No Comments
No Comments
No Comments
No Comments
கவிதை 1
கடவுள் தன்மையோ
பெரும்பாறையாய் அசைவற்ற பொழுதுகள்
அசைவற்ற பொழுதுகளை
அசைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது
காற்றோடு புணரும்
ஓர் அரசமரத்திலை
எந்த அரூபத்தின் பவனியை தரிசிக்க
திடீரென்று கோடிக் கண்கள் முளைத்து விடுகின்றனவோ
புழுதி படிந்த . இந்த வீதிக்கு ?
நிலவு நதியாகும் தருணம்
உறங்கா மீன்களின் சுவைக்குப்
பலியாகின்றது
உடைந்து போன விடியலின் கரு
புதையுண்ட சொல்லொன்று
சுயம்பாக முளைத்தெழ
கனவெங்கும் பறந்து கொண்டிருக்கின்றன
மழைத் தட்டான் பூச்சிகள்
கசாப்புக் கடையில் கட்டப்பட்டிருக்கும்
திசையறியா ஆட்டுக்குட்டி
இரவின் திரண்ட சாபத்தை
கத்திக் கத்தித் தீர்க்கும் போது
நினைவில் வந்து போகிறது
முதுகு வளைந்த கூர்மையான வெட்டுக் கத்தி.
கவிதை 2
படைப்பு
ஒவ்வொரு மதமாக தன் விலாசங்களை மாற்றிக் கொண்டிருந்த கடவுள்
ஒரு நாள் காணாமல் போகிறார்
இடிக்கப்பட்ட கோவில்கள் மசூதிகள் தேவாலயங்களிலெல்லாம்
தேடிய பிறகு
அவரின் இல்லாமை பச்சை குருதியென பெருக்கெடுத்து ஓடுகிறது
வெறுமையின் வெளியில்
குற்ற உணர்ச்சி கொண்ட மனங்கள்
அரற்றுகின்றன ஆற்றாமையில்
இரக்கத்தில் சுயம்புவாக
ஆண் பாலில் தோன்றுகிறார்
வெள்ளையுடையணிந்த கடவுள்
இனி அவர் தன்னை நிரூபிக்க
அற்புதங்கள் புரிந்தாக வேண்டும்
நீரிலும் நிலத்திலும் ஆகாயத்திலும்
மிதக்கும் மனிதர்கள் மேல்
மோதி விடாமல் நடக்கும்
அசகாய சூரத்தனம்
தூக்கத்தைக் குலைக்கிறது
கழுத்தை அழுத்துகிறது
விற்பன்னர்களின் நீதியைச் சுமந்து செல்லும் போது
நெஞ்சில் முட்கள் முளைக்கின்றன
முட்களோடு சேர்த்து இதயத்தையும்
கழற்றி வைக்கிறார்
மீதியிருக்கும் மனதின்
குற்ற உணர்ச்சிகளின் வழி
சாத்தான் சாமர்த்தியமாக
உள்நுழைகிறார்
சாத்தான் சாத்தான்களையும்
கடவுள் கடவுள்களையும்
படைத்துக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள்
ஆனால்
சின்ன வெங்காயம்
கிலோ என்ன விலை என்று மட்டும்
யாருக்குமே தெரியவில்லை …
கவிதை 3
எதிர்பாராமல்
அறுந்த பல்லி வாலுக்கு
வெண்சுவர் என்பது
இனி என்றுமே
நுழைய முடியாத கடந்த காலமல்லவா ?
இடமும் வலமும் துடித்து விழும்
அதன் வலியைப் பாட
ஒரு கவிஞனில்லை
பசுவின் வாலென்றால்
பக்கம் பக்கமாக பாட ஆளிருக்கிறது
யானையில் வாலென்றால் கூட
கானகத்தையும் சேர்த்தே
பாடி விடுவார்கள் கவிஞர்கள்
ஆனால் அறுந்து தொங்கும்
சிறு தசைக் கோளத்தைப் பாட
யார் இருக்கிறார் நம்மோடு?
சற்று நேரத்தில்
இறந்த காலம் நுழைந்து விடும் எதிர்காலத்திற்குள்
எறும்புகளின் வழியே
தவிர சுவரில் அப்பியிருக்கும் மொட்டைப் பல்லிக்கு
சற்றுக் கவனப் பிசகு
இழந்து போன தன் வாலை விட
எதிரிலிருக்கும் ஈசல் பூச்சி மேல்தான்
முழுக்கவனமும் இப்போ
2
கவிதை 1
அத்தனை எளிமையானவை ஆட்டுக்குட்டிகள்
ஓநாய்களை ஒளித்துவைத்திருக்கும் புன்னகைகளை
அவ்வளவு எளிதாக அடையாளம் கண்டுவிட முடிவதில்லை இப்பொழுதெல்லாம்
அடிக்கடி இமைகள் இறங்கி கபட நாடகத்தை காட்டிக்கொடுக்கும் வரை
எலுமிச்சை பழம் போல அத்தனை பரிசுத்தமானது என்று தான்
நம்பிக்கொண்டிருந்தோம்
பச்சைப்பொய்களாய் உருண்டு கொண்டிருக்கும்
இரு விழிகளையும்
ஒலி பெருக்கியின் முன்னால் இரு கைகளையும்
அகல விரித்தபடி
நிற்கும் போது ஒரு ஏசுவோ ஒரு புத்தரோ
தோழர் மார்க்ஸோ மாவோவோ
அவதாரமெடுத்துப்போய்விடுகிறார்கள்
தலைக்குப்பின்னால் பளிச்சிடும் ஒளிவட்டத்தோடு
என் பெருமதிப்பிற்குரிய வெள்ளாடுகளே !
(எனக்கு அப்படித்தான் கேட்கிறது )
ஹ்ஹ்ம் ஹ்ஹ்ம் குரலில் ஒரு சின்ன கரகரப்பு
தொண்டையை சரிசெய்தாயிற்று
நீங்கள் ஆட்டுக்குட்டிகளை கண்டிருக்கிறீர்களா ?
அவைகளை பசுவின் புனித இடத்திற்கு
இனிமேல் உயர்த்திவிடுவோம்
அடுத்த முறையும் நாங்கள் ஆட்சியமைத்தால்
உங்கள் வங்கிக்கணக்குகளில் குறைந்தது
பதினைந்து ஆட்டுக்குட்டிகள் வரவு வைக்கப்படும்
அவைகள் பல்கிப்பெருகும் போது
ஒவ்வொரு ஆட்டுக்குட்டிக்கும் தனியாகவே
ஒரு வங்கிக்கணக்கு தொடங்கப்படும்
அத்தனை எளிமையானவை ஆட்டுக்குட்டிகள்
பழகுவதற்கு
கவிதை 2
உன்னைப் பார்த்த நொடி கவிஞன இறந்து விடுகிறான்
துள்ளி விழுந்த மழலையை
குருதி தோய்ந்த உடலுடன் எடுத்து வந்தால்
கழுத்தை கட்டிக்கொண்டு தேம்புகிறது
பீப்பாய்களில் நிரம்பியிருக்கும்
நினைவு மதுவை ஒரு மிடறு
மொண்டு குடிக்கிறேன்
ஊழ்வினையாய் வந்து உறுத்தும்
இந்த இரவை கொண்டு விட
போதுமான போதையை தருகிறது
அதன் நெடி
கவிதை 3
மாய வசீகரம்
ஒரு மாயக்கரமொன்று மயிலிறகால் வருடுகிறது என்னை
மயங்கிச் சரிகிறேன் நான்
ஒரு மொட்டு துடித்து மடலவிழ
உள்ளிருந்து வருகிறேன் பொன் வண்டு அளவே
உள்ள நான்
என்னை கொத்தி தூக்கிச் செல்ல எத்தனிக்கும்
காக்கைச் சிறகினில் மறைந்து கொள்கிறேன்
வசதியாக
அதுவே எனக்கு போதுமான வானமாகிறது
கரும் வானத்திலிருந்து நழுவி விழுகிறேன்
எல்லையற்ற வெளியில்
ஒரு ஒற்றை இறகோடு சுழன்று சுழன்று
பூமியை நோக்கிப் பயணிக்க
அந்த ஒற்றை இறகு ஒரு பறவையாய் மாறி
என்னோடு உரையாடுகிறது
வார்த்தைகளற்ற மொழியில்
நடனமிடும் அணுக்கூட்டத்திற்குள் விழுகிறோம்
எண்ணிறந்த அணுக்களுக்குள்
அத்தனை உயிர்ப்போடு நடனமிட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்கள்
வெள்ளந்தியாய் அத்தனை கடவுள்கள்
என்னுடன் வந்த இறகு
எப்போதோ கடவுளாய் மாறியிருந்தது
கடவுள்களிடமிருந்து பிரிந்து வரவே
மனதில்லை எனக்கு
நாளையும் அலுவலகம் விடுமுறையாயிருந்தால்
எவ்வளவு நன்றாக இருந்திருக்கும் ?
என்னுடன் வந்த இறகு போலவே
கொஞ்சநேரமாவது கடவுளாகியிருக்கலாம்
கவிதை 4
ஒரு சிட்டுக்குருவியின்
தலையணைக்கு
இலவம் பஞ்சு
உள்ளறைக்கு பதப்படுத்தப்பட்ட
வைக்கோல்
வாசலுக்கு சிறிது காய்ந்த சுள்ளிகள்
ஒரு வீட்டு முற்றமோ
சர விளக்கு தொங்க விடும்
இரும்பு கொக்கியோ
கொசுவலைக்குள் சாத்தியிருக்கும்
ஒரு சன்னல் கதவோ
சுருட்டப்பட்ட இரண்டு குரோட்டன்ஸ் இலைகளோ போதும்
அழியால் இரும்பு கம்பி கிராதிகள் இல்லை
சுற்றுச்சுவரில் உடைந்த பீங்கான் துண்டுகள் பதிக்கவில்லை
திண்டுக்கல் இரட்டைப் பூட்டுக்கள்
எதுவுமில்லை
வாஸ்து பார்க்கவில்லை
பூமி பூசை இல்லை
கடவுள் மனிதம் நம்பிக்கையில்லை
தொங்கும் தேனடை வடிவம்
மனதில் இருக்கும் கூட்டை
அது கட்டி முடித்துவிட்டது
தன்னியல்பில்
No Comments
இரவில் கூடடையாத பறவைகள்
என் தலைக்குள் வந்தடைகின்றன
பறவைகளின் சப்தமென்பதும்
அதன் அன்றாட அங்கலாய்ப்புகளின்றி
வேறேது?
வானம் எத்தனை பெரியதாய்
இருந்தால் என்ன
அங்கே உறங்குவதற்கு ஒரு கிளையில்லையே
சிறகுகள் தான் பறவையென்றாலும்
கால்கள் தானே பறவையின் இருப்பு
உறங்குவது போல் தான்
சாக்காடு என்றா லும்
நினைத்தால் உறங்கிவிட முடிகிறதா
அல்லது செத்துவிடவாவது?
இருப்பில் தகிக்கும்
அலகுகளின் துயரத்தை
முழு நீளப் பாடலாய் பாட முடியாதென்றாலும்
கீச்சுக் குரல்களால் கத்தி தீர்க்க முடிந்தால் போதாதா ?
No Comments
No Comments
2