பூனை : சில ஆவணங்கள்
______________________________
பூனையை
படம் வரைந்தேன்
தாவிக் குதித்தோடி
மதிலின் மீதேறியது…
பின் தொடர்ந்த நான்
கவலையற்றுத் திரும்பினேன்
மதிற் மேல் பூனை.
சமையலறையில்
பாத்திரங்கள் உருளும் சப்தம்
கையில் தடியுடன் ஓடிப் பார்த்தால்…
சின்னஞ்சிறு குழந்தையாய்
உடலெல்லாம் உணவு பூசி
விழித்துப் பயந்த பூனை.
எங்கிருந்தோ
கொண்டு வந்த எலியுடன்
நடு ஹாலில்
ஓடிப் பிடித்து விளையாடியது..
பிறகு
எலியைக் காணாம்..
பூனையையும் கூட.
எதையாவது பிடித்து வரும்
முயல்.. குயில்.. செம் போத்து..
காடை.. கோழி.. சிட்டுக்குருவி..
என பூனை.
யாவற்றையும் பறித்துக் கொண்டு விரட்டுவோம் அதை.
பாம்பைப் பிடித்து வந்தது ஒருநாள்
பயந்தோடினோம் நாங்கள்.
பூனை வாய் திறந்து மூடுவது..
எங்கள் தாத்தா கொட்டாவி விடுவது போல…
மறு பிறவியில்
தாத்தா தான் பூனையோ…?
குட்டிகளை தூக்கிக் கொண்டு
வெளியே போகும்
உள்ளே வரும்
அங்கே..இங்கே..எங்கேயும்…
இறக்கிவிட
அதற்குச் சம்மதமில்லை..
சமாதானமும் இல்லை…
நடு இரவில்
பிள்ளையைப் போல அழுதது..
துரத்தி துரத்தி ஓய்ந்தேன்…
விடியற்காலையில்
அந்தத் தெருவில் சாவுமேளச் சத்தம்.
வாயில் வழியும் ரத்தத்துடன்
வாசற்படியில் நின்றிருந்தது பூனை
தண்ணீர் எடுக்கச் சென்றவள்
தொட்டித் துணிமேல் ரத்தம் கண்டு
பதறிக் கொன்றாள்
உலக்கையால் பூனையை.
குழந்தையின் தொட்டிலுக்கருகே
இரண்டு துண்டாகிக் கிடந்தது பாம்பொன்று.
கண்ணாடித் தொட்டியில் மீன்கள்
பூனை பார்த்தது..
மீன்களும் பார்த்தன..
நின்றது ஒரு கணம்
அரவமில்லமல் போய் விட்டது பூனை
நீந்தத் தொடங்கின மீன்கள்
கண் விழித்தது அந்த நிமிடம்.
நண்பர் வீட்டுள் அழைத்தார்..
சோபாவில் கருவுற்ற பூனையாம்..
நாற்காலியைக் காட்டினார்
நான் அமரப் போனேன்
விழித்துக் கீழிறங்கிய பூனை
மெல்லிய ஓசை எழுப்பி
வலது முன்னங்காலால்
தன் நெற்றியைத் தொட்டு விட்டு
மேஜைக்கடியில் சென்று படுத்தது
அதன் செய்கை___
“விருந்தினரே..
வணக்கம்..அமருங்கள்…”
என்றது போலிருந்தது.
உடம்பை ஒட்டி உரசி
வாலை ஆட்டிக் கொண்டு
குழந்தையில்லாத அவளின் மார்பிலேறி
இரு முன்னங் கால்களால் அவளின் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு
தூங்கத் தொடங்கியது பூனை.
ராஜாவும் பூனை
ராணியும் பூனை
மந்திரியும் பூனை
படைத்தளபதி.. வீரர்கள் யாவரும் பூனைகள்…
ஜனங்களோ.. கருவாடுகள்.
ஜெய் ஹோ.. ஜெய் ஹோ…
பாரத் மாதா கீ ஜெய்….
நெல் அவித்தாள்
பூனையும் அறியாமல் வெந்து போனது
அன்றிலிருந்து அந்த வம்சத்தில்
வாரிசுகளெல்லாம் பூனைகளாய்
பகலில் தூங்குவார்கள்
இரவில் விழித்துத் திருடுவார்கள்.
அந்தப் பூனையைப் பார்த்து
ஹலோ.. நீ..
தென்னாலி ராமனின் பூனையா..?
எனக் கேட்டேன்..
நான்தான் தெனாலி ராமன்
என்றது அது.
அந்த ஹாஸ்டலில்
தொந்தரவு தந்த பூனையை
அடித்த அவர்கள்
கடைசியில் பாடினார்கள்…
பூனையை அடிப்பானே.. ஏன்?
அதன் கழிசலை சுமப்பானே.. ஏன்?
கையில் கமண்டலம்..
காலில் பாத ரக்சை..
உடலெல்லாம் திருநீறு..
கழுத்தில் ருத்திராட்ச மாலைகள்..
இனி நான்
மாமிசம் உண்ணமாட்டேன்
என்று கண்மூடி
த்யானித்தது பூனை…
எலிகள் சத்தமிடும் வரை.
அவனைப் பார்த்தேன்
“ம்யாவ் ” என்றான்
நானும் “ம்யாவ் ” என்றேன்
விழித்துப் பார்க்கையில்
பூனையாய் நான்.
சாந்தமாய் நின்றிருந்தது..
வேகாளமாய் அவனிருந்தான்..
அறைக் கதவுகள் , ஜன்னல்களை
சாத்தினான்…
பின்வாங்கியது…
முன்னோக்கி நகர்ந்தான்
கொல வெறியுடன்…
பாய்ந்து கடித்தது பூனை
அவன் கொரவளையை.
வசந்ததீபன்