Thangesh poems

கவிதை 1 புன்னகைக்கும் பின்னால் புன்னகைத்து நிற்கிறது துரோகம் நடுங்கிக்கொண்டிருக்கிறது உதிரும் நட்சத்திரமொன்று மனதில் லார்வைவை தின்று சிறகு விரித்தது பட்டாம்பூச்சி விடிகாலை சாம்பல்காட்டில் புரண்டு எழுந்து விட்டது நிலவு மழை நாட்களில் காணமல் போகிறவர்கள் குட்டி குட்டி வட்டஇரவுகள் தலைக்கு மேல் நீந்திப்போகும் வேளையில் அயிரை மீன்கள் துள்ளி விளையாடுகின்றன தெருவெங்கும் மனதில் ஒரு நதி உருவாக கசியும் சிறு நினைவுகளே போதும் மழைநாட்களில் வாலை இழுத்து பின்னங்கால்களுக்குள் திணித்தபடி குளிரில் விறைத்துக் கொண்டிருக்கும் தெரு நாய்க்கு அன்றாட குரைப்புக்கும் இரை கிடைக்கப்போவதில்ல எல்லாக் கதவுகளும்…

  வெற்றிடத்தை நிரப்பிக்கொண்டிருக்கிறேன் காலமற்ற பொழுதில் எவ்விதம் நிரம்புமோ இனி இது? வெள்ளைத்தாளிலிருந்து முளைத்தெழுகின்றன மரத்துகள்களின் விசும்பல்களும் காகித கூழாவதற்கும் முன்பு மண்ணின் ஈரலை முத்தமிட்டுக்கொண்டிருந்த பிரிய வேர் ஒன்றின் முடிவற்ற தேம்பல்களும் எல்லையற்ற வெளிதன்னை தன் வழியே நிரப்பித்தீர்க்க சின்னஞ்சிறிய சிறகசைத்து அலையும் அந்த சிட்டுக்குருவியின் பறத்தலில் கொஞ்சம் ஜொலிக்கும் நட்சத்திரங்களுக்கு நடுவில் சோபையிழந்து நடுங்கிக்கொண்டிருக்கும் அந்த பலவீனமான கிழட்டு நட்சத்திரம் இதில் உதிர்ந்து விழும்போது கொஞ்சம் நிரம்பக்கூடும் இந்த வெள்ளைக்காகிதத்தின் வெற்றிடம் காற்றின் விரல்கள் துழாவுகையில் சிணுங்கி நெளியும் கொத்து அரளிப்பூக்களின் ஏழாம் சிலிர்ப்பில் கொஞ்சம் அடர்ந்த பச்சையத்திற்குள் நாளை மலரத்துடிக்கும் மொட்டொன்றும் அதே கிளையில் நாளை உதிர்ந்துவிடக் காத்திருக்கும் சருகொன்றும் இடம்மாறினால்…