சிறுகதை: இது கதை அல்ல – யாழினி ஆறுமுகம் 

தலைவர் சற்று உணர்ச்சி வசப்பட்டவராக, ” நம்ம மன்ற மாவட்டத் தலைவரோட தாயார் இறந்துட்டாங்க அதனால நான் உடனே ஈரோடு கிளம்பனும், அதனால படத்தையும், விழாவையும் இன்னொரு நாளைக்கு நடத்திக்கலாம்” என்று கூறிவிட்டு, அப்படியே இதை மைக்கில சொல்லீருங்க என்று கூறிவிட்டு அவசர அவசரமாக கிளம்பி விட்டார். வண்டியில் உட்கார்ந்து கிளம்பும் தருவாயில் என்னைப் பார்த்து, “முருகேசோட வாங்க” என்று கூறி, வாடிய முகத்துடன் தலையசைத்து சென்றார்.

” நமது மன்றத்தின் மாவட்டத் தலைவரின் தாயார் இறந்து விட்டதால் உடனடியாக அனைவரும் ஈரோடு செல்ல வேண்டியுள்ளது. ஆகையால் நடைபெற இருந்த விழாவும், படம் திரையிடலும் பின்னர் நடைபெறும் ” என்று ஒலிப்பெருக்கியில் திரும்பத் திரும்ப சொல்லிக் கொண்டே இருந்தார்கள். இருட்டு கட்டிவிட்டது. எனக்கும் தான்.

சரி பேருந்து நிலையம் வரை சென்று தலைவரை வழியனுப்பி வைத்து வருவோம் என்று முருகேசனோடு மிதிவண்டியில் பின்னால் ஏறி அமர்ந்தேன்.

பேருந்து நிலையம் உள்ளே செல்லாமல் மிதிவண்டி எதிரில் இருந்த சாலையில் இருந்த பிராந்திக் கடைக்கு அருகில் உள்ள ஒரு இரவு உணவு விடுதிக்கு சென்றது.

” எனக்கு பசியில்லை, பஸ் ஸ்டாண்ட் போகலாம், தலைவர அனுப்பி வெச்சுட்டு வரலாம்” என்று நான் சொல்வதைக் காதில் கேட்காமல் “உள்ள வா” என்று சொல்லிக் கொண்டே திரும்பி பார்க்காமல் உணவு விடுதியின் கடைசியாக இருந்த தனியறைக்குள் சென்றார்.

சிறிது மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்துடன் கூடிய இருட்டு அறையில் இருந்த டேபிளில் டிபனுடன் அருகில் இருந்த கண்ணாடி டம்ளரில் உறைந்த இரத்தம் போல் இருந்த சிவப்பு நிறத் திரவத்தை தலைவரின் கைகளில் பார்த்ததும் அதிர்ச்சியானேன்.

அவருக்கு என்ன கவலையோ… ஒருவேளை மாவட்டத் தலைவரின் தாயார் இறந்த கவலையோ என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த போது,

“என்ன பாக்கறீங்க…? உட்காருங்க” என்று தனக்கு எதிரில் போடப்பட்டிருந்த நாற்காலியை காட்டிச் சொன்னார்.

நான் உட்கார்ந்த நிலையில் என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் “நானும் உங்களோட ஈரோடு வரவா” என்று கவலை தோய்ந்த முகத்துடன் உடைந்த குரலில் கேட்டேன்.

“படத்தை போட நாம புக் பண்ணியிருந்த அம்மன் பிலிம்ஸ் ஆப்ரேட்டர் இதுவரை வரல…வந்திருந்தா மதியமே வந்திருக்கனும்…

அவங்க கொடுத்த நம்பருக்கு டிரங்கால் புக் பண்ணி போன் பண்ணினா  எடுக்க மாட்டீங்கறாங்க…

இந்த காரணத்தைச் சொல்லி படத்தை போடலேன்னா அப்பகுதி மக்கள் ஏத்துக்கமாட்டாங்க ன்னு தான் எதச் சொன்னா சமாதானம் ஆவாங்களோ அதச் சொல்லி சமாளிச்சோம்…” என்று சிரித்தபடி மீண்டும் அந்த சிவப்பு நிற திரவத்தை எடுத்து கண்ணை மூடிக் கொண்டு மடக் மடக் என்று குடித்தார். தலைவரே

நீங்க நல்லவரா, கெட்டவரா…? ( தலைவர் என்ன வேலு நாயக்கரா…) என்று மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டேன்…

இத்தனை நாள் பழக்கத்தில் இன்று தான் இம்மாதிரி நிலையில் தலைவரைப் பார்க்கிறேன்.

எனது முகத்தை பார்த்த தலைவர் “மதுபடியும் பலத்தை போடறோம்”  கையைச் சொடக்கி “என்ன தாப்பிடறீங்க…

தாப்பிட என்ன சொல்றது….?” என்று

நா குழறியபடியே சப்ளையரை அழைத்தார்.

நான் அவர் முகத்தை பார்க்காமலே “வேண்டாம், எனக்கு பசிக்கல” என்கிறேன்.

“கொஞ்சமா சாப்பிடுங்க, ஒன்னும் செய்யாது” என்று என்னிடம் கூறிக்கொண்டே நான் பார்க்கவில்லை என்று நினைத்து அருகிலிருந்த கண்மணி யைப் பார்த்து கண்ணடிக்கிறார் சிரித்தபடியே…

அதற்கு பிறகு படத்தை திரையிட்டார்களா இல்லையா என்று தெரியவில்லை…

தெரிந்து கொள்ளவும் முயற்சி செய்யவில்லை. அச்சமயத்தில் எனக்கு கல்லூரியில் சேர அட்மிசன் கிடைத்தும் ஒரு காரணம்.

பிறகு மன்ற அலுவலகத்தையும் காலி செய்து விட்டார்கள். அது கூட எனக்கு ஒரு மாதம் கழித்து தான் தெரிய வந்தது.

தலைவரை அவ்வப்போது வழியில் பார்ப்பேன்… “காலேஜ் போன உடன் எங்களையெல்லாம் மறந்திட்டீங்க போல” என டிரேட் மார்க் சிரிப்புடன் நலம் விசாரிப்பார்.

நானும் “அப்படியெல்லாம் இல்லீங்க அண்ணா” என்று ஒரு சில வார்த்தைகளுடன் கடந்து விடுவேன்.

அதோடு சரி….

அதற்குப் பிறகு

சில ஆண்டுகள் கழித்து வீட்டிலிருந்த நம்மவரின் படங்களுக்கு பதிலாக வேறு படங்கள் அந்த இடத்தை நிரப்பிக் கொண்டன.

( அந்தப் படங்கள் பற்றி அடுத்த முறை

கதைக்கிறேன்….)