புதுமைப்பித்தன் வரலாறு|puthumaipithan varalaaru - தொ.மு.சி ரகுநாதன்

தொ.மு.சி ரகுநாதன் எழுதிய “புதுமைப்பித்தன் வரலாறு” – நூலறிமுகம்

'வறுமையும்-புலமையும்' சொல்லாடலுக்கு மேலும் ஒரு சான்று புதுமைப்பித்தனின் வாழ்வு. தமிழ்ச் சிறுகதை இலக்கியத்துக்கு முன்னோடியான புதுமைப்பித்தனின் வாழ்க்கை வரலாற்றை தனது நேரிடையான அனுபவத் தொகுப்பில் இருந்து வாசகர்களுக்கு அளித்திருக்கிறார் தொ.மு.சி ரகுநாதன். மணிக்கொடி அலுவலகத்திற்கு வருகை தந்த புதுமைப்பித்தனுக்கு இரண்டு ரூபாய்…
penandrum-indrum-webseries-18 -by-narmadha-devi அத்தியாயம் 18: பெண்: அன்றும், இன்றும் - நர்மதா தேவி

அத்தியாயம் 18: பெண்: அன்றும், இன்றும் – நர்மதா தேவி

இந்தியப் பெண்கள் சும்மா இருக்கிறார்களா? இந்தியப் பெண் தொழிலாளி எம்.பி.ஏ பட்டாதாரியான ராஜேஸ்வரிக்கு தொடர்ந்து இரண்டு வேலைகள் பறிபோய்விட்டன. அவருடைய தந்தையும் கோவிட் தொற்றுக்குப் பலியானார். கல்விக் கடன் வாங்கித்தான் அவர் படித்திருந்தார். எனவே, குடும்பத்தின் பொருளாதார நெருக்கடி காரணமாக அவர்,…
ulagaikkavarntha padaippaaligal - 1 shakespeare - written by n.varadharajalu உலகைக் கவர்ந்த படைப்பாளிகள் -1 : ஷேக்ஸ்பியர் - நா. வரதராஜுலு

உலகைக் கவர்ந்த படைப்பாளிகள் -1 : ஷேக்ஸ்பியர் – நா. வரதராஜுலு

(ஷேக்ஸ்பியர் நாடகச் சுவையின் ஒரு துளியை நம் நாவில் தடவுகிறார், தமிழ்-இங்கிலீஷ் இலக்கியங்களைத் தமது மூச்சாக்கிக்கொண்டுள்ள இக்கட்டுரையாளர், ஷேக்ஸ்பியரைப் படிப்பதற்காகவேனும் இங்கிலீஷ் படித்தாகவேண்டும்! ஆம்! ஆனால் இங்கிலீஷ் கற்றவர்களில் எத்தனைபேர் ஷேக்ஸ்பியரைப் படித்துள்ளனர்? அந்தோ!) இன்றைக்கு 400 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், உலக…
Noolagalagy - 2 The library wins...Webseries By Ayesha era Natarasan நூலகாலஜி - 2 நூலகமே வெல்லும்... - ஆயிஷா. இரா. நடராசன்

நூலகாலஜி – 2 நூலகமே வெல்லும்… – ஆயிஷா. இரா. நடராசன்



Noolagalagy - 2 The library wins...Webseries By Ayesha era Natarasan நூலகாலஜி - 2 நூலகமே வெல்லும்... - ஆயிஷா. இரா. நடராசன்
விளாதிமிர் வெர்னாட்ஸ்கி

ரஷ்ய – உக்ரேனிய  யுத்தத்தை பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்? நான் விளாதிமிர் வெர்னாட்ஸ்கியை  நினைக்கிறேன். சார்லஸ் டார்வின், ஆல்பர்ட் ஐன்ஸ்டீனுக்கு இணையாக நான் மதிக்கும் பெயர். பலரையும் போல வெர்னாட்ஸ்கியை  எனக்கு தேடி எடுத்து அறிமுகம் செய்தவர் தோழர் சிங்காரவேலர்தான். பூகோள-விஞ்ஞானி என்று வெர்னாட்ஸ்கியை  பற்றி நான்கு பாரா அறிவியல் கட்டுரையை நம் சிங்காரவேலர் தொகுப்பில் பார்க்கலாம். தந்தை பெரியாரின் குடியரசு இதழில் அது வெளிவந்திருந்தது. பிஜி தீவுகளில்  தோழர்கள் எஸ். ஏ. டாங்கே, சவுகத் உஸ்மானி, சுபானிமுகர்ஜி  ஆகியோரோடு வெர்னாட்ஸ்கியை  சந்தித்த சிங்காரவேலர்…. டார்வினுக்கு இணையான அறிவியல் மகாஅறிஞர் என்று அவரை ஏற்றதோடு இந்தியா வருமாறு அந்த மாமனிதருக்கு அழைப்பு விடுத்தார் என்று தோழர் எம். பி. டி. வேலாயுதம் ஒரு இடத்தில் குறிப்பிடுகிறார். 

Noolagalagy - 2 The library wins...Webseries By Ayesha era Natarasan நூலகாலஜி - 2 நூலகமே வெல்லும்... - ஆயிஷா. இரா. நடராசன்

டார்வினின் உயிரிகள் தொடர்பான பரிணாவியல் தத்துவத்தை யாருமே இன்று மறுக்கமுடியாது. ஆனால் ஒரு காலத்தில் அவரது ‘உயிரிகளின் தோற்றம்’  நூல் பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் தடை செய்யப்பட்ட புத்தகமாக இருந்தது. அதைப்போலவே வெர்னாட்ஸ்கியின் ‘பயோஸ்பியர்’ நூலும்   தடை செய்யப்பட்டிருந்தது. அந்த நாட்களில் அந்த இரண்டு புத்தகங்களுமே சிங்காரவேலரிடம் இருந்தது மட்டுமல்ல… மேலும் இரண்டு பிரதிகளை ‘எப்படியோ’ வரவழைத்து அவர் பெரியாருக்கு ஒரு செட் மற்றும் நம்மால் நம்ப முடியாதபடி வீரத்துறவி விவேகானந்தருக்கு ஒரு செட் (இருவரின் நூலையும்) வழங்கி வாசிப்பு ஒரு அரசியல் செயல்பாடு என்பதை செயலில் காட்டியதை வரலாறு பதிவுசெய்து வைத்திருக்கிறது. அதுசரி யார் இந்த வெர்னாட்ஸ்கி?.

பரிணாமவியல் வளர்ச்சியை முழுதும் புரிந்து கொள்ளாமல் வெர்னாட்ஸ்கியை நாம் நெருங்கக்கூட முடியாது. பரிணாமவியல்  எனும் அறிவியல் சித்தாந்தத்தை  டார்வின் புவியியல்  உயிரிகளின் தோற்றம்- இன்றுள்ள பல்லுயிர் பெருக்கமாக எப்படி மாறுபாடு அடைந்தது என்பதன்  புதிரை விடுவித்த ஒற்றை சரடாக கண்டடைந்ததை பார்க்கிறோம். பலபல ஆயிரம் ஆண்டுகளாக தங்களது மூதாதை உயிரினங்களில் இருந்து  பலவகை கிளைப்பாதைகள் வழியே இன்றுள்ள தங்களது நிலையை உருவத்தை வாழ்க்கை சுழற்சியை புவியின்  உயிரினங்கள் அடைந்துள்ளன என்று அவரது கோட்பாடு விவரிக்கிறது. பிற்காலத்தில் மரபணுவியல் டார்வின் விட்டுச்சென்ற இடைவெளிகளை மிகக் கச்சிதமாக தனது டி.என்.ஏ வரையறைகள் கோட்பாடுகள் மூலம் நிறைவடைய வைத்து அதை நிரந்தர வளர்ச்சி அறிவியல் துறையாக மாற்றியது. ஆனால் வெர்னாட்ஸ்கி செய்தது என்ன?

வெறும் புவிசார்ந்து மலர்ந்த இந்த கோட்பாட்டை அவர் இந்த முழு பிரபஞ்சம் சார்ந்தும் பொருத்துகிறார். டார்வின் கோட்பாட்டை உள்வாங்கிய பிறகு அதனை அவர் பிற்பாடு விரிவாக்கினார் என பல வரலாற்றாலர்கள் தவறாக பதிவு செய்கிறார்கள். மரபியல்-வேதியியல், வேதிப்பொருட்களின் பரிணாமவியல் வளர்ச்சி, உயிர்ப்பு வேதியியல், வானிலை-நிலவியல் என பல புதிய துறைகளுக்கே வித்திட்ட சோவியத் அறிஞர் வெர்னாட்ஸ்கியின் கண்டுபிடிப்புகள் முழுக்க முழுக்க தன்னிச்சையானவை. அவர் நிலப்பண்பியல் எனும் புத்தகத்தை அறிமுகம் செய்தபோது புவி வளர்இயல்  எனும் துறையே பிறந்தது. அவரது கோட்பாடு எதுவும் டார்வின் வழி வந்தது அல்ல. ஆனால் டார்வின் தத்துவத்திற்கு அது உறுதுணையாக நிற்கிறது.

பரிணாம வளர்ச்சி என்பது உயிரிகளோடு மட்டுமே வைத்து பார்க்கப்பட முடியாது என்பதை டார்வினும் ஒப்புக்கொள்கிறார். கார்லைலின் புவிசார்ந்த உருவாக்க நூலை தனது கப்பல் பிரயாணத்தில் வாசித்த அனுபவம்தான் டார்வினையே டார்வினியவாதி ஆக்கியது. ஆனால் அந்த விஷயத்தில் கார்லைல் விட்ட இடத்தில் இருந்து புரிதலை பல படிநிலை மேலே உயர்த்திச் சென்றவர் வெர்னாட்ஸ்கி. புவியின்  பரிணாமம் அவரது நூஸ்பியர் (Noosphre) கோட்பாட்டின் படி மனிதகுரங்கு மனிதனாக மாறிய படிநிலையில் முடிந்துவிடவில்லை. மனிதனால் மனிதனின் தலையீடுகளால் புவியியல் ஏற்படும் விபரீத மாற்றங்களை அவர் 1930-களிலேயே புவி பரிணாமத்தின் அடுத்த படிநிலையாக அறிவித்து சுற்றுச்சூழலியல் புவிவெப்பமடைதல், பருவநிலை மாறுபாடு என     நம் 21-ஆம் நூற்றாண்டு சிக்கல்களை முன் அறிவித்தவர். அதுவும் புவி சார்ந்த பரிணாம படிநிலைகளின் ஒருபகுதி என்று அதிர்ச்சி அளித்தவர் அவர்.

அவரது பயோஸ்பியர் மட்டுமல்ல- நூஸ்பியர், உயிரிகள் குறித்த கல்வியும் புதிய இயற்பியலும் போன்ற நூல்களை நான் வாசித்திருக்கிறேன். மேஹன் ரவுலியார்டு மொழிபெயர்ப்பில் அவை ஆங்கிலத்தில் வெளிவந்துள்ளன. அந்த நூல்கள் எல்லாம் பலரும் நினைப்பதுபோல ரஷ்ய மொழியில் எழுதப்படவில்லை. அவை உக்ரேனிய மொழியில் எழுதப்பட்டவை. புவியின் வாழியல் சூழல் மனிதனின் தோற்றத்தை பரிணாமம் அடைய வைத்த நிலை மாறி மனித தலையீடுகளால் அடுத்த பரிணாமம் தொடங்குவதையும் இவை இரண்டுமாக ஒன்றன் மீது ஒன்று ஏற்படுத்தப்போகும் தாக்குதலையும் வெர்னாட்ஸ்கி முன்மொழிந்த அத்தனை அறிவியல் ஆய்வு கட்டுரைகளும் உக்ரேனிய மொழியில் தான் எழுதப்பட்டன.

 இத்தனைக்கும் வெர்னாட்ஸ்கிக்கு ரஷ்ய மொழி கசாக்கிய மொழி, பிரெஞ்சு ஆங்கிலம், ஜெர்மன் உட்பட எட்டு மொழிகள் தெரியும். தன் அறிவியலை தன் தாய்மொழியில் மட்டுமே எழுதியது அவரது அரசியல் போராட்டம் என்று அறிந்தபோது அந்த அதிர்ச்சியில் இருந்து நான் மீள பலநாட்கள் ஆனது.

உக்ரேனிய கசாக்கிய முன்னோடி குடும்பத்தில் செயின்ட் பீட்டர்ஸ் பர்க்கில் பற்றி பிறந்து தாதுஇயல் என்னும் புத்தம் புதிய துறையில் தனது ஆசிரியர் அலெக்ஸி பாவ்லோவால் பட்டப்படிப்பில் இணைய ஊக்குவிக்கப்பட்டவர் அவர். உலகெங்கும் பயணம் செய்த அற்புத விஞ்ஞானி. அவரது வாழ்க்கை வரலாற்றை வாசிக்கும் போதும் அறிய பல புகைப்படங்களை காணும்போதும் ஏற்படும் பிரமிப்பு இந்த பூகோளமே என் ஆய்வுக்கூடம் என்று அறிவித்த அவரது துணிச்சலை பறை சாற்றுகிறது. சுவிட்சர்லாந்து, பாரிஸ், லண்டன், முனிக், ஆஸ்திரியா உட்பட ஒரு தனது ஆய்வு நாட்களில் 2 லட்சம் கிலோமீட்டர் பரப்பளவை சர்வ சாதாரணமாக நிலவியல் ஆய்வுகளுக்கு உட்படுத்தியவர் படிகங்களின் ஒளியியல், வெப்பவியல், இழுவை மற்றும் காந்த புலப்பண்புகள்  குறித்து முனிச் பல்கலைக்கழகத்தின் இயற்பியல் ஆய்வுகூடத்தில் தனது முதல் கோட்பாட்டை அவர் நிறுவிய ஆண்டில் ரஷ்ய ஜார் மன்னன் உக்ரேனிய  மொழியில் புத்தகங்கள் அச்சிட தடை விதித்ததையும் பெட்ரோ லாவ்ரோ நடத்திய முன்னோக்கி எனும் உக்ரேனிய நாளிதழையும் முடக்கியதையும் அறிந்து கொதிக்கிறார். ரஷ்யமொழியே ஆட்சி மொழி என அறிவித்து ஜார் மன்னன்  இரண்டாம் நிக்கோலஸ் அதை பள்ளி, கல்லூரி, பல்கலைக்கழகம் மற்றும் அனைத்து அலுவல்களுக்குமான மொழியாக திணித்து அரசாணை வெளியிடுகிறான். உடனடியாக தன் தோழர் உக்ரேனிய எழுத்தாளர் ஷெவ்ஷென் கோவோடு  இணைந்து உக்ரேனிய புத்தகங்களை பொதுமக்களிடம் இருந்து திரட்டி பாதுகாக்கும் பணிக்காக அவர் நாடு திரும்பினார்.

ஜார் மன்னன் அந்த உக்ரேனிய நூல்களை கைப்பற்றி அழிப்பதற்குமுன் ஆயிரக்கணக்கான நூல்களை தன் அயல் நட்பு வட்டாரத்தின் மூலம் நாட்டுக்கு வெளியே எடுத்துச் சென்றுவிட்டார்.  வெர்னாட்ஸ்கி. உக்ரேனிய மொழிக்கு சம அந்தஸ்து பெறுகிற பிரம்மாண்ட போராட்டத்தில் ஒருபுறம் பங்கேற்றாலும் மறுபுறம் தன் தாய் மொழியான அதனை செம்மைப்படுத்திட உலக கவனத்தைப் பெற பல்வேறு இலக்கிய அறிவியல் முயற்சிகளை மேற்கொள்ளும் கூட்டு முயற்சிகளை தீவிரமாக மேற்கொண்டார் அவர். தோழர் லெனினை சந்தித்து சோவியத் புரட்சிக்கு பிறகு அனைத்து மொழிகளுக்கும் சமஉரிமை பெற்றதோடு அவரது கல்வி மற்றும் பொது எழுத்தறிவு அறிவியல் தொழில்நுட்பம் ஆகியவற்றில் அரசின் ஆலோசகர் ஆகிறார். மாஸ்கோவின் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்  பல்கலைக்கழகம் உக்ரேனிய மொழியில் பேராசிரியர் இன்மையால் பாடத்தை நடத்தமுடியாது என நீக்கிட நிர்வாகம் முடிவுவெடுத்தபோது ஒரு குறிப்பிட்ட மொழியில் பயின்றிட  ஒருவர் இருவரால் கூட முடியாத நிலை இருந்தாலும் அந்த பல்கலைக்கழகத்தையே மூடிவிடுங்கள் என்று லெனின் அறிவித்தது என்ன ஒரு அற்புதம்!. சோவியத் மொழிக்கொள்கையை வகுத்துக் கொடுத்தவர் வெர்னாட்ஸ்கி. அவரவர் மொழியில் கல்வி என்பது முதல் பிரகடனம். போல்ஷிவிக்குகளின்  அக்டோபர் (1917) புரட்சிக்குப் பிந்தைய அரசு சோவியத் மாகாணங்கள்  தேசிய இனங்களின் 130 மொழிகளுக்கும் சமஉரிமை வழங்கும் இரண்டாம் பிரகடனம் சற்றே வித்தியாசமானது. சோவியத் அரசியல் சாசனத்தின்படி மொழி அடிப்படையில் யாரும் யார் மீதும் பாகுபாடு காட்டுவது சட்டப்படி குற்றமாக்கப்பட்டது.

 உக்ரேனின் கீவ் நகரில் தினெய்பபர் நதிக்கரையில் டெமிவ்கா எனும் பகுதியில் வெர்னாட்ஸ்கி தனது பிரம்மாண்ட கனவை விதைத்தார். 1918 ஆகஸ்ட் 2 அன்று மிக சிறிய அளவில் தொடங்கிய நூலகம் அது. ஜார் மன்னன் இரண்டாம் நிக்கோலஸின் பேரழிவு தடை சட்டத்திடமிருந்து தான்  காப்பாற்றி நாடு கடத்தியும் ரகசியமாக பத்திரப்படுத்தியும்  வைத்திருந்த உக்ரேனிய  புத்தகங்களை அங்கே அவர் அடுக்கத்தொடங்கினார் நாலண்டுகளில் மூன்று லட்சம் புத்தகங்களாக பிரம்மாண்ட கட்டிடமாய் அது வளர்ந்தது. தனது ஆய்வு கட்டுரைகள் நூல்களை ஆண்டுதோறும் கீவ்-தேசிய நூலகத்திலிருந்தே அவர்  வெளியிட தொடங்கினார். பாவ்லோ ஸ்கோரோ பாட்ஸ்கி எனும் ஒப்பற்ற உக்ரேனியா அறிஞரை நூலகராக அவர் கட்டாயப்படுத்தி ஏற்கவைத்தார் 1940ல் கீவ் தேசியநூலகம் உலகப்பிரசித்தி பெற்றது. காரணம் மக்கள் பதிப்பகம், ராதுகா பதிப்பகம் மற்றும் மீர் பதிப்பகம் தனது வெளியீடுகளின்  முதல் பிரதிகளை அந்த நூலகத்தில் காட்சிக்கு வைத்தன. ஒரு புத்தகம் அச்சிடப்பட்டால் அது தமிழ் உட்பட 171 மொழிகளில் வந்த அதிசயம் வேறு எப்போதாவது நடந்திருக்கிறதா?

 ஆனால் 1941 நாஜி வெறியரான ஹிட்லர் ஆபரேஷன் பார்பரோஸா எனும் ராணுவ நடவடிக்கை மூலம் சோவியத் மீது ஆக்ரோஷமாக படையெடுத்தார்.  கீவ்-வின்  சில மைல்கள் வரை உள்நுழைந்த ஜெர்மனிய நாஜிப்படை வெர்னாட்ஸ்கியின் உலக பிரசித்திபெற்ற நூலகத்தை தரைமட்டமாக்குவதை தனி நோக்கமாக அறிவித்தது. நான்கு இரவுகள்- வெர்னாட்ஸ்கியும் அவரது தோழர்களுமாக  செய்த வேலையை வரலாறு மறக்காது. சோவியத் ராணுவத்தால் கைவிடப்பட்ட ஒரு வெறும் 32 பெட்டிகள் கொண்ட ஒரு ரயிலில் புத்தகங்கள் அனைத்தையும் ஏற்றி ஆறுமுறை வான்வழி குண்டு தாக்குதல்களின் ஊடாக  ஆயிரம்மைல்களுக்கு  அப்பால்  பாஷ்கோடோஸ்தான் எனும் பிராந்தியத்தின்  தலைநகரமான உஃபா (Ufa)வுக்கு ஒரு பள்ளி வளாகத்தில் நூல்களை ரகசியமாக கடத்தினார்கள். இப்பெரும்பயணத்தில் தனது 27 தோழர்களை தீவிர வாசகர்களை மாணவர்களை வெர்னாட்ஸ்கி இழந்தார். நூலகக் கொலைகள் என்றே அவைகளை மக்கள் அழைத்தார்கள்.

ஹிட்லர் படைகளுக்கு எதிராக தனது காலியான கீவ் நூலக வளாகத்தில் இருந்தபடியே பிரம்மாண்ட மக்கள் யுத்தத்தை அவர் தோழர் ஜோசப் ஸ்டாலினோடு தோளோடு தோள் நின்று துவக்கினார். வெறும் சோவியத் படைகள் தனக்கு எதிராக நிற்கும் என்று நினைத்த ஹிட்லரும் அவனது தளபதிகளும் மக்கள் யுத்தம் என்னும் புதிய வகை எதிராளியின் தாக்குதல் பற்றி கேள்விப்பட்டது கூட இல்லை. 890 நாட்கள் சுற்றிவளைத்து உணவின்றி மக்கள் செத்து மடியட்டும் என்று ஆணையிட்டான். ‘பசித்தே இறத்தல்’ என்பது அந்த ராணுவ நடவடிக்கைக்கு பெயர். ஆனால் மக்கள் நடத்திய முற்றுகைப்போர் (War of Attrition) தாய்மார்கள், குழந்தைகள், கூலி தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள், ஓட்டுநர்கள், ஆசிரியர்கள் இன்னும் பிளம்பர், தொழிற்சாலை பொறியாளர், மருத்துவர் என்று யாவரும் நாஜிப் படைகளுக்கு எதிராக கிடைத்ததை எல்லாம் எடுத்து அடித்து நொறுக்கி துப்பாக்கி குண்டுகளால் துளைத்தாலும் கிளர்ந்தெழுந்து  யுத்தத்தை தேசபக்த போராக (Patriotic War) மாற்றி வென்றது வரலாறு. மூன்றாண்டுகள் தொடர்ந்த கொடிய ரத்தவெறி பிடித்த மகா யுத்தத்தில் மண்ணைக் காத்திட கீவ் நூலக வளாகம் ஒரு போர்படை பாசறையாக அறிவியல் அறிஞர் வெர்னாட்ஸ்கியால் திறம்பட செயல்படப்பட்டது. அப்போது அங்குதான் ரஷ்ய அணு சோதனைகள் செய்வதற்கான வெர்னாட்ஸ்கியின் மூன்று ஆய்வுக் கட்டுரைகளும் எழுதப்பட்டன.

 இந்த கட்டுரையின் ஆரம்ப வரிக்கு திரும்புவோம். உக்ரேன் ரஷ்ய யுத்தம் பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்? இந்த கேள்வி சமீபத்தில் சென்னையில் பிரமாண்டமாய் நடந்த நம் இந்திய மாணவர் சங்க கல்விக் கருத்தரங்கில்  உரையாற்றி விட்டு வெளியே வந்தபோது மாணவர் சங்க தோழமைகளில் ஒருவரான ஒரு லயோலா கல்லூரி மாணவரால் சாதாரண உரையாடலில் என்னிடம் கேட்கப்பட்டது. வரலாறு முழுவதும் தோளோடு தோள் நின்று களத்தில் வென்ற இரு சகோதரர்கள் அல்லவா உக்ரேனும்-ரஷ்யாவும். ரஷ்யாவுக்கு எதிரான தனது வெறுப்பு ராஜதந்திரத்தின் மூலம் தனது அடிமையான நேட்டோ படையில் பழைய சோவியத் பிராந்தியங்களை ஒவ்வொன்றாய் இணைத்து பணியவைத்த அமெரிக்காவும் அதன் அடிவருடிகளும் இறுதியாக உக்ரேனையும் இழக்கிறார்கள். தனக்கு எதிரான நேட்டோ படைகளின் கூட்டமைப்பில் தன்னை பிராந்திய நில ரீதியில் மூன்று பக்கமும் சூழ்ந்த உக்ரேனும் இணைந்தால் அது தனது பாதுகாப்பு என்ன ஆகும் என பரிதவித்தபடி களம் இறங்கிய ரஷ்யாவை ஆதரிப்பதா அல்லது ரத்தவெள்ளத்தில் இறந்த உக்ரேனிய போர் வீரர்களுக்காக அழுவதா….. ஆனால் இந்த சகோதர-யுத்தத்தின் வழியே ரத்தம் குடிப்பதும் தனது ஆயுத-சந்தையை திறந்து விட்டு முதலை கண்ணீர் வடித்து உலக ஊடக நாடகத்தை நடத்துவதும் யார் என்று எல்லோருக்கும் தெரியும். 

Noolagalagy - 2 The library wins...Webseries By Ayesha era Natarasan நூலகாலஜி - 2 நூலகமே வெல்லும்... - ஆயிஷா. இரா. நடராசன்

1945 இல் உஃபா விலிருந்து பிரபலமான ’நூலக பெரும் பயணம்’ மூலம் மூன்று கப்பல்களில் கீவ் நூலக நூல்கள் -திரும்பியதும் தனது மாபெரும் கனவான தனது பிரம்மாண்ட நூலகத்தில் ஹிட்லரின் குண்டுகளால் சிதலமடைந்த பகுதிகளை சீர் செய்ய மறுபடியும் கட்டிட வேலைகள் தொடங்கி பீடு நடைபோட்ட நாளில் மக்கள் வெற்றியின் சின்னமான தனது நூலகத்தை கடைசியாக வலம்வந்த பின் ஜனவரி ஆறாம்  நாள் அறிஞர் வெர்னாட்ஸ்கி காலமானார். இன்று உலகின் பிரம்மாண்ட நூலகங்களில் ஒன்றாக போற்றப்படும் கீவ் நகரின் வெர்னாட்ஸ்கி தேசிய நூலகம் உக்ரேனிய ரஷ்ய தோழமையின் அடையாளமாக  விரைவில் இருவரும் இணைந்து  ஏகாதிபத்தியத்திற்கு பதில் கொடுக்கும் நாள் வரும் என பறைசாற்றியபடி உயர்ந்து நிற்கிறது., வரலாறு சொல்லும்,, நூலகமே வெல்லும்.,,

முந்தைய கட்டுரையை வாசிக்க:

நூலகாலஜி – 1 தற்கொலைக்கு உகந்த இடம் நூலகமல்ல… – ஆயிஷா. இரா. நடராசன்

நூல் அறிமுகம்: படைப்பு சமூகத்தின் காலக்கண்ணாடி – து.பா.பரமேஸ்வரி

நூல் அறிமுகம்: படைப்பு சமூகத்தின் காலக்கண்ணாடி – து.பா.பரமேஸ்வரி




புத்தக வாசிப்பே முற்போக்கை மேம்படுத்தும்..
படைப்புகளே பகுத்தறிவைச் சீர்தூக்கும்..
வாசிப்பின் நீட்சியே எழுத்துக்கான முதிர்ச்சி..

என்கிற இலக்கிய அறம் மற்றும்  சமூக அக்கறையின் நீட்சியாக உருவான அமைப்பாக தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் கலைஞர்கள் சங்கத்தின் 44வது பிறந்த தினத்தின் வாசிப்பு ஆர்வமும் எழுத்தின் மேல் தீவிரமும் கொண்ட 500 அக்குபங்சர் ஹீலர்களைக் கொண்டு 2019ஆம் ஆண்டு எழுத்தாளர் திரு ச.தமிழ்ச்செல்வன், எழுத்தாளர் ‌திரு.ஆதவன் தீட்சண்யா, எழுத்தாளர் திரு.லட்சுமிகாந்தன் ஆகிய எழுத்தாளுமைகள் இயக்கத் தூண்களாகக் நின்று வழிநடத்த தமுஎகச மாநில உறுப்பினர் திரு அ.உமர் பாரூக் அவர்களால் உருவான அறம் கிளை பல இலக்கியச் சந்திப்புகள், பயிலரங்குகள், தொல் எழுத்துப் பயிற்சி முகாம்கள், படைப்புகளைக் கொண்டாடும் நிகழ்வுகள், வரலாற்றுப் பயணங்கள் என அறம் கிளையின் இலக்கிய முன்னெடுப்புகள் என்பவை அளப்பரியது.

இதன் தொடர்ச்சியாக அறம் கிளையின் அடுத்தகட்டப் பயணமாக சமகாலத்தில் வாழும் எழுத்தாளர்கள் ஒவ்வொருவராகச் சந்தித்து நேர்காணல் செய்து அவர்களின் எழுத்து அனுபவங்கள், வாழ்க்கைப் படலங்கள், இலக்கியப் பயணங்கள், படைப்பு ஈர்ப்புகள், போன்றவற்றைத் தொகுத்து  நூலாகப் பதிவு செய்ய முடிவெடுத்து அதற்கான ஆக்கபூர்வ முன்னெடுப்பை மேற்கொண்டது.

பாரதி புத்தகாலயத்தின் ஊக்குவிப்பிலும் மாநில நிர்வாகிகளின் வழிநடத்தலிலும் அறம் கிளை உறுப்பினர்களைக் கொண்ட இந்த செயற்கரிய முயற்சி குறுநூலாக  செயல்வடிவம் பெற்றது. அதன் நீட்சியாகவே சிறு பகுதியாக சில எழுத்தாளர்களின் நேர்காணல்களைக் கொண்ட நூல்கள் வெளிவந்துள்ளன. அவ்வாறு வெளிவந்துள்ள நூல்களில் “படைப்பு சமூகத்தின் காலக்கண்ணாடி” என்கிற தலைப்பின் கீழ் படைப்பிலக்கித் தழுவலுடன் அறம் கிளை உறுப்பினர் திருமதி சாந்தி சரவணன் அவர்களால் எழுத்தாளர் திரு கா.சி தமிழ்க்குமரன் அவர்களின் நேர்காணல் தொகுப்பு சிறப்பான வடிவமைப்புடன் வெளியிடப்பட்டது.

ஒரு ஆகச் சிறந்த எழுத்தாளன், மக்கள் மத்தியில் பேசப்படும் கதைக்காரனாக   அவரது படைப்புகள் பேசும் பொருளாகச் சிறக்கத் தம்மைப் பற்றியும் தமது கற்பனையில் தோன்றும் நிகழ்வுகளைப் புனைவுகளாக வடித்துக் கதைகளாக உருமாற்றுவது என்பது ஒரு உயிரற்ற உடலாகவே ஒவ்வொரு படைப்பும் திகழும் எப்போதும். நம்மைச் சுற்றிய மாந்தர்களை, அவர் வாழ்க்கையை  உடனிருந்து கண்டுணர்ந்த அவலங்களை தூக்கிச் சுமந்த அனுபவங்களைப் பதிவு செய்வதே இலக்கியம்‌,அதுவே படைப்பு.‌அப்போதே படைப்புகள் வாழ்வாங்கு வாழும். மக்களிடமிருந்தே கதைகள் உருவாகிறது என்கிற முனைப்பை முன்னிறுத்தியே தமது படைப்புகள்  உருவாகுவதாகத் தமது நேர்காணலில் குறிப்பிடும் திரு கா.சி தமிழ்க்குமரன் அவர்கள் பிறந்தது முதல் தம்  கண்முன் விரிந்த கரிசல்காட்டு மாந்தர், தம்முடைய இளம் பருவத்து பால்யகால நினைவுகள்‌  பசுமரத்து ஆணி போல் பச்சை பசுமையாகத்  தம் நினைவுகளை ஆக்கிரமித்து  நீக்கமற நின்றுவிட அந்தப் பசுமையே கதைகளாகக் கதைக் களங்கலாகத் தமது தொகுப்பை நிரப்பியுள்ளதாகக் கூறுகிறார்.

தாம் கடந்து வந்த வாழ்க்கைப்பாதைகள் அதில் நிறைந்துள்ள பிரச்சனைகள் சிக்கல்கள் பற்றி எழுதும் போதுதான் படைப்புகள் உயிரோட்டமாக இருக்கும். அஃதில்லையானால் அது செயற்கைத் தன்மையுடையதாய் இருக்கும் என்று தமது படைப்பின் கருக்கான விளக்கமளிக்கிறார்‌ தமிழ்க்குமரன் அவர்கள்.

நகர வாழ்க்கை செயற்கைத் தன்மைக் கொண்டுள்ளது என்றும் தமது கிராமப்புறத்து கரிசல் நில மக்களின் இயல்புத் தன்மையே தமது கதைகளுக்கான உயிரோட்டம் என்றும் மேலும் அப்படியான விவசாயக் குடிகளே பெரும்பாலான கதைகளின் கதை மாந்தர்கள் என்கிறார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள்.

தூத்துக்குடி மாவட்டம் விளாத்திகுளம் வட்டம் சென்னம்பட்டி புதூர் அருகில் பிறந்து வளர்ந்த
திரு கா.சி தமிழ்குமரன் அவர்கள் சிறு பிராயம் முதல் கரிசல் மக்களின் மைந்தனாக வாழ்ந்து விவசாயத்தையும் விவசாய மாந்தர்களையும் தமது வாழ்வின் பெரும் பகுதியாகக் கடந்து வந்துள்ளார். அவரின் தந்தையார் கா. சின்னத்தம்பி அவர்கள்.. இலக்கிய ஆர்வம் மிக்கவர். கவிதை எழுதும் பழக்கம் கொண்டவர்.
‌‌விலங்கியல் துறையில் இளங்கலைப் பட்டத்தைப் பெற்ற தமிழ்க்குமரன்‌ அவர்கள் தொடர்ந்து அதே துறையில் முதுகலைப் பட்டத்தையும் பெற்று‌ ஆசிரியர் பயிற்சியும் முடித்துள்ளார். தற்போது தமிழ்நாடு நுகர்பொருள் வாணிப கழக எழுத்தராகப் பணிபுரிந்து வருகிறார். இணையர் திருமதி சந்திரா நாகலாபுரம் ரெட்டிய பட்டி பஞ்சாயத்து யூனியன் துவக்கப்பள்ளி தலைமை ஆசிரியராகப் பணிபுரிந்து வருகிறார்.

சிபி யூகி மற்றும் எழில் ரிதன் இரு மகன்கள்.1995 இல் அறிவொளி இயக்கத்தில் இணைந்து, 1997இல் தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் கலைஞர்கள் சங்கத்தில் தம்மை இணைத்துக்கொண்டு தமிழ்நாட்டின் ஒரு சில மாவட்ட கிளைகளுக்குத் தலைவராகவும் சிலவற்றிக்குச் செயலாளராகவும் பொருளாளராகவும் பயணித்து இயக்கத்துடன் சமூக அறத்தைப் பேணி வருகிறார்.

தமது பள்ளிக்கால அனுபவத்தைப் பகிரும் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள் தமது பள்ளிக்கால ஆளுமையாகத் தமது வாழ்வின் பல இடங்களில் உத்வேகத்தைக் கூட்டி அனைவருக்கமான எடுத்துக்காட்டாக உச்சமாக முன்மாதிரியாகத் திகழ்ந்தத் தமது பள்ளியின் மேல்நிலைக் கல்வியின் விலங்கியல் பிரிவு ஆசிரியராக திரு செல்வநாதன் அவர்களைக் குறிப்பிடுகிறார். .

வகுப்பில் ஒரே ஒரு மாணவனுக்காகத் தம் நேரத்தை ஒதுக்கி பாடம் நடத்திய மாண்பையும் வகுப்பில் பல மாணவர்களின் கடவுள் சார்ந்தும் சாதி மதம் பற்றியுமான மூட நம்பிக்கைகளைத் தகர்த்தெறிந்து பகுத்தறிவு வளரச் செய்த பகுத்தறிவுப் பாசுரமாக ஆசிரியர் திரு செல்வநாதன் திகழ்ந்ததாகவும் இன்றும் பள்ளிக்கால வகுப்பறை நினைவுகளாக ஒரு செல் இரு செல் பரிமாணம் மாற்றம் என்பது ஒரு நிகழ்வு என்கிற முற்போக்கையும், சுய சிந்தனைத்திறனையும் வளர்த்தவர் என தமது விலங்கியல் ஆசிரியரைப் பெரிதும் சிலாகித்துக் கொள்கிறார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள்.

தமது சிறு பிராய வாசிப்பனுபவத்தைப் பற்றி பேசும் அவர் தமது வாசிப்பின் முதல் பயணத்தைத் துவக்கி வைத்தவர் தமது தந்தையார் என்று குறிப்பிடுகிறார். தமது தந்தையார் சிறந்த கவிஞர் என்றும் கவிதைகள் படைப்பதில் நாட்டம் கொண்டவர் என்றும் அதேசமயம் புத்தக வாசிப்பு தந்தையிடமிருந்து வந்திருந்தாலும் சிறுகதைகளே தம்மை வெகுவாக ஈர்த்தன என்றும் கூறுகிறார். அதன்பொருட்டு தமது வாசிப்பு முற்றிலும் சிறுகதை எழுத்தாளர்கள் சார்ந்தே அவர்கள் படைத்த சிறுகதைகளை நோக்கியே நகர்ந்துள்ளதாகவும் கூறுகிறார்.

கல்கண்டு, குமுதம், ஆனந்தவிகடன் என துவங்கிய பால்யகால வாசிப்புப் பயணம் “மகாபாரதம் – வியாசர் விருந்து” புத்தகமே தமக்குப் பிடித்தமான முதல் புத்தகம் என்றும் கூறுகிறார்.

தொடர்ந்து தினமணி கதிர், ஆனந்த விகடன் இதழ்கள் கல்லூரிப் பருவத்தில் வாசிப்பைத் தக்க வைத்தன என்கிறார். ஆனந்த விகடன் இதழில் வெளிவந்த “அம்மா” சிறுகதை உணர்வு‌நெகிழ்ச்சி மிக்க எழுத்து என்றும்‌ அவரை பெரிதும் பாதித்ததாகவும் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியதாகவும் ஓரிரண்டு நாட்கள் மனதை நெருடிய வண்ணம் இருந்ததாகவும் உணர்ச்சிப் பொங்கக் கூறுகிறார்.

எழுத்தாளர் கந்தர்வன் அவர்களின் “மங்களநாதர்” கதை வெகுவாக ஈர்த்ததாகவும் இந்த சிறுகதையை வாசித்தப் பின்பும் விருதுநகர் பெண்கள் மாநாட்டில் கந்தர்வன் அவர்கள் மேடையில் வாசித்தக் கவிதையொன்றின் மையத்தில்
“நாளும் கிழமையும் நலிந்தோர்க்கு இல்லை ஞாயிற்றுக்கிழமையும் பெண்களுக்கு இல்லை”

என்கிற வரிகள் தமிழ்குமரன் அவர்களை வெகுவாகக் கவர்ந்ததாகவும் அதன்பின்பே கந்தர்வன் அவர்களின் மீது பெரும் மதிப்பும் ஈடுபாடும் பிடித்தமும் ஏற்பட்டதாக சிலாகித்துக் கூறுகிறார்.

எழுத்தாளுமைகள் கந்தர்வன், தமிழ்ச்செல்வன் மற்றும் கோணங்கி ஆகியோரின் சிறுகதைப் படைப்புகளே சிறுகதை எழுதத் தூண்டியதாகத் தமது நேர்காணலில் குறிப்பிட்டுக் கூறுகிறார்.

அது மட்டுமில்லாமல் ஒவ்வொரு முறை அவர் கதை எழுதிய பின்பு அதை அப்போது தமுஎகசவின் மாவட்டச் செயலாளராகப் பொறுப்பிலிருந்த அப்பாக்குட்டியிடம் காண்பித்து இரவு வெகுநேரம் வரை அந்தக் கதையைப் பற்றிய விவாதம் தொடர்ந்ததாகவும் அப்பாக்குட்டி அவர்கள் தமிழ்க்குமரன் அவர்களைத் தொடர்ந்து எழுதும்படி ஊக்கப்படுத்தியதாகவும் கூறி புளங்காகிதம் கொள்கிறார். தாம் எழுதிய சிறுகதைகளை எழுத்தாளுமைகளின் மத்தியில் விரியப்படுத்தத் தயக்கமும் பயமும் இருந்ததால் தாமே வெகுகாலம்‌ வரை அவற்றை பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்ததாகவும் கூறுகிறார்.

அடுத்தடுத்த சிறுகதைகளின்‌ பிரசுரத்தில் பத்திரப்படுத்திய கதைகளை வெளியிட்டதாகக் கூறுகிறார்.

அப்பா குட்டி அவர்களின் உந்துதலிலும் அறிவுரையிலும் தமது முதல் சிறுகதையை ஆர்வக் கோளாறால் பெயரிட மறந்த நிலையில் ‘இந்திய ஜனநாயக மாதர் சங்கம்’ இதழுக்கு அனுப்பியதாகவும் அதற்கு எழுத்தாளர் உதயசங்கர் அவர்கள் அந்த சிறுகதையைத் தேர்ந்தெடுத்து “முரண்” என பெயர்சூட்டி இதழில் வெளியிட்டதாகவும் அதுவே அவரின் முதல் சிறுகதை வெளியீடு என்றும் கூறி பரவசமடைகிறார். நமது பிள்ளைக்கு சான்றோர் பெயர் வைப்பது போல என் சிறுகதைக்கு எழுத்தாளுமை ஒருவரின் பெயர் சூட்டல் பெரு மகிழ்ச்சி அளித்ததாகக் கூறி புளங்காகிதம் கொள்கிறார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள்.

அடுத்த சிறுகதை மார்க்சிஸ்ட் கட்சியின் மாவட்ட செயலாளரான திரு எம். கே.ராஜா அவர்களின் உந்துதலில் மீனவ சமூகத்தைப் பற்றியக் கதையாக “பாடு” சிறுகதை ‘மகளிர் சிந்தனை’ பத்திரிக்கையில் வெளிவந்துள்ளதாகவும், தொடர்ந்து செம்மலர் இதழில் “பாடுபட்டு” சிறுகதை வெளிவந்ததையும் தமது நேர்காணலில் பகிர்கிறார். இவ்வாறே தமிழ்க்குமரன் அவர்களின் சிறுகதை பயணம் தமிழ் இலக்கிய உலகில் மெல்ல மெல்ல பவனி வரத் துவங்கியது.
கல்லூரிப் பருவத்தில் சிறுகதைத்தொகுப்பு வெளியீட்டு விழாவில் கலந்துக் கொள்ளும் வாய்ப்பு கிடைக்கப் பெற்ற தமிழ்க்குமரன் அவர்களுக்கு தமது அண்ணன்களான தமுஎகச தலைவர் ச.தமிழ்ச்செல்வன் மற்றும் கோணங்கி அவர்களின் சிறுகதைகள் வெளிவருவதைக் கண்டு தாமும் சிறுகதை எழுத வேண்டும் என்கிற உத்வேகமும் ஆர்வமும் எழ சிறுகதைகள் எழுதத் துவங்கியதை நினைவுக் கூர்கிறார். இதுவே அவரின் சிறுகதைப் படைப்பிற்கான முதல் வித்து என்றும் கூறி பெருமிதமும் கொள்கிறார்.

புதுமைப்பித்தன், கு.அழகிரிசாமி, ஜெயகாந்தன், தமிழ்ச்செல்வன், உதயசங்கர், மேலாண்மை பொன்னுசாமி, கந்தர்வன், சாத்தூர் லக்ஷ்மணப் பெருமாள், கி ராஜநாராயணன் என பல எழுத்தாளர்களின் படைப்புகள் சிறுகதைகள் தமக்குள் பெரிதும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியதாகவும் இவர்கள் அனைவரும் தாம் வாழ்ந்த மண்ணைப் பற்றியும் மக்களைப் பற்றியும் மனதிற்கு மிக நெருக்கமாக எழுதுபவர்கள் என்றும் இப்படியான எழுத்தாளுமைகளின் வழிக்கொண்டே சிறுகதை எழுதும் நாட்டமும் வேகமும் கூடியதாகச் சிலாகித்துக் கொள்கிறார்.

எழுத்தாளர் ச தமிழ்ச்செல்வன் பற்றிக் கூறுகையில் தமிழ்ச்செல்வன் அவர்கள் இணையருக்கு மிகவும் மரியாதை அளிப்பவர் என்றும் தமது இணையரைச் சமமாக பாவிக்கும் குணம் கொண்டவர் என்றும் ஒரு முறை தமுஎகச மாநாட்டு விழாவிற்கு வந்திருந்த பொழுது தமிழ்க்குமரன் அவர்களின் இல்லத்தில் தங்கியிருந்த போது,
“சமைக்கத் தெரியுமா?” என்று தமிழ்க்குமரன் அவர்களை தமிழ்ச்செல்வன் அவர்கள் கேட்க “அண்ணா சோறு மட்டுமே சமைப்பேன் குழம்பு வைக்கத் தெரியாது.” என்றார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள். “எல்லாம் ரொம்ப ஈசி, உப்பு புளி காரம் இது மட்டும் சரியா இருக்கனும் அவ்வளவுதான்.” என்று தமிழ்ச்செல்வன் கூறியதாக‌ அண்ணணுடனான தமது நினைவுகளைப் பகிர்கிறார். அண்ணனிடமிருந்து சமையல் கலைக் கற்ற அனுபவத்தையும் கூறி மகிழ்கிறார்.

தமது அண்ணன் அவர்கள் கற்பித்த குடும்பத்தின் பாலியல் சமத்துவத்தைப் பகிர்ந்தததுடன் தாமும் தமது இணையர் இருவரும் வேலைக்குச் செல்வதால் வீட்டு வேலையை இருவரும் சமமாகப் பகிர்ந்து கொண்டுச் செய்வதாக பெருமிதத்துடன் கூறி மகிழ்கிறார்.

ஆண் பெண் என்கிற பாலியல் வேற்றுமைப் பாராட்டுவது அர்த்தமற்றது என்றும் ஆண்களும் பெண்களும் சமமாக இன்றைய காலகட்டத்தில் வேலைக்குச் செல்கிறார்கள், அதனால் உடல் ரீதியாக Weaker sex என்று சொல்லப்படும் பெண்களைக் காட்டிலும் ஆண் தான் அதிகமாக வேலை செய்ய வேண்டும் எனவும் பாலியல் சமத்துவத்தைக் குடும்பத்தில் கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்றும் பாலியல் சமத்துவத்தைப் பற்றிய கேள்வி ஒன்றில் வலியுறுத்துகிறார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள்.

தற்கால சமூகத்தின் பெண்களின் நிலைப் பற்றிய கேள்விக்குப் பதிலளிக்கையில், இன்றைய பெண்களைப் பற்றியான அவரது கருத்து முற்றிலும் மாறுபட்டதாக இருக்கிறது. சில பெண்கள் கணவனுக்கும் குடும்பத்திற்கும் அடக்கமாகத் தனக்குள்ளே ஒரு வலையை உண்டாக்கிக் கொண்டு எப்போதும் குடும்பத்தைச் சார்ந்தச் சார்பு நிலையிலேயே தங்கள் வாழ்க்கையை நடத்துகின்றனர், மற்றொரு புறம் பார்க்கையில் சில பெண்கள் ஆண்களுக்கு இணையான சுதந்திரம் என்கிற பெயரில் எல்லையை மீறிய செயல்களில் ஈடுபடுகிறார்கள் என்கிற பெண்களின் மீதான இரு வேறுபட்ட கருத்துக்களை முன் மொழிகிறார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள். கடவுள் பற்றிய ஒரு கேள்வியில் அவர் கருத்து யாதெனில், கடவுள் என்பவர் பெரும்பாலானோரின் எண்ணத்தில் வாழ்கின்ற பிம்பம் என்றும் மக்களை நல்வழிப் படுத்தவே கடவுள் என்கிற பிம்பத்தை மக்களிடையே உருவாக்கினர் என்றும் சிவன் ஆதிக்கம் மிக்க கடவுள் மரியாதைக்குரியவர், முருகன் ஐயப்பன் பெருமாள் வயதில் சிறியவர்கள் அதனால் மக்களுக்கு அந்தக் கடவுள்கள் மீது ஈர்ப்பும் ஈடுபாடும் அதிகம் என்றும் உரிமையுடன் அவர்களைப் பெயர்ச் சொல்லி அழைத்து வணங்க ஏதுவாக இருக்கிறது என்கிற கடவுள்கள் பற்றிய அவரின் பார்வை வேடிக்கையாகவும் அதேசமயம் முற்றிலும் யதார்த்தமாகவும் மக்கள் பார்வையில் ஏற்றுக் கொள்ளும் படியாகவும் இருந்தது.

கிராமப்புறங்களில் விவசாயத்தின் விளைச்சல் பொருத்தே மக்கள் சாமிக்கு வழிபாடு நடத்துகின்றனர் என்றும் அமோக விளைச்சலின் சமயம் கிடாவெட்டி வழிபடுவதும் விளைச்சலில் சுணக்கம் ஏற்படும் வருடங்களில் “சாட்டுப்பொங்கல்” வைத்து எளிமையாக வழிபடுவதும் வழக்கமாகக் கொண்டுள்ளதாகக் கூறுகிறார்.

கிராமப்புறங்களில் வருடத்திற்கு ஒருமுறை மட்டுமே கடவுளாகத் தங்கள் மூதாதையர்களை காவல் தெய்வங்களாக வழிபடும் வழக்கம் கொண்டுள்ளதைத் தமது இந்த கேள்வியில் குறிப்பிட்டு விளக்கிக் கூறுயுள்ளார்.

பிராமணர்களின் சாஸ்திர வழிபாடே பிந்தைய காலங்களில் முருகன் பெருமாள் போன்ற தெய்வங்களின் வழிபாடுத் துவங்கியது என்றும் ‘மனிதனுடைய மகிழ்ச்சியின் வெளிப்பாடு தான் வழிபாடு,’ என்றும் ‘கும்பிட்டு மட்டும் இருந்தால் போதுமா நமது அன்றாட வாழ்வாதாரப் பணிகளைச் செய்வதே இறைவழிபாடு,’ என்றும் வழிபாட்டைப் பற்றிய அநேக கருத்துக்களை முன்வைக்கிறார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள். அனைத்தும் முற்றிலும் ஏற்றுக்கொள்ளும் படியான முற்போக்குக் கருத்துகள். மேலும் கடவுள் இல்லை என்று சொல்பவனை நம்பலாம் நான் தான் கடவுள் என்று சொல்பவரை நம்பவே கூடாது அவர்கள் அப்பாவி மக்களை ஏமாற்றுகிறார்கள் என்கிற இன்றைய கடவுள் பெயர் சொல்லி ஏமாற்றும் போலி சாமியார்களைப் பற்றி‌ சமூகம் முன்பு தெளியப்படுத்துகிறார். இவர்கள் மக்களை மதம் பெயர் சொல்லி ஏமாற்றும் இடைத்தரகர்கள் என்று சாடுகிறார்.

காஷ்மீர் மாநிலத்தில் கோவிலுக்கு உள்ளேயே வைத்து குழந்தையைப் பலாத்காரம் செய்த போது கடவுள் அங்கு இருந்தாரா? என்கிற அவரின் கேள்வி பெரும் சர்ச்சசைக்குரியது. கோவிலுக்குள் கடவுள் உண்டு என்கிற மூடநம்பிக்கையை முற்றிலும் தகர்த்தெறிகிறது சிந்திக்கவும் வைக்கிறது.

கலையும் இலக்கியமும் நதிக்கரை ஓரமாகத் தான் பிறந்தன என்கிறார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள். இதற்கான விளக்கத்தை விவரிக்கையில் நதிக்கரை ஓரங்களில் வாழ்க்கைத் தேவைகள் நிறைவு பெறுகின்றன. வாழ்க்கைத் தேவைக்களும் வாழ்வாதாரத்தின் அடிப்படைகளும் பூர்த்தி அடைந்த நிலையில் கலையும் இலக்கியமும் வெகு இயல்பாக மனிதர் மத்தியில் தோன்றும். வாழ்க்கைப்பாட்டிற்கே வழியற்ற பாலைவனப் பகுதிகளிலும் கரிசல் காடுகளிலும் கலையும் இலக்கியமும் எண்ணங்களை அசைக்காது. வாழ்க்கை தேடல் முடிந்த பின்பே இலக்கியத் தேடல் தொடங்கும் என்கிற தமிழ்க்குமரன் அவர்களின்‌ கருத்து இலக்கியவாதிகளும் கலைஞர்களும் உருவாகும் நிலம் சார்ந்த யதார்த்தத்தை வெகு இயல்பாக எடுத்துரைத்துள்ளது சிந்திக்க வேண்டிய ஒன்றே. அரசியலைப் பற்றியதொரு கேள்வியில் தமது கருத்துக்களை முன்வைக்கும் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள் அரசியலற்ற இலக்கியம் என்பது மக்களுக்கான இலக்கியமாக இருக்காது, ஏதாவது ஒரு அரசியல் இல்லாமல் ஒரு சிறு கதையோ நாவலோ கவிதையோ படைக்க முடியாது. கண்ணுக்குத் தெரியாமல் ஒரு நுண் அரசியல் அவற்றுள் ஒளிந்துக் கிடக்கும் என்று ஆணித்தரமாக கூறுகிறார்.

படைப்பிற்குள் அரசியலின் சாயலும் உள் புகுதலும் தவிர்க்க முடியாத ஒன்று . அதேபோல் எழுத்தாளர்களுக்கு ஆதரவாக நிற்கும் அமைப்பும் இயக்கமும் இன்றியமையாதது என்று வலியுறுத்துகிறார். கலை இலக்கியவாதியாக ஒரு பிரதமருக்குக் கடிதம் எழுதினால் கூட ‘Anti Indian’ என்று வழக்கு பதிவுச் செய்யப்படுகிறது. திரைப்படத்துறையில் இருக்கும் இயக்குனர் மணிரத்னம் நடிகை ரேவதி போன்றோர் மீதான வழக்கைச் சுட்டிக்காட்டி இயக்கத்தின் ஆதரவையும் அமைப்பின் அவசியத்தையும் வலியுறுத்துகிறார்.மேலும் ஒரு குறிப்பிடத்தக்கச் சம்பவத்தை எடுத்துரைக்கும் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள் தமுஎகச இயக்கத்தின் செயல்பாட்டும் அமைப்பின் தேவையும் என்பது எழுத்தாளர்களுக்கு இன்றியமையாதது என்றும் எழுத்தாளனுக்கு இயக்கம் எப்போதும் துணை நிற்கும் என்பதையும் தமது இந்த நேர்காணலில் பதிவிடுகிறார்.

நிகழ்ந்த சம்பவம் ஒன்றை நினைவுகூறுகையில், எழுத்தாளர் பெருமாள் முருகன் அவர்கள் “மாதொருபாகன்” என்ற நாவல் எழுதிய போது நான்கு வருடங்கள் கழித்து திருச்செங்கோடு கோயிலை இழிவுபடுத்திப்படுத்தியதாகவும் சாமியைத் தரக்குறைவாகப் பேசியதாகவும் புகார் செய்து கலெக்டர் முன்பு எழுத்தாளர் பெருமாள் முருகன் செத்துவிட்டான் என்று பகிரங்கமாக மன்னிப்புக் கேட்க வைத்தனர். பெருமாள் முருகன் அவர்கள் மனம் தளர்ந்த நிலையில் எழுதுவதையே நிறுத்தி விட்டார். அப்போது பொறுப்பில் இருந்த தமுஎகச தலைவர் தமிழ்ச்செல்வன் அவர்கள் தலையிட்டு வழக்குப்பதிவுச் செய்து வாதாடி பெருமாள் முருகனுக்கு ஆதரவாக தீர்ப்புக் கிடைக்கச் செய்தார். அதன் பின்பே பெருமாள்முருகன் மீண்டும் எழுதத் தொடங்கினார். அமைப்பே சோர்ந்து போன எழுத்தாளனை மீட்டுருவாக்கம் செய்து மீண்டும் எழுத்துலகில் பிரவேசிக்கச் செய்தது. அதனால் அமைப்போ இயக்கமோ இலக்கியவாதிக்கு அவசியம் என்கிற இயக்கம் சார்ந்த இந்த சம்பவத்தைப் பதிவிட்டு இயக்கத்தின் அவசியத்தை உணர்த்தியுள்ளது சிறப்புக்குரியது. தமுஎகச‌‌ அமைப்பின் சிறப்பைச் சுட்டிக்காட்டும் இந்த நிகழ்வு ஆகச்சிறந்த எழுத்தாளனின் எழுத்தும் ‌மதிப்பும் சமூகதீவிரவாதிகளின் முன்பு தாழந்திடாது உயர்த்தும் கை எங்கருந்தும் ஓங்கும் என்பதற்கான ஒரு காலக்கண்ணாடி.

சாதி அரசியல் பொருளாதாரம் கலந்தக் கலவை தான் சமூகத்தின் ஏற்றத்தாழ்வை நிர்ணயம் செய்கிறது என்றும்,
சாதி பெயரிலிருந்து நீக்கி ரத்தத்தில் கலந்துள்ளது என்ற கருத்து இன்றைய சமூக சாதியக் கட்டமைப்பை விரிவுபடுத்தியுள்ளது. மேலும் ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட மனிதனுக்கு சாதியற்ற பதிவு எந்த விதத்திலும் உதவாது அவனுக்குக் கிடைக்க வேண்டிய சலுகைகள் கிடைக்காமல் போகும், வாழ்வாதாரம் உயர்ந்தவனுக்கு சாதி என்கிற அடையாளம் தேவையில்லை. அதே சமயம் அதே இனத்தில் கீழ்மட்ட மக்களுக்கு சாதி என்கிற அச்சாணி அரசின் சலுகைகளை அடைவதற்குத் தேவையாக உள்ளது .சமூக ஏற்றத்தாழ்வுகள் சாதியின் பங்கையும் கீழ்த்தட்டு மக்களுக்கு சாதி பிரிவின் பதிவால் வாழ்வாதாரத்திற்கான அவசியத்தை நிலைநிறுத்தும் என்ற அரசாங்கத்தின் சமூகக் கட்டமைப்பை எடுத்தியம்புகிறார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள்.

அறிவொளி இயக்கத்தில் தம்மை இணைத்திருந்த தமிழ்க்குமரன் அவர்கள் அறிவொளி இயக்கத்தில் கல்வி கற்க மக்கள் கொண்ட ஈடுபாட்டையும் ஆர்வத்தையும் வெகுநேரம் கிராமங்களில் கல்விப் பயில அவர்கள் காத்திருந்தத் தருணங்களையும் அறிவொளி இயக்கப் பாடல்களைப் பாடிய கணங்கள் அங்குள்ள பெண்கள் கண்கலங்கிய உணர்ச்சிப் பெருக்குகளையும் இரண்டு வருட காலங்களாக அறிவொளி இயக்கத்தில் பங்குக் கொண்டுப் பயணித்த நாட்களையும் பெருமிதத்தோடு நினைவுக் கூர்கிறார்.

மேலும் “கணையாழி” இலக்கிய பத்திரிக்கையில் தமிழ்க்குமரன் அவர்களது சிறுகதை ஒன்று தேர்வுப் பெற்று ஆயிரம் ரூபாய் பரிசு பெற்றத் தருணம் மகிழ்ச்சியின் உச்சம் என்று உச்சிமுகர்கிறார்.

தமிழ்க்குமரன் அவர்களின் முதல் சிறுகதைத் தொகுப்பு “மாயத்திரை” , இரண்டாவது சிறுகதைத் தொகுப்பாக “ஊமைத்துயரம்” மூன்றாவது தொகுப்பாக “பொலையாட்டு” பிரசுரமாகியுள்ளதாகவும் நேர்காணலில் பகிர்ந்துள்ளார். இதில் “ஊமைத்துயரம்” சிறுகதைத் தொகுப்பிற்கு 2016ஆம் ஆண்டின் சிறந்த புத்தகமாக “நியூ செஞ்சுரி புக் ஹவுஸ்” மற்றும் “கலை இலக்கியப் பெருமன்றம்” இணைந்து சிறந்த சிறுகதைத் தொகுப்பிற்காக “தனுஷ்கோடி ராமசாமி” விருது வழங்கியும், திருநெல்வேலி மனோன்மணியம் சுந்தரனார் பல்கலைக்கழகத்தில் முதுகலை தமிழ் மாணவர்களுக்குக் கடந்த நான்கு வருடங்களாகப் பாட நூலாகவும் சிறப்புப் பெற்றுள்ளது என்றும் “நெருஞ்சி” என்கிற இலக்கிய அமைப்பு “பொலையாட்டு” புத்தகத்தைச் சிறந்த சிறுகதைத் தொகுப்பாகத் தேர்வு செய்ததையும் உளம் மகிழ பகிர்ந்துள்ளார்.

தொடர்ந்து இப்பொழுது “கடூழியம்” என்கிற நாவல் ஒன்றை எழுதிக் கொண்டிருப்பதாகவும் கூறுகிறார்.இத்துடன் இவரது இலக்கியப் பயணம் நின்றுவிடவில்லை ..
சாத்தூர் லக்ஷ்மண பெருமாள் அவர்களின் கதையால் ஈர்க்கப்பட்டு 11 நிமிடங்களை மட்டுமே கொண்ட “மருவாதி” என்கிற குறும்படம் ஒன்று “குடி குடியை கெடுக்கும்” சில சமயங்களில் ஏற்றத்தாழ்வுகளை அழிக்கும்” என்ற தலைப்பை மையமாகக்கொண்டு உருவாக்கியுள்ளதையும் நம்முடன்‌ பகிர்ந்துள்ளார்.இதுவே அவரது முதல் குறும்படம் என்றும் கூறுகிறார்.

தமது படைப்புகளுக்கு அங்கீகாரம் கிடைத்ததோடு கடமை நிறைவடைந்ததாகக் தேங்கி விடாமல் தம்முடன்‌ பயணிக்கும் சக தோழர்களுக்காக விருதுநகர் மாவட்ட தமுஎகச 14வது மாநாட்டில் விருதுநகர் மாவட்ட படைப்பாளிகளை ஊக்கப்படுத்தும் வகையில் தமது சகதோழர்களின் படைப்புகளை அங்கீகரிக்கும் நோக்கத்தில் சிறுகதைத் தொகுப்பான “மருளாடி” நூல் வெளியிடப்பட்டதையும் அந்தத் தொகுப்பில் தமது ஒரு சிறுகதையும் இடம்பிடித்துள்ளதாக நெகிழ்ச்சியுடன் பகிர்ந்துள்ளார்.

பல புதிய எழுத்தாளர்களின் முதல் கதை அரங்கேறிய மேடை என்ற பெருமை இந்த தொகுப்பிற்கு உண்டு என்று பெருமிதம் கொள்கிறார்.இதுவே அவருக்கு பெரும் மனநிறைவைத் தந்ததாகவும் கூறுகிறார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள்.
சாதாரண மனிதர்களுக்கு இலக்கியம் என்ன செய்து விட முடியும் என்கிற கேள்விக்கு சிலப்பதிகாரத்தில் இருந்து தான் அரசர்களைத் தவிர்த்து சாதாரண மனிதர்களின் வாழ்வியல், சமூகத்தின் சூழல் பற்றியச் செய்திகள் நமக்குத் தெரியவந்தது என்றும் மனிதன் மக்கள் தலைவனாக இருந்தாலும் அவனின் வழி காட்டலாக இருந்தாலும் இலக்கியத்தின் வாயிலாக அதனைப் பார்க்கிறான். இலக்கியம் புரிதல், படைப்புகள் எல்லாம் சாதாரண மக்களைப் பார்த்து கேள்விப்பட்டு அனுபவத்தில் உணர்ந்ததைத் தானே இலக்கியமாகப் படைக்கிறான் என்று கேள்விக்கு பதில் அளிக்கிறார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள். புனைவிலக்கியத்தைப் பற்றிய கேள்வியில் அவர் பதிவு, புனைவு என்பதே கற்பனை தான். கற்பனை வளம் தான் எழுத்தாளரின் ஆயுதம் என்றும், அந்த கற்பனை தான் “பொன்னியின் செல்வன்,” “வேள்பாரி” போன்ற படைப்புகள் படைக்கக் காரணமாக இருந்ததையும் சுட்டிக் காட்டுகிறார்.

அண்டனூர் சுரா அவர்கள், திருச்சி கலைச்செல்வி அவர்கள், விருதுநகர் பாண்டிய கண்ணன்அவர்கள்,
“வால் யுவ புரஸ்கார்” விருது பெற்ற கோவில்பட்டி சபரிநாதன் அவர்கள் ஆகியோர் தமிழ்க்குமரன் அவர்களைக் கவர்ந்த இளம் படைப்பாளிகள் என்பதையும் இளம் படைப்பாளர்களைப் பற்றிய‌ கேள்வியொன்றில் பதிவிட்டுள்ளார்.
ஒரு உயிர் வாழவேண்டும். பிறந்து வாழ்ந்ததற்கான ஒரு தடத்தை விட்டுச் செல்லவேண்டும் என்கிற கருத்தை முன் வைக்கும் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள், ‌ பெற்றோர்களின் வாழ்க்கை பிள்ளைகளின் வாழ்க்கையைச் சார்ந்தே இருக்கும். நம் பிள்ளைகள் நம் கண்களுக்கு முன் அவர்களின் வாழ்க்கையின் முன்னேற்றம் தான் நம் வாழ்க்கையின் நிறைவு என்றும், வளமான எண்ணங்களைக் கொண்டு நிறைவான வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொண்டால் சிறப்பு என்றும் நெகிழ்ச்சியுடன் கூறி முடிக்கிறார் தமிழ்குமரன் அவர்கள். கரிசல் நில மக்களின் வாழ்வையும் அவர்களின் பாடுகளையும் மக்கள் பரப்பில் தமது படைப்பின் வழியாக விரிவுபடுத்திய தமிழ்குமரன் அவர்களின் இந்த நேர்காணல் பதிவு அக்கு ஹீலர் திருமதி சாந்தி சரவணன் அவர்களால் இயல்பான சமூகத்திற்குத் தேவையான கேள்விக்கணைகளின் தொடு முனையில்‌ நேர்காணல் படைக்கப்பட்டுப் படைப்பாக வெளிவந்தது பாராட்டிற்குரியது.

சமூகம் சார்ந்தும் குடும்பம் சார்ந்தும் இலக்கியம் சார்ந்தும் எண்ணற்ற கேள்விகளைத் தொடுத்து அந்த கேள்விகளுக்கான கருத்துகளையும் மிக எளிமையாக இலகுவான மொழியில் எள்ளலற்ற பதில்களைக் கொண்டு விளக்கியுள்ளார் தமிழ்க்குமரன் அவர்கள். கடவுள் பற்றியத் தமது வேறுபட்ட பார்வையையும் கருத்துக்களையும் முன் வைக்கும் தமிழ்ககுமரன் அவர்கள் அதே சமயம் ஜாதி மதம் பற்றியும் தமது முற்போக்குச் சிந்தனையையும் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். சாதியத்தைச் சமூகத்திலிருந்து வெளியேற்ற வேண்டும் என்பதை ஒருபுறம் ஏற்றுக்கொண்ட போதிலும் தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தின் கீழ் மட்ட மக்களுக்கு சாதி என்பது அரசின் சலுகைகளை அடைவதற்குத் தேவை என்கிற சமூக பொதுவான யதார்த்தத்தையும் சுட்டிக்காட்டத் தவறவில்லை. பெண்ணியத்தைப் போற்றியும் குடும்பத்தின் சமத்துவப் பாலினத்தைப் பறைசாற்றவும் தயங்கவில்லை. கணவன் மனைவி இருவரும் சமமாகப் பாவிக்க வேண்டிய சமபாலினத்தவர் என்றும் வீட்டு வேலையை சமமாகப் பகிர்ந்து கொள்வதே சிறப்பு என்கிற சமத்துவத்தையும் தனது நேர்காணலின் மூலம் சமூகத்தின் முன் பதிவிடுகிறார்.

கற்பனையாகப் பல புனைவுகள் படைக்கப்பட்டாலும் தாம் கடந்து வந்த மனிதர்களையும் தம்மோடு வாழ்ந்துக் கொண்டிருக்கும் கிராமத்து விவசாய குடிகளைப் பற்றியப் படைப்புகளைப் படைப்பதே தமது படைப்பிற்கான உயிரோட்டம் என்றும் கூறுகிறார். அவர் கடந்து வந்த கவர்ந்து நின்ற பல எழுத்தாளர்கள் இருப்பினும் அவர்களையும் அவர்களின் படைப்புகளையும் தமது தடத்திற்கான உந்துதலாகக் கொண்டிருந்தாலும் அவரது படைப்பிற்கென ஒரு தனி பாணி என்பது தம் சிறு பிராயம் முதல் ஒன்றி உறவாடிய கரிசல் நில மக்களின் வாழ்க்கைப் பாடுகளே..

ஒவ்வொரு கேள்விக்குமான தமது தீர்க்கமான பதிலை ஆழமான தெளிவான விளக்கத்துடன் விளக்கியுள்ளது பாராட்டிற்குரியது. சாந்தி சரவணன் அவர்களின் கேள்விகளும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக ஒரே நேர்த்தியுடன் கூடிய ஒருங்கிணைப்பில் தொடர்கதையாக தொகுத்திருப்பது சிறப்பு.

எழுத்தாளர் கா.சி. தமிழ்குமரன் அவர்களின் சிறுகதைப் பயணம் இத்துடன் நின்று விடாமல் வெவ்வேறு தளங்களைத் தொட்டு நாவல்களாக, கட்டுரைத் தொகுப்புகளாக, பல படைப்புகளாகத் தமிழ் இலக்கிய உலகை வலம் வர எனது உளமார்ந்த வாழ்த்துகள்.

நூல் : படைப்பு சமூகத்தின் காலக்கண்ணாடி
நேர்காணல் : கா.சி.தமிழ்க்குமரன்
சந்திப்பு : சாந்தி  சரவணன்.

விலை : ரூ.₹ 60
வெளியீடு : பாரதி புத்தகாலயம்
தொடர்புக்கு : 044 – 24332424 /24330024/
விற்பனை : 24332924
புத்தகம் வாங்க : www.thamizhbooks.com
[email protected]

– து.பா.பரமேஸ்வரி

நூல் அறிமுகம்: என்.சந்தியாராணியின் ”புதுவை என்னும் புத்துணர்வு” தமிழில்: கே.நல்லதம்பி – பாவண்ணன்

நூல் அறிமுகம்: என்.சந்தியாராணியின் ”புதுவை என்னும் புத்துணர்வு” தமிழில்: கே.நல்லதம்பி – பாவண்ணன்



பயணநூல்களும் பரவசமும்
பாவண்ணன்

பொதுவாக, ஒரு புதிய நகரத்தைப் பார்ப்பதற்காக பயணம் செய்கிறவர்கள் வழக்கமாக அந்த நகரத்தில் ஏற்கனவே அனைவருக்கும் தெரிந்த வரலாற்றுச் சின்னங்களையும் கோவில்களையும் ஆறுகளையும் கடலையும் கோவில்களையும் கடைத்தெருக்களையும் பார்த்து மகிழ்ச்சியடைவார்கள். அவர்கள் எழுதும் பயணக்கட்டுரைகள் தகவல்களால் நிறைந்திருக்கும். அவையனைத்திலும் ஒருவித ஆவணத்தன்மை இருக்கும். ஆனால் பயணம் என்பது தகவல்களைத் தெரிந்துகொள்வதோ, சரிபார்த்துக்கொள்ளும் வழிமுறையோ அல்ல. அது ஓர் அனுபவம். ஒரு புதிய இடத்தைப் பார்க்கும்போது, அந்த இடம் சார்ந்த மனிதர்களையும் நாம் நிச்சயமாகப் பார்ப்போம். அந்த இடத்தையும் அம்மனிதர்களையும் பார்க்கும்போது நமக்குள் ஏராளமான எண்ணங்கள் எழக்கூடும். எண்ணற்ற கேள்விகள் உருவாகக்கூடும். அவற்றின் ஒட்டுமொத்த பதிவே அனுபவம். அனுபவமில்லாத பயணக்கட்டுரைகள் வெறும் தகவல் களஞ்சியமாகவே எஞ்சும்.

தகவல்களும் அனுபவங்களும் பின்னிப்பிணைந்த பயணக்கட்டுரைகள் மட்டுமே வாசக ஏற்பைப் பெற்று நல்ல இலக்கியப்படைப்பாக உருமாறும். படிக்கும்தோறும் அந்நூல்கள் அளிக்கும் பரவசத்துக்கு எல்லையே இல்லை. பயண இலக்கியத்தின் முன்னோடிப் படைப்புகளாக விளங்கும் சேலம் படகாலு நரசிம்மலு நாயுடு 1889இல் எழுதிய ஆரியர் திவ்யதேச யாத்திரையின் சரித்திரம் புத்தகமும் 1919இல் எழுதியதட்சிண இந்திய சரித்திரம் புத்தகமும் மிகச்சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகள். ஒரு நூற்றாண்டைக் கடந்த நிலையிலும் அந்நூல்களின் வசீகரம் இன்னும் குறையவில்லை. அடுத்தடுத்த தலைமுறைகளில் ஏ.கே.செட்டியார், சோமலெ போன்றோர் உருவாகி பயண இலக்கிய வகைமையைச் செழுமையாக்கினர்.

என்.சந்தியாராணி என்னும் எழுத்தாளர் கன்னடத்தில் எழுதி, நல்லதம்பியின் மொழிபெயர்ப்பில் தமிழில் புதிதாக வெளிவந்திருக்கும் பயணநூலான புதுவை என்னும் புத்துணர்வு நல்ல வாசிப்பனுபவத்தை வழங்குகிறது. அரசு நிறுவனமான கர்நாடக சாகித்திய அகாதெமி நடைமுறைப்படுத்தும் பல திட்டங்களில் ஒன்று எழுத்தாளர்களுக்கான பயண உதவித்திட்டம். எழுத்தாளர்கள் தம் ஆர்வம் சார்ந்து இந்தியாவில் உள்ள ஏதேனும் ஒரு மாநிலத்துக்குச் சென்று பயணம் செய்துவரத் தேவையான பண உதவியை அந்த நிறுவனம் வழங்குகிறது. அதற்கு ஈடாக, பயணம் முடித்துத் திரும்பும் எழுத்தாளர் தம் பயண அனுபவங்களை நூல்வடிவில் அந்நிறுவனத்துக்கு எழுதியளிக்க வேண்டும். அப்படி ஒரு திட்டம் பல ஆண்டுகளாகச் செயல்பட்டு வருகிறது. அத்திட்டத்தின் உதவியைப் பெற்று கர்நாடகத்துக்கு அருகில் உள்ள புதுச்சேரிக்குச் சென்று சில நாட்கள் தங்கியிருந்தார். அந்த அனுபவங்களையே ஒரு புத்தகமாக எழுதி அகாதெமி நிறுவனத்துக்குக் கொடுத்துவிட்டார். அந்தப் பயண அனுபவ நூலை அந்நிறுவனமே வெளியிட்டது. கன்னட வாசகர்களிடையில் நல்ல வரவேற்பைப் பெற்ற அந்நூலை, தமிழ்வாசகர்களுக்கும் அறிமுகப்படுத்தும் விதமாக தமிழில் மொழிபெயர்த்துள்ளார் நல்லதம்பி. அகநாழிகை பதிப்பகம் சிறந்த வடிவில் அதை நூலாக்கம் செய்திருக்கிறது.

சந்தியாராணிக்கு கடல் மீது ஆர்வம். மிக அருகில் நின்று கடலைக் கண்டு ரசிக்கலாம் என்கிற எண்ணமே, அவரை தன் பயணத்துக்குரிய நகரமாக புதுச்சேரியைத் தேர்ந்தெடுக்க வைத்திருக்கிறது. கரையை நோக்கி அலைகளை வீசும் கடலும் அலைகள் மோதித் திரும்பும் வகையில் கரைநெடுக கொட்டிவைக்கப்பட்ட கரும்பாறைக்குவியலும் கரையையொட்டி ஒன்றரை கிலோமீட்டர் தொலைவுக்கு நீண்டிருக்கும் நடைப்பயிற்சிக்கான நீண்ட நேர்க்கோட்டில் அமைந்த அழகான பாதையும் முதல்நாளே சந்தியாராணியை வசீகரித்துவிடுகின்றன. புதுவையில் இருந்த ஒவ்வொரு நாளிலும் இரு வேளைகளிலும் நடைப்பயிற்சிக்குச் செல்லும் அளவுக்கு, கடல் அவரைக் காந்தம் போல இழுத்துவிடுகிறது. அந்த அனுபவத்தை மிகச்சிறப்பாக எழுதியிருக்கிறார் சந்தியாராணி.

புதுச்சேரியில் கடற்கரையை ஒட்டி நான்கு வெவ்வேறு இடங்களில் மக்கள் கூடி நின்று கடலைப் பார்க்கிறார்கள். நகரத்தெருக்கள் நீண்டு சென்று முடிவடையும் எல்லைப்புள்ளியாக உள்ள கடற்கரை என்பது ஒன்று. அங்குதான் ஒரு பக்கம் டியுப்ளே சிலையும் மற்றொரு பக்கத்தில் காந்தியடிகளின் சிலையும் உள்ளன. அடுத்து, சூரிய உதயம் பார்ப்பதற்காகவென்றே உருவான செரினிடி கடற்கரை. ஆனால் மக்கள் குறைவாகத்தான் அங்கு வருகிறார்கள். மூன்றாவதாக, ஆரோவில் பகுதியை ஒட்டி, அங்கிருப்பவர்கள் அமைதியாக பார்ப்பதற்கென்றே உருவான கடற்கரை. நான்காவதாக, பார்ப்பவர்களை மெய்மறக்க வைக்கும் பேரடைஸ் கடற்கரை. எல்லாக் கரைகளையும் ஆர்வத்தோடு சென்று பார்த்த அனுபவங்களையெல்லாம் சந்தியாராணி அழகுற எழுதியிருக்கிறார்.

கடலைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் சந்தியாராணியின் நினைவுகள் எங்கெங்கோ சென்றுவருகின்றன. உருதுக்கவிஞரான குல்சாரின் கவிதை வரிகளை ஒருமுறை நினைத்துக்கொள்கிறார். அக்கவிதை மானுட உறவுகளையும் தண்ணீரையும் இணைத்துக் காட்டும் சித்தரிப்புகளில் கவித்துவம் நிறைந்திருக்கிறது. சில உறவுகள் குளங்கள் போன்றவை. சிறியவை. குறைந்த எல்லைப்பரப்பில் நிறைந்திருப்பவை. கரைகளைப்பற்றிய எந்தக் குழப்பமும் அதற்கில்லை. சில உறவுகள் ஆறுகளைப்போன்றவை. அது ஓடிக்கொண்டே இருக்கும். அப்படி ஓட ஓட தன் வடிவங்களை அமைத்துக்கொண்டே போகும். வெவ்வேறு விதமான வாழ்க்கையை உருவாக்கிக்கொண்டே செல்லும். சில உறவுகளோ கடலைப்போன்றவை. விரிந்தவை. எல்லையற்றவை. கரைகள் இருந்தாலும் எல்லைகள் இல்லாதவை. அவை எதை நோக்கியும் பாய்ந்தோடுவதில்லை. நின்ற இடத்திலேயே நீடித்திருக்கின்றன. அதே நேரத்தில் அதற்கு கரைசேர்ந்தோம் என்ற நிம்மதியும் இல்லை. இப்படி அவருடைய நினைவுகள் கடலையும் கவிதையையும் இணைத்துச் செல்ல, அந்த வாசிப்பனுபவம் நம் நினைவுகளை வேறு சில கவிதைகளை நோக்கித் திசைதிருப்பிவிடுகின்றது.

உடனடியாக நம் நினைவுக்கு வருவது பிரமிள் எழுதிய கைப்பிடியளவு கடல் தொகுதி. நாம் கடலில்தான் நிற்கிறோம். கடலில்தான் நடக்கிறோம். ஆனால் நம்மால் ஏந்திக்கொள்ள முடிவதெல்லாம் ஒரு கைப்பிடியளவு கடலை மட்டுமே. அதையும் நீண்ட நேரத்துக்கு நம் கைப்பிடிக்குள் வைத்திருக்க முடிவதில்லை. நாம் ஒரு தருணத்தில் கடல்நீரை வைத்திருந்தோம் என்னும் நினைவாக மட்டுமே அந்த அனுபவம் எஞ்சிவிடுகிறது. வாழ்நாள் முழுதும் நாம் வாழ்வதெல்லாம் இப்படி எல்லாம் வழிந்தோட இறுதியாக ஒரு நினைவாக எஞ்சுவதற்காகத்தானா என்னும் கேள்வியில் வந்து நிற்கிறது கவிதை. அவருடைய கடலும் வண்ணத்துப்பூச்சியும் கவிதையும் மற்றொரு முக்கியமான கவிதை. முதல் கணம் உவர்த்த சமுத்திரம் இறுதிக்கணத்தில் தேனாய் இனிக்கத் தொடங்கும் மாற்றத்தை அது பதிவு செய்கிறது. உறவுக்கும் அந்தப் படிமம் பொருந்தக்கூடியது அல்லவா.

முன்னொரு காலத்தில் ரோமானியர்களின் வணிக மையமாக இருந்த துறைமுக நகரமான புதுச்சேரி, முதலில் பல்லவர் ஆட்சியின் கீழும் அதைத்தொடர்ந்து சோழர்கள், பாண்டியர்கள், விஜயநகர நாயக்கர்கள், பீஜப்பூர் சுல்தான்கள் என பலருடைய கட்டுப்பாடுகளில் சிக்கி இறுதியில் பிரெஞ்சுக்காரர்களின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்து சேர்ந்த விதத்தை வேகவேகமாக நகரும் காட்சிகளைக் கொண்ட படத்தைப்போல ஒரு அத்தியாயத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார் சந்தியாராணி. புதுச்சேரி பற்றிய வரலாற்றுச்சித்திரத்தின் குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தை இந்த அத்தியாயம் அளிக்கிறது.

பாண்டிச்சேரியில் நகரத்துக்குள் சுற்றிப் பார்க்கத்தக்க எல்லா இடங்களும் அதிகபட்சமாக ஒன்றுக்கொன்று இரண்டு கிலோமீட்டர் தொலைவுக்கிடையில் உள்ள இடங்களே. அதனால் பாண்டிச்சேரியில் பயணம் செய்யும் அனைவரும் வாடகை காருக்குப் பதிலாக ஆட்டோவையே பயன்படுத்துகிறார்கள். உடனடியாகக் கிடைக்கும் என்பது ஒரு காரணம். செலவு குறைவு என்பது இன்னொரு காரணம். ஒவ்வொரு முறையும் ஆட்டோவை அழைத்து, பேரம் பேசி, அழைத்துச் செல்வதற்குப் பதிலாக, நாள் முழுதும் தன் பயன்பாட்டுக்காகவென்றே ஒரு ஆட்டோவைப் பேசி ஏற்பாடு செய்துகொள்கிறார் சந்தியாராணி. அவர் பெயர் ராஜு. அவருடைய அறிமுகத்தை சந்தியாராணி எழுதியிருக்கும் விதம் ஒரு சிறுகதையின் தொடக்க வரிகளைப்போல உள்ளது.

ஒருநாள் அவர் மணக்குள விநாயகர் கோவிலுக்குச் சென்று சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு வெளியே வருகிறார். அன்று பார்க்கவேண்டிய இடங்களென அவர் குறித்து வைத்திருந்த பட்டியல் பெரிதாக இருந்ததால், பக்கத்தில் நின்றிருந்த ராஜுவை அழைக்கிறார். இங்கே பக்கத்தில் உள்ள ஏதேனும் சர்ச்சுக்கு அழைத்துச் செல்லமுடியுமா என்று கேட்கிறார். அந்த டிரைவர் ராஜுவுக்கு ஒருகணம் ஒன்றும் புரியவில்லை. கோவிலிலிருந்து வெளியே வரும் ஒருவர் சர்ச்சுக்குச் செல்லவேண்டும் என்று சொன்னதால் உருவான திகைப்பிலிருந்து வெளியே வராதவராக “ஏதேனும் வேண்டுதலா மேடம்?” என்று கேட்கிறார். தன் கேள்வி புரிந்துகொள்ளப்பட்ட விதத்தை நினைத்து சந்தியாராணிக்கு புன்னகை வந்துவிடுகிறது. மெல்ல, தன் நோக்கத்தைச் சொல்கிறார். அதற்குப் பிறகு ராஜு எந்தக் கேள்வியும் கேட்பதில்லை. ராஜு அடுத்தடுத்து இரண்டு சர்ச்சுகளுக்கு அழைத்துச் சென்று காட்டுகிறார். சர்ச் வாசலில் போடப்பட்டிருக்கும் கோலம் சந்தியாராணிக்கு வியப்பை அளிக்கிறது. போதாக்குறைக்கு நடுவில் ஒரு தர்காவுக்கும் அழைத்துச் சென்று காட்டுகிறார் ராஜு. அந்த ஒருநாள் பயணம் அழகானதொரு நடைச்சித்திரம்போல காட்சிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

ராஜுவைப்போலவே சந்தியாராணி அறிமுகப்படுத்தியிருக்கும் இன்னொரு ஆட்டோ டிரைவர் பாபு. காரைக்காலைச் சேர்ந்தவர். பிரெஞ்சுக்குடியுரிமை பெற்று என்றாவது ஒருநாள் பிரான்ஸ்க்குச் சென்றுவிட வேண்டும் என்னும் கனவோடு தன் பிள்ளைகளை பிரெஞ்ச் படிக்கவைப்பதாக அவர் முன்வைத்த கனவில் பாபுவின் சித்திரம் முழுமையாக வெளிப்படுகிறது.

ஒருநாள் சந்தியாராணி மியூசியத்தைச் சுற்றிப் பார்க்கிறார். அங்கு ஓர் இடத்தில் ஆயி மண்டபத்தின் புகைப்படத்தையும் ஆயியின் கதையையும் படிக்கிறார். அதனால் மன எழுச்சி கொண்டு, அந்த மண்டபம் கண்ணுக்கெதிரே இருக்கும் பூங்காவுக்கு நடுவில்தான் உள்ளது என்று தெரிந்துகொண்டு, மியூசியத்திலிருந்து ஓடோடிச் சென்று அந்த மண்டபத்தையும் பார்க்கிறார். எல்லாமே ஒரு சிறுகதையின் சுருக்கம் போல உள்ளது.

ஒருமுறை கிருஷ்ணதேவராயர் தம் ஆட்சிக்குட்பட்ட பகுதிகளில் பயணம் செய்தபோது, ராயவேலூரிலிருந்து வில்வநல்லூருக்குச் சென்றுகொண்டிருந்தார். வழியில் அழகான ஒரு மாளிகை தெரிந்தது. மங்கள் இசை ஒலிக்க, நறுமணப்புகை எழுந்து வந்தது. அரசன் அது கோவிலாக இருக்கக்கூடும் என்ற எண்ணத்தில் அந்த மாளிகையை நோக்கி கைகுவித்து வணங்கினார். பாதையோரமாக நின்றிருந்த யாரோ ஒரு உள்ளூர்க்காரர் அக்காட்சியைப் பார்த்து சிரித்தார். உடனே அமைச்சர் அவரை உடனே அழைத்து விசாரித்தார். அவர் அந்த ஊரைச் சேர்ந்த நாட்டியக்காரியான ஆயி என்பவளின் வீடு என்றும் கோவிலல்ல என்றும் தெரிவித்தார். ஒரு நாட்டியக்காரியின் வீட்டுக்கு முன்னால் தலைவணங்கி நின்றுவிட்டோமே என்கிற அவமானத்தால் கூனிக் குறுகினார் அரசர். அக்கணமே அந்த வீட்டை இடித்து தரைமட்டமாக்குமாறு தன் படையினருக்கு ஆணையிட்டார்.

அதற்குள் விஷயமறிந்த ஆயி வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்து மன்னிப்பை யாசித்தாள். ஆயினும் அரசர் மனமிரங்கவில்லை. அந்த வீட்டை இடித்தே ஆகவேண்டும் என்பதில் பிடிவாதமாக இருந்தார். அதற்கு ஆயி அந்த வீட்டை தானே தரைமட்டமாக்குவதாகவும் அந்த வாய்ப்பை தனக்கு நல்கவேண்டுமென்றும் கேட்டுக்கொண்டாள். அத்திட்டத்துக்கு அரசர் சம்மதம் தெரிவித்துவிட்டு அகன்றுவிட, அன்றே அந்த வீட்டை இடிக்கும் வேலை தொடங்கியது. ஆயி அந்த இடத்தில் அகலமாக ஒரு குளத்தை வெட்டினாள். அந்தக் குளத்தில் மழைக்காலத்தில் தண்ணீர் தேங்கி ஆயிகுளம் என்று பெயர் பெற்றது. ஊரார் அனைவருக்கும் அந்தக் குளம் குடிநீர்க்குளமாக பயன்பட்டது. தன் செயல் நகைப்புக்குரிய ஒன்றாக மாறிவிடக் கூடாது என்பதற்காக தன் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி கடுமையான நடவடிக்கை எடுத்தார் அரசர். தனக்குக் கிடைத்த தண்டனையைக்கூட, மக்களுக்கு உதவுவதற்காக தனக்குக் கிடைத்த வாய்ப்பெனக் கருதி தன் வீட்டை இடித்து ஒரு குளமாக மாற்றிவிட்டாள் ஒரு நாட்டியக்காரி.

அந்தக் காலத்துத் தலைமுறையினருக்கு மட்டுமன்றி, பல நூற்றாண்டுகள் கடந்து இன்றளவும் புதுச்சேரி நகருக்கு தண்ணீர் விநியோகம் செய்கிற ஊற்றுக்கண்ணாக விளங்குகிறது ஆயிகுளம். என்றென்றும் அவளை வணக்கத்துக்குரியவளாக நினைவில் நிறுத்தும் அடையாளமாகவே அந்த ஆயி மண்டபம் நிற்கிறது. ஆயி மண்டபத்தைப் பார்த்து மகிழ்ந்த சந்தியாராணி இன்னும் கொஞ்சம் முயற்சி செய்திருந்தால் ஐந்தாறு கிலோமீட்டர் தொலைவிலிருக்கும் ஆயி குளத்தையே நேரில் பார்த்திருக்கலாம்.

பிரெஞ்சு ஆதிக்கத்திலிருந்து விடுதலையடைந்த புதுச்சேரியின் முதல் முதலமைச்சர் குபேர். அவர் வசித்த வீடு சுற்றுலாப்பயணியர் விடுதியாக இப்போது செயல்படுகிறது. அந்த விவரம் எதுவும் தெரியாமலேயே அந்த விடுதியில் அறையெடுத்துத் தங்கியிருக்கிறார் சந்தியாராணி. உண்மை தெரிய வரும்போது வியப்பில் மூழ்கிவிடுகிறார். அந்த விடுதியில் ஓர் ஊழியராகப் பணிபுரிகிறார் ஒருவர். அவர் பெயர் பாஸ்கரன். குபேரின் பேத்தியின் கணவர். அது அவருக்கு ஏற்படும் அடுத்த வியப்பு. பாஸ்கரன் வழியாக அவர் கேட்டறியும் குபேரின் காதல் கதை அதற்கடுத்த வியப்பு.

குபேரின் அப்பா பிரெஞ்சு அதிகாரி. அம்மா பிரெஞ்சு அப்பாவுக்கும் இந்திய அம்மாவுக்கும் பிறந்த பெண். குபேர் திருமணம் செய்துகொண்டவரும் ஓர் இந்தியப்பெண். காதல் திருமணம். பிரெஞ்சுக் குடியுரிமை இருக்கும் காரணத்தால் குபேரின் குடும்பமே பிரான்ஸ்க்கு குடிபெயர்ந்துவிடுகிறது. ஆனால் குபேரின் மனைவிக்கு பிரான்ஸ் மீது எந்த நாட்டமும் இல்லை. அவருக்காக குபேரும் புதுச்சேரியிலேயே தங்கிவிடுகிறார். குபேரின் பிள்ளைகளும் பேரப்பிள்ளைகளும் பிரான்ஸ்க்குச் சென்றுவிடுகிறார்கள். பாஸ்கரனின் மனைவியும் கூட பிரான்ஸில்தான் இருக்கிறார். ஆனால் புதுச்சேரிக்காரரான பாஸ்கரனுக்கு அந்த நகரத்தை விட்டுப் பிரிய மனமில்லை. மண் மீது மனிதர்களுக்கு இருக்கும் காதலும் பற்றும் புரிந்துகொள்ள முடியாத புதிர். இந்தப் பயண நூலை சுவாரசியமானதாக ஆக்குபவை இத்தகு சின்னச்சின்ன தகவல்களே.

பிரெஞ்சுக் குடியுரிமை பெற்று, பிரான்ஸில் குடியேறி, பிரெஞ்சியர்களாக தம்மைக் காட்டிக்கொள்வதில் மக்களுக்கு உள்ள ஆர்வத்தை பல இடங்களில் பார்த்தும் கேட்டும் பதிவு செய்திருக்கும் சந்தியாராணி, பிரான்ஸில் குடியேறிய ஒரு பெண் புதுச்சேரிக்குத் திரும்பி வருவதற்காக ஆண்டுக்கணக்காக ஆவலுடன் காத்திருந்த ஓர் அபூர்வக்கதையையும் கேட்டு பதிவு செய்திருக்கிறார். புதுச்சேரியில் பேராசிரியராகப் பணிபுரியும் ஒருவருடைய சகோதரி அவர். இளம்பருவத்தில் அவரை பிரெஞ்சு குடியுரிமை பெற்ற ஒருவருக்கு மணமுடித்து பிரான்ஸ்க்கு அனுப்பிவைக்கிறது அவருடைய குடும்பம்.

கணவர் விசித்திரமான இயல்புடையவர். தன் தமிழடையாளத்தை அவர் விரும்புவதில்லை. எல்லாத் தருணங்களிலும் ஒரு பிரெஞ்சுக்காரனாகவே தன்னை முன்னிறுத்திக்கொள்ள விரும்புகிறார் அவர். பிரெஞ்சே வீட்டுமொழியாகிறது. மனைவியிடமும் பிறந்த பிள்ளைகளிடமும் பிரெஞ்சிலேயே பேசுகிறார். தமிழ் அடையாளத்தை நேசிக்கும் அவர் மனைவி தமிழைப் பேசமுடியவில்லையே என்று துயரத்தில் மூழ்குகிறார். பிள்ளைகள் பிறக்கிறார்கள். அவர்களையும் பிரெஞ்சு மொழியிலேயே பழக்குகிறார் கணவர். மனைவியை புதுச்சேரிக்குச் செல்லவும் அவர் அனுமதிக்கவில்லை. தமிழ் மொழியை மறந்துவிடுவோமோ என்கிற அச்சம் வந்துவிடுகிறது அவருக்கு. அதனால் ஒவ்வொரு நாளும் சிற்சில நிமிடங்கள் தனக்குத் தெரிந்த தமிழை தனக்குத்தானே பேசி, தமிழை மறந்துவிடாமல் தனக்குள் காப்பாற்றி வைத்துக்கொள்கிறார். இப்படியே இருபது ஆண்டுகளுக்கு மேல் ஓடிவிடுகின்றன. அவர் மனசில் மட்டுமே தமிழ் வாழ்ந்து வருகிறது.

நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு ஒருமுறை புதுச்சேரிக்குத் திரும்பும் வாய்ப்பொன்று அவருக்குக் கிடைக்கிறது. தமிழில் பேச தனக்குக் கிடைத்த வாய்ப்பென அதை நினைத்து ஆசையோடு விமானமேறி புதுச்சேரிக்கு வருகிறார் அவர். அவர் முகத்தையே மறந்துவிட்ட அவருடைய சகோதர சகோதரிகளும் பெற்றோர்களும் அவரைச் சூழ்ந்து நிற்கிறார்கள். அவர் ஆவலோடு அனைவரோடும் பேசத் தொடங்குகிறார். அவர்கள் அவர் பேசும் மொழியைக் கேட்டு அதிர்ச்சியில் உறைந்துபோகிறார்கள். அவர் பேசும் தமிழ் அங்கே யாருக்கும் புரியவில்லை. எங்கோ கடந்த காலத்தில் ஒலித்த ஓசையென அவர் மொழி ஒலிக்கிறது. ஒரு கால் நூற்றாண்டில் அவர் நெஞ்சில் வாழ்ந்த மொழி ஒன்றாகவும் எதார்த்தத்தில் புழக்கத்தில் இருக்கும் மொழி வேறொன்றகவும் இருக்கிறது. அவரும் குடும்பத்தினரும் மாறி மாறித் திகைப்புடன் பார்த்துக்கொள்ளும் காட்சியை சந்தியாராணி சித்தரித்திருக்கும் விதத்தில் ஒரு சிறுகதைக்குரிய கோணம் பொதிந்திருக்கிறது.

புதுச்சேரியை மட்டுமன்றி காரைக்காலுக்கும் சென்று பார்த்துவிட்டு வருகிறார் சந்தியாராணி. பார்த்த எல்லா இடங்களைப்பற்றியும் விரிவான சித்திரங்களை நூலெங்கும் அளித்திருக்கிறார். அவை மட்டுமன்றி, அங்கு பார்க்கவும் பழகவும் கிடைத்த மனிதர்களோடு உரையாடிப் பெற்ற அனுபவங்களையும் இடையிடையில் இணைத்துக்கொண்டிருக்கிறார். இரண்டுவிதமான குறிப்புகளும் சரியான விகிதத்தில் அமைந்திருப்பதால் சந்தியாராணியின் பயணநூல் ஒரு புனைவுநூலுக்கு இணையான மதிப்பைப் பெற்றுவிடுகிறது.

(புதுவை என்னும் புத்துணர்வு. கன்னட மூலம்: என். சந்தியாராணி. தமிழில்: கே.நல்லதம்பி. அகநாழிகை பதிப்பகம். 26, ஜெயராமன் தெரு, கோகுலபுரம், செங்கல்பட்டு – 603001. விலை. ரூ.180)

நூலகாலஜி – 1 தற்கொலைக்கு உகந்த இடம் நூலகமல்ல… – ஆயிஷா. இரா. நடராசன்

நூலகாலஜி – 1 தற்கொலைக்கு உகந்த இடம் நூலகமல்ல… – ஆயிஷா. இரா. நடராசன்




சமீபத்தில் மூன்று வெவ்வேறு மாவட்ட கல்லூரிகளில் நான் ஓக்.மாண்டினோ-வை பற்றி பேசியபோது பெரிய வாசிப்பு அலையையே அது உருவாக்கியதை உணர்ந்தேன். சுய– முன்னேற்ற நூல்கள் பற்றி எனக்கு நல்ல அபிப்ராயமே கிடையாது. ஓக்-மாண்டினோ எழுதிய எல்லா 32 நூல்களுமே சுய-முன்னேற்றம் எனும் வகை சார்ந்தவைதான். ஒரு புத்தகமாக, டிஜிட்டல் நூலாக, ஆடியோவாக என லட்சக்கணக்கில் அவை இன்னமும் அசுர சாதனை படைத்து – 1996லேயே இறந்துபோனவருக்கு தற்போதும் கடிதம் எழுதி, மெயில் அனுப்பி, சந்திக்க அனுமதிகேட்டு….. சமீபத்தில் ரஷ்ய அதிபர் புதின் தான் வாசித்த நூல் பட்டியலில் சேர்க்கும் அளவுக்கு உலகெங்கும் வாசகர்கள்.

‘உலகின் தலை சிறந்த விற்பனையாளன்’ (The greatest salesman in the world) புத்தகம் வெறும் சுய-முன்னேற்ற பிதற்றல்கள் மட்டுமல்ல. ஒரு ஃபேண்டசி-ரகத்தில் புனையப்பட்ட மகா இலக்கிய நீரோட்டம். நான் ஓக்.மாண்டினோவை மட்டும் குறிப்பிட்டு தேர்வு செய்து வாசிக்க பல காரணங்களில் இந்த புனைவு இலக்கிய மயக்கமும் ஒன்று. பிரெயின் டிரேசி, ஜாக் கான்ஃபீல்டு, டி.ஜே.ஹாய்சிங்டன் என்று பெரிய கூட்டமே இந்த சுய – முன்னேற்ற நூல் வகையறாவின் பெருவெற்றி பெற்ற பட்டியலில் இருந்தாலும் ஓக்.மாண்டினோ-வை நான் தனித்தெடுத்ததற்கு வேறு ஒரு சிறப்புக் காரணம் எதுவாக இருக்கும் என்று நானே யோசித்து இருக்கிறேன். உண்மையில் அவனிடம் நான் வசமாக சிக்கிக் கொண்டேன். அவன் என்னை உறங்க விடாதுசெய்த இரவுகளும் உண்டு.

‘உங்களால் முடியும்’, ‘ஒரே வருடம் ஒன்பது வழிகள்’ அது இது என்று (தற்போது தமிழிலும் கிடைக்காதது இல்லை) ஒரு ஆயிரம் ‘விற்பனையில் சாதனை’ வகையறா நூல்கள் வெளிவந்த வண்ணம் உள்ளன. நம்ம நாட்டில் ‘ஐ.ஏ.எஸ் ஆவது எப்படி’ ராபின் சர்மா, ஷிவ்கேரா போல இவை இல்லாத புத்தகக் கடையே இல்லை. எந்த புத்தகக் கண்காட்சியிலும் சமையல் புத்தகங்களுக்கு இணையான விற்பனை ஆதரவு இந்த சுய-முன்னேற்ற ‘படியுங்கள் – தேடி அடையுங்கள் கோடி’ என்று போய்க்கொண்டிருக்கிறது. ஒருவரின் உழைப்பை ஒட்டச் சுரண்டி தனிமனித ‘அந்தஸ்து’ வகையறாக்களை குறுக்கு வழியில் ‘முதலாளி’ ஆவது எப்படி என்று ஒரு அறிவியலைப் போலவே-முன்வைக்கும் முதலாளித்துவ உலகின் பகடிகளை அறிய மக்கள் அதீத எதிர்பார்ப்போடு இந்தப் புத்தகங்களை வாங்கிக் குவிக்கிறார்கள் இது ஒரு புறம்.

காலே இல்லாமல் இமயமலை ஏறியவர், எய்ட்ஸ் நோய் வந்த பிறகும் கின்னஸ் சாதனை படைத்தவர்… சாகஇருப்பதாக அடுத்தநாள் வரை மருத்துவரால் கெடு நிர்ணயிக்கப்பட்டவர் ஒலிம்பிக் பதக்கம் பெற்றது என ‘நம்பிக்கை’ துளிர்க்க வைக்கும் சாதனை மனிதர்கள் அவர்களது வழிகள் வலிகள் வாழ்க்கை என பல நூறு புத்தகங்கள். எல்லாமே நம்ப வேண்டியதில்லை. போலிகள் உண்டு. ஆனால் நான் சொல்ல வருவது வேறு. அவற்றின் அட்டையை கிழித்து விட்டால் போதும் நூலாசிரியர் யார் என்பதை கண்டுபிடிக்கமுடியாது. எல்லாமே ஒரே மாதிரி இருக்கும். இதுபோன்ற புத்தகங்களின் அமைப்பு கூட மாறாது. ஒரு அடுக்குமாடி குடியிருப்பு போல படி எங்கே லிப்ட் அங்கே என்று சொல்லி விட முடியும். ஆனால் ஓக்.மாண்டினோவின் புத்தகங்கள் அப்படி அல்ல. அவன் ஒரு வித்தியாசமான கட்டமைப்பாளன். வகைப்படுத்த முடியாத வனவாசி போல ஆகாமல் அவனது புத்தகங்களுக்குள் நுழைய முடியவில்லை என்பதே உண்மை.

டி.ஜே. ஹாய்சிங்டன் என்ற எழுத்தாளருடன் எனக்கு ஏற்பட்ட ஒரு அனுபவம் சொல்கிறேன். ‘நீங்கள் நினைத்தால்… நீங்கள் வெல்ல முடியும்’ (If you think you can win) என்று பல லட்சம் பிரதிகள் விற்ற ஒரு பிரதியை நான் வாசிக்க நேர்ந்தது. பள்ளிக் குழந்தைகளை சந்திக்கப் போகும்போது நிறைய சவால்கள், சரித்திரங்களை அறிந்துகொண்டு சென்று கொட்டித் தீர்ப்பதற்காக நான் எதை வேண்டுமானாலும் வாசிப்பேன். அப்படி வாசித்தது இந்த நூல். அதே அடுக்குமாடி…. பாணிதான். ஆனால் பிரான்சின் பிரபலமான டூர்-டி-பிரான்ஸ் சைக்கிள் பந்தயத்தில் தொடர்ந்து ஏழாண்டுகள் தங்கம் வென்ற லேன்ஸ் ஆம்ஸ்ட்ராங் பற்றி இரண்டு பக்கம் எழுதி இருந்தார். 25 வயதில் புற்றுநோய் தாக்கியும் அதை வெற்றிகரமாக கடந்து ஆம்ஸ்ட்ராங் சாதித்த கதை. ஆனால் ஆம்ஸ்ட்ராங் ஊக்க மருந்து எடுத்ததையும் அதனாலேயே புற்றுநோய் வந்ததையும்- நான் குறிப்பிட்டு டி.ஜே.ஹா-வுக்கு- இப்படி செய்யலாமா என்று கண்டித்து ஒரு கடிதம் எழுதினேன் (இ-மெயிலில்…) புதிய பதிப்பில் மாற்றி விட்டோம் என்று இரண்டு மாதம் கழித்து பதில் வந்தது. இப்படி பல வித தவறுகள்; ஆனால் அவற்றைக் குறிப்பிட்டு எழுதினால் டி.ஜே.ஹா போல எல்லோரும் பதில் சொல்வது இல்லை என்பதும் உண்மை.

ஓக்.மாண்டினோவிடம் அப்படி ஒன்றையும் காணமுடியாது. காரணம் அவரது நூல்களின் கதையாடல் அம்சம். இண்டு இடுக்குகளில் கூட அரேபியப் பாலைவனங்களின் வரட்டுமனமும் மனித மனங்களின் மனிதநேய தூறலும்.. துயரங்களைக் கடக்கும் துணிச்சலும் சேர்ந்து கொத்துக்கொத்தாக அடுக்கப்படும் அத்தியாயங்கள் அவை. தனது ஒட்டகசாலை முதலாளி விற்றுவரக் கொடுத்த விலையுயர்ந்த கம்பளியை ஆட்டு கொட்டகையில் பசித்த தம்பதிகளின் பிஞ்சு மழலை குளிர்போக்க கொடுத்துவிட்டு இரவோடு இரவாக முதலாளியிடம் வந்து ‘தேவை எனில் ஒட்டகம் மேய்த்து பராமரித்துக் கழிக்கிறேன்’ – என்று வாதாட முடிவு செய்யும் ஹாபீது போன்ற கதாபாத்திரங்களை விட்டு உங்களால் மீளவே முடியாது.

ஆனால் ஓக்.மாண்டினோ எனும் எழுத்தாளனின் சொந்த வாழ்க்கை வரலாறை நான் படித்து அறிந்தபோது அவரது நூல்களைவிட அது என்னை ஓங்கி அறைந்தது. இத்தனை காலம் வாசிக்காமல் விட்டோமே என்று என்னைப் பதற வைத்த வாழ்க்கை அது. எல்லோரும் ‘உயரச் செல்லுங்கள்‘ (Grow Higher) என்று எழுதும்போது அவர் ‘கீழ்நோக்கி செல்லுங்கள்’ (Go Below the surface) என்று எழுதியவர். எத்தனை துயரமான வாழ்க்கை எத்தனை அற்புதமான செய்தி.

‘ஓக்.மாண்டினோ என் உண்மையான பெயரல்ல’ எனும் தலைப்பில் தனது புத்தகங்களில் ஒன்றில் ஒரு முன்னுரையை அவர் எழுதுகிறார். ஆமாம்; அவர் பெயர் அகஸ்தியன். அமெரிக்காவில் பர்மிங்ஹாம் என்கிற கிராமத்தில் பிறந்தவர். பிறகு ‘இல்லை, ஊர் பெயர் நாடிக்’ என்று எழுதினார். பிறகு ‘வருடம், நாள் எல்லாம் மறந்துவிட்டது’ என்று எழுதினார். அம்மா மட்டும்தான். அப்பா தெரியாது, இத்தாலியில் இருந்து புலம்பெயர்ந்த ஒற்றைத்தாய், ஊர் இத்தாலி, பேசியது ஐரிஷ் மொழி, வாழ்ந்தது அமெரிக்கா, அம்மாவின்- ஒரே கேளிக்கை பொழுதுபோக்கு நூலகம். விபரம் தெரிந்த நாளில் இருந்தே குட்டி அகஸ்தியனுக்கு புத்தக வாசிப்பு ஒட்டிக்கொண்டது. இருவரும் சேர்ந்து முடிவு செய்த அவரது எதிர்கால விருப்பம் எழுத்தாளர் ஆவது. பள்ளி இறுதி ஆண்டின் சிறப்பான மதிப்பெண் கடந்து மிசோரிப் பல்கலைக்கழகத்தில் பத்திரிகை ஊடக படிப்பில் இடம் கிடைத்தவரை எந்தச் சலனமும் இல்லை. கல்லூரியில் சேர வேண்டியதற்கு முந்தின நாள் சமைத்தபடியே சுருண்டு விழுந்து மாரடைப்பால் அவரது தாய் இறந்தபோது சிதைத்தது கல்லூரிக் கனவு மட்டுமல்ல எழுத்தாளர் ஆவது, வாசிப்பு எல்லாமே.

இரண்டாம் உலகப்போர் காலமான அப்போது ‘ஆள் எடுக்கிறார்கள்’ என்று அறிந்து அமெரிக்கப் படை போர் விமானி ஆவதற்கு முன் கொஞ்ச காலம் ஒரு காகித உற்பத்தி தொழிற்சாலையில் பளு தூக்கும் வேலை. உலகப்போரில் நேசப்படைகள் சார்பில் பி 24 ரக குண்டு வீசும் விமானத்தில் வெற்றிகரமாக முப்பது முறை ஜெர்மனியின் மேல் பறந்து குண்டு மழை பொழிந்து, போருக்குப் பிறகு ஒரு காப்பீட்டு நிறுவன சிப்பந்தி வேலை. விமானியாக இருந்தபோதே பழகிய ஒருத்தியோடு திருமணம்- அவள் ஏற்கனவே மணமாகி மணமுறிவு பெற்றவர் என்றாலும் மகள் பிறந்து இயல்பாய் போன நாட்களின் ஊடாக அவரது மகள் இத்தாலிய சாகச போர் வீரன் நினைவாக அப்பாவை அழைத்த புது பெயரால் மாண்டினோ ஆனார் அவர். நாள் தவறாமல் சாகசக் கதைகள் பல சொல்வார் செல்ல மகளுக்கு.

அப்படிப்பட்ட மகளுக்கு ஆறே வயதானபோது புதுவிதமான மன-உளைச்சல் நோய் – அவரை- மாண்டினோவை தாக்குகிறது. ஒருலட்சம் போர் வீரர்களில் ஒருவரை தாக்கும் குற்ற உணர்வு நோய். ஜெர்மனியில் தன்னால் குண்டு வீசப்பட்டு எத்தனை குழந்தைகள் மரித்திருக்கும். எத்தனை தாய்மார்கள் அலறியபடி இறந்திருப்பார்கள் என நினைத்து நினைத்து பதறியபடியே உடல்நடுங்க வைக்கும் மனச்சோர்வு நோய் அவரை செயலிழக்க வைத்தது. ரத்த நிறத்தில் எதைப் பார்த்தாலும் திடீர் திடீரென்று சித்தம் கலங்கி ‘நிறைய பேரைக் கொன்றுவிட்டேன்’ என்று ஓலமிட்டவரைத் துறந்த மனைவியோடு மகளும் அவரைத் தவிக்கவிட்டுச் சென்றுவிட எத்தனித்தபோது மாண்டினோ தனது மகளது காலில் விழுந்து ‘போக வேண்டாம்’ என்று கதறினார். என்ன புரியும் அந்தக் குழந்தைக்கு.

ராணுவ-மருத்துவ-உளவியலாளர்கள் அவரை விரைவில் ஜெர்மனிக்குப் பறக்க வைத்தார்கள். எங்கெங்கும் சுற்றி யார் யாரையோ சந்தித்து பள்ளி கல்லூரி உணவு சாலை மருத்துவமனை என ‘மன்னித்து விடுங்கள்’ ‘மன்னித்து விடுங்கள்’ என கதறியபடியே மனச்சுமை இறக்கிட முயன்ற ஆண்டுகளை அவர் எப்படிக் கடந்திருப்பார் என்று கற்பனை செய்ய முடியவில்லை. ஒரு வழியாக சிகிச்சை முடிந்து ஒரு உணவு விடுதியில் இழப்புகளை எண்ணி பரிதவித்தபடியே பில் போடும் வேலை. மாலை முழுதும் துயரம் போக எல்லாரையும் போல குடிபோதை. வீதியில் இருக்கிறோமா விடுதியில் இருக்கிறோமா என்று தெளிவற்ற போதைக்கால உலாவின்போது ஒரு கல்லூரி வாசலில் தன்னைக் கடந்து சென்ற கல்லூரியுவதிகளில் ஒருத்தி தன் கையில் பெரிதாக ஓக்.மாண்டினோ என்று பச்சை குத்தி இருந்ததைக் கண்டார். சந்தேகமே இல்லை. அது அவரது மகள்தான். பதற்றம் தெளிந்து அழைத்தும் தன்னை அடையாளமே காணாமல் அவள் கடந்து போய்விட்டதுதான் அவரை இறுதியாக வீழ்த்தி இருக்கவேண்டும். ஓக்.மாண்டினோ என்றால் ‘எங்கே மாண்டினோ’ என்று அர்த்தம்.

இரவுமுழுதும் கதறிஅழுது குடித்துக் குடித்து மறுநாள் விடிந்தபோது தற்கொலை செய்து கொள்ள அவர் முடிவெடுத்தார். பலவாறு யோசித்து அலைந்து திரிந்தவர் கண்ணில் அந்த துப்பாக்கி விற்கும் கடைபட்டது. அமெரிக்காவில் தடுக்கிவிழுந்தால் துப்பாக்கிக் கடைகள் இருபத்திநான்கு மணி நேரமும் திறந்திருக்கும். சட்டைப்பையில் இருந்த மொத்தக் காசையும் போட்டு ஒரு கைத்துப்பாக்கியும் இரண்டு தோட்டாக்களும் வாங்க முடிந்தது. அருகே தென்பட்ட ஒரு கட்டிடத்திற்குள் நுழைந்தார். மேசை நாற்காலிகள்… அடுக்கப்பட்ட அலமாரி முழுதும் புத்தகங்கள். அது ஒரு நூலகம். ஒரு இருக்கையில் அமர்ந்து துப்பாக்கியைப் பிரித்து வெளியே எடுத்து தோட்டாவை நிரப்பிக் கொண்டிருந்தபோது கவனித்தார்…. அவர் அமர்ந்து இருந்த மேசையில் அவர் கண் முன் அந்தப் புத்தகம். யாரோ பாதிபடித்து அப்படியே போட்டுவிட்டுப் போய் இருக்க ‘நான் இறந்து போவதற்கு முன்…. (Before I die) என்கிற அந்தப் புத்தகத் தலைப்பு அவரைக் கவர்ந்திழுத்தது. துப்பாக்கியை கீழே வைத்துவிட்டு புத்தகத்தைக் கையில் எடுத்தார். அந்தப் புத்தகத்தை எழுதியவர் கிளமெண்ட் ஸ்டோன். நூலகம்…. கிளேவ்லாந்து பொது நூலகம். அதை வாசிக்கத் தொடங்கியவர் பிறகு வெறித்தனமாக அந்த குட்டி நூலகத்தின் ஏறக்குறைய எல்லா புத்தகங்களையும் வாசிக்கத் தொடங்கினார் அந்த நூலகத்திலேயே வாழத் தொடங்கி ஓக்.மாண்டினோ என்னும் பெயரில் தன் மகளுக்கு தான் கதை சொல்வது போலவே எழுதத் தொடங்கினார் அவர்… விரைவில் கிளமெண்ட் ஸ்டோன் நடத்தி வந்த சக்சஸ் அன்-லிமிடெட் என்னும் இதழில் அவை வெளிவரத் தொடங்கின… அப்புறம் ஒருநாள் அதே இதழ் ஆசிரியரானார் ஓக்.மாண்டினோ.

ஓக்.மாண்டினோ கிளைவ்லாந்து பொது நூலகத்தை லட்சக்கணக்கான புத்தகங்கள் கொண்ட பிரம்மாண்டமாக்கியது வரலாறு. அவரது புத்தகங்கள் ராபின் சர்மா, ஷிவ் கேரா போன்றவர்கள் உட்பட யாவரிடமிருந்தும் வேறுபடுவதற்கு காரணம். எல்லா புத்தகங்களிலும் தனது மகளோடு பேசுவது போலவே அவர் அமைக்கும் நெஞ்சைப் பிழியும் ஒரு தொனி.

தன் தொழிற்சாலையை தன் தொழிலாளர்கள் பெயருக்கே எழுதிவைக்கும் ரேனேவும், தனது உறுப்புகளை தன் நோயாளிகளுக்கே தானம் செய்யும் மருத்துவர் பால் வெரேன்-னையும் எழுதி அதை சுய-முன்னேற்ற நூல் என அழைக்க வேறு யாருக்கு தைரியம் வரும்.

தலைசிறந்த எழுத்தாளராக பல லட்சம் பிரதிகள் கடந்து எழுத்து ஜாம்பவானாக பல கோடிகளுக்கும் பல கோடி வாசகர்களுக்கு தகுதியானவராக பிற்காலத்தில் உயர்ந்த ஓக்.மாண்டினோ, புத்தகங்கள் பற்றிய வெறித்தனமான பேச்சாளராக, நூலக மேதையாக, உயர்ந்து சர்வதேச பேச்சாளர் ‘ஹால் ஆஃப் ஃபேம்’ உறுப்பினர் ஆனது உட்பட யாவும் அந்த கிளைவ்லாந்து நூலக ‘தற்கொலை மேசையில்’ தொடங்கியதுதான்.

இன்று ஆயிரக்கணக்கான மாணவர்கள், வாசகர்கள் கிளைவ்லாந்து நூலகத்தை நாடி வந்த வண்ணம் இருக்கிறார்கள் யாராக இருந்தாலும் ஓக்.மாண்டினோவின் கல்லறையைக் கடந்து தான் அந்த பிரமாண்ட நூலகத்திற்குள் நுழைய முடியும். ஓக்- மாண்டினோ வின் வாழ்க்கைக் கதையை விட பெரிய சுய-முன்னேற்ற நம்பிக்கைப் பாடம் வேறு இருக்க முடியுமா என்ன?.

– ஆயிஷா. இரா. நடராசன்

சிறுவர்களை  வாசிப்பை நோக்கி இழுப்பது மிக அவசியம் – விஷ்ணுபுரம் சரவணன்

சிறுவர்களை வாசிப்பை நோக்கி இழுப்பது மிக அவசியம் – விஷ்ணுபுரம் சரவணன்




தமிழ் இலக்கியத்தின் மற்ற வகைமைகள்போலவே தமிழ்ச் சிறார் இலக்கியமும் நூற்றாண்டு வரலாறு கொண்டது. தமிழில் முதன்முதலாக அமைப்பு உருவாக்கப்பட்டு இலக்கிய உரையாடல்களையும் செயற்பாட்டையும் முன்னெடுத்தது சிறார் இலக்கியத்தில்தான். ஆம். 1950 ஆம் ஆண்டே அழ. வள்ளியப்பா உள்ளிட்டோரால் ’தமிழ் சிறுவர் எழுத்தாளர் சங்கம்’ தொடங்கப்பட்டு சிறுவர்களிடையே இலக்கியத்தை கொண்டு சேர்த்தது. அந்தச் சங்கம், கிட்டத்தட்ட ஐம்பதாண்டுகள் உயிர்ப்போடு செயல்பட்டது. எட்டு மாநில மாநாடுகளை நடத்தியது. பிறகு, பல்வேறு காரணங்களால் அது இயங்க முடியாமல் போனது.

கவிதை என்றால் வைரமுத்து, பா.விஜய் என்பதோடு மற்றவர்களை யோசிக்கும் தலைமுறையினரைப் போல, சிறார் இலக்கியம் என்றால் அழ. வள்ளியப்பாவை தவிர வேறு பெயர்கள் தெரியாதவர்கள் இருக்கிறார்கள். எழுத்தாளர்களிலும் பலர் இருக்கிறார்கள் என்பதுதான் சோகம்.

ஓர் எழுத்தாளர் என்பவர் சமகாலத்தில் இயங்கும் ஓவியம், நாடகம், நாட்டார் கலை, சினிமா, அரசியல் உள்ளிட்டவற்றோடு நல்லதொரு தொடர்பில் இருக்க வேண்டும். குறைந்த பட்சம் அவற்றைப் பற்றிய அறிமுகமாவது கொள்ளுதல் அவசியம். அதேபோல, சிறார் இலக்கியத்தில் என்ன நடக்கிறது என்பதை அறிந்துகொள்வதும் முக்கியமானதே. சிறார் இலக்கியத்தில் எதுவும் நடக்க வில்லையா, ஏன் எதுவும் நடக்க வில்லை என்பது குறித்தும் தெரிந்துகொள்ள வேண்டியது அவசியம் என்றே நம்புகிறேன். ஏனெனில், அந்த எழுத்தாளரின் எழுத்துகளை வாசிப்பதற்கு இன்னும் பத்தாண்டுகள் கழித்து வாசகர்கள் அங்கிருந்துதான் வரப்போகிறார்கள்.

இன்று ஆக்கப்பூர்வமாக எழுதிகொண்டிருக்கும் எழுத்தாளர்கள், செயற்பாட்டாளர்களுக்கு தங்கள் சிறுவயதில் படித்த புத்தகங்கள் நினைவில் இருக்கும். குறிப்பாக சோவியத் மாஸ்கோவில் பதிப்பான குழந்தை நூல்கள்.

அந்தப் பதிப்பகம் பற்றி எழுத்தாளர் பூவண்ணன் எழுதிய நூலில் சுவாரஸ்யமான செய்தி ஒன்றைக் குறிப்பிடுகிறார். அந்தப் பதிப்பகத்தைத் தொடங்குவதற்கு முன், எழுத்தாளர் மாக்ஸிம் கார்கி பத்திரிகைகளில் ஒரு விளம்பரம் தருகிறார். குழந்தைகள் தங்களுக்குப் பிடித்தமான கதைகளின் வகைகள் பற்றி கடிதம் எழுதச் சொன்னார். நம்பவே முடியாது. குழந்தைகளிடமிருந்து 2000க்கும் மேற்பட்ட கடிதங்கள் வந்ததாம். ’அவற்றை வாசித்ததின் அடிப்படையிலேயே அந்தப் பதிப்பகத்தை உருவாக்கினார் கார்கி’ என்கிறார் பூவண்ணன்.

அந்த நூல்களே நமக்கு அருமையான மொழிபெயர்ப்பில் நமக்கு கிடைத்தன. அந்த நூல்களால் கிடைத்த வாசனையை நுகர்ந்தபடிதான் மாபெரும் இலக்கியத்திற்குள் காலடி வைத்திருக்கிறோம். அதுவே வாசிப்பு, எழுத்து, செயல்பாடு என்று உந்தித் தள்ளியிருக்கும். இந்த இழையைக் காப்பாற்றி அடுத்த தலைமுறைக்கு கடத்துவது மிகவும் அவசியமானது. ஏனென்றால், வெறுமனே வாசகர்கள் என்று மட்டுமே சுருக்கிப் பார்க்க வில்லை. அவர்கள்தான் அறிவுத்தளத்தில் ஈடுபட போகிறவர்கள். அதுவும் வதந்திகளால் வரலாற்றைக் கட்டமைக்கப்படும் இந்த சோஷியல் மீடியாக் காலத்தில் சிறுவர்களை வாசிப்பை நோக்கி இழுப்பது மிக அவசியமானது.

தமிழில் சிறார் இலக்கியத்தைப் பொறுத்தவரை மாபெரும் தொடர்பு நமக்கு இருக்கிறது. அழ வள்ளியப்பா, கல்கி கோபாலகிருஷ்ணன், ரேவதி, பூவண்ணன் என்று பெரிய பட்டியலே இருக்கிறது. அவற்றில் பெரும்பாலும் நன்னெறி கதைகளும் புராண கிளைக்கதைகளுமே இருக்கின்றன என்று ஒருசாரார் ஒதுக்கித் தள்ளுவதை நாம் பார்க்க முடிகிறது. அதை நம்மால் முழுமையாக மறுக்க முடியாதுதான். 1954 ஆம் ஆண்டே வேள்பாரி கதையை எழுதிய கி.வா.ஜ, கங்கையில் பாவத்தைப் போக்குவது எப்படி என்றும் எழுதியுள்ளார். இம்மாதிரியானவற்றை மீறி நல்லவையும் நடந்திருக்கின்றன.

1979 ஆம் ஆண்டில் ஹரிஹரன் எனும் ரேவதி எழுதிய ’கொடிகாட்ட வந்தவன்’ நாவலைக் குறிப்பிட வேண்டும். 1930களில் குற்றாலத்தில் தலித்துகளை குளிப்பதற்கு இருந்த தடையைப் பற்றி பேசுகிறது. காந்தி அங்கு வந்து குளிக்காமல் திரும்பிச் சென்றதை விவரிக்கும் நாவல் சாதிய ஏற்றத்தாழ்வுகளைப் பற்றி விரிவாகப் பேசுகிறது. துரதிர்ஷ்டம் என்னவென்றால் அதன் பிரதியே இப்போது கிடைப்பதில்லை.

கு.அழகிரிசாமி என்றதுமே ’ராஜா வந்திருந்தார்’ கதையே பலரும் சொல்வார்கள். ஆனால், அவர் ’மூன்று பிள்ளைகள்’, ’காளிவரம்’ என்று இரண்டு சிறார் நூல்களை எழுதியுள்ளார்.

இந்திய விடுதலைக்கு முன் ஒரு கிராமத்தில் முதன்முறையாகப் பேருந்து வருகிறது. அதில் பயணம் செய்ய ஒரு சிறுமி ஆசைப்படுகிறாள். இதை வைத்து அழகான காலகட்டத்தையும் ’பெரிய மனுஷி’ எனும் கதையில் பதிவு செய்திருப்பார் வல்லிக்கண்ணன். கிருஷ்ணன் நம்பி உள்ளிட்ட எழுத்தாளர்களின் சிறார் இலக்கிய பங்களிப்பு ஒரு கட்டத்தில் தேக்கம் அடைந்து விட்டது என்பது பெரும் சோகம்.

ஆயினும் 2005 க்குப் பிறகு தமிழ் சிறார் இலக்கியம் புதிய வேகத்தில் பயணம் செய்கிறது. இதற்கு முக்கியமான காரணம் சிறார் நூலுக்கு என்றே பாரதி புத்தகலாயதம் தொடங்கிய புக் ஃபார் சில்ட்ரன்.

கைகளால் மலம் அள்ளும் தொழிலாளியை மாமா என்று ஒரு குழந்தை அழைத்ததால் ஏற்பட்ட விளைவுகளைப் பற்றி கொ.மா.கோ. இளங்கோ எழுதிய ’சஞ்சீவி மாமா’ நாவல் பேசுகிறது. ஏகலைவன் கதையை மறு உருவாக்கம் செய்து பழங்குடிகள் பலி கொடுக்கப்பட்ட கதையை உதயசங்கரின் ’கட்டை விரல்’ பேசுகிறது. குழந்தைகள் உடல்மீதான பாலியல் அத்துமீறல்களை யெஸ்.பாலபாரதியின் ’மரப்பாச்சி சொன்ன ரகசியம்’ பேசுகிறது. ஜாலியன் வாலாபாக்கில் கொல்லப்பட்டவர்களின் கதையை விழியனின் ’1650 முன்ன ஒரு காலத்துல’ நாவல் பேசுகிறது. எண்ணெய் நிறுவனத்தால் ஒரு கிராமத்தின் சூழலே மாறிப்போனதை விஷ்ணுபுரம் சரவணனின் ’ஒற்றைச் சிறகு ஓவியா’வும், சாதிய வன்முறையில் தீக்கு இரையான ஒரு கிராமத்தில் சிக்கிய ஒரு சிறுமியின் கதை ’நீலப்பூ’வும் பேசுகின்றன. இயற்கையை நாம் எவ்வளவு தவறாகப் புரிந்து வைத்திருக்கிறோம்… எப்படி சரி செய்து கொள்வது என்பதைப் பேசும் நக்கீரனின் ’பசுமைப் பள்ளி’யும், ஒரு பள்ளிக்கு தலித் தலைமை ஆசிரியராக வந்தபோது அந்தக் கிராமம் எப்படி எதிர்கொண்டது என்பதைச் சொல்லும் யூமாவின் ’தூயக்கண்ணீரும்’ என இந்தப் பட்டியலை இன்னும் நீட்டித்துக்கொண்டு போகலாம். தரமான நல்ல படைப்புகளைச் சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். சமீபமாக ஆசிரியர்களும் சிறார் இலக்கியத்தில் நுழைந்திருப்பது ஆக்கப்பூர்வமான மாற்றம். புதிய வரவுகளில் தென்படும் நல்ல மாற்றங்களை அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம்.

ஆனாலும் தமிழ்ச் சிறார் இலக்கியம் சமகாலத்தில் முக்கியமான சில சவால்களை எதிர்கொண்டுள்ளது. அதை நான் அகம், புறம் என்று வகுத்துக்கொள்கிறேன். முதலில், அகம் சார்ந்த சவால்களைப் பார்ப்போம்.

1.தமிழ் சிறார் இலக்கியத்தில் ஆகச் சிறந்த நூல்கள் மீள் உருவாக்கம் செய்யப்படாமல் இருப்பது புதிதாக எழுத வருபவர்களுக்கு மாபெரும் சவால். ஏனெனில், தமிழில் சிறுகதை எழுத வரும் ஒருவருக்கு புதுமைப்பித்தன் தொடங்கி இன்று கரீம் வரை எழுதியுள்ள ஆயிரக்கணக்கான சிறந்த சிறுகதைகள் வழிகாட்டி உள்ளன. அவற்றைப் படிப்பதிலிருந்து சிறுகதை எனும் உள்ளடக்கத்தை அவரால் புரிந்துகொள்ள முடியும். கவிதை, நாவல் போன்ற வகைகளுக்கும் அப்படித்தான். ஆனால், சிறார் இலக்கியம் எழுத வருபவர்களுக்கு அப்படியான சூழல் இல்லை. அதன் விளைவு மோசமானதாகவே மாறும் அபாயம் உள்ளது.

சமூக ஊடங்களில் கிடைக்கும் திடீர் வெளிச்சத்தால் சிறார் இலக்கியத்திற்குள் பலரும் எழுத முற்படுகிறார்கள். இருகரம் நீட்டி வரவேற்போம். ஆயினும் பாடுபொருட்களிலும், எழுதும் விதத்திலும் நோக்கத்திலும் இன்னும் அக்கறை கொள்ள வேண்டியதாக உள்ளது. ஆனால், ஃபாஸ்ட் புட் போல புகழும் விருதுகளும் கிடைக்கும் அமுதசுரபியாகப் பலரும் சிறார் இலக்கியத்தை நினைப்பதும் நடக்கத்தான் செய்கிறது. இவர்களை இலக்கிய சார்ந்த, சமூகம் சார்ந்த ஓர்மைக்குள் நகர்த்துவது என்பது சமகாலத்தில் மாபெரும் சவாலாக நம் முன் நிற்கிறது.

2.டிஜிட்டல் யுகத்தில் கதைப் புத்தகம் படிப்பதா? பாடல்கள் படிப்பதா? என்றெல்லாம் கேள்விகள் எழுப்பப்படுகின்றன. அவற்றைத் தாண்டியும் நாம் கொண்டு சேர்க்க வேண்டியது நம் முன் இருக்கும் முக்கியமான சவாலாக இருக்கிறது.

3.சமகால சிறார் இலக்கியத்தில் முற்போக்கு அம்சம் நிறைந்த கதை மையங்கள் எழுதப்படுகின்றன என்றாலும், சதவிகித அடிப்படையில் குறைவே. இதுதான் நாம் எதிர்கொள்ளும் மிக முக்கியமான சவால். ஏனெனில், எழுதுபவர்கள் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கிறது என்று மகிழ்ச்சி அடையும்போது, பழைய நீதிக்கதைகளின் மறுவடிவமாக அவை இருப்பதைக் கண்டு அதிர்ச்சிதான் ஏற்படுகிறது. இந்தக் கருத்திலிருந்தே நான் சிறார் இலக்கியம் புறம் சார்ந்து எதிர்கொள்ளும் சவாலுக்குச் செல்கிறேன்.

1.தமிழ் படிக்கும் சிறுவர்களின் எண்ணிக்கை ஆண்டுதோறும் குறைந்துகொண்டே போகிறது. அரசுப் பள்ளிகளிலும் தமிழ் வழிக்கல்வி சேர்க்கை குறைந்துபோய் ஆங்கில வழிக்கல்வியில்தான் சேர்க்கை அதிகமாகி வருகிறது. தாய்மொழிக் கல்வியிலிருந்து விலகும் குழந்தைகள் சுயசிந்தனையிலிருந்தும் விலகும் அபாயம் இருப்பதாகவே கல்வியாளர்கள் எச்சரிக்கிறார்கள். சிறார் இலக்கியத்திற்கான வாசகர்கள் குறைகிறார்கள் என்பதாக இதைப் பார்க்காமல், சுய சிந்தனையாளர்களின் எண்ணிக்கை குறைவதாகப் பார்க்க வேண்டியுள்ளது.

2.அடுத்து, பிற்போக்கு, மூட நம்பிக்கையை வலியுறுத்துபவர்கள் மிக வேகமாக குழந்தைகளை நெருங்குகிறார்கள். ஏனெனில், அவர்களின் தற்போதைய செயல்பாடே அடுத்த இருபது ஆண்டுகளை மனதில் வைத்தே இருக்கும். காலங்காலமாக நீதிக்கதைகள் எனும் பெயரில் புராண, சடங்குகளை நியாயப்படுத்தும் பணிகள்தானே நடந்தன. இப்போதும் அது தொடரத்தானே செய்கிறது.

பல பள்ளிகளில் வலதுசாரி அமைப்புகளில் பயிற்சி பட்டறைகள் நடந்திருப்பதை செய்திகளில் அடிக்கடி பார்த்திருப்பீர்கள். வெறுமனே ஒருவர் வந்து பேச மட்டுமா செய்திருப்பார். அவர்களுக்கு கையேடு, தொடர்ச்சியாக வாசிக்க புத்தகங்கள் என தொடர் செயல்பாட்டில் ஈடுபட்டிருப்பார்கள். ஆன்மிகம் சார்ந்த புத்தகங்கள் வாசிப்பதற்கு பெற்றோர் தரப்பிலும் பெரிய எதிர்ப்பு இருக்காது. எனவே, அவர்களின் வேலை மிக எளிதாக மாறிவிட்டது. இதை நாம் எவ்வாறு எதிர்கொள்வது?

வலதுசாரி தலைவர்கள் பற்றிய ஒரு பகுதி உண்மைகளைத் தாங்கிய வரலாற்றைத் திணிக்கும் பணி தொடங்கி விட்டதாகவே அறிகுறிகள் தெரிகின்றன. குறிப்பாக, நேரு மீதான மதிப்பீடுகளை குலைக்கத் தொடங்கி விட்டனர். நேரு மீதான எதிர்மறையான பார்வை வேகமாக விதைக்கப்படுகிறது. நேரு மீதான விமர்சனம் நமக்கும் இருக்கும். ஆனால், தற்போது நடப்பது வேறு. குளத்தில் யாரேனும் தவறி விழுந்தால்கூட நேருவே காரணம் என்ற கருத்தாக்கம் உருவாக்கப்படுகிறது. இதேபோல, காந்தி பற்றிய பேச்சே ஒழிக்கப்படுகிறது. அம்பேத்கருக்கு வேறொரு சாயம் பூசப்படுகிறது. இவர்களுக்குப் பதிலாக படேல், சாவர்க்கர் உள்ளிட்ட இன்னபிற தலைவர்களை பொதுவெளியில் நாயகப் பிம்பம் ஏற்றப்படுகிறார்கள். இதெல்லாம் வெறும் அரசியல் வெளியில் மட்டுமல்ல, பள்ளி, கல்லூரிகளில் அவர்களைப் பற்றிய கட்டுரைப் போட்டிகள் நடத்தப்படுகின்றன. அதற்கு மாணவர்கள் தயாராக, அவர் குறித்த நூல்கள் எழுதப்படுகின்றன. அவை வாட்ஸப்களில் பரப்பப் படுகின்றன. அதை நம்பிய பலரும் அதில் ஈர்க்கப்படுகின்றனர். இப்படி ஒரு தொடர்ச்சியான பணியாக நடைபெறுவதை நாம் கவனித்துப் பார்க்க வேண்டிய காலம் இது.

இதை எதிர்கொள்ளும் செயல்திட்டங்களை நோக்கி நகரவேண்டியது காலத்தின் கட்டாயம்.

நீதிக்கதைகள் என்ற பெயரில் புராண, மூடநம்பிக்கை கருத்தியல் கதைகளுக்குப் பதிலாக முற்போக்கு கதைகள் தருவது சரியா? இரண்டும் ஒருவகையில் திணிப்புதானே? என்ற உரையாடல்கள் எழுகின்றன. இந்த இடத்தில் நாம் ஏட்டிப் போட்டியாக செயல்பட வேண்டாம். ஆனால், தற்காப்பு ஆட்டமாக, உண்மைகளைச் சொல்லும் படைப்புகளைத் தரலாம் என்பதே என் கருத்து. இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தை வலதுசாரிகள் முன்னின்று நடத்தினர் என்று வரலாறு மாற்றப்படும்போது, ஜாலியன் வாலாபாக் படுகொலையைச் சொல்லும் விழியன் எழுதிய ’1650’ நூல் போன்று எழுதலாம்.

முதலில் செய்ய வேண்டிய ஒரு விஷயம் உள்ளது, முற்போக்கு அமைப்புகளில் உள்ள தோழர்களின் வீடுகளில் உள்ள குழந்தைகளுக்கு புத்தகத்தை வாசிக்க கொடுப்போம். மாதந்தோறும் இலக்கிய நூல்களை விமர்சனம் செய்யும் கூட்டம் நடத்துவதைப் போல சிறுவர் நூல்களை தங்கள் வீட்டு குழந்தைகள் எப்படி படித்தார்கள், என்ன புரிந்துகொண்டார்கள் என்பதை தெரிந்துகொள்ள வேண்டியது அவசியமானது. அது குறித்த உரையாடல்களை குடும்பத்திலும் அமைப்பிலும் அதிகரிக்கச் செய்ய வேண்டியது.

இன்னும் வெளிப்படையாகச் சொன்னால் இன்று சிறார் இலக்கியத்தை அக்கரையோடு வளர்த்து எடுக்காவிட்டால், இன்னும் பத்தாண்டுகளில் பெரியவர்களுக்கான இலக்கிய, அரசியல் அரங்குகளை சரியான நபர்களால் நிறைப்பதற்கு சிரமப்பட வேண்டியிருக்கும்.

(மார்த்தாண்டத்தில் நடந்த தமுஎகச மாநில மாநாட்டில் வாசிக்கப்பட்ட கட்டுரை)

நன்றி: பஞ்சு மிட்டாய்

திரைவிமர்சனம்: 19(1)(a) – மலையாள மொழி திரைப்படம் – இரா. இரமணன்

திரைவிமர்சனம்: 19(1)(a) – மலையாள மொழி திரைப்படம் – இரா. இரமணன்




ஜூலை மாதம் 2022ல் ஹாட் ஸ்டாரில் வெளிவந்த மலையாள திரைப்படம். வி. எஸ். இந்து அவர்கள் எழுதி இயக்கிய முதல் படம். நித்யா மேனன், விஜய் சேதுபதி, இந்திரஜித் சுகுமாரன் ஆகியோர் நடித்துள்ளனர். மனேஷ் மாதவன் ஒளிப்பதிவு. கோவிந்த் வசந்தா இசையமைத்துள்ளார். ஆன்டோ ஜோசப்பும் நீட்டா பின்ட்டூவும் இணைந்து தயாரித்துள்ளனர்.

நகலகம் நடத்தும் ஒரு பெண்ணிடம் எழுத்தாளர் கவுரி சங்கர் என்பவர் தன்னுடைய புதினத்தின் கையெழுத்துப் பிரதி ஒன்றை தந்துவிட்டு செல்கிறார். அன்று இரவே அவர் சுடப்பட்டு இறக்கிறார். சாதி மதப் பிரச்சனைகளை தீவிரமாக விமர்சிக்கும் எழுத்தாளர் அவர். சாதாரணப் பெண்ணாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் நித்யா மேனன் கவுரி சங்கர் வந்து சென்றது, அவரது வாழ்க்கை, அவரது இறப்பு ஆகியவற்றால் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாறுகிறார். தன் தோழியிடம் திருமணம் குறித்த அவரது விருப்பத்தை எப்போதாவது பெற்றோர்களிடம் தெரிவித்திருக்கிறாரா என்று கேட்கிறார். பாதியில் விட்ட படிப்பை தொடர முடிவு செய்கிறார். எழுத்தாளரின் கையெழுத்துப் பிரதியை வெளியிட்டாளரிடமோ கவுரிசங்கரின் சகோதரியிடமோ கொடுக்க சென்று பின்வாங்கிய அவர் இறுதியில் அதை அவர்களுக்கும் ஊடகவியலாளர், காவல்துறை அதிகாரி ஆகியோருக்கு அனுப்புகிறார். இதுதான் கதை.

முதல் படம் என்பது தெரியாமல் சிறப்பாக இயக்கியுள்ளார். சுற்று சூழல், சாதி மதப் பிரச்சினை, பெண்கள் திருமணம் ஆகியவற்றை திரைப்படத்தின் போக்கில் காட்டுகிறார். நித்யாமேனன் வகிக்கும் பாத்திரத்திற்கு பெயர் கூறப்படுவதில்லை. ஆகவே அது சமுதாயத்தில் நடக்கும் பிரச்சனைகளை சாதாரணமாக கடந்து செல்லும் ஒரு பொதுவான பிரச்சனையாகவும் அதே சமயம் சில சமயம் அவற்றால் உணர்வு ரீதியாக பாதிக்கப்படும் சிலராகவும் எடுத்துக் கொள்ளலாம். வெளியீட்டாளருக்கும் எழுத்தாளருக்கும் இடையில் நடக்கும் உரையாடலில் ‘நீ ஏன் சமுதாயத்தை மாற்ற வேண்டும் என்று நினைத்து எழுதுகிறாய்? சாதாரண கதை, கட்டுரைகள் எழுதேன்’ என்ற கேள்வியை பல முன்னணி எழுத்தாளர்கள் சந்தித்திருப்பார்கள்.

பெண் சம்பாதித்து தந்தை வீட்டில் உட்கார்ந்து சாப்பிடும் கதைகள் தேய்வழக்காக போய்விடும். ஆனால் இதில் அந்த தந்தையின் வறுமைக்குப் பின் உள்ள சோகம், மகள் இரவு வராதபோது கடை வாசலில் காத்திருப்பது என அந்த பாத்திரம் சற்று வேறுபட்டு சமைக்கப்பட்டுள்ளது. தோழியின் திருமணத்தின்போது தந்தையும் மகளும் பரிமாறிக்கொள்ளும் பார்வைகள் பல விஷயங்களைச் சொல்வது போல் தோன்றுகிறது.

கவுரிசங்கர் கையெழுத்துப் பிரதியாக கொடுக்கும் கதையில் ஒரு பெண் பிணமாக குளத்தில் மிதக்கிறாள். அவளை தேடி செல்லும் ஒன்பது பேரும் பிணமாக இறந்து கிடக்கின்றனர். இது ஒரு காட்சியாக மட்டுமே காட்டப்படுகிறது. இதற்கும் அவரது கொலைக்கும் ஏதாவது தொடர்பு இருக்குமா? இரு சக்கர வாகனத்தில் வந்து அவரை சுடும் இருவரைப் பார்த்து அவர் புன்னகைக்கிறார். அதன் பொருள் என்ன? நீங்கள் என்னை சுடலாம். ஆனால் என் எழுத்தை அழிக்க முடியாது என்று சொல்கிறாரா? அவரது இறுதி செய்தியும் அதுவே. ’நான் இறந்த பின்னும் என் எழுத்துகள் உங்களுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கும்.’

கவுரி லங்கேஷை நினைவுபடுத்தும் இந்தப் படம் சமூக உணர்வுள்ளவர்கள் அனைவரும் பார்க்க வேண்டிய படம். 19(1)(a) என்கிற தலைப்பும் பொருத்தமான ஒன்றே.

– இரா. இரமணன்