No Comments
பெண் யானைக்கு ‘அத்தினி’ என்றொரு பெயர் இருப்பதே இந்த நூலின் தலைப்பை வாசித்த பிறகே தெரியவந்தது. தற்போது ஏராளமானோரின் கைகளில் தவழும் இந்த அத்தினிக்காடு என்ற நூல் பலரின் கூட்டுமுயற்சிக்குப் பிறகே சாத்தியமாகியிருக்கிறது.
தவிர்க்க முடியாத ஆளுமைகளின் அணிந்துரை, நேர்த்தியான புத்தக வடிவமைப்பு, பக்கத்திற்குப் பக்கம் அழகழகான ஓவியங்கள், மொபைல் ஃபோனில் ஸ்கேன் செய்து பார்க்கவும் கேட்கவும் க்யூ ஆர் கோடு, பின்புற அட்டையில் இளம் எழுத்தாளர் சுபவர்ஷினியின் அழகிய புகைப்படம் என அனைத்து அம்சங்களையும் ஒருங்கே கொண்டிருக்கிறது இந்த நூல்.
பதின் பருவத்தைத் தாண்டாத குழந்தைகளே ஒவ்வொரு கதைக்கும் தேவையான ஓவியங்களை வரைந்திருக்கிறார்கள். அவர்களின் புகைப்படங்களும் அவர்களைப் பற்றிய விவரங்களையும் புத்தகத்தின் கடைசிப் பக்கத்திற்கு முன்னதாக அச்சேற்றி அவர்களை அடையாளப்படுத்தியும் அங்கீகரித்தும் இருப்பது சிறப்பு.
நேர்மறை எண்ணம் கொண்ட பதினைந்து சிறுகதைகள் வாசிக்க வாசிக்க நமட்டுச் சிரிப்பை வரவழைக்கிறது. இருபத்தி ஒன்றாம் நூற்றாண்டுக் குழந்தையான சுபவர்ஷினியின் கற்பனைக்கு எதுதான் எல்லை? என்ற எண்ணம் கடைசிவரை நீடித்துக் கொண்டே இருக்கிறது.
வளர்ப்பு விலங்கோ அல்லது காட்டு விலங்கோ எதுவாக இருப்பினும் சிறுவர் கதைகளில் பேசுவது என்பது இயல்பாகவே தவிர்க்கமுடியாதது ஆகிவிட்டது.
அப்படித்தான் இந்த நூலிலும், சிங்கமும் புலியும் ஒரே காட்டில் இருக்கின்றன. ஒரு சிறுமிக்கும் யானை நண்பனாக இருக்கமுடியும் என்றால் புலியும் நண்பனாக இருக்க முடியும்தானே?
ஒரு வளர்ப்பு நாய்க்குட்டியால் தன்னை பாசமாக நேசிக்கும் சிறுவனுக்காக ஓடிப்போய் டாக்டரை அழைத்துவர முடிகிறது. ஒற்றைச் சிறுமியால் புலிகளிடம் பேசியே யானைக்குட்டியைக் காப்பாற்றிவிட முடிகிறது. வாத்துக் குஞ்சுகளுக்கு நீரின் அவசியத்தைப் புரியவைக்க முடிகிறது.
கொசு ஒன்று காட்டிற்குள் பட்டாம்பூச்சியுடன் சினேகம் கொண்டு சுற்றிப் பார்க்கிறது. கொரோனா என்ன செய்யும் மனிதர்களை அழித்துக் கொல்லும் ஆனால், ஒரு குழந்தையின் பார்வையில் தந்தையை வீட்டிலேயே இருக்க வைத்து தன்னோடு விளையாட வைக்கும் அப்படியானால் கொரோரானா என்ற பெருந்தொற்று நோய்க்கும் நன்றி சொல்லவேண்டும்தானே? அப்படித்தான் ’கொரோனா நிகழ்வு’ என்ற கதை கவனத்தை ஈர்க்கிறது.
நாய்க்கு நண்பர்களாக பூனைகள் ஒரு கதையில் கதாப்பாத்திரங்கள் என்றால் மற்றொரு கதையில் முயலும் ஆப்பிள்களும் மாறுவேடத்தில் ஊர்சுற்றக் கிளம்பிவிடும் கதாபாத்திரங்கள்.
அடிபட்ட புறாவுக்கு மருத்துவம் செய்து காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற எண்ணம் எல்லாக் குழந்தைகளுக்கும் இருப்பதுபோலவே பறவையைத் துன்புறுத்துபவர்களுக்கு அது தவறு என்று தன்மொழியில் குழந்தையாக சொல்ல முயன்றிருப்பதில் ஆச்சரியம் ஒன்றும் இல்லை.
அடிபட்ட டால்பின் மீன் கரை ஒதுங்கிக் கிடப்பதும் அதைக் குணப்படுத்தி மீண்டும் கடலுக்குள்ளே கொண்டுவிடும் கற்பனையும் அபாரம்.
வனம் என்றால் பசுமையாகத்தான் இருக்கும். பசுமையாக இருந்தால் அங்கே விலங்குகள் இருக்கும். அவர்களும் பள்ளிக்கூடம் செல்வார்கள்.
அதுவும் பேருந்தில். மனிதர்களைப் போலவே பூச்சிகளும் களைத்து போய்விடலாம். களைத்துப் போய் வகுப்பறையில் தூங்கியும் விடலாம். ஆசிரியை எப்போதும் போல் தாமதமாக வந்த பூச்சிக்கு தண்டனையாக வெளியே நிற்க வைத்துவிடும் சாத்தியக்கூறுகளும் குழந்தைகளின் கதையில் தவிர்க்க முடிவதில்லை.
எல்லாம் கற்பனைதானே என்று கேட்டால், ஆம்! கற்பனைதான். குழந்தைகளுக்குள் எழும் கற்பனைகள் வளர்ந்த மனிதர்களுக்கு ஏன் தோன்றுவதில்லை? என்ற கேள்வி இந்நூலை வாசிப்போர்க்கு கடைசிவரை எழுந்துகொண்டேதான் இருக்கும். அதற்கு விடை தேடவேண்டுமானால் இதுபோன்ற குழந்தைகள் எழுதிய கதைகளை வாசிக்க வேண்டியது கட்டாயம்.
குழந்தைகள் கேட்டறிந்த பக்கத்து ஊருக்குக் கற்பனையில் பாண்டா கரடிகள் வர வாய்ப்பிருக்கிறது. புலியும் அதே இடத்திற்கு வந்து எனக்கு கோழியும் ஆடுகளும் வேண்டும் என்று கேட்கிறது, அங்கிருக்கும் மக்கள் இன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை ’லாக்டவுன்’ என்ற சொன்னவுடன் அதே புலி ’அப்படியானால், இன்று வேண்டாம், நாளையிலிருந்து கொடுக்கவேண்டும்’ என்ற கட்டளையிடுவதெல்லாம் குழந்தைகளுக்கு மட்டுமே தோன்றும் அசாத்தியக் கற்பனைகள்.
குழந்தைகளின் கதைகளை வளர்ந்தவர்கள் எழுதவதற்கும் குழந்தைகளே எழுதுவதற்குமான உள்ள வேறுபாட்டைக் கூர்ந்து கவனித்தால் ஒன்று தெளிவாகத் தெரியும். அதன் குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தில் அளவில் சிக்காத நீள அகலங்களைக் கொண்டவை சிறுவர்களுக்காக சிறுவர்களே எழுதும் கதை. குழந்தைகளுக்கான கதைகளை குழந்தை சொல்லும் போது தான் கேட்ட அல்லது பார்த்த அத்தனையும் கதைகளுக்குள் வலம்வருகின்றன.
அவ்வகையில் அத்தினிக்காடு விலங்குகளும், பறவைகளும், பூச்சிகளும் கூடவே மனிதர்களும் வாழும் இடம் இந்த பூமி என்று அழுத்தம் திருத்தமாக சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.
லாஜிக்கைப் பற்றி எந்தவிதத்திலும் கவலைப்படுவதில்லை குழந்தைகள். அதற்கான சமரசத்தையும் அவர்கள் எதிர்பார்ப்பதில்லை. மனம்போன போக்கில் கதை நகர்த்தியும், அதைச் சொல்லியும் அவற்றைப் புத்தகவடிவில் பார்த்து மகிழும் பாக்கியம் ஒருசிலருக்கே அமையும் அவ்விதத்தில் அத்தினிக்காடு நூல் எழுதிய சுபவர்ஷினிக்கு வாய்த்திருக்கிறது. வாழ்த்துகள்.
– வே.சங்கர்
நூல்: அத்தினிக் காடு
ஆசிரியர்: ச.ச.சுபவர்ஷினி (வயது 8)
விலை: ₹99
பக்கங்கள்: 104
வெளியீடு: லாலிபாப் சிறுவர் உலகம்
தொடர்புக்கு : 044 – 24332424 /24330024/
விற்பனை : 24332924
[email protected]
No Comments
நூலின் பெயர் சற்றே வித்தியாசமாக இருக்கவே, அதை வாசிக்கவேண்டும் என்ற ஈர்ப்பு இயல்பாகவே எழுந்துவிடுகிறது. மழை நீர் தெரியும் அது என்ன ’மறை நீர்’? என்ற ஆர்வம் அதில் சேர்த்தி.. புத்தகத்தை மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது இதுவொரு ஆய்வுக்கட்டுரையோ என்ற எண்ணம் எழுந்தாலும், தற்போதைய காலகட்டத்தில் அனைவரும் அவசியம் அறிந்துகொள்ளவேண்டிய செறிவான கட்டுரைகளின் கூட்டுத் தொகுப்பு என்பதை உணரமுடிகிறது.
திருவாரூரை பிறந்த ஊராகவும் தஞ்சாவூரை சொந்த ஊராகவும் கொண்டவர் கோ.லீலா. நீர்வள ஆதார அமைப்பு, பொதுப்பணித்துறையில் பணிபுரியும் இவருக்கு இது முதல்நூல்.
முதல் இருபத்திரண்டு பக்கங்கள், பதிப்புரை, முகவுரை, அணிந்துரை, வாழ்த்துரை, கல்லூரித்தோழிகளின் வாழ்த்துரை, என்னுரை, நன்றியும், பேரன்பும் என்ற பெயரில் இந்நூலில் என்னென்னவெல்லாம் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது என்பதை சுருக்கமாக (?) இந்நூலை வாசிப்பதற்கு முன்னதாகவே அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது. மொத்தம் பதினைந்து கட்டுரைகள். ஒன்றன் தொடர்ச்சியாக மற்றொன்று சுவாரஸ்யம் குறையாமல் நம்மைக் கரம்பற்றி அழைத்துச்செல்கின்றன.
ஆய்வுகள் செய்து நூல்களை எழுதும் பெண் எழுத்தாளர்கள் தமிழில் மிகக் குறைவு. ஆனால், கோ. லீலா சீரியமுறையில் பல ஆய்வுகளை செய்தும் ஆய்வுக்கட்டுரைகளை வாசித்தும் சிறந்ததொரு தொகுப்பாக இந்நூலைப் படைத்திருக்கிறார்.
முதல் கட்டுரையில், தண்ணீரின் மூன்று தன்மைகளான காரத்தன்மை, அமிலத்தன்மை, மற்றும் நன்னீர்தன்மை என்று பள்ளிக்குழந்தைகளும் புரிந்துகொள்ளும்வண்ணம் மிக அழகாக விவரிக்கப்பட்டுள்ளது.
அதைவிட குறிப்பாக, சாணக்கியர் காலத்தில் பெய்த அதே மழையளவுதான் இன்றும் பெய்கிறது என்ற வரிகளை வாசிக்கும்போது ”அட, ஆமாம் இல்ல!” என்று நம்மையறியாமல் சொல்லத்தோன்றுகிறது. அப்புறம் ஏன் தண்ணீர் பற்றாக்குறை ஏற்படுகிறது? ஒருவேளை மக்கள் தொகையின் அதிகரிப்பாக இருக்குமோ? என்ற சந்தேகம் தோன்றுவதற்குள், நீர்நிலைகள் சாக்கடை ஆனது எப்படி என்ற கேள்விக்கு, நூல் ஆசிரியரே கீழ்கண்டவாறு விளக்கமும் தந்துவிடுகிறார்.
எந்தப் பொருட்களைத் தயாரிப்பதன் மூலம் நீர் நிலை கெடும்? என்பதை அறிந்த முதலாம் உலக நாடுகள், அப்பொருட்கள் தயாரிப்புக்கான ஒப்பந்தந்தத்தை மூன்றாம் உல நாடுகளுக்குத் தாரை வார்க்கின்றன. மூன்றாம் உலக நாடுகளோ, அரசியல், மோசமான பொருளாதார நெருக்கடி, மற்றும் வேலைவாய்ப்பு போன்ற பல காரணங்களால் போட்டி போட்டுக்கொண்டு ஒப்பந்தத்தைப் பெறுகின்றன.
பொருள் தயாரித்த பின் வெளிவரும் கழிவை மேலாண்மை செய்யாது நீர்நிலைகளில் விட்டுவிடுகின்றன. இதன் மூலம் பல ஆறுகளும், ஏரிகளும், குளங்களும், குட்டைகளும் கெட்டுக் குட்டிச்சுவராகிவிடுகின்றன.
இதுமட்டுமல்லாமல், கழிவுகள் நீரோடு சேர்ந்து ஊடுருவி நிலத்தடி நீரையும் மாசடையச் செய்யத்தவறுவதில்லை. இனி தண்ணீர் கிடைக்க ஒரே வழி மழை மட்டுமே என்பதை அனைவரும் புரிந்துகொள்ளவேண்டிய தருணமாக இன்றைய காலகட்டம் மாறியிருக்கிறது.
வளர்ந்த நாடுகளில் தண்ணீர்ப் பற்றாக்குறையை எப்படி சமாளிக்கிறார்கள்? என்ற கேள்விக்கு, சீனா, இஸ்ரேல் மற்றும் சில ஐரோப்பிய நாடுகள் மறைநீர் தத்துவத்தைப் பின்பற்றுகின்றனவாம். நீரின் தேவையையும், பொருளின் தேவையையும் துல்லியமாக ஆய்வுசெய்து, அதற்கேற்ப உற்பத்தி, ஏற்றுமதி, இறக்குமதிக் கொள்கைகளை வகுத்துக்கொள்கிறார்களாம். .
எல்லாம் சரிதான். மறை நீர் என்றால் என்னவென்று புரிந்தால்தானே அதைப் பற்றிய தெளிவும் விழிப்புணர்வும் பெறமுடியும்? என்பவர்களுக்கு இந்நூலில் கொடுக்கப்பட்டுள்ள விளக்கத்தை அப்படியே தருகிறேன்.
நாம் பயன்படுத்துகின்ற பொருட்கள் அனைத்திலும் மறைந்திருக்கும் நீர், மறை நீர். ஒரு நாட்டின் மொத்த உற்பத்தியையும் பணத்தையும் கொண்டு மதிப்பிடுவதைப் போல நீர் வளத்தைக் கொண்டு மதிப்பிடும் பொருளாதாரம் தான் மறைநீர்.
ராக்கெட் தயாரிக்கும் வல்லரசுகளுக்கு ஜட்டி தயாரிக்கத் தெரியாதா? ஏன் திருப்பூரையே எல்லா நாடுகளும் சுற்றிச்சுற்றி வருகின்றன. ஆம், 250 கிராம் பருத்தி உற்பத்திக்கான மறை நீர் தேவை 2495 லிட்டர்கள். ஒரு ஜீன்ஸ் பேண்ட் தயாரிக்க பத்தாயிரம் லிட்டர் மறை நீர் தேவை. ஒரு பொருளின் விலை என்பது அதன் எல்லா செலவுகளையும் உள்ளடக்கியதுதானே? என்ற கேள்வி நம்மைத் திகைப்படைய வைக்கிறது.
கனடா போன்ற வளர்ந்த நாடுகள் வளரும் நாடுகளிடமிருந்து தண்ணீர் அதிகமாக செலவாகும் பொருட்களை இறக்குமதி செய்துகொள்கின்றன. துபாய் இதற்கெல்லாம் அண்ணன். பிறநாடுகளிடமிருந்து இறக்குமதி செய்து அதை அப்படியே ஏற்றுமதியும் செய்கின்றன. இதன்மூலம் நாட்டின் வளம் பாதுகாக்கப்படுவதோடு வருமானமும் பெற்றுவிடுகிறது. வேறொன்றும் இல்லை, அது நம்மூர் தரகுவேலைக்குச் சமமானது.
மறை நீர் ஏற்றுமதியில் முன்னணியில் இருக்கும் நாடுகள் சீனா, பிரேசில், மற்றும் இந்தியா. அரிசி ஏற்றுமதிக்காக மட்டும் 10 ட்ரில்லியன் லிட்டர் தண்ணீர் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. விளங்கும்படி சொல்லவேண்டுமானால், 10 ட்ரில்லியன் லிட்டர் தண்ணீரை மறை நீராக இந்தியா ஏற்றுமதி செய்துவருகிறது.
மறை நீரை எப்படி சேமிப்பது? தண்ணீர் அதிகமாக உள்ள காலத்தில் விவசாயம் மூலம் உணவு உற்பத்தியைப் பெருக்கிக் கொள்வதும் தண்ணீர் இல்லாத காலங்களில் உற்பத்தி செய்த உணவுப்பொருட்களை மக்களுக்கு அளிப்பதன் மூலம் மறை நீரை சேமிக்க முடியும் என்கிறார் அதுமட்டுமல்ல, தண்ணீர் என்பது ஒரு வரையறுக்கப்பட்ட வளமே அன்றி பொருள் அல்ல என்கிறார் இந்நூல் ஆசிரியர்.
சிலர் பணம்-உற்பத்திக்கு என்ன வழி என்று கேட்கிறார்கள். நீ உயிரற்றுப் போய்விடுவாய் என்று சொல்லும்போதுகூட பணத்தை எப்படி உருவாக்குவது என்ற ஆர்வமும் துடிப்பும் மனிதர்களிடையே இருப்பது மிகவும் அச்சத்திற்கு உள்ளாக்குகிறது என்று வேதனையோடு நினைவு கூறுகிறார்.
இன்னும் ஒருபடி மேலே போய், தற்போது அறிவியல் என்பது காசு, கல்வி, பொழுதுபோக்கு ஆகியவற்றுக்கு அடிப்படைக்கானதே தவிர வாழ்வியல் அடிப்படைக்கானதல்ல என்பதை நமது அன்றாட வாழ்க்கை காட்டுகிறது என்கிறார்.
அடுத்தடுத்து செல்லும் பக்கங்களில் காடு என்றால் என்ன? வனம் என்றால் என்ன? கானகம் என்றால் என்ன? மழைக்காடுகள் என்றால் என்ன? போன்ற கேள்விகளுக்குத் தெளிவான விளக்கம் தரப்பட்டுள்ளது.
ஒரு நாடு ’வளமான நாடு’ என்பதற்கான அறிகுறி மொத்த நிலப்பரப்பில் 33 சதவீதம் காடுகள் இருக்கவேண்டும். பூமியின் நுரையீரல் காடுகள்தான். நீராதாரங்கள் அனைத்தும் காட்டின் மடியில்தான் உற்பத்தியாகின்றன என்கிறார்.
வனத்தைப் பற்றிய அறிவோ, உணர்வோ, அக்கறையோ இல்லாதவர்கள் எப்படி வனத்தைப் பாதுகாக்க முடியும்? இத்தனையும் உள்ளவர்கள் வனத்தின் மைந்தர்களான பழங்குடியினர்தான் மழைக்காடுகளை மனிதர்களால் உருவாக்க முடியாது. இவர்கள் நடுகிற மரங்கள் எல்லாம் காடுகளை அதுவும் மழைதரும் காடுகளை உருவாக்காது. என்பதை ஆதாரத்தோடு அழுத்தம் திருத்தமாக நிரூபிக்கிறார்.
போகிறபோக்கில், கென்யாவைச் சேர்ந்த வங்காரி மாத்தாய் பற்றியும்,பாரிஸ் ஒப்பந்தம் பற்றியும், அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த ‘பெக்டல்’ என்ற தனியார் நிறுவனத்தின் தில்லுமுல்லுகளைப் பற்றியும் மறக்காமல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது சிறப்பு.
அதுமட்டுமல்லாமல், பழந்தமிழரின் பாசன மற்றும் வெள்ள மேலாண்மையின் சிறப்பு, தற்போது தண்ணீர் எப்படியெல்லாம் வீணடிக்கப்படுகிறது என்பதனை மட்டும் குறிப்பிடாமல் அதற்குண்டான தீர்வுகளையும் விவரிக்கிறது இந்நூல்.
இந்நூல் ’மறை நீர்’ பற்றிய தகவல்களை மட்டும் உள்ளடக்கியதாக இல்லாமல் இன்றைய தலைமுறையினர் நீர் மற்றும் நீர்மேலாண்மை, காடுகள் மற்றும் மரம்நடுதல் பற்றிய விழிப்புணர்வு அடைவதற்கு அவசியம் வாசிக்கவேண்டிய நூல் என்று அறுதியிட்டுக்கூறலாம்.
நூலின் பெயர் : மறை நீர்
ஆசிரியர் : கோ.லீலா
வெளியீடு : படைப்பு பதிப்பகம்
விலை : ரூ.150/-
பக்கங்கள் : 120
No Comments
நூலின் பெயர் : வானவாசிகள்
நூலின் : முனைவர் பெ.சசிக்குமார்
பதிப்பகம் : புக் ஃபார் சில்ரன் (பாரதி புத்தகாலயம்)
பக்கங்கள் : 128
விலை : 120
புத்தகம் வாங்க இங்கே க்ளிக் செய்யவும்: thamizhbooks.com
பரந்துபட்ட வாசிப்பில், ஒரு குறிப்பிட்ட செய்தி அல்லது விசயம் மூளைக்கும் உட்கார்ந்துகொண்டு அச்செய்தியோடு தொடர்புடைய மற்ற செய்திகளையும், உள்மனம் நினைவுகூர்ந்து கிளறிக்கொண்டே இருக்கும்.
அப்படித்தான் முனைவர் பெ.சசிக்குமார் அவர்களின் “வானவாசிகள்” (பறக்கும் நுட்பம் குறித்த அறிவியல் பார்வை) என்னும் நூல் விளக்கிச் சொல்லும் செய்திகள்.
உண்மையில், வானவாசிகளான பறவைகள், கூட்டமாகப் பறந்தாலும் அழகு, தனியாகப் பறந்தாலும் அழகு. இந்நூலை வாசித்த பிறகு, காலை மற்றும் மாலை நேர நடைபயிற்சியின் போது பறவைகளைக் கூர்ந்து கவனிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை ஏற்படுத்தியது.
புதரில் இருந்து விர்ரென்று குறுக்கே பாய்ந்தோடும் பறவைகள், ஆங்கில ‘வீ’ வடிவத்தில் பறந்து செல்லும் பறவைகள், மரத்தின் உச்சிக்கொம்பில் அமர்ந்துகொண்டு பாட்டுப்பாடும் பறவைகள், தோரணம் கட்டியதுபோல் கரண்ட் கம்பிகளில் வரிசைகட்டி அமர்ந்துகொண்டு அழகுகாட்டும் பறவைகள், மெல்லிய பூவின் காம்பில் அமர்ந்துகொண்டு தேனெடுக்கும் பறவைகள், பலம்கொண்ட கழுகைத் துரத்தியடிக்கும் குட்டிப்பறவைகள், கீச்சிட்டுக்கொண்டே இருக்கும் குஞ்சுகளுக்கு உணவூட்டும் பறவைகள், விசிலடித்தால் எதிர்பாட்டுக் குரல் கொடுக்கும் பறவைகள் என்று நாள்தோறும் ஏதேனும் ஒரு பறவை அல்லது பறவைக் கூட்டத்தை தொடர்ந்து கவனிக்கவும் அவற்றை நேசிக்கவும் முடிந்தது.
இத்தனை நாட்கள் பார்த்த அதே பறவைகள்தான் என்றபோதும், படிப்படியாக பறவைகள் பறக்கும் விதத்தை உற்று நோக்க வைத்தது இந்தநூல்தான்.
வெவ்வேறு சமயங்களில், வெவ்வேறு மனநிலையில், பறவைகளைப் பற்றிக் கவிதை எழுதவேண்டும் என்ற எண்ணம் அவ்வப்போது தோன்றியது தற்செயலா அல்லது திட்டமிட்டா என்று வேறுபடுத்திபச் சொல்லத் தெரியவில்லை. ஏனெனில், சில பறவைகளின் சிறகடிப்பும், சிருங்காரமும் சிலிர்ப்பூட்டுபவை.
இறகும் இறக்கைகளும் என்று தலைப்பிடப்பட்ட உரையாடலை வாசித்தபிறகு, நடந்துசெல்லும் சாலையின் ஓரத்தில் ஏதாவது ஒரு இறகு தட்டுப்பட்டால்போதும், பள்ளிக்கூடச் சிறுவனைப்போல், உடனே அதைப் பொறுக்கி எடுத்து அது எந்தப் பறவையின் இறகாக இருக்கும் என்ற ஆராய்ச்சி செய்யத் தொடங்கியது என்னளவில் பெருங்கதை.
இந்நூல், இரண்டாம் வகுப்பு படிக்கும் கௌதம் தனது அண்ணன் கோகுல் மற்றும் அத்தை மகள்களான சிருஷ்டிகா மற்றும் கௌசிகா ஆகியோருடன் ஈரோடு அருகில் உள்ள வெள்ளோடு சரணாலயத்திற்கு செல்கிறான். அவனது சந்தேகங்களுக்கும் மற்ற மூன்று குழந்தைகளுக்குமான உரையாடல் மற்றும் அவர்களது சந்தேகங்களுக்கு அவர்களது மாமா தரும் பதில்கள் என்ற அளவில் இந்நூல் நம்மையும் அவர்களோடு நடைபோட வைக்கிறது.
சற்றேரக்குறைய 15 தலைப்புகளின்கீழ் உரையாடல் வடிவிலும், அதே சமயம் கதைசொல்லும் வடிவிலும் இந்நூலை வடிவமைத்திருப்பது சிறப்பிலும் சிறப்பு. பரவசமூட்டும் பறவைகளின் வாழ்வியலை குழந்தைகளுக்கேற்ற நடையில் எழுதப்பட்டிருப்பதால். பறவை ஆர்வலர்களுக்கு இந்நூல் மிகவும் பிடிக்கும் என்று அறுதியிட்டுச் சொல்லமுடியும்.
பறவைகள் பலவிதம் என்று அனைவருக்கும் தெரியும். அவைகள் பறக்கும் விதமும் பலவிதம் என்பதை படம்போட்டு விளக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஒரு சாதாரண பாமரனுக்கு எழும் “என்னால் பறக்கமுடியுமா?” என்ற கேள்விக்கு விடை எதார்த்தமாக சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.
ஒரு பறவை அதிகபட்ச வேகத்தில் செல்லும்போதும், முன்னோக்கிச் செல்லும்போதும், பின்னோக்கிச் செல்லும்போதும், பறந்துகொண்டே ஒரே இடத்தில் நிற்கும்போதும் தனது சிறகை எவ்வாறு உபயோகித்துப் பறக்கிறது என்ற தகவல்கள் மிகவும் சுவாரஸ்யமானவை.
வெள்ளோடு பறவைகள் சரணாலயத்திற்கு எப்போதெல்லாம் வெளிநாட்டுப் பறவைகள் வரத்து அதிகமாக இருக்க்கும்?, பூச்சிகளை கட்டுப்படுத்துவதில் பறவைகளின் பங்கு என்ன? பறவைகள் வலசை செல்லும் பயணத்திற்க்கு எவ்வாறு தயாராகின்றன? என்று ஏராளமான கேள்விகளுக்கு மிக எளிமையாக ஒரு கதை சொல்லும் பாணியில் பதில்கள் எழுதப்பட்டிருக்கிறது.
தொலைதூரப் பயணத்தை மேற்கொள்ளும் பறவைகள் ஏன் கூட்டமாகவே செல்கின்றன? என்ற கேள்வி மற்றவர்களுக்கு எழுவதைப்போல் எனக்கும் எழுந்ததுண்டு. இந்நூலைப் படித்தபிறகுதான் அதற்கான விடையை அறிந்துகொண்டேன்.
அதைவிட ஹைலைட்டான விசயம், வல்லூறு, நாரை, பிஞ்ச், மரங்கொத்தி, காகம் போன்ற பறவைகள் பறக்கும் விதத்தைப் பற்றி வாசித்தபிறகுதான், அட! ஆமாம்! இத்தனை நாட்களாக இதனைக் கவனிக்கத் தவறிவிட்டோமே என்று வெட்கம்கொள்ள வைத்தது.
இன்னும் சொல்லப்போனால், பறவைகளிலேயே மிகப்பெரிய இறக்கைகொண்ட பறவை மயில் என்றுதான் இத்தனை காலமாக எண்ணிக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால் ஆல்பட்ரோஸ் என்னும் பறவைதான் இப்புவியில் இருக்கும் பறவைகளிலேயே மிகப்பெரிய இறக்கை கொண்ட பறவை என்ற தகவல் எனக்கு முற்றிலும் புதிது.
படித்தவர்களுக்கு அவ்வப்போது எழும் சந்தேங்களைத் தீர்ப்பதற்காகவும், இக்கால பள்ளி மாணவர்கள் எளிதாக அறிந்துகொள்வதற்காகவும் எழுதப்பட்டுள்ள இந்நூல் இயற்கை எவ்வாறு அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகளுக்குப் பேருதவியாக இருந்தது என்பதை சுட்டிக்காட்டத் தவறவில்லை.
இந்நூல் முழுவதும் விரவிக்கிடக்கும் பறவை பற்றிய தகவல்கள் ஆச்சரியத்தையும் சுவாரசியத்தையும் தொடர்ந்து சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறது என்று சொன்னால் அது மிகையல்ல.
இந்நூலை ஒருமுறைக்கு இருமுறை வாசித்தபிறகு, பறவையின் காதலன் ஆகியிருக்கிறேன். வரப்போகும் கோடைகாலத்தில் பறவைகளுக்குத் தண்ணீரும் உணவும் தரத் தயாராகிக் கொண்டிருக்கிறேன் குழந்தைகளே. நீங்களும் என் கருத்துக்குச் செவிசாய்ப்பீர்கள் என்று நம்புகிறேன்.
வாசியுங்கள் இந்நூலை. ”வானவாசி”களோடு வசியுங்கள் என்று கேட்டுக்கொள்கிறேன். நன்றி.
No Comments
எப்போதுமே எழுத்தை நேசிக்காத புத்தகத்தை வாசிக்காத ஒருகூட்டம் இன்னும் இருக்கத்தான் செய்கிறது. அவர்களை நாம் இங்கே கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளப்போவதில்லை.
சினிமாவிலும், டி.வியிலும் மூழ்கிக்கிடக்கும் பலர் புத்தகங்களைத் திரும்பிக்கூட பார்ப்பதில்லை. ஆனால் அதில் தோன்றும் பிரபலங்கள் ஏராளமான புத்தகங்களை வாசிக்கிறார்கள் என்பதை சமீபத்தில் ஒரு புத்தகத்தில் வாசித்துத் தெரிந்துகொண்டேன்.
வெளிநாடுகளில் வசிப்பவர்களின் எண்ணிக்கை குறைவு. ஆனால், வாசிப்பவர்களின் எண்ணிக்கை மிக மிக அதிகம். மற்ற நாடுகளைவிட இங்கே வசிப்பவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகம். ஆனால், வாசிப்பவர்களின் எண்ணிக்கை மிகமிகக் குறைவு என்ற நிலை வருத்தப்படக்கூடியதாக இருக்கிறது.
ஒவ்வொரு வீட்டிலும், டிவி., கம்ப்யூட்டர், செல்போன் என்று குழந்தைகளின் கவனைத்தை ஈர்க்க ஏராளமான கருவிகள் வந்த பிறகு எதிலும் முழுக் கவனத்தைச் செலுத்தி நீண்ட நேரம் செய்வது குறைந்திருக்கிறது. அவர்களிடம், புத்தக வாசிப்பு என்பதே அபூர்வமாகியிருக்கிறது.
இருபது, இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை, வார, மாத இதழ்கள் வாசிக்காத குடும்பங்கள் மிகக்குறைவு. கீழ்த்தட்டு மக்கள், நடுத்தரத்தட்டு மக்கள் என்ற எவ்வித பாகுபாடும் இல்லாமல் ஏதேனும் ஒரு புத்தகத்தை வாசித்தார்கள்.
அட்டைகிழிந்த பழைய புத்தகமாக இருந்தால்கூட போதும் அதை முழுவதும் வாசித்தார்கள். பசைகொண்டு கிழிந்த பக்கங்களை ஒட்டி பாதுகாத்தார்கள். அவர்களுக்கு நிறைய நேரம் இருந்தது என்று சொல்லமுடியாது. அவர்களுக்கும் ஆயிரத்தெட்டு வேலைகள் தலைக்கு மேல் இருந்தன.
விவசாய வேலை, தினக்கூலி வேலை, அரசாங்க வேலை, வீட்டுவேலை, ஆடுமாடுகளை பராமரிக்கும் வேலை, பலசரக்கு வியாபாரம், தெருத்தெருவாய் சென்று எண்ணெய் வியாபாரம், என்று அத்தனையையும் தாண்டி நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் புத்தகங்களை வாசித்தார்கள்.
அவர்களுக்குள், வாசிக்கவேண்டும் என்ற எண்ணம் இருந்தது. நூலகத்திற்குச் சென்றார்கள். படிப்பறிவு இல்லாதவர்கள் தங்கள் குழந்தைகளை நூலகத்திற்கு அழைத்துச் சென்று உறுப்பினராக்கினார்கள். எப்படியாவது நாலு எழுத்து படிக்க எழுதத் தெரிந்துகொள்ளவேண்டும் என்பதில் ஆர்வமாக இருந்தார்கள்.
வாசிப்பு என்பது பசிக்கு உணவு உண்பதைப்போல, தாகத்திற்கு தண்ணீர் குடிப்பது போல, அறிவுத் தேடலுக்கு புத்தகவாசிப்பை மதித்தார்கள்.
குக்கிராமங்களில்கூட, அதிகாலைநேர டீக்கடையில் ஒருவர் தினசரிப்பேப்பரை உரக்க வாசிக்க மற்றவர்கள் கூர்ந்து கேட்டார்கள். நிறைய விவாதித்தார்கள். நாட்டுநடப்பை வாசிப்பின் மூலம் அறிந்துகொள்ளத் தலைப்பட்டார்கள்.
பள்ளிக்கூட மாணவர்கள், காலை வழிபாட்டுக் கூட்டத்தில் அன்றைய தலைப்புச்செய்தியை வாசித்துக்காட்ட எங்கேனும் தினசரிப் பத்திரிக்கைகள் கிடைக்கிறதா என்று தேடித்தெரிந்து கொண்டார்கள். அங்கே சென்று அதிலிருந்து குறிப்பெடுக்கப் பழகியிருந்தார்கள். கூடவே அந்த இதழ்களில் வெளிவந்திருக்கும் படக்கதைகளைப் படித்துவிட்டு சகமாணவர்களோடு தன் வாசிப்பைப் பகிர்ந்துகொண்டார்கள்.
வாசிப்பு எப்போதும் மாணவர்களோடும் சாமானிய மக்களோடும் நேரடித் தொடர்பில் இருந்தன. படித்தவர்கள் என்று சொல்லிக்கொள்ளும் ஒருசிலர் தங்களுக்கான நட்புவட்டத்தை உருவாக்கிக்கொண்டு இலக்கியம் பேசினார்கள்.
வாசகர் வட்டத்தை ஏற்படுத்தி இளைய சமூகத்திற்கு வாசிப்பின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்தினார்கள். வாசிப்பு வளர்ந்துகொண்டே இருந்தது. புத்தகங்களின் அறிமுகங்கள் கிடைத்துக்கொண்டே இருந்தன.
அன்றைய இளைய தலைமுறையின் பெரும்பாலோர் அவர்களை அப்படியே காப்பியடித்து பேச்சுத் திறனை வளர்த்துக்கொண்டார்கள். எழுத்தாளர்கள் ஆனார்கள். தங்களுக்குத் தேவையான புத்தகங்களை தேடி அடைந்தார்கள். அவற்றை மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்துகொண்டார்கள். பள்ளி மற்றும் கல்லூரிப் படிப்பு வேண்டுமானால் முடிந்துபோயிருக்கலாம். ஆனால், புத்தகம் வாசித்தது போதும் என்று அவர்கள் ஒருபோதும் யாரும் நினைக்கவில்லை.
அந்தக்காலத்தில் நாவல்களை குழந்தைகள் வாசித்தால் கெட்டுப்போய்விடுவார்கள் என்ற பொதுப்புத்தி இருந்தது என்னவோ உண்மைதான். அப்படிப்பட்ட வீடுகளில், புத்தகங்களை ஒளிந்து மறைத்து வைத்திருந்தேனும் புத்தகம் வாசித்தார்கள். அவர்கள்தான் இன்னும் புத்தகவாசிப்பிலிருந்து விலகாமல் இருக்கிறார்கள்.
கொஞ்சம் வசதிபடைத்த, குடும்பப்பெண்கள், வார இதழ்களில் வரும் தொடர்கதைகளை கவனமாகப் பிரித்துப் பத்திரப்படுத்தி முழுக்கதையும் கிடைத்தவுடன் யாரிடமாவது உதவியை நாடி பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்த தாள்களை அச்சகத்தில் கொடுத்து பைண்ட் செய்து வாசித்து வாசித்து மகிழ்ந்தார்கள்.
பிறருக்கும் புத்தகத்தை இரவல் கொடுத்தும் இரவல் வாங்கியும் வாசித்தார்கள். அவற்றின் மூலம் ஏராளமான காதல் வளர்ந்தது வேறு கதை. ஆனால், யாரும் புத்தக வாசிப்பை தரம்தாழ்ந்ததாக எண்ணவில்லை.
நான்கு புத்தகங்கள் இருந்தால்கூட அவற்றை அலமாரியில் அடுக்கி வைத்து நூலகத்திற்கு இணையான மதிப்பைத் தந்தார்கள். வீட்டில் புத்தகங்கள் வைத்திருப்பதைப் பெருமையாகக் கருதினார்கள். சரஸ்வதி பூஜை நாட்களில் பாடப்புத்தகங்களுக்கு பொட்டிட்டு வழிபடும்போது அவற்றிற்கு இடையில் தாங்கள் பத்திரப்படுத்தியிருந்த புத்தகத்தையும் செருகி அவற்றிற்கும் பூஜை போட்டார்கள்.
அன்றைய எழுத்தாளர்களைக் கொண்டாடினார்கள். கல்கி, சாண்டில்யன், அகிலன், தமிழ்வாணன், ஜெயகாந்தன், சுஜாதா, சுந்தரராமசாமி, அசோகமித்ரன், என்று ஆண் எழுத்தாளர்களையும், லட்சுமி, சிவசங்கரி, இந்துமதி, அனுராதாரமணன் என்று பெண் எழுத்தாளர்களையும் எப்படியாவது தெரிந்துவைத்திருந்தார்கள். அவர்களின் எழுத்துக்கு ஒரு வாசகர் கூட்டம் இருந்தது.
அதன்பிறகு ராஜேஸ்குமார், ராஜேந்திரகுமார், பட்டுக்கோட்டை பிரபாகர், புஷ்பா தங்கதுரை, பாலகுமாரன், ஆர்னிகா நாசர், எஸ்.பாலசுப்பிரமணியம், வாஸந்தி போன்றோர்களின் புத்தகங்களை பரவலாக வாசித்தார்கள். எக்கச்சக்கமான பாக்கெட் நாவல்கள் கொடிகட்டிப் பறந்தன.
அப்போதெல்லாம், கவனச்சிதறடிக்கும் இத்தனை தொழில்நுட்பக் கருவிகள் கிடையாது.. டிவி, கிடையாது செல்ஃபோன் கிடையாது. இன்னும் ஏனைய இத்தியாதிகள் கிடையாது என்பவர்களுக்கு ஒன்றே ஒன்றுதான் கேட்கத்தோன்றுகிறது.
அப்படியென்றால் ஏன் நான்கு வரிக்குமேல் எழுதப்பட்டதை தொடர்ந்து வாசிக்காமல் கடந்து செல்கிறார்கள். வாட்ஸ் அப்பில்கூட ரீட் மோர் என்று வந்தவுடன் கண்ணைமூடிக்கொண்டு க்ளியர் சேட் கொடுப்பது ஏன்?
ஒளிரும் படங்களே வாழ்க்கைக்குத் தேவையான அத்தனை அறிவையும் தந்துவிடும் என்று நம்பிக்கை எங்கிருந்து தொடங்கியது? முக்கியமாக, படைப்பாற்றலுக்குத் தேவையான அடிப்படை தகவல்கள் போதுமானது என்று முடிவு எப்போதிருந்து எடுக்கப்பட்டது?
கம்ப்யூட்டரிலும் செல்போனிலும் மின்நூல்கள் ஏராளமாகக் கிடைக்கின்றன. அல்லது கொட்டிக்கிடக்கின்றன. ஆனால், இதுவரை எத்தனை மின்நூல்கள் அதிகளவில் வாசிக்கப்பட்டிருக்கிறது? அவை எந்தளவுக்கு மற்றவர்களுக்கு அறிமுகம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது?
அறிவை விரிவடையச் செய்யும் ஆற்றல் இன்றைய சாதனங்களுக்கு இருப்பதாக கருதும் மனநிலை இன்னும் பலருக்கு இருப்பதென்னவோ உண்மையாக இருக்கலாம். ஆனால் பொழுதுபோக்கவும் பேசவும் தகவல்களைப் பரிமாறிக்கொள்ளவும் செல்போனைப் பயன்படுத்தும் பலரால் அவற்றைப் புத்தகமாக பார்க்க முடியவில்லை.
அதைவிட, ஆண்ட்ராய்ட் மொபைல் போன் அதீத புழக்கத்தில் உள்ள இந்தக் காலகட்டத்தில், எல்லோருமே எழுத்தாளர்கள் ஆகிவிட்டார்களோ என்றுகூட எண்ணத் தோன்றுகிறது. அதை வரவேற்பதா அல்லது நிராகரிப்பதா என்ற குழப்பம் இன்றளவும் நீடித்துக்கொண்டே இருக்கிறது.
எங்கு பார்த்தாலும், இன்ஸ்டண்ட் கவிஞர்களும், இன்ஸ்டண்ட் தத்துவ ஞானிகளும், இலவச அறிவுரைகள்தரும் மருத்துவர்களும் போகிற போக்கில் எதையெதையோ கிறுக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கண்ணை மூடிக்கொண்டு பலர் அதை ஃபார்வட் செய்துகொண்டும் இருக்கிறார்கள்.
எழுத்துப் பிழையைப் பற்றியோ அல்லது இலக்கணப் பிழையைப் பற்றியோ யாரும் பெரிதளவில் கண்டுகொள்வதில்லை என்பதால் தைரியமாக எழுதுகிறார்கள். நான்குவரியை சமூக வலைதளத்தில் எழுதிய மறுநிமிடத்திலிருந்து எத்தனைபேர் அதை வாசித்திருக்கிறார்கள் என்பதை அறிந்துகொள்ள ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள்.
அதை வாசிக்கும் ஒரு சிலரைத் தவிர எவரும் ஒற்றை வார்த்தைகளுக்குமேல் விமர்சனம் செய்வதில்லை. பாராட்டைக்கூட ‘ஒற்றைக் கைத்தட்டும்’ அடையாளக் குறியீட்டைப் பதிலாக அனுப்புகிறார்கள். ஒரு விசயத்தை அக்குவேறு ஆணிவேறாக விமர்சனமோ பாராட்டவோ செய்வதில்லை என்பது என் போன்றோர்க்கு வருத்தம்தான்..
பரந்துபட்ட வாசிப்பு, அவற்றிற்குத் தரமான விமர்சனம் என்பதெல்லாம் அரிதிலும் அரிதாகிவிட்டது என்றே தோன்றுகிறது. பல கிராமத்து நூலகங்கள் மூடப்பட்டுவிட்டன. பல புத்தகங்கள் மனிதர்களின் கைவிரல்கள் படாமல் பழுப்பேறிப் போய்விட்டன.
அரிதான புத்தகங்களுக்கான மதிப்பே தெரியாமல் ஒரு தலைமுறை வளர்ந்துகொண்டிருப்பதைக் காணும்போது மனதிற்கு வேதனையாக இருக்கிறது.
இப்படிச் சொன்னால் பலர் எதிர்வினையாக, இன்றைய தலைமுறையினர், நூலகங்களிலும் பொது இடங்களிலும் புத்தகமும் கையுமாக இருப்பதில்லையே தவிர, செல்ஃபோனில் வாட்ஸ் அப், ஃபேஸ்புக் என்று தங்களது தளத்தை விரிவுபடுத்தி இருக்கிறார்கள். இ-புக்கில் மோகம் காட்டுகிறார்கள். போட்டித்தேர்வுக்கு நிறையவே மெனக்கெடுகிறார்கள் என்கிறார்கள்.
பழைமையை விட்டு வெளிவரமுடியாத படைப்பாளிகள், தொழில்நுட்பக்கருவிகளைக் கையாளத்தெரியாதவர்கள் என்று குற்றம் சாட்டுகிறார்கள். ஆனால், அச்சிடப்பட்ட புத்தகத்திற்கான மகத்துவம் என்பது தனிதானே!
வாசிப்பு ஒருபோதும் மரணிக்காது. மொழி உள்ளவரை வாசிப்பு என்பது உயிர்ப்பித்துக் கொண்டேதான் இருக்கும். வாசிப்பு என்பது ஒரு புத்தகவடிவில்தான் இருக்கவேண்டும் என்பதில்லை. ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் ஏற்படும் மாற்றத்திற்கு ஏற்ப வாசிப்பும் பரிணமித்துக்கொண்டே இருக்கிறது என்கிறார்கள்.
இதுவெல்லாம் ஒருபுறம் இருக்க, ஒவ்வொரு புத்தகக்கண்காட்சியிலும் லட்சக்கணக்கான புத்தகங்கள் விற்பனையாகின்றன என்று புள்ளிவிவரங்கள் சொல்கின்றன. மற்றொருபுறம் புத்தகவாசிப்பு என்பதே அருகிவிட்டது என்கிறார்கள். இதில் எது சரி, எது தவறு என்று இனம்காண முடியவில்லை.
ஆனால் ஒன்று மட்டும் நிச்சயம், மன அழுத்தத்தைக் குறைக்கவும் ஞாபக சக்தியை அதிகரிக்கவும் மருத்துவமனையை நாடிச்செல்லவேண்டியதில்லை. ஒரு புத்தகத்தைத் தேடிச்சென்றாலே போதும். புத்தகவாசிப்பிற்கு இணையான இனிமையான பொழுதுபோக்கு அனுபவத்தை உலகில் வேறு எந்த பொழுதுபோக்கு அம்சங்களும் இவ்வளவு நன்மை தருவதில்லை.
புத்தகங்கள் வாசிப்பவர்களுக்கு நன்கு எழுதவும் வருகிறது. எந்தச் சூழலுக்கும் ஏற்றபடி பேசுவதற்கான கற்பனைத் திறனும் அவர்களுக்கே கைகூடுகிறது. வாசிப்பு திறக்கும் கதவு பிரம்மாண்டத்தை நேரடியாகக் காட்டாவிட்டாலும், எல்லையற்ற கற்பனைகளுக்கும், கவிதைகளுக்கும், கட்டுரைகளுக்கும், கதைகளுக்கும் இடைவிடாமல் கைப்பிடித்து இட்டுச்செல்லும் என்பதைமட்டும் உறுதியாகச் சொல்லமுடியும்.
1
வஞ்சனை நாவலின், ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் தன் அனுபவத்தின் ஆழத்தையும், ஆக்ரோசமான மனப்போக்கையும் மிக நுட்பமாக முன்வைக்கிறது. அதன் தாக்கமும் வலியும் வாசிப்பாளர்களின் மன உறுதியை பதம் பார்ப்பதிலேயே குறியாக இருக்கிறது. இந்நாவல் ஆரம்பம், எவ்வித ஆர்ப்பாட்டமும் இல்லாமல், தேவைக்கேற்ற திருப்பங்களுடன் நகர்ந்து சென்றபோதும் கடைசிவரை விறுவிறுப்புக் குறையாமல் இருப்பதற்கு இந்நூல் ஆசிரியரின் சொல் வழமையே சாட்சி.
சற்றே தடித்த, செக்கச்சிவந்த முன் அட்டையில் ஒரு ஆணின் பாதிமுகத்தைக் குறியீடாகக் கொண்டதோடு மட்டுமல்லாமல், மூன்று தனித்தனிப் பாகங்களையும், கூடவே ஒரு பின்கதையையும் உள்ளடக்கிய இந்நூல் முழுக்க முழுக்க தன் தாயைப் பறிகொடுத்த எட்வின் இமான் என்ற கதாபாத்திரத்தை மையமாகக் கொண்டு சுழன்றுகொண்டே செல்கிறது.
முதல்பாகம், சற்றேரக்குறைய ஆதரவற்ற சிறுவனான எட்வினுக்கு தங்க இடமும், உணவும் தந்து உதவும் கேவின் இபால் மற்றும் கேட்டலினா மற்றும் அவர்களது ஒரே மகன் கார்டல் பற்றியது. எட்வினுக்கும் கார்டலுக்கும் இடையிலான உரையாடல் ஏராளமான தத்துவார்த்த விசயங்களை முன்வைக்கிறது. இதுபோன்ற உரையாடல்கள் கதையின் கடைசிவரை உடன் வருவதே இந்நூலுக்கான பலமும் பலவீனமும். இருவருக்கும் இடையிலான புரிதல் மற்றும் அன்பு பறிமாற்றங்கள் பிரதானப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது.
முன்வைக்கப்படும் ஒவ்வொரு நிகழ்விலும் அறிமுகமாகும் கதாபாத்திரங்கள் மிக ஆழமான கேள்வியை மிக எளிதாகத் தனக்குத்தானே கேட்டுக்கொள்வதும், அதற்கான பதிலைத் தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொள்வதும் சாமானிய மனிதனின் எதார்த்த மனதைப் பிரதிபலிக்கிறது.
இரண்டாவது பாகம், பார்டிலைன் நகரிலிருந்து வெயிண்ட் நகருக்கு வந்து ஐந்தாண்டுகள் கடந்த பிறகு எட்வின் இமானின் வாழ்க்கையில் நிகழும் மாற்றங்கள் கதையின் விறுவிறுப்பைத் தூண்டுகிறது. ஒரு சிறந்த பேச்சாளனான பிறகு அவன் மேல் பதியப்படும் வழக்கு மற்றும் அதிலிருந்து விடுபட எடுக்கும் முடிவுகள் என மேலும் பல சுவாரஸ்யங்களை உள்ளடக்கி கதை நகர்கிறது.
மூன்றாவது பாகம், தி எலைட் என்னும் பத்திரிக்கை நிறுவனத்தில் பணியேற்ற பிறகு எட்வின் வாழ்வில் நிகழும் ஏற்ற இறக்கங்கள் மற்றும் தன் தந்தையின் மேல் இதுவரை கொண்டிருந்த வெறுப்பு எப்படி பாசமாக மாறுகிறது என்பதையும், தனக்கு ஒரு தங்கை இருப்பதையும் அவளே தன் வாழ்க்கையின் பிடிப்பு என்று மாறும் தருணத்தையும், அவளுக்குப் பாடம் சொல்லித்தர வரும் ஹலினாவின் மேல் கொள்ளும் காதலையும் மிக அழகாக படம்பிடித்துக் காட்டுகிறது.
மா. பாலகுமரனின் முதல் நாவல் என்ற அடையாளத்துடன் அறிமுகமாகும் இந்நூலில், அவரே மனம் திறந்து சொல்லியிருக்கும் அல்லது ஆதங்கப்படும் “மனித உறவுகள் எத்தனை எத்தனையோ வழிகளில் பிணைந்து, தீர்க்க முடியாத வேதனைகளை தவிர்க்க முடியாமல் சந்தித்து, அதில் ஏதேனும் ஒரு வகையில் வெற்றி கண்டு வாழ்ந்தாக வேண்டும்” என்ற வரிகளுக்காகவே வாழ்த்துக்களைச் சொல்லலாம்.
மூன்று பாகங்களுக்குப் பிறகு ’பின்கதை’ என்ற தலைப்பில் இரண்டு அத்தியாயங்கள் கதைக்கான பலத்தை கூட்டிவிடுகிறது. முதல் வாசிப்பில், ஒரு கைதேர்ந்த மொழிபெயர்ப்பாளரின் எழுத்தை வாசிக்கும் மாயை வாசிப்பாளனின் மனதைக் கவ்விச்செல்வதை ஒதுக்கித்தள்ள முடியவில்லை. நகரத்தின் பெயரும் சரி, கதாபாத்திரங்களின் பெயரும் சரி, அவ்வப்போது இது தமிழ் நாவல்தானா? அல்லது மொழிபெயர்ப்பு நாவலா? என்று உறுதிப்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது.
ஒருவேளை, எழுத்தாளர் ஏராளமான மொழிபெயர்ப்பு நாவல்களை வாசித்ததன் தாக்கமாக இருக்க வேண்டும் அல்லது தனக்கான தனித்த மொழி நடை இப்படி இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்ற விருப்பத்தின் பேரிலாகக் கூட இருக்கலாம். அதற்காக, இந்நாவல் தன் நேட்டிவிட்டியை இழந்துவிட்டது என்றும் சொல்ல முடியவில்லை. அதே சமயம், சொற்களின் கோர்வை இந்நிலத்திற்குச் சொந்தமானதுதான் என்பதில் சந்தேகமும் கொள்ளமுடியவில்லை. அப்படி ஒரு சரளமான சொல்லாடல்.
ஒரு சாமானியன் அல்லது ஒரு எழுத்தாளன் இச்சமுதாயத்தின் நடுவில் நின்று கொண்டு நாளெல்லாம் என்ன மாதிரியான வலிகளையும் நிராகரிப்பையும் சகித்துக்கொள்கிறான், ஏன் அவற்றையெல்லாம் சகித்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பதை உள்ளார்ந்து சொல்லிக்கொண்டே நகர்ந்து செல்கிறது இந்நாவல்.
முதல் அத்தியாயத்தின் தொடக்கம் ஒரு கோணத்திலும் முடிவு மற்றொரு கோணத்திலும் இருக்கும்போதே, இந்நாவல் எந்த வகையைச் சார்ந்தது என்று தீவிர வாசிப்பாளனால் ஓரளவுக்கு கணிக்க முடிகிறது. அடுத்தடுத்துச் செல்லும் அத்தியாயங்கள், ஏராளமான முடிச்சுக்களை இயல்பாகவே பின்னிக்கொண்டு செல்வதும், கூடவே அத்தனை முடிச்சுக்களையும் லாவகமாக அவிழ்த்தபடியே செல்வதிலும் மா.பாலகுமரன் தனிக்கவனம் ஈர்க்கிறார்.
ஒரு படைப்பாளன் தன் மன நுட்பத்தை எப்படி வாசிப்பாளனுக்கு கடத்துகிறான் என்பதில்தான் அவனது படைப்பின் வெற்றியும் தோல்வியும் நிர்ணயிக்கப்படுகிறது. மொத்த மன எழுச்சியையும் தத்துவமாகவோ, அல்லது வெற்றுப் புலம்பல்களாகவோ கதாபாத்திரங்களின் வழியே கொட்டித் தீர்த்துவிட நினைப்பது பல நேரங்களில் வாசிப்பாளனுக்கு மனச்சோர்வைத் தந்துவிடக்கூடும்.
உரையாடல்கள் பல இடங்களில் செயற்கைத்தனமாக இருப்பதையும், தேவையற்ற விளிப்புகள் ஊடாடுவதையும் வளர்ந்துவரும் எழுத்தாளன் என்ற முறையில் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும். உதாரணத்திற்கு, “என் பேரன்பு எட்வின்! மன்னிப்பதற்கு என்னவிருக்கிறது:, “அருமைமிகு எனதன்பு நண்பனே!”, “அன்புத் தோழனே, நான் வைத்திருக்கும் புத்தகங்கள் யாவும் ஆசிரியர் ஜோன்ச் பிரதிபார்னாவ் அன்பளிப்பாகத் தந்தது”, “நண்பா உன்னிடம் பல விஷயங்களைப் பகிரிந்துகொண்டுதான் ஆகவேண்டும்”, “என்னைத் தேடவேண்டாம் அன்புக் கணவரே”, “ நீ சிறப்புமிக்கவன், ஏனென்றால் வெகுதூரத்திலிருந்து இங்கு வந்திருக்கிறாய்”, போன்ற வரிகள் ஒரு கட்டுக்கோப்பான கடிதத்தை வாசிப்பதைப் போன்றதொரு உணர்வை அளிக்கிறது.
மேலும், கதை நகர்வுக்கேற்ற உரையாடல்கள் தேவைதான். அதை மறுப்பதற்கில்லை. ஆனால், அதுவே அதீத உரையாடலாய் மாறி பல இடங்களில் திகட்டச்செய்கிறது. அதே சமயம், கதையில் வரும் கதாபாத்திரங்களுக்கான பெயர்களை தேர்ந்தெடுத்து பயன்படுத்தியிருக்கும் உக்தியைப் பாராட்டாமல் இருக்க முடியவில்லை.
நகரங்களின் பெயர்களும் சரி, சாலைகளின் பெயர்களும் சரி ஒரு மேற்கத்திய நாவலை மொழிபெயர்ப்பில் வாசிப்பதாகவே படுகிறது. மதம் சார்ந்த விசயங்களை உள்ளார்ந்து சொல்ல முயற்சிக்கும் போதும் குறிப்பிட்ட மதத்தைமட்டுமே மேலோட்டமாக சுட்டிக்காட்ட முடிந்திருக்கிறது. ஒன்று அவற்றைத் தவிர்த்திருக்கலாம் அல்லது அவற்றின் மீதான கண்ணோட்டத்தை இன்னும் அழுத்தமாக பதிவு செய்திருக்கலாம்.
வஞ்சனை என்ற தலைப்பைக் கடைசி வரை தேடிக்கொண்டே செல்லும்போது ஒருவித சஸ்பன்ஸோடு கதையை முடித்திருப்பது மிகப்பெரிய திருப்பம் என்றே சொல்லவேண்டும். பல சுவாரஸ்யங்களையும், எதிர்பாராத திருப்பங்களையும் நேர்மறை சிந்தனையோடு தெளிவாக எழுதியதற்காகவே இந்நூலை பலமுறை வாசிப்புக்கு உள்ளாக்கலாம். இந்நூல் பற்றிய அறிமுகக் கூட்டங்களும் விவாதங்களையும் பெரியளவில் கட்டமைக்கத் தேவையான அனைத்து அம்சங்களையும் ஒருங்கே கொண்டுள்ளது இந்நூல் என்றால் அது மிகையல்ல.
சுட்டிக்காட்டப்படும் அனைத்து விசயங்களையும் உள்வாங்கி அதற்கேற்ப ஒரு புனைவை எழுதுவது என்பது எப்போதும் ஒரு படைப்பாளனால் இயலாத காரியம். வாசகனைத் திருப்திப்படுத்துவதற்கு எழுதாவிட்டாலும், வாசகனை தன் எழுத்தின் வசம் ஈர்க்கவேண்டும் என்ற இலக்கோடு மா.பாலகுமரன் இன்னும் பல புதினங்களை வேறுவேறு நடையில் எழுதவேண்டும் என்ற எண்ணத்தோடு இவ்விமர்சனம் எழுதப்பட்டுள்ளது. நன்றி.
நூலின் பெயர் : வஞ்சனை
நூலின் ஆசிரியர் : மா.பாலகுமரன்
வெளியீடு : விஜயா பதிப்பகம்
பக்கங்கள் : 356
விலை : ரூ.300
வே.சங்கர்
(சிறார் இலக்கிய எழுத்தாளர் மற்றும் நூல் விமர்சகர்)
No Comments