக்கும் வழக்கம்போல கறிக்குழம்பு ஊற்றி சாப்பாடு பரிமாறுகிறார் அவர். அப்போது எதிர்பாராத விதமாக ஏதோ ஒரு வேலையாக பாதி சாப்பாட்டில் எழுந்து போகிறான் பாரதி. அவன் இல்லாத தருணத்தில் தன் மகனைப்பற்றி அறிந்துகொள்ளும் ஆவலில் சில கேள்விகளை திருக்குமரனிடம் கேட்கிறார் அந்த அம்மா. அவள் மனம் நிறைவு கொள்ளும் வகையில் அவனைப்பற்றி பெருமையாகவே சொல்கிறான் திருக்குமரன். இறுதியில் அந்த அம்மா அங்கலாய்ப்புடன் ”எல்லாம் சரிதான் தம்பி. ஆனா திடீர்திடீர்னு இந்த பறப்பசங்கள வீட்டுக்குள்ள அழச்சிட்டு வந்துடறான். அத நினைச்சாதான் வருத்தமா இருக்குது” என்று சொல்கிறார். அதற்குப் பிறகு அவனால் தொடர்ந்து சாப்பிடமுடியாமல் எழுந்துவிடுகிறான். அந்த நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு அவனால் பாரதியின் வீட்டுக்குச் செல்ல அவனுக்கு மனம் வரவில்லை. அவன் தாயார் சொன்ன சொற்களை நண்பனிடம் சொல்லவும் அவனுக்கு மனம் வரவில்லை. நல்ல அம்மாவின் மனத்திலும் இந்த மேட்டிமைப் பார்வை பதுங்கியிருப்பதை வேதனையுடன் தாங்கிக்கொள்கிறான். உண்மையை வெளிப்படுத்தாமலேயே அந்த நட்பைத் துண்டித்துக்கொள்கிறான்.
அன்பின் ஈரத்துடன் தொடங்கி பாதியிலேயே முறிந்துபோன மற்றொரு நட்பு பற்றிய காட்சியும் இத்தொகுப்பில் இடம்பெற்றிருக்கிறது. ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும்போது இணைபிரியாத தோழனாக இருக்கிறான் ஒரு சிறுவன் அவன் பெயர் கார்த்திகேயன். உயர்சாதியைச் சேர்ந்தவன். ஆனால் அதுசார்ந்த எவ்விதமான வேறுபாடான பார்வைகளும் இல்லாதவன். ஒருநாள் தன் வீட்டுத் தோட்டத்தில் இருக்கும் கொய்யாமரத்தில் பழுத்திருக்கும் பழங்களைப் பறிக்க திருக்குமரனையும் அழைத்துச் செல்கிறான் அவன். மரம் வீட்டுக்குப் பின்னால் இருக்கிறது. வீட்டின் எல்லா அறைகளையும் கடந்துதான் பின்கட்டுக்குச் செல்லவேண்டும். வழியில் அமர்ந்திருந்த அவன் தாத்தா “அவாள்லாம் நம்ம ஆத்துக்குள்ள வரக்கூடாதுன்னு நோக்கு தெரியாதா என்ன? போகச் சொல்லுடா வெளியில” என்று தாத்தா சத்தம் போடுகிறார். அதைப் பொருட்படுத்தாத நண்பனை மரம் வரைக்கும் அழைத்துச் சென்று பழங்களைப் பறிக்கவைக்கிறான். இருவரும் ஓடோடி பள்ளிக்குத் திரும்பி வந்துவிடுகிறார்கள். தொடக்கப்பள்ளிக்குப் பிறகு இருவரும் ஆளுக்கொரு திசையில் போய்விடுகிறார்கள். பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு தற்செயலாக ஒரு பேருந்தில் இருவரும் இளைஞர்களாக சந்தித்துக்கொள்கிறார்கள். பழைய நண்பனைப் பார்த்த மகிழ்ச்சியில் “டேய், கார்த்தி, எப்படிடா இருக்க? பார்த்து எவ்ளோ வருஷமாச்சி?” என்று ஆவலோடு பேசுவதற்கு நெருங்கிச் செல்கிறான். ஆனால் கோவில் பூசாரி கோலத்தில் இருந்த அவன் பேருந்து இருக்கையில் ஜன்னலோரமாக உடல் நசுங்க நகர்ந்து உட்கார்ந்தபடி ஓரிரு வார்த்தைகள் மட்டும் பேசிவிட்டு அமைதியாகிவிடுகிறான்.
நட்பை மட்டுமல்ல, பல ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்த காதலையும் ஒருநாள் துறந்துவிட நேர்ந்ததை மற்றொரு அத்தியாயம் வழியாக உணர்ந்துகொள்ள முடிகிறது. காதல் காலம் முடிவடைந்து திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டிய காலம் வந்தபோது அந்தப் பெண் தன் காதலை ஏற்றுக்கொள்ளும்படி தன் பெற்றோரிடம் பேசி ஏற்றுக்கொள்ள வைத்துவிடமுடியும் என்று நம்பிக்கையோடு சொல்கிறாள். தொடர்ந்து, அடுத்த கணமே காதலனைத்தான் ஏற்றுக்கொள்ள வைக்கமுடியுமே தவிர, காதலனுடைய பெற்றோரையோ, அவர்கள் வாழும் சூழலையோ ஏற்றுக்கொள்ள வைக்கமுடியாது என்றும் அதனால் திருமணமானதும் தனியாக வந்துவிடவேண்டும் என்றும் அவள் ஒரு வேண்டுகோளை வைக்கிறாள். அந்தக் காதல் தோல்வியடைய அதுவே காரணமாகிவிடுகிறது. இப்படி சாதிவெறுப்பு நோக்கினை எதிர்கொள்ள நேர்ந்த பல்வேறு தருணங்களை சின்னச்சின்ன கட்டுரைகள் வழியாக பதிவு செய்திருக்கிறார் திருக்குமரன்
திருக்குமரன் தன் தாத்தா மொட்டையன் பற்றியும் தந்தை கணேசன் பற்றியும் தீட்டியிருக்கும் சொற்சித்திரங்கள் இத்தொகுதியின் மிகமுக்கியமான பகுதிகள். இரு பகுதிகளுமே காவியத்தன்மையுடன் உள்ளன. இருவரும் இருவேறு தன்மை கொண்டவர்கள். அமைதியாக இருக்கவேண்டிய தருணங்களில் அமைதி காத்தும் எதிர்ப்பைப் புலப்படுத்தவேண்டிய தருணங்களில் துணிவுடன் எதிர்த்தும் சாதியத்தைக் கடந்த தன் சுயத்தை வெளிப்படுத்துகிறார் தாத்தா மொட்டையன். ஆனால், ஊராட்சிமன்றத் தலைவராக வெற்றி பெறுவதற்கான எல்லா வாய்ப்புகளும் இருந்தும் கூட, கட்சி மேலிடம் தன்னை தொடர்ச்சியாக மூன்றுமுறை ஒதுக்கிவைக்கும் நிலையில் கூட அமைதி காத்து தன் எல்லையை தானே சுருக்கிக்கொள்கிறார் தந்தை கணேசன். எந்த நிலையிலும கட்சித்தலைமையை எதிர்த்து கசப்புடன் ஒரு சொல் கூட சொல்ல அவர் மனம் துணியவில்லை. அவருக்கு இருந்த ஒரே ஆசை தலைவர் உயிர்துறப்பதற்கு முன்னால் தன் உயிர் பிரிந்துவிடவேண்டும் என்பதுதான். வியப்பூட்டும் வகையில், அவர் விரும்பிய விதமாகவே அவருடைய மரணம் அமைந்துவிட்டது. தன் இறுதிமூச்சு வரைக்கும் தன்னை தன் கட்சி ஓர் அடியாளாகவே நடத்தியது என்பதை அறியாமலேயே அவர் மறைந்துவிட்டார்.
கணேசனின் நெஞ்சில் நிறைந்திருந்த உணர்வை ஆழமும் உறுதியும் நம்பிக்கையும் நிறைந்த கட்சிப்பற்று என்று குறிப்பிடலாம். ஆனால், காலமெல்லாம் அவரை தவறான வழியில் பயன்படுத்திக்கொண்டு, ஒரே ஒரு அங்குலம் கூட வாழ்வின் ஏணிப்படியில் ஏறிவிடாதபடி என்றென்றைக்குமாக அவரைத் தரையிலேயே தடுத்து நிறுத்திவைத்திருந்த கட்சிக்காரர்களின் நயவஞ்சகத்தையும் நம்பிக்கை துரோகத்தையும் அப்பட்டமான சுயநலத்தையும் குறிப்பிட தமிழில் சொல்லே இல்லை.
இந்நூலில் உள்ள பெரும்பாலான நினைவுச்சித்திரங்களில் சாதிப்பெயர் சாதி அடையாளத்தைக் குறிக்கும் சொல்லாக பயன்படுத்தப்படவில்லை. மாறாக, இழிவுக்குறிப்பு, அழகின்மை, முரட்டுத்தனம், கரிய உடல் என வெவ்வேறு பண்புகளோடு இணைத்துப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. நெஞ்சின் ஆழம் வரைக்கும் சென்று படிந்துவிட்ட சாதியப்பார்வைதான் இதற்குக் காரணம். இது நெருக்கமான நண்பர்களிடமும் வெளிப்படுகிறது. நட்பே இல்லாத மனிதர்களிடமும் வெளிப்படுகிறது. நட்புச்சக்திகளுக்கு அந்தப் பிழையைச் சுட்டிக்காட்டி நட்பைத் தக்கவைத்துக்கொள்வது மிகமுக்கியம். நட்புச்சக்திகளின் வட்டம் விரிவடையும் தோறும் நல்லிணக்கச் சமூகத்தின் எல்லைகளும் விரிவடையும்.
– பாவண்ணன்
நூல்: கறி விருந்தும் கவுளி வெற்றிலையும் – தன்வரலாறு
ஆசிரியர்: திருக்குமரன் கணேசன்
விலை: ரூ. 175/-
வெளியீடு: காலச்சுவடு,
669, கே.பி.சாலை,
நாகர்கோவில் -629001.
தொடர்புக்கு : 044 – 24332424 /24330024/
விற்பனை : 24332924
4