இந்தச்சிறுகதைக்குள், நவீனமான பல நயங்கள்கொட்டிக்கிடக்கின்றன.ஐந்துகாட்சிகள்தான்இக்கதையில்உள்ளன. ஆனால்,ஐந்துமணிநேரப்படம்தருகின்றஉணர்வுகளைமனவெளிஎங்கும்பரப்பிவிட்டுச்செல்லுகிறது.
“நம்ம நிறுவனம் ரொம்ப பெருசு… உலகளவில் பெயர் வாங்கியிருக்கு… இந்தப் பெயரைக் காப்பாற்ற வேண்டியது நம்ம பொறுப்பு…” என மீட்டிங்கில் முக்கியமான உரையாடல் நடந்து கொண்டிருக்கும் போதே…
“ஏம்பா, குமார்” நம்ம டேட்டா என்ட்ரில கார்த்திக்னு யாரும் வேலை பார்க்குறாங்களா?”
“ஆமா, சார். இருக்காங்க…பதினைந்து வருஷத்துக்கும் மேல இருக்கும். அவர் இங்க தான் வேலை பார்க்குறார்”
“அப்படியா…நான் ஒரு போதும் பார்த்தில்லையே…கொஞ்சம் வர சொல்றியா ?”
“ஏன் சார்…எதும் பிரச்சனையா…இல்ல ஏதும் உறவுக்காரங்களுக்கு தெரிஞ்சவங்களா ?”
“நீ எதுவும் பயப்படாத…சும்மா பார்க்கணும்னு சொன்னார் அவ்ளோ தான்…”
“அப்படியா…இப்போதே போறேன்.”
“மே ஐ கமின் சார்?”
“வாங்க கார்த்திக்…ஆர் யூ பைன்?”
“ஃபைன் சார்…சொல்லுங்க…”
“உங்க அப்பா பெயர் சேர்மமா?”
“ஆமா சார்…பெரிய நிறுவனத்துல மேனஜர் வேலை பார்த்தாங்க…”
“ம்ம்…எனக்கு ரொம்ப நல்ல பழக்கம் பா..சமீபத்தில் தான் அவரோட பையன் இங்கு வேலை பார்க்குறதா சொன்னாங்க…அதான் விசாரிச்சதுல உன்னை சொன்னாங்க…”
“ஆமா சார் நான் தான்…”
“உங்க அப்பா பெரிய திறமைசாலி… நல்லா வேலை பார்ப்பார்… என்ன, திறமையோடு அதிர்ஷ்டம் இருந்திருந்தா நல்லா இருந்திருக்கும்…அது மட்டும் அவர் வாழ்க்கையில தவறிடுச்சு…உங்க குடும்பத்தில் முன்பு எல்லாரும் பழக்கம் எனக்கு…அப்புறம் காலங்கள் மாற மாற ஆளுக்கு ஒரு திசையில அவங்க அவங்க வேலைன்னு போயிட்டோம்…”
“ம்ம் சார்…அப்பா வேலை பார்க்கும் போது..” என பேச்சுகள் விழுங்கியவனாய் கார்த்திக் நினைவுகளை அசைபோட ஆரம்பித்தான்
“சரி கார்த்திக்…உன்னைப் பார்த்தது சந்தோஷம் ..எதுவும் நினைக்காத…வேலையைப் பாரு…” என்று அனுப்பி வைத்தார்.
அறையை விட்டு வெளியில் வந்ததும்…நினைவுகளால் உடல் சிலிர்த்தது…அங்குள்ள அனைவரும் மேனேஜர் என்ன சொன்னார்…என்ன சொன்னார் எனக்கேட்க…
புன்னகையைப் பதிலாய்க் கூறி…திறமையுடன் அதிர்ஷ்டமும் வேண்டும் என்று மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டான்.
வரலாற்றை எழுதுவது மிகவும் சிரமமான வேலை. மிகப் பழங்காலத்து வரலாறு என்றால் அது குறித்து போதிய தகவல்கள் கிடைக்காது. கிடைக்கும் தகவல்களை எந்த அளவு நம்புவது, நம்பாமல் இருப்பது என்பதும் மற்றொரு பிரச்சனை. சமீபத்திய வரலாற்றை எழுதுவதில் வேறுவிதமான பிரச்சனை வரும். ஏராளமான தரவுகள் கிடைக்கும். எதை எடுத்துக் கொள்வது, எதை தள்ளுவது என்பது பிரச்சனையாக இருக்கும். மற்றொன்று சமீபத்திய வரலாறு எனும் போது அந்த நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்றவர்களே சிலர் இன்னும் நம்மிடையே இருக்கக் கூடும்.
நேரில் பார்த்தவர்கள், அது குறித்து படித்து அறிந்தவர்கள், சொல்லக் கேட்டவர்கள் என்று ஏராளமான ஆட்களின் நினைவுகளில் அந்த வரலாற்று நிகழ்வு பசுமையாகப் படிந்திருக்கும். அதை ஆவணப்படும் போது மிக மிக அதிகமான கவனம் தேவைப்படும். அப்படி மிகக் கவனம் எடுத்து ஆவணப்படுத்தும் வரலாற்று நூல்களே இன்றைய தலைமுறைக்கும், எதிர்காலத் தலைமுறைக்கும் வரலாற்றை எடுத்துச் சொல்லும் வாயில்களாக நிற்கின்றன. அத்தகையதொரு நூலை சமீபத்தில் படிக்க நேர்ந்தது ஒரு இனிய அனுபவம். செய்தியாளர் பி.என்.எஸ்.பாண்டியன் அவர்கள் எழுதிய ஊரடங்கு உத்தரவு என்ற நூல்தான் அது.
புதுச்சேரி தமிழகத்தோடு ஒட்டிக் கொண்டுதான் இருக்கிறது. ஆனால் தமிழ்நாட்டினருக்கு புதுச்சேரி என்றால் மிக மேலோட்டமாக பாரதியார், அரவிந்தர், மது, கேபரே என்று ஒரு சில விஷயங்கள் மட்டுமே நினைவிற்கு வரும். புதுச்சேரி பற்றி பெரிதாக அக்கறை காட்டாத தமிழர்களுக்கு இந்தப் புத்தகம் சொல்லும் வரலாற்றுச் செய்தி மிக வியப்பானதாகக் கூட இருக்கும்.
1979ல் பிரதமர் மொரார்ஜி தேசாய் புதுச்சேரியை தமிழகத்தோடு இணைக்க விரும்புவதாக சொல்லப் போக, புதுச்சேரி முழுவதும் அரசியல் வேறுபாடு கடந்து அதற்கு எதிராகப் போராட்டம் நடக்கிறது. ஊரடங்கு உத்தரவு, துப்பாக்கி சூடு என்று பெரிய அளவில் நடக்கும் போராட்டம் பத்து நாட்கள் கழித்து மொரார்ஜி தான் கூறியதைத் திரும்பப் பெற்றதோடு முடிகிறது. இந்தப் போராட்ட வரலாற்றின் பதிவே இந்த 256 பக்க நூல்.
வெறும் பத்து நாட்களின் கதையாக இல்லாமல் புதுச்சேரியின் சுதந்திரப் போராட்ட வரலாறு, அங்கு ஒவ்வொரு அரசியல் கட்சியும் வளர்ந்த விதம், புதுச்சேரிக்கும் பிரான்ஸிற்கும் உள்ள கலாச்சாரத் தொடர்பு, அதன் காரணமாக இன்றும் புதுச்சேரியில் நிலவும் ஒரு தனித் தன்மை கொண்ட கலாச்சாரம், அந்தக் கலாச்சாரம் குறித்து அந்த மக்களின் பெருமித உணர்வு, எல்லாவற்றையும் பதிவு செய்திருக்கிறார் பாண்டியன்.
இந்த நூலின் மிகப் பெரிய பலமே, எந்த சார்பு நிலையும் எடுக்காது உள்ளது உள்ளபடி அப்படியே வரலாற்றைப் பதிவு செய்திருப்பதுதான். போராட்டக் களத்தில் நின்று போராடிய பல்வேறு அரசியல் கட்சித் தலைவர்களின் கூற்றுகள் அப்படியே பதிவாகி உள்ளன. புதுச்சேரி இணைப்பு தொடர்பாக நாடாளுமன்ற இரு அவைகளிலும் நடந்த விவாதங்கள், உள்துறை அமைச்சரின் பதில்கள் எல்லாம் அப்படியே பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன. பின்னிணைப்பாக உள்ள பிரெஞ்சிந்திய புதுச்சேரி – ஒரு பார்வை என்ற கட்டுரை மிக முக்கியமானது. பிரபஞ்சனின் முன்னுரையும், திருமாவேலனின் அணிந்துரையும் புத்தகத்திற்குள் நாம் நுழைய நம்மைத் தயார்படுத்துகின்றன.
நூலில் குறிப்பிடப்படும் இந்தப் போராட்டம் நடந்த காலத்தில் நூலாசிரியர் ஐந்து வயது சிறுவனாக இருந்திருக்கிறார். இந்தப் போராட்டம் குறித்து அவ்வப்போது கேள்விப்பட்டதை வைத்து மிக விரிவாக ஆய்வு செய்து இந்த நூலைப் படைத்துள்ளார்.
ஒற்றைத் தலைமை, ஒற்றைக் கலாச்சாரம், இந்திய சமூகத்தின் பன்முகத் தன்மைகளை ஏற்க மறுப்பது போன்ற பல்வேறு மோசமான அம்சங்கள் தலைதூக்கும் இக்காலகட்டத்தில் இந்தியாவின் மிகச் சிறிய ஒரு யூனியன் பிரதேசத்தின் மக்கள் தமது தனித்தன்மைக்கு ஆபத்து வந்த போது அத்தனை வேறுபாடுகளையும் மறந்து ஒன்றுபட்டு போராடி, ஒன்றிய அரசின் பிடிவாதப் போக்கை மாற்றி, அதைப் பணியச் செய்த வரலாற்றைச் சொல்லும் இந்த நூல் கூடுதல் முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.
எழுத்தாளர் பிரபஞ்சனின் இறுதிநாட்களில் அவர் கூடவே இருந்து கவனித்துக் கொண்டவரான சிறந்த இலக்கியவாதியான பி.என்.எஸ்.பாண்டியன் இந்த நூலின் வழியே ஒரு சிறந்த வரலாற்று ஆய்வாளராகவும் உருவெடுத்திருக்கிறார்.
அவருக்கு எனது வாழ்த்துகள்.
நூல்: ஊரடங்கு உத்தரவு புதுச்சேரி அரசியல் போராட்ட வரலாறு
ஆசிரியர்: பி.என்.எஸ்.பாண்டியன்
வெளியீடு: வெர்சா பேஜஸ் வெளியீடு.
விலை: ரூ200. 00
பக்கங்கள்: 256
நான்
பார்த்தும் இருக்கிறேன்
கேள்விப் பட்டும்
இருக்கிறேன்!
கருப்புசாமியால்
கொண்டு வரப்பட்ட
‘காபி’சொம்பு
தண்ணீர் தெளித்து
எடுத்து….
குவளையில் ஊற்றி
குடித்தக் கம்பத்துக் காரரை!
காலி சொம்பு
கம்பத்து வீட்டில்
சேரும்போது…..
ஆள் அரவம் இருந்தால்
தண்ணீர் தெளித்து எடுப்பார்;
இல்லையென்றால்
கம்பத்து வீட்டம்மா
கருப்பனை…. தொடக்கூடாதவனாகப்
பார்ப்பதில்லை!
கம்பத்தம்
வயோதிகத்தில்
வாழ்வு மறித்தபோது
கதறிய….
ஒரே மகனை
கரை சேர்க்க வேண்டிய
பொறுப்பு….
அம்மாவிற்கும்,
அவர் வீட்டு
உப்பைத் தின்று வளர்ந்த
கருப்பனுக்கும்!
கருப்பன்
பொறுப்பு மிக்கவனாக
இருந்தான்!
கம்பத்து மகன்
கருப்பனை
பெயர் கூறி
அழைத்த போதெல்லாம்
கௌரவமாகத்தான்
எடுத்துக் கொள்வான் கருப்பன்!
கம்பத்து வீட்டம்மா
கருப்பனுக்கு
ஆண்டையென்றாலும்…
அவன்
உழைப்புக்காக
கண்ணீர் சிந்தியது உண்டு!
படிப்பால் உயர்ந்த
கம்பத்துக்காரர் மகன்
கருப்பனை
கம்பத்தின் ஆளாக மட்டுமே
பார்க்க வைத்தது
அவனின் பரம்பரை
இரத்தம்!
இரத்தம் இருக்கட்டும்!
வியர்வை சிந்தினால்தான்
இரத்தம் விலைமதிப்பற்றது
என்ற விபரம்
கற்றவனுக்கும்… கம்பத்துக்காரனுக்கும்
வந்தால்தான்
கருப்பு… வெண்மையாகும்!
கடைவீதி சென்று வர
தாத்தா…பேரன்
இருவரும் முடிவெடுத்து…
காலணி அணிந்து
காலனி தாண்டும் முன்னே
தாத்தா சொன்னார்…
பொருள் வாங்க பையேதும்
எடுக்கலையோ எனக்கேட்க…
“வாங்கும் பொருள் பையுடன்
கொடுக்கும் கடை பல இருக்கு
அங்கெல்லாம் சென்று வர…
நீங்கள் சொல்லும் பையெல்லாம்
தேவையில்லை என்றான் பேரன்…
பல கடைகள் அடங்கிய…
பெருங் கடைக்குள் நுழைந்து…
வேண்டிய பொருள் அத்தனையும்
விருப்பமாய் பேரன் வாங்கிக்கொள்ள
அனைத்தையும்
நெகிழிப் பைக்குள்ளே…
அடைத்து வைத்து…எடுத்து வர…
வரும் வழியில் நெகிழியின் கேடுகளை தாத்தா கொஞ்சம்…
பேரன் காதில் சொல்லி வைக்க…
பேரன் மனம் மாற…முடிவெடுக்க
எல்லா நேரமும் பை தேடி அலைய நேரமில்லை….அப்பப்போ
முயற்சி செய்வேன்…
சொல்லி வைத்தான் பேரன்.
வாங்கி வந்த பொருளையெல்லாம்
அம்மா சரிபார்த்து…முக்கியமான
பொருளொன்னு இல்லையே டா…
எனக் குரலெழுப்ப…
வந்த வேகத்தில்…
மீண்டும் சென்றான்
பொருள் வாங்க…
மறக்காமல் பேரன்
மஞ்சள் பையுடன்!…
மோகன்தாஸ் காந்தி (1869-1948) அகிம்சையின் இருபதாம் நூற்றாண்டிற்கான வலுவான அடையாளமாக மாறியிருக்கிறார். பின்னோக்கிப் பார்த்து இப்போது பலராலும் அந்த இந்திய தேசியத் தலைவர் நிச்சயம் அமைதிக்கான நோபல் விருதிற்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று கூறப்பட்டு வருகிறது. நோபல் விருதிற்காகப் பலமுறை காந்தியின் பெயர் பரிந்துரைக்கப்பட்டிருந்த போதிலும், அந்த விருது அவருக்கு ஒருபோதும் வழங்கப்படவேயில்லை. நோபல் விருது காந்திக்கு ஏன் வழங்கப்படவில்லை என்ற கேள்வியுடன் – நார்வே நோபல் விருதுக் குழுவின் பார்வை குறுகிய கண்ணோட்டத்துடன் அமைந்திருந்ததா, விருதுக் குழு உறுப்பினர்கள் ஐரோப்பியர்கள் அல்லாதவர்களிடையே நடைபெற்ற சுதந்திரப் போராட்டத்தைப் பாராட்ட முடியாதவர்களாக இருந்தார்களா, காந்திக்கு விருதை வழங்குவதால் பிரிட்டனுக்கும், தங்களுடைய நாட்டிற்கும் இடையே இருக்கின்ற உறவுக்குத் தீங்கு விளையும் என்று அவர்கள் பயந்தார்களா என்பது போன்ற கேள்விகளும் அடிக்கடி எழுப்பட்டு வருகின்றன.
1937, 1938, 1939, 1947ஆம் ஆண்டுகளிலும், இறுதியாக 1948 ஜனவரியில் படுகொலை செய்யப்படுவதற்கு சில நாட்களுக்கு முன்பாகவும் காந்தியின் பெயர் நோபல் விருதிற்காகப் பரிந்துரை செய்யப்பட்டிருந்தது. தலாய்லாமாவுக்கு 1989ஆம் ஆண்டில் அமைதிக்கான நோபல் விருது வழங்கப்பட்ட போது, காந்தி ஏற்கனவே புறக்கணிக்கப்பட்டது குறித்து நோபல் விருதுக்குழு உறுப்பினர்கள் தங்களுடைய வருத்தத்தைப் பகிரங்கமாகத் தெரிவித்திருந்தனர். அப்போதைய விருதுக்குழுவின் தலைவர் ‘ஒருவகையில் தலாய்லாமாவிற்கான இந்த விருது மகாத்மா காந்தியின் நினைவாகவே வழங்கப்படுகிறது’ என்று குறிப்பிட்டுக் கூறியிருந்தார். ஆயினும் காந்திக்கு ஏன் அந்த விருது வழங்கப்படவில்லை என்பது குறித்து இருந்து வருகின்ற ஊகங்களைப் பற்றி தங்களுடைய கருத்துகளை ஒருபோதும் நோபல் குழுவினர் தெரிவித்ததே இல்லை. காந்திக்கு விருது வழங்கப்படாமை குறித்த அந்த சர்ச்சையின் மீது சிறிதளவிலாவது வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டக்கூடிய ஆதாரங்கள் எதுவும் சமீபகாலம் வரையிலும் கிடைக்கவில்லை.
மகாத்மா காந்தி – யார் அவர்? மிகச் சிறந்த ஆத்மா என்பதாக மகாத்மா என்றழைக்கப்படுகின்ற மோகன்தாஸ் கரம்சந்த் காந்தி இன்றைய மேற்கு இந்தியாவில் உள்ள குஜராத் மாநிலத்தில் இருந்த சிறிய ஆட்சிப்பகுதி ஒன்றின் தலைநகராக இருந்த போர்பந்தரில் பிறந்தவர். அவரது தந்தை அங்கே முதலமைச்சராக இருந்தார். அவரது தாயார் ஆழ்ந்த ஹிந்து மதப்பற்றாளர். அவரும், காந்தி குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மற்றவர்களும் அகிம்சை, மதக் குழுக்களிடையே சகிப்புத்தன்மை ஆகியவற்றை மிக முக்கியமானதாகக் கருதுகின்ற ஹிந்து மதப் பிரிவைச் சார்ந்தவர்களாக இருந்தார்கள். இந்தியச் சமூகத்தில் மோகன்தாஸ் காந்திக்கு கிடைத்த இடத்தை அவரால் எவ்வாறு அடைய முடிந்தது என்பதற்கான மிகமுக்கியமான விளக்கமாக அவரது குடும்பப் பின்னணியே இருக்கிறது. மோகன்தாஸ் 1880களின் பிற்பகுதியில் லண்டனுக்குச் சென்று அங்கே சட்டம் பயின்றார். படிப்பை முடித்த பின்னர் இந்தியாவிற்குத் திரும்பிய அவர் அங்கே வழக்கறிஞராகப் பணியாற்றினார். பின்னர் 1893இல் தென்னாப்பிரிக்காவில் உள்ள நடாலுக்குச் சென்று அங்கே இருந்த இந்திய வர்த்தக நிறுவனத்தில் அவர் பணியில் சேர்ந்தார்.
தென்னாப்பிரிக்காவில் இருந்த இந்திய சிறுபான்மையினரின் வாழ்க்கை நிலையை மேம்படுத்துகின்ற வகையிலே காந்தி அங்கே பணியாற்றி வந்தார். இனவெறிச் சட்டத்திற்கு எதிராக தென்னாப்பிரிக்காவில் அவர் மேற்கொண்ட அந்தப் பணியே தன்னிடம் வலுவான மத உறுதிப்பாட்டை வளர்த்துக் கொள்ளவும், சுய தியாகத்திற்கான உறுதியை ஏற்படுத்திக் கொள்ளவும் அவருக்கு வழிவகுத்துக் கொடுத்தது. அடிப்படை மனித உரிமைகளுக்காக அங்கே நடைபெற்ற போராட்டத்தில் அகிம்சை முறையை பெரும் வெற்றியுடன் காந்தி அறிமுகப்படுத்தினார்.
அவர் கடைப்பிடித்த சத்தியாக்கிரகம் என்ற ‘உண்மையான ஆற்றல்’ என்ற வழிமுறை கருத்தியல் நுட்பம் வாய்ந்ததாக இருந்தது. சட்டத்தின் ஆட்சியை நிராகரிக்காமல், நியாயமற்ற அல்லது அடக்கி வைக்கக்கூடிய சட்டங்களை இந்தியர்கள் மீற வேண்டும் என்பதைக் கொள்கையாக ஏற்றுக் கொள்வதோடு, அனைவரும் சட்டத்தை மீறியதற்கான தண்டனையை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும்; அமைதியாக, இன்னும் உறுதியுடன், கேள்விக்குரிய அந்த சட்டத்தின் சட்டப்பூர்வத் தன்மையை நிராகரிக்க வேண்டும் என்பதாக அந்தக் கருத்தியல் இருந்தது. அவ்வாறான நடவடிக்கை அவரது எதிரிகளை – முதலில் தென்னாப்பிரிக்க அதிகாரிகள், பின்னர் இந்தியாவில் இருந்த ஆங்கிலேயர்கள் – தங்களுடைய சட்டங்களில் இருந்த சட்டவிரோதத்தை உணர வைத்தது.
காந்தி மீண்டும் 1915ஆம் ஆண்டு இந்தியாவிற்கு வந்து சேர்ந்த போது, தென்னாப்பிரிக்காவில் அவர் செய்திருந்த சாதனைகள் குறித்த செய்திகள் அவரது சொந்த நாட்டில் ஏற்கனவே பரவியிருந்தன. சில ஆண்டுகளிலேயே – முதலாம் உலகப் போரின் போது – அவர் இந்திய தேசிய காங்கிரசில் முன்னணி நபரானார். போரின் இடைக்காலப்பகுதியில் பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளுக்கு எதிராக தொடர்ச்சியான அகிம்சைப் பிரச்சாரங்களை அவர் தொடங்கினார்.
அந்த நேரத்தில் இந்திய ஹிந்துக்கள், முஸ்லீம்கள், கிறிஸ்தவர்களை ஒன்றிணைப்பதற்கான வலுவான முயற்சிகளை மேற்கொண்ட காந்தி ஹிந்து சமுதாயத்தில் இருந்த ‘தீண்டத்தகாதவர்களின்’ விடுதலைக்காகவும் தொடர்ந்து போராடினார். அவரது சக இந்திய தேசியவாதிகள் பலரும் திட்டமிட்ட சில காரணங்களுக்காக ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிராக அகிம்சை முறைகளைப் பயன்படுத்த விரும்பினாலும், காந்தியிடமிருந்த அகிம்சையானது கொள்கை ரீதியானதாகவே இருந்தது. இந்திய தேசியவாதம் அல்லது மதம் குறித்த அணுகுமுறைக்கு அப்பாலும் மக்கள் அவர் மீது மதிப்பை ஏற்படுத்திக் கொள்வதற்கு அகிம்சை மீது அவர் கொண்டிருந்த உறுதியே காரணமாயிற்று. சிறைத்தண்டனையை அவருக்கு விதித்த பிரிட்டிஷ் நீதிபதிகள் கூட காந்தி ஒரு விதிவிலக்கான ஆளுமை என்பதாகவே அங்கீகரித்திருந்தனர்.
அமைதிக்கான நோபல் விருதிற்கான முதல் பரிந்துரை 1930களின் முற்பகுதியில் ஐரோப்பாவிலும் அமெரிக்காவிலும் நிறுவப்பட்டிருந்த, காந்திக்கு ஆதரவாக இருந்த ‘இந்திய நண்பர்கள்’ சங்கங்களின் வலையமைப்பில் உறுப்பினர்களாக இருந்தவர்கள் காந்தியை அதிகம் பாராட்டியவர்களில் முக்கியமானவர்களாக இருந்தனர். அந்த இந்திய நண்பர்கள் வெவ்வேறு சிந்தனைகளின் பிரதிநிதிகளாக இருந்தனர். அவர்களில் மதம் சார்ந்திருந்தவர்கள் காந்தியிடம் இருந்த பக்தியைப் பாராட்டினர். ராணுவ எதிர்ப்பாளர்கள், அரசியல் தீவிர உணர்வாளர்கள் அவரது அகிம்சை தத்துவத்தின் மீது அனுதாபம் கொண்டு அவரை ஏகாதிபத்தியத்தின் எதிர்ப்பாளராக ஆதரித்தனர்.
1937ஆம் ஆண்டில் நார்வே ஸ்டோர்டிங் (பாராளுமன்றம்) உறுப்பினரான ஓலே கோல்ப்ஜார்ன்சன் (தொழிலாளர் கட்சி) அந்த ஆண்டின் அமைதிக்கான நோபல் விருதிற்காக காந்தியின் பெயரைப் பரிந்துரைத்தார். நார்வே நோபல் குழு தயாரித்த சுருக்கப்பட்டியலில் இருந்த பதின்மூன்று பேரில் ஒருவராக காந்தியும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு இடம் பெற்றிருந்தார். ஆனால் காந்தியின் நியமனத்திற்கு செயலூக்கம் தருகின்ற வகையில் கோல்ப்ஜார்ன்சன் அந்தக் கடிதத்தை எழுதியிருக்கவில்லை. ‘இந்திய நண்பர்கள்’ அமைப்பின் நார்வே கிளையில் இருந்த முன்னணி பெண்களால் எழுதப்பட்ட கடிதத்திலிருந்த சொற்கள் அனைவராலும் எதிர்பார்க்கப்படுகின்ற வகையிலே நேர்மறையாகவே இருந்தன.
குழுவின் ஆலோசகராக இருந்த பேராசிரியர் ஜேக்கப் வோர்ம்-முல்லர் அப்போது காந்தி குறித்து விமர்சனப்பூர்வமான அறிக்கை ஒன்றை எழுதினார். ஒருபுறம் ‘சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி அவர் ஒரு மிகச் சிறந்த உன்னதமான துறவி – இந்திய மக்களால் தகுதியுடையவராக, மரியாதைக்குரியவராக நேசிக்கப்படுகின்ற முக்கியமான மனிதர்’ என்று ஒரு மனிதராக காந்தியைப் பற்றிய பொதுவான அபிமானத்தை அவர் முழுமையாகப் புரிந்து வைத்திருந்தார். ஆனால் மறுபுறத்தில் அரசியல் தலைவராக காந்தியைப் பற்றிய அந்த நார்வே பேராசிரியரின் விளக்கம் சற்று மட்டுப்படுத்துகின்ற வகையிலேயே இருந்தது. ‘அவரைப் பின்பற்றுபவர்களால் திருப்திகரமாக அவற்றை விளக்க முடியாத அளவிற்கு கூர்மையான திருப்பங்கள் அவருடைய கொள்கைகளில் உள்ளன(…) சுதந்திரப் போராளி, சர்வாதிகாரி, லட்சியவாதி, தேசியவாதியாக அவர் இருக்கின்றார். பொதுவாக புனிதராக இருக்கின்ற அவர் யாரும் எதிர்பாராத வகையிலே மிகச் சாதாரண அரசியல்வாதியாகவும் இருக்கின்றார்’ என்று அவர் எழுதியிருந்தார்.
சர்வதேச அமைதிக்கான இயக்கத்தில் இருந்த பலரும் காந்தி மீது விமர்சனம் கொண்டவர்களாகவே இருந்தனர். அவர்களைப் பின்பற்றி ‘காந்தி ஒரு சமாதானவாதி அல்ல, பிரிட்டிஷார் மீதான தனது வன்முறையற்ற பிரச்சாரங்கள் வன்முறையாக, பயங்கரவாதமாக மாறி விடும் என்பதை காந்தி அறிந்திருக்க வேண்டும்’ என்று நோபல் குழுவின் ஆலோசகராக இருந்தவரும் குறிப்பிட்டிருந்தார். 1920-1921இல் முதலாவது ஒத்துழையாமை இயக்கப் பிரச்சாரத்தின் போது அதுதான் உண்மையில் நடந்தது. ஐக்கிய மாகாணத்தில் இருந்த சௌரி சவுராவில் கூடியிருந்த கும்பல் காவல் நிலையம் ஒன்றைத் தாக்கியது. காவல்துறையினர் பலரைக் கொன்ற பின்னர் அந்தக் கும்பல் காவல் நிலையத்தையும் தீ வைத்துக் கொளுத்தியது.
அவர் ஓர் இந்திய தேசியவாதி என்பதே இந்தியர்கள் அல்லாதவர்களிடமிருந்து அடிக்கடி வருகின்ற காந்தி குறித்த விமர்சனமாகும். பேராசிரியர் வோர்ம்-முல்லர் தன்னுடைய அறிக்கையில் ‘தென்னாப்பிரிக்காவில் நன்கு அறியப்பட்டிருந்த அவருடைய போராட்டம் இந்தியர்கள் சார்பானதாக மட்டுமே இருந்தது; அது இந்தியர்களைக் காட்டிலும் மோசமான நிலைமையில் இருந்த கறுப்பர்கள் சார்ந்ததாக இருக்கவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது என்றே கூற முடியும்’ என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். அத்துடன் காந்தியின் கொள்கைகள் உலகளாவியவையா அல்லது இந்தியத் தன்மை கொண்டவையா என்பது குறித்த சந்தேகங்களையும் அவர் எழுப்பியிருந்தார்.
செல்வுட் பிரபு சிசில் 1937ஆம் ஆண்டு அமைதிக்கான நோபல் விருது பெற்றிருந்தார். அந்த ஆண்டு காந்திக்கு அமைதி விருது வழங்குவதை நார்வே நோபல் குழு தீவிரமாகப் பரிசீலித்ததா என்பது எங்களுக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் அது சாத்தியமற்றதாகவே இருந்தது. அமைதிக்கான விருதிற்காக 1938, 1939ஆம் ஆண்டுகளில் மீண்டும் காந்தியின் பெயரை ஓலே கோல்ப்ஜார்ன்சன் பரிந்துரைத்தார். ஆனால் குழுவின் சுருக்கப்பட்டியலில் காந்தியின் பெயர் இடம் பெறவில்லை. மீண்டும் அந்தப் பட்டியலில் இடம் பெறுவதற்கு மேலும் பத்து ஆண்டுகள் கடந்து செல்ல வேண்டியதாயிற்று.
1947: வெற்றியும் தோல்வியும் 1947ஆம் ஆண்டில் காந்திக்கு விருது வழங்குவது குறித்த பரிந்துரைகள் இந்தியாவிலிருந்து நார்வே வெளியுறவு அலுவலகத்தின் வழியாக தந்தி மூலமாக வந்து சேர்ந்தன. பம்பாய் பிரதமராக இருந்த பி.ஜி.கெர், ஐக்கிய மாகாணங்களின் பிரதமராக இருந்த கோவிந்த் வல்லப் பந்த், இந்திய சட்டமன்றத்தின் தலைவராக இருந்த மாவ்லங்கர் ஆகியோர் காந்தியின் பெயரைப் பரிந்துரை செய்திருந்தனர்.
‘இந்த ஆண்டுக்கான நோபல் விருதிற்கு மகாத்மா காந்தியின் பெயரைப் பரிந்துரை செய்கிறேன். மகாத்மா காந்தி இந்திய தேசத்தைக் கட்டியெழுப்பியவர். தார்மீக ஒழுங்கு நிறைந்த மிகச் சிறந்த வாழ்க்கையை வாழ்ந்து வருபவர். இன்றளவில் உலகின் அமைதிக்கான மிகச் சிறந்த வெற்றிவீரராக இருப்பவர்’ என்று தந்தி பாணியில் கோவிந்த் வல்லப் பந்த் எழுதியிருந்ததைப் போலவே அவரது பெயரை முன்வைத்து ஆதரித்தவர்களின் கருத்துகள் இருந்தன. ஆறு பெயர்களுடன் இருந்த நோபல் குழுவின் சுருக்கப்பட்டியலில் மோகன்தாஸ் காந்தியும் ஒருவராக இடம் பெற்றிருந்தார்.
இந்திய அரசியல் வரலாற்றில் 1937க்குப் பின்னர் காந்தியின் பங்கை முக்கியத்துவப்படுத்தி நோபல் குழுவின் ஆலோசகரும், வரலாற்றாசிரியருமான ஜென்ஸ் அருப் சீப் புதிய அறிக்கையொன்றை எழுதினார். ‘காந்தி மற்றும் அவரது இயக்கத்திற்கு மிகப்பெரிய வெற்றியையும், மிக மோசமான தோல்வியையும் ஒரே நேரத்தில் பெற்றுத் தந்த இந்திய சுதந்திரம் மற்றும் இந்தியப் பிரிவினையை நோக்கியதாகவே 1937 முதல் 1947 வரையிலான பத்து ஆண்டுகள் இருந்தன’ என்று சீப் எழுதினார். சுதந்திரத்திற்கு முந்தைய கடைசி பத்தாண்டுகளில் இந்தியர்களுக்கும் பிரிட்டிஷாருக்கும் இடையிலான போராட்டம்; இரண்டாம் உலகப் போரில் இந்தியாவின் பங்கேற்பு, இறுதியாக ஹிந்து, முஸ்லீம் சமூகங்களுக்கு இடையிலான மோதல் என்று இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் கையாள வேண்டியிருந்த மூன்று வெவ்வேறான ஆனாலும் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புடைய மோதல்களின் போது காந்தி எவ்வாறு செயல்பட்டார் என்பதை அந்த அறிக்கை விவரித்தது. அந்த அனைத்து விஷயங்களிலும் காந்தி தனது அகிம்சைக் கொள்கைகளையே தொடர்ந்து பின்பற்றி வந்தார்.
பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வோர்ம்-முல்லர் எழுதிய அறிக்கையைப் போன்று காந்தியைப் பற்றி சீப் எழுதிய அறிக்கை விமர்சிக்கவில்லை. அது மிகவும் சாதகமாகவே இருந்தது என்றாலும் வெளிப்படையாக ஆதரவும் அளிக்கவில்லை. இந்தியா, புதிய முஸ்லீம் நாடான பாகிஸ்தானைப் பிரித்ததைப் பற்றியும் சீப் ‘1947 ஆகஸ்ட் 15 அன்று டைம்ஸ் பத்திரிகையில் வெளியானவாறு இந்தியப் பிரிவினை என்ற பிரம்மாண்டமான அறுவைச்சிகிச்சை மிகப் பெரிய அளவிலே ரத்தக்களரிக்கு வழிவகுக்கவில்லை என்பதற்கு காந்தியின் போதனைகள், அவரைப் பின்பற்றியவர்களின் முயற்சிகள், அவரது இருப்பு போன்றவற்றிற்கு கணிசமான பங்கு உண்டு என்றே பொதுவாக கருதப்படுகிறது’ என்று சுருக்கமாக எழுதி முடித்திருந்தது இன்றைய நிலையில் பார்க்கும் போது முதிர்ச்சியற்றதாகவே தோன்றுகிறது.
அவரது அறிக்கையைப் படித்த பின்னர் நார்வே நோபல் குழுவின் உறுப்பினர்கள் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தின் இறுதிக்கட்டம் குறித்து புதிய தகவல்களைப் பெற்றதாக உணர்ந்திருக்க வேண்டும். இருப்பினும் அமைதிக்கான நோபல் விருது அதுபோன்ற போராட்டங்களுக்காக ஒருபோதும் வழங்கப்பட்டதே இல்லை. அகிம்சையின் அடையாளமாக காந்தியைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டுமா, இந்தியாவிற்கும் பாகிஸ்தானுக்கும் இடையிலான உறவுகள் 1947ஆம் ஆண்டு இலையுதிர்காலத்தில் அமைதியற்று இருந்த நிலையில், மிக முக்கியமான இந்தியத் தலைவருக்கு அமைதிக்கான விருது வழங்கப்பட்டால் அதன் மூலம் என்னவிதமான அரசியல் விளைவுகளை எதிர்பார்க்க வேண்டியிருக்கும் என்பது போன்ற விஷயங்களையும் குழு உறுப்பினர்கள் பரிசீலிக்க வேண்டியிருந்தது.
நோபல் குழு உறுப்பினர்கள் 1947 அக்டோபர் 30 அன்று தங்கள் முடிவை எடுத்த போது, குழுவிலிருந்த இரண்டு செயற்குழு உறுப்பினர்களான கிறிஸ்தவ பழமைவாதியான ஹெர்மன் ஸ்மிட் இங்க்பிரெட்சன், தாராளவாத கிறிஸ்தவரான ஆஃப்டெடல் ஆகியோர் காந்திக்கு ஆதரவாகப் பேசினர் என்பதை குழுவின் தலைவராக இருந்த குன்னர் ஜானின் நாட்குறிப்பில் இருந்து இப்போது நம்மால் அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. அதற்கு ஓராண்டிற்கு முன்னதாக அவர்கள் இருவரும் ஒய்.எம்.சி.ஏ தலைவராக இருந்த ஜான் மோட்டை தீவிரமாக ஆதரித்தனர். பொதுவாக அவர்கள் சமூக மற்றும் கருத்தியல் மோதல்களால் அச்சுறுத்தப்பட்டுள்ள உலகில் தார்மீகம், மத அடையாளங்களுடன் பணியாற்றக் கூடியவர்களை விரும்பியதாகவே தெரிகிறது. இருப்பினும் அவர்களால் 1947ஆம் ஆண்டு மற்ற மூன்று உறுப்பினர்களைச் சமாதானப்படுத்த முடியவில்லை. தொழிலாளர் கட்சியைச் சார்ந்த அரசியல்வாதி மார்ட்டின் டிரான்மல் இந்திய-பாகிஸ்தான் மோதல்களுக்கு மத்தியில் காந்திக்கு விருது வழங்கப்படுவது குறித்து மிகுந்த தயக்கம் காட்டினார். டிரான்மலுடன் முன்னாள் வெளியுறவு அமைச்சர் பிர்கர் பிராட்லாண்ட் உடன்பட்டிருந்தார். போரில் ஈடுபாடு கொள்வதற்கு மிகவும் ஆதரவானவராக காந்தி இருந்தார் என்றே அவர்கள் கருதினார்கள்.
ஒரு மாதத்திற்கு முன்பாக நடைபெற்றதொரு பிரார்த்தனைக் கூட்டத்தில் காந்தி வெளியிட்டிருந்த அறிக்கை அவர் போரை தொடர்ந்து நிராகரிப்பதை கைவிட்டு விட்டதைக் குறிப்பதாக இருந்ததாக டிரான்மல், ஜான் இருவரும் உணர்ந்தனர். ‘பாகிஸ்தானுடனான ‘போரில்’ திரு.காந்தி’ என்ற தலைப்பில் 1947 செப்டம்பர் 27 அன்று வெளியான ராய்ட்டர்ஸ் டைம்ஸ் பத்திரிகையின் தந்தியில் ‘இன்றிரவு காந்தி தனது பிரார்த்தனைக் கூட்டத்தில் இவ்வாறு கூறினார்: தான் எப்போதுமே எல்லா யுத்தங்களையும் எதிர்த்து வந்திருந்தாலும், பாகிஸ்தானிடமிருந்து நீதியைப் பெறுவதற்கு வேறு வழியில்லை என்றால், பாகிஸ்தான் தொடர்ந்து தனது நிரூபிக்கப்பட்ட பிழைகளைக் கண்டு கொண்டு, அவற்றை அகற்றிக் கொள்ள மறுப்பதைத் தொடருமானால், இந்திய ஒன்றிய அரசு அதற்கு எதிராகப் போருக்குச் செல்ல வேண்டும். போரை யாரும் விரும்பவில்லை என்றாலும் நீதியைத் தாங்கிக் கொள்ளுமாறு ஒருபோதும் யாரையும் அறிவுறுத்த முடியாது. நியாயமான காரணத்திற்காக அனைத்து ஹிந்துக்களும் நிர்மூலமாக்கப்பட்டால் தான் கவலைப்படப் போவதில்லை. போர் என்று வந்தால், பாகிஸ்தானில் உள்ள ஹிந்துக்கள் பாராமுகமாக ஐந்தாவது தூணாக இருக்க முடியாது. பாகிஸ்தானுடன் விசுவாசமாக இருக்க முடியாவிட்டால் அவர்கள் அங்கிருந்து வெளியேறிவிட வேண்டும். அதேபோன்று பாகிஸ்தானுக்கு விசுவாசமாக இருக்கின்ற முஸ்லீம்கள் இந்திய ஒன்றியத்தில் இருக்கக்கூடாது’ என்று குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.
உடனடியாக ‘அந்த அறிக்கை சரியானதுதான் என்றாலும் முழுமையானது அல்ல’ என்று காந்தி கூறியிருந்தார். அந்தக் கூட்டத்தில் தனது எண்ணத்தை தான் மாற்றிக் கொள்ளவில்லை என்று கூறிய காந்தி ‘அவர்கள் விரும்புகின்ற ராணுவம், கடற்படை, விமானப்படை மற்றும் அவை போன்ற எதையும் புதிய அரசாங்கம் கொண்டிருப்பதை தான் விரும்பவில்லை’ என்றும் குறிப்பிட்டிருந்தார்.
முதலாவது வந்த அந்த அறிக்கை முழுமையானது இல்லை என்பதை ஜான், டிரான்மல் இருவருமே அறிந்திருந்தனர் என்றாலும் அவர்கள் சந்தேகத்துடனே இருந்தனர். தன்னையே மேற்கோள் காட்டிக் கொண்ட ஜான் ‘பரிந்துரைக்கப்பட்டவர்களிலே அவர் (காந்தி) மிகப் பெரிய ஆளுமை என்பது உண்மைதான் என்றாலும், – அவரைப் பற்றி ஏராளமான நல்ல விஷயங்களைச் சொல்ல முடியும் – அவர் அமைதிக்கான தூதர் மட்டுமே அல்ல என்பதையும் நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்; முக்கியமாக அவர் ஒரு தேசபக்தர்(…) மேலும் காந்தி அப்பாவி இல்லை என்பதையும் நாம் மனதில் கொள்ள வேண்டும். அவர் ஒரு சிறந்த நீதிபதி, வழக்கறிஞர்’ என்று தன்னுடைய நாட்குறிப்பில் குறிப்பிட்டிருந்தார். பாகிஸ்தானிய ஆக்கிரமிப்பைத் தடுப்பதற்கான திட்டமிட்ட நடவடிக்கை என்றே ஒரு மாதத்திற்கு முன்னதான காந்தியின் அறிக்கையை விருதுக் குழுத்தலைவர் சந்தேகித்ததாகத் தெரிகிறது. 1947ஆம் ஆண்டு இருந்த ஐந்து உறுப்பினர்களில் மூன்று பேர் காந்திக்கு விருது வழங்குவதை எதிர்த்ததால், அந்த விருதை குவாக்கர்ஸ் குழுவிற்கு வழங்க அந்தக் குழு ஒருமனதாக முடிவு செய்தது.
1948: மரணத்திற்குப் பிந்தைய விருது வழங்க கருதப்பட்டது
அந்த ஆண்டின் அமைதிக்கான நோபல் விருதைப் பரிந்துரைப்பதற்கான இறுதி நாளுக்கு இரண்டு தினங்களுக்கு முன்னர் 1948 ஜனவரி 30 அன்று மகாத்மா காந்தி படுகொலை செய்யப்பட்டார். காந்தியின் பெயரைக் குறிப்பிட்டு குழுவிற்கு ஆறு கடிதங்கள் கிடைத்திருந்தன. பரிந்துரைத்தவர்களில் குவாக்கர்ஸ் மற்றும் அதற்கு முன்னால் விருது பெற்றிருந்த எமிலி கிரீன் பால்ச் ஆகியோரும் அடங்குவர். குழுவின் சுருக்கப்பட்டியலுக்குள் மூன்றாவது முறையாக காந்தி இடம் பெற்றார் – இந்த முறை அந்தப் பட்டியலில் மூன்று பெயர்கள் மட்டுமே இருந்தன. காந்தியின் வாழ்க்கையின் கடைசி ஐந்து மாதங்களில் அவரது நடவடிக்கைகள் குறித்து குழுவின் அறிக்கையை குழுவின் ஆலோசகரான சீப் எழுதினார். தனது வாழ்க்கை முறையின் மூலமாக நெறிமுறை மற்றும் அரசியல் அணுகுமுறையில் தன்னுடைய ஆழ்ந்த அடையாளத்தை காந்தி ஏற்படுத்தி வைத்திருக்கிறார். ‘இந்த விஷயத்தில் காந்தியை மதங்களின் நிறுவனர்களுடன் மட்டுமே ஒப்பிட முடியும்’ என்று குறிப்பிட்டு இந்தியாவிற்கு உள்ளேயும் வெளியேயும் அது ஒரு தரமுறையாக ஏராளமான மக்களிடம் நிலவுகிறது என்று முடித்திருந்தார்.
மரணத்திற்குப் பின் யாருக்கும் அமைதிக்கான நோபல் விருது வழங்கப்பட்டதில்லை என்றாலும், சில சூழ்நிலைகளில் நோபல் விருதுகள் மரணத்திற்குப் பின்னரும் வழங்கப்படலாம் என்றே அந்த நேரத்தில் நடைமுறையில் இருந்த நோபல் அறக்கட்டளையின் விதிகள் இருந்தன. அதனால் காந்திக்கு விருது வழங்க முடியும் என்பதற்கான சாத்தியம் இருக்கவே செய்தது. இருப்பினும் காந்தி ஓர் அமைப்பைச் சார்ந்தவர் அல்ல, எந்தவொரு சொத்தையும் அவர் விட்டுவிட்டுச் செல்லவில்லை, தன்னுடைய இறுதி விருப்பத்தையும் அவர் எழுதி வைக்கவில்லை என்பதால் விருதிற்கான பணத்தை யாரிடம் தருவது என்று கேள்வியெழுந்தது.
நார்வே நோபல் நிறுவனத்தின் இயக்குனரான ஆகஸ்ட் ஷூ, மரணத்திற்குப் பின் விருதை குழு வழங்கினால் ஏற்படுகின்ற நடைமுறை விளைவுகளைப் பரிசீலிக்குமாறு குழுவின் ஆலோசகர்களில் ஒருவரான வழக்கறிஞர் ஓலே டோர்லீஃப் ரீட்டிடம் கேட்டுக் கொண்டார். பொதுப் பயன்பாட்டிற்குப் பணத்தைப் பயன்படுத்தும் வகையிலான சாத்தியமான பல தீர்வுகளை ரீட் பரிந்துரைத்தார். அதைத் தொடர்ந்து அவர் சுவீடனில் உள்ள விருது வழங்கும் நிறுவனங்களின் கருத்தையும் கேட்டறிந்தார். அந்த நிறுவனங்களின் பதில்கள் எதிர்மறையாகவே இருந்தன. அந்த நிறுவனங்கள் விருது வழங்குவதென குழுவின் முடிவு எடுக்கப்பட்ட பின்னர், விருது பெற்றவர் இறந்தாலொழிய மரணத்திற்குப் பிந்தைய விருதுகளைத் தரக்கூடாது என்றே கருதின.
‘விருதைப் பெறுவதற்கு உயிருடன் வாழ்ந்து வருகின்ற பொருத்தமானவர் யாரும் இல்லை’ என்ற அடிப்படையில் அந்த ஆண்டு யாருக்கும் விருதை வழங்குவதில்லை என்று 1948 நவம்பர் 18 அன்று நார்வே நோபல் குழு முடிவு செய்தது. ‘மரணத்திற்குப் பிந்தைய விருது என்பது விருதை நிறுவியவரின் இறுதி விருப்பத்தின் நோக்கங்களுக்கு முரணானது என்பதில் எனக்கு எவ்வித சந்தேகமுமில்லை’ என்று குழுவின் தலைவரான குன்னர் ஜான் தனது நாட்குறிப்பில் எழுதினார். முடிவில் தலைவரின் கூற்றை அவரது மூன்று சகாக்களும் ஏற்றுக் கொண்டனர். ஆப்டெடல் மட்டுமே மரணத்திற்குப் பிந்தைய விருது காந்திக்கு தரப்படுவதற்கு ஆதரவாக இருந்தார்.
‘உயிருடன் வாழ்ந்து வருகின்ற பொருத்தமானவர் யாருமில்லை’ என்று அறிவித்தது குறித்து, காந்தியைத் தவிர்த்து அமைதிக்காகப் பணிபுரிந்த, இறந்து போன வேறொருவரை அதாவது 1948 செப்டம்பர் மாதம் கொலை செய்யப்பட்டிருந்த பாலஸ்தீனத்திற்கான ஸ்வீடனின் ஐ.நா.தூதரான கவுண்ட் பெர்னாடோட்டை அந்தக் குழு மனதில் கொண்டிருந்ததாக பின்னர் ஊகங்கள் எழுந்தன. 1948இல் விருதிற்காக பெர்னாடோட் பரிந்துரைக்கப்படவில்லை என்பதால் அந்த ஊகங்களை நிராகரித்து விடலாம்.
ஆக, இன்னும் ஓராண்டு காந்தி உயிருடன் இருந்திருந்தால் அமைதிக்கான நோபல் விருதைப் பெறுவதற்காக அவர் ஒஸ்லோவுக்கு அழைக்கப்பட்டிருப்பார் என்று கருதுவதற்கான நியாயம் இருக்கவே செய்கிறது.
அமைதிக்கான நோபல் விருது காந்திக்கு ஏன் வழங்கப்படவே இல்லை? அமைதிக்கான நோபல் விருது கிட்டத்தட்ட ஐரோப்பியர்கள், அமெரிக்கர்களுக்கு மட்டுமே 1960ஆம் ஆண்டு வரையிலும் வழங்கப்பட்டிருந்தது. பின்னோக்கிப் பார்த்தால், நார்வே நோபல் குழுவின் பார்வை மிகவும் குறுகியதாக இருப்பதாகத் தோன்றலாம். காந்தி ஏற்கனவே அந்த விருதைப் பெற்றவர்களிடமிருந்து மிகவும் வித்தியாசமானவராக இருந்தார். அவர் உண்மையான அரசியல்வாதியோ அல்லது சர்வதேச சட்டத்தை ஆதரிப்பவரோ அல்ல. முக்கியமாக அவர் மனிதாபிமான நிவாரணப் பணியாளரோ அல்லது சர்வதேச அமைதி மாநாடுகளின் அமைப்பாளரோ அல்ல என்பதால் ஒருவேளை விருது கிடைத்திருந்தால், நிச்சயம் அந்த விருதைப் பெற்ற புதிய இனத்தைச் சார்ந்தவராகவே அவர் இருந்திருப்பார்.
காந்திக்கு வழங்கப்படுகின்ற விருது குறித்து பிரிட்டிஷ் எதிர்விளைவை ஏற்படுவதற்கான சாத்தியத்தை நார்வே நோபல் குழு கருத்தில் கொண்டதாக எந்த குறிப்பும் காப்பகங்களில் இல்லை. ஆகவே பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளைத் தூண்டி விட விரும்பாததாலேயே அந்தக் குழுவின் உறுப்பினர்கள் காந்தியைத் தவிர்த்தனர் என்பதாக ஏற்பட்டிருந்த கருதுகோள் நிராகரிக்கப்படலாம் என்றே தோன்றுகிறது.
இந்தியாவிற்கும் பாகிஸ்தானுக்கும் 1947ஆம் ஆண்டில் இடையில் ஏற்பட்ட மோதலும், காந்தியின் பிரார்த்தனைக் கூட்ட அறிக்கையும் காந்தி தன்னிடமிருந்த நிலையான சமாதானக் கொள்கையை கைவிட்டுவிடப் போகிறாரா என்று பொதுமக்களிடம் ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தியதே குழுவின் பெரும்பான்மை மூலம் அவர் தேர்ந்தெடுக்கப்படாததற்கு முதன்மைக் காரணங்களாக இருந்திருப்பதாகத் தெரிகிறது. இன்றைய நிலைமையைப் போல் அமைதிக்கான விருதை பிராந்திய மோதல்களை அமைதியான முறையில் தீர்ப்பதற்கான தூண்டுதலாகப் பயன்படுத்த நார்வே நோபல் குழு முயன்று பார்க்கும் பாரம்பரியம் அன்றைக்கு இருந்திருக்கவில்லை.
தனது வாழ்க்கையின் கடைசி மாதங்களில், இந்தியப் பிரிவினையைத் தொடர்ந்து ஹிந்துக்களுக்கும் முஸ்லீம்களுக்கும் இடையில் எழுந்த வன்முறையை முடிவுக்குக் கொண்டுவர காந்தி கடுமையாக உழைத்தார். குன்னர் ஜானின் நாட்குறிப்பில் நவம்பர் 18 அன்று எழுதியதாக மேற்கோள் காட்டப்பட்டுள்ள பதிவைத் தவிர, 1948ஆம் ஆண்டில் காந்தியின் பெயரைப் பரிசீலித்த நார்வே நோபல் குழுவின் விவாதங்களைப் பற்றி எங்களுக்கு அதிகம் தெரியாது. ஆனாலும் மரணத்திற்குப் பிந்தைய விருதை காந்திக்கு வழங்குவது குறித்து அவர்கள் தீவிரமாக கருத்தில் கொண்டிருந்தார்கள் என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது. முறையான காரணங்களின் அடிப்படையில் அந்த விருதை வழங்காமல் 1948க்கான விருது தொகையை செலவழிக்க வேண்டாம் என்றும், அந்த விருதை ஓராண்டு காலம் கழித்து வழங்கிட முன்பதிவு செய்து வைப்பது என்றும் அந்தக் குழு முடிவு செய்தது. விருது பெற்றவர்களின் பட்டியலில் மகாத்மா காந்திக்கு இடம் இருக்க வேண்டும் என்று பலரும் கருதினாலும், மௌனத்துடன் மரியாதையாக அந்த முடிவு எடுக்கப்படாமலே கைவிடப்பட்டது.
https://www.nobelprize.org/prizes/themes/mahatma-gandhi-the-missing-laureate/ நன்றி: நோபல் விருது இணையதளம் தமிழில் தா.சந்திரகுரு
திருநெல்வேலி என்றாலே நமக்கு நினைவுக்கு வருவது தாமிரபரணி ஆறு, பாரதி மணிமண்டபம், இருட்டுக்கடை அல்வா போன்ற பொதுவான சில விஷயங்களே… அதைத் தாண்டி நெல்லையின் வரலாற்றுச்சின்னங்கள், வரலாற்று மனிதர்கள் போன்ற அடிப்படைத் தகவல்களை முகநூலில் எழுத்தாளர் நாறும்பூநாதன் அவர்கள் எழுதியதை ‘’யானைச் சொப்பனம்’’ என்ற நூலாக ஆக்கியிருக்கிறார்கள் நூல்வனம் பதிப்பகத்தார். மிக எளிய விஷயங்களை கூட கட்டுரையாக்கி இருப்பது சுவாரஸ்யம் தருகிறது. நாம் தினமும் உபயோகிக்கும் ஊக்கு, மருதாணி, தலைக்கு தேய்க்கும் சீயக்காய், வாழ்த்து அட்டைகள், பிள்ளையார் எறும்பு, பவுண்டன் பேனா, பந்திசாப்பாடு போன்றவற்றை சில கட்டுரைகளில் பாடுபொருளாக்கியிருக்கிறார் ஆசிரியர். புதுமைப்பித்தனைப் பற்றி அறியாத பல விஷயங்கள், ஜோல்னா பையில் அம்சங்கள் என சுவாராயம் கூட்டுகிறது புத்தகம்.
சில கட்டுரைகள் சிறுகதை வடிவில் அமைந்திருப்பது சிறப்பு. தமிழ் வார இதழ்களில் வெளிவரும் தொடர் கதைகளை அழகாக பைண்டு செய்து வைத்து ஒரு நூலகம் போல உருவாக்கி, கேட்பவர்களுக்கு படிக்கத் தந்து, ‘’புத்தகம் படிக்கப் படிக்கத்தான் உயிர்பெறும். வெறுமனே அலமாரியில் இருந்தால் உயிரற்று தான் இருக்கும். ஒவ்வொரு முறை படிக்கும்போதும் எழுதிய ஆசிரியரும் உயிர் பெறுவார்’’ என்று சொல்லும் பாடலிங்கம் அண்ணாச்சி ஓர் அழகிய கதாபாத்திரமாக மிளிர்கிறார் இந்த புத்தகத்தில் மட்டுமல்ல…. நிஜ வாழ்விலும் கூடத்தான். அதிலும் புத்தகத்தை திருப்பித் தரும் வாசகர்களிடம் அதிலிருந்து சில கேள்விகளை கேட்பார் என்ற தகவலும் சுவாரஸ்யம் கூட்டுகிறது.
தன் கணவன் ஆசை ஆசையாய் வாங்கி போட்ட நான்கு பவுன் தங்க நகைகளை வங்கியில் அடகு வைத்து மீட்க முடியாமல், அது ஏலத்துக்கு வரும்போது ‘’ஒரே ஒரு தடவ அந்த வளையலை கண்ணுல காட்டுங்க… தொட்டுப் பாத்துக்குறேன். அதை என்னால மீட்க முடியாது. ஆனால் அதைப் பார்க்கிறப்போ என்னுடைய செத்துப்போன புருஷனின் ஆசை முகம் அதுல தெரியும்’’ என்று சொல்லும் போது அங்கயற்கண்ணி யோடு சேர்ந்து நமது கண்களும் கலங்கும். ஒரு அருமையான சிறுகதையை படைத்திருக்கிறார்.
அதைப்போல நிஜ சம்பவங்களை வைத்து எழுதப்பட்ட ‘’ஒரு இந்திய குடிமகனின் கதை’’யும் தரமான ஒரு சிறுகதை என்பதில் ஆச்சரியமில்லை. கதை சொல்லியும் அந்த ரகம் தான். கேரளா எழுத்தாளர்களுக்கு அம்மண்ணில் கிடைக்கும் மரியாதையும், வரவேற்பும் தமிழ் எழுத்தாளர்களுக்கு இங்கு இல்லை என்ற ஏக்கத்தை ஒரு கட்டுரையில் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். கி ராஜநாராயணனின் புகழ்பெற்ற சிறுகதையான ‘’கதவு’’, கோவில்பட்டி, நாச்சியார்புரம் பகுதியை சேர்ந்த ரங்கசாமி வீட்டில் நடந்த ஜப்தி சம்பவத்தின் அடிப்படையில் அமைந்தது என்கிற விஷயமும் தெரிய வருகிறது.
நெல்லையின் பெருமிதமாய் வாழ்ந்து, பலரால் அறியப்படாமலேயே மறைந்து போன தொல்லியல் ஆய்வாளர் செந்தில் சிவகுமாரன், அயோத்திதாச பண்டிதர், ஆப்ரஹாம் பண்டிதர், பேராசிரியர் டேவிட் பாக்கியமுத்து பற்றிய ஆசிரியரின் ஆதங்கம் சுமந்து சில கட்டுரைகள். எட்டயபுரத்தின் அருகே பிதப்புரம் கிராமத்தில் மகாகவி பாரதியின் தந்தை சின்னச்சாமி ஐயரால் ஒரு நூற்பாலை கட்டத் திட்டமிடப்பட்டு, எட்டயபுரம் மன்னரால் ஆதரவு அளிக்கப்பட்டு, கட்டிட வேலையும் ஆரம்பிக்கப்பட்டு, ஆங்கிலேய அரசால் தடுக்கப்பட்ட வரலாற்றை ‘’ வெள்ளையனை எதிர்க்க வித்தூன்றிய இடம் ‘’ கட்டுரையில் காண முடிகிறது. நொடித்துப் போன தன் தந்தையை எண்ணி,
‘’ ஈங்கு இதற்கிடை எந்தை பெருந்துயர் எய்தி நின்றனன் தீய வறுமையான்; ஓங்கி நின்ற பெரும்செல்வம் யாவையும் ஊணர் செய்த சதியில் இழந்தனன்’’
என அந்த மகாகவி மனம் நொந்து பாடுகிறான். வறிய நிலைக்கு குடும்பம் செல்ல, படிப்பைக் கூட தொடர முடியாமல் உள்ளம் வெதும்பி,
‘’எந்த மார்க்கமும் தோற்றிலது: என்செய்வேன் ஏன் பிறந்தனன் இத்துயர் நாட்டிலே’’ என்ற பாரதி தன் இளம் வயதிலேயே ஆங்கிலேயரை விஷம் போல வெறுத்தான். ஒருவேளை நூற்பாலை துவக்கப்பட்டு, பாரதியும் மேற்படிப்பு படித்திருந்தால், தமிழகத்திற்கு ஒரு கவிஞன் கிடைத்திருப்பான். ஆனால் உணர்ச்சி கொப்பளிக்கும் ஒரு தேசியக் கவி கிடைக்காமலேயே கூடப் போயிருக்கலாம் என்ற ஆசிரியரின் வரிகளின் யோசிக்க வைக்கின்றன.
மொத்தம் ஐம்பத்தி ஒன்பது கட்டுரைகள் இந்தப் புத்தகத்தில்.முகநூல் பதிவுகள் என்பதால் சிலது சிறியனவாகவும், சிலது பெரிதாகவும் இருக்கின்றன. நெல்லைத் தமிழில் வாசிப்புக்கு சுவை கூட்டி , நெல்லை வரலாற்றின் ஆவணங்களை உள்ளடக்கிய படைப்பு இது.
நூல் : யானைச் சொப்பனம் ஆசிரியர் ; இரா. நாறும்பூநாதன், பதிப்பகம்; நூல் வனம் விலை; 120
குறுஞ்செய்தி மின்னி சிணுங்கியது. நடுவுலவள் மனம் துள்ளிக் குதித்தது . அவனை வரச்சொல்லி பதிலை அவள் சொடுக்கிவிட்டு அம்மாவிடம் ஓடினாள். “அம்மா, அவர் வந்திருக்கிறாரும்மா; வாம்மா, வந்து பார்த்துப் பேசுமா “ என்று அம்மாவின் முகவாயைப் பற்றிக் கெஞ்சினாள்.
“சீ, விடுடி. ஒன் அண்ணன் எவளோ ஒருத்தியோட ஓடுனதுனால மகள்களை கட்டிக்க இனி சொந்த சாதிக்காரன் எவன் இந்த ஓடுகாலு குடும்பத்தில சம்பந்தம் பண்ண வரப்போறான்னு, அப்பங்காரரு நொந்து மண்டையைப் போட்டுடாரு. எப்படியாவது, உன்னையும், ஒந்தங்கச்சியையும் கரை ஏத்திறவரை உசிரைவிட்டுறக் கூடாதுன்னு மூச்சை இழுத்துப் பிடிச்சிக்கிட்டு கிடக்கேன். இந்த லட்சணத்தில நீயும் ஒருத்தனை இழுத்துட்டு வந்து பாருங்கிற. நான் பார்க்க வரமுடியாதுடி. அவனைப் போகச் சொல்லு.”
ஆசையாய் வைத்த சுடுபாயசத்தை முகத்தில் ஊற்றியதும் வடிந்த பால்போக கன்னத்தில் ஒட்டிய சேமியா நெருப்பாக காந்துவதுபோல் அம்மாவின் ஒவ்வொரு சொல்லும் சுட்டது. கண்துளிர்ப்பைத் துடைத்து, முகத்தை மலர்த்தி அண்ணியிடம் ஓடினாள். “மதினி, நீங்க அது யாரு, எவருன்னு பார்வையால துளைச்சீங்களே, அவரு வந்துருக்காரு. நீங்களும் அண்ணனும் நல்லபடியா பேசுங்க மதினி “ கொஞ்சலும் கெஞ்சலும் இசைந்தகுரல் மதினி மனத்தை குளிர்வித்தது. இருவரும் வாசலுக்கு போய்க் கதவைத் திறந்தனர். அவன் புன்னகையுடன் கைகூப்பினான். வாங்க என்று அழைத்தபடி மதினி முன்னே செல்ல, பிந்திய அவளும், அவனும் நொடிப்பார்வையிலே நூறு விசயங்களைப் பரிமாறினர் .
“ உக்காருங்க. அவுங்க அண்ணனை வரச்சொல்றேன் “ஷோபவைக் காட்டினாள். அவன் விளிம்பில் உட்கார்ந்தபடியே காதலி கண்ணோடு கதைத்துக் கொண்டிருந்தான். அவள் பேசுவது இமைத் துடிப்புகளில் தெரிந்தது. அவன் கேட்பது அவனது விரிந்த கண்களில் புலனாகியது. வலப்பக்க அறையின் ஒருச்சாய்த்த கதவு இடைவெளியில் அம்மா அவனை ஊடுருவினாள்.
மதினி தன் கணவனிடம், “உங்க பெரிய தங்கச்சி முகத்தில் புதுப்பொலிவு தெரியுதுன்னு மூணுமாசமா சொன்னேன்; நீங்க காதில போட்டுக்கலை. அவ இப்ப ஒருத்தனைக் கூட்டியாந்திருக்கா. நல்லவனாத்தான் தெரியுது. பார்த்து நிதானமா பேசுங்க.” கணவன் அதிர்ந்த பார்வையோடு நெஞ்சைத் தடவியபடி , “ போ, வர்றேன் “ என்று கைப்பெசியோடு கழிவறைக்குப் போனான்.
மதினி ரெண்டு பிஸ்கட்டையும் , ரெண்டு முறுக்கையும் ஒரு தட்டில் வைத்து காபியோடு கூடத்திற்குப் போனாள். இருவரும் கண்கள் கவ்வ, மூச்சுக்காற்று மட்டும் உயிர்ப்பை உணர்த்த உறைந்திருந்தனர். அவனது மேனியில் அரும்பிக் கொண்டே இருக்கும் வேர்வை மொக்குகளை மேலே சுழலும் மின்விசிறியால் முற்றாகத் துடைக்க இயலவில்லை. நாள்காட்டித்தாள்கள் படபடத்தன. மாதம் காட்டித்தாள்கள் கால்களைத் தூக்கி ஆடின. சுவர்க் கடிகாரம் இதயங்களை எதிரொலித்தது . மதினியின் கால்சுவட்டு அதிர்வுகேட்டு இருவரும் தன்னிலைக்கு வந்தனர்.
“தம்பி இதைச் சாப்பிடுங்க. இதோ அவரு வந்திருவார். ஏன் நீ மசமசன்னு நின்னுகிட்டிருக்கே. வந்தவருக்கு தண்ணி யாவது தந்தியா. போய் அம்மாவை வரச்சொல்லு. அவுங்களும் பார்த்து பேசட்டும்.” மதினியின் சொற்பொறித் தெறிப்பில் அவள் அதிர்ந்து ஓடி குளியலறைக்குள் அடைக்கலம் புகுந்தாள் . அம்மா படுக்கையில் தூங்குவது போலிருந்தாள். வந்தவன் இனிப்பை தின்னவும் முடியாமல் ஒதுக்கவும் முடியாமல் தண்ணீரை மிடறு மிடறாய் குடித்து காத்திருப்பின் புளுக்கத்தைத் தணித்துக் கொண்டிருந்தான். மதினி கணவனை அழைக்கப் போனாள். அவன் கழிவறையில் இருந்தான்.
இவள் பலமுறை கவனித்திருக்கிறாள் , வீட்டில் குடும்ப விசயங்களைப் பேசத்தொடங்கினால் கணவன் செல்லை எடுத்து பதற்றத்தோடு நோண்டிக் கொண்டு இருப்பான்; சிலசமயம் கழிவறைக்குள் நுழைந்து கொள்கிறான். ‘என்ன விவரம் என்று தெரியவில்லை. தப்பித்தல் தந்திரமா, பேசுவதைத் தாமதப்படுத்தும் நோக்கமா, இல்லை , இதுக்கு பின்னணியில் வேறேதுவும் இருக்கானு புரியவுமில்லை. இந்த மனுஷன் வெளியே எப்ப வருவாரோ… பாவம், அந்தப் பையன் தனியே சுவத்தைப் பார்த்துக்கிட்டுருப்பான். ‘அந்தப் பையனிடம் தொலைவியக்கியைக் கொடுத்து “ இந்தா தம்பி, உங்களுக்கு பிடிச்ச சேனலைப் பார்த்துக் கிட்டுருங்க. அவரு பாத்ரூம் போயிருக்கிறார் சீக்கிரம் வந்துருவார்.” சொல்லிவிட்டு அடுப்படிக்குள் நுழைந்தாள்.
இவளுக்கு அடுப்படியில் வேலை ஓடவில்லை. ‘ இன்னக்கி ஞாயிறுனு அவரு ஆட்டுக்கறி எடுத்து வந்திருக்கிறார் . வீட்டில சம்பந்தம் பேசும்போது கசாப்பு சேர்க்கக் கூடாதுன்னு அம்மா அடிக்கடி சொல்லும். இப்ப கறி சமைக்கலாமா , அது நல்லதா ? அத்தை குணமும் தெரியாது; அத்தை எங்கிட்டயாவது கொஞ்சம் நஞ்சம் பேசிக்கிறாங்க. இவரைப் பார்த்தா பச்சைநாவியா வெறுக்கிகிறாக . இவரு குணமும் முழுசா தெரியாது ; எந்நேரம் ராட்சசனா கொதறுவாரு ,எப்ப மனுசனா கொஞ்சுவாருனு தெரியாது. என்ன சமைக்கிறது ? ஞாயித்துக்கிழமைனு ராத்தலா இருக்க முடியுதா ?
பெங்களுருல இருந்த ஆறுமாசமும் சனிக்கிழமை ராத்திரியிலிருந்தே றெக்கை விரிச்சுப் பறந்தோம். மாமனார் இறந்தாருன்னு வேலையை மதுரைக்கு மாத்தி வந்தோம் கல்யாணங்கிறது கழுதைக்குப் போட்ட கால்கட்டாயிருச்சு.தன் இஷ்டத்துக்கு ஓடியிறாம முதுகில ஏத்தின சுமையை சுமந்து மெல்ல நகர்ந்தாகணும். சொந்த அத்தைன்னா கூடக்குறையப் பேசி சமாளிச்சுக்கலாம், நாமலே ஓடியாந்து புருசனைத் தேடிகிட்டவ. மாமனாரு குடும்பத்தோட பேச்சு வார்த்தை இல்லாம இருந்த நிலையிலே அவரு போனதுக்கப்புறம் இவரு குடும்பப் பொறுப்பை விரும்பி எத்துகிட்டாரு . கூட்டுக்குடும்பத்தில சிக்கினதுக்கப்புறம் அனுசரிச்சுப் போனாத்தானே நம்ம நிம்மதியா குடும்பம் நடத்த முடியும். அப்பத்தானே நம்மளை தலைமுழுகின பெத்தவங்களும் நம்ம நல்லா வாழறதை கேட்டு நிம்மதியாக இருப்பாக.
கழிவறைக்குள் போனவன் கண்ணீர் பொங்க விம்மினான். அப்பா , தலைமகன் தன் குடும்பப் பொறுப்பை பகிர்ந்து கொள்வான் என்று சிறுவயதிலிருந்தே தான் பட்ட இன்ப துன்பங்கள் , ஏற்ற இறக்கங்கள் , தானுணர்ந்த சமூக நியதிகள் எல்லாம் சொல்லி வளர்த்தார். இவன் விரும்பிய படிப்பை படிக்க வைத்தார். இவனுக்கு பின் பிறந்த தங்கைகளிடம் அக்கறையும் அனுசரனையும் காட்டப் பழக்கியிருந்தார். பொறியியல் முடித்ததும் பெங்களூரில் வேலை கிடைத்து தனது சம்பளத்தில் பாதியை அப்பாவுக்கு அனுப்பிய மகனை நினைத்து பூரித்திருந்தார்.
ஒரு நாள் அதிகாலை , தன்னுடன் வேலை செய்யும் பெண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன்ப்பா , எங்களை வாழ்த்துங்கள் என்று சொல்லி வந்தவனை, ” செத்தாலும் எம்மூஞ்சியிலே முழிக்கக்கூடாது”னு விரட்டி விட்டுட்டார். அப்புறம் விடுதியில் தங்கி நண்பர்கள் உதவியுடன் பதிவுத்திருமணம் செய்து , மீனாட்சியம்மனை கும்பிட்டு பெங்களூர் திரும்பினர் .
கல்யாணத்துக்குப் பின்னும் அப்பா கணக்குக்கு இவன் பணம் அனுப்பினான். அப்பா ஒவ்வொரு மாதமும் அப்பணத்தை திருப்பி இவன் கணக்குக்கே அனுப்பினார். பென்சன் வாங்குறோம், மக பேங்குல வேலை பார்க்கிறானு திண்ணக்கம் !. அப்பாவின் இறுக்கத்தை தளர்த்த முடியவில்லை. தங்கைமார்களின் வங்கிக் கணக்குக்கு , அப்பாவுக்கு அனுப்பும் தொகையை இருபாதிகளாக இரு தங்கைகளுக்கும் அனுப்பி வந்தான். இதை வேறு எவருக்கும் தெரியாமல் மறைத்தனர் .
அப்பா இறந்த செய்தி நண்பர்கள், பக்கத்து வீட்டுக்கார்கள் மூலம் தெரிந்தே வந்தனர். சொந்த பந்தங்களிடையே வாதாடித்தான் அப்பாவுக்கு மகன் செய்ய வேண்டிய சடங்குகளைச் செய்தான். அம்மா முகம் கொடுத்துப் பேசவில்லை. தங்கைமார் மட்டும் அம்மாவுக்குத் தெரியாமல் பேசினர்.
மூன்றாம்நாள் பால் தெளித்து புதைகுழி சூடாற்றி அஸ்தி சேகரிக்க முக்கியமான உறவுகள் நட்பு சூழப் போனார்கள்.
மயானத்தொழிலாளி; “ மனுசரு சாகும்போது எப்படி எமன்கிட்ட போராடினாரோ, அப்படியே வேகும் போதும் அவருடல் போராடியது. எத்தனை தடவை நரம்புகள் விடைச்சு எந்திருச்சாரு மனுசர். அவரு மனசில இருந்த கவலைகள நிறைவேத்துங்க சாமி. அப்பத்தான் அவராத்மா சாந்தி அடைஞ்சு தெய்வமா நின்னு குடும்பத்தில பிறந்த பிள்ளைக, பேரன் பேத்திகளைக் காப்பாத்தும். “ என்றபடி காலிலிருந்து தலை வரை ஒவ்வொருபிடி சாம்பலாக அள்ளி மண்கலயத்தில் சேகரித்துக் கொண்டே வந்தார்; நெஞ்சுப் பகுதியில் பெருநெல்லிக்காய் தண்டி நான்கு பிண்டங்கள் வேகாமல் கிடந்தன.
“மனுசர் என்ன கவலையில் செத்தாரோ, நெஞ்சு வேகலையே சாமி. மகன்மாரு, யாரு சாமி, இங்கே வாங்க சாமி “அழைத்தார் மயானத் தொழிலாளி. இவன் விசும்பலுடன் அருகில் போய், சவ்வுப்படலம் போர்த்திய அந்தப் பிண்டங்களை பார்க்கையில் ரெண்டு சொட்டு கண்ணீர் அவற்றின் மீது சொரிந்தது. மயானத் தொழிலாளி இரண்டு விராட்டிகளை நெஞ்சுக்குழி பகுதியில் கிடத்தி அதன்மீது அந்தப் பிண்டங்களை வைத்து சுற்றிலும் நெருக்கமாக விராட்டிகளை கூடுபோல் அடுக்கினார். மண்ணெண்ணெய் ஊற்றி இவனை தந்தையின் கவலைகளைத் தீர்த்து வைப்பேன் என்று வேண்டிக் கொண்டு நெருப்பு வைக்கச் சொல்லி தீபெட்டியைக் கொடுத்தார்.
இவன் அப்பாவை நினைத்து, நெஞ்சுருகக் கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து வழிய தீ வைத்தான் .மண்ணெண்ணெய் குப்பென்று தீ பற்றி நீலமும் , சிவப்பும் , மஞ்சளுமாய் தலைகீழ் இதயவடிவில் எரிந்து பத்து நிமிடத்தில் சாம்பலானது. இவன் கூப்பிய கை கூப்பியவாறு கண்ணீர் பெருக்கி உடலெங்கும் ரோமம் சிலிர்க்க கும்பிட்டபடி நின்றான். இவனது மனதில் பதிந்த இளம் பருவத்திலிருந்து முதிர்பருவம்வரை அப்பாவின் பல்வேறு தோற்றங்கள் நினைவில் ஆடின . உடன் வந்தவர்கள் அன்னம்பாரித்து உறைந்திருந்தனர்.
அப்பாவின் இதயம் செத்தபின்னும் வேகவில்லை. தனது இதயம் தான் உயிரோடு இருக்கும்போதே வெந்து கொண்டிருப்பது போல் உணர்வு தோன்றி கண்ணீர் துளிர்க்கிறது. இவனது குடும்பத்தில் உணர்ச்சிகரமான எந்தப் பேச்சு எழுந்தாலும் இப்படி உணர்வு தோன்றி இவனை அலைக்கழித்து தனிமையைத் தேடுகிறது.
நெஞ்சில் பதிந்த அப்பாவின் இதயப் பிண்டங்கள் அழியாதிருக்கையில் , இவனது நண்பன் ஒருவன் அந்தப் பிண்டங்களை கைபேசியில் ஒளிப்படமாக்கி எதோ இவனுக்கு உதவும் பேர்வழி போல் அனுப்பி விட்டான். அது வதைத்துக் கொண்டு இருக்கிறது.
தற்போது வீட்டிற்கு தங்கையின் காதலன் வந்திருக்கும் தருணத்தில் இவன் அப்பாவின் இதயத்தோடு கண்ணீர் துளிர்க்க பேசவேண்டிய நிலை .
இப்போது இவனை பிழியும் கேள்விகள் ; ‘ வீட்டை மீறி தன் இஷ்டத்துக்கு கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்ட மகனால், அடுத்த தங்கைகளுக்கு சொந்த சாதியில் மாப்பிள்ளை அமையாது என்ற அச்சத்தில் கண்டித்து விரட்டிய அப்பாவைப்போல் தங்கையின் காதலை அணுகுவதா ; இல்லை தான் விரும்பிய பெண்ணை மணந்துகொண்ட அண்ணனைப் போல் அணுகுவதா…? தனதுமகன் தன்னை மதிக்கவில்லை என்ற அப்பாவின் தகிப்பு ; காதலித்து மணம் செய்துகொண்ட அண்ணன் தன் காதலை ஏற்பார், அம்மாவையும் ஏற்க வைப்பார் என்ற தங்கையின் நம்பிக்கை ; இந்த இருநிலையில் எதை ஏற்பது ? இதுதான் இருதலைக்கொள்ளி எறும்பின் நிலையா…?
இந்த இருநிலைகளுக்கும் பொதுவான ஓரம்சமும் உண்டு!. அப்பா விரும்பியதுபோல் சாதியில் மாப்பிளை பார்த்து கல்யாணம் செய்துவைத்தாலும், தங்கையே விரும்பியபடி மணமுடித்து வைத்தாலும் தம்பதிகள் சந்தோசமாக வாழவேண்டும் என்பதே ஒற்றை நோக்கம் !.இதை மனதில் கொள்வோம் ; இங்கே கழிவறையில் ஒளிந்துகொண்டு மேலும் தாமதப் படுத்துவது நல்லதல்ல! ‘கைப்பேசியில் ஒளிரும் அப்பாவின் வேகாத இதயத்தை அணைத்துவிட்டு வெளியேறினான். ‘ முதலில் எந்த பிடியும் கொடுக்காமல் பேசுவோம். கிடைத்த விவரங்களைக் கொண்டு பிறகு சரியான முடிவெடுக்கலாம்.’
கூடத்துக்குள் இவன் நுழைந்ததும், அலைவரிசைகளில் அலைந்துகொண்டிருந்த காதலன் , எழுந்து நின்று வணங்கினான். இவன் ,அவனைக் கையசைத்து உட்காரச் சொன்னான். பையன் பார்க்க துறுதுறுன்னு ,தெளிந்த முகமும் , ஒளிர்ந்த விழிகளுமாய் ஈர்க்கும்படிதான் இருக்கிறான். அவனும், இவன் தங்கையும் ஒரே வங்கியில் வேலை செய்கிறார்கள். சமவேலை , சமவயது; மனசில உள்ளதை பிசிறில்லாமல் பேசுகிறான் என்பதை முகம் காட்டுகிறது. கடந்த ஆறுமாதமாக ஒருவரை ஒருவர் விரும்புகிறார்களாம் ! அப்போ, அப்பாவின் குணமும், இவனுக்கு ஏற்பட்ட நெருக்கடி எல்லாம் தெரிந்துதான் தங்கை அவனை காதலிக்கிறாள் என்றால் காதலின் பிடிப்பை உணர முடிகிறது. அறையினுள்ளிருந்து மல்லிகை வாசம் மிதந்து வருகிறது. தங்கை கதவுக்குப்பின் இருந்து கவனிக்கிறாள். ஐந்து நிமிடங்களுக்கொருமுறை கேட்கும் அம்மாவின் இருமல் வேறொரு செய்தியை அப்பாவின் சார்பாய் நினைவூட்டிக் கொண்டிருக்கிறது .
இவன் ; ”உங்க குடும்பத்தில் ஒரே பிள்ளைங்கிறீங்க ; உங்க காதலை ஏன் பெத்தவங்களிடம் , சொல்லாமல் , எங்ககிட்ட வந்தீங்க ? உங்க விருப்பத்தை , உங்க அப்பா அம்மா ஏத்துக்கலைன்னா , என்ன செய்வீங்க , ? நாங்களே ஏத்துக்கலைன்னா என்ன செய்வீங்க”
அவன் சிரித்த முகம் மாறாமல், “ பெண் தரப்பில் நீங்க நிச்சயம் ஏற்பீங்க . உங்க வீட்டிலும் எங்க வீட்டிலும் ஏற்கலைன்னா, எங்க முடிவை நீங்களே அப்புறம் தெரிஞ்சிக்குவீங்க “ என்று கூறி இவனது முகத்தை ஊடுருவினான்.
இவன் கவனத்தை மாற்ற ,”ஸ்நாக்ஸ் சாப்பிடலையா “
அவன்; “ நீங்க வந்ததும் சேர்ந்து சாபிடலாமுன்னு இருந்தேன்.”
மனைவி இவனுக்கும் தின்பண்டம் கொண்டுவந்து வைத்தாள். இருவரும் தின்றார்கள். மாதம்காட்டியின் தாள்கள் அசையாதிருந்தன. நாள்காட்டி அடங்கிக் கிடந்தது. சுவர்க்கடிகாரத் துடிப்பு இறுக்கத்தின் கனத்தை ஒலித்தது .
இவனே மௌனமுடிச்சை அவிழ்த்தான் ; “எனது அனுபவத்தில் சொல்றேன், பெத்தவங்க மனம்நோக செய்யக்கூடாது. முதல் கட்டமா நீங்க உங்க அம்மா அப்பாவை பேசி சம்மதிக்க முயற்சி பண்ணுங்க. அடுத்த கட்டமா நாங்களும் பேசுறோம். இதுக்கிடையில் நீங்க பண்பட்டவங்க அவுங்கவங்க எல்லைக்குள்ளே இருந்துக்குவீங்கன்னு நம்புறோம். இருங்க , நட்புரீதியா மதியம் சாப்பிட்டுட்டு போகலாம்.”
அவன் நிமிர்ந்து சுவர்க் கடிகாரத்தை பார்ப்பது போல் பார்வையை சுழலவிட்டான் .உள்ளே இருந்துவந்த மின்னல் அவன் முகத்தில் எதிரொளித்தது.
“நன்றிங்க. எனது அலுவலக நண்பருடன் மதிய உணவு சாப்பிட வர்றேன்னு ஒத்துக்கிட்டேன். இன்னொரு நாள் சாப்பிடறேன். நான் போய்ட்டு வர்றேன் “ எழுந்து வணங்கினான். வாசலை நோக்கி நகரும் அவன் முதுகில் எதோ ஊர்வதுபோல் முதுகு சிலிர்த்தது . அம்மாவின் இருமல் சத்தம் அடங்கியிருந்தது.