கானல் நீர் கவிதை – பேரா. எ. பாவலன்

கானல் நீர் கவிதை – பேரா. எ. பாவலன்




அந்த உலகம்
அவ்வளவு அழகாக இருந்தது.
எனக்கானவற்றை நானே
உருவாக்கிக் கொள்கிறேன்.

ஒருநாளும்
அந்த வாழ்க்கையை
நான் வெறுக்கவில்லை.

அச்சம்
பயம்
கிஞ்சித்த
அளவேனும் இல்லை.
எனக்கு வாழ பிடித்திருந்தது

நிறவேற்றுமை
சாதிப் பாகுபாடு
பெண்ணடிமை
வன்புணர்வு
வன்கொடுமை
தீட்டு
குடிநீரில் மலம் கலப்பது
இரட்டைக் குவளை
மலச்சட்டி தூக்கிச் சுமப்பது
சாணிப்பால்
சவுக்கடி
ஊர் சேரி என்று
எந்த கொடுமையும்
நடந்ததாக வரலாறு இல்லை.

கடவுளைப் பற்றிய
தேவை எழவில்லை
அதனால் மதச் சண்டை
அங்கு இல்லை.

குரோதமான
வன்மம் நிறைந்த
மனிதர்களை
அங்கு
நான் கண்டதே இல்லை.

பெண்கள்
அவர்கள் விரும்பியவரை
காதலித்தனர்.
அவர்கள் காதலுக்கு ஒருநாளும்
ஒருவரும் யாரும் தடையாக
இருந்தது இல்லை

குழந்தைகளை
குழந்தைகளாகவே
பார்க்கிறார்கள்.
மறந்தும் ஒரு நாளும்
பாலுணர்வுக்கு
துன்புறுத்தப்படவில்லை.

பாலின வேறுபாடும்
வயது வித்தியாசமின்றி
அனைவரும் அனைவரிடமும்
நட்புக் கொண்டிருந்தனர்.

யாரும்
ஒதுக்கப்பட்டவர்கள்
ஓரம் கட்டப்பட்டவர்கள்
ஒடுக்கப்பட்டவர்கள்
என்ற சொற்களை
அறிந்ததில்லை.

நாங்கள்
நினைத்த இடங்களுக்கு
சுதந்திரமாகச் சென்று வந்தோம்.
ஒருவரை ஒருவர் பார்க்கும் பொழுது
அன்பு பாராட்டி
ஆறத்தழுவிக் கொண்டோம்.

எதிர்காலம் குறித்த
எந்தக் கவலையும் இல்லை.
ஆனால்
எங்களுக்கான கடமை
இருப்பதை உணர்ந்தோம்.

நாங்கள்
ஒவ்வொரு நாளும்
விடியலுக்குப் பிறகு
உயிருடன் தான் இருக்கிறோம்
என்ற எந்த நிர்பந்தத்திற்கும்
ஆளாக்கப்படவில்லை.

நான்கு வர்ணங்களைப் பற்றி
நாங்கள் கேள்விப்பட்டதில்லை.

அதனால்… அதனால்…
பிரம்மா
விஷ்ணு
சிவன்
போன்ற கடவுளர்களும்
புத்தன்
இயேசு
நபி
போன்ற போராளிகளையும்
நாங்கள் அறிந்திருக்கவில்லை
நாங்கள்
விரும்பிய
கல்வியை
கற்றோம்

நாங்கள்
விரும்பிய
உணவை
உட்க்கொண்டோம்.

எங்கள்
கரங்களிலிருந்து
புத்தகங்கள்
களவாடப்படவில்லை.

எழுதுகோல்
சுதந்திரமாக
எங்கள்
கரங்களில்
தவழ்ந்து விளையாடியது.

உழைப்பு மீது
அத்தனை மதிப்பு
மிக்கவர்களாக இருந்தனர்.
உழைப்புக்கேற்ற
ஊதியம் கிடைத்தது.
எந்த சுரண்டலுக்கும்
உள்ளாக்கப்படவில்லை.
எங்களுக்குள்
எந்த வர்க்க பேதமும்
உண்டாகவில்லை.

என்
புல்லாங்குழலிருந்து
வரும் இசையைப் போலவே
எல்லா திசைகளிலும்
நீக்கமர கலந்திருந்தோம்.

மானுட தத்துவத்தின்
அடையாளமாகவே
மட்டும் இருந்தோம்.

சொல்லப்போனால்
போலி தேசபக்தர்களின்
பாரத மாதாவுக்கு ஜே!
என்கின்ற வெற்றுகோசம்
இல்லாமல் இருந்தது.

பேரா. எ. பாவலன்
[email protected]

பாண்டிச்செல்வியின் கவிதைகள்

பாண்டிச்செல்வியின் கவிதைகள்




மலர் வளர்ப்போம்
**********************
யுத்தங்களின்
அபாய சங்கொலியில்
உலகத்தின்
அடிவயிறு கலங்குது
அணு குண்டு சத்தத்தில்
கருவும் சிதையுது .
பெண்டு பிள்ளைகள் பதறி
இரத்தம் தெறிக்க ஓடுது

வீடின்றி வாசலின்றி
நாதியற்று
ஆளுக்கொருதிசையில்
சிதறுது குடும்பம்

பாரினில் மூளும்
போரில்
நாடு துறந்து
தூக்கம் தொலைத்து
துக்கம் கனக்க
துப்பாக்கி ஏந்தும்
இராணுவத்தினர்
கண்ணீராறு ததும்புது நாற்புறம்

மனிதம் தொலைத்த
மனிதர்கள்
மரணப் பீதியில்
ஒருவருக்கொருவர் சண்டையிட்டுச் சாகுது
பூமியில்

மனிதரற்ற
நிலத்தை
வளத்தை என்னசெய்யப்போகுது
வாய்க்கரிசிப் போடக்கூட
யாருமற்ற நாடுதான் எதற்கு

ஒரு மரத்தில்
பறவையினம் பல வாழுது
அன்பொழுக
பாரினில் எட்டுத்திக்கும்
உலாப்போகுது
சமாதானமாக

பிரபஞ்சத்தில்
ஐம்பூதங்கள்
யாவருக்கும் பொதுவே

எல்லையின்
முள் வேலியைப் பிடுங்கி
செடிகளை நடுவோம்
இருபுறமும்
அன்பெனும் நீரைப் பாய்ச்சுவோம்
சமத்துவ மலர் வளர்ப்போம்

முஷ்டியை உயர்த்துவோம்!
********************************
இந்தியாவில்
பிந்தி வந்தேறிய நீ,.
மந்தி ராஜ்யமென பல்டி அடிக்கிறாய்,

குடியானவர்களை ,
குடிபெயர திருத்தம் செய்கிறாய்.;
சட்டத்தை…
உன் இஷ்டம் போல!

மகளிர் இடஒதுக்கீட்டை
ஒப்புக்குக் கூடப் பேச மறுக்கிறாய்!
நண்பகலில் நண்பனோடு நடக்கையில்
நடுவீதியில் நாரடிக்கிறாய்.!

காதலனை மணமுடித்தால்.,
முச்சந்தியில் கருமாதி நடத்தி
கெளரவம் என்கிறாய்!

கிராமத்தின் முக்கு ரோட்டில் மூனு கடை
குடிப்பதற்கு.,!
படிப்பதற்கு பள்ளிக்கூடம்…
கடக்கணும், காததூரம் .!

கல்வியில் காவியை
மழலையர் பள்ளியிலே தூவுகிறாய்!
கட்டணங்களை,பொட்டணமாய் அள்ளுகிறாய்.
ஒரு சாரார் மொழியை,
தேசத்தின் மொழியாக்கத் துடிக்கிறாய்!

தட்டிக்கேட்கும் மாணவர்களின்,
முட்டியை உடைக்கிறாய்.
எதிர்த்து எழும்பும் குரல்களை,
திரித்து வழக்குப் பதிவு செய்கிறாய்!

பூதக்கண்ணாடியில் தேடுகிறாய்,
படைப்பாளர்களை,
காமாலை கண்ணில் பார்க்கிறாய்.!
வழக்காறு நூல்களை.!
குரூரமாகத் தாக்குகிறாய்.,
மண்ணின் மைந்தர்களை.!

கருப்பையைக்
கிழித்து எறிகிறாய்
மதத்தின் அடையாளத்தை, ,
கல்லறையிலும்
காவிச் சாயம் பூசுகிறாய்.

மாட்டுக்கறி உண்பவனை
தீட்டுக்காரனெ
சாட்டையெடுக்கிறாய்,
நாட்டிலிருந்து விரட்டியடிக்கத் தீட்டுகிறாய்
திட்டத்தை!.

உலக சபையில்;
தமிழில் உரையாடி;
வள்ளுவன் உறவுக்காரென,
பூணூல் மாட்டுகிறாய்!.

உன் சந்நியாசி நாடகத்தை ;
வெள்ளாவி வைத்த இளைஞர்களை…
குல்லா அணிந்து தாக்குகிறாய்,…

எழுத, படிக்கச் சொன்ன
நேரு மாமா பல்கலைக்கழகத்தில்
கலகம் செய்கிறாய்,..
கலவரத்தைத் தூண்டி,
நாட்டை கோமாவாக்க துடிக்கிறாய்.

உன் அதிகார சம்மட்டி
அடிக்க, அடிக்க.,…
எஃகாக உருமாற்றம் அடைவோம்,
ஒரு போதும் துருப்பிடித்து உதிர்ந்திடமாட்டோம்.!

குறி சொல்லும் ஜக்கம்மா
*******************************
வம்ச விருத்திக்கு
பத்துக்கு பாக்கியம்
நெறைஞ்சிருக்குனு
ரேகை சொல்லுது
மகமாயி உனக்கு

மொட்டு , பூ பிஞ்சுனு
கழிஞ்சது போக
ஐஞ்சுக்கு அம்சமுனு
ஜக்கம்மா சொல்லுறா

தலைச்சம் மகவு
கனியாகுமுன்னே
கயித்துல தொங்கிட்டா
காத்து கருப்பு அடிச்சதுல
நாலுல ஒன்னு
பரதேசம் போன தகப்பனை தேடியவன் திரும்பவே இல்ல
வீட்டுக்கு

சாதிஜனம்
அங்காளி பங்காளி
ஊருச்சனம் ஆயிரமிருந்தாலும்
கருமாயப்பட்ட மக உன் கண்ணீர் துடைக்க நாதியில்லை.

சொத்துசொகத்துல
வளர்ந்த மக
இன்னைக்கு
அண்ட இடமின்றி
அரவணைக்க யாருமத்து
மூனு ஜீவன்கள் ஆளாக்க
அரும்பாடுபட்ட மகராசி
மூக்கை சிந்தி
மூலையில் உட்காராமா
வம்பாடுபட்ட மக
நீ ஆணா பிறந்திருந்தா
அரசனாகிருப்பே

வளர்ந்த மக்கள் மூன்றில் ஒன்னு மனசுக்கு பிடிச்ச வாழ்வை தேடி ஓடிருச்சு
இரண்டுல ஒன்னு
அப்பன் நெனைப்புல
சீக்காலியா கிடக்கு
சொச்சம் இருக்கும் ஒன்னாவது கரைசேருமா
கரை சேர்க்குமானு
நெரிஞ்சு முள்ளாய் குத்தும் கேள்வி ஒன்னு
நெஞ்சுக்கு குழியில் வாட்டுது ஒன்னை

இதுவரை பிடிச்ச பீடையும் ஏவலும் தூந்துபோக
துணையிருப்பா ஜக்கம்மா
இந்த மனையில்
வயித்துபுள்ளையோட மனசு நெறைஞ்சு வாக்கு கொடுக்கிறேன்
அவளுக்கு காணிக்கையாக
உன் கையில் உண்டானதை கொடு
அப்படியே பழைய கஞ்சியும் சேலை தந்தா சந்தோஷப்படுவா ஜக்கம்மா.

நல்ல காலம் பொறக்குது
நல்ல காலம் பொறக்குது
குறி சொல்லும்
ஜக்கம்மாக்களுக்கு
என்று பிறக்கும் நல்ல காலம்?

க.பாண்டிச்செல்வி.

பாங்கைத் தமிழனின் கவிதைகள்

பாங்கைத் தமிழனின் கவிதைகள்




புவியின் வித்து
*******************
புல்லும் பேசும்
பூவும் பேசும்
கல்லும் பேசும்
கனியும் பேசும்!

புலியும் பேசும்
பூனையும் பேசும்
தத்துவ வித்திவன்
தரணியின் முதல்வன்!

அன்பால் உலகை
ஆண்டிடும் அரசன்
அவனிக்கு இவனோர்
அவதார புருஷன்!

அரண்மனை சுகத்தை
அனுபவித்திருந்தால்
அகிலம் ஆசையில்
அழிந்தே இருக்கும்!

இல்லற சுகத்தை
இனிதெனக் கருதா
உன்னதக் கோமான்
உலகின் முதல்வன்!

நானிலம் உய்ய
நல்வழி காட்ட
தன்னிலை துறந்த
தரணியின் தாயிவன்!

தேடிய ஞானம்
திரைகடல் பெரிது
அமுதத்தை விடவும்
அகிலத்தில் உயர்வு!

காற்றின் நிகரிவன்
கருத்துகள் எல்லாம்
சுவாசித்தால் தெரியும்
சுகமிது என்று!

புத்தன் புனிதன்
புலமிதைக் காப்போன்
புறப்படுத் தோழா
அவன்வழி செல்வோம்!

பூமியின் சொத்து
*********************
இன்று மட்டுமல்ல
என்றும்
புதிது புதிதாய்
பிறப்பவன் நீ!

அக்கினிக் குஞ்சுகளை
அடைகாக்கும்
தீக் கங்கு நீ!

அன்று
அக்ரஹாரத்தில்
தவறிப் பிறந்தவன் நீ!

இன்று
ஆணிலும் பிறக்கின்றாய்
பெண்ணிலும் பிறக்கின்றாய்!

சமயங்கள், சாதிகள்
மொழிகள், நாடுகளென்று
எங்கும்…..
பிறந்து கொண்டேயிருக்கின்றாய்!

ஒரு பெண்ணால்
உணர முடியாத
உள் வலிகளை
உன்னால் மட்டுமே
உணர முடிந்தது!

உன்னை
ஆண் சாதிக்குள்
எப்படி அடக்கி வைக்க முடியும்?

அடங்காத
ஆண்மையை, பெண்மைக்குக் கொடுத்து
அழகு பார்த்தவன் நீ!

பாரதி….
நீ
உருவத்தால் ஆண்;
உணர்வுகளால் பெண்!
சரஸ்வதி பெண்!

அறிவைக்கொடு
ஆஸ்தியைக்கொடு
என
இறைவனிடம்
பிச்சையெடுப்பவரின்
முகத்தில்…
துப்பியவன் நீ!

சுடர்மிகும் அறிவுடன்
படைத்ததற்காக
ஆதி பராசக்தியை
அர்ச்சனை செய்தவன் நீ!

எமனை
அருகில் அழைத்து
எட்டி உதைப்பேனென
கர்ஜித்த
இறுமாப்பு உன்னுடைய
ஆண்மை!

சோற்றுக்கு மட்டும்
சோதனையில்லாமல்
இருந்திருந்தால்….
பரங்கியரையும்….
பார்ப்பனீயத்தையும்
நீ ஒருவனே
பந்தாடியிருப்பாய்!

உன்னை…
பாட்டுக்கொருப் புலவனென
பட்டிக்குள் அடைத்து விட்டார்கள்!

நிலத்தில்
யார்க்கும் அஞ்சாத…
அடங்காத….
அடலேறே…
நீ…
நிலத்தில் உதிக்கும்
சூரியன்!

அதனால்தான்
அந்த
ஆதவனைப்போல
தினம் தினம்
பிறந்து கொண்டேயிருக்கின்றாய்!
இன்றும்…

– பாங்கைத் தமிழனின்

காட்சிப்பிழை  கவிதை – சிவபஞ்சவன்

காட்சிப்பிழை கவிதை – சிவபஞ்சவன்




இலகுவாய் இருப்பதும்
மிக உறுதியானதும்
வாழ்கிறது நிலைத்து
இடைப்பட்டது
பிழைத்துக் கிடக்கிறது

வாழ்வென்பதும்
பிழைப்பென்பதும்
ஒன்றாய்த் தோன்றும்
காட்சிப்பிழைக் கோடுகள்

பட்டது தளிர்ப்பதும்
பச்சை தோய்ந்து
வீழ்வதும் பிழைப்பன்று
அது வனாந்திரம்
கொண்டாடித் தீர்த்த பெருவாழ்வு

ஓடி உழன்று தின்று செரித்த
கடிகாரத்தின் நொடிமுள்ளை
வாடிச் சோர்ந்து நோய்நொடியில்
அழுந்தி மாய்வதை பிழைப்பென்றறியாதோர்
புகட்டுவார் வாழும் பாடம்.

ஏழ்மையே யாயினும்
வறுமையே சூழ்கினும்
உலகையே
அன்புசெய்யும் மாந்தர்
தம் நினைவிலும் வாழ்வர்
ஏனையோர்….
ஏதோ…..
பிழைத்துக் கிடக்கிறார்.

– சிவபஞ்சவன்

இயற்கையும் நானும் கவிதை – சூரியாதேவி

இயற்கையும் நானும் கவிதை – சூரியாதேவி




இயற்கையே இயற்கையே
என் சொல்கின்றாய்?
உனை நான் என்னவென்பேன்..!
கானகப் பயிர்கள் கண்ணீர்விடும்
உன்னைக் காணாவிட்டால்,
மானுட உயிர்கள் மடிந்துவிடும்
உனை மறந்துவிட்டால்.

எராளத்தோடு நீ வந்தால்
ஏசுவதும் இவ்வுலகம்,
இப்போது நீ ஏன் வந்தாய்
என
பேசுவதும் இவ்வுலகம்.

என்று நான் சொல்லி முடித்தவுடன்
இயற்கை இயம்பலாச்சு….

“அடேய்…
மானுடப் பிறவிகளா!
மாசுகொண்டு
என் கண்களை அடைத்துவிட்டு,
தூசுகள்
எனை வந்து துன்புறுத்த,
எனது அழுகையை
அடக்க இயலாமல்
துடிக்கிறேன்,
தூற்றுகின்றேன்….

பெருங்காற்றாய், மழையாய்
உங்களோடு பேசுகிறேன்….

நீங்களோ…?
பழமையை மறந்ததோடு,
புதுமையைப் பேணாமல்
புத்தி தடுமாறி
உங்கள் முட்டாள்தனத்திற்கு
என்னை மூலதனமாக்கி ,
என் பெயரை பிரயோகித்து,
பெரும் பேச்சுப் பேசுகின்றீர்!

அன்று!
உங்களால் பருவக் காற்றாக
பக்குவத்தில் இருந்த நான்…

இன்று!
புயல் காற்றாக
சீறி, உருமாறி
உலகைப் புரட்டிப்போடுகிறேன்
உனக்குப் புரியவில்லையா?

எச்சரிக்கிறேன்..
ஆபத்தின் நுனிதான் இது
அறிந்துகொள் மானுடா.

இனியாவது
பழமையைப் பாதுகாத்து,
புதுமைக்குப் புத்துயிர்கொடு,

வருங்கால சந்ததிகளையும்
வாழவிடு…!

முகவரி:
சூரியாதேவி ஆ
3/130, பாண்டியன் நகர் ,
சிவரக்கோட்டை,
திருமங்கலம் (தா),
மதுரை 625 706
அலைபேசி : 63795 25988

புத்தனின் வீடு …..!!!! கவிதை – ச.சக்தி

புத்தனின் வீடு …..!!!! கவிதை – ச.சக்தி




பெரிய மரத்து நிழலில்
அமர்ந்திருக்கிறார் அரசன்
மரம் அரசமரமானது,

மனங்களின் ஆசைகளையெல்லாம்
ஆய்வு செய்த அரசன் ஆலமரத்தடியில்
அமர்ந்திருக்கிறார் அகிலமெங்கும்
கிளைகளை நீட்டியவாறு ,

குழந்தையின்
கையில் இருக்கும்
புத்தரின்  பொம்மை
பேசாமல் இருக்கிறது
உலகத்திலுள்ள அனைத்து
உயிர்களை நேசித்ததால்,

குடிசை வீடெங்கும்
சிரிப்பு மழையாகவும்
ஆனந்த மழையாகவும் தினந்தோறும் பொழிகிறது
குடும்பத்தை அமைதியாக ஆசைகளில்லாமல்
வழி நடத்தி கொண்டிருக்கிறார்
அலமாரியில் தூங்குகின்ற  புத்தனொருவன் “……..!!!!!!!

கவிஞர் ; ச.சக்தி, 
அழகு பெருமாள் குப்பம், 
பண்ருட்டி,
9791642986,

பாங்கைத் தமிழனின் கவிதைகள்

பாங்கைத் தமிழனின் கவிதைகள்




போதி மாதா
****************
ஒரு முழுமையை
எப்படிஉன்னால் கொடுக்க
முடிந்தது;
ஒன்பதே மாதங்களில்?

எத்தனை ஆண்டுகள்
இன்னும்
திரிந்தே கிடக்கிறது
முழுமையடையாமல்
வாழ்க்கை!

ஒரு
உயிரின் முழுமையை விடவா
வாழ்வின் முழுமை பெரியது?

உயிர் கொடுத்து
உடல் கொடுத்து
அதற்குள்ளே
இயக்கங்களனைத்தையும்
கொடுத்து….

இந்த மண்ணில்
இடம் பிடித்துக் கொடுத்தும்
முழுமைக்கு வழி தெரியாமல்
முழித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்….

மீண்டும் ஒருமுறை
என்னை சுமந்துகொள்
அம்மா உன் வயிற்றில்!
வாழ்க்கையில்எப்படி
முழுமை பெறுவதென
அங்குதான் எனக்கு
ஞானம் கிடைக்கும்!

நீ
மீண்டும் ஒருமுறை
என்னை சுமந்து
பெற்றெடு அம்மா….

பிறக்கும்போதே
புத்தனாகப் பிறப்பேன் நான்!

நம்பிக்கை
*************
இந்த உலகம்
எப்படியிருக்கும்?

இந்த வினா
எப்போதும் அவர் மனதில்
தோன்றியே இருக்காது!

தன்னைப்
பெற்றவர் எப்படி இருப்பர்?
கருப்பா? சிவப்பா?
அறிந்து கொள்ள
ஆர்வப்பட்டிருக்க மாட்டார்!

தன்னை நேசிக்கும்
நண்பர்கள்
தன்னை விமர்சிக்கும்
நண்பர்கள்
எப்படி இருப்பர்?
என்ற சிந்தனைகள்
எப்போதும் எழுந்திருக்கவும்
வாய்ப்பில்லை!

நடக்கும் பாதை
கடக்கும் மனிதர்
குரைக்கும் நாய்கள்
சுடுகின்ற வெயில்
நிழல் தரும் மரம்
யாதொன்றைப் பற்றியும்
சிந்தித்திருக்க மாட்டார்!

படைத்தக் கடவுள் மேல்
கோபம் கொண்டு
ஏசியதோ…. பேசியதோ…
இல்லை!

சாதாரண மனிதர்ப் போலவே
இந்தச் சாதாரண மனிதரும்
சாமியை நம்புகின்றார்;
வணங்குகின்றார்!

வெளியில் வரவும்
வித்தைகள் கற்கவும்
கல்வியில் உயரவும்
வேலைகள் செய்யவும்
காசு பணம் ஈட்டவும்
கல்யாணம் புரியவும்
குழந்தைப் பெற்றுக்
கொஞ்சவும்…

படைத்தக் கடவுளை
பார்வையுள்ளவன் மட்டும்
பார்த்து விட்டானோ?

பார்வை உள்ளவனுக்கும்
பார்வை இல்லாதவனுக்கும்
கடவுள் என்பவன்
ஒரே உருவம்தான்!

தன்னுடையப் பார்வையை
இறைவன் பறித்து விட்டானே
என்று…..
பார்வையற்ற எந்த
என் நண்பரும்
மூளையில் அமர்ந்து
முக்காடு போட்டு
ஒப்பாரி வைத்து
வாழ்வதில்லை!

அவருடைய….
எல்லாமும்
தன்னால் முடியும்
என்ற நம்பிக்கை மட்டுமே…
அதற்குப் பெயர்தான்
தன்னம்பிக்கை!

அவள் விருப்பம்
********************
இந்த
மனிதப்பிறவிதான்
மாநிலத்தில்
மதிகெட்டப் பிறவி!

மதியுள்ளப் பிறவிகள்
மற்ற உயிரினங்கள்தான்!

அதனதன் வழியில்
அதனதன் போக்கில்
அதனதன் வாழ்க்கை!

துன்பப்படுவதேயில்லை
மற்ற உயிரினங்கள்!

துயர் தொடும்போது
விடுபட முயன்று…
ஒன்று வெற்றி பெறும்;
இல்லையென்றால்
மரணித்துப்போகும்!

வஞ்சகத்தை
மனதில் தாங்கி…
வாழ்க்கை முழுதும்
வாழ்வதில்லை மிருகம்!

வாழ்க்கையை
எளிமையாக
எடுத்துக்கொள்ளும்
இயல்புப் பிறவி
பிற உயிரினங்கள்!

இந்த மனிதப்பிறவிதான்
மமதைக் கொண்டப் பிறவி!
அடுத்தவரைப்பற்றியே
ஆராயுமே தவிர…
தன்னிலை உணரா தரங்கெட்டப் பிறவி!

உணர்வுகளை
விருப்பங்களை விடுதலையை
புரிந்து கொள்ளாத
புவியின் அசிங்கம்
இந்த மனிதப் பிறவி!

திரு நங்கைகள் விஷயத்தில்
இன்னும்…
திருந்தாதப் பிறவி
இந்த மனிதப்பிறவி!

அவள் விருப்பம்
அவள் சுதந்திரம்
அவள் வாழ்க்கை
அவர் பிறப்பு!

திரு நங்கையாக
திருமதி நங்கையாக
திருவாளர் நங்கையாக
திருமிகு நங்கையாக
அவள் வாழ்க்கை…
அவள் சுதந்திரம்!

அங்கீகரிக்கத்
தெரியவில்லையானால்
அடங்கிக்கிட….
அவள் வாழ்க்கையை
அவள் வாழட்டும்!

தைரியம் கொண்ட
திறமை நங்கையாக
திரு நங்கை!
********

சரிங்க…
வீரம் பேசுங்கள்
ஆண்டப் பெருமை பேசுங்கள்
மூத்தக்குடி என்று
மார் தட்டுங்கள்….
தமிழர் எல்லோருக்கும்
பெருமைதான்!

தமிழர் இனம்தானே நாம்?
தனிமைப்படுத்தியது யார்?
தனித்தனிக் குழுவாய்….

ஒரு குழு சிங்கமென்றும்
ஒரு குழு சிறுத்தையென்றும்
ஒரு குழு புலியென்றும்
ஒரு குழு புழுவென்றும்
வாழ்கின்றோமே….
வலிக்கவில்லையா?

ஒரே மொழி
ஒரே உருவம்
ஒரே வாழ்வின் முறை
எப்படி…  எப்படி…
நீ பெரியவன்?
அவன் சிறியவன்?

மொழியும் ஒன்று
முறை வைத்து
வாழும் முறையும் ஒன்று
உழைக்கும் முறையும் ஒன்று
உணவும் ஒன்றுதான்!

மீனும் நண்டும்
ஆடும் மாடும்
மாமிசம்தானே?
இதிலெது மட்டம்?
மட்டம் என்றால்
அனைத்தும் மட்டம்!

தகுதியென்றும்
தரமென்றும்
தந்திரச் சொற்களில்
மயங்கிக் கிடப்போர்
தன்மானத் தமிழராக
இருக்க முடியாது!

மானம்
மனிதனின் கொள்கை;
தன்மானம்
தமிழனின் தனியுடைமை!
தமிழருக்குள் என்னத் தகுதி?

வா எடை போடுவோம்…..
உன் செந்நீரும் என் செந்நீரும்
உன் கண்ணீரும் என் கண்ணீரும்
வேறுபாட்டால் சூழ்ச்சிக்கார்களின்
விதிப்படி வாழ்ந்து விட்டுப் போவோம்….

இல்லையானால்
தமிழராய் வாழ்வோம்!

ஏய்ப்போரை அடையாளம் காண்போம்;
இமயம் தொட்டத் தமிழ்க்குடியைக் காப்போம்!

Avasaramana Ulagam Poem By Nagoor pitchai அவசரமான உலகம் கவிதை - சா. நாகூர் பிச்சை

அவசரமான உலகம் கவிதை – சா. நாகூர் பிச்சை

அவசர உலகில் அனைவரும் அடைக்கலம்
அனுதின வாழ்வில் ஆசைகள் அமர்க்களம்

நாளும் காலம் கற்பூரமாய்க் கரையும்.
யாவும் தேடல் என்பதில் கிடைக்கும்

மனிதன்
அவசர அவசரமாய் வாழத் துடிக்கிறான்
அதைவிட விரைவாய் வாழ்வையும் முடிக்கிறான்

வாழ்க்கையை ருசியாய் வாழ்ந்திடவே
மனிதன் ஏனோ மறுக்கின்றான்

அவசர உணவைத் தேடுகின்றான்
அனுமதி நோய்க்குத் தருகின்றான்

வாகனம் எப்போதும் வேகத்தில்
விபத்து வந்தாலோ சோகத்தில்

திறமையை வளர்க்கும் வேகத்தில்
பொறுமையை இழக்கும் சோகத்தில்

திறமையும் பொறுமையும் சேராதா?
மனிதர்கள் வாழ்வே மாறாதா?

Puvi Nadanam Poem By Navakavi நவகவியின் புவிநடனம் கவிதை

புவிநடனம் கவிதை – நவகவி




சூரிய சந்திரர் ஜோடித் தபேலா!
பிரபஞ்சம் இசைக்குது பார்வெகு நாளா!
கடல்அலைக் கரங்கள் பிடித்திட பதமே
காணுக புவித்தாய் நவரச நடமே!
ததோம் ததோம் என
தபே லாவின்இசை
ஒளியாய் வழியுது!
அதோ அதோ புவி
அன்னையின் நாட்டியம்!
அண்டம் மயங்குது!
(சூரிய)
மஞ்சு மேக உடை
பஞ்சு போல மலைக்
கொங்கை மீது படர,
ஓடும் கங்கைநதி
ஒட்டியா ணம்என
ஆகி வந்து தழுவ,
கோடி நட்சத்திரக் கண்ணால்
கண்டு இதை வானம்,
வியந்து வியப்பில்விரி வாகி
நீள்கிறது போலும்!
பருவ காலங்கள் ஆறும்
பக்கத் திரைச்சீலை ஆகும்!
துருவப் பனி இவளின்
முகத்தில் பூசும்அரி தாரம்.
(சூரிய)
மூங்கில் காடுகளை
புல்லாங் குழல்வனம்
ஆக்கித் துளை புகும் காற்றே!
ஆடு கின்ற புவி
அன்னை மேனியெங்கும்
பொழிக பொழிக இசை ஊற்றே!
சுழன்று சுழன்று இவள்
நடனம் பயில்கின்ற நேரம்,
நீரும் தீயுமிரு
நேத்திரங் களிலும் ஊறும்!
ஆயிரம் யுகம்யுக மாக
ஆதி நடம்இவள் ஆட, -இவள்
பாவம் யாவும் பல உயிரின்
பெருக்கமாய் மாற
(சூரிய)