thanges poem

கவிதை 1

மசக்கை நிலா
சாம்பலில் புரளும் நேரம்
என் தேநீர்க் கோப்பையில்
நீலவானம் பனித்துண்டாக
மிதக்கிறது

காலத்தை ஒரு மிடறு உறிஞ்சிக் குடிக்கிறேன்

இரவு என்பது
ஒரு காக்கை இறகு
பிழையறியும் நெஞ்சங்களின்
இரகசியக் கருவறை

காலை என்றால் சூரியனை
செவ்வந்திப் பூவாகப் பறித்து
நீ சூடிக் கொள்ளலாம்
தளும்பத் தளும்ப தண்ணீர்க் குடத்துக்குள்ளும்
இட்டு வரலாம்
ஆனால் கரிய இரவை என் செய்வாய் ?

சாத்தானும் கடவுளும்
விடிய விடிய கண்ணாமூச்சி ஆடி
ஒய்ந்த பின்
ஆளுக்கொரு விழியில் விழுந்து
குறட்டை விடும் நேரம்
இரகசியமாக எடுத்து
உன் கூந்தலில்
சொருகிக் கொள் சகியே!

கவிதை 2

ஏதுமற்றவனாய் போனேன் ஒரு வெற்றிரவில்
நிலவு சட்டென்று இறங்கிவந்து
கண்ணீரைத் துடைத்துப்போனது

வடமேற்கில் உயிர் ஊசலாடிக் கொண்டிருந்த
கிழட்டு நட்சத்திரம் ஒன்று
காற்றில் பிடியை உதிர்த்தது ஆற்றாமையில்

இரண்டு மேகங்களுக்கு இடையிலிருந்து
இறங்கிவந்த முதியவர்
குருதிவழியும் என் இதயத்தை
தன் கைகளில் எடுத்து முத்தமிட்டு

‘’ இது ஒரு கணம் அன்பிற்குரிய வசிப்பிடமாய் இருந்தது ‘’
என்று சொல்லிவிட்டு மறைந்தார்

கவிதை 3

இந்தப் புல்லாங்குழலின்
அத்தனைத் துளைகளையும் அடைத்து
இசையின் மூச்சை
நிறுத்திவிடத் துடிக்கும் நீதானா
அன்று உன் சுவாசமாய் இருப்பேன்
என்று சொன்னவனும் ?

கவிதை 4

நடுநிசியில் முன் தோன்றிய கடவுள்
என் விரல்களைப் பிரியமாகப் பிடித்த படி

வெறும் விரல்கள் அல்ல இவை
பிரபஞ்சத்தின் திறவுகோல்கள்
என்று சொல்லி விட்டு மறைந்தார்

அந்நேரம்
வாசல் செம்பருத்தியில் வண்டுகளின் பிதற்றல்கள்
சிலிர்ப்படங்காமல்
செம்பருத்தியிடம் சென்றேன்
கூம்பிப் போன மொட்டான்றை
விரல்களால் தொட்டேன்

உள்ளே சாவி போட்டது போல்
சடக்கென்று திறந்து
கொண்டது

இப்போது
மொட்டுக்களைச் சுற்றி
பிதற்றிக் கொண்டிருந்த கருவண்டுகளெல்லாம்
என் விரல்களைச் சுற்றி
ரீங்காரமிட ஆரம்பித்திருந்தன

தங்கேஸ்
தமுஎகச
தேனி மாவட்டம்

கவிதை 1

வாசற்கதவை முகத்தில் அறைந்து சாத்துகிறது வாழ்க்கை
வறுமைமுகத்தில் படர
உடலை இலக்கற்று
சுமந்து போகின்றன கால்கள்
ஒரு கைபிடி அளவு
கடுகு பெற்றவள்
அது மரணம்நிகழாத
வீடு தானாவென்று ஐயம் கேட்கிறாள்
இல்லை என்றானதும் கைநிறைந்திருக்கும் கடுகை
விசிறித் தெருவில் இறைக்கிறாள்
இப்பொழுது கடுகுகள்
மரணம் நிகழாத
ஒரு வீட்டை நோக்கி
தெருவெங்கும் உருண்டோடிக்
கொண்டிருக்கின்றன

கவிதை 2

மதில் மேல் பூனை
மறுகி நிற்கிறது
மாலைப்பொழுது
மறுபுறம்
இருளின் கருப்பையாக பூமி
திறந்து கொள்கிறது
துக்கத்தின் கருமையிலிருந்து
தப்பிச் செல்ல
சின்னஞ்சிறு பறவையின் அலகுக்குள்
சிறுதானியமாக நுழைகிறேன்
ஒரு விரும்பத்தகா உயிரியாக
இந்த உலகை ஏளனம் செய்யும்
இந்த நிலவின் ஒளியிலிருந்து
தப்பி விட
அந்தரத்தில் எழுப்பி எழும்பி
தலைகீழாய் குதிக்கும் மனசாட்சியை
எந்த வாய்க்குள் அடைப்பது?
இரவுப் பூச்சிகளின் ரீங்காரமோ
தங்கள் பங்குக்கு
இரத்த தீற்றல்கள் மீது
குளிர்ந்த நீரைக் கொட்டிப் போகின்றன.
பெருந் தெய்வங்களும்
சிறுதெய்வங்களும்
கலந்திடாத
ஒரே ஒரு தூய கணத்தை
கண நேரம் எட்டி விட்டால்
கூடப் போதும்
களங்கமற்ற என் நதியில் மூழ்கி
மீட்சிமை பெற்று எழுந்து விடுவேன்
பிறகு கை நிறைய நுரைப் பூக்களை அள்ளி அள்ளி
இந்த இரவின் மீது தெளித்து விளையாடுவேன்

கவிதை 3

சிறு சிறு தூறல்களின் வழி இறங்கி வருகிறது
ஒரு பெரும் மழைக்காலம்
சில் வண்டாக இந்த நகரத்தில்

அடர் கூந்தலை விரிக்கிறாள்
நித்திய கன்னி ஒருத்தி
தரை தொட்டு புரள்கிறது தாரகைகளாக

சன்னல் வழி விரல் நீட்டும்
என் செல்ல மகளின் உள்ளங்கையில்
திரு திருவென முழிக்கும் ஒரு மொக்கு

ஒரு துளியோடு ஜனித்து
தெருவில் புரளும் அழுக்கோடு குதித்து
வீதி வரை ஓடோடி விட்டு வந்து
மறுபடியும் அடுத்த துளிக்குள் புக
காத்திருக்கும் இந்த கவிதை உயிரணுவாக

அன்றிலிருந்து இன்று வரை
இன்னும் எத்தனை காலமோ ?

வயிறு முட்ட கள் குடித்து வரும் கூடாண்டி தாத்தா
வயல் வழி லம்பி லம்பி வருகையில்
வழி நெடுக வசவுகளால் சபித்துக்கொண்டே வருகிறார்
போதையை தெளிய வைத்த உச்சி மழைக்கு

நச நசத்து கொண்டிருந்த ஒரு ஈர நாளில்
பாம்பில் நாயக்கரின் பம்பு செட்டு ரூமுக்குள்
பார்த்த நான்கு லஜ்ஜையற்ற கால்கள்
இன்னும் அப்படியே அப்பியிருக்கிறது
பால்யத்தின் கண்களில்

வயலுக்குப்போய் திரும்பும் பெண்கள்
உச்சித்தூறலுக்கு முந்தானையை
தலைக்குப்போர்த்துவது
சும்மாவாச்சும்
செல்லமாய் நனைவதற்குத் தானே

ஒரு மழைநாள் ஒன்றில் தானே
ஊரில் பெரியமாரி பெரியய்யா
வீட்டுச்சண்டைக்கு ரோக்கர் மருந்தை
குடித்து விட்டு
ரெட்டைப்புளிய மரத்தினடியில்
வாயில் நுரை தள்ள படுத்துக் கிடந்தது

இதே மழை விட்ட முன் சாமமொன்றில் தான்
சாவடிக்கு முன்னால்
புருசன் ‘பலவற்றை’ என்று கேட்டஒரு வார்த்தைக்கு

பழைய சுளகில் அப்பி வைத்திருந்த
அய்யாரெட்டு சிவப்பரிசி சோறை
ஒரு கவளம் பிசைந்து கையில் வைத்துக்கொண்டிருந்தவள்

குளிரில் ஒடுங்கிப்போய் வாலை பின்னங்கால்களுக்குள்
ஒடுக்கி வைத்துக்கொண்டு
கடவாயில் எச்சில் வடியப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த
ஊர் நாய்க்கு மொத்தத்தையும் வைத்து விட்டு

ஓடிப்போய் ஊர் கிணற்றில் விழுந்து
செத்துப்போனாள்
எங்க வடிவு அக்கா

தங்கேஸ்
தமுஎகச
தேனி மாவட்டம்

கவிதை 1

தெருவில் நிறுத்தியிருக்கும் ஆட்டோக்கள்
சிறு மதுபானக் கூடமாக மாறும் போது
புளித்துப் பொங்கும் காடி நெடி நாசியை நிறைக்கிறது
சாதி செத்து சுண்ணாம்பாக மிதந்து கொண்டிருக்கும் நேரம் இது தான்
கீழடிக்குள்ளிருந்து இரகசியமாக முளைத்தெழுகிறான் டாஸ்மாக் தமிழன்
” சட்டம் ஒழுங்கையெல்லாம் அவரே பார்த்துக்கிடுவாரு”
நீங்கள் எழுந்து மூன்று முறை கை தட்டுங்கள்
அதில் ஒட்டியிருக்கும் மிச்ச சொச்சங்களும் அப்படியே
உதிர்ந்து போகட்டும்

கவிதை 2

உங்களுக்கு ஒரு குட்டிக் கதை
ஒரு பேரரசர்
கைகளை ஆவேசமாக வீசி வீசி
எப்போதும் ஆணையிடுவார்
நாற்பது சிற்றரசர்கள் எப்போதும்
கப்பம் கட்ட வேண்டும்
அவர் கண்களில் கருணை தோன்ற
எப்பொழுதாவது புன்னகையோடு
அவர்களிடம் அளவளாவுவார்
இனி அடுத்த வாய்ப்ப்பு தான்
கத்துவதால் பயனில்லை
டப்புக்கு நாங்க இருக்கோம்
திரை செலுத்தி திரை செலுத்தி
நுரைதள்ளிவிடும் குடிமக்களுக்கு
மாண்பு மிகுக்கள்

மாற்று சகாயம் செய்வார்கள்
டாஸ்மாக் போ
இப்போ நீயும் அரசு ஊழியன் தான்
கடமையை செய் பலனை
எதிர்பார்க்காதே
தாலி அடகு கடை
நவீன சேட்டுகளுக்கு கொண்டாட்டம்
உரசிப் பாருங்கடா
எங்களை உரசிப் பாருங்கடா
“சலாம் அலைக்கும்”
காஜானா காலி”
எங்களுக்குத் தெரியாதா?
வெள்ள அறிக்கை
வெள்ளை அறிக்கை
எதை வாசிச்சா என்னா?
சேட்ஜி சொல்றான்
“நம்பள்கு உருப்படியா நாலு சுலோகத்தை சொல்லிட்டுப் போ”

கவிதை 3

ஒரு இட்லிக்குள்ள.
கருங்கல்லு கணக்கா
உருண்டுக்கிட்டிருக்கு ஜிஎஸ்டி
ஒரு கப் காபி சார்?
சுடுதண்ணீர் போதும்
அதுக்குத்தான் வரி கிடையாது
வீட்டு வாடகை பாக்கி
கரண்டு பில்லு பாக்கி
பலசரக்குக்கு பாக்கி
பால்காரனுக்கு பாக்கி
கேபிள் டிவிக்கு
வெத்தலை பாக்குக்கும் பாக்கி
பாக்கி பாக்கி எல்லாம் பாக்கி
இனி ஒன்னும் கிடையாது
நீ மட்டும் தான் டா பாக்கி

தங்கேஸ்
தமுஎகச
தேனி மாவட்டம்