நூல் அறிமுகம்: கற்றாழை – கு. ஹேமலதா
குடும்ப ஒற்றுமையின் அவசியம் கட்டுரை – இல.சுருளிவேல்
குடும்பத்தில் கணவன் மனைவி சண்டையில் வரும் சில சம்பவங்களை முக்கியமாக கோபத்தில் வரும் வார்த்தைகளை ஒரு தாளில் எழுதி வைத்து என்றாவது ஒரு நாள் அதனை அசை போட்டால் ஒன்று சிரிப்பு வரும் அல்லது வெறுப்பு வரும். வாழ்க்கை பயணத்தில் மகிழ்ச்சி, துக்கம், புதிய அனுபவங்கள் என வந்து கொண்டேதான் இருக்கிறது. மறக்க வேண்டிய விஷயங்களை நீண்ட காலமாக மனதில் வைப்பதும், மறக்கக் கூடாத பல நல்ல விஷயங்களை மறந்து விடுவதும் மனிதனுள் ஏற்படுகிறது. மகிழ்ச்சியை ஏற்கும் மனம், துக்கங்களையும் துயரங்களையும் அவ்வளவு எளிதாக ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. இன்றைய சமூகம் நாகரீகம் என்ற பெயரில் மனித உறவுகளை இழந்து வருகிறது. நுகர்வு கலாச்சாரங்கள் வளர்ந்து வருகிறது. தொழில்நுட்பங்களுக்கு தரப்படும் முக்கியதுவம் கூட மனித உறவுகளுக்கு கொடுக்கப்படுகிறதா என்ற கேள்வி எழுகிறது. முக்கியமாக குடும்ப அமைப்பில் பெரிய மாற்றங்களைக் காண முடிகிறது. தனிக்குடும்ப கலாச்சாரங்கள் அதிகரித்து வருவதால் வாரிசுகளுக்கு ஒற்றுமையின் அவசியத்தைப் பற்றி பேசக்கூட ஆள் இல்லையெனத் தோன்றுகிறது. இன்றைய கல்விமுறை வேலைவாய்ப்புக்கு மட்டும் அதிக முக்கியத்துவம் தருவது போன்று தோன்றுகிறது. சமுதாய ஒற்றுமையின் அவசியத்தை உணர்த்தும் கல்வி மிக அவசியமாக தேவைப்படுகிறது. இல்லையென்றால் நீதிமன்றங்களில் இவ்வளவு குடும்ப வழக்குகள் நிலுவையில் இருக்குமா. நீதிமன்றங்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்குமா. தற்போது கணவன் மனைவி இடையே ஏற்படும் சிறிய சண்டைகள் கூட பெரிய அளவில் விரிசலை உண்டு பண்ணுவதையும் பார்க்கலாம். மிகப்பெரிய நோய், போதை பழக்கம், ஒழுக்கமின்மை, தொடர் குடும்ப வன்முறை காரணமாக கணவன் மனைவி பிரிகிறார்கள் என்றால் கூட சரியான காரணமாக கருதலாம். ஆனால் சரியான காரணங்கள் இல்லாமலேயே “நான்” என்ற அகம்பாவத்தினால் பல குடும்பங்கள் பிரிந்து வாழ்கின்றன. இதில் நன்கு படித்தவர்கள், பதவியில் உள்ளவர்கள், முக்கிய பிரபலங்களும் அடங்குவர். இதில் காதல் திருமணங்களும், நிச்சயிக்கப்பட்டத் திருமணங்களும் அடங்கும்.
நம் நாட்டில் பெரும்பாலான விவாகரத்து வழக்குகள் உணர்ச்சிவசத்தால் பேசிய வார்த்தைகள் மறு உருவம் பெற்று வெறுப்பினை உண்டாக்கி தம்பதியர் நிரந்தரமாக பிரிவதற்குக் காரணமாக இருக்கிறது. இந்நிலை வளர்ந்த நாடுகளில் மட்டும் இருந்து வந்தது. தற்போது இந்தியாவிலும் பரவத் தொடங்கிவிட்டது. தற்பொழுது அதிகரித்து வருகிறது. ஊரறிய திருமணம் செய்து கொண்டு யாருக்கும் தெரியாமல் பிரிந்து செல்வதும் அதிகரித்து வருகிறது. ஆண்களுக்கு நிகராக பெண்கள் கல்வியில், பொருளாதாரத்தில் முன்னேற்றம் அடைய தொடங்கி விட்டனர். பெண்கள் ஆண்களை தன் கட்டுப்பாட்டில் வைக்க நினைப்பதும், ஆண்கள் பெண்களை அடக்கியாள நினைப்பதும் குடும்ப வன்முறைக்கு மூல காரணமாக இருக்கிறது. தம்பதியரின் விருப்பங்கள் நிறைவேறாதபோது அவர்கள் உணர்ச்சிவசமான பல தவறான முடிவுகளை எடுக்கின்றனர். அதுவே அவர்களுக்கு வாழ்வின் இறுதிவரை நிம்மதியற்ற வாழ்க்கையாகிவிடுகிறது. குடும்ப சீரழிவுக்கு வர்த்தக ரீதியாக எடுக்கப்படும் சினிமா, டிவி சீரியல்களுக்கு மிகப்பெரிய பங்கு உண்டு.
ஒருவனுக்கு ஒருத்தி என்ற இந்திய கலாச்சாரம் உலகுக்கே முன்மாதிரியாக இருந்து வருகிறது. குடும்பம் என்பது சமூகத்தின் ஒரு முக்கியமான அங்கமாகும். கணவன் மனைவி உறவு என்பது வாழ்க்கை பயணத்தில் மிக முக்கியமானதாகும். ஒற்றுமை என்பது பணத்தால் மட்டும் ஏற்படுவதில்லை. நல்லகுணங்கள், வெளிப்படைத்தன்மை, எல்லையற்ற அன்பு, புரிதல்கள் ஆகியவற்றால் ஏற்படுவதாகும். உதாரணமாக, மிகக்குறைவான வருமானத்தில் மகிழ்ச்சியாக வாழ்பவர்கள் உண்டு. அதிகமான வருமானம் இருந்தும் நிம்மதியற்ற வாழ்க்கை வாழ்பவர்களும் உண்டு. ஒற்றுமைக்கு இலக்கணமாக விளங்கும் குடும்பங்களில் மகிழ்ச்சி பொங்கும். எவ்வளவு பெரிய பிரச்சனையாக இருந்தாலும் ஒற்றுமையின் மூலம் தீர்வு காணமுடியும் . அங்கு அமைதியும் ஆரோக்கியமான சூழலும் ஏற்பட வாய்ப்பு உள்ளது. குடும்பத்தில் சிறிய சண்டை சச்சரவுகள் வருவது இயல்புதான். அதனை ஒருபோதும் சீரியஸாக எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது. இந்த விஷயத்தில் ஒரு குழந்தையை போல் இருக்க வேண்டும். அதாவது குழந்தையை அடித்தாலோ, திட்டினாலோ அக்குழந்தை உடனே அல்லது ஓரிரு நாட்களில் மறந்து விட்டு இயல்பு நிலைக்கு வந்து விடும்.
பெரியவர்கள் அப்படி அல்ல. ரோசம் என்ற பெயரில் குரோத புத்தியை வளர விடுகிறார்கள். அதற்கு சில பெற்றோர்களும் உறுதுணையாக இருக்கிறார்கள். சிலர் உறவினர்கள் துணையோடு பழிவாங்கவும் முயற்சி செய்கிறார்கள். மறக்கவேண்டிய விஷயங்களை சீரியஸாக எடுத்துக் கொண்டால் நம் மனம் குப்பைத் தொட்டியாகிவிடும். இங்கு இருவருக்கும் உச்சகட்ட புரிதல் தேவைப்படுகிறது. பெற்றோரின் ஒவ்வொரு நடவடிக்கைகளையும் குழந்தைகள் உன்னிப்பாகக் கவனிக்கிறார்கள். குடும்பத்தில் அடிக்கடி சண்டை சச்சரவுகள் நடக்கும் போது குழந்தைகள் மனரீதியாக மிகவும் பாதிக்கப்படுகின்றனர். இது எதிர்கால தலைமுறையினருக்கு பின் உதாரணமாக அமைந்து விடும். என்றைக்குமே நமது முடிவுகள் ஒற்றுமைக்காகவும், பிரச்சனைக்கு சுமூகமான தீர்வு காணக்கூடியதாக இருக்க வேண்டும். இது ஆரோக்கியமான உறவுகளுக்கு வழிவகுக்கும். எனவே நம் மனம் ஒரு பூந்தோட்டமாக இருப்பதற்கான சூழலை உருவாக்க வேண்டும். வாழ்க்கை என்பது ஒரு பலாக்கணி போல. அதாவது பலாக்கணியை சுவைக்க வேண்டும் என்றால் பழத்தை பிசிர் கையில் ஒட்டாமல் அழகாக எடுத்துச் சுவைக்கத் தெரிந்திருக்க வேண்டும். அதற்குப் பொறுமையும், அதை அழகாக எடுத்து சாப்பிடும் கலையையும் கற்க வேண்டும். பலர் பழத்தை எப்படி எடுப்பது என்று தெரியாமல் குத்தி குதறி கொஞ்ச பழத்தை மட்டும் சாப்பிட்டுவிட்டு வேகமாக எரிந்து விடுகின்றனர். பழத்தை முழுமையாக ரசித்து ருசித்துச் சாப்பிட பழக வேண்டும். அதற்கு பொறுமையும், ஆர்வமும் அவசியம். இந்தக் கலையை கணவன், மனைவி இருவரும் கற்றுக்கொண்டால் வாழ்க்கை நூறு சதவீதம் இனிக்கும். இருவரில் யாராவது ஒருவர் கற்று இருந்தால் வாழ்க்கை ஐம்பது சதவீதமாவது இனிக்கும். நாளுக்கு நாள் சுவை அனுபவம் அதிகரிக்க வாய்ப்புள்ளது. அதே சமயம், இருவரும் அந்தக் கலையை கற்கவில்லை என்றால் வாழ்க்கை முழுவதும் கசப்பு மட்டும்தான் மிஞ்சும். வாழ்க்கையின் சுவையை அனுபவிக்காமலேயே போய்விடுவோம். ஒற்றுமையாக மகிழ்ச்சியாக வாழும் கலையை கற்றுக் கொள்வோம். ஆண்துணை அல்லது பெண்துணை இல்லாத குடும்பங்கள் மகிழ்ச்சியாக வாழ வாய்ப்பு இல்லை.
எனவே, வாழ்க்கை துணையின் அவசியத்தை உணர்ந்து வாழ வேண்டும். அடுத்த தலைமுறையினருக்கு எடுத்துக்காட்டாக விளங்கவேண்டும். குடும்பத்தில் கணவன் மனைவி என்ற உறவைவிட, பொறுப்புள்ள நண்பர்கள் வாழ்வின் இறுதிவரை சேர்ந்து வாழும் இடமாக குடும்பம் இருந்தால் குடும்பமும் கோவில்தான்.
முனைவர் இல. சுருளிவேல்
உதவிப் பேராசிரியர்
மீன்வள விரிவாக்கம், பொருளியல் மற்றும் புள்ளியியல் துறை
டாக்டர் எம்.ஜி.ஆர். மீன்வளக் கல்லூரி மற்றும் ஆராய்ச்சி நிலையம்
தமிழ்நாடு டாக்டர் ஜெ. ஜெயலலிதா மீன்வளப் பல்கலைக் கழகம்
பொன்னேரி – 601 204
வேலை கவிதை – மு.அழகர்சாமி
அண்டை வீட்டுச்
சேவலையும்
அசந்து படுத்திருக்கும்
மனைவியையும்
எழுப்பிவிட்டு.
அவசர கதியில்
தொலைதூர
அலுவலகப்பணிக்காக
பயணம் தொடர்கிறது
ஒவ்வொருநாளும்..
எங்க ஊருக்கு வரும்
முதல் பேருந்தை பிடித்தால்தான்
அலுவலகத்திற்குப்
பத்து மணிக்குப்
போகமுடியும்..
அதையும் விட்டுவிட்டு
மூன்று நாள் அனுமதி போட்டு
அரைநாள் விடுப்பையும்
இழந்தது உண்டு..
பிள்ளைகள்
தூங்கும் போது
கிளம்பி வருவதும்..
இரவில் அவர்கள்
தூங்கும் போது
நான் செல்வதுமான
வாழ்க்கை தொடர்கிறது..
நிறுத்தம் வந்ததும்
பேருந்தை விட்டு இறங்கி
ஐந்தாவது தளத்திற்கு
இருக்கைக்கு வந்தால்
அதற்குள்
நிரம்பி வழியும்
அலுவலக மின்னஞ்சல்
அறிக்கை கேட்டு
அனைவருக்கும் வணக்கம்
சொல்லி..கேட்ட அறிக்கைக்கு
பதில் கொடுத்துக்கொண்டே
இருந்தால்..
திறமைக்கு
சவால் விடுவதாய்
அடுத்தடுத்து
தலைமை இடத்திலிருந்து
வந்து கொண்டே
இருக்கும்..
நம்மை
பரபரப்பிலேயே!
வைத்துக்கொள்வதில்
அவர்களுக்கு
அவ்வளவு
ப்பிரியம்..
மதிய உணவும்
எனக்கு
இன்னொரு
அறிக்கையாகவே!
தெரியும்..
பகல்நேரங்களை
முழுவதுமாக திண்றுவிடும்
முழுநேர அறிக்கைகள்
அலுவலகம் முடிந்தால்
அர்ஜுனனுக்கு தெரியும்
பறவையைப்போல
வீடு தெரியும்..
இடைநில்லாப் பேருந்தாய்
வீடு சென்றால்..
அண்டை வீட்டு
சேவலும் மீண்டும்
தூங்கிடும் …
என்
மனைவி
பிள்ளைகள்
மட்டும்
விதிவிலக்கா???….
மு.அழகர்சாமி
கடமலைக்குண்டு
கண்ணீர்த் துளிகளின் கதை சிறுகதை – நந்தகுமார்
அன்றொரு நாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை, விடுமுறையில் ஊருக்கு சென்று விட்டு வீட்டிற்கு திரும்பினேன். வீட்டிற்கு கிளம்பும் முன்பே பழம், காய் என்று மூட்டையை நிரப்பிக் கொடுத்து விட்டனர். மூட்டை பைகளைத் தூக்கிக்கொண்டு பேருந்து நிலையம் வருவதற்குள்ளேயே போதும் போதும் என்றாகிவிட்டது. பேருந்து நிலையம் மக்கள் கூட்ட மிகுதியோடு காணப்பட்டது.
என் ஊருக்கான பேருந்து வரும் வரை பேருந்து நிலையத்தில் காத்துக் கொண்டிருந்தேன். வெகு நேரமாகியது, பேருந்து வரவே இல்லை. என்னைப் போலவே பலர் பேருந்தின் வரவை எதிர்பார்த்து, கன்னத்தின் மேல் கை வைத்து உட்கார்ந்திருந்தனர்.
பேருந்து வராததைக் கண்டு பலரும் உலக அரசியலையும், உள்ளூர் அரசியலையும் பேச ஆரம்பித்துவிட்டனர், பாட்டிகள் வெற்றிலை போட்டு மென்று கொண்டிருந்தனர்” பேருந்து எப்ப வரும்? எப்ப வரும்? என்று மாறி மாறி கேட்டுக் கொண்டிருந்த வேளையில் பேருந்து ஹாரன் சத்தம் காதைக் கிழித்துக்கொண்டு பேருந்து நிலையத்திற்குள்ளே வந்தது.
பேருந்து நின்றதும், சக பயணிகள் கையில் வைத்திருந்த மஞ்சள்பை, துண்டு, வாட்டர் கேன் என்று இருக்கைக்கு இடம் பிடிக்க ஜன்னல் வழியாக வீசினர். இறங்குபவர்களுக்கு வழி விடாமல் முண்டியடித்துக் கொண்டு ஏறினர். “இறங்கியபின் ஏறுங்களேன்! என்ன அவசரம்? என்று பலரும் முணுமுணுத்தபடியே இறங்கினார்.
நடத்துனர் செல்லமுத்து, ‘எல்லோரும் கொஞ்சம் பொறுமையாக இருங்கள் இறங்குபவர்கள் இறங்கட்டும். பெறவு ஏறுவீங்க!’ என்று அவர் செல்லமாக சொல்லியும் யாரும் கேட்பதாக இல்லை. சற்றே கடிந்து கொண்டு “பஸ் என்ன பறந்தா போகுது. இப்பிடி ஏறுறீங்க” என கூற, ‘அப்படியே பறந்துட்டாலும், நேரத்துக்கு பஸ் வருமா?’ என கூட்டத்தில் இருந்தவர் பேருந்து நிலையமே சிரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது.
இறங்குபவர்கள், ஒருபுறம் சிரமப்பட, ஏறுபவர்கள் ஒரு வழியாக ஏறி அமர்ந்து விட்டனர். பெண்களுக்கு இலவசம் என்பதால் பெண் பயணிகளின் கூட்டம் ஆரவாரமாக காணப்பட்டது. பெண்களுக்கு மட்டும் பேருந்து பயணம் இலவசம். ஆண்களுக்கு பயணம் இலவசம் இல்லையே என்று எனக்கு ஒரு ஆதங்கம். ஆனாலும், என் அம்மாவும் அக்காவும் தங்கையும் இலவசமாக செல்வார்களே என்று மகிழ்ந்து கொள்வேன்.
எப்படியோ ஒரு வழியாக பேருந்தில் கூட்டத்தில் ஒருவனாக ஏறி விட்டேன். ஒருவர் எனக்கு பெருந்தன்மையுடன் உட்கார இருக்கையை தந்தார். அவருக்கு நன்றியை கூற வாயைத் திறந்தேன், அதற்குள் ஒரு பாட்டி என் முன் வந்து, “கண்ணா எனக்கு முட்டி வலி என்னால் நிக்க முடியாது, கொஞ்சம் உட்கார இடம் கொடுப்பா” என்றது.
அப்போதுதான் என் கல்லூரி பேராசிரியர் ஐயா ஒருவர் நினைவுக்கு வந்தார். அவர் ஒருநாள் பாடம் நடத்தும் போது ஏ பாசிட்டிவ் இரத்த வகை கொண்ட நபர்களுக்கு உதவும் பண்பு குறைவாக இருக்கும் என்றார். எனக்கோ ஏ பாசிட்டிவ் பிரிவு. அவர் கூறியது உண்மையோ, பொய்யோ ஏ பாசிட்டிவ் இரத்த வகை பிரிவு உடையவர்களும் உதவும் பண்பு கொண்டவர்கள் என்பதை நிரூபிக்க, அந்தப் பாட்டிக்கு இருக்கையை விட்டு விட்டேன்.
கூட்ட நெரிசலில் வியர்வை ஒருபுறமும், தலைவலி ஒருபுறமாகவும் தவித்துக் கொண்டிருந்தேன். தோளில் மாட்டி இருந்த பேக்கை கழற்றிக் கீழே வைத்தேன். சற்றே நிம்மதியாக இருந்தது. கூட்டத்தில் கண்டக்டர் ஒவ்வொருவரிடமும் டிக்கெட் எடுத்துக் கொண்டு வந்தார். அப்போதுதான் எந்த வேலையும் எளிமையல்ல என்பது புரிந்தது. பேருந்து மெதுவாக கிளம்பியது. சிறைப்பட்ட காற்று நீங்கி, புது காற்று உள்ளே நுழைந்தது. அந்நிமிடம் ஆழ்கடலில் மூழ்கியவன், கரை சேர்ந்து பெருமூச்சு விட்டதைப் போன்று இருந்தது
சற்றே நின்றபடி கண்ணை மூடினார். “ஏப்பா தம்பி! எங்க போற?” என்று கண்டக்டர் எழுப்பி விட்டார். பின் சில்லறையைக் கொடுத்து பயணச்சீட்டை வாங்கினேன். ஒவ்வொரு நிறுத்தத்திலும் கூட்டம் சற்று குறைந்து கொண்டு வந்தது. எப்படியோ உட்கார ஒரு இருக்கை கிடைத்துவிட்டது. அவ்விரவின் குளிர்ச்சி நிறைந்த காற்றுடன் 90களின் இசை ஒலித்தது. எப்போது வீட்டைச் சென்றடைவோம் என்று மனம் ஏங்கியது
ஒரு நிறுத்தத்தில் பேருந்து நின்றது. பேருந்தில் இருந்தவர்களின் இரைச்சலால் இளையராஜாவின் இசை மங்கியது. என்ன சத்தம்? ஏன் வெகு நேரமாகியும் பேருந்து நிற்கிறது? என்று எண்ணிக் கண் விழித்தேன்.
“சீக்கிரம் ஏற்று நேரமாகுது” என்று ஒருவரும், “நாங்கல்லாம் ஊடு போய் சேர வேணாமா” என்று மற்றொருவரும் கூறினார்.
ஏன் அப்படி பேசுகிறார்கள் என்று படிக்கட்டிற்கு சென்று பார்த்தேன். அங்கு ஒரு குடிகாரனை, அவனுடைய மனைவியும் மகனும் பேருந்தில் ஏற்ற சிரமப்பட்டு கொண்டிருந்தனர். பேருந்தில் இருந்தவர்கள் அவசரப்பட்டு கொண்டிருந்தார்களே தவிர யாரும் உதவி செய்வதாக இல்லை.
“யாராச்சும் உதவி பண்ணுங்கப்பா நேரமாகுது” என்று டிரைவர் கூற, நால்வரின் கைகளோடு என்னோடு கையும் உதவிக்கரம் நீட்டியது. அன்று நான் செய்த இரண்டாவது உதவி என்று பெருமிதம் கொண்டேன்.
படிக்கட்டிற்கு அருகிலேயே இருக்கை காலியாக இருந்தது. அதில் அவர்கள் அமர்ந்து கொண்டார்கள். சிறுவன் கம்பியைப் பிடித்துக் கொண்டு மௌனமாக நின்று கொண்டிருந்தான்.
எனக்கு அவர்களை முன்பே தெரியும். அந்த நபர் தினக்கூலியாக வேலைக்குச் செல்லும் கட்டிடத் தொழிலாளி, அவனுடைய மனைவி வீட்டைக் காக்கும் சாமானியப் பெண். அதனாலோ என்னவோ கணவனைக் காக்க வந்துவிட்டாள். பள்ளிச் சீருடை கூட மாற்றாமல், அவனது மகன் தன் தந்தையை அழைத்துச் செல்ல அம்மாவுடன் வந்து விட்டான். தந்தையின் தோளில் ஏறி சுற்றும் குழந்தைகளில், தந்தையையே தோளில் சுமக்கும் சிறுவன் அவன்.
“குடிகாரனை, கவுர்மெண்ட் பஸ்ஸில தா கூட்டி வரணுமா? வேற பஸ்ஸே இல்லையா?’ என்று பலரும் பல படியாக பேசியது, அவளுடைய காதில் விழுந்தது. எதையும் பேசாமல் கண்ணை கசக்கிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். பின் கண்டக்டர் அவளுக்கு மகளிர் சீட்டையும், கணவனுக்கும் மகனுக்கும் டிக்கெட்டையும் கொடுத்தார். அவள் தன் முந்தானையில் முடித்து வைத்திருந்த 50 ரூபாயை கொடுத்து மீதி சில்லறையை வாங்கி மீண்டும் முந்தானையிலேயே முடித்துக் கொண்டாள்.
பேருந்து வேகமாகச் சென்றது. ஸ்பீடு பிரேக்கில் தூக்கி போட்டது. குடிகார கணவன் ‘குவாக்’என்று வாந்தி எடுத்துவிட்டான். பிறகு என்ன செய்வாள் அவள், தன் முந்தானையிலேயே இருக்கையை சுத்தம் செய்தாள். பல அவமானங்களையும் தாங்கிக்கொண்டு கணவனை தோளில் சாற்றி நிறுத்தத்தில் இறங்கினாள்.
‘ஒரு வழியா குடிகாரன் போய் தொலைந்து விட்டான்’ என்று பலருடைய சிந்தையும் பேச்சும் கேட்டது. சற்றே தூரத்தில் என் வீட்டிற்கான பேருந்து நிறுத்தம் இறங்கிய பின் வீட்டிற்கு சென்று விட்டேன். ஆனாலும், அந்த குடிகாரனும் அவனுடைய குடும்பமும் என் சிந்தையில் வந்து கொண்டே இருந்தது.
நாட்கள் கடந்தன. அன்றொரு நாள் அதைப்போலவே, பேருந்து தாமதமாக வந்தது. கூட்ட மிகுதியும் குறையவில்லை இரைச்சல் சத்தத்திற்கு இடையே இளையராஜாவின் பாடல் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.
திடீரென்று இசை மங்கியது. அந்த நிறுத்தத்தில் (ஒயின் ஷாப்) குடிகாரன் ஏறினான். அவனுடன் யாரும் இல்லை. சற்றே தெளிவாக இருந்தான். அழுது புலம்பிக்கொண்டே பேருந்தில் ஏறினான்.
அவன் பேசிய வார்த்தைகள் சற்றும் விளங்கவில்லை. என்னவோ என்று இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டு இருந்தேன். குடிகாரனின் நிறுத்தம் வந்தது. திபுதிபுவென்று இறங்கி ஓடி, ஒரு சுவரின் முன் மண்டியிட்டுக் கொண்டு, “ஐயோ! என்ன விட்டுப் போயிட்டியே ” என்று தலையை அடித்துக் கொண்டு அழுதான்.
“ஏன் சுவரை நோக்கி அழுகிறான்” என்ற சுவரை உற்று நோக்கினேன். சுவரில் அவனது மனைவியின் கண்ணீர் அஞ்சலி போஸ்டர் ஒட்டப்பட்டிருந்தது. பேருந்து மெதுவாக கிளம்பியது. கண்களில் கண்ணீர் வடிந்தது.
– நந்தகுமார்
காணாமல் போன புன்னகை சிறுகதை – சக்தி ராணி
‘லேட் ஆச்சே ஆபிஸ் போகணுமே…’ என்று அவசர அவசரமாகப் படுக்கையில் இருந்து எழுந்தான் ராம்.
அலாரம் வைத்த கைபேசியைத் தேடினான். படுக்கையில் இல்லை. அதைத் தேடுவதற்கும் அவனுக்கு நேரம் இல்லை. பல் துலக்கிக் கொண்டே பாத்ரூமிற்குள் ஓடினான்.
.” பிரியா…டவல் எடுத்துட்டு வா” என்று குரல் கொடுக்க, “வருகிறேன்…வருகிறேன்” என்று மெதுவாக வந்தாள்.
“லேட்…லேட்….எல்லாம் லேட்…ஏன்டி இப்படி பண்ற, சீக்கிரம் எழுப்பியிருந்தா நான் இப்படி ஓட வேண்டியிருக்குமா?” என்றான்.
“உங்களுக்குத் தான் உங்க கைப்பேசி இருக்கே அப்புறம் என்ன நான் ? அது தான் எப்போதும் உங்களோட பேசிக்கிட்டே இருக்கும்”.
“அதைத் தான்டி காணோம்…ரவிக்கு போன் பண்ணி கார் கொண்டு வரச் சொல்லணும். அப்போ தான் ஆபிஸ்க்கு போக முடியும்…மீட்டிங் வேற கரெக்ட் ஆ ஆரம்பிச்சுருவாங்க” என்றபடி தேடத் துவங்கினான்.
“எங்கு தேடியும் கைப்பேசி காணவில்லை. கார் ஸ்டாண்ட்ல போய் பார்த்துக்கிறேன் கார் இருக்குதானு…ம்ம்..” என்று ஓட ஆரம்பித்தான்.
சுட்டெரிக்கும் வெயிலில் வேகமாக ஓடினான். வியர்வை சட்டையை நனைத்தது. எதையும் பொருட்படுத்தவில்லை. காரில் ஏறி, ‘அம்பத்தூர் செல்ல வேண்டும்’ என்றான்.
டிரைவரும், ‘சரி சார்!’ என்று புறப்பட்டார். கொஞ்ச தூரம் பயணித்ததுமே போக்குவரத்து நெரிசலில் கார் புகுந்தது.
“என்ன சார்… இப்படி நெரிசல்ல போறீங்க. வேற வழி இல்லையா…நான் சீக்கிரமா போகணும்” என்றான்.
“எல்லா பாதையும் இப்படி தான் சார் இருக்கு. இருங்க சார்… சீக்கிரம் போய்டலாம்” என்றார் அவர்.
கோபத்தின் உச்சியில் இருந்தாலும் மனதின் படபடப்பு அடங்கவே இல்லை… ‘போக்குவரத்து நெரிசலும் குறையவில்லை. கையில் போன் இல்லையே… எந்த தகவலும் சொல்லவும் முடியல. என்ன நடக்குனு தெரிஞ்சுக்கவும் முடியல…’ என முணுமுணுத்துக்கொண்டே அமர்ந்திருந்தான்.
ஓரளவு நெரிசல் குறைய…ஆபிஸ் வந்தடைந்தான். காருக்குப் பணம் கொடுத்துவிட்டு வேக வேகமாக ஓடினான். அவன் கதவைத் திறக்கும் நேரம் மீட்டிங் முடிந்திருந்தது.
‘ஐயோ…’ எனத் தலையில் கை வைத்தவனாய் தரையில் அமர்ந்தான்…மிகுந்த கோபத்துடன் அலுவலக உரிமையாளர் “அப்படியே…வீட்டிற்கு போய்விடு.. ஒரு வேலை கொடுத்தா அதைப் பண்ண வழியில்லை” என்று கடிந்து கொண்டார்.
எவ்வளவோ மன்னிப்பு கேட்டும் உரிமையாளர் மனம் கொஞ்சமும் இறங்கவில்லை…மனம் நொந்தவனாய் வெளியில் வருகிறான்.
கைப்பேசி இல்லாமல் எவ்வளவு நஷ்டம் என நினைத்துக்கொண்டே நடக்க ஆரம்பிக்கிறான். கஷ்டம்…அவமானம் மனதிற்குள் இருந்தாலும் தனிமையில் அவனை உணர அவனுக்கே நேரம் கிடைத்தது போல் உணர்கிறான்.
லேசான புன்னகை…அருகேயிருக்கும் டீ கடையில் அமர்ந்து டீ குடிக்கிறான்…அங்குள்ள தொலைக்காட்சியில் கிரிக்கெட் ஒளிபரப்பப்பட்டிருக்கிறது.
தோனியின் இரசிகனாய் சிறுவயதில் பார்ப்பது போல் உணர்வுப் பூர்வமாய் பார்க்கத் துவங்குகிறான்.
கைப்பேசியில் அலுவல் நேரங்களில் மறைத்து மறைத்து ஸ்கோர் மட்டும் தான் பார்த்தோம் நேத்து வரை…இன்னைக்கு இப்படி பார்க்கமுடியுது என்று எண்ணியவாறே புன்னகைத்தான்.
மேட்ச் முழுவதும் பார்த்துவிட்டு சிறுவன் போல துள்ளிக்குதித்து வீட்டிற்கு வந்தான்.
“என்னங்க அதுக்குள்ள ஆபிஸ் முடிஞ்சா…?” என்று மனைவி கேட்க நடந்ததைக் கூறுகிறான்.
நம்மை எதுவும் குற்றம் சொல்வாரோ என்ற எண்ணத்தில் பிரியா அவனைப் பார்க்க… அதைப் புரிந்து கொண்டவனாய்… வா.. நாம சேர்ந்து சமைக்கலாம். காய்கறிலாம் நானே கட் பண்றேன் என்று செய்ய ஆரம்பித்தான்…
ஆச்சர்யமாய்ப் பார்த்த பிரியா, “நீங்களா இது…முகம் கொடுத்து பேசுறதுக்கே நேரம் இல்லைன்னு சொல்வீங்க. இப்ப என்னனா , எனக்கு உதவிலாம் செய்றீங்க!” எனக் கேட்டாள்.
“எல்லாம் அப்படித்தான்” என்றான்.
இருவரும் புன்னகையும், உரையாடலுமாய் சமைத்துக் கொண்டிருக்கும் போது கைப்பேசியின் சிணுங்கல் எங்கிருந்தோ கேட்க வேகமாய்த் தேடி ஓடினான்.
உரிமையாளரின் அழைப்பு, மீண்டும் உடனே அலுவலகம் வா என்றழைக்க, “கிடைத்து விட்டது கைபேசி. என் புன்னகை தொலைந்து விட்டது” என புறப்பட்டான்.
– சக்தி ராணி
கார்கவியின் கவிதைகள்
குருதிப் பூக்கள்
*******************
இரத்தமும் சதையும் குழகுழப்பில் வழிந்த பூக்கள்..!
குறைகளைச் சொல்லிக் கும்பிட்டுப் பிழைக்கும் குலப் பூக்கள்…!
உடல் மொழியில் வலிகள் மறைத்த பூக்கள்..!
உறுதியான வாழ்க்கைக் காம்புடைய பூக்கள்…!
ஓயாது கடிகாரம் உணர்வாய்க் கொண்ட பூக்கள்..!
வாசனை இல்லாத உறுதிச் சுவாசப் பூக்கள்..!
உளைச்சல் தனை உரமாய்க் கொண்ட ஆலமரப் பூக்கள்..!
மௌனத்தில் பல் இழித்து ரணத்தில் செழித்தப் பூக்கள்….!
காசைக் கரியாக்கும் மகன்கள் முன் உழைத்த பூக்கள்..!
கடுகு டப்பாவில் சேமிக்கும் மனை வங்கிக் கொண்ட பூக்கள்…!
மயங்கும் மாணாக்களை மகனாய்க் கொண்ட பூக்கள்..!
ஆம்…
ஆசைகளின் சவப்பெட்டி குருதிப்பூக்கள்…!
குலம் அறிந்து கும்பிட்ட சோற்றுப் பூக்கள்..!
குட்டக் குட்ட நில்லாது ஓடும் ஆற்றுப் பூக்கள்…!
நீட்டிய கைகளில் ஒரு ரூபாய் – இரு ரூபாய்க் கரிசனப் பூக்கள்..!
உலகை மாற்ற
ஆரம்பித்து
உறவை இழந்த பூக்கள்…!
எதிர்த்த பின்பும் பூக்கும் அதிசய அத்திப்பூக்கள்..!
உருண்டும் புரண்டும் மண் ஒட்டா உழைப்பை இழந்த பூக்கள்…!
உலகெலாம் சுற்றி ஓய்ந்து சுனங்கிய பூக்கள்…!
உயிர் தரித்து,
உலகம் பார்த்து,
உண்மையறிந்து,
உழைத்துச் சேர்த்த
ஆண் பூக்கள்…!
ஓய்வை மறைத்து,
உறக்கம் மரித்து,
உலகம் இழந்து
உருட்டும் பூனையாய்ப்
பெண் பூக்கள்….!
கலம் பெற்று
உறவு கொண்டு
கைப்பிடித்து,
கோல் கொடுத்து,
ஈசல் வழி முதல்
கால் கட்டிலின்
தொட்டில் வரை
தாய்ப் பூக்கள்…!
காலை எழுந்தவுடன்
கண்ணீர்
கண்ணில் கொண்டு,
கையில் பேனைக் கொண்டுத் தர அட்டை ஏந்தும் கல்விப் பூக்கள்…!
அப்பனில்லா விலாசத்தில் அனாதைப் பூக்கள்,
அடிவாங்கி உணவருந்தும் மழலைப்பூக்கள்…!
தரைப் பிறந்து,
தாலாட்டுப் பெற்று
கால் முளைத்து,
கட்டுக் கோப்பான பூக்கள்.
சலனங்கள் நிறைந்த பூக்கள்,
நல்லது கெட்டது நிறைந்த பூக்கள்….!
சாஸ்டாங்கக் காலடிப் பூக்கள்,
மன அழுத்த வெறுப்புப் பூக்கள்…!
ஊருக்கே உழைத்து உறவு வளர்த்த பூக்கள்..!
உள்ளத்தில் வலி கொண்ட – மறைத்த பூக்கள்…!
உளி கொண்ட சிற்பியின் வலிப் பூக்கள்…!
புன்னகையில் புவியை ஆள ஆண்- பெண்ணாய்ப் பூக்கள்….!
கருத்துகள்,
கவலைகள்,
ஏக்கங்கள்,
இயல்புகள்,
ஆசைகள்,
ஐக்கியங்கள்,
யதார்த்தங்கள்,
வாழ்த்துகள்,
கண்கள் வலித்து,
கண்கள் துடித்து,
ஆசை நேரத்தில்
அனைத்தையும் கடந்து செல்லும்,
கவலைகளில் பீதாம்பரி அழைத்த ஆண் பூக்கள்…!
தந்தைப் பூக்கள்…!
அந்த பெண் மனம்
***********************
யாருக்காக பிறந்தது இந்த பெண் பிண்டம்….
அழகான எண்ணங்களுடன், மேனி வண்ணங்களுடன்,
மிளிரும் ஆசைகளுடன் துள்ளிப்பிறந்த பிண்டம்….
பிறந்த இடம் பொறுத்து ஆசைகள் கருகளாயிற்று…..
சென்ற இடமெல்லாம் சிறப்பாக செயல்படுபவள் பெண்..
யாரையும் புண்படுத்தாத மனம் கொண்டவள் பெண்….
எதிர்த்து பேச எண்ணாதவள் பெண்…
எவரையும் எதிர்த்துப்பேச விடாத தைரியம் மிக்கவள் பெண்…
ஏக்கம் நிறைந்தவள் பெண்..
யதார்த்த உலகை ஒருபடி அளவில் அளந்தவள்…
கடுகுமணியை கூட கரம் விட்டு கொட்ட ஆயிரம் யோசனை கொண்டவள்….
கண்டவரின் வார்த்தைகளில் கசங்குபவளும், வாழ்த்துகளில் மின்னுபவளும் பெண்….
கடைசி பருக்கை உண்பவளும் பெண்,
இல்லாத பருக்கைக்கு நீர் நிரம்ப உறங்குபவள் பெண்….
கட்டும் துணியிலிருந்து கைக்குட்டைவரை கசக்கி மடித்துவைத்தவள் பெண்..
மார்துணி விழகாது மானம் காத்தவள் பெண்…
மானஸ்தன்களின் அன்னையும் அவளே,
மங்குனிகளின் தங்கையும்,அக்காளும் அவளே….
செம்பருத்தி செடிகளின் வாசம் பெண்….
மருதாணிகளின் செக்க சிவப்பு பெண்…
அடுப்படி சாம்பலில் கைரேகை பெண்…
அழகிய கோழிகுஞ்சிகளில் இரைப்பருக்கைகளில் பெண்…..
யாதார்த்த உலகமிது..
பெண்களின் யதார்த்தம் அறியா உலகமும் இதுவே….
பெண்மையை போற்றி வணங்குவோம்…
நட்பிற்கும் இதயமுண்டு
****************************
நட்புக்கு ஈடு இணை இங்கே ஏது….
கண்டவரை எல்லாம் கை கோர்த்து கொள்வது நட்புதான்…
காணாமல் பல கோடி வலைதளத்திலும் நட்புதான்..
கண்டிப்பாக நடந்து கொண்டு பிறது மன்னிப்பில் தரை இறங்குவது நட்புதான்…..
நாலு பேர் தவறா சொன்னாலும்,நான் இருக்கிறேன் என்று தோலுக்கு தோல் கொடுப்பது நட்புதான்….
நாற்றம் நிறைந்த சேற்றின் நடுவே இலைகளின் பாதுகாப்பில் அல்லியும் நட்புதான்…
பத்திலிருந்து ஒன்பது ஆன போதும் ஒருபோதும் நிற்காது சுற்றும் கோள்களின் சுழற்சி நட்புதான்….
நான்கு நாட்கள் பார்க்கவில்லை என்றாலும்..நமக்கென்ன என்று இருப்பதும் நட்புதான்..
நமக்கென்ன என இருந்த போதும் நன்றாக இருக்க செய்யும் மறைமுக செயலும் நட்புதான்…..
உலகத்தை ரசிக்க வைப்பது நட்புதான்…
உன்னை முழுவதுமாக உணர வைப்பதும் நட்புதான்….
வயது கடந்தது நட்புதான்-யார் வயது யாரென அறியாது தொடர்வது நட்புதான்…..
கருத்து வேறுபாடு நிறைந்த பொழுதும் வெறுத்து ஒதுக்காத தோழமை நட்புதான்..
இரும்பு கதவு கொண்டதல்ல நட்பு…
இளகிய இதயமும் கொண்டதுதான் நட்பு….
நட்பே துணை….
இறைவி
***********
எல்லாம் அவளாகி போனப் பிறகு வேறு என்ன நான் சொல்லி விடக்கூடும்….
ஆசையாக வாழ்ந்து அனைத்தையும் அனுபவித்து பட்டாம்பூச்சி போல் வாழ்வை அனுபவித்தவள்…
இங்கு நேரம் பார்த்து ஆட்கள் பார்த்து எனக்காக எல்லாம் சேர்த்து வைக்கிறாள்..
அவள் அன்னை தந்தை பிரிந்து என் அன்னை தந்தையை அவள் உடையவராய் ஏற்று அன்பும்,
ஆர்ப்பரிக்கும் பணிவிடைகளையும் சற்றும் மனம் கோணாது,முகம் சுழிக்காது செயல்படுத்துகிறாள்….
என் உடன்பிறப்புகளுக்கு உடன்பிறப்பானால்,என் சொந்தங்களின் புது சொந்தமானால்,..
என் வீட்டு செல்லங்களுக்கு அன்பானால்…அப்பாவின் அன்பும் அவளும் ஓர் மகளானால்….
மாமியார் மருமகளாய் இவர்கள் இல்லை,அம்மை-பெண்ணாய் பயணிக்கின்றனர்…
உடல் வழிகள் ஏராளம் இருந்தாலும் இன்முகத்துடன் என்னருகில்….
அதற்காகவே மணமுடித்தேன்..கைப்பிடித்து கால் பிடித்து அவள் துயரங்கள் நான் துடைப்பேன்….
அறிவில்லா சமுதாயம் பொண்டாட்டி தாசன் என்ற பெயர் சூடும்….
இருக்கட்டும் அது ஓரம்…
சமுதாயம் என் குடும்பத்தை பார்த்ததில்லை…
சமுதாயம் என் உறவுகளை பேணிக்காப்பதில்லை…
சமுதாயம் இல்லறவியலில் துணையில்லை…
சமுதாயம் என்னவளின் தலைவலிக்கு மருந்து இல்லை..
அம்மாவுக்கு அடுத்த இடம் அவளானாள்…அவளே என்றென்றும் அன்னையானாள்….
அன்னை கூட வாழ்நாளில் கடந்து போவார்…
அவள் காலம் முடியும் வரை என் நிழலென அவாள்…
பிள்ளைகளை பற்றிட பாதுகாத்து,பணிகளை அவள் தலைமேல் தான் சேர்த்து…
அடுப்பூதும் பெண்ணுக்கு படிப்பெதற்கு என்பதை உடைத்தவள்….
என்னவள்…
என் எல்லாம் அவள்…
என் இதயம் நிறைந்த இறைவி
என் மனைவி….
நொடிக்குள் அடைபட்டோம் நாம்
**************************************
அந்தப் புலனம் செயலியினை
முன்பார்வைக்கு
வைத்துக் கொண்டு
முழுநாளும்
கடந்துவிடுகிறது
அவ்வப்போது ரீஃப்ரஸ்
செய்து கொண்டு
நேற்று அனுப்பிய
‘சாப்பிட்டாயா’
எனும் சொல்லை மட்டும்
இன்றைய செய்திவரை
ஸ்குரோல் செய்து
சாப்பிட்டுக் கொண்டே இருக்கிறேன்….
ஏக்க ஏப்பங்களுக்கிடையே………..
மாதமொரு அப்டேட்களில்
பின்னிப் பிணைந்த
செயலிகளின்
ஆர்ச்சிவ்களில்
புதைந்து கிடக்கும்
எனது
எண்ணை எப்படி நான்
தட்டி எழுப்புவது……..
நான் என்னவோ
உன்னைப் பின்செய்து
உனது
தனிமையாக நீ
நடப்பது போல்
பின்பக்க வருத்தத்தை
நடையில் காண்பிக்கும்
கலர் சேடிங் கொட்டியுள்ள
கடைசி டீபி புகைப்படத்தைப்
பார்த்துக்கொண்டே
நகர்கிறேன்
எனது எண்ணின்
அலையும் நுண்ணலையும்
உன் நுகர்தலுக்கு அருகில் இல்லை என்பதறியாது…
ஒவ்வொரு இரவும்
மறுநாள் விடியலை
மறுபதிவு செய்யாமல்
தொடங்குவதில்லை
என் மறுநாளிடம்
கடன் வாங்கும்
நீ
எடுக்க மறந்த ஆர்ச்சீவ்களிலும்
மற்றும் பலனில்லாமல்
கிடப்பதனால்
மூன்று பின் செட்டப்களின்
மாற்று வழியின்றி
நொடியில் அடைபட்டோம்
நாம்…..